Class 12

Odisha State Board CHSE Odisha Class 12 Invitation to English 4 Solutions Grammar The Passive Textbook Activity Questions and Answers.

CHSE Odisha 12th Class English Grammar The Passive

Section -1

We can use English sentences either in active or passive voice. But we have a wrong notion that all the active sentences can be passivized and vice versa. While it is possible to express most ideas both in the active or the passive voice, some constructions are natural only in the active and a few others only in the passive.

The passive voice is normally used for one of the following reasons.
1 . The active subject (or the doer/agent of the action) is unknown or cannot be easily identified.
His father was killed in World War- II.
(The killer or his father is unknown/or difficult to identify)

2. The active subject or agent is evident from the context.
Mr Amitabh Bachchan was elected Member of Parliament.
(The active subject/agent (i.e. the people of a particular constituency) is well known from the context.

3. There may be a special reason for (fact, delicacy of sentiment or fixing responsibility) not mentioning the active agent.
The matter has been referred to an expert committee.

4. Where greater interest is taken in the subject of the passive.
His mother was run over by a truck.

5. In scientific discoveries, inventions, observations, public notices etc. we use passive sentences. Now mark how we can transform an active sentence into a passive construction. We normally take the help of the following steps to make a sentence from active to passive voice.
(i) Make the object of the active sentence the subject of the passive.
(ii) Change the active verb into the passive equivalent by using be-verb + past participle form of the main verb.
(iii) Decide whether the subject of the active sentence is to be included or deleted in the passive sentence. If included, it should be put after the preposition ‘by’.

This ‘by-phase’ is used (i) when the agent is an important person (ii) when the agent is an indefinite person or thing, (iii) when the agent is an inanimate (non-living object or thing and is regarded as something unusual or unexpected).
In present-day English, ‘by-phrase’ is normally avoided/omitted in passive sentences.
We use a ‘by-phrase’ when the speaker/writer wants to give emphasis on the active subject/agent.

Activity -1
Change the sentences below into their passive forms.
1. The Head Master punished the student.
2. Foolish men build large houses.
3. The umpire declared the batsman out.
4. Did Vibhishan betray Ravana?
5. Van Gogh did not paint this picture.
Answers
1. The student was punished by the Head Master.
2. Large houses are built by foolish men.
3. The batsman was declared out by the umpire.
4. Was Ravana betrayed by Vibhisan?
5. This picture was not painted by Van Gogh.

Activity- 2
Change the voice of the sentences below.
1. The dates for polling have been announced by the Election Commission.
2. Oriyas living in America have sent fifty crores for relief work.
3. The party has chosen a new president.
4. The plane was hijacked by five terrorists.
5. Can this cheque be cashed by my brother?
Answers
1. The Election Commission has announced the date for polling.
2. Fifty crores has been sent by Oriyas living in America for relief work.
3. A new president has been chosen (by the party).
4. Five terrorists hijacked the plane.
5. Can my brother cash this cheque?

Section -2

When do we use the passive?
The rules
The rules for changing the active voice into the passive voice are reliable, up to a point. However, it is wrong to think that every active sentence can be changed into the passive form. The passive voice is used in special situations, in which it would not be appropriate to use the active voice. It is important to know what these situations are.

What the “subject” of the sentence does?
We said above that the first rule for changing an active sentence into its passive form is to make the object of the active sentence the subject of the passive sentence. But why do we do this?
Every sentence must have a subject, which comes at or near the beginning of the sentence, before the verb. The subjects in the following sentences are printed in bold letters. Each sentence also contains an object, which is printed in italics.
1. The boys fed the lions in the zoo.
2. The kind old gentleman gave the blind beggar ten rupees
3. Bhima killed Dushashana in a fight.
4. The cyclone destroyed two thousand villages.

The subject, in each of these sentences, has two function.
(a) It introduces the topic that the speaker is going to talk about.
(when we hear the opening words of sentence 1, “The boys…” we know that the speaker is going to tell us something about the boys. The rest of the sentence tells us what the speaker has to say on this topic.)
(b) The subject also refers to the person or the thing that performs the action indicated by the verb. In other words, the subject is the “doer” of the action, or the agent that performs the action.

What about the object?
The object refers to the person or thing on which some action is performed by the agent (subject). Notice what happens when we change an active sentence into a passive sentence.

Example
The policeman arrested the thief, (active)
The thief was arrested by the policeman. (passive)

In the active sentence, the subject (policeman) represents the agent who performs the action, as well as the topic. Here, the speaker seems to be interested mainly in the policeman and what the policeman did.

But in the passive sentence, the agent (policeman) is no longer the subject or the topic. Instead, thiefbtcom&s the topic. The speaker seems to be more interested now in the thief and what happened to him than in the policeman, who is pushed into the background. So, when we turn an active sentence into its passive form, the effect is to turn the “spotlight” away from the agent. The passive is used when we are more interested in the action that is performed than in the agent that performs the action. This can happen in the following situations.

(a) when the speaker does not know the identity of the agent or is not sure of it, e.g.:
My bicycle has been stolen.

(b) when it is not necessary to mention the agent, because it is obvious who the agent is, e.g.:
The earth was created many millions of years ago.
The accused was tried in court and sentenced to prison.

(c) when the speaker does not want to mention the agent, for some reason, e.g.:
I have been cheated.

(d) when the speaker does not wish to offer a personal opinion, but wants to sound formal and objective, e.g.:
It is believed that no life exists on the planet Mars.

The agent is not mentioned in the majority of passive sentences. However, the agent must be mentioned (together with the preposition by) in the following contexts :
(a) when the agent is an important person- an inventor, an artist, a writer, a famous personality etc., e.g.:
1. ‘Chandrabhaga’ was written by Radhanath Ray.
2. The bridge will be opened by the Chief Minister.
3. The ratio was invented by Marconi.

(b) when the agent is someone or something that is unexpected, e.g. :
1. All the work in this factory is done by robots.
2. The man was killed by a tiger.

Section – 3

The uses of the passive.
Passive sentences are more commonly used in writing than in speech. The use of the passive is particularly common in scientific and technical writing, e.g. reports on experiments, descriptions of scientific processes, etc. Passives are also frequently used in official documents, where rules and regulations are laid down.
Here are some examples.
1. Payment can be made at any bank.
2. The liquid is heated to boiling point.
3. All lights are switched off at 11 p.m.
4. Sensitive data should not be fed into this computer.
5 . Sugar is exported to Japan.

Activity – 3
Use the verbs (given in brackets) in the correct form.
(a) Originally, this novel (write) __________ in Hindi, but it (translate) _________ into Oriya in 1985.
(b) Cheese (make)- from milk.
(c) There was an accident this afternoon. Somebody called an ambulance but as nobody (injure) _________ the ambulance (not require) ________.
(d) The office is in a mess. The telephone (never answer)__________, no proper records (keep) __________ and worst of all, no reports(write)__________.
(e) A three-year-old girl who hid in a sack while her mother was picking potatoes (run over) _________ by a tractor at a farm in Karnataka.
(f) A tree is lying across the road. It (blow down)____________ in the storm.
(g) The letter (post) _________ a week ago and it arrived yesterday.
(h) Two people (report) ___________ injured in a bomb explosion at a factory in Calcutta early this morning.
(i) A new museum (build) _________ in the city. Work started last year and the museum (expect) ___________ to open next year.

Answers
(a) Originally, this novel was written in Hindi, but it was translated into Oriya in 1985.
(b) Cheese is made from milk.
(c) There was an accident this afternoon. Somebody called an ambulance but as nobody was injured, the ambulance was not required.
(d) The office is in a mess. The telephone is never answered, no proper records are kept and worst of all, no reports are written.
(e) A three-year-old girl who hid in a sack while her mother was picking potatoes was run over by a tractor at a farm in Karnataka.
(f) A tree is lying across the road, it is blown down in the storm.
(g) The letter was posted a week ago and it arrived yesterday.
(h) Two people are reported injured in a bomb explosion at a factory in Calcutta early this morning.
(i) A new museum is being built in the city. Work started last year and the museum is expected to open next year.

Activity- 4
Rewrite the following newspaper report using passive forms of the verbs.
Thieves held the manager of the Taj Hotel at gun point last night during a daring raid in which they took nearly Rs. 500,000 from the hotel safe. They also broke into several of the bedrooms and removed articles of value.
The thieves made their escape through the kitchen, where they damaged several pieces of equipment. They injured the chef when he tried to stop them and left him lying unconscious on the floor. Police arrested the thieves early this morning.
Answers
1. The manger of the Taj Hotel was held at gun point last night.
2. Nearly Rs. 5,00,000 was taken from the hotel safe (by them).
3. Several of the bedrooms were also broken into (by them).
4. Articles of value were also removed.
5. Several pieces of equipment were damaged by them.
6. The chef was injured by them when he tried to stop them.
7. He was left unconscious on the floor.
8. The thieves were arrested (by the police) early this morning.

Activity- 5
The following is a part of a newspaper report. Use the verbs supplied in the blank spaces, in their appropriate forms.

(a) In Bhubaneswar yesterday a shopkeeper (force) ________ to hand over Rs. 10,000 after (threaten) ________ by a man with a knife. The man escaped in a car which (steal) _________ earlier in the day. Later, the car (find) ________ in a garage where it (abandon)- by the thief. A man who (suspect) _________ of (involve) __________ in the robbery (arrested) _________ and (question) _________ by the police.

(b) The state library (damage) __________ in a fire last Sunday. The fire, which (discover) _________ at about 11 p.m., spread very quickly. Nobody (injure) __________ but two people had to (rescue) __________ from a room upstairs. A number of valuable books (bum)__________. It (not know) __________ how the fire started.

Answers
(a) In Bhubaneswar yesterday a shopkeeper was forced to hand over Rs. 10,000 after being threatened by a man with a knife. The man escaped in a car which was stolen earlier in the day. Later, the car was found in a garage where it was abandoned by the thief. A man who was suspected of being involved in the robbery was arrested and questioned by the police.

(b) The state library was damaged in a fire last Sunday. The fire, which was discovered at about 11 p.m., spread very quickly. Nobody was injured but two people had to be rescued from a room upstairs. A number of valuable books were burnt. It was not known how the fire started.

Activity- 6
Mrs. Mohanty went out for a while. When she came back, she soon realised that someone had been in the room while she was away. Given below a list of the things that had been disturbed. Write sentences to describe the room, using the following hints.

bookcase/move door/open wall clock/remove
food on the table/eat candle/light record player/smash
window/close flower vase/break television/switch off

Answers
1. The bookcase had been moved.
2. The food on the table had been eaten.
3. The window had been closed.
4. The flower vase had been broken.
5. The door had been open.
6. The candle had been lighted.
7. Television had been switched off.
8. The wall clock had been removed.
9. The record player had been smashed.

Activity- 7
Do you know how to prepare a cup of tea, using a tea bag? If you don’t, you can follow the ‘recipe’ (pronounced re-si-pi) below.
A recipe is a set of instructions which you follow when you are preparing some food. Usually, recipes are given in the form of “commands”, using sentences in the active form. The following recipe for making tea is an example.
1 . Use one tea bag to make each cup of tea.
2. Place the required number of tea bags in a kettle.
3. Add boiling water.
4. Stir the water, but make sure that the tea bags do not open up.
5. Allow the tea to stand for four minutes.
6. Pour the tea into cups.
7. Add sugar and milk to taste

The instructions in the recipe can be re-written, using sentences in the passive form. What you get now is a description of a process. Write the recipe given above, using sentences in the passive form. The first sentence has been done for you.

How tea is made, using tea-bags
Answers
1. One tea-bag is used for making each cup of tea.
2. The required number of tea bags are placed in a kettle.
3. Boiling water is added.
4. The water is stirred, but make sure that the tea bags do not be opened up
5. The tea is allowed to stand for four minutes.
6. The tea is poured into cups.
7. Sugar and milk is added to taste.

Activity-8
When you become a member of a library, you are supposed to obey certain library rules. Rules are generally stated in sentences using the passive form.
Here is a list of “Dos” and “Don’ts” for users of public library. Can you turn them into library ruels, using the passive?
Dos
1. You should maintain strict silence inside the library.
2. You must bring your membership card with you when you visit the library.
3. You must leave your bags, books, note-books, etc. at the checking counter, outside the library.
4. You should ask the librarian to help you in case you are unable to find a book
Answers
1. Strict silence must be maintained inside the library.
2. Your membership card must be brought (required) when you visit the library.
3. Your bags, books, note-books, etc. must be left/kept outside the library, at the checking counter.
4. The librarian may/should be asked to help you in case you are unable to find a book.

Don’ts
1. You mustn’t write anything inside a book which you borrow from the library.
2. You shouldn’t damage the book in any way.
3. You mustn’t keep the book longer than the due date.
4. You shouldn’t lend the book to anyone who is not a member of the library.
Answers
1. Anything inside a book mustn’t be written which you borrow from the library.
2. The book shouldn’t be damaged in any way.
3. The book mustn’t be kept longer than the due date.
4. The book shouldn’t be lent to anyone who is not a member of the library

Multiple-Choice Questions (MCQs) with Answers

1. We ____________ by a loud noise during the night.
(A) woke up
(B) are woken up
(C) were woken up
(D) were waking up
Answer:
(C) were woken up

2. There’s somebody walking behind us. I think ___________.
(A) we are following
(B) we are being followed
(C) we are followed
(D) we are being following
Answer:
(B) we are being followed

3. ‘Where ?’ ‘In London.’
(A) were you born
(B) are you born
(C) have you been born
(D) did you born
Answer:
(A) were you born

4. The train __________ arrive at 11.30 but it was an hour late.
(A) supposed to
(B) is supposed to
(C) was supposed to
(D) none of these
Answer:
(C) was supposed to

5. Where________ ? Which hairdresser did you go to?
(A) did you cut your hair
(B) have you cut your hair
(C) did you have cut your hair
(D) did you have your hair cut
Answer:
(D) did you have your hair cut

6. I don’t like ______________by others.
(A) be laughed
(B) being laughed
(C) to be laughed
(D) to have been laughed
Answer:
(B) being laughed

7. They __________ to go there.
(A) are made
(B) are making
(C) have made
(D) should make
Answer:
(A) are made

8. Accidents ___________ by negligence.
(A) are made
(B) must be made
(C) made
(D) none of these
Answer:
(A) are made

9. I ________to all.
(A) am knowing
(B) am known
(C) have known
(D) none of these
Answer:
(B) am known

10. Where ___________ your kites?
(A) you are flying
(B) are you flying
(C) you have to fly
(D)none of these
Answer:
(B) are you flying

Odisha State Board Elements of Mathematics Class 12 CHSE Odisha Solutions Chapter 7 Continuity and Differentiability Ex 7(l) Textbook Exercise Questions and Answers.

CHSE Odisha Class 12 Math Solutions Chapter 7 Continuity and Differentiability Exercise 7(l)

Question 1.
If y = tan^-1 x Prove that (1 + x²) y₂ + 2xy₁ = 0
Solution:
y = tan^-1 x ⇒ y₁ = \(\frac{1}{1+x^2}\)
⇒ (1 + x²) y₁ = 1
⇒ (1 + x²) y₂ + 2xy₁ = 0

Question 2.
If 2y = x (1 + \(\frac{d y}{d x}\)) show that y₂ is a constant.
Solution:

Question 3.
If y = ax sin x show that x²y₂ – 2xy₁ + (x² + 2) y = 0
Solution:
y = ax sin x
⇒ y₁ = a sin x + ax cos x
⇒ y₂ = a cos x + a cos x – ax sin x
= 2a cos x – ax sin x
Now x²y₂ – 2xy₁ + (x² + 2)y
= 2ax² cos x – ax³ sin x – 2ax sin x – 2ax² cos x + ax³ sin x + 2ax sin x = 0

Question 4.
If y = \(e^{m \cos ^{-1} x}\) (1 – x²) y₂ – xy₁= m²y
Solution:
y = \(e^{m \cos ^{-1} x}\)
⇒ In y₁ = m cos^-1 x
⇒ \(\frac{1}{y}\) . y = \(\frac{-m}{\sqrt{1-x^2}}\)
(\(\sqrt{1-x^2}\)) . y₁ = -my
⇒ (1 – x²) (y₁)² = m²y²
⇒ (1 – x²) 2y₁y₂ – 2x (y₁)² = 2m²yy₁
⇒ (1 – x²) y₂ – xy₁ = m²y

Question 5.
If x = sin t, y = sin 2t then prove that, (1 – x²)\(\frac{d^2 y}{d x^2}\) – x\(\frac{d y}{d x}\) + 4y = 0
Solution:
x= sin t, y= sin 2t

Question 6.
If y = \(\left(\sin ^{-1} x\right)^2\) , prove that (1 – x²) y₂ – xy₁ – 2 = 0
Solution:

Question 7.
If y = tan^-1 x, Prove that (1 + x²) y₂ + 2xy₁ = 0
Solution:
Same as No. 1

Odisha State Board CHSE Odisha Class 12 Optional Odia Solutions Chapter 21 ଉପସର୍ଗ Textbook Exercise Questions and Answers.

+2 2nd Year Odia Optional Chapter 21 ଉପସର୍ଗ Question Answer

(କ) ୧ ନମ୍ବର ବିଶିଷ୍ଟ ଗୋଟିଏ ବାକ୍ୟ ବା ଶବ୍ଦରେ ଉତ୍ତରମୂଳକ ପ୍ରଶ୍ନବଳୀ ।

Question ୧।
ଉପସର୍ଗ କାହାକୁ କୁହାଯାଏ ?
ଉ –
ପ୍ର, ପରା, ଅପ୍, ସମ୍ ପ୍ରଭୃତି କେତେକ ପ୍ରତ୍ୟୟ (ଅବ୍ୟୟ) ଧାତୁର ପୂର୍ବରେ ବ୍ୟବହୃତ ହୋଇ ଏହାର ଅର୍ଥରେ ବିବିଧ ପରିବର୍ତ୍ତନ ସାଧନ କରିଥା’ନ୍ତି । ଏମାନଙ୍କୁ ଉପସର୍ଗ କୁହାଯାଏ ।

Question ୨।
ଉପସର୍ଗକୁ କେଉଁ ପ୍ରତ୍ୟୟ କୁହାଯାଏ ?
ଉ –
ଉପସର୍ଗକୁ ‘ପୂର୍ବ ପ୍ରତ୍ୟୟ’ ଓ ‘ପର ପ୍ରତ୍ୟୟ’ ଭାବରେ କୁହାଯାଇଥାଏ ।

Question ୩।
ସଂସ୍କୃତ ଉପସର୍ଗର ସଂଖ୍ୟା କେତେ ?
ଉ –
ସଂସ୍କୃତ ଉପସର୍ଗର ସଂଖ୍ୟା ୨୦ ଗୋଟି ।

Question ୪।
ନିମ୍ନୋକ୍ତ ଉପସର୍ଗଗୁଡ଼ିକୁ ଲଗାଇ ଦୁଇଟି ଲେଖାଏଁ ନୂତନ ଶବ୍ଦ ଲେଖ ।
ପ୍ର, ଅନୁ, ଅବ, ଆ, ଉପ, ପରି, ପ୍ରତି, ଅଧ୍, ଅପି, ଅଭି ।
ଉ –
ପ୍ର – ପ୍ରଚଣ୍ଡ, ପ୍ରହାର
ଅବ – ଅବଧାନ, ଅବଧାନ
ପ୍ରତି – ପ୍ରତିଧ୍ଵନି, ପ୍ରତିଫଳନ
ଅନୁ – ଅନୁରାଗ, ଅନୁରୂପ
ଆ – ଆଗମ, ଆକର୍ଷଣ
ପରି – ପରିଣତ, ପରିଚୟ
ଅଧୂ – ଅଧୂବେଶନ, ଅଧ୍ୟାସୀ
ଅପି – ଅପିହିତ. ଅପିନିହିତ
ଅଭି – ଅଭିଭାଷଣ, ଅଭିନବ

Question ୫।
ନିମ୍ନୋକ୍ତ ଶବ୍ଦ ଗୁଡ଼ିକରେ ଉପସର୍ଗ ବ୍ୟବହାର କରି ଦୁଇଟି ଲେଖାଏଁ ନୂତନ ଶବ୍ଦ ଗଢ଼ ।
ଯୋଗ, କାର, ଦାନ, ଭାବ, ହାର, କାଶ, ଚାର, ବନ, କଥା, ବାଦ ।
ଉ –

Question ୬।
ନିମ୍ନୋକ୍ତ ଉପସର୍ଗଯୁକ୍ତ ଶବ୍ଦମାନଙ୍କରୁ ଉପସର୍ଗକୁ ପୃଥକ କର ।
ପ୍ରକ୍ରିୟା, ପରିପନ୍ଥୀ, ଉପକାର, ଅନୁଭବ, ଉତ୍କଳ, ପରାଭବ, ଅବତାର, ଅବତୀର୍ଣ୍ଣ, ଅଧିକାର, ଉପକରଣ, ଅନୁରାଗ, ଆକର୍ଷଣ, ପ୍ରଭାବ, ଅଭିନେତା, ଆଜୀବନ, ପରିଧାନ, ଅଭିଶାପ ।
ଉ –
ପ୍ରକ୍ରିୟା – ପ୍ର + କ୍ରିୟା ।
ପରିପନ୍ଥୀ – ପରି + ପନ୍ଥୀ ।
ଉପକାର – ଉପ + କାର ।
ଅନୁଭବ – ଅନୁ + ଭବ ।
ଉତ୍କଳ – ଉତ୍ + କଳ ।
ପରାଭବ – ପରା + ଭବ ।
ଅବତାର – ଅବ + ତାର।
ଅଧିକାର – ଅଧ୍ + କାର ।
ଅନୁରାଗ – ଅନୁ + ରାଗ ।
ଆଜୀବନ – ଆ + ଜୀବନ ।
ଅବତୀର୍ଣ୍ଣ – ଅବ + ତୀର୍ଣ୍ଣ ।
ଉପକରଣ – ଉପ + କରଣ ।
ଆକର୍ଷଣ – ଆ + କର୍ଷଣ ।
ଅଭିନେତା – ଅଭି + ନେତା ।
ପରିଧାନ – ପରି + ଧାନ ।
ଅଭିଶାପ – ଅଭି + ଶାପ ।

Question ୭।
ଓଡ଼ିଆ ଭାଷାରେ ପ୍ରଚଳିତ ଅଣସଂସ୍କୃତ ଉପସର୍ଗ ବ୍ୟବହାର କରି ୧୦ଟି ଶବ୍ଦ ଲେଖ ।
ଉ –
ବଦ୍ + ଅଭ୍ୟାସ = ବଦଭ୍ୟାସ
ବେ = ବେ + ହିସାବୀ = ବେହିସାବୀ
ଦର = ଦର + ବୁଢ଼ା = ଦରବୁଢ଼ା
ଅଣ = ଅଣ + ଫୁଟା = ଅଣଫୁଟା
ଦର = ଦର + ପାଚିଲା
ଅ = ଅ + ଶୁଣା = ଅଶୁଣା
ଅଣ = ଅଣ + ନାତି = ଅଣନାତି
ବେ + ଆଇନ = ବେଆଇନ

ଉପସର୍ଗ :

ନୂଆ ନୂଆ ଶବ୍ଦ ଗଠନରେ ପ୍ରତ୍ୟୟଗୁଡ଼ିକର ଆବଶ୍ୟକତା ରହିଛି । ଉଦାହରଣ ସ୍ଵରୂପ
ଅ + କ୍ଷମ = ଅକ୍ଷମ
ଭାରତ + ଈୟ = ଭାରତୀୟ
ବି + ଜ୍ଞାନ = ବିଜ୍ଞାନ
ସତ୍ୟ + ତା = ସତ୍ୟତା

ଏଠାରେ କ୍ଷମ, ଜ୍ଞାନ, ଭାରତ, ସତ୍ୟ ମୂଳ ଶବ୍ଦ । ଏଗୁଡ଼ିକରେ ଅ, ବି, ଈୟ, ତା ଯଥାକ୍ରମେ ପ୍ରତ୍ୟୟ ଭାବରେ ବ୍ୟବହୃତ । ଏହି ପ୍ରତ୍ୟୟଗୁଡ଼ିକ ଯେତେବେଳେ ଶବ୍ଦର ପୂର୍ବରେ ପ୍ରୟୋଗ କରାଯାଏ, ତାହାକୁ ପୂର୍ବସର୍ଗ କହନ୍ତି; ପରେ ବ୍ୟବହୃତ ହେଲେ ତାହା ପରସର୍ଗ ନାମରେ ନାମିତ ହୋଇଥାଏ ।

ଯେଉଁ ପ୍ରତ୍ୟୟଗୁଡ଼ିକ ଶବ୍ଦର ପୂର୍ବରେ ଯୁକ୍ତ ହେବାଦ୍ଵାରା ଅର୍ଥରେ ପରିବର୍ତ୍ତନ ଘଟେ ସେଗୁଡ଼ିକୁ ଉପସର୍ଗ କହନ୍ତି । ସଂସ୍କୃତ ଭାଷାରେ ପ୍ରଚଳିତ ପ୍ର, ପରା, ଅପ, ସମ୍ ଇତ୍ୟାଦି ୨୦ ଗୋଟି ପୂର୍ବ ପ୍ରତ୍ୟୟ ଧର୍ମୀ ଉପସର୍ଗ ଓଡ଼ିଆ ଭାଷାରେ ମଧ୍ୟ ପ୍ରଚଳିତ । ଉପସର୍ଗଗୁଡ଼ିକ ମୁଖ୍ୟତଃ କ୍ରିୟା, କ୍ରିୟାମୂଳ ବା ଧାତୁ ପୂର୍ବରେ ସଂଯୁକ୍ତ ହୋଇ ଅର୍ଥ ବୈଚିତ୍ର ସୃଷ୍ଟି କରିଥା’ନ୍ତି ।
ଯଥା –
ସମ୍ + ଭାଷଣ = ସମ୍ଭାଷଣ
ପ୍ର + ତାପ = ପ୍ରତାପ
ସୁ + ଗମ = ସୁଗମ

କ୍ରିୟା ବା କ୍ରିୟାଜାତ ଶବ୍ଦ ବ୍ୟତୀତ ଅନ୍ୟ ଶବ୍ଦରେ ମଧ୍ୟ ଉପସର୍ଗ ଯୋଗ କରାଯାଏ ।
ଯଥା-
ପ୍ରତି + ମୂର୍ତ୍ତି = ପ୍ରତିମୂର୍ତ୍ତି
ଦୁର୍ + ଭାଗ୍ୟ = ଦୁର୍ଭାଗ୍ୟ

ଉପସର୍ଗର ପ୍ରକାରଭେଦ :

ଯଥା – (କ) ସଂସ୍କୃତ ଉପସର୍ଗ (ଖ) ଅଣ ସଂସ୍କୃତ ଉପସର୍ଗ

(କ) ଓଡ଼ିଆରେ ଅବିକଳ ପ୍ରଚଳିତ ୨୦ଟି ସଂସ୍କୃତ ଉପସର୍ଗ, ଯଥା –

ପ୍ର – ପ୍ରଶଂସା, ପ୍ରକାଶ, ପ୍ରହାର ।
ପରା – ପରାଜୟ, ପରାଭବ, ପରାକ୍ରମ ।
ଅପ – ଅପଯଶ, ଅପମାନ, ଅପଳାପ ।
ସମ୍ – ସଂହାର, ସଂରକ୍ଷଣ, ସଂଯୋଜନା ।
ନି – ନିବୃତ୍ତି, ନିଯୁକ୍ତ, ନିକ୍ଷେପ ।
ଅଧ୍ – ଅଧ୍ୟାର, ଅଧ୍ୟାତି, ଅଧ୍ଯକ୍ଷ ।
ସୁ – ସୁଦର୍ଶନ, ସୁଗନ୍ଧ, ସୁସମ୍ବାଦ ।
ନିର୍ – ନିରାକାର, ନିରାକରଣ, ନିରସନ, ନିରଳସ ।
ଦୁର – (ଦୁଃ) ଦୁର୍ଭାଗ୍ୟ, ଦୁର୍ଗମ ।
ଉତ୍ – ଉତପ୍ତ, ଉତ୍କର୍ଷ, ଉନ୍ମୋଚ ।
ଅତି – ଅତିଶୟ, ଅତିକ୍ରମ, ଅତିକାୟ ।
ପରି – ପରିଚ୍ଛେଦ, ପର୍ଯ୍ୟାୟ, ପରିଚୟ ।
ପ୍ରତି – ପ୍ରତିଦିନ, ପ୍ରତିମୂର୍ତ୍ତି, ପ୍ରତିଧ୍ବନି, ପ୍ରତିଫଳନ ।
ଅବ – ଅବକାଶ, ଅବଗତି, ଅବଧାନ,
ଅନୁ – ଅନୁ ମାନ, ଅନୁ ଜ୍ଞା, ଅନୁ ପାନ, ଅନୁରାଗ ।
ବି – ବିଖ୍ୟାତ, ବିଜ୍ଞାନ, ବିଶୁଦ୍ଧ ।
ଅଭି – ଅଭିସାର, ଅଭିଯାନ, ଅଭିଜାତ ।
ଉପ – ଉପକୂଳ, ଉପବନ, ଉପସାଗର ।
ଅପି – ଅପିଧାନ, ଅପିହିତ, ଅପିନଦ୍ଧ ।
ଆ – ଆଗମନ, ଆନୟନ, ଆରକ୍ତ ।

(ଖ) ଅଣସଂସ୍କୃତ ଉପସର୍ଗ :
ସଂସ୍କୃତ ଅନ୍ୟ କେତେକ ଉପସର୍ଗର ବ୍ୟବହାର ରହିଛି । କେତୋଟିର ଦୃଷ୍ଟାନ୍ତ ପ୍ରଦାନ କରାଗଲା । ଯଥା
ଅ – ଅକଟା, ଅବଟା, ଅଶୁଣା ।
ଅଣ – ଅଣବାବୁଆ, ଅଣବାଟୁଆ, ଅଣବାହୁଡ଼ା !
ଦର – ଦରଫୁଟା, ଦରହସା, ଦରଖୁ।
ବଦ୍‌ – ବଦ୍‌ନାମ, ବଦ୍‌ରାଗୀ, ବଦ୍‌ହଜମ, ବଦ୍‌ଖର୍ଚ୍ଚ, ବଦ୍ୟାଭ୍ୟାସ, ବଦ୍‌ଗନ୍ଧ ।
ବେ – ବେଆଇନ, ବେରସିକ, ବେକାର ।

Odisha State Board CHSE Odisha Class 12 Sanskrit Solutions Poem 3 रघुवंशम् Textbook Exercise Questions and Answers.

CHSE Odisha Class 12 Sanskrit Poem 3 रघुवंशम् Question Answer

१. एकेन पदेन उत्तरं प्रदीयताम् | (ଏକ ପଦରେ ଉତ୍ତର ଦିଅ ।)

(क) कविः मोहात् केन दुस्तरं सागरं तितीर्षुः वर्त्तते ?
Solution:
ଉଡୁପେନ ।

(ख) रघुवंशे क्षीरनिधौ इन्दुरिव कः राजेन्दुः आसीत् ?
Solution:
ଦିଲ୍ଲୀପ ।

(ग) रविः सहस्रगुणम् उत्स्त्रष्टुं किम् आदत्ते ?
Solution:
ରସମ୍ ।

(घ) धर्मरतेः कस्य जरसा विना वृद्धत्वम् आसीत् ?
Solution:
ରାଜ୍ଞ ( ଦିଲୀପସ୍ୟ) ।

(ङ) दिलीप: यज्ञाय कां दुदोह ?
Solution:
ଗାମ୍ ।

२. एकेन वाक्येन उत्तरं लिख्यताम् (ଗୋଟିଏ ବାକ୍ୟରେ ଉତ୍ତର ଦିଅ ।)

(क) हेम्नः विशुद्धिः कथं परीक्ष्यते ?
Solution:
ହେମ୍ୱ ବିଶୁଦ୍ଧି ଶ୍ୟାମିକା ଅପି ବା ଅଗ୍ନି ପରୀକ୍ଷତେ ।

(ख) दिलीपः यादोरत्नैः अर्णव इव इति कथमुक्तम् ?
Solution:
ଭୀମକାନ୍ତଃ ନୃପଗୁଣେ ଦିଲୀପଃ ଉପଜୀବିନାମ୍ ଅଧୃଷ୍ୟଶ୍ଚ ଅଭିଗମ୍ୟଶ୍ଚ ବଭୂବ । ଅତଃ ଉକ୍ତ ଯାଦୋର ଅର୍ଣବ ଇବ ଇତି ॥

(ग) राजा दिलीपः प्रजाभ्यः कथं वलिमग्रहीत् ?
Solution:
ରାଜା ଦିଲୀପଃ ପ୍ରଜାନାଂ ଭୂତ୍ୟର୍ଥମ୍ ଏବ ପ୍ରଜାଭ୍ୟ ବଳିମ୍ ଅଗ୍ରହୀତ୍ ।

(घ) राज्ञो दिलीपस्य फलानुमेया प्रारम्भाः कीदृशाः आसन् ?
Solution:
ରାଜ୍ଞ ଦିଲୀପସ୍ୟ ପ୍ରାରମ୍ଭା ପ୍ରାକ୍ତନାଃ ସଂସ୍କାର ଇବ ଫଳାନୁମେୟା ଆସନ୍ ।

(ङ) कथं दिलीपः प्रजानां पिता आसीत् ?
Solution:
ପ୍ରଜାନାଂ ବିନୟଧାନାତ୍ ରକ୍ଷଣାତ୍ ଭରଣାତ୍ ଅପି ଦିଲୀପଃ ତେରାଂ ପିତା ଆସୀତ୍ ।

३. बन्धनीमध्यात् उपयुक्तं पदं चित्वा शून्यस्थानं पूरयत ( ବନ୍ଧିନା ମଧ୍ୟରୁ ଉପଯୁକ୍ତ ପଦ ବାଛି ଶୂନ୍ୟସ୍ଥାନ ପୂରଣ କର।)

(क) जगत: वन्दे पार्वतीपरमेश्वरौ । ( जनकौ, मातरौ पितरौ )
Solution:
ପିତରେ ।

(ख) प्रांशुलभ्ये फले वामनः उद्वाहु: भवति । ( लोभात्, क्षोभात्, आग्रहात् )
Solution:
ଲୋଭାତ୍ ।

(ग) दिलीपः अगृध्नुः आददे । (धर्मम्, अर्थम्, फलम्)
Solution:
ଅର୍ଥମ୍ ।

(घ) उरगक्षता अड्डलीव प्रियोऽपि त्याज्यः । ( शिष्टः, इष्टः, दुष्टः)
Solution:
ଦୁଷ୍ଟ ।

(ङ) अनन्यशासनां एकपुरीमिव शशास ( देशम्, उर्वीम्, राज्यम्)
Solution:
ଉର୍ବୀମ୍ ।

४. उत्कलभाषया आङ्गलभाषया वा अनुद्यताम् (ଓଡ଼ିଆ ବା ଇଂରାଜୀ ଭାଷାରେ ଅନୁବାଦ କରି ।)

(क) क्व सूर्यप्रभवो बंशः …………………………. उडुपेनास्मि सागरम् ||२||
Solution:
ସୂର୍ଯ୍ୟଙ୍କଠାରୁ ଜାତ ହୋଇଥିବା (ପ୍ରସିଦ୍ଧ) ବଂଶ କେଉଁଠି ? ଏବଂ ଅଳ୍ପ ବିଷୟକୁ ମାତ୍ର ଜାଣିଥୁବା ମୋର ବୁଦ୍ଧି କେଉଁଠି ? ମୁଁ ମୋହବଶତଃ ସାମାନ୍ୟ ଡଙ୍ଗାଦ୍ଵାରା ଦୁସ୍ତର ସମୁଦ୍ରକୁ ପାରହେବାକୁ ଇଚ୍ଛା କରୁଛି ।

(ख) तं सन्तः श्रोतुमर्हन्ति …………………………… श्यामिकाऽपि वा ।।१०।।
Solution:
ଭଲ ଓ ମନ୍ଦ ବିଚାର କରିପାରୁଥିବା ସଜ୍ଜନ ସହୃଦୟମାନେ ହିଁ କେବଳ ଏହି ରଘୁବଂଶ ନାମକ ମହାକାବ୍ୟକୁ ଶୁଣିବାପାଇଁ ସମର୍ଥ ହୋଇଥା’ନ୍ତି । ଯେହେତୁ ସୁବର୍ଣ୍ଣର ଶୁଦ୍ଧତା ବା କିଛି ଦୋଷ କେବଳ ଅଗ୍ନିରେ ହିଁ ପରୀକ୍ଷିତ ହୋଇଥାଏ ।

(ग) ज्ञाने मौनं ……………………………………. सप्रसवा इव ।।२२।।
Solution:
(ସେହି ରାଜା ଦିଲୀପ) ଜ୍ଞାନ ଥିଲେ ବି ମୌନ ଆଚରଣ କରୁଥିଲେ, ପ୍ରବଳ ପରାକ୍ରମ ଥିବା ସତ୍ତ୍ବେ ବି କ୍ଷମା ଆଚରଣ କରୁଥିଲେ, ଯାଚକମାନଙ୍କୁ ଦାନ ଦେଇଥିଲେ ବି ନିଜର ପ୍ରଶଂସା କରୁ ନଥିଲେ । ଏହିପରି ତାଙ୍କ ନିକଟରେ ଥିବା ଗୁଣଗୁଡ଼ିକ ପରସ୍ପର ବିରୋଧୀ ହୋଇଥିଲେ ସୁଦ୍ଧା ସେମାନେ ସହୋଦର ଭାଇ ଭଳି ଅବସ୍ଥାନ କରୁଥିବାର ଜଣାପଡୁଥିଲା ।

(घ) सर्वातिरिक्तसारेण ………………………………………. मेरुरिवात्मना ।।१४।।
Solution:
ମହାରାଜ ଦିଲୀପ ନିଜର ସବୁଠାରୁ ଅଧିକ ବଳବାନ୍, ସବୁଠାରୁ ଅଧିକ ତେଜସ୍ବୀ ତଥା ସବୁଠାରୁ ଅଧିକ ଉନ୍ନତ ଶତାରଦ୍ୱାରା ସମସ୍ତ ତ୍ପଥ୍ରାବାକୁ ଅକ୍ତାନ୍ତ କରି ରଦ୍ରିଥିଲେ | ଯେଉଳି ସ୍ପେକ୍ ପର୍ବତ ସବୁଠାରୁ ଅଧ୍କ ପିରତାଯ୍ୟ, ସବୁଠାରୁ ଅଧ‌ିକ କାନ୍ତିଯୁକ୍ତ ଏବଂ ସବୁଠାରୁ ଅଧିକ ଉଚ୍ଚତାଯୁକ୍ତ ନିଜର ଶରୀରରେ ସମଗ୍ର ପୃଥିବୀକୁ ଆକ୍ରାନ୍ତ କରି ରହିଛି ।

५. सन्धिं कुरुत (ସନ୍ଧି କାର |)
सूत्रस्य + इव, सः + अहम्, रघूणाम् + अन्वयः, सत् + असत्, मनुः + नाम, क्षीरनिधौ + इव ।
Solution:
ସୂତ୍ରସ୍ୟ + ଇବ = ସୂତ୍ରଧ୍ଯେବ ।
ନଃ + ଅହମ୍ = ସୋଽହମ୍ ।
ରଘୁଣାମ୍ + ଅନ୍ବୟଃ = ରପୂଣାମନ୍ଵୟଃ ।
ସତ୍ + ଅସତ୍ = ସଦସତ୍ ।
ମନୁଃ + ନାମ = ମନୁର୍ନାମ
କ୍ଷୀରନିଧୌ + ଇବ = କ୍ଷୀରନିଧାବିବ ।

६. रेखारूढ़ानां पदानां सकारणं विभक्तिः निरूप्यताम् (ରେଖାଙ୍କିତ ପଦଗୁଡ଼ିକର ସକାରଣ ବିଭକ୍ତି ନିରୂପଣ କର ।)

(क) आगमैः सदृशारम्भः आरम्भसदृशोदयः ।
Solution:
ଆଗମୈ = ତୁଲ୍ୟାର୍ଥେ ୩ୟା ।

(ख) जगतः पितरौ वन्दे पार्वतीपरमेश्वरौ ।
Solution:
ପିତରୌ = କର୍ମଣି ୨ୟା ।

(ग) वैवस्वतो मनुर्नाम माननीयो मनीषिणाम् ।
Solution:
ମନୀଷିଣାମ୍ = ସମ୍ବନ୍ଧ ୬ଷ୍ଠୀ ।

(घ) शास्त्रेष्वकुण्ठिता बुद्धिमौर्वी धनुषि चालता ।
Solution:
ଶାସ୍ତେଷୁ = ଅଧିକରଣେ ୭ମୀ ।

(ङ) ज्ञाने मौनं क्षमा शक्तौ ।
Solution:
ଜ୍ଞାନେ = ଅଧୂକରଣେ ୭ମୀ ।

७. सविग्रहं समासनामानि लिख्यन्ताम् (ବ୍ୟାସବାକ୍ୟ ସହ ସମାସ ନାମ ଲେଖ ।)
वागर्थौ, महाभुजः, वृषस्कन्धः, फलानुमेयाः, अनन्यशासनाम् ।
Solution:
ବାଗର୍ଥୀ = ବାକ୍ ଚ ଅର୍ଥଶ୍ଚ ଇତି (ଦ୍ବନ୍ଦ୍ବ)
ମହାଭୁଜଃ = ମହାନ୍ ଭୁଜଃ (କର୍ମଧାରୟଃ)
ବୃଷସ୍କନ୍ଧ = ବୃଷସ୍ୟ ସ୍କନ୍ଧ ଇବ ସ୍କନ୍ଧ ଯସ୍ୟ ଡଃ (ଉପମାନାର୍ଥକ ବହୁବ୍ରୀହିଃ)
ଫଳାନୁମେୟା = ଫନିଃ ଅନୁମେୟା (୩ୟା ତତ୍)
ଅନନ୍ୟଶାସନାମ୍ = ଅନ୍ୟଶାସନଂ ଯସ୍ୟା ତାମ୍ ( ବହୁବ୍ରୀହିଃ)

८. प्रकृतिं प्रत्ययं च लिखत (ପ୍ରକୃତି ଓ ପ୍ରତ୍ୟୟ ଲେଖ ।)
प्रारम्भाः, त्यागः, दुस्तरम्, तितीर्षुः, लोभात्, प्रसूतः, स्थितः ।
Solution:
ପ୍ରାରମ୍ଭା = ପ୍ର + ଆ + ରଭ୍ + ଘଞ୍ଚ୍ (ବହୁବଚନ)
ଦୁସ୍ତରମ୍ = ଦୁସ୍ + ତୃ + ଖଳ୍
ତିତୀର୍ଷୁ = ତୃ + ସନ୍ + ଉ
ଲୋଭାତ୍ = ଲୁଭ୍ + ଘଞ୍ଚ (୫ମୀ ଏକବଚନ)
ପ୍ରସୂତଃ = ପ୍ର+ ସୂ + କ୍ତ
ସ୍ଥିତଃ = ସୁ + କ୍ତ

९. सन्धिविच्छेदः क्रियताम् (ସନ୍ଧି ବିଚ୍ଛେଦ କର | )
वागर्थाविव, लोभादुद्बाहुः, वंशेऽस्मिन् श्रोतुमर्हन्ति, ह्यग्नौ ।
Solution:
ବାଗର୍ଥାବିବ = ବାକ୍ + ଅର୍ଥେ + ଇବ
ଲୋଭାଦୁଡା଼ହୁ = ଲୋଭାତ୍ + ଉତ୍ + ବାହୁ
ବଂଶେଽମିନ୍ନ = ବଂଶେ + ଅସ୍କ୍ରିନ୍
ଗୋତ୍ନମଦୃନ୍ତି = ଶ୍ରୋତୁମ୍ + ଅହଁନ୍ତି
ଦ୍ବ୍ୟଗୌ = ହି + ଅଗ୍ନି

१०. अधोलिखितपदानि व्यवहृत्य वाक्यरचना कार्या (ନିମ୍ନଲିଖିତ ପଦଗୁଡିକୁ ବ୍ୟବହାର କରି ବାକ୍ୟ ଗଠନ କର ।)
क्व, सागरः, लोभात्, अथवा, योगेन, माननीयः, संस्कारः ।
Solution:
କ୍ (କେଉଁଠି) = ଧଃ ବଞ୍ଚକଃ କ୍ଵସ୍ତେ ?
ସାଗରଃ (ସମୁଦ୍ର) = ତେନ ସାଗରଃ ଦୃଷ୍ଟି ।
ଲୋଭାତ୍ (ଲୋଭରୁ) = ଲୋଭାତ୍‌ ମରଣ ସୁନିଶିମମ୍ ।
ଅଥବା (ବା) = ରାମଃ ଅଥବା ଶ୍ୟାମଃ ତତ୍ର ଗଚ୍ଛତୁ ।
ଯୋଗେନ (ଯୋଗଦ୍ଵାରା) = ମୁନୟଃ ଯୋଗେନ ଚିତ୍ତବୃରିଂ କୁର୍ବନ୍ତି ।
ସଂସ୍କାରଃ ( ସଂସ୍କାର) = ଅଧୁନା ସମାଜେ କୁସଂସ୍କାରଃ ପ୍ରଚଳିତଃ ।

११. अधोदत्तानां मूलधातुं पुरुषं कालं च निर्णयत (ନିମ୍ନ ପ୍ରଦତ୍ତଗୁଡ଼ିକର ମୂଳଧାତୁ, ପୁରୁଷ ଓ କାଳ ନିରୂପଣ କର ।)
गमिष्यामि, आसीत्, बभूव, शशास ।
Solution:

१२. अधोदत्तानां पदानां मूलशब्द- लिङ्गं – विभक्ति – निरूपणं क्रियताम् (ନିମ୍ନପ୍ରଦତ୍ତ ପଦଗୁଡ଼ି କର ମୂଳଶବ୍ଦ, ଲିଙ୍ଗ, ବିଭକ୍ତି ନିରୂପଣ କର ।)
उडुपेन, सूरिभिः, मितभाषिणाम्, क्षीरनिधौ, आत्मानम्, शक्तौ, जरसा, उर्वीम् ।
Solution:

१३. प्रतिशब्दद्वयं लिख्यताम्
सूर्य:, सागरः, वंशः, अग्नि, इन्द्रः, नृपः, पिता, उरगः, पुरी ।
Solution:
ସାଗରଃ = ଭାନୁ, ତପନଃ ।
ମାଗର: = ଅର୍ଥଦଃ, ରତ୍ନାକରଃ ।
ବଂଶ: = ଅନ୍ବୟଂ, ସନ୍ତାନଃ ।
ଅଗ୍ନିଂ = ବହିଃ, ଅନମଃ ।
ଲନ୍ଦ୍ର = ମଘବା, ପାକଶାସନଃ ।
ନ୍ନପ: = ରାଜା, ପାର୍ଥିବ ।
ଯିବା = ଜନକଃ, ତାତଃ ।
ଭରଣ: = ସର୍ପ, ଅହିଂ ।
ପୁରୀ = ନଗରୀ, ପତ୍ତନମ୍ ।

१. कोष्ठकमध्यात् उपयुक्तं पदं चित्वा शून्यस्थानं पूरयत
(ବନ୍ଧନୀ ମଧ୍ଯରୁ ଉପଯୁକ୍ତ ପଦ ବାଛି ଶୂନ୍ୟସ୍ଥାନ ପୂରଣ କର ।)

1. जगत: _______ वन्दे । ( पितरौ, नायकौ, कारकौ)
Solution:
ଜଗତଃ ପିତରୌ ବନ୍ଦେ ।

2. ____ पितरौ वन्दे । (स्वर्गस्य, जगत:, लोकस्य )
Solution:
ଜଗତଃ ପିତରୌ ବନ୍ଦେ ।

3. जगतः पितरौ वन्दे _______ । (राधामाधवौ, लक्ष्मीनारायणौ, पार्वतीपरमेश्वरौ)
Solution:
ଜଗତଃ ପିତରୌ ବନ୍ଦେ ପାର୍ବତୀପରମେଶ୍ଵରୌ ।

4. क्व _______ वंश: । (सूर्यप्रभवः, चन्द्रप्रभवः, शुक्रप्रभवः )
Solution:

5. क्व चाल्पविषया ______ । (गति:, रति:, मतिः)
Solution:

6. तितीर्षुः ______ मोहादुडुपेनास्मि सागरम् । (दुर्भरं, दुर्गमं, दुस्तरं)
Solution:
ତିତୀର୍ଷୁ ଦୁସ୍ତରଂ ମୋହାଦୁଡୁପେନାସ୍ତି ସାଗରମ୍ ।

7. तितीर्षुर्दुस्तरं ______ उड़पेनास्मि सागरम् । ( लोभात्, मोहात्, क्रोधात् )
Solution:
ତିତୀର୍ଷୁର୍ଣ୍ ମୋହାତ୍ ଉଡୁପେନାସ୍ତି ସାଗରମ୍ ।

8. प्रांशुलभ्ये ______ लोभात् उद्वाहुरिव वामनः । (फले. कले. बले)
Solution:
ଭ୍ରାଂଶୁଲଭ୍ୟ ଫଳେ ଲୋଭାତ୍ ଉଦ୍‌ବାହୁରିବ ବାମନଃ ।

9. प्रांशुलभ्ये फले ______ उद्बाहुरिव वामनः । (लोभात्, `माहात्, क्रोधात्)
Solution:
ଆଂଶୁଲଭ୍ୟ ଫଳେ ଲୋଭାତ୍ ଉଦ୍‌ବାହୁରିବ ବାମନଃ ।

10. प्रांशुलभ्ये फले लोभात् उद्बाहुरिव ______ । (माधव:, वामन:, केशव:)
Solution:
ଆଂଶୁଲଭ୍ୟ ଫଳେ ଲୋଭାତ୍ ଉଦ୍‌ବାହୁରିବ ବାମନଃ ।

11. मणौ वज्रसमुत्कीर्णे सूत्रस्येवास्ति मे ______ । ( रति:, मतिः, गति:)
Solution:
ମଣି ବଜ୍ରସମୁଖୀହେଁ ସୂତ୍ରସ୍ୟବାସ୍ତି ମେ ଗତିଃ ।

12. तं सन्तः ______ अर्हन्ति सदसद्व्यक्तिहेतवः । ( ज्ञातुम्, श्रोतुम्, क्रेतुम् )
Solution:
ତଂ ସନ୍ତଃ ଶ୍ରୋତୁମ୍ ଅହଁନ୍ତି ସଦସଦ୍‌ବ୍ୟକ୍ତିହେତପଃ ।

13. तं ______ श्रोतुमर्हन्ति सदसद्व्यक्तिहेतवः । (सन्त:, विज्ञा:, देवा:)
Solution:
ତଂ ସନ୍ତଃ ଶ୍ରୋତୁମହଁନ୍ତି ସଦସଦ୍‌ବ୍ୟକ୍ତି ହେତବ ।

14. ______ संलक्ष्यते ह्यग्नौ विशुद्धिः श्यामिकापि वा । (धातोः, शुक्तेः, हेम्नः)
Solution:
ହେମ୍ୱ ସଂଲକ୍ଷ୍ୟତେ ହ୍ୟକ୍ଷ୍ନୌ ବିଶୁଦ୍ଧି ଶ୍ୟାମିକାପି ବା ।

15. वैवस्वतो मनुनीम ______ मनीषिणाम् । ( पूजनीयो, माननीयो, वन्दनीयो)
Solution:
ବୈବସ୍ଵତୋ ମନୁର୍ନାମ ମାନନୀୟୋ ମନୀଷିଣାମ୍ ।

16. वैवस्वतो ______ नीम माननीय मनीषिगणाम् । ( मुनि, मनु, विभु)
Solution:
ବୈବସତୋ ମନୁନାପ ମାନନାମୋ ମନାଶିଶାମ୍ବ ।

17. ______ इति राजेन्द्ररिन्द्रः क्षीरनिधाविव । (महीश, दिलीप, सुरेश)
Solution:
ଦିଲୀପ ଇତି ରାଜେନ୍ଦୁରିଦୁଃ କ୍ଷୀରନିଧାବିବ ।

18. ______ सदृशारम्भ आरम्भसदृशोदयः । (ज्योतिषै:, आगमैः, नैगमैः )
Solution:
ଆଗମୈ ସଦୃଶାରାମ୍ଭ ଆରମ୍ଭସଦୃଶୋଦୟଃ ।

19. न व्यतीयुः ______ तस्य नियन्तुर्नेमियुत्तयः । (पुत्राः, जनाः, प्रजा:)
Solution:
ନ ବ୍ୟତୀୟୁ ପ୍ରଜାଃ ତସ୍ୟ ନିୟନ୍ତୁନୈମିବୃତ୍ତୟଃ ।

20. ______ एव भूत्यर्थं स ताभ्यो वलिमग्रहीत् । ( मुनीनाम्, प्रजानाम्, नराणाम् )
Solution:
ପ୍ରଜାନାମ୍ ଏବ ଭୂତ୍ୟର୍ଥ ସ ତାଭ୍ୟ ବଳିମଗ୍ରହୀତ୍‌ ।

21. प्रजानामेव भूत्यर्थं स ताभ्यो ______ अग्रहीत् । (वलिम्, करम्, धनम् )
Solution:
ପ୍ରଜାନାମେବ ଭୂତ୍ୟର୍ଥ ସ ତାଭ୍ୟ ବଲିମ୍ ଥିଣ୍ଡଦ୍ରାତ୍ ।

22. सहस्रगुणमुत्स्रष्टुमादत्ते हि ______ रविः । (रसं, जलं, बलं )
Solution:
ସହସ୍ରଶ୍ନମ୍ସ୍କୁପୁମାଦରେ ହି ରସ ରବି: ।

23. सहस्रगुणमुत्स्रष्टुमादत्ते हरसं ______ । (बुध, गुरुः, रविः)
Solution:
ସହସ୍ରଶ୍ନମ୍ସ୍କୁପୁମାଦରେ ହି ରସ ରବି: ।

24. फलानुमेयाः ______ संस्कार: प्राक्तना इव । (प्रारम्भाः, प्रारब्धाः, सञ्चयाः)
Solution:
ଫଲାନ୍ମପେପ୍ରା: ପ୍ରାରମା: ସଂସାରା: ପ୍ତାକୃମା ଲବ ।

25. युगोपात्मानमत्रस्ता भेजे ______ अनातुरः । (कार्यम्, धर्मम्, शास्त्रम्)
Solution:
ଜୁଗୋପାମାନମତ୍ରସ୍ତା ଭେଜେ ଧର୍ମମ୍ ଅନାତୁରଃ ।

26. अगृध्नुराददे सोऽर्थम्. ______ सुखमन्वभूत् । ( अरक्तः, अशक्तः, असक्तः )
Solution:
ଅଗୃଧୁରାଦଦେ ସୋଽର୍ଥମ୍ ଅସନ୍ତଃ ସୁଖମନ୍ତ୍ରଭୂତ୍ ।

27. अगृध्नुराददे सोऽर्थमसक्तः ______ अन्वभूत् । (सुखम्, जयम्, भयम्)
Solution:
ଅଗ୍ଧ୍ଧୁ ରାବଡେ ସୋଽଥମସକ୍ତ: ସ୍କଖମ୍ନ ଅନ୍ନରୁତ୍ ।

28. ______ मौनं क्षमा शाक्तौ त्यागे श्लाघाविपर्ययः । (वेदे, शास्त्रे, ज्ञाने)
Solution:
ଜ୍ଞାନେ ମୌନଂ କ୍ଷମା ଶଭୌ ତ୍ୟାଗେ ଶ୍ଵାଘାବିପର୍ଯ୍ୟୟ ।

29. ज्ञाने मौनं ______ शक्तौ त्यागे श्लाघाविपर्ययः । (क्षमा, दया, स्पृहा)
Solution:
ଜ୍ଞାନେ ମୌନଂ କ୍ଷମା ଶର୍ଥେ ତ୍ୟାଗେ ଶ୍ଵାଘାବିପର୍ଯ୍ୟୟ ।

30. ज्ञाने मौनं क्षमा शक्तौ ______ श्लाघाविपर्ययः । ( कार्ये, शौर्ये, त्यागे)
Solution:
ଅନେ ମୌନଂ କମା ଶକ୍ତବ ପ୍ୟାରେ ଶ୍ରାଣାବିପଣାସମା: ।

31. तस्य ______ आसीद् वृद्धत्वं जरसा विना । (धर्मरते, पुण्यरते:, कर्मरते:)
Solution:
ତସ୍ୟ ଧର୍ମରତେ ଆସୀଦ୍ ବୃଦ୍ଧବଂ ଜରସା ବିନା ।

32. तस्य धर्मरतेरासीद् ______ रजसा विना । (बृद्धत्वं, प्रौढत्वं, बुद्धत्वं)
Solution:
ରଖ୍ୟ ଧମତତେରାମାହ୍ ବଦ୍ଧତ୍ୱ କରମା ବିନା ।

33. ______ विनयाधानाद्रक्षणाद् भरणादपि । (प्रजानां नराणां जनानां )
Solution:
ପୃକାନ ବି ନାମଧାନାଦୃକଣାହ ଉରଣାଦପି ।

34. स ______ पितरस्तासां केवलं जन्महेतवः । ( गुरुः, गुणी, पिता )
Solution:
ସ ପିତା ପିତରସ୍ତାସାଂ କେବଳଂ ଜନ୍ମହେତବ ।

35. स पिता पितरस्तासां केवलं ______ । ( जन्महेतव:, कर्महेतवः, धर्महेतवः)
Solution:
ସ ପିତା ପିତରସ୍ତାସାଂ କେବଳଂ ଜନ୍ମହେତପଃ ।

36. अप्यर्थकामौ तस्यास्तां धर्मं एव ______ । (शरीरिणः, मनीषिणः, तपस्विनः )
Solution:
ଅପ୍ୟର୍ଥକାମୌ ତସ୍ୟାସ୍ତା ଧର୍ମ ଏବଂ ମନୀଷିଣୀ ।

37. अप्यर्थकामौ तस्यास्तां ______ एव मनीषिणः । (धर्म, पुण्य, पाप)
Solution:
ଅପ୍ୟର୍ଥକାମୌ ତସ୍ୟାସ୍ତା ଧର୍ମ ଏବ ମନୀଷିତଃ ।

38. दुदोह गां स ______ सस्याय मघवा दिवम् । ( धर्मीय, पुण्याय, यज्ञाय )
Solution:
ଦୁଦୋହ ମାଂ ସ ଯଜ୍ଞାୟ ସସ୍ୟାୟ ମଘବା ଦିବମ୍ ।

39. दृदोह गां स यज्ञाय सस्याय ______ दिवम् । ( मधवा, वरुणो, सविता )
Solution:
ଦୁଦୋହ ମାଂ ସ ଯଜ୍ଞାୟ ସସ୍ୟାୟ ମଘବା ଦିବମ୍ ।

40. दुदोह गां स यज्ञाय सस्याय मघवा ______ । (जलम्, भुवम्, दिवम्)
Solution:
ଦୁଦୋହ ସାଂ ସ ଯଜ୍ଞାୟ ସସ୍ୟାୟ ମଘବା ଦିବମ୍ ।

41. तथा हि सर्वे तस्यासन् परार्थैकफला ______ । ( जनाः, बुधाः, गुणाः )
Solution:
ତଥା ହି ସର୍ବେ ତସ୍ୟାସନ୍ ପରାର୍ଥେକଫଳା ଗୁଣା ।

42. अनन्यशासनाम् ______ शशासैकपुरीमिव । (भूमिं, पृथ्वीं, उवीं)
Solution:
ଅନନ୍ୟଶାସନାମ୍ ଉର୍ବୀ ଶଶାସୈକପୁରୀମିବ ।

अतिसंक्षेपेण उत्तरं लिखत:

1. ‘रघुवंशम् ‘ महाकाव्यस्य रचयिता क: ?
Solution:
ମଦ୍ରାକରି କାଲିବାସ:

2. कौ जगतः पितरौ ?
Solution:
ପାବତାପରସେଶ୍ୱରୌ

3. पार्वतीपरमेश्वरी, काविव सम्पृक्तौ ?
Solution:
ବାଗଥୋ

4. किमर्थं कविः जगतः पित्रोः वन्दनं करोति ?
Solution:
ବାଗର୍ଥପୃତିପରମେ

5. केन कविः मोहात् सागरं तितीर्षुरस्ति ?
Solution:
ଉରୁସେନ

6. कविः कस्मात् उडुपेन दुस्तरं सागरं तितीर्षुः वर्त्तते ?
Solution:
ମୋହାତ୍

7. कविः किम्भूतं सागरं तितीर्षुरस्ति ?
Solution:
ଦୁସ୍ତରମ୍

8. रघुवंशे वज्रसमुत्कीर्णमणौ कस्य इव कालिदासस्य गतिः अस्ति ?
Solution:
ସୂତ୍ରସ୍ୟ

9. रघुवंशीया राजानः कथं मितभाषिणः ?
Solution:
ସତ୍ୟାୟ

10. रघुवंशीया राजानः सत्याय किं भवन्ति ?
Solution:
ମିତଭାଷିତଃ

11. रघुवंशीया राजानः कथं विजिगीषवः ?
Solution:
ଯଶସେ

12. रघुवंशीया राजान: यशसे किं भवन्ति ?
Solution:
ବିଜିଗୀଷତଃ

13. रघुवशीया राजानः कस्मिन् काले विषयैषिणो भवन्ति ?
Solution:
ଯୌବନେ

14. रघुवंशीया राजानः यौवने किं भवन्ति ?
Solution:
ବିଷୟେଷିଣ

15. रघुवशीया राजानः वार्द्धक्ये किं कुर्वन्ति ?
Solution:
ମ୍ନନିବଢିମ୍ନ

16. के रघुणामन्वयं श्रोतुमर्हन्ति ?
Solution:
ସନ୍ତ୍ର:

17. कीदृश: सन्त: रघुवंशं श्रोतुमर्हन्ति ?
Solution:
ସଦସହବ୍ୟକ୍ତତ୍ତ୍ବେଡବ:

18. हेम्नः विशुद्धिः कुत्र संलक्ष्यते ?
Solution:
ର୍ଥଗେ

19. अग्नौ कस्य विशुद्धि: संलक्ष्यते ?
Solution:
ବ୍ରେସ୍ନ:

20. रघुवंशीय राजानाम् आद्यः राजा कः आसीत् ?
Solution:
ବୈବସ୍ଵତ: ମନୁ:

21. राजा दिलीपः कीदृशः इव उर्वी क्रान्त्वा स्थितः ?
Solution:
ମେରୁ:

22. राजा दिलीपः कीदृशः प्राज्ञः आसीत् ?
Solution:
ଆକାରସଦ୍ୱଶ:

23. राजा दिलीपस्य उदयः किंभूतः आसीत् ?
Solution:
ଆକାରସଦ୍ୱଶ:

24. दिलीपः किमर्थं प्रजानां बलिमग्रहीत् ?
Solution:
ଭୂତ୍ୟର୍ଥମ୍

25. प्रजानां भूत्यर्थं दिलीपः किमग्रहीत् ?
Solution:
ବଲିମ୍

26. कः सहस्रगुणम् उत्स्रष्टुं रसम् आदत्ते ?
Solution:
ରବି:

27. सहस्त्रगुणमुत्स्त्रष्टुं रविः किमादत्ते ?
Solution:
ରସମ୍

28. राजा दिलीपस्य सेना कं बभूव ?
Solution:
ପରିଛଦ:

29. राजा दिलीपस्य मन्त्रणा कीदृशम् आसीत् ?
Solution:
ସଂବୃତମ୍

30. दिलीपस्य बुद्धिः शास्त्रे कीदृशी आसीत् ?
Solution:
ର୍ଥକ୍ରଣିତା

31. दिलीपः कथम् आत्मानं जुगोपः ?
Solution:
ଅତ୍ରପ୍ର: ମନ୍

32. दिलीप: असक्तः किमन्वभूत् ?
Solution:
ସୁଖମ୍

33. अनातुर: दिलीप: किं भेजे ?
Solution:
ଧସମ୍ବ

34. अगृघ्नुः दिलीपः किमाददे ?
Solution:
ଅଅମ୍ଳ

35. दिलीप: ज्ञाने किमासीत् ?
Solution:
ମୌଳମ୍

36. के सप्रसवा इव अभूवन् ?
Solution:
ଣ୍ଡଶା:

37. केषां पितरः तु केवलं जन्महेतवः
Solution:
ପ୍ରଜାନାମ୍

38. के तु प्रजानां केवलं जन्महेतवः अभूवन् ?
Solution:
ପିତରଃ

39. कौ अपि दिलीपस्य धर्मः एव आस्ताम् ?
Solution:
ଅର୍ଥକାମୌ

40. कथं दिलीप गां दुदोह ?
Solution:
ଯଜ୍ଞାୟ

41. यज्ञाय दिलीप: कां दुदोह ?
Solution:
ଗାମ୍

42. कः सस्याय दिवं दुदोह ?
Solution:
ମଶବା

43. के रक्षितुः दिलीपस्य यशः न अनुययुः ?
Solution:
ରାକାନ:

44. का श्रुतौ स्थिता ?
Solution:
ତସ୍କରତା

45. कस्य औषधं सम्मतः आसीत् ?
Solution:
ଆଉମ୍ୟ

46. “क: द्वेष्यः अपि सम्मतः आसीत् ?
Solution:
ଶିଷ୍ଟ

47. कः प्रियः अपि त्याज्यः आसीत् ?
Solution:
ଦୁପ:

48. कः दिलीपं महाभूतसमाधिना विदधे ?
Solution:
ତେଧା:

49. वेधाः दिलीपं केन विदधे ?
Solution:
ମଦ୍ରାରୁତମଧୁନା

50. राजा दिलीप: उवीं कथमिव शशास ?
Solution:
ଏକପୁରାମ୍

51. दिलीप: काम् एकपुरीम् इव शशस ?
Solution:
ରତାମା

संक्षेपेण उत्तरं लिखत :

1. कालिदासः कौ कथं च वन्दते ?
Solution:
ମହାକବି କାଳିଦାଡଃ ଜଗତପିତରୌ ପାର୍ବତୀପରମେଶ୍ଵରୌ ବନ୍ଦତେ । ତୌ କୀଦୃଶୌ ? ବାଗର୍ଥେ ଇବ ସଂପୃକ୍ତେ ବାଗର୍ଥପ୍ରତିପତ୍ତୟେ ବନ୍ଦତେ । କବି ପାର୍ବତୀପରମେଶ୍ଵରୌ ଶବ୍ଦାର୍ଥେନ ସାକଂ ତୁଳିତମ୍ ।

2. कालिदासः कथं दुस्तरं सागर तारिष्यति ?
Solution:
ସୂର୍ଯ୍ୟବଂଶଃ ଅତୀବ ବିଶାଳସାଗରସଦୃଶ । ଅସ୍ଥିନ୍ ବଂଶ ବହବଂ ରାଜାନଃ ଜାତଃ । ଅସ୍ତ୍ୟ ବଂଶସ୍ୟ ବର୍ଣ୍ଣନମ୍ ଅତୀବ ଦୁଷ୍କରମ୍ । କାଳିଦାନଃ ସ୍ଵଳ୍ପବିଷୟା ମତଃ ଆସୀତ୍ । ଅତଃ ମୋହବଶତଃ ନୁନମ୍ ଉପହାସ୍ୟତାଂ ଗମିଷ୍ୟତି ।

3. कालिदासः कथं उपहास्यतां गमिष्यति ?
Solution:
କାଳିଦାନଃ ସ୍ୱୟମେବ କଥୟତି ଯତ୍ ମନ୍ଦକବି । ତଥାପି ଡଃ ଯଶଃ ଇଚ୍ଛତି । ବାମନଃ ଯଥା ଲୋଭାତ୍ ଆଂଶୁଲଭ୍ୟ ଫଳେ ଉଦ୍‌ବାହୁ ସନ୍ ଉପହାସ୍ୟତାଂ ଯାତି ତଥା କାଳିଦାସ ସ୍ଵଚ୍ଛବୁଦ୍ଧି ସନ୍ ବିଶାଳ ରଘୁବଂଶଂ ରଚୟିତୁମ୍ ଇୟେଷ । ଡଃ ନୁନମ୍ ଉପହାସ୍ୟତାଂ ଗମିଷ୍ୟତି ।

4. रघुवंशे कालिदासस्य कीदृशी गतिः अस्ति ?
Solution:
ମହାକବି କାଳିଦାନଃ ପ୍ରସିଦ୍ଧ ରଘୁବଂଶସ୍ୟ ବର୍ଣ୍ଣନଂ କର୍ତୁମିଚ୍ଛତି । କାବ୍ୟରଚନେ ତସ୍ୟ ଜ୍ଞାନଂ ସ୍ଵଳ୍ପମାସୀତ୍ । ମୋହାତ୍ ସିଂ ରଘୁବଂଶଂ ବର୍ଣ୍ଣୟିତଂ ପ୍ରଯନଂ କୃତବାନ୍ । ବ୍ୟାସବାଲ୍ମୀକ୍ୟାଦୟଃ ପୂର୍ବସୂରିଭିଂ କୃତବାଗ୍‌ରେ ଅସ୍ମିନ୍ ରଘୁବଂଶେ ବଜ୍ରସମୁତ୍‌ର୍ରେ ମଣୋ ସୁତ୍ରସ୍ୟ ଇବ କାଳିଦାସସ୍ୟ ଗତିଃ ଅସ୍ତ ।

5. रघुवंशीय राजानः शैशवे किं कृतम् ?
Solution:
ମନୁଷ୍ୟଜୀବନେ ବିବିଧା ଅବସ୍ଥା ଭବନ୍ତି । ତନ୍ମଧେ ଶୈଶବାବସ୍ଥା ଅନ୍ୟତମା । ଇୟଂ ବାଲ୍ୟାବସ୍ଥାରୂପେଣ ପରିଚିତା । ଅସ୍ୟାମ୍ ଅବସ୍ଥାୟାଂ ସର୍ବେ ମାନବା ବିଦ୍ୟାଭ୍ୟାସଂ କୁର୍ବନ୍ତି । ଅତଃ ରଘୁବଂଶୀୟ ରାଜାନୋଽପି ଶୈଶବକାଳେ ବିଦ୍ୟାଭ୍ୟାସଂ କୃତବନ୍ତଃ ।

6. रघुवंशीय राजानः यौवने किं कृतम् ?
Solution:
ରଘୁବଂଶୀୟ ରାଜାନଃ ଜୀବନସ୍ୟ ବିବିଧାବସ୍ଥାନ ଅନୁଭୂୟନ୍ତେ । ବାଲ୍ୟ-ଯୌବନ-ବାର୍ଦ୍ଧକ୍ୟ-ଅନ୍ତଃ ଚ ଚତ୍ବାରଭାଗାନ୍ ତେ ଅବଗତବନ୍ତଃ । ଅତଃ ଶୈଶବେ ବିଦ୍ୟାଭ୍ୟାସଂ, ଯୌବନେ ବିଷୟବାସନୋପଭୋଗ୍ୟ, ବାର୍ଦ୍ଧକ୍ୟ ମୁନିବୃରିଂ, ଅନ୍ତେ ଯୋଗେନ ତନୁ ତ୍ୟକ୍ତବନ୍ତଃ ଚ । ତେ ଯୌବନକାଳେ ବିଷୟାଦି ଭୋଗ କୃତବନ୍ତଃ ।

7. कालिदासः कथं रघुवशं वर्णयितुं प्रेरित: ?
Solution:
ମହାକବି କାଳିଦାସ ସୂର୍ଯ୍ୟବଂଶଂ ରଚୟିତୁମ୍ ଇୟେଷ । ତସ୍ୟ ବୁଦ୍ଧି ସ୍ଵଳ୍ପମାସୀତ୍ । ରଘୁବଂଶଂ ବିଶାଳମାସୀତ୍ । ତନୁବାଗ୍‌ବିଭବ ଅପି ରଘୁବଂଶୀୟ ରାଜାନାଂ ଗୁଣି କର୍ଣ୍ଣମ୍ ଆଗତ୍ୟ ଚାପଳାୟ ପ୍ରଚୋଦିତଃ ସନ୍ କାଳିଦାନଃ ରଘୁଣାମ୍ ଅନ୍ବୟଂ ବକ୍ଷ୍ୟ ।

8. रघुवंशमहाकाव्यं श्रोतुं के प्रभवन्ति ?
Solution:
ବିଶାଳସୂର୍ଯ୍ୟବଂଶଂ ରଘୁବଂଶଂ ବା ଶ୍ରୋତାଂ ସର୍ବେ ନ ସମର୍ଥା ଭବନ୍ତି । କେବଳଂ ସଦସଦ୍‌ବ୍ୟକ୍ତିହେତପଃ ସନ୍ତଃ ରଘୁବଂଶମହାକାବ୍ୟ ଶ୍ରୋତୁମ୍ ଅହଁନ୍ତି । ଯଥା ହେମ୍ୱ ବିଶୁଦ୍ଧି ଶ୍ୟାମିକା ଅପି ବା ଅଗ୍ନୀ ସଂଲକ୍ଷ୍ୟତେ ତଥା ରଘୁବଂଶଂ ସଜ୍ଜନେଭ୍ୟ ପଠ୍ୟରେ ।

9. हेम्नः विशुद्धिः कथं परीक्ष्यते ?
Solution:
ପଣ୍ଡିତ କେବଳଂ ରଘୁବଂଶମହାକାବ୍ୟ ଶ୍ରୋତୁଃ ସମର୍ଥା ଭବନ୍ତି । ଅତଃ ଅସ୍ଥିନ୍ ସଂସାରେ ସୁଧୀଜନା କାବ୍ୟସ୍ୟ ଦୋଷାଦୋଷାନ୍ ନିର୍ଣ୍ଣୟନ୍ତି । ଯତଃ ସୁବର୍ଣ୍ଣସ୍ୟ ଶୁଦ୍ଧତା ଶ୍ୟାମିକା ବା ଅଗ୍ନୀ ଏବ ପରୀକ୍ଷ୍ଯତେ । ଅତ୍ର ଅଗ୍ନିନା ସାକଂ ରଘୁବଂଶକାବ୍ୟଂ ତୁଳିତଂ ଭବତି ।

10. कस्मिन् वंशे दिलीपः प्रसूतः ?
Solution:
ଶୁଦ୍ଧିମତି ବୈବସ୍ଵତମନୁବଂଶେ ଶୁଦ୍ଧିମତ୍ତରଃ ରାଜଶ୍ରେଷ୍ଠ ଦିଲୀପଃ କ୍ଷୀରସାଗରେ ଇନ୍ଦୁ ଇବ ଜାତଃ । ମନୁବଂଶଃ ସୂର୍ଯ୍ୟବଂଶଃ ବା ରଘୁବଂଶଃ ରୂପେଣ ଖ୍ୟାତଃ । ଦିଲୀପଃ ଅସ୍ଥିନ୍ ବଂଶେ ଶ୍ରେଷ୍ଠରାଜାରୂପେଣ ଅଜାୟତଃ ।

11. दिलीपस्य शरीरं कीदृशमासीत् ?
Solution:
ବୈବସ୍ୱତମନୋ ବଂଶ ଦିଲୀପଃ ନାମା ରାଜା ଜାତଃ । ସ ସୁନ୍ଦରଃ ଆସୀତ୍ । ତସ୍ୟ ବକ୍ଷସ୍ଥଳଂ ବିଶାଳମ୍, ସ୍କନ୍ଧଦେଶଃ ବୃଷଭସ୍ୟ ଇବ ଆସୀତ୍ । ସ୍ତ୍ରୀ ଶାଳବୃକ୍ଷ ସଦୃଶଃ ଉନ୍ନତଃ ଦୀର୍ଘବାହୁ ଚ ଆସୀତ୍ । ରାଜା ଦିଲୀପଃ କ୍ଷାତ୍ରଧର୍ମସ୍ୟ ମୂର୍ତ୍ତିମାନ୍ ସାକ୍ଷାତ୍‌ ବିଗ୍ରହଃ ଆସୀତ୍ । ଡଃ ସର୍ବେଭ୍ୟ ଅଧ୍ଵଂ ବଳଶାଳୀ ଆସୀତ୍ ।

12. राजा दिलीपस्य सफलता कीदृशी आसीत् ?
Solution:
ରାଜା ଦିଲୀପଃ ବୁଦ୍ଧିମାନ୍, ସୁନ୍ଦରଃ, ଶାସ୍ତ୍ରଜ୍ଞା, କର୍ମପରାୟଣଶ୍ଚାସୀତ୍ । ତସ୍ୟ ବିଶାଳଶରୀରାନୁରୂପଂ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟମାସୀତ୍ । ତସ୍ୟ ଦର୍ଶନୀୟସ୍ୱରୂପାନୁସାରଂ ଶାସ୍ତେଷୁ ଜ୍ଞାନମଣ୍ଡି । ପୁନଶ୍ଚ ତସ୍ୟ ଶାସ୍ତ୍ରଜ୍ଞାନୁନୁରୂପଂ କର୍ମାନୁଷ୍ଠାନମପି ଆସୀତ୍ । କର୍ମଶଃ ଅନୁରୂପଂ ସଫଳତାଂ ପ୍ରାପ୍ଳୁତି । ଦିଲୀପସ୍ୟ ସର୍ବବିଧ କର୍ମ ସଫଳଂ ଭବତି ।

13. राजा दिलीपः प्रजाभ्यः कथं वलिम् अग्रहीत् ?
Solution:
ପ୍ରଜାପାଳନଂ କରଗ୍ରହଣଂ ଚ ରାଜ୍ଞ ପରମକର୍ତ୍ତବ୍ୟମ୍ । ଇତ୍ୟବ ବଚନମନୁସୃତ୍ୟ ରାଜା ଦିଲୀପଃ ପ୍ରଜାନାଂ ଉନ୍ନତ୍ୟର୍ଥମ୍ ଏବ ତାଭ୍ୟ ଷକ୍ଷାଂଶରୂପଂ କରମ୍ ଅଗ୍ରହୀତ୍ । ତଦର୍ଥଜାତଂ ସ ନାନାବିଧେଷୁ କଲ୍ୟାଣକରେଷୁ କାର୍ଯ୍ୟଶ୍ରୁ ବିନିଯୋଗ୍ଯ ପ୍ରଜାନାମ୍ ଅଶେଷ ହିତଂ ଚକାର । ଯଥା ସୂର୍ଯ୍ୟ ସହସ୍ରଗୁଣଂ ବୃଷ୍ଟି କର୍ଡିଂ ଜଳଂ ହି ଗୃହ୍ଣାତି ।

14. दिलीपस्य शरीरं कीदृशमासीत् ?
Solution:
ଦିଲୀପଃ ଶାସ୍ତ୍ରାନୁସାରଂ ସ୍ଵତ୍ୟନୁସାରଂ ଚ ପ୍ରଜାପାଳନମ୍ ଅକରୋତ୍ । ଡଃ ମନୁପ୍ରୋକ୍ତା ନୀତ୍ୟନୁସାରଂ ପ୍ରଜା ପାଳୟାମାନଃ । ପ୍ରଜା ଅପି ମନୋ ଆରଣ୍ୟ ଆଚରଣ ଅଭ୍ୟସ୍ତା ଆସନ୍ । ଆଚାରମାର୍ଗତ୍ ସାମାନ୍ୟପି ବିଚ୍ୟୁତଃ ନ ଭବନ୍ତି । ଯଥା କୁଶଳସାରଥରିତା ରଥନେମୟ ଇବ ଦିଲୀପସ୍ୟ ପ୍ରଜା ଆଚାରମାନଂ ନ ତ୍ୟକ୍ତବନ୍ତଃ ।

15. दिलीपस्य प्रजापालनं कीदृक् आसीत् ?
Solution:
ମନୁଷ୍ୟଜୀବନେ ଚତୁଃ ପୁରୁଷାର୍ଥୀ ଯଥା – ଧର୍ମ, ଅର୍ଥ, କାମ ମୋକ୍ଷଶ୍ଚ । ରାଜା ଦିଲୀପସ୍ୟ ଅର୍ଥକାମୌ ଧର୍ମୀ ଏବଂ ଆସ୍ତାମ୍ । ରାଜା ସ୍ଥିତୌ ଦଣ୍ଡାନ୍ ଦଣ୍ଡୟତଃ । ରାଜା ପ୍ରସୂତୟେ ପରିଣେତୁ ନାମ କାମଭୋଗଂ କୃତମ୍ । ଅନେନ ରାଜା ଦିଲୀପସ୍ୟ ଅର୍ଥକାମୌ ଅପି ଧର୍ମ ଏବ ଆସ୍ତାମ୍ ।

16. दीलिपस्य अर्थकामौ कीदृशौ आस्ताम् ?
Solution:
ମର୍ତ୍ତ୍ୟ ରାଜା ଦିଲୀପଃ ଯଜ୍ଞାୟ ଶାଂ ଦୁଦୋହ । ଇନ୍ଦ୍ର ଶସ୍ୟାୟ ଦିବଂ ଦୁଦୋହ । ଅନନେ ସଂପଦ୍ ବିନିମୟେନ ଦ୍ରୌ ଉଭୌ ଭୁବନଦ୍ବୟଂ ଦଧତୁଃ । ରାଜା ଦିଲୀପଃ ପୃଥ‌ିବ୍ୟା ସ୍ଥିତଃ ସନ୍‌ ସ୍ଵର୍ଗେପି ସ୍ଵସମ୍ପଦଂ ଲବ୍ଧବାନ୍ ।

17. दिलीपस्य प्रारम्भाः प्राक्तनाः संस्काराः इव कथमासीत् ?
Solution:
ରାଜା ଦିଲୀପସ୍ୟ ଗୁପ୍ତଚରଭାବମ୍ ଅତୀବ ଉନ୍ନତଃ ଆସୀତ୍ । ରାଜ୍ୟ ଶାସନେ ତସ୍ୟ ଗୁପ୍ତବିଚାରଂ ନ କୋଽପି ଜ୍ଞାତୁଃ ପ୍ରଭବତି | ଡଃ ସାମ-ଦାନ-ଦଣ୍ଡାଦି ନୀତିଃ ପ୍ରୟୋଗେଣ ବିଚକ୍ଷତଃ ଆସୀତ୍ | ଯଥା ପୂର୍ବଜନ୍ମାର୍ଜିତଃ ସଂସ୍କାରା ପ୍ରାଣିଶୁ ଚାସୀତ୍ । ତସ୍ୟ ପ୍ରାରମ୍ଭା ଫଳାନୁମେୟା ଭବତି ।

18. राजा दिलीप: कथं सुखमन्वभूत् ?
Solution:
ରାଜା ଦିଲୀପଃ ସଦା ଭୟଶୂନ୍ୟମାସୀତ୍ । ଡଃ ଅନାୟାସେନ ସ୍ଵଶରୀରରକ୍ଷା ଅସୌ ପୁଣ୍ୟାର୍ଜନମ୍ ଅକରୋତ୍‌ । ଅଲୁବ୍‌ଧଃ ସନ୍ ଧନସଂଗ୍ରହଂ କୃତବାନ୍ । ପୁନଶ୍ଚ ଅନାସକ୍ତା ମନ୍ନ ସ୍କଖମ୍ ଅନ୍ନରୁତ୍‌ |

19. राजादिलीपस्य समीपे विरुद्धाः गुणाः कथम् आसन् ?
Solution:
ରାଜା ଦିଲୀପସ୍ୟ ସମୀପେ ପରସ୍ପରବିରୁଦ୍ଧା ଗୁଣା ସମନ୍ବିତା କରୋତି ସ୍ମ । ରୋଗଶୂନ୍ୟ ସନ୍ ସନ୍ ସୁଖମ୍ ଅନୁଭୂତ୍ । ଅଭୂତ୍ । ଜ୍ଞାନେ ମୌନତା, କ୍ଷମା ଶକ୍ତିଶାଳୀତାୟାମ୍, ତ୍ୟାଗେ ଶ୍ଵାଘାବିପର୍ଯ୍ୟୟ ଅନେନ ପ୍ରକାରେଣ ପରସ୍ପର ବିରୁଦ୍ଧଗୁଣା ଗୁଣ- ଅନୁବନ୍ଧିତ୍ଵାତ୍ ସହୋଦର ଇବ ସ୍ଥିତାଃ ।

20. राजा दिलीपः प्रजानां पिता कथमासीत् ?
Solution:
ରାଜାରୂପେଣ ଦିଲୀପଃ ସର୍ବାଷା ପ୍ରଜାନାଂ ପିତୃପଦବାଚ୍ୟ ଆସୀତ୍ । ପିତା ସ୍ଵସ୍ୟ ପୁତ୍ରସ୍ୟ କୃତମ୍ ଯଦେବ କରୋତି ତଦେବ ଦିଲୀପେନ ସ୍ବପ୍ରଜାର୍ଥୀ କୃତଃ । ପ୍ରଜାନାଂ ବିନୟଶିକ୍ଷାଦାନାତ୍, ରକ୍ଷଣାତ୍‌, ଭରଣାତ୍, ପାଳନପୋଷଣାତ୍ ଧଃ ତାସାଂ ପିତା ଆସୀତ୍ । ପ୍ରକୃତତଃ ପ୍ରଜାନାଂ ଯେ ପିତରଃ ତେ କେବଳଂ ଜନ୍ମହେତବ ଆସନ୍ତି ।

21. कथं तस्करता श्रुतौ एव स्थिता ?
Solution:
ରାଜା ଦିଲୀପଃ ସୁଶାସନଃ ଆସୀତ୍ । ତସ୍ୟ ରାଜତ୍ଵକାଳେ ତସ୍ମିନ୍ ରାଜ୍ୟ ନ କୋଽପି ଚୌରଃ ଆସୀତ୍ । ତସ୍କରତା ନାମ ଚୌର୍ଯ୍ୟବୃତ୍ତି ତଥ୍ୟ ରାଜ୍ୟ ନାସୀତ୍ । ତସ୍ୟ ରାଜ୍ୟେ ଶାନ୍ତି ଶୃଙ୍ଖଳା ଚ ସଦୈବ ଆସ୍ତାମ୍ । ତସ୍ମିନ୍ ରାଜ୍ୟ ନ କୋଽପି କସ୍ୟ ଧନସ୍ୟ ଅପହରଣଂ କରୋତି । ତସ୍କରତା ନ ପ୍ରଜାସୁ ଶବ୍ଦଷୁ ଆସୀତ୍ ଶୁତୌନାମ ବେଦେ ତସ୍କରତା ଶବ୍ଦରୂପେଣ ଆସୀତ୍ ।

22. दिलीपस्य शिष्टदुष्टयोः व्यवहारः कीदृक् आसीत् ?
Solution:
ରାଜାଦିଲୀପଃ ଶିଷ୍ଟାନାଂ କୃତ ଭିନ୍ନ ବ୍ୟବହାରଃ ପୁନଶ୍ଚ ଦୁଷ୍ଟାନାଂ କୃତେ ଭିନ୍ନ ବ୍ୟବହାରଃ ଦ୍ଦେଶ୍ୟ ଅପି ସମ୍ମତଃ । ସଜନଃ ଶତ୍ରୁରାଜ୍ୟ ପ୍ରଦର୍ଶିତେ ସତି ଗ୍ରହଣୀୟଂ ଭବତି । ଦୁର୍ଜନଃ ପ୍ରିୟ ସନ୍ ତ୍ୟାଜ୍ୟ ବର୍ଜନୀୟଂ ଭବତି । ସଜ୍ଜନଃ ଔଷଧମିବ ଗ୍ରାହ୍ୟ, ଦୁର୍ଜନଃ ଉରଗକ୍ଷତାଙ୍ଗୁଳା ଇବ ତ୍ୟାଜ୍ୟ ଇବତି ଚ |

23. राजा दिलीपस्य सर्वेगुणाः किमर्थम् आसन् ?
Solution:
ପଞ୍ଚଭୂତେନ ରାଜା ଦିଲୀପସ୍ୟ ଶରୀରଂ ବିଧ୍ୱଂ ସସ । ଅତଃ ପଞ୍ଚଭୂତେଷୁ ଯଦେବ ଗୁଣା ତଦେବ ଅସ୍ୟ ରାଜ୍ଞ ଦିଲୀପସ୍ୟ ସମୀପେ ବିରାଜତେ । ଅତଃ ରାଜା ଦିଲୀପସ୍ୟ ସର୍ବଗୁଣା ।

24. दिलीपः कीदृशी उर्वी शशास ?
Solution:
ରାଜା ଦିଲୀପଃ ଚକ୍ରବର୍ତ୍ତୀ ସମ୍ରାଟ୍ ଆସୀତ୍ । ଡଃ ଉପଯୁକ୍ତ ପ୍ରଜାନୁରଞ୍ଜତଃ ରାଜା ଆସୀତ୍ । ଡଃ ବେଳାବପ୍ରବଳୟାଂ ପରିଖୀକୃତସଗରାମ୍ ଅନନ୍ୟଶାସନାମ୍ ଉର୍ବୀମ୍ ଏକପୁରୀମ୍ ଇବ ଶଶାସ୍ତ୍ର ।

दीर्घप्रश्नोत्तरम् :

1. रघुवंशस्य संक्षिप्तपरिचयं प्रदत्तः ।
Solution:
ନାମାନୁସାରଂ ଭବତି । ସୂର୍ଯ୍ୟବଂଶଃ ରୂପେଣ ଖ୍ୟାତଃ ଅସ୍ୟ ବଂଶସ୍ୟ ମହତ୍ତ୍ୱ ମହାକବି କାଳିଦାସେନ ସ୍ଵଳ୍ପବୁଦ୍ଧିତୟା ବର୍ଣ୍ଣିତମ୍ । କବି ଅଳ୍ପଶବ୍ଦବିଭବ ସନ୍ତପି ଆଜନ୍ମନଃ ତେଷା ରଘୁଣା ଶ୍ରୁତିମାର୍ଗମାଗତଃ ଗୁଣି ପ୍ରେରିତଃ ଭୂତ୍ଵା ବିନା ବିଚାରଂ ରଘୁବଂଶ ବର୍ଣ୍ଣନରୂପଂ ଚାପଳଂ କର୍ଭୁମିଚ୍ଛତି । ରଘୁବଂଶଂ ତୁ ମନୁବଂଶରୂପେଣ ପ୍ରଖ୍ୟାତଃ । ମନୂନା ସଂଖ୍ୟା ଚତୁର୍ଦ୍ଦଶ । ସମ୍ପ୍ରତି ସପ୍ତମଂ ମନ୍ବନ୍ତରଂ ପ୍ରଚଳତି । ଏତଃ ମନୁଃ ସୂର୍ଯ୍ୟସ୍ୟ ପୁତ୍ରତ୍ୱାତ୍ ବୈବସ୍ବତଃ ମନୁରିତି ଖ୍ୟାତଃ । ଭୂଲୋକେ ସ୍ୱ ସର୍ବେକ୍ଷାଂ ନୃପାଣାମ୍ ଅଗ୍ରଣୀ ଆସୀତ୍ । ବୈବସ୍ଵତଃ ମନୁଃ ଭୂପାଳାନାମ୍ ଆଦିଭୂତଃ ଆସୀତ୍ ସର୍ବପୂଜ୍ୟ ଚ ଆସୀତ୍ । ସୋଽୟଂ ସୂର୍ଯ୍ୟବଂଶସ୍ୟ ରଘୁବଂଶସ୍ୟ ବା ପ୍ରତିଷ୍ଠାତା ବଭୂବ । ଅତଃ କବି କାଳିଦାସ ଭୁବନପ୍ରସିଦ୍ଧାନାଂ ରଘୁବଂଶୀୟାନାଂ ରାଜାନାଂ ଚରିତଂ ବର୍ଷୟତି ।

ଏତେ ରଘୁବଂଶୀୟ ରାଜାନଃ ଜନ୍ମନଃ ଆରଭ୍ୟ ନିଷେକାଦି ସଂସ୍କାରଃ ପବିତ୍ରା ଆସନ୍, ଫଳପ୍ରାପ୍ତି ଯାବତ୍ କର୍ମତତ୍ପ ବଭୂମଃ, ଆସମୁଦ୍ର ଧରାୟା ସାର୍ବଭୌମା ଅଧୀଶ୍ଵରଃ ଜାତା ତଥା ସ୍ବର୍ଗ ଯାବତ୍ ତେଷା ରଥମାର୍ଗ ବ୍ୟାପ୍ତା ଅଭବନ୍ ଚ । ଏତେ ରାଜାନଃ ବିଧୂମ ଅନତିକ୍ରମ୍ୟ ଅଗ୍ନିମ୍ ଆହୂତ୍ୟାଦିଭିଂ ପୂଜିତବନ୍ତୀ, ଅତିଥୀନ୍ ଅର୍ଜିତବନ୍ତୀ, ଅପରାଧାନୁସାରମ୍ ଅପରାଧୂନଃ ଦଣ୍ଡିତବନ୍ତୀ । ସମୁଚିତେ କାଳେ ଜାଗରୂକା ଅଭିବନ୍‌ ଚ । ସତ୍‌ପାତ୍ରାୟ ଦାତୁଃ ଧନଂ ସଞ୍ଚବନ୍ତଃ, ସତ୍ୟାୟ ସ୍ଵଚ୍ଛ ଭାଷିତବନ୍ତଃ, ଅନ୍ୟ ପରାଜେତୁ ନ, ଅପିତୁ କୀର୍ତିନିମିତ୍ତ ବିଜୟମ୍ ଇଷ୍ଟବନ୍ତଃ, ସନ୍ତାନାୟ ଭାର୍ଯ୍ୟାଗୃହୀତବନ୍ତୀ ନ ତୁ ଇନ୍ଦ୍ରିୟସୁଖାର୍ଥମ୍ । ଶୈଶବେ ବିଦ୍ୟାଭ୍ୟାସଂ, ଯୌବନେ ବିଷୟଭୋଗ୍ୟ, ବାର୍ଦ୍ଧକ୍ୟ ମୁନିବୃରିଂ, ଅନ୍ତକାଳେ ଯୋଗେନ ତନୁ ତ୍ୟକ୍ତବନ୍ତଃ ଚ । ଏତାଦୃଶସ୍ୟ ରାଜ୍ଞ ଚରିତେନ ରଘୁବଂଶସ୍ୟ

2. राज्ञः दिलीपस्य स्वरूपं वर्णयत ।
Solution:
ଶରୀରଶୋଭା ଅତୀବ ଚମତ୍କାରୀ ଆସୀତ୍ । ତସ୍ୟା ଉରୁସ୍ଥଳଂ ବିପୁଳମ୍ ଆସୀତ୍ । ବୃଷଭସ୍ୟ ସ୍କନ୍ଧ ଇବ ତଥ୍ୟ ସ୍କନ୍ଧସ୍ବୟଂ ବଭୂବ ଶାଳବୃକ୍ଷସମଃ ସ ଉନ୍ନତଃ ଅସୀତ୍ । ତସ୍ୟ ଭୁଜଯୁଗଳଂ ସୁଦୀର୍ଘ ଶରଂ ଚ ଆସୀତ୍ । ଅସୌ ରାଜା ଦିଲୀପଃ ସ୍ବବ୍ୟାପାରାନୁରୂପଂ ଶରୀରଂ ପ୍ରାପ୍ତବାନ୍ । ଡଃ କ୍ଷାତ୍ରଧର୍ମୀ ଇବ ତନ୍ମାମ ମୂର୍ତ୍ତିମାନ୍ ପରାକ୍ରମ ଇବ ସ୍ଥିତଃ । ଡଃ ସର୍ବେଭ୍ୟ ଭୂତେଭ୍ୟ ଅଧିକ ବଳବାନ୍ ଭୂତ୍ବା ତାନି ସର୍ବାଣି ତେଜସା ଅଭିଭୂୟ ଉନ୍ନତଶରୀରେଣ ମେରୁପର୍ବତଃ ଇବ ମହୀ ପୃଥ‌ିବୀ ବା ଆକ୍ରମ୍ୟ ସ୍ଥିତଃ । ରାଜା ଦିଲୀପସ୍ୟ ଯଥା ରୂପିଂ ତଥା ପରାକ୍ରମଂ ଶକ୍ତି ଚ ଆସୀତ୍ ।

3. दिलीपस्य राज्यशासनपद्धतिं विशदयत ।
Solution:
ଦିଲ୍ଲୀପେନ ଶାସିତଃ ପ୍ରଜା ସାରଥେ ରଥନେମିବୃଭିବତ୍ ମନୁପ୍ରୋକ୍ତାତ୍ ମାର୍ଗାତ୍ ରେଖାପ୍ରମାଣମପି ନ ବ୍ୟତୀୟୁ । ଯଥା ରବି ସହସ୍ରଗୁନଃ ବର୍ଷତୁଃ ଜଳଂ ଗୃହ୍‌ଣାତି ତଥାସୌ ଦିଲୀପଃ ପ୍ରଜାନାଂ କଲ୍ୟାଣାୟ ତାଭ୍ୟ ଷକ୍ଷାଂଶରୂପଂ କରମ୍ ଅଗ୍ରହୀତ୍ । ଚତୁରଙ୍ଗବଳଂ ତସ୍ୟ ଉପକରଣଂ, ଶାସ୍ତ୍ରଷୁ ତୀକ୍ଷ୍ଣବୁଦ୍ଧି ଧନୁଷି ଆରୋପିତା ଜ୍ୟା ଚ ତଥ୍ୟ ଅର୍ଥସାଧନଦ୍ବୟଂ ବଭୂବ । ତଥ୍ୟ ଗୂଢ଼ ବିହିତାନି କର୍ମାଣି ପ୍ରାକ୍ତନ ସଂସ୍କାରା ଇବ ଫଳାନୁମେୟାନି ଜାତାନି । ଅର୍ଥେ ନିର୍ଭୟ ସନ୍‌ ଆତ୍ମାନଂ ରରକ୍ଷ, ଅରୁଗ ସନ୍‌ ଧର୍ମ ଚଚାର, ନିର୍ଲୋଭଃ ସନ୍ ଅର୍ଥମ୍ ଆଦରେ, ନିରାସକ୍ତ ସନ୍ ସୁଖମ୍ ଅନ୍ଧଭବତ୍ ଚ । ସ ପ୍ରଜାନାଂ ସନ୍ମାର୍ଗପ୍ରଦର୍ଶନାତ୍‌, ଭାର୍ଯ୍ୟାଗ୍ରହଣଂ କୁର୍ବତଃ ଦିଲୀପସ୍ୟ ଅର୍ଥକାମାଁ ଧର୍ମ ଏବ ଆସ୍ତାମ୍ । ଅସୌ ଦିଲୀପଃ ପ୍ରଜାଭ୍ୟ କରଂ ଗୃହୀତ୍ମା ଯଜ୍ଞକରଣେନ, ଇନ୍ଦ୍ର ସ୍ବର୍ଗ ରିଭିଂ ବିଧାୟ ପ୍ରଚୁର ବୃଷ୍ଟିପାତେନ କ୍ରମଶଃ ମର୍ତ୍ତ୍ୟ ସ୍ବର୍ଗ ଚ ଭୁବନଦ୍ଵୟଂ ପୁପୁଷତଃ ।

ଶ୍ଳୋକ – ୧

वागर्थाविव संपृक्तौ वागर्थप्रतिपत्तये |
जगतः पितरौ वन्दे पार्वतीपरमेश्वरौ ।। १ ।।
ବାଗର୍ଥାବିବ ସଂପୂ ବାଗର୍ଥପ୍ରତିପତ୍ତୟେ ।
ଜଗତଃ ପିତରୌ ବନ୍ଦେ ପାର୍ବତୀ ପରମେଶ୍ଵରୌ || ୧ ||

ଅନ୍ବୟ – (ଅହଂ) ବାଗ ବିବସଂପୃକ୍ତା ଜଗତଃ ପିତରୌ ପାର୍ବତୀପରମେଶ୍ଵରୌ ବାଗର୍ଥ ପ୍ରତିପତ୍ତୟେ ବନ୍ଦେ ।

ଶବ୍ଦାର୍ଥ – ବାଗର୍ଥାବିବ = ଶବ୍ଦ ଏବଂ ଅର୍ଥ ଭଳି । ସଂପୃଭୌ = ସଂପୃକ୍ତ ହୋଇଥିବା । ଜଗତଃ= ଜଗତର । ପିତରୌ = ପିତା ଓ ମାତାଙ୍କୁ | ପାର୍ବତୀପରମେଶ୍ଵରୌ = ପାର୍ବତୀ ଓ ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କୁ । ବାଗର୍ଥପ୍ରତିପଭୟେ = ଶବ୍ଦ ଏବଂ ଅର୍ଥ ଉଭୟର ସମ୍ୟକ୍ ଜ୍ଞାନ ନିମନ୍ତେ । ବନ୍ଦେ = ବନ୍ଦନା କରୁଛି ।

ର୍ଥନ୍ମବାଦ – ଶବ୍ଦ ଏବଂ ଅର୍ଥ ଭଳି ନିତ୍ୟଭାବରେ ସଂପୃକ୍ତ ଥିବା ସଂସାରର ପିତା ଓ ମାତା ଭଗବାନ୍ ଶିବ ଓ ପାର୍ବତୀଙ୍କୁ ଶବ୍ଦ ଏବଂ ଅର୍ଥ ବିଷୟରେ ଭଲଭାବେ ଜ୍ଞାନଅର୍ଜନ କରିବାପାଇଁ (ମୁଁ) ବନ୍ଦନା କରୁଅଛି

ବ୍ୟାଖ୍ୟା – ଶ୍ଳୋକୋୟାଂ ପଠିତଃ ମହାକବି କାଳିଦାସ ବିରଚିତଂ ‘ରଘୁବଂଶମ୍’ ମହାକାବସ୍ୟ ପ୍ରଥମସର୍ଗୀତ୍ ଆନୀତଃ । ର୍ଥମିନ୍‌ ଶୋକେ ସ୍ତ୍ରନ୍ଥନିବିମ୍ପରିସରରେ କାବ୍ୟାୟମେ ମଲଂଳାଚରଣ ରୂପେଶ ପାତପରମେଶ୍ଵରରେ ବନ୍ଦନଂ ମଦ୍ରାକବିନା କୃତମ୍ ।

କାବ୍ୟଲକ୍ଷଣ ପରମ୍ପରାନୁସାରେଣ ରଚିତଃ ମହାକବି କାଳିଦାସସ୍ୟ ‘ରଘୁବଂଶମ୍’ ମହାକାବ୍ୟମ୍ । ଅସ୍ଥିନ୍ ମହାକାବ୍ୟ ବିନା କୋଽପି କବି କାବ୍ୟରଚୟିତାଂ ନ ସମର୍ଥୀ ଭବତି । ଶବ୍ଦନ ସାକଂ ପାର୍ବତୀ ଅର୍ଥଣ ସହ ମହେଶ୍ଵରଂ ଚ ତୁଳିତମ୍ । କବି ଉପମାଳଂକାରସ୍ୟ ସଫଳପ୍ରୟୋଗମ୍ ଅତ୍ର କୃତମ୍ । ଅତଃ ଉକ୍ତ ଯତ୍ – ବାଗର୍ଥେ ଇବ ସଂପୃଭୌ ଜଗତଃ ପିତରୌ ପାର୍ବତୀପରମେଶ୍ଵରୌ ଶବ୍ଦାର୍ଥ ସମ୍ୟଜ୍ଞାନାର୍ଥୀ ଅହଂ କାଳିଦାସ ଅଭିବାଦୟେ । ସର୍ବେ ଜଗତଃ ପିତରୌ ପାର୍ବତୀପରମେଶ୍ଵରୌ ଅବଶ୍ୟ ବନ୍ଦନଂ କୁର୍ଯ୍ୟ । ଅନେନ କାଳିଦାସସ୍ୟ ଶିବଭକ୍ତି ସୂଚିତଂ ଭବତି ।

ବ୍ୟାକାରଣ:

ସନ୍ଧିବିଚ୍ଛେଦ – ବାଗର୍ଥବିଦ = ବାକ୍ + ଅର୍ଥେ + ଇବ । ବାଗର୍ଥପ୍ରତିପତ୍ତୟେ = ବାକ୍ + ଅର୍ଥପ୍ରତିପତ୍ତୟେ ।

ସମାସ – ବାଗର୍ଥାବିବ – ବାକ୍ ଚ ଅର୍ଥଶ୍ଚ ଇତି ବାଗାଆଁ (ଦ୍ବନ୍ଦ୍ବ), ତୌ = ବାକ୍ ଚ ଅର୍ଥଶ୍ଚ (ଦ୍ବନ୍ଦ୍ବ), ତ ପ୍ରତିପତିଃ, ତଥ୍ୟ (୬୩ ତତ୍) । ପିତରେ ପରମେଶ୍ଵରୌ = ପାର୍ବତୀ ଚ ପରମେଶ୍ଵରଶ୍ଚ (ଦ୍ବନ୍ଦ୍ବ) । = ମାତା ଚ ପିତା ଚ (ଦ୍ବନ୍ଦ୍ବ), ପାର୍ବତୀ ପରମେଶଭୌ = ପାବାଦା ଚ ପରମେଶ୍ବରଣ (ଦଦ୍ଵ) |

ସକାରଣବିଭକ୍ତି – ବାଗର୍ଥପ୍ରତିପତ୍ତୟେ = ତାଦଥ୍ୟ ବା ନିମିତ୍ତାର୍ଥେ ୪ ର୍ଥୀ । ଜଗତଃ = ସମ୍ବନ୍ଧ ୬ଷ୍ଠୀ । ପିତରେ, ସଂପୃଲ୍ଲୋ, ପାର୍ବତୀ ପରମେଶ୍ଵରୌ = କର୍ମଣି ୨ୟା ।

ପ୍ରକୃତିପ୍ରତ୍ୟୟ – ସଂପୃଭୌ = ସମ୍ + ପୃଚ୍ + କ୍ତ (୨ୟା ଦ୍ଵିବଚନ) । ପ୍ରତିପତିଃ = ପ୍ରତି + ପଦ୍ + ସ୍କ୍ରିନ୍ ।

ଶ୍ଳୋକ – ୨

क्व सूर्यप्रभवो वंशः क्व चाल्पविषया मतिः ।
तितीर्षुर्दुस्तरं मोहादुडुपेनास्मि सागरम् ।। २ ।।
କୃ ସୂର୍ଯ୍ୟପ୍ରଭବୋ ବଂଶଃ କ୍ଵ ଚାଳ୍ପବିଷୟା ମତିଃ ।
ତିତୀର୍ଷସ୍ତରଂ ମୋହାଦୁଡୁପେନାସ୍ତି ସାଗରମ୍ ||୨||

ଅନ୍ବୟ – ସୂର୍ଯ୍ୟପ୍ରଭତଃ ବଂଶଃ କ୍ଵ ? ଅଳ୍ପବିଷୟା ମମ ମତିଶ୍ଚ କ୍ବ ? ଅହଂ ମୋହାତ୍ ଉଡୁପେନ୍ ଦୁସ୍ତରଂ ସାଗରଂ ତିତୀର୍ଷୁ ଅସ୍ଥି ।

ଶବ୍ଦାର୍ଥ – ସୂର୍ଯ୍ୟପ୍ରଭବ = ସୂର୍ଯ୍ୟଙ୍କଠାରୁ ଜାତ ହୋଇଥିବା । ବଂଶଃ = କୁଳ । କୁ = କେଉଁଠି । ଅଳ୍ପବିଷୟା ମମ ମତିଶ୍ଚ = ଅଳ୍ପବିଷୟକୁ ଜାଣିଥୁବା ମୋର ବୁଦ୍ଧି । ଅହଂ = ମୁଁ । ମୋହାତ୍ = ମୋହ ହେତୁରୁ । ଉଡୁପେନ = ଡଙ୍ଗାଦ୍ଵାରା । ଦୁସ୍ତରଂ ସାଗରଂ = ଦୁସ୍ତର ସମୁଦ୍ରକୁ । ତିତୀର୍ଷୁ ଅଗ୍ନି = ତିତୀର୍ଷୁ ଅଗ୍ନି ପାରହେବାକୁ ଇଚ୍ଛା କରୁଛି |

ଅନୁବାଦ – ସୂର୍ଯ୍ୟଙ୍କଠାରୁ ଜାତ ହୋଇଥିବା (ପ୍ରସିଦ୍ଧ) ବଂଶ କେଉଁଠି ? ଏବଂ ଅଳ୍ପ ବିଷୟକୁ ମାତ୍ର ଜାଣିଥୁବା ମୋର ବୁଦ୍ଧି କେଉଁଠି ? ମୁଁ ମୋହବଶତଃ ସାମାନ୍ୟ ଡଙ୍ଗାଦ୍ଵାରା ଦୁସ୍ତର ସମୁଦ୍ରକୁ ପାରହେବାକୁ ଇଚ୍ଛା କରୁଛି ।

ବ୍ୟାଖ୍ୟା – ଉଦ୍ଧୃତଃ ଶ୍ଳୋକ ପଠିତଃ ସଂସ୍କୃତପ୍ରଭା ପୁସ୍ତକସ୍ୟ ପଦ୍ୟଭାଗସ୍ଥ ମହାକବି କାଳିଦାସ କୃତଃ ‘ରଘୁବଂଶମ୍’ ମହାକାବ୍ୟସ୍ୟ ପ୍ରଥମ ସର୍ଗୀତ୍ ଆନୀତଃ । ଅତ୍ର ମହାକବି କାଳିଦାସ ସ୍ଵାହଂକାରଂ ବିହାୟ ସ୍ଵଭାବସୁଲଭିଂ ବିନମ୍ରତା ଗୁଣସ୍ୟ ପ୍ରଦର୍ଶନଂ କୃତମ୍ ।

ଗ୍ରନ୍ଥାରମ୍ଭେ ମଙ୍ଗଳାଚରଣାତ୍ ଅନନ୍ତରଂ କବି କାବ୍ୟାର୍ଥୀ ପ୍ରଯନୁବାନ୍ ଆସୀତ୍ । ‘ବିଦ୍ୟା ଦଦାତି ବିନୟମ୍’ । ସ୍ୱୀୟଜ୍ଞାନଂ ଦେବୀସରସ୍ୱତ୍ୟା କୃପାବଳେନ ସୁପ୍ରସିଦ୍ଧ ରଘୁବଂଶଂ ସୂର୍ଯ୍ୟବଂଶଂ ବା ବର୍ଣ୍ଣତୁ ପ୍ରଯତତେ । ଏତଦର୍ଥୀ କବି ସ୍ଵକୀୟ ଅକ୍ଷମଣୀୟତାଂ ଭବତି ତଥା ସ୍ଵଳ୍ପଜ୍ଞାନେନ ସୂର୍ଯ୍ୟବଂଶସ୍ୟ ବର୍ଣ୍ଣନଂ କଠିନଂ ଭବତି । ତଥାପି ମୋହବଶାତ୍ କାଳିଦାନଃ ଅସ୍ୟ ବଂଶସ୍ୟ ବର୍ଣ୍ଣନଂ କର୍ଭୁମିୟେଷ । ଅସ୍ମାତ୍ ଶ୍ଳୋକାତ୍ ସୂର୍ଯ୍ୟବଂଶସ୍ୟ ପ୍ରସିଦ୍ଧି ତଥା ମହାକବୋ ମହାନତା ପ୍ରତିଫଳିତଂ ଭବତି । ଅନ୍ୟଷା କବିନାଂ କୃତେ ଏତଦ୍ ଆଦର୍ଶଶିକ୍ଷଣଂ ଭବତି ।

ବ୍ୟାକାରଣ:

ସନ୍ଧିବିଚ୍ଛେଦ – ଚାକବିପ୍ରମପତି: – ଚ + ଅଳ୍ପବିଷୟାମତିଃ । ତିତୀର୍ଷୁର୍ଦ୍ଧ୍ଵସ୍ତରଂ = ତିତୀର୍ଷୁ + ଦୁସ୍ତରମ୍ । ମୋହାଦୁଡୁପେନାସ୍ତି = ମୋହାତ୍ + ଉଡୁପେନ + ଅସ୍ଥି ।

ସମାସ – ବାଗର୍ଥାବିବ: = ସୂର୍ଯ୍ୟ ପ୍ରଭବ ଯସ୍ୟ ଡଃ (ବହୁବ୍ରୀହିଃ) । ଅଳ୍ପବିଷୟା = ଅନ୍ତଃ ବିଷୟ ଯସ୍ୟା ସା ( ବହୁବ୍ରୀହିଃ) । ଦୁସ୍ତରମ୍ = ଦୁଃଖେନ ତୀର୍ଯ୍ୟତେ ଇତି, ତମ୍ (ଉପପଦ ତତ୍) ।

ସକାରଣବିଭକ୍ତି – ବଂଶଃ, ଅଳ୍ପବିଷୟ, ମତିଃ, ଅହମ୍ = କଉଁରି ୧ ମା। ଦୁସ୍ତରଂ, ସାଗରଂ = କର୍ମଣି ୨ୟା । ମୋହାତ୍ = ହେତୌ ୫ମୀ । ଉଡୁପେନ = କରଣେ ୩ୟା ।

ପ୍ରକୃତିପ୍ରତ୍ୟୟ – ସୂର୍ଯ୍ୟ = ସ୍କୃ + କ୍ୟପ୍ । ପ୍ରଭବ = ପ୍ର + ଭୁ + ଅପ୍ । ମତିଃ = ମନ୍ + ସ୍କ୍ରିନ୍ । ତିତୀର୍ଷୁ = ତୃ + ସନ୍ + ଉ । ଦୁସ୍ତରମ୍ = ଦୁସ୍ + ତୃ + ଖଳ୍ । ମୋହଃ = ମୁହ୍ + ଘଞ୍ଚ୍ । ଉଡୁପଃ = ଉଡୁ + ପା + କ ।

ଶ୍ଳୋକ – ୩

मन्दः कवियशः प्रार्थी गमिष्याम्युपहास्यताम् ।
प्रांशुलभ्ये फले लोभादुद्वाहुरिव वामनः ||३||
ମନ୍ଦ କବିଯଶଃପ୍ରାର୍ଥୀ ଗମିଷ୍ୟାମ୍ୟପହାସ୍ୟତାମ୍ ।
ପାଂଶୁଲଭ୍ୟ ଫଳେ ଲୋଭାଦୁଡା଼ହୁରିବ ବାମନଃ ॥ ୩ ॥

ଅନ୍ବୟ – ମନ୍ଦ (ତଥାପି) କବିଯଶଃପ୍ରାର୍ଥୀ ଅହଂ ପାଂଶୁଲଭ୍ୟଫଳେ ଲୋଭାତ୍ ଉଦ୍‌ବାରଃ ବାମନଃ ଇବ ଉପହାସ୍ୟତାଂ ଗମିଷ୍ୟାମି ।

ଶବ୍ଦାର୍ଥ – ମଦଃ = ମୂର୍ଖ । କବିଯଶଃପ୍ରାର୍ଥୀ = କବିର ଯଶ ଅଭିଳାଷୀ । ଅହଂ = ମୁଁ । ପାଂଶୁଲଭିଂ = ଉନ୍ନତ ପୁରୁଷ ପାଇବାଯୋଗ୍ୟ । ଫଳେ = ଫଳ ପ୍ରସଙ୍ଗରେ । ଲୋଭାତ୍ = ଅତ୍ୟନ୍ତ ଲୋଭହେତୁରୁ । ଉଦ୍‌ବାହୁ ବାମନଃ ଇବ = ବାମନ ଭଳି । ଉପହାସ୍ୟତାଂ ଗମିଷ୍ୟାମି = ଉପହସନୀୟ ହେବି ।

ଅନୁବାଦ – ମୂର୍ଖ ହୋଇ କବିକୀର୍ତି ପାଇବାକୁ ଆଶାକରି ମୁଁ ଯେଭଳି ଏକ ଉନ୍ନତ (ଡେଙ୍ଗା) ପୁରୁଷ ପାଇବାଯୋଗ୍ୟ

ବ୍ୟାଖ୍ୟା – ଶଂସିତଃ ଶ୍ଳୋକଃ ପଠିତଃ ସଂସ୍କୃତପ୍ରଭା ପୁସ୍ତକସ୍ୟ ‘ ରଘୁବଂଶମ୍’ ପଦ୍ୟଭାଗାତ୍ ଆନୀତଃ । ଅସ୍ୟ ରଚୟିତା ମହାକବି କାଳିଦାସ । ପଞ୍ଚମହାକାବ୍ୟ ମଧେ ଅନ୍ୟତମ ‘ରଘୁବଂଶମ୍’ମହାକାବ୍ୟସ୍ୟ ପ୍ରଥମସର୍ଥାତ୍ ଶ୍ଳୋକୋଽୟଂ ସଂଗୃହିତଃ । ଅସ୍ମିନ୍ ଶ୍ଳୋକେ କହିଃ ସ୍ୱୟମେବ ମୂର୍ଖମ୍‘ଇତି ମଜ୍ଜା ମହାକାବ୍ୟସ୍ୟ ରଚନେ ଅସାମର୍ଥ୍ୟ ପରିପ୍ରକାଶୟତି । ସୂର୍ଯ୍ୟବଂଶଃ ଇବ ବିଶ୍ୱବିଶୁତଃ ବଂଶଂ ବର୍ଷତୁଃ କବେ ଅସାମର୍ଥ୍ୟମ ଅତ୍ର ବର୍ଣ୍ଣିତଃ । ମୋହାତ୍ କବିଯଶପ୍ରାର୍ଥୀ ସନ୍‌ କାଳିଦାନଃ ସୂର୍ଯ୍ୟବଂଶଃ ଇବ ସୁବିଶାଳଂ ବଂଶଂ ବର୍ଷତୁଃ ପ୍ରଯବାନ୍ ଭବତି । ଏତତ୍ ତୁ ଉପହସନୀୟଂ ଭବତି । ପ୍ରାଶୁଲଭ୍ୟ ଫଳେ ଲୋଭାତ୍ ବାମନଃ ଉଦ୍‌ବାହୁ ଇବ କାଳିଦାନଃ ମୋହାତ୍ ପ୍ରଯନଂ କର୍ଭୁମ୍ ଉତିଷ୍ଠତେ । କାଳିଦାସସ୍ୟ ଏତାଦୃଶଂ ଦୁଃସାହସଂ ତୁ ପ୍ରଭୃତୟଃ ସୁମହାନୌ କବୀ କେବଳଂ ବର୍ଣ୍ଣୟିତୁ ଶକ୍ୟତେ ପରନ୍ତୁ ମହାକବି କାଳିଦାସ ନ । ଏତତ୍ ତୁ ମହାକବେ ପ୍ରାଚୀନକବିନ କୃତେ ସମ୍ମାନବୋଧଃ ସ୍ଵସ୍ୟ ନିରହଂକାରଶ୍ଚ ସୂଚୟତି ।

ସନ୍ଦିବିଛେଦ – ଗମିଷ୍ୟାମ୍ୟୁପହାସ୍ୟତାମ୍ = ଗମିଷ୍ୟାମି + ଉପହାସ୍ୟତାମ୍ । ଉଦ୍‌ବାହୁରିବ = ଉତ୍ + ବାହୁ + ଇବ ।

ସମାସ – କବିଯଶଃ = କବୀନାଂ ଯଶଃ (୬ଷ୍ଠ ତତ୍) । ପାଂଶୁଲଭ୍ୟ = ପାଂଶୁନା ଲଭ୍ୟମ୍, ତସ୍ମିନ୍ (୩ୟା ତତ୍) । ଉତ୍ତୋଳିତଃ ବାହୁର୍ମେନ ଡଃ (ବହୁବ୍ରୀହିଃ) ।

ସକାରଣବିଭକ୍ତି – ମଦଃ = କଉଁରି ୧ ମା । କବିଯଶଃପ୍ରାର୍ଥୀ = କର୍ଭରି ୧ ମା । ଉପହାସ୍ୟତାମ୍ = କର୍ମଣି ୨ୟା ।

ଅଧିକରଣେ ୭ମୀ । ଫଳେ = ବିଷୟାଧ୍ୟାକରଣେ ୭ମୀ । ଲୋଭାତ୍ = ହେତେ ୫ମୀ । ବାମନଃ = ଇବ ଅବ୍ୟୟ ଯୋଗେ ୧ମା ।

ପ୍ରକୃତିପ୍ରତ୍ୟୟ – ପ୍ରାର୍ଥୀ = ପ୍ର + ଅର୍ଥ + ଣିନି । ଉପହାସ୍ୟତାମ୍ = ଉପହାସ + ଣ୍ୟତ୍ + ତଳ୍ + ଟାପ୍ । ଲଭ୍ୟମ୍ = ଲଭ୍ + ଯତ୍ । ଲୋଭୀ = ଲଭ୍ + ଘଞ୍ଚ୍ ।

ଶ୍ଳୋକ – ୪

अथ वा कृतवाग्द्वारे वंशेऽस्मिन्पूर्वसूरिभिः ।
मणौ वज्रसमुत्कीर्णे सूत्रस्येवास्ति मे गतिः || ४ ||
ଅଥ ବା କୃତବାଗ୍‌ରେ ବଂଶେଽସ୍ମିନ୍‌ପୂର୍ବସୂରିଭି ।
ମଣି ବଜ୍ରସମୁତ୍‌ର୍ରେ ସୂତ୍ରସ୍ୟବାସ୍ତି ମେ ଗତିଃ ॥ ୪ ॥

ଅନ୍ବୟ – ଅଥ ବା ପୂର୍ବସୂରିଭିଂ କୃତବାଗ୍‌ରେ ଅଶ୍ବିନ୍ ବଂଶେ ବଜ୍ରସମୁଣ୍ଡେ ମଣି ସୂତ୍ରସ୍ୟ ଇବ ମେ ଗତିଃ ଅସ୍ତି |

ଶବ୍ଦାର୍ଥ – ଅଥ ବା = ଅନ୍ୟପକ୍ଷରେ । ପୂର୍ବସୂରିଭିଂ = ପ୍ରାଚୀନ କବିମାନଙ୍କଦ୍ଵାରା । କୃତବାଗଦ୍ଵାରେ ହୋଇଥିବା କାବ୍ୟଦ୍ଵାରରେ । ଅସ୍କ୍ରିନ୍ ବଂଶ = ଏହି ସୂର୍ଯ୍ୟବଂଶରେ । ବଜ୍ରସମୁକୀର୍ଷେ = ବଜ୍ରଦ୍ୱାରା ଉତ୍‌କୀର୍ଣ ହୋଇଥୁବା । ମହୌ = ମଣିରେ । ସୂତ୍ରସ୍ୟ ଇବ = ଗୋଟିଏ ସୂତାର ଗତି ଭଳି। ମମ ଗତିଃ ଅସ୍ତି = ମୋର ପ୍ରବେଶ ହେବ ।

ଶ୍ଳୋକୋଽୟଂ ପଠିତଃ ସଂସ୍କୃତପ୍ରଭା ପୁସ୍ତକସ୍ଥ ମହାକବି କାଳିଦାସବିରଚିତଂ ‘ ରଘୁବଂଶମ୍’ ମହାକାବ୍ୟସ୍ୟ ପ୍ରଥମ ସର୍ଗାତ୍ ଆନୀତଃ । ଅତ୍ର ଯଦ୍ୟପି ମୂର୍ଖ ତଥାପି ପୂର୍ବକବିଭିଂ ବର୍ଣ୍ଣିତଂ ରାମାୟଣାଦିପ୍ରବନ୍ଧରୂପ ଦ୍ବାରେଣ ମହକବେ ପ୍ରବେଷ୍ଟୁ କାମନା ବିଷୟେ ବର୍ଣ୍ଣିତମ୍ । ଅସ୍ମିନ୍ ଶ୍ଳୋକେ ପ୍ରାଚୀନ କବିନ୍ ପ୍ରତି କାଳିଦାସସ୍ୟ ଭକ୍ତିପୁତଃ ଶ୍ରଦ୍ଧାଞ୍ଜଳି । ସ୍ଵାହଂକାରଂ ପରିତ୍ୟଜ୍ୟ ବିନୟଂ ପ୍ରଦଶ୍ୟ କବି ‘ରଘୁବଂଶମ୍’ ଇବ ବିଶାଳବଂଶସ୍ୟ ଐତିହ୍ୟଗାଥା ବର୍ଷତୁଃ ପ୍ରଯତତେ । ମହର୍ଷିବାଲ୍ମୀକି, ଭଗବାନ୍ ବ୍ୟାସ ଚ ମହାକବେ ଆଦର୍ଶଭୂତଃ । ଉପମାଳଙ୍କାରଛଳେନ କଥ୍ ଯତ୍ – ବଜ୍ରସମୁଦ୍ଵୀଣ୍ଡେ ମଣୋ ଯଥା ସୂତ୍ରସ୍ୟ ଗତିଃ ଅନାୟାସେନ ଭବତି ତଥା କୃତିଃ ନୂନଂ ପ୍ରଶଂସାହଂ ଭବିଷ୍ୟତି ଅତ୍ର ସନ୍ଦେହଂ ନାସ୍ତି ।

ସନ୍ଧିବିଚ୍ଛେଦ – ବଂଶେଽସ୍ମିନ୍ = ବଂଶେ + ଅସ୍ଥିନ୍ । ସୂତ୍ରସ୍ୟବାସ୍ତି = ସୂତ୍ରସ୍ୟ + ଇବ + ଅସ୍ତି ।

ସମାସ – କୃତବାଗ୍‌ରେ = ବାଗ୍ ଏବ ଦ୍ଵାରଂ (କର୍ମଧାରୟ), କୃତଂ ବାଦ୍ଵାରଂ ଯସ୍ୟ ତତ୍ ତସ୍ମିନ୍ (ବହୁବ୍ରୀହିଃ) । ପୂର୍ବସୂରିଭି = ପୂର୍ବେ ସୂରୟଃ, ତିଃ (କର୍ମଧାରୟ) । ବଜ୍ରସମୁତ୍‌ର୍ରେ = ବଜ୍ରଣ ସମୃତ୍‌, ତସ୍ମିନ୍ (୩ୟା ତତ୍) ।

ସକାରଣବିଭକ୍ତି – ପୂର୍ବସୁରଭି = ଅନୁସ୍ତେ କଉଁରି ୩ୟା । କୃତବାଗଦ୍ଵାରେ, ଅସ୍ମିନ୍, ବଂଶ ୭ମୀ । ବଜ୍ରସମୁକୀର୍ଣ୍ଣ, ମଣି ଅଧିକରଣେ ୭ମୀ । ସୂତ୍ରସ୍ୟ = ସମ୍ବନ୍ଧେ ୬ଷ୍ଠୀ । ମେ = ସମ୍ବନ୍ଧେ ୬ଷ୍ଠୀ |

ପ୍ରକୃତିପ୍ରତ୍ୟୟ – ସମୁତ୍‌ = ସମ୍ + ଉତ୍ + କୃ + କ୍ତ । ଗତିଃ = ଗମ୍ + ସ୍କ୍ରିନ୍ ।

ଶ୍ଳୋକ – ୫

सोऽहमाजन्मशुद्धानामाफलोदयकर्मणाम् ।
आसमुद्रक्षितीशानामानाकरथवर्त्मनाम् ||५||
ଡଃ ଅହମ୍ ଆଜନ୍ମଶୁଦ୍ଧାନାମ୍ ଆଫଳୋଦୟକର୍ମଣାମ୍,
ଆସମୁଦ୍ରକ୍ଷିତୀଶାନାମ୍ ଆନାକରଥବର୍ତ୍ତନାମ୍ ||୫||

ଶବ୍ଦାର୍ଥ – ସ ଅହମ୍ = ସେହି ମୁଁ ମୂର୍ଖ କବି କାଳିଦାସ । ଆଜନ୍ମଶୁଦ୍ଧାନାମ୍ = ଜନ୍ମ ଆରମ୍ଭରୁ ବିଭିନ୍ନ ସଂସ୍କାରଦ୍ଵାରା ପବିତ୍ରିତ ହୋଇଥିବା । ଆଫଳୋଦୟକର୍ମଣାମ୍ = ଫଳପ୍ରାପ୍ତି ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ କାର୍ଯ୍ୟରତ ଥିବା । ଆସମୁଦ୍ରକ୍ଷିତୀଶାନାମ୍ ଆରମ୍ଭ କରି ପୃଥବୀ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ସମସ୍ତ ସସାଗରାଧରାର ଅଧୂପତି । ଆନାକରଥବର୍ତ୍ତନାମ୍ = ସ୍ଵର୍ଗପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ନିଜର ରଥକୁ ଚଳାଉଥିବା ।

ଅନୁବାଦ – ସେହି ମୁଁ (ମୂର୍ଖ କବି କାଳିଦାସ) ଜନ୍ମରୁ ବିଭିନ୍ନ ସଂସ୍କାରଦ୍ଵାରା ଶୁଦ୍ଧ ହୋଇଥବା, ଫଳପ୍ରାପ୍ତି ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ କାର୍ଯ୍ୟ କରୁଥିବା, ସସାଗରାଧରାର ଅଧୂପତି ଭାବରେ ପ୍ରତିଷ୍ଠା ଲାଭ କରିଥିବା, ସ୍ଵର୍ଗ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ନିଜର ରଥକୁ ସ୍ଵଦେହରେ

ବ୍ୟାଖ୍ୟା – ଶଂସିତଃ ଶ୍ଳୋକଃ ପଠିତଃ ସଂସ୍କୃତପ୍ରଭା ପୁସ୍ତକସ୍ଥ ମହାକବି କାଳିଦାଡଃ ବିରଚିତଂ ‘ରଘୁବଂଶମ୍’ ମହାକାବ୍ୟସ୍ୟ ପ୍ରଥମ ସର୍ଗୀତ୍ ଆନୀତଃ । ଅତ୍ର ରଘୁବଂଶୀୟରାଜାନାଂ ଗୁନଃ ତଥା ବୀରତ୍ଵସ୍ୟ ଗାଥା ବର୍ଣ୍ଣିତଂ ଭବତି । ମହାକବି ମୂଳତଃ ରଘୁବଂଶୀୟରାଜାନାଂ ଗୁଣଗାନଂ କରୋତି, ଯତ୍ ତେ ଆଜନ୍ମଶୁଦ୍ଧମ୍ ଆସନ୍ । ବିବିଧସମୟେ ସ୍ମୃତିଶାସ୍ତ୍ରଣ ଭିନ୍ନସଂସ୍କାରମାଧମେନ ତେ ପବିତ୍ରମ୍ ଅଭବନ୍ । ତେ କାର୍ଯ୍ୟାର୍ଥମ୍ ଅତୀବ ଉତ୍ସାହୀ ବଦ୍ଧପରିକରା ଚ ଆସନ୍ । ସିଦ୍ଧିପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ତେ କାର୍ଯ୍ୟ କୁର୍ବନ୍ତି ସ୍ମ । ତେ ଅତୀବ ପରାକ୍ରମଶାଳୀ ଆସନ୍ । ଆସମୁଦ୍ରପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ତେଷା ସାମ୍ରାଜ୍ୟ ବ୍ୟାପ୍ତ ଆସୀତ୍ । ସୂର୍ଯ୍ୟବଂଶୀୟରାଜାନଃ ସ୍ଵକୀୟରଥ ସ୍ଵର୍ଗପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ସଞ୍ଚରଣଂ କୃତ୍ୱା ଇନ୍ଦ୍ରଣ ସାକଂ ବନ୍ଧୁତାମ୍ ଅକୁର୍ବନ୍ । ଦେବାସୁରସଂଗ୍ରାମେ ଆସନ୍ । ପରବର୍ତ୍ତୀକାଳେ ଏତେ ରାଜାନଃ ଆଦର୍ଶଭୂତା ଆସନ୍ ।

ବ୍ୟାକାରଣ:

ସନ୍ଧିବିଚ୍ଛେଦ – ବଂଶେଽସ୍ମିନ୍ = ପଃ + ଅହମ୍ + ଆଜନ୍ମଶୁଦ୍ଧାନାମ୍ + ଆଫଳ + ଉଦୟକର୍ମଣାମ୍ । ଆସମୁଦ୍ରକ୍ଷିତୀଶାନାମାନାକରଥବର୍ତ୍ତନାମ = ଆସମୁଦ୍ରକ୍ଷିତି + ଈଶାନାମ୍ + ଆନାକରିଥବର୍ତ୍ତନାମ୍ ।

ସମାସ – ଆଜନ୍ମଶୁଦ୍ଧାନାମ୍ = ଜନ୍ମନଃ ଆରଭ୍ୟ, ଆଜନ୍ମ (ଅବ୍ୟୟୀଭାବ), ଆଜନ୍ମନାଶୁଦ୍ଧାନଃ, ଆଜନ୍ମଶୁଦ୍ଧା ତେଷା (ସୁପ୍‌ସୁପା) । ଆଫଳୋଦୟକର୍ମଣାମ୍ = ଫଳସ୍ୟ ଉଦୟ (୬ଷ୍ଠୀ ତତ୍), ଫଳୋଦୟମଭିବ୍ୟାପ୍ୟ ଇତି (ଅବ୍ୟୟୀଭାବ), ଆଫଳୋଦୟଂ କର୍ମ ଯେସାଂ ତେ, ତେତାଂ (ବହୁବ୍ରୀହିଃ) । ଆସମୁଦ୍ରକ୍ଷିତୀଶାନାମ୍ = କ୍ଷିତଃ ଈଶା (୬ଷ୍ଠ ତତ୍), ସମୁଦ୍ରମ୍ ଅଭିବ୍ୟାପ୍ୟ (ଅବ୍ୟୟୀଭାବ), ଆସମୁଦ୍ର କ୍ଷିତୀଶା, ତେଷା (କର୍ମଧାରୟ) । ଆନାକରଥବର୍ତ୍ତନଃ = ନ ଅକଂ ବିଦ୍ୟତେ ଯତ୍ର (ନିଷେଧାର୍ଥକ ବହୁବ୍ରୀହିଃ), ନାକମ୍ ଅଭିବ୍ୟାପ୍ୟ (ଅବ୍ୟୟୀଭାବ), ରଥସ୍ୟ ବଦ୍ଧ (୬ଷ୍ଠୀ ତତ୍), ଆନାକଂ ରଥବର୍ତ୍ତ ଯେସାଂ ତେ, ତେଷାମ୍ (ବହୁବ୍ରୀହିଃ) ।

ସକାରଣବିଭକ୍ତି – ଧଃ, ଅହମ୍ = କଉଁରି ୧ ମା । ଆଜନ୍ମଶୁଦ୍ଧାନାମ୍, ଆଫଳୋଦୟକର୍ମଣାମ୍, ଆସମୁଦ୍ରକ୍ଷିତୀଶାନାମ୍, ଆନାକାରଥବର୍ତ୍ତନାମ୍ = ସମ୍ବନ୍ଧ ୬ଷ୍ଠୀ |

ଶ୍ଳୋକ – ୬

यथाविधिहुताग्नीनां यथाकामार्चितार्थिनाम् ।
यथापराधदण्डानां यथाकालप्रवोधिनाम् ||६||
ଯଥାବିଧିହ୍ନତାଗ୍ନାନାଂ ଯଥାକାମ।ଣିତାଥିନାପ୍ର |
ପ୍ରଥାପରାଧଦଣ୍ଡାନାଂ ଯଥାକାଳପ୍ରବୋଧ୍ନାମ୍ ||୬||

ଅନ୍ନୟ – ପ୍ରଥାବିଧ୍ହୁଡାଗ୍ନାନାଂ ପ୍ରଥାକାମାଟିଡାଥନଂ, ଯଥାପରାଧଦଣ୍ଡାନାଂ, ଯଥାକାଳସ୍ଥବୋଧ୍ନାଂ (ରଶ୍ନଶାମ୍ନ ଅନ୍ମ୍ନ ବଯ୍ୟେ) |

ଶବ୍ଦାର୍ଥ – ଯଥାବିଧ୍ଵହୁତାଗ୍ନୀନା = ଠିକ୍ ନିୟମ ଅନୁସାରେ ଅଗ୍ନିରେ ଆହୁତି ଦେଉଥ‌ିବା । ଯଥାକାମାର୍ଚିତାର୍ଥନାମ୍ ଦଣ୍ଡ ଦେଉଥ‌ିବା । ଯଥାକାଳପ୍ରବୋଧୁନାମ୍ = ଠିକ୍ ସମୟରେ ପ୍ରଜାମାନଙ୍କ ରକ୍ଷଣ ପାଇଁ ଜାଗ୍ରତ ଥିବା ।

ଅନୁବାଦ – ରଘୁବଂଶୀୟ ରାଜାମାନେ ଶାସ୍ତ୍ରୀୟ ରୀତି ଅନୁସାରେ ଅଗ୍ନିରେ ଆହୁତି ଦେଉଥିଲେ । ଇଚ୍ଛାନୁସାରେ ଯାଚକମାନଙ୍କର ମନସ୍କାମନା ପୂରଣ କରୁଥିଲେ । ଅପରାଧୀମାନଙ୍କୁ ଯଥାବିଧ୍ଵ ଦଣ୍ଡ ଦେଉଥିଲେ ଏବଂ ପ୍ରଜାମାନଙ୍କୁ ପାଳନ ପୋଷଣ କରିବାପାଇଁ ନିରନ୍ତର ଜାଗ୍ରତ ରହୁଥିଲେ ।

ବ୍ୟାଖ୍ୟା – ଶପିତ: ଶ୍ଳୋକ: ସଂସଡମାହିତ୍ୟପ୍ୟ ପୁସ୍ତତିପ: ବିରଚିତମ୍ନ ଥମରକତି: ‘ରଶ୍ମବଂଶମ୍ନ’ ମହାକାବ୍ୟସ୍ୟ ପ୍ରଥମ ସର୍ଗୀତ୍ ଆନୀତଃ । ଅତ୍ର ଅସ୍ଥିନ୍ ଶ୍ଳୋକେ ରଘୁବଂଶୀୟ ରାଜାନାଂ ଗୌରବଂ ତଥା ଗୁଣସ୍ୟ ବର୍ଣ୍ଣନଂ ଭବତି । କୃତ୍ୱା ଯଜ୍ଞ ପ୍ରଜ୍ଜଳିତ ଅଗ୍ନେ ଆହୁରିଂ ପ୍ରଦତ୍ତବାନ୍ । ଯଜ୍ଞେନ ବୃଷ୍ଟି ପ୍ରଜାନାଂ ରାଜ୍ୟସ୍ୟ ବା ମଙ୍ଗଳବିଧାନମ୍ ଅଭବତ୍ । ଆର୍ଥୀନାଂ କୃତେ ପ୍ରଚୁର ପରିମାଣଂ ଦାନଂ ପ୍ରଦତ୍ତବାନ୍ । ଅପରାଧୀନଃ କୃତେ ଉପଯୁକ୍ତ ଦଣ୍ଡ ବ୍ୟବସ୍ଥା ତେନ କୃତଃ । ରାଜ୍ୟସ୍ୟ ସୁବ୍ୟବସ୍ଥାର୍ଥୀ ଶୃଙ୍ଖଳାର୍ଥୀ ଚ ଦଣ୍ଡ ଅବଶ୍ୟ କରଣୀୟମ୍ । ସର୍ବାଗ୍ରେ ପ୍ରଜାପାଳନାଞ୍ଚ ରକ୍ଷଣାର୍ଥ ଚ ତେ ଜାଗ୍ରତଃ ଆସନ୍ । ଏତସ୍ମାତ୍ ରାଜାନାଂ ଧର୍ମ-ଦାନଶୀଳତା -ନ୍ୟାୟଶୀଳତା-ନୀତିଜ୍ଞତା ଚ ସହଜେନ ଅନୁମୀୟତେ | ତସ୍ମିନ୍ କାଳେ ସୁଶାସନ ବ୍ୟବସ୍ଥା ଆସୀତ୍ |

ବ୍ୟାକରଣ:

ସନ୍ଦିବିଛେଦ – ଯଥାବିଧତାଗ୍ନୀନାମ୍ = ଯଥାବିଧୂତ + ଅଗ୍ନୀନାମ୍ । ଯଥାକାମାର୍ଚିତାର୍ଥନାମ୍ = ଯଥାକାମ + ଅର୍ଚିତ + ଅର୍ଥନାମ୍ । ଯଥାପରାଧଦଣ୍ଡାନାମ୍ = ଯଥା + ଅପରାଧଦଣ୍ଡାନାମ୍ ।

ସମାସ – ଯଥାବିଧ୍ଵ = ବିଧୂମନତିକ୍ରମ୍ୟ (ଅବ୍ୟୟୀଭାବ) । ଯଥାବିଧ୍ଵହୁତାଗ୍ନୀନାମ୍ = ଯଥାବିଧ୍ଵ ହୁତଃ ଅଗ୍ନୟଃ ଯଃ, ତେଷାମ୍ ( ବହୁବ୍ରୀହିଃ) । ଯଥାକାମମ୍ = କାମମ୍ ଅନତିକ୍ରମ୍ୟ (ଅବ୍ୟୟୀଭାବ) । ଯଥାକାମାର୍ଚିତାର୍ଥନାମ୍ = ଯଥାକାମମ୍ ଅର୍ଚିତାଃ ଅର୍ଥନଃ ଯେସ୍ତେ, ତେଷାମ୍ (ବହୁବ୍ରୀହିଃ) । ଯଥାପରାଧମ୍ = ଅପରାଧମ୍ ଅନତିକ୍ରମ୍ୟ (ଅବ୍ୟୟୀଭାବ) । ଯଥାପରାଧଦଣ୍ଡାନାମ୍ = ଯଥାପରାଧ୍ୟ ଦଣ୍ଡେ ଯେଷା ତେଷାମ୍ (ବହୁବ୍ରୀହିଃ) । ଯଥାକାଳମ୍ = କାଳମ୍ ଅନତିକ୍ରମ୍ୟ (ଅବ୍ୟୟୀଭାବ) । ଯଥାକାଳପ୍ରବୋଧନାମ୍ = ଯଥାକାଳଂ ପ୍ରବୋଧନଃ, ତେଷାମ୍ (ସୁପ୍‌ସୁପା) ।

ପ୍ରକୃତିପ୍ରତ୍ୟୟ – ବିଧ୍ଵ = ବି + ଧା + କି । ହୁତଃ = ହୁ + କ୍ତ । କାମଃ ଅର୍ଥୀ = ଅର୍ଥ + ଈନି । ଅପରାଧଃ = କମ୍ + ଘଞ୍ଚ୍ । ଅର୍ଚିତଃ = ଅର୍ଚ + କ୍ତ । ଅପ + ରାଣ୍ଡ୍ + ଘଞ୍ଚ୍ । ପ୍ରବୋଧନୀ = ପ୍ର + ବୁଥ୍ + ଘଞ୍ଚ୍ + ଇନି |

ଶ୍ଳୋକ – ୭

त्यागाय संभृतार्थानां सत्याय मितभाषिणाम् ।
यशसे विजिगीषूणां प्रजायै गृहमेधिनाम् ||७||
ତ୍ୟାଗାସ୍ନ ସଂର୍ତାର୍ଥୀନାଂ ସଭ୍ୟାସ ମିପରାଘିଶାମ୍ବ |
ଯଶସେ ବିଜିଗ୍ରୀଷ୍ମଣା ପ୍ରଜାୟେ ଗୃହମେଧ୍ଵନାମ୍ ॥୭ ||

ଅନ୍ନମ – ତ୍ୟାଗୀୟ ସଂଭୃତାର୍ଥନାଂ, ସତ୍ୟାୟମିତଭାଷିଣାମ୍, ଯଶସେ ବିଜିଗ୍ରୀଷୂଣା, ପ୍ରଜାୟେ ଗୃହମେଧ୍ୱନାମ୍ ।

ଶଦାର୍ଥ – ତ୍ୟାଗାୟ = ତ୍ୟାଗ ନିମନ୍ତେ । ସଂଭୃତାର୍ଥନାମ୍ = ଅର୍ଥ ବା ଧନ ସଞ୍ଚୟ କରୁଥିଲେ । ସତ୍ୟାୟ = ପାଇଁ । ମିତଭାଷିଣାମ୍ = ଖୁବ୍ କମ୍ କଥା କହୁଥିଲେ । ଯଶସେ = ଯଶ ପାଇଁ । ବିଜିଗୀଶୁଣାମ୍ = ଦିଗ୍‌ବିଜୟ କରୁଥିଲେ । ପ୍ରଜାୟୈ = ସନ୍ତାନ ପାଇଁ । ଗୃହମେଧ୍ଵନାମ୍ = ଗୃହସୁ ଆଶ୍ରମରେ ପ୍ରବେଶ କରୁଥିଲେ ।

ଅନୁବାଦ – (ରଘୁବଂଶୀୟ ରାଜାମାନେ) ସପାତ୍ରରେ ଦାନ ଦେବାପାଇଁ ଧନ ସଂଗ୍ରହ କରୁଥିଲେ, ସତ୍ୟର ପ୍ରସାର ପାଇଁ ଖୁବ୍ କମ୍ କଥା କହୁଥିଲେ, ଯଶଲାଭ ପାଇଁ ରାଜାମାନଙ୍କୁ ଜୟ କରୁଥିଲେ, ଏବଂ ସନ୍ତାନ ଉତ୍ପନ୍ନ ପାଇଁ ହିଁ ଆଶ୍ରମରେ ପ୍ରବେଶ କରୁଥିଲେ ।

ବ୍ୟାଖ୍ୟା – ଉଦ୍ଧୃତଃ ଶ୍ଲୋକ ସରସ୍ଵତୀବରପୁନଃ ମହାକବି କାଳିଦାସପ୍ରଣୀତଃ ‘ ରଘୁବଂଶମ୍’ ମହାକାବ୍ୟସ୍ୟ ପ୍ରଥମ ସର୍ଗୀତ୍ ଆନୀତଃ ଅତ୍ର ଅସ୍ମିନ୍ ଶ୍ଳୋକେ ରଘୁବଂଶୀୟ ରାଜାନା ପରୋପକାରଂ ସତ୍ୟ -କର୍ତ୍ତବ୍ୟବୋଧାଦି ଗୁଣାନାଂ ବର୍ଣ୍ଣନଂ ଭବତି |

ରଘୁବଂଶୀୟରାଜାନଃ ବିବିଧାନାଂ ଗୁଣାନାମ୍ ଅଧୁକାରିତଃ ଆସନ୍ । ତେ ପରୋପକାରାୟ ଦାନାୟ ଚ ଧନସଂଗ୍ରହମ୍ ଅକୁର୍ବନ୍ । ତେ ଜ୍ଞାତଂ ଯତ୍ ‘ ପରୋପକାରାୟ ସ୍ଵର୍ଗୀୟ।’ ପୁନଶ୍ଚ ତେ ମିତଭାଷିଣ ଆସନ୍ । ଇଲଂ ତୁ ସତ୍ୟମାସୀତ୍ । ଫଳତଃ କସ୍ମି ନ ଦୁଃଖ୍ୟ ଦୀୟତେ । ‘ମିତଂ ଚ ସାରଂ ଚ ବଡେ ହି ବାଗ୍ମୀତା – ଇତ୍ୟେବ ବତଃ ଅକ୍ଷରୟୋ ତେ ପାଳିତବନ୍ତଃ । ଅନ୍ୟାୟାର୍ଥୀ ନ ଅପିତୃ ସ୍ଵାସ୍ଥ୍ୟ ଯଶବଦ୍ଧନାର୍ଥୀ ତେ ରାଜ୍ୟଜୟମ୍ ଅକୁର୍ବନ୍ । ସାଧାରଣତଃ ମନୁଷ୍ୟ ସ୍ୱସ୍ୟ କାମାଭିଳାଷ ଚରିତାର୍ଥ କରୁଁ ବିବାହଂ କୃତ୍ୱା ଗୃହସ୍ଥାଶ୍ରମେଣ ପ୍ରବିଶତି, ପରନ୍ତୁ ରଘୁବଂଶୀୟା ସ୍ବବଂଶରକ୍ଷାର୍ଥୀ ସନ୍ତାନୋତ୍ପରିଂ ଚ ଗୃହସ୍ଥାଶ୍ରମେ ପ୍ରବେଶଂ କୃତବନ୍ତଃ । ତେ ଅତୀବ ସଂଯମିନଃ ଆସନ୍‌ । ମହାକବିଂ ଯଥା ଅତ୍ର ରଘୁବଂଶୀୟରାଜାନାଂ ପରୋପକାରଂ, ମିତଭାଷଣଂ, ସତ୍ୟକଥନଂ, ଯଶୋବର୍ଦ୍ଧନଂ, ସଂଯମତାଦି ଗୁଣାନାଂ ବର୍ଣ୍ଣନଂ କୃତଃ ତଦେବ ଅତୀବ ଶିକ୍ଷଣୀୟଃ ଗ୍ରହଣୀୟଶ୍ଚେ ଭବତି ।

ବ୍ୟାକରଣ:

ସମାସ – ସଂଭୃତାର୍ଥାନାମ୍ = ସଂଭୂତଃ ଅର୍ଥ ପୈ, ତେଷାମ୍ (ବହୁବ୍ରୀହିଃ) । ମିତଭାଷିଣାମ୍ = ମିତଂ ଭାଷନ୍ତେ ଇତି, ତେଷା (ଉପପଦ ତତ୍) । ଗୃହମେଧ୍ଵନାମ୍ = ଗୃହୈ ମେଧନ୍ତେ ଇତି, ତେଷା (୪ର୍ଥୀ ତତ୍) ।

ସକାରଣବିଭକ୍ତି – ତ୍ୟାଗାୟ, ସତ୍ୟାୟ, ଯଶସେ, ପ୍ରଜାୟୈ = ନିମିତ୍ତାର୍ଥେ ବା ତାଦ୍ୟର୍ଥେ ୪ ର୍ଥୀ । ସଂଭୃତାର୍ଥନାମ, ମିତଭାଷିଣାମ୍, ବିଜିଗୀଷୂଣାମ, ଗ୍ରହମେଧ୍ଵନାମ୍ = ସମ୍ବନ୍ଧ ୬ଷ୍ଠୀ |

ପ୍ରକୃତିପ୍ରତ୍ୟୟ – ତ୍ୟାଗ = ତ୍ୟଜ୍ + ଘଞ୍ଚ୍ ସଂଭୂତଃ = ସମ୍ + ଭୃ + କ୍ତ | ଭାଷୀ = ଭାଷ୍ + ଇନି । ବିଜିଗୀତୁଃ ବି + ଜି + ସନ୍ + ଉ ।

ଶ୍ଳୋକ – ୮

शैशवेऽभ्यस्तविद्यानां यौवने विषयैषिणाम् ।
वार्धके मुनिवृत्तीनां योगेनान्ते तनुत्यजाम् ।।८।।
ଶୈଶବେଽଭ୍ୟସ୍ତବିଦ୍ୟାନାଂ ଯୌବନେ ବିଷୟିଷିଣାମ୍ ।
ବାର୍ଧକେ ମୁନିବୃଭାନ ଯୋଗେନାନ୍ତେ ତନ୍ମଣ୍ୟକାମ୍ ||୮||

ର୍ଥନ୍ନୟ – ଶୈଶବେ ଅଭ୍ୟସ୍ତବିଦ୍ୟାନାଂ, ଯୌବନେ ବିଷୟୈଷିଣାମ୍, ବାର୍ଧକେ ମୁନିବୃତ୍ତୀନାମ୍ ଅନ୍ତେ ଯୋଗେନ ତନୁତ୍ୟଜାମ୍ ( ରଘୁଣାମ୍ ଅନ୍ବୟଂ ବକ୍ଷ୍ୟ) ।

ଶଦାର୍ଥ – ଗୌଣରେ = ବାଲ୍ୟାବସ୍ଥାରେ । ଅଭ୍ୟସ୍ତବିଦ୍ୟାନାମ୍ = ସମସ୍ତ ବିଦ୍ୟା ଅଧ୍ୟୟନ କରିଥିଲେ । ଯୌବନେ = = ରୂପ, ରସ, ଗନ୍ଧ ଆଦି ବିଷୟ ଆସ୍ବାଦନ କରିଥିଲେ । ବାଧିକେ = ବୃଦ୍ଧାବସ୍ଥାରେ । ଆଚରଣ କରୁଥିଲେ । ଅନ୍ତେ = ଦେହତ୍ୟାଗ ସମୟରେ । ଯୋଗେନ = ନିରୋଧପୂର୍ବକ । ତନୁତ୍ୟଜାମ୍ = ଦେହତ୍ୟାଗ କରୁଥିଲେ ।

ଅନୁବାଦ – (ରଘୁବଂଶୀୟ ରାଜାମାନେ) ବାଲ୍ୟାବସ୍ଥାରେ ସମସ୍ତ ବିଦ୍ୟା ଅଧ୍ୟୟନ କରୁଥିଲେ, ଯୁବକାବସ୍ଥାରେ ପର୍ଯ୍ୟାୟରେ ଚିତ୍ତବୃତ୍ତି ନିରୋଧ କରି ପ୍ରାଣତ୍ୟାଗ କରୁଥିଲେ । କଥମନୁମୀୟତେ ତଦେବ ବର୍ଣ୍ଣିତମ୍ ।

ଭାରତୀୟସଂସ୍କୃତୌ ମନୁଷ୍ୟାମାଂ ଜୀବନଂ ଚତୁରାଶ୍ରମେ ଆବଦ୍ଧମ୍ । ଶତାୟୁମନୁଷ୍ୟ ବ୍ରହ୍ମଚର୍ଯ୍ୟ, ଗାର୍ହସ୍ଥ୍ୟ, ବାନପ୍ରସ୍ଥ୍ୟ, ସନ୍ୟାସଂ ଚ ଆଶ୍ରମେ ଜୀବନଂ ନିର୍ବାହୟତି । ପ୍ରତ୍ୟେକସ୍ୟ ଆଶ୍ରମସ୍ୟ କାଳ ପଞ୍ଚବିଂଶତିଃ ସଂବତ୍ସରଃ । ଧର୍ମଶାସ୍ତ୍ର ତଥା ମନୁସ୍ଥ ତୋ ଆଶ୍ରମସ୍ଥ ନିୟମଂ କର୍ତ୍ତବ୍ୟଂ ଚ ଉଲ୍ଲିଖମ୍ । ତଦନୁସାରଂ ରଘୁବଂଶୀୟ ରାଜାନଃ ଶୈଶବେ ବିଦ୍ୟାଭ୍ୟାସମ୍, ଯୌବନେ ବିଷୟୈଷିଣମ୍, ବାର୍ଧକେ ମୁନିବୃଷ୍ଟିମ୍, ଅନ୍ତେ ଯୋଗେନ ତନୁତ୍ୟାଗଂ ଚ କୃତବନ୍ତଃ । ଅତଃ ବସ୍ତୁତଃ ମନୁଷ୍ୟଜୀବନସ୍ୟ ପୁରୁଷାର୍ଥମ୍

ବ୍ୟାକରଣ:

ସନ୍ଧିବିଛେଦ – ଶୈଶବେଽଭ୍ୟସ୍ତ = ଶୈଶବେ + ଅଭ୍ୟସ୍ତ । ବିଷୟୈଷିଣାମ୍ = ବିଷୟ + ଈଷିଣାମ୍ । ଯୋଗେନାନ୍ତେ = ଯୋଗେନ + ଅନ୍ତେ ।

ସମାସ – ଅଭ୍ୟସ୍ତବିଦ୍ୟାନାମ୍ = ଅଭ୍ୟସ୍ତ ବିଦ୍ୟା ଯୌ ତେ, ତେଷାମ୍ (ବହୁବ୍ରୀହିଃ) । ବିଷୟିଷିଣାମ୍ = ବିଷୟାନ୍ ଈଷିତୁଃ ଶୀଳଂ ଯେଷା ତେ, ତେଷାମ୍ (ବହୁବ୍ରୀହିଃ) । ମୁନିବୃତ୍ତୀନାମ୍ = ମୁନୀନାଂ ବୃଦ୍ଧିରିବ ବୃତିଃ ଯେଷାମ୍ (ବହୁବ୍ରୀହିଃ) । ତନୁତ୍ୟଜାମ୍ = ତନୁ ତ୍ୟଜନ୍ତି ଯେ ତେ, ତେଷାମ୍ (ବହୁବ୍ରୀହିଃ) ।

ସକାରଣବିଭକ୍ତି – ଶୈଶବେ, ଯୌବନେ, ବାର୍ଥକେ, ଅନ୍ତେ = ଅଧିକରଣେ ୭ମୀ। ଅଭ୍ୟସ୍ତ ବିଦ୍ୟାନାମ୍, = ସମ୍ବନ୍ଧ ୬ଷ୍ଠୀ | ଯୋଗେନ = କରଣେ ୩ୟା ।

ପ୍ରକୃତିପ୍ରତ୍ୟୟ – ଅଭ୍ୟସ୍ତ = ଅଭି + ଅସ୍ + କ୍ତ । ଯୌବନମ୍ = ଯୁବନ୍ + ଅଣ୍ । ବୃତ୍ତି = ବୃତ୍ + ସ୍କ୍ରିନ୍ ଯୋଗ = ଯୁଜ୍ + ଘଞ୍ଚ୍ । ତ୍ୟଜନ୍ତି = ତ୍ୟଜ୍ + କ୍ରିପ୍। ବକ୍ଷ୍ୟ ।

ଶ୍ଳୋକ – ୯

रघूणामन्वयं वक्ष्ये तनुवाग्विभवोऽपि सन् ।
तदगुणौः कर्णमागत्य चापलाय प्रचोदितः ।। ९ ।।
ରତ୍ପଣମନ୍ନକ୍ଷ ବଯ୍ୟେ ତନୁବାଗ୍ନବିରବୋଽପି ସନ୍ନ |
ତଦ୍‌ଗୁଣି କର୍ସମାଗତ୍ୟ ଚାପଳାୟ ପ୍ରଚୋଦିତଃ ॥ ୯॥

ଅନ୍ବୟ – ଡଃ ଅହଂ ତନୁବାଗ୍‌ବିଭବ ଅପି ତଦ୍‌ଗୁଣି କଣ୍ଠମ୍ ଆଗତ୍ୟ ଚାପଳାୟ ପ୍ରଚୋଦିତଃ ସନ୍ ରଘୁଣାମ୍ ଅନ୍ବୟଂ ବାର୍ଯ୍ୟେ |

ଣଦାର୍ଥ – ସ: ର୍ଥଦୃ ସେହି ମୁଁ । ତନୁବାଗ୍‌ବିଭନଃ ଅପି = ମୋର ଶବ୍ଦବୈଭବ ଖୁବ୍ କମ୍ ଥିଲେ ମଧ୍ୟ । ସେହି ରଘୁବଂଶୀୟ ରାଜାମାନଙ୍କର ଗୁଣରେ । କଣ୍ଠମ୍ ଆଗତ୍ୟ = ଶୁଣି । ଚାପଳାୟ ପ୍ରଚୋଦିତଃ ସନ୍ = ବିନା ରଘୁବଂଶୀୟ ରାଜାମାନଙ୍କର । ଅନ୍ବୟଂ ବକ୍ଷ୍ୟ = ବର୍ଣ୍ଣନା କରୁଛି ।

ଅନୁବାଦ – ରଘୁବଂଶ ବିଷୟରେ ମୁଁ ଅନଭିଜ୍ଞ, ଶବ୍ଦବୈଭବ ମଧ୍ଯ ମୋର ଖୁବ୍ କମ୍ । ତଥାପି ସେ ବଂଶର ମହାନ୍ ଶ୍ନଣ ମୋର କଣ୍ଡଗୋଚର ହୋଲଥ୍ବାରୁ କୌଣସି କଥା ବିଚାର ନ କରି ଅତ୍ୟନ୍ତ ଭମାଦ୍ରିତ ଦ୍ବୋଲ ସେଦ୍ଵି ପ୍ରସିଦ୍ଧି ରାଜାମାନବର ବଂଶକୁ ବର୍ଣ୍ଣନା କରିବି ।

ବ୍ୟାଖ୍ୟା – ଶପିତ: ଶ୍ଳୋକ: ସଂସଡମାହିତ୍ୟପ୍ୟ ପୁସ୍ତତିପ: ବିରଚିତମ୍ନ ଥମରକତି: ‘ରଶ୍ମବଂଶମ୍ନ’ ମହାକାବ୍ୟସ୍ୟ ପ୍ରଥମ ସର୍ଗାତ୍ ଆନୀତଃ । ଅତ୍ର ଅସ୍ଥିନ୍ ଶ୍ଳୋକେ କହିଃ ବିଶ୍ଵବିଶ୍ରୁତରଘୁବଂଶଂ ତଥା ତେଷା ରାଜାନାଂ ଗୁଣାବଳୀ ବଣ୍ଡିତମ୍ । ମହାକବେ ସ୍ଵକୀୟ ସାମର୍ଥ୍ୟସ୍ୟ ଅଭିବ୍ୟକ୍ତି ଭବତି ଅସ୍ୟ ଶ୍ଳୋକସ୍ୟ ପ୍ରସଙ୍ଗ । ଅତ୍ର କବିନା ଉକ୍ତ ଯତ୍-ଅସ୍ଥିନ୍ ବଂଶବିଷୟ ମମ ଯଥାର୍ଥଜ୍ଞାନଂ ନାସ୍ତି ଶବ୍ଦବୈଭବମପି ନାସ୍ତି । ତଥାପି ଅସ୍ୟ ବଂଶସ୍ୟ ସୁମହତା ଗୁଣାବଳୀ ତମ୍ ଆକର୍ଷୟତି ଏତାଦୃଶଂ ବଂଶଂ ବର୍ଣ୍ଣନାର୍ଥମ୍‌ । ଡଃ ଯବାନ୍ ଭବତି ସର୍ବଶ୍ରେଷ୍ଠବଂଶସ୍ୟ ବର୍ଣ୍ଣନାର୍ଥମ୍ । ରାଜାନଃ ଆଦର୍ଶଗୁଣାବଳୀ ଏବଂ ମହାକବେ ସିଦ୍ଧିଲାଭ କରିଷ୍ଯତି ଅତ୍ର ଶଙ୍କା ନାହିଁ । ଯଥାର୍ଡେନ ଉକ୍ତ ଯତ୍ –

” ବିମୌସୁନପଉପି ପ୍ରତଦ୍ର୍ୟମାନ।
ପ୍ତାରଥିମ୍ନଉପଗୁଣା: ନ ପରିତ୍ୟକନ୍ତି |”

ବ୍ୟାକରଣ:

ସନ୍ଧିବିଚ୍ଛେଦ – ରଘୁଣାମନ୍ଵୟଂ = ରଘୁଣାମ୍ + ଅନ୍ବୟମ୍ । ତନୁବାଗ୍‌ବିଭବୋଽପି = ତନୁବାକ୍ + ବିଭବ + ଅପି । କଣ୍ଠମାଗତ୍ୟ = କଶ୍ଚିମ୍ + ଆଗତ୍ୟ !

ସମାସ – ତନୁବାଗ୍‌ବିଭବ = ତନୁଶ୍ଚାସୌ ବାକ୍ ଚେତି (କର୍ମଧାରୟ), ସୈବ ବିଭବୋ ଯସ୍ୟ ଡଃ (ବହୁବ୍ରୀହିଃ) | ବାଚଂ ବିଭବ (୬ଷ୍ଠୀ ତତ୍), ତନୁ ବାଗ୍‌ବିଭବାଃ ଯସ୍ୟ ଡଃ (ବହୁବ୍ରୀହିଃ) । ତଦ୍‌ଗୁଣି = ତେଷ ଗୁଣା ତିଃ (୬୩ ତତ୍) ।

ସକାରଣବିଭକ୍ତି – ଧଃ, ଅହଂ = କଉଁରି ୧ ମା । ତନୁବାଗ୍‌ବିଭବାଃ = କଉଁରି ୧ ମା । ତଦ୍‌ଗୁଣୋ କଉଁରି ୩ୟା । କଶ୍ଚିମ୍ = କର୍ମଣି ୨ୟା । ଚାପଳାୟ = ‘କ୍ରିୟାର୍ଥୋପପଦସ୍ୟ କର୍ମଣି ଚ ସ୍ଥାନିନଃ’ ଯୋଗେ ଚତୁର୍ଥୀ । ରଘୁଣାମ୍ = ଶେଷ ୬ଷ୍ଠୀ । ଅନ୍ବୟଂ = କର୍ମଣି ୨ୟ ।

ପ୍ରକୃତି ପ୍ରତ୍ୟୟ – ଅନ୍ବୟ = ଅନୁ + ଇ + ଅଚ୍ । ଆଗତ୍ୟ = ଆ +ଗମ୍ + ଲ୍ୟପ୍ । ବାପକଃ = ଚପଳ + ଅଣ୍ । ପ୍ରଚୋଦିତଃ = ପ୍ର + ବୃଦ୍ + ଣିଚ୍ + କ୍ତ ।

ଶ୍ଳୋକ – ୧୦

तं सन्तः श्रोतुमर्हन्ति सदसद्व्यक्तिहेतवः ।
हेम्नः संलक्ष्यते ह्यग्नौ विशुद्धिः श्यामिकापि वा ।।१०।।
ଙ ସନ୍ତ: ଣ୍ଡୋତୁମଦୃନ୍ତି ସଦସହ୍ବ୍ୟକ୍ତିଦେବବ: |
ହେମଃ ସଂଲକ୍ଷ୍ୟତେ ହ୍ୟକ୍ଷ୍ନୌ ବିଶୁଦ୍ଧି ଶ୍ୟାମିକାପି ବା ॥ ୧୦ ||

ର୍ଥନ୍ନମ – ସଦସଦ୍‌ବ୍ୟକ୍ତିହେତପଃ ସନ୍ତଃ ତଂ ଶ୍ରୋତ୍ରୁମ୍ ଅର୍ହନ୍ତି, ହି ହେମ୍ୱ ବିଶୁଦ୍ଧି ଶ୍ୟାମିକା ଅପି ବା ଅଗ୍ନି ସଂଲଯ୍ୟଦେ |

= ଗୁଣ ଏବଂ ଦୋଷ ବିଚାର କରିପାରୁଥିବା । ସନ୍ତଃ = ସେହି ରଘୁବଂଶ ନାମକ ମହାକାବ୍ୟକୁ । ଶ୍ରୋତୁମ୍ = ଶୁଣିବା ପାଇଁ । ଅହଁନ୍ତି = ଯୋଗ୍ୟ ହୋଇଥା’ନ୍ତି । ହି = ଯେହେତୁ । ହେମ୍ୱ = ସୁବର୍ଣ୍ଣର । ବିଶୁଦ୍ଧି ବିଶୁଦ୍ଧତା । ଶ୍ୟାମିକା = କିଛି ମିଶାମିଶି ଦୋଷ । ଅଗ୍ନି ସଂଲକ୍ଷ୍ୟତେ = ଅଗ୍ନିରେ ହିଁ ପ୍ରମାଣିତ ହୋଇଯାଇଥାଏ ।

ଅନୁବାଦ – ଭଲ ଓ ମନ୍ଦ ବିଚାର କରିପାରୁଥିବା ସଜ୍ଜନ ସହୃଦୟମାନେ ହିଁ କେବଳ ଏହି ରଘୁବଂଶ ନାମକ ମହାକାବ୍ୟକୁ ଶୁଣିବାପାଇଁ ସମର୍ଥ ହୋଇଥା’ନ୍ତି । ଯେହେତୁ ସୁବର୍ଣ୍ଣର ଶୁଦ୍ଧତା ବା କିଛି ଦୋଷ କେବଳ ଅଗ୍ନିରେ ହିଁ ପରୀକ୍ଷିତ ଦୃଷ୍ଟିମ୍ ଆକର୍ଷୟତି ।

‘ଅପାରେ କାବ୍ୟ ସଂସାରେ କବିରେବ ପ୍ରଜାପତି – କାବ୍ୟସମ୍ଭାରସ୍ୟ ସ୍ରଷ୍ଟା ଭବତି କବି । କବି କର୍ମ ଭବତି କାବ୍ୟମ୍ । କବିଂ ବିନା କାବ୍ୟସ୍ୟ ସ୍ଥିତି ଅସମ୍ଭବମ୍ । ‘ନ କବିତା ବନିତା କବିନାଂ ବିନା ।’, ଅତଃ କବି ସତତଂ କାବ୍ୟକୃତ୍ୟର୍ଥମ୍ । କାବ୍ୟସ୍ୟ ଶୁଦ୍ଧାଶୁଦ୍ଧ ପରୀକ୍ଷଣାର୍ଥୀ ସହୃଦୟାନ୍ ଆହୃତି । ପାଠକା ସହୃଦୟା ଗୁଣଦୋଷ ପରୀକ୍ଷ୍ୟନ୍ତେ ନିର୍ୟ୍ୟୟନ୍ତେ ଚ । ରଘୁବଂଶମିବ ମହାକାବ୍ୟସ୍ୟ ମାହାତ୍ମ୍ୟ କେବଳଂ ସଜନାଃ କୁର୍ବନ୍ତି ଜାନନ୍ତି ବା । ଯଥା ସୁବର୍ଣ୍ଣସ୍ୟ ଶୁଦ୍ଧତା ଅଗ୍ନି ପରୀକ୍ଷତେ । ଅସ୍ୟ ମହାକାବ୍ୟସ୍ୟ ସଫଳତଂ କେବଳଂ ସହୃଦୟା ଏବ ଜ୍ଞାସ୍ୟନ୍ତି ।

ବ୍ୟାକରଣ:

ସନ୍ଧିବିଛେଦ – ଣ୍ଡୋତ୍ନମଦୃନ୍ତି = ଣ୍ଢୋତୁମ + ଥଦ୍ୱିନ୍ତି | ସଦସଦ୍‌ବ୍ୟକ୍ତିହେତବାଃ = ସତ୍ + ଅସଦ୍‌ବ୍ୟକ୍ତିହେତପଃ । ହ୍ୟକ୍ଷ୍ନୌ = ହି + ଅଗ୍ନି । ଶ୍ୟାମିକାପିବା = ଶ୍ୟାମିକା + ଅପିବା ।

ସମାସ – ସଦସଦ୍‌ବ୍ୟକ୍ତିହେତବାଃ = ସଚ୍ଚ ଅସଚ୍ଚ (ଦ୍ବନ୍ଦ୍ବ), ତୟୋ ବ୍ୟକ୍ତି (୬ଷ୍ଠୀ ତତ୍), ତସ୍ୟା ହେତପଃ (୬ଷ୍ଠୀ ତତ୍) ।

ସକାରଣବିଭକ୍ତି – ସଦସଦ୍‌ବ୍ୟକ୍ତିହେତବ, ସନ୍ତଃ = କଉଁରି ୧ ମା । ତଂ = କର୍ମଣି ୨ୟା । ହେମଃ = ସମ୍ବନ୍ଧେ ୬ଷ୍ଠୀ । ଅଗ୍ନି = ଅଧିକରଣେ ୭ମୀ ।

ପ୍ରକୃତିପ୍ରତ୍ୟୟ – ଶ୍ରୋତୁମ୍ = ଶୁ + ତୁମୁନ୍ । ବ୍ୟକ୍ତି = ବି + ଅନଜ୍ + ସ୍କ୍ରିନ୍ । ବିଶୁଦ୍ଧି = ବି + ଶୁଧ୍ + ସ୍କ୍ରିନ୍

ଶ୍ଳୋକ – ୧୧

वैवस्वतो मनुर्नाम माननीय मनीषिणाम् ।
आसीन्महीक्षितामाद्यः प्रणवश्छन्दसामिव ।। ११ ।।
ବୈବସ୍ଵତୋ ମନୁର୍ନାମ ମାନନୀୟୋ ମନୀଷିଣାମ୍ ।
ଆସାନ୍ନଦ୍ରାଘିତାମାଦ୍ୟ: ପ୍ତଶବଶନ୍ଦମାନିବ ||୧୧||

ଅନ୍ନପ – ମନୀଷିଣା ମାନନୀୟ ଛନ୍ଦସାଂ ପ୍ରଣତଃ ଇବ ମହୀକ୍ଷିତାମ୍ ଆଦ୍ୟ ବୈବସ୍ଵତଃ ନାମ ମନୁ ଆସୀତ୍ ।

ଶବ୍ଦାର୍ଥ – ମନୀଷିଣାମ୍ = ପଣ୍ଡିତମାନଙ୍କର । ମାନନୀୟ = ସମସ୍ତ ବେଦର । ପ୍ରଣତଃ ଇବ୍ = ଓଁକାର ସଦୃଶ । ମହୀକ୍ଷିତାମ୍ = ରାଜାମାନଙ୍କର । ଆଦ୍ୟ = ପ୍ରଥମ । ବୈବସ୍ଵତଃ ନାମ = ବୈବସ୍ଵତ ନାମରେ । ମନୁଃ = ମନୁ । ଆସୀତ୍ = ଥିଲେ |

ଅନୁବାଦ – ପଣ୍ଡିତମାନଙ୍କର ପୂଜ୍ୟ ତଥା ସମସ୍ତ ବେଦର ଶ୍ରେଷ୍ଠ ତତ୍ତ୍ଵ ଓଁକାର ଭଳି ରାଜାମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ସର୍ବପ୍ରଥମ ବୈବସ୍ଵତ ନାମରେ ଜଣେ ‘ମନୁ’ ଥିଲେ ।

ବ୍ୟାଖ୍ୟା – ଶ୍ଳୋକୋଽୟଂ ମହାମହିମଃ ପଣ୍ଡିତଃ ମହାକବି କାଳିଦାସକୃତଂ ‘ରଘୁବଂଶମ୍ ମହାକାବ୍ୟସ୍ୟ ପ୍ରଥମ ସର୍ଗାତ୍ ଆନୀତଃ । ଅତ୍ର ଅସ୍ଥିନ୍ ଶ୍ଳୋକେ ସୂର୍ଯ୍ୟବଂଶସ୍ୟ ପ୍ରଥମରାଜା ବୈବସ୍ଵତଃ ମନୁଃ ଆସୀତ୍ ଇତି ବର୍ଣ୍ଣିତମ୍ ।
ଅନ୍ତତଃ ମହାକବି କାଳିଦାସ୍ଯ ସୂର୍ଯ୍ୟବଂଶସ୍ୟ ବର୍ଣ୍ଣନଂ କୃତମ୍ । ଅସ୍ୟ ବଂଶସ୍ୟ ପ୍ରଥମ ତଥା ଆଦିମରାଜା ଭବତି ‘ବୈବସ୍ୱତ ମନୁଃ’ ଯଃ ସର୍ବେକ୍ଷାଂ ରାଜାନଂ ମାନ୍ୟା ପୂଜ୍ଯା ଅଗ୍ରଗଣ୍ୟ ଚ ଆସୀତ୍ । ମନୁଃ ଅନେକାଂ ଆସନ୍ । ଅତ୍ର ଉପମା ପ୍ରସଙ୍ଗେନ କାଳିଦାସେନ ଉକ୍ତ ଯତ୍-ଚତୁର୍ବେଦାନାଂ ମୂଳ ତତ୍ତ୍ୱ ଭବତି ପ୍ରଣବ ନାମ ଓଁକାରଃ । ସର୍ବେଷା ମନ୍ତ୍ରାଣାମ୍ ଆଦୌ ଏବ ଓଁକାରଃ ମହାମନ୍ତ୍ରରୂପେଣ ଉଚ୍ଚାର୍ଯ୍ୟତେ । ବୈବସ୍ବତ ମନୁଃ ଓଁକାରେଣ ସହ ତୁଳିତଃ । ‘ବିବସ୍ୱାନ୍’ ଇତି ସୂର୍ଯ୍ୟ ତସ୍ମାତ୍ ଜାତଃ ବୈବସ୍ଵତଃ ତଦେବ ବଂଶଂ ସୂର୍ଯ୍ୟବଂଶମ୍ ଇତି ପ୍ରସିଦ୍ଧମ୍ । ସୂର୍ଯ୍ୟବଂଶମ୍ ଈକ୍ଷାକୁବଂଶଂ, ରଘୁବଂଶମ୍ ଇତି ଉଚ୍ୟତେ । ବଂଶସ୍ୟ ମାହାତ୍ମ୍ୟମ୍ ଅବର୍ଣ୍ଣନୀୟମ୍ ।

ବ୍ୟାକରଣ:

ସନ୍ଧିବିଚ୍ଛେଦ – ମନୁର୍ନାମ = ମନୁଃ + ନାମ । ଆସୀନ୍ସହୀକ୍ଷିତାମାଦ୍ୟ ପ୍ରଣବଶ୍ଚନ୍ଦସାମିବ = ପ୍ରଣତଃ +ଛନ୍ଦସାମ୍ + ଇବ ।

ସମାସ – ମହୀକ୍ଷିତାମ୍ = ମହୀ କ୍ଷୟନ୍ତ ଇତି ତେଷା (ଉପପଦ ତତ୍) ।

ସକାରଣବିଭକ୍ତି – ବୈବସ୍ଵତଃ = କଉଁରି ୧ ମା। ମନୁ = ୬ଷ୍ଠୀ । ପ୍ରଣତଃ = ‘ଇବ’ ଅବ୍ୟୟ ଯୋଗେ ୧ମା। ମହୀକ୍ଷିତାମ୍ = ସମ୍ବନ୍ଧ ୬ଷ୍ଠୀ । ଛନ୍ଦସାମ୍ = ନିର୍ଦ୍ଧାରଣେ ୬ଷ୍ଠୀ ।

ପ୍ରକୃତିପ୍ରତ୍ୟୟ – ମାନନୀୟ = ମନ୍ + ଣିଚ୍ + ଅନୀୟର୍ । ମହୀକ୍ଷିତାମ୍ = ମହୀ + କ୍ଷି + କ୍ରିପ୍ + ତୁକ୍ । ପ୍ରଣତଃ = ପ୍ର + ନୁ + ଅପ୍ ।

ଶ୍ଳୋକ – ୧୨

तदन्वये शुद्धिमति प्रसूतः शुद्धिमत्तरः ।
दिलीप इति राजेन्दुरिन्दुः क्षीरनिधाविव ।।१२।।
ତଦନ୍ସୟେ ଶୁଦ୍ଧିମତି ପ୍ରସୂତଃ ଶୁଦ୍ଧିମତ୍ତରଃ ।
ଦିଲୀପ ଇତି ରାଜେନ୍ଦୁରିନ୍ଦୁ କ୍ଷୀରନିଧାବିବ ॥ ୧୨ ||

ଅନ୍ବୟ – ଶୁଦ୍ଧିମତି ତଦନ୍ବୟେ ଶୁଦ୍ଧିମତ୍ତରଃ ଦିଲୀପଃ ଇତି ରାଜେନ୍ଦୁ କ୍ଷୀରନିଧୌ ଇନ୍ଦୁ ଇବ ପ୍ରସୂତଃ ।

ଶବ୍ଦାର୍ଥ – ଶୁଦ୍ଧିମତି = ଅତ୍ୟନ୍ତ ପବିତ୍ରିତା । ତଦନ୍ଵୟେ = ସେହି ବୈବସ୍ଵତ ମନୁଙ୍କର ବଂଶରେ । ଶୁଦ୍ଧିମତ୍ତରଃ = ଅତ୍ୟନ୍ତ ପବିତ୍ରତମ । ଦିଲୀପଃ ଇତି = ଦିଲୀପ ବୋଲି । ରାଜେନ୍ଦୁ = ନୃପଶ୍ରେଷ୍ଠ । କ୍ଷୀରନିଧୌ = କ୍ଷୀରସାଗରରେ । ଇଦୁଃ = ଚନ୍ଦ୍ର । ଇବ ପରି । ପ୍ରସୂତଃ = ଜାତ ହେଲେ ।

ବ୍ୟାଖ୍ୟା – ଶଂସିତଃ ଶ୍ଳୋକଃ ମହାକବି କାଳିଦାସ୍ଯ ବିରଚିତମ୍ ଅମରକୃତିଃ ‘ରଘୁବଂଶମ୍’ ମହାକାବ୍ୟସ୍ୟ ପ୍ରଥମ ସର୍ଥାତ୍ ଆନୀତଃ । ଅତ୍ର ଅସ୍ଥିନ୍ ଶ୍ଳୋକେ ରଘୁବଂଶସ୍ୟ ପ୍ରମୁଖରାଜା ବୈବସ୍ବତ ମନୋ ଜାତଃ ରଘୋ ପିତା ପରମପ୍ରଭାବଶାଳୀ ଦିଲୀପସ୍ୟ ଜନ୍ମବୃତ୍ତାନ୍ତ ବର୍ଣ୍ଣିତମ୍ ।

ମହାକବି ରଘୁବଂଶସ୍ୟ ବର୍ଣ୍ଣନାରମ୍ଭେ ଆଦି ରାଜା ବୈବସ୍ଵତମନୋ ଉଲ୍ଲେଖ୍ୟ କୃତମ୍ । ରାଜା ରଘୋ ନାମ୍ନା ପ୍ରସିଦ୍ଧ ବଂଶଂ ରଘୁବଂଶମ୍ ଇତି । ରଘୋ ପିତା ସମ୍ରାଟ୍ ଦିଲୀପ । ରାଜା ଦିଲୀପଃ ପବିତ୍ର ରଘୁବଂଶସ୍ୟ ପବିତ୍ରତମଃ ନୃପଃ ଆସୀତ୍ । ଧଃ ରାଜ୍ଞାସୁ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଆସୀତ୍ । କବି ଉପମା ପ୍ରସଙ୍ଗେ ଉକ୍ତ ଯତ୍ – ଯଥା କ୍ଷୀରସାଗରାତ୍ ଚନ୍ଦ୍ରମା ଜାତା ତଥା ସର୍ବେ ଗୁ ସର୍ବାନ୍ ଆକର୍ଷୟତି । ଅତ୍ର ରାଜା ଦିଲୀପଂ ଚନ୍ଦ୍ରମାୟା ସାକଂ ତୁଳନାଂ କ୍ରିୟତେ । ବିଷୟମିଦମ୍ ଅତୀବ ବର୍ଣ୍ଣନୀୟଂ ଭବତି ।

ସନ୍ଧିବିଛେଦ – ତଦନ୍ସ୍ଟେ = ତତ୍ + ଅନୁୟେ । ରାଜେନ୍ଦୁରିନ୍ଦୁ ରାଜା + ଇନ୍ଦୁ + ଇନ୍ଦୁ । କ୍ଷୀରନିଧାବିବ = କ୍ଷୀରନିଧୌ + ଇବ ।

ସମାସ – ତଦୟେ = ସ ଚାସୌ ଅନ୍ବୟଷ୍କୃତି (କର୍ମଧାରୟ), ତସ୍ୟ ଅନ୍ବୟ, ତସ୍ମିନ୍ (୬ଷ୍ଠୀ ତତ୍) । ରାଜେନ୍ଦୁ = ରାଜା ଇନ୍ଦୁ ଇବ (ଉପମିତ କର୍ମଧାରୟ) । କ୍ଷୀରନିଧୌ = କ୍ଷୀରସ୍ୟ ନିଧଃ, ତସ୍ମିନ୍ (୬ଷ୍ଠୀ ତତ୍) ।

ସକାରଣବିଭକ୍ତି – ତଦୟେ = ଅଧିକରଣେ ସପ୍ତମୀ । ଶୁଦ୍ଧିମତି = ଅଧୂକରଣେ ସପ୍ତମୀ । ଶୁଦ୍ଧିମତ୍ତରଃ = କଉଁରି ୧ ମା । ଦିଲୀପଃ = ଇତି ଅବ୍ୟୟ ଯୋଗେ ୧ ମା । ଇନ୍ଦୁ = ‘ଇବ’ ଯୋଗେ ୧ମା । କ୍ଷୀରନିଧୌ = ଅଧିକରଣେ ୭ମୀ ।

ପ୍ରକୃତିପ୍ରତ୍ୟୟ – ଶୁଦ୍ଧି = ଶୁଧ୍ + ସ୍କ୍ରିନ୍ । ପ୍ରସୂତଃ = ପ୍ର + ସୂ + କ୍ତ । ଶୁଦ୍ଧିମତ୍ତରଃ = ଶୁଦ୍ଧି + ମତୁପ୍ + ତରପ୍ । ନିଧ୍ଵ = ନି + ଧା + କି ।

ଶ୍ଳୋକ – ୧୩

व्यूढोरस्को वृषस्कन्धः शालप्रांशुर्महाभुजः ।
आत्मकर्मक्षमं देहं क्षात्रो धर्म इवाश्रितः ।।१३।।
ବ୍ୟଜୋରସ୍ପୋ ବୃଷସ୍କନ୍ଧ ଶାଳୟାଂଶୁର୍ମହାଭୁକଃ ।
ଆତ୍ମକର୍ମକ୍ଷମଂ ଦେହଂ କ୍ଷାତ୍ରା ଧର୍ମ ଇବାଶ୍ରିତଃ । ୧୩ ॥

ଅନ୍ବୟ – ବ୍ଯୂଡ଼ୋରସ୍ଵ, ବୃକ୍ଷସ୍କନ୍ଧ ଶାଳତାଂଶୁ ମହାଭୁଜଃ ଆତ୍ମକର୍ମକ୍ଷମଂ ଦେହମ୍ ଆଶ୍ରିତଃ କ୍ଷାତଃ ଧର୍ମ ଇବ (ସ୍ଥିତଃ) ।

ଶବ୍ଦାର୍ଥ – ବ୍ୟଢ଼େର = ବିପୁଳବକ୍ଷସ୍ଥଳଯୁକ୍ତ । ବୃକ୍ଷସ୍କନ୍ଧି = ବୃଷଭର ସ୍କନ୍ଧ ଭଳି ଉନ୍ନତ ସ୍କନ୍ଧଯୁକ୍ତ । ଶାଳଗ୍ନାଂଶୁ ମହାବାହୁ ବା ଆଜାନୁଲମ୍ବିତ ବାହୁ । ଆତ୍ମକର୍ମକ୍ଷମଂ ଦେହମ୍ ନିଜର କାର୍ଯ୍ୟ = ଶାଳ ବୃକ୍ଷ ଭଳି ଉନ୍ନତ । ମହାଭୁଜଃ କରିବାପାଇଁ ସମର୍ଥ ଦେହ । ଆଶ୍ରିତଃ = ଧାରଣ କରିଥିବା | କ୍ଷାତ୍ର ଧର୍ମ ଇବ = ସାକ୍ଷାତ୍ ମୂର୍ତ୍ତିମାନ୍ କ୍ଷତ୍ରିୟ ଧର୍ମ ସଦୃଶ ।

ଅନ୍ମବାଦ – ରାଜା ଦିଲୀପଙ୍କର ବକ୍ଷସ୍ଥଳ ବିପୁଳ, ବୃଷଭର ସ୍କନ୍ଧ ଭଳି ମହାନ୍ ସ୍କନ୍ଧ, ଶାଳବୃକ୍ଷ ଭଳି ଉନ୍ନତ ବା ଡେଙ୍ଗା, ଆଜାନୁଲମ୍ବିତ ବାହୁ ଥିଲା । ସେ ନିଜର କାର୍ଯ୍ୟ କରିବାପାଇଁ ସାମର୍ଥ୍ୟ ଥବା ଶରୀର ଧାରଣ କରିଥିଲେ । ଜଣାପଡୁଥିଲା ସତେ ଯେପରି ସେ କ୍ଷତ୍ରିୟ ଧର୍ମର ମୂର୍ତ୍ତିମାନ୍ ଅବତାର ଥିଲେ ।

ବ୍ୟାଖ୍ୟା – ଶ୍ଳୋକୋଽୟଂ ପଠିତଃ ମହାକବି କାଳିଦାସ ବିରଚିତଂ ସୁପ୍ରସିଦ୍ଧ ‘ରଘୁବଂଶମ୍ ମହାକାବ୍ୟସ୍ୟ ପ୍ରଥମ ସର୍ଥାତ୍ ଆନୀତଃ । ଅତ୍ର ଅସ୍ଥିନ୍ ଶ୍ଳୋକେ ରାଜା ଦିଲ୍ଲୀପସ୍ୟ ଶାରୀରିକ ଶୋଭାଂ ତଥା ବିବିଧା ଗୁଣା ବଣ୍ଠିତମ୍ ।

ରାଜାଦିଲୀପସ୍ୟ ଶାରୀରିକଶୋଭା ଚମତ୍କାରୀ ଆସୀତ୍ । ତସ୍ୟ ବକ୍ଷସ୍ଥଳମ୍ ଅତି ବିସ୍ତୃତମାସୀତ୍ । ସ୍କନ୍ଧ ବୃଷଭସ୍ୟ ସ୍କନ୍ଧ ଇବ ମହାନ୍ ଆସୀତ୍ । ତଥ୍ୟ ଆଜାନୁଲମ୍ବୀ ସୁଦୀର୍ଘବାହୁ ଆସୀତ୍ । ଶାଳବୃକ୍ଷ ଇବ ଅତୀବ ଉନ୍ନତଃ ଆସୀତ୍ । ଅର୍ଥାତ୍ ତସ୍ୟ ଶରୀରସ୍ୟ ବଳିଷ୍ଠତା, ଦୃଢ଼ତା, ଉନ୍ନତତା ତେଜେମୟତା ଚ ପରଲକ୍ଷିତଂ ଭବତି । ଏତାଦୃଶ ଶରୀରେଣ ଡଃ ଉପଯୁକ୍ତକ୍ଷତ୍ରିୟ ଇବ ପ୍ରତିଭାତି । କ୍ଷତ୍ରିୟସ୍ୟ ମୂର୍ତ୍ତିମନ୍ତଃ ଅବତାରସଦୃଶଃ ଧଃ ଆସୀତ୍ । ବସ୍ତୁତଃ ଶୌର୍ଯ୍ୟ, ତେଜଃ, ଧୈର୍ଯ୍ୟ, ଦକ୍ଷତା, ଯୁଦ୍ଧ, ଦାନମ୍, ଈଶ୍ବରଭାବଂ ଚ ଏତେ ଗୁଣା କ୍ଷତ୍ରିୟାନାଂ ମୌଳିକ ଧର୍ମ ଆସନ୍ । ଏତାଦୃଶଃ ଚାରିତ୍ରିକ ଗୁଣସ୍ୟ ମହନୀୟତା ଅସ୍ଥାକଂ ଧେୟଂ ଜ୍ଞେୟଂ ଭବେତ୍ ।

ବ୍ୟାକରଣ:

ସନ୍ଧିବିଚ୍ଛେଦ – ଶାଳତାଂଶୁର୍ମହାଭୁଜଃ = ଶାଳତାଂଶୁ + ମହାଭୁଜଃ । ଇବାଶ୍ରିତଃ = ଇବ + ଆଶ୍ରିତଃ ।

ସମାସ – ବ୍ଯୂଢ଼େର = ବ୍ଯୂଢ଼ ଉରଃ ଯସ୍ୟ ଡଃ (ବହୁବ୍ରୀହିଃ) । ବୃଷସ୍କନ୍ଧ = ବୃଷସ୍ୟ ସ୍କନ୍ଧ ଇବ ସ୍କନ୍ଧ ଯସ୍ୟ ଡଃ (ଉପମାନଗର୍ଭକ ବହୁବ୍ରୀହିଃ) । ଶାଳତାଂଶୁ = ଶାଳ ଇବ ତାଂଶୁ (ଉପମାନ କର୍ମଧାରୟ) । ମହାଭୁକଃ = ତତ୍), ତସ୍ମି କ୍ଷମମ୍ (୪ର୍ଥୀ ତତ୍) ।

ସକାରଣବିଭକ୍ତି – ମହାଭୁଜଃ= କଉଁରି ୧ ମା । ଆତ୍ମକର୍ମକ୍ଷମଂ, ଦେହମ୍ = କର୍ମଣି ୨ୟା । ଧର୍ମ = ‘ଇବ’ ଯୋଗେ ୧ମା ।

ପ୍ରକୃତି ପ୍ରତ୍ୟୟ – ବ୍ୟଢ଼ମ୍ = ବି + ବନ୍ଦ୍ + କ୍ତ । ଦେହମ୍ = ଦିହ + ଘଞ୍ଜ୍ । କ୍ଷତ୍ରିୟ = କ୍ଷତ୍ର + ଅଣ୍ । ଧର୍ମୀ = ଧୃ + ମନ୍ । ଆଶ୍ରିତଃ = ର୍ଥା + ଣ୍ଡି + କ୍ |

ଶ୍ଳୋକ – ୧୪

सर्वातिरिक्तसारेण सर्वतेजोभिभाविना ।
स्थितः सर्वोन्नतेनोव क्रान्त्वा मेरुरिवात्मना ।।१४।।
ସବାତିରିକ୍ତସାରେଣ ସବ ସେକେଽଶିରାବିନା |
ସ୍ଥିତଃ ସର୍ବୋନ୍ନତେନୋର୍ବୀ କ୍ରାନ୍ସା ମେରୁରିବାତ୍ମନା ॥ ୧୪ ॥

ଅନୁମ – ସର୍ବାତିରିକ୍ତସାରେଣ ସର୍ବତେଜୋଭିଭାବିନା ସର୍ବୋନ୍ନତେନ ଆହ୍ଵାନା ମେରୁ ଇବ ଉର୍ବୀ କ୍ରାନ୍ସା (ସ୍ଥିତଃ) ।

ଶବ୍ଦାର୍ଥ – ସର୍ବାତିରିକ୍ତସାରେଣ = ସମସ୍ତଙ୍କଠାରୁ ଅଧିକ ବଳଦ୍ଵାରା । ସର୍ବତେଜୋଭିଭାବିନା = ସମସ୍ତଙ୍କଠାରୁ ଅଧିକ ତେକଦ୍ୱାରା | ସବୋନରୋନ= ସବୁଠାରୁ ଉନ୍ନତଦ୍ବାରା । ଆତ୍ମନା = ନିଜର ଶରୀରଦ୍ଵାରା । ମେରୁ ଇବ = ସ୍ମସେବ ପବତ ଭଳି । ଉର୍ବୀ କ୍ରାନ୍ସା = ପୃଥ‌ିବୀକୁ ଆକ୍ରାନ୍ତ କରି ରହିଥିଲେ ।

ଅନୁବାଦ – ମହାରାଜ ଦିଲୀପ ନିଜର ସବୁଠାରୁ ଅଧ‌ିକ ବଳବାନ୍, ସବୁଠାରୁ ଅଧିକ ତେଜସ୍ବୀ ତଥା ସବୁଠାରୁ ଅଧିକ ଉନ୍ନତ ଶରୀରଦ୍ଵାରା ସମଗ୍ର ପୃଥ‌ିବୀକୁ ଆକ୍ରାନ୍ତ କରି ରହିଥିଲେ । ଯେଭଳି ସୁମେରୁ ପର୍ବତ ସବୁଠାରୁ ଅଧୂକ ସ୍ଥିରତାଯୁକ୍ତ, ସବୁଠାରୁ ଅଧ‌ିକ କାନ୍ତିଯୁକ୍ତ ଏବଂ ସବୁଠାରୁ ଅଧିକ ଉଚ୍ଚତାଯୁକ୍ତ ନିଜର ଶରୀରରେ ସମଗ୍ର ପୃଥ‌ିବୀକୁ ଆକ୍ରାନ୍ତ କରି ରହିଛି ।

ବ୍ୟାଖ୍ୟା – ଶଂସିତଃ ଶ୍ଳୋକ ସୁରଭାରତୀ ସେବକ କବିଲଲାମଭୂତଃ କାଳା ଦାସ କାଳିଦାସ ବିରଚିତମ୍ ଅମରକୃତିଃ ‘ରଘୁବଂଶମ୍’ ମହାକାବ୍ୟସ୍ୟ ପ୍ରଥମ ସର୍ଗାତ୍ ଆନୀତଃ । ଅତ୍ର ଅସ୍ଥିନ୍ ଶ୍ଳୋକେ ରାଜା ଦିଲୀପଃ ସୁମେରୁପର୍ବତଃ ଇବ ସମସ୍ତଂ ପୃଥ‌ିବୀ କ୍ରାନ୍ସାସ୍ଥିତଃ ଇତି ବର୍ଣ୍ଣିତମ୍ ।

‘ଉପମା କାଳିଦାସସ୍ୟ’ – ସଂସ୍କୃତସାହିତ୍ୟ ମହାକବି କାଳିଦାସ ଉପମାଳଂକାର ପ୍ରୟୋଗେ ସିଦ୍ଧହସ୍ତ । ଅସ୍ୟ ନିଦର୍ଶନଂ ତୁ ଅସ୍ମିନ୍ ଶ୍ଳୋକେ ପ୍ରଦତ୍ତମ୍ । କବି ରାଜାଦିଲୀପଂ ସୁମେରୁ ପର୍ବତେନ ସାକଂ ତୁଳିତମ୍ । ଯଥା ସୁମେରୁପର୍ବତଃ ସ୍ଵସ୍ୟ ସର୍ବାଧିକ ସ୍ଥିରତା ସର୍ବାଧ‌ିକା କାହିଃ ସର୍ବୋତ୍ତମ ଉଚ୍ଚତା ଚ ବଳେନ ପୃଥ୍ବୀ କ୍ରାନ୍ସା ତିଷ୍ଠତି ତଥା ମହାରାଜା ଦିଲୀପଃ ଅପି ଧରଣୀମାକ୍ରାନ୍ତ୍ ସ୍ଥିତଃ । ତସ୍ୟ ବଳଂ ତୁ ସର୍ବେଶ୍ରାମପେକ୍ଷୟା ଅଧ୍ଵତରଂ ଭବତି । ତସ୍ୟ ତେଜୋଽପି ସର୍ବାଧ୍ଵ । ରାଜ୍ଞ ବଳିଷ୍ଠତା, ସ୍ଥିରତା,

ବ୍ୟାକରଣ:

ସନ୍ଧିବିଚ୍ଛେଦ – ସର୍ବତେଜଃ + ଅଭିଭାବିନା । ସର୍ବୋନ୍ନତେନ୍ଫୋର୍ବୀମ୍ = ସର୍ବ + ଉନ୍ନତେନ + ଉର୍ବୀମ୍ । କ୍ରାନ୍ସାମେରୁରିବାଙ୍ଗନା = କ୍ରାନ୍ହାମେରୁ + ଇବ + ଆଜ୍ନନା |

ସମାସ – ସର୍ବାତିରିକ୍ତସାରେଣ = ସର୍ବେଭ୍ୟ ଅତିରିକ୍ତ (୫ମୀ ତତ୍), ସର୍ବାତିରିକ୍ତ ସାରଃ ଯସ୍ୟ ଡଃ ତେନ ସର୍ବଞ୍ଚ ତତ୍ ତେଜଃ ( କର୍ମଧାରୟ), ସର୍ବତେଜଃ ଅଭିଭବିତୁଃ ଶୀଳମସ୍ୟତି, ତେନ ( ବହୁବ୍ରୀହିଃ) ।

ସକାରଣବିଭକ୍ତି – ସର୍ବାତିରିକ୍ତସାରେଣ, ସର୍ବତୋଜୋଭିଭାବିନା, ସର୍ବୋନ୍ନତେନ, ଆତ୍ମନା = କରଣେ ୩ୟା । ମେରୁ = ‘ଇବ’ ଯୋଗେ ୧ମା । ଉର୍ବୀ = କର୍ମଣି ୨ୟା ।

ପୃକଡିପ୍ରତ୍ୟୟ – ଅତିରିକ୍ତ = ଅତି + ରିଚ୍ + କ୍ତ । ସ୍ଥିତଃ = ସୁ + କ୍ତ । କ୍ରାନ୍ସା = କ୍ରମ୍ + କ୍ରାଚ୍ ।

ଶ୍ଳୋକ – ୧୫

आकारसदृशप्रज्ञः प्रज्ञयासदृशागमः ।
आगमैः सदृशारम्भ आरम्भ सदृशोदयः ||१५||
ଆକାରସଦୃଶପ୍ରଜ୍ଞା ପ୍ରଜ୍ଞୟା ସଦୃଶାଗମଃ ।
ଆଗମୈ ସଦୃଶାରମ୍ଭ ଆରମ୍ଭ ସଦୃଶୋଦୟଃ ॥ ୧୫ ॥

ଅନ୍ବୟ – (ସ ଦିଲୀପଃ) ଆକାରସଦୃଶ ପ୍ରଜ୍ଞା, ପ୍ରଜ୍ଞୟା ସଦୃଶାଗମଃ, ଆଗମେ ସଦୃଶାରମ୍ଭ ଆରମ୍ଭ ସଦୃଶୋଦୟ (ଆସୀତ୍) ।

ଶବ୍ଦାର୍ଥ – ଆକାରସଦୃଶ ପ୍ରଜ୍ଞ = ନିଜର ଆକୃତି ସଦୃଶ ବୁଦ୍ଧିମାନ୍ । ପ୍ରଜ୍ଞୟାସଦୃଶାଗମ = ନିଜର ବୁଦ୍ଧି ଅନୁସାରେ ଶାସ୍ତ୍ରର ନୀତିରେ ଧୁରନ୍ଧର ଥିଲେ ! ଆଗମଃ ସଦୃଶାରତଃ ଶାସ୍ତ୍ରୀୟ ନୀତି ଅନୁସାରେ କାର୍ଯ୍ୟ ଆରମ୍ଭ କରୁଥିଲେ । ଆରମ୍ଭ ଯେକୌଣସି କାର୍ଯ୍ୟ ଆରମ୍ଭ କରୁଥିଲେ ତଦନୁରୂପ ଫଳଲାଭ କରୁଥିଲେ ।

ର୍ଥନ୍ମବାନ – (ରାଜା ଦିଲୀପଙ୍କର) ଆକୃତି ଯେଭଳି ଥିଲା ସେହିଭଳି ମଧ୍ଯ ବୁଦ୍ଧି ଥଲା । ବୁଦ୍ଧି ଅନୁରୂପ ତାଙ୍କର ଶାସ୍ତ୍ରୀୟ ପାଣ୍ଡିତ୍ୟ ଥିଲା । ଶାସ୍ତ୍ରୀୟ ପାଣ୍ଡିତ୍ୟ ଅନୁସାରେ ସେ ସମସ୍ତ କାର୍ଯ୍ୟ ଆରମ୍ଭ କରୁଥିଲେ ଏବଂ ଆରମ୍ଭ କରୁଥିବା କାର୍ଯ୍ୟର ସେ ଅନୁରୂପ ଫଳ ଲାଭ କରୁଥିଲେ ।

ବ୍ୟାଖ୍ୟା – ଉଦ୍ଧୃତଃ ଶ୍ଳୋକଃ ମହାକବି କାଳିଦାସବିରଚିତଂ ‘ ରଘୁବଂଶମ୍’ ମହାକାବ୍ୟସ୍ୟ ପ୍ରଥମ ସର୍ଗୀତ୍ ଆନୀତଃ । ଅତ୍ର ଅସ୍ମିନ୍ ଶ୍ଳୋକେ ରାଜ୍ଞ ଦିଲୀପସ୍ୟ ବିବିଧା ଗୁଣା ଯଥା ସୁନ୍ଦରତା, ବୁଦ୍ଧିମତା, ଶାସ୍ତ୍ରୀୟତା, ନୀତିଜ୍ଞତା, ଭାଗ୍ୟଶାଳୀତା ଚ ବର୍ଣ୍ଣିତଂ ଭବତି ।

ରୂପମାସୀତ୍ ତଥା ସୁବୁଦ୍ଧି ଆସୀତ୍ । ବୁଦ୍ଧାନୁସାରଂ ଚ ବିଦିତମ୍ । ସ୍ଵକୀୟ କାର୍ଯ୍ୟଧାରାଂ ଶାସ୍ତ୍ରୋକ୍ତରୀତ୍ୟା ତଥା ସୁନିଶ୍ଚିତଂ ଫଳମପି ଲଛମ୍ । ଦିଲୀପଃ ଅତ୍ୟନ୍ତ |

ଯଥା ବଂଶଃ ତଥା ଗୁନଃ ରୂପଶ୍ଚ । ସମ୍ରାଟ୍ ଦିଲୀପସ୍ୟ ଯଥା ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ଶାସ୍ତ୍ରୀୟଜ୍ଞାନମପି ଆସୀତ୍ । ସ୍ବକୀୟ ପାଣ୍ଡିତ୍ୟେନ ସର୍ବଂ ଶାସ୍ତ୍ର ନୀତିନିୟମଂ ସମାହିତମ୍ । ବିଧୂପୂର୍ବକଂ କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ସମ୍ପାଦିତମ୍ । ଯଦେବ କାର୍ଯ୍ୟାରତଂ କୃତଂ ଭାଗ୍ୟବାନ୍ ଆସୀତ୍ । କବି ଯଥା ଦିଲୀପସ୍ୟ ଗୁଣାବଳୀ ବର୍ଣିତଂ ତଦେବ ପ୍ରଶଂସାହଃ ଭବତି ।

ବ୍ୟାକରଣ:

ସନ୍ଧିବିଛେଦ – ପ୍ରତମ୍ବା ସହଶାଗମ: = ପ୍ରକମ୍ନାସଦୃଶ + ଆଗମ: | ସଦ୍ୱଶାରମ୍ବ = ସଦ୍ଵଶ + ଆରମ୍ | ଆରମ୍ଭସଦୃଶ + ଉଦୟଃ ।

ସମାସ – ଆକାର ସଦୃଶୀ ପ୍ରଜ୍ଞା ଯସ୍ୟ ଡଃ (ବାହୁବ୍ରୀହିଃ) । ସଦୃଶାଗମ ଯସ୍ୟ ଡଃ (ବହୁବ୍ରୀହିଃ) । ସଦୃଶାରତଃ = ସଦୃଶଃ ଆରମ୍ଭ ଯସ୍ୟ ଡଃ ( ବହୁବ୍ରୀହିଃ) । ଆରମ୍ଭସଦୃଶୋଦୟଃ ସଦୃଶଃ (୩ୟା ତତ୍), ଆରମ୍ଭସଦୃଶଃ ଉଦୟଃ ଯସ୍ୟ ଡଃ (ବହୁବ୍ରୀହିଃ) ।

ସକାରଣବିଭକ୍ତି – ପ୍ରଜ୍ଞୟା, ଆଗମୈ = ତୁଲ୍ୟାର୍ଥେ ୩ୟା ।

ପ୍ରକୃତିପ୍ରତ୍ୟୟ – ଆକାରଃ = ଆରମ୍ଭେଣ ଆ +କ୍‌+ ଘଞ୍ଚ୍ । ଆଗମ = ଆ + ଗମ୍ + ଅପ୍ । ଆରମ୍ଭ = ଆ + ରଭ + ଘଞ୍ଚ୍ ।

ଶ୍ଳୋକ – ୧୬

भीमकान्तैर्नुपगुणैः स बभूवोपजीविनाम् ।
अधृष्यश्चाभिगम्यश्च यादोरन्तैरिवार्णवः || १६ ||
ଭୀମକାନୈପଗୁ ସ ବଭୂବୋପଜୀବିନାମ୍ ।
ଅଧୃଷ୍ୟଣ୍ଟାଭିଗମ୍ୟଷ୍ଟ ଯାହୋରତ୍ରୈରିବାର୍ଣକଃ ॥ ୧୬ ||

ଅନ୍ବୟ – ଭୀମକାନ୍ତଃ ନୃପଗୁଣି ଡଃ ଉପଜୀବିନାଂ ଯାଦୋରତ୍ଯେ ଅର୍ୟତଃ ଇବ ଅଧୃଷ୍ୟଶ୍ଚ ଅଭିଗମ୍ୟଶ୍ଚ ବଭୂବ ।

ଶବ୍ଦାର୍ଥ – ଭୀମକାନ୍ତଃ = ଭୟାନକ ଏବଂ ମନୋରମ । ନୃପଗୁଣି = ରାଜକୀୟ ଗୁଣଦ୍ଵାରା । ଡଃ = = ଜଳଜନ୍ତୁ ମଣିପ୍ରଭୃତିଦ୍ଵାରା । ଅର୍ଶନଃ ଇବ = ସମୁଦ୍ର ଭଳି ଅତ୍ୟନ୍ତ ଭୟଙ୍କର ଫଳରେ ଅନାକ୍ରମ୍ୟ । ଅଭିଗମ୍ୟଶ୍ଚ = `ଯେହେତୁ ଶାନ୍ତ, ଫଳରେ ସେବନୀୟ । ବଭୂବ = ଦିଲୀପ । ଉପଜୀବିନାଂ = ଆଶ୍ରିତମାନଙ୍କର । ଯାଦେର = ଥିଲେ ।

କେହି ଆକ୍ରମଣ କରିପାରନ୍ତି ନାହିଁ, ତଥା ନିଜ ମଧ୍ୟରେ ରତ୍ନ ଥିବାଦ୍ଵାରା ତାହା ସମସ୍ତଙ୍କର ମନୋରମ ଏବଂ ସେବାର ଯୋଗ୍ୟ ହୋଇଥାଏ, ସେହିଭଳି ରାଜା ଦିଲୀପ ନିଜର ଭୟାନକ ତଥା କାନ୍ତ କମନୀୟ ତେଜ, ପ୍ରତାପ, ଦୟା, ଦାକ୍ଷିଣ୍ୟାଦି ରାଜକୀୟ ଗୁଣଦ୍ଵାରା ଅନ୍ୟର ଅନାକ୍ରମ୍ୟ ତଥା ସେବାର ଯୋଗ୍ୟ ମଧ୍ୟ ହୋଇଥିଲେ ।

ବ୍ୟାଖ୍ୟା – ଶ୍ଳୋକୋଽୟଂ ମହାକବି କାଳିଦାସବିରଚିତଃ ‘ରଘୁବଂଶମ୍ ମହାକାବ୍ୟସ୍ୟ ପ୍ରଥମସର୍ଗତ୍ ଆନୀତଃ । ଅସ୍ମିନ୍ ଶ୍ଳୋକେ ରାଜା ଦିଲୀପସ୍ୟା ଶାରୀରିକ ଶୋଭା କଥମ୍ ଅର୍ନ୍ତତଃ ଇବ ଆସୀତ୍ ତଦେବ ବର୍ଣ୍ଣିତମ୍ । ତୁଳିତମ୍ । ଯଥା ଅର୍ଶନଃ ତଥା ଅସୌ ରାଜା ଦିଲୀପଃ । ରାଜା ଦିଲୀପଃ ଯଥା ଭୀମ ନାମ ଭୟଂକରଃ ତଥା କାନ୍ତଃ ନାମ ସୌମ୍ୟ ସମଳଂକୃତସନ୍‌ ଅନାକ୍ରମଣୀୟ ଅନଭିବବଦନୀୟ ଆକର୍ଷଣୀୟଂ ଚ ଆସୀତ୍ । ତଥା ସମୁଦ୍ର ଅପି ଧୀରଃ ଗମ୍ଭୀରଶ୍ଚ ଭବତି ପୁନଃ ମନୋହରଃ ଚ ଭବତି । ସମୁଦ୍ରାଭ୍ୟନ୍ତରେ ବହତଃ ହିଂସ୍ରଜଳଜନ୍ତତଃ ଆସନ୍ ଅପି ତୁ ବିବିଧି ରହିଃ ପରିପୂରିତଃ ଚାସୀତ୍ । ଉପଜୀବିନାଂ କୃତେ ରାଜା ଯଥା ଅପରାଜେୟ ଆଶ୍ରୟଣୀୟ ଚ ବିଶୂଦଭୂବ ତଥା ସମୁଦ୍ରାପି ଉପଜୀବିନାଂ କୃତେ ତଥୈବ ଭବତି । ସମୁଦ୍ରସ୍ୟ ଗୁନଃ ରାଜା ଦିଲୀପସ୍ୟ ସମୀପେ ଦୃଶ୍ୟମାନଂ ଭବତି ।

ବ୍ୟାକରଣ:

ସନ୍ଧିବିଚ୍ଛେଦ – ଭୀମକାନ୍ତେର୍ନ୍ତପଗୁଣି = ଭୀମକାନ୍ତଃ + ନୃପଗୁଣି । ବଭୂବୋପଜୀବିନାମ୍ = ବଭୂବ + ଉପଜୀବିନାମ୍ । ଅଧୃଷ୍ୟଣ୍ଟାଭିଗମ୍ୟଶ୍ଚ = ଅଧୃଷ୍ୟ + ଚ + ଅଭିଗମ୍ୟ + ଚ । ଯାଦୋରତ୍ରୈରିବାର୍ଷିକଃ = ଯାଦୋରର୍ତ୍ତେ + ଇବ + ଅର୍ଥଦଃ ।

ଶବ୍ଦାର୍ଥ – ଭୀମକାନ୍ତଃ = ଭୀମାଶ୍ଚ ତେ କାନ୍ତାଶ୍ଚ, ଡଃ (କର୍ମଧାରୟ) । ନୃପଗୁଣେ (ନଞ୍ଚ୍ ତତ୍) । ଅଭିଗମ୍ୟ = ଅଭିଗନ୍ତୁ ଯୋଗ୍ୟ ଇତି (ଅବ୍ୟୟୀଭାବ) । ଯଦୋର = ଯମାଂସି ଚ ରତ୍ନାନି ଚ, ତିଃ (ଦ୍ବନ୍ଦ୍ବ) ।

ସକାରଣବିଭକ୍ତି – ଭୀମକାନ୍ତେ, ନୃପଗୁଣେ, ଯାଦୋରର୍ତ୍ତି = କରଣେ ୩ୟା । ସ = କଉଁରି ୧ ମା । ଉପଜୀବିନାଂ କୃତ୍ ଯୋଗେ ୬ଷ୍ଠୀ । ଅର୍ଣବ = ଇବ ଯୋଗେ ୧ମା ।

ପ୍ରକୃତିପ୍ରତ୍ୟୟ – ଭୀମ = ଭୀ + ମକ୍ । କାନ୍ତଃ = କମ୍ + କ୍ତ । ନୃପ = ନୃ + ପା + କ୍ତ । ଉପଜୀବିନାମ୍ = ଉପ + ଜୀବ୍ + ଣିନି (୬ଷ୍ଠୀ) । ଧୃଷ୍ୟ ଧୃଷ୍ + ଯତ୍ । ଅଭିଗମ୍ୟ = ଅଭି + ଗମ୍ + ଯତ୍ ।

ଶ୍ଳୋକ – ୧୭

रेखामात्रमपि क्षुण्णादामनोर्वर्त्मनः परम् ।
न व्यतीयुः प्रजास्तस्य नियन्तुर्नेमिवृत्तयः ।।१७।।
ରେଖାମାତ୍ରମପି କ୍ଷୁଷ୍ଠାଦା ମନୋର୍ବର୍ତ୍ତନଃ ପରମ୍ ।
ନ ବ୍ୟତୀୟୁ ପ୍ରଜାସ୍ତସ୍ୟ ନିୟନ୍ତୁନୈମିବୃତ୍ତୟଃ ॥ ୧୭ ||

ଅନ୍ବୟ – ନିୟନ୍ତୁ ତଥ୍ୟ ନେମିବୃତ୍ତୟଃ ପ୍ରଜାଃ ଆ ମନୋ କ୍ଷୁଷ୍ଠାତ୍ ବର୍ତ୍ତନଃ ପରଂ ରେଖାମାତ୍ରମ୍ ଅପି ନ ବ୍ୟତୀୟୁ ।

ଶବ୍ଦାର୍ଥ – ନିୟନ୍ତୁ = ସାରଥସଦୃଶ । ତଥ୍ୟ = ସେହି ରାଜା ଦିଲୀପଙ୍କର । ନେମିବୃତ୍ତୟଃ ପ୍ରଜାଃ ଗତି କରୁଥିବା ପ୍ରଜାମାନେ | ଆମନୋ = ମନୁଙ୍କଠାରୁ ଆରମ୍ଭ କରି । କ୍ଷୁଶ୍ଚାତ୍ = ନିର୍ଦ୍ଧାରିତ । ବର୍ତ୍ତନଃ ପରଂ ରେଖାମାତ୍ରମ୍ ଅପି = ତିଳେମାତ୍ର ବା ଇଞ୍ଚେମାତ୍ରେ ବି । ନ ବ୍ୟତୀୟୁ = ବିଚଳିତ ହେଉ ନଥିଲେ ।

ଅନୁବାଦ – ସାରଥ୍ ସଦୃଶ ସେହି ରାଜା ଦିଲୀପଙ୍କର ରଥଚକ୍ର ଭଳି ଗତି କରୁଥିବା ପ୍ରଜାମାନେ ମନୁଙ୍କଠାରୁ ନିର୍ଦ୍ଧାରିତ ହୋଇଥବା ନୀତିପୂର୍ଣ୍ଣ ମାର୍ଗରୁ ତିଳେହେଲେ ମଧ୍ୟ ବିଚ୍ୟୁତ ହେଉ ନଥିଲେ ।

ବ୍ୟାଖ୍ୟା – ଶଂସିତଃ ଶ୍ଳୋକଃ ମହାକବି କାଳିଦାସ ବିରଚିତଂ ‘ରଘୁବଂଶମ୍ ମହାକାବ୍ୟସ୍ୟ ପ୍ରଥମ ସର୍ଗୀତ୍ ଆନୀତଃ । ଅତ୍ର ଅସ୍ଥିନ୍ ଶ୍ଳୋକେ ରାଜା ଦିଲୀପସ୍ୟ ସୁଶାସନବଳେନ କରଂ ତସ୍ୟ ପ୍ରଜାଃ ସଦୈବ ମନୋ ମାର୍ଗ ପରିଚାଳିତଂ ତଦେବ ବର୍ଣ୍ଣିତମ୍ ।

ସୁପ୍ରସିଦ୍ଧ ବଂଶସ୍ୟ ସମ୍ରାଟ ଦିଲୀପସ୍ୟ ସୁଶାସନସ୍ୟ ପ୍ରଭାବେନ ପ୍ରଜା ସୁଶୃଙ୍ଖଳିତଃ ସୁସଂଯତଃ ଚ ଆସନ୍ । ଯଥା ନିୟନ୍ତୁ ଭବନ୍ତି । ରଥଚକ୍ରସ୍ୟ ଧାରଂ ଯଥା ଚଳତି ତାବତ୍ ପ୍ରଜା ମନୋ ନିର୍ଦେଶିତଂ ମାର୍ଗ ପରିଚାଳିତଂ ଭବନ୍ତି । ରେଖାମାତ୍ରମପି ବିଚ୍ୟୁତଃ ଭବନ୍ତି । ଅର୍ଥାତ୍ ଦିଲୀପସ୍ୟ ପ୍ରଶାସନିକ ଦକ୍ଷତା ତଥା ପ୍ରଜାନାଂ ବ୍ୟକ୍ତିତ୍ୱ ଚ ପରିଲକ୍ଷିତଂ ଭବତି ।

= ରେଖାମାତ୍ରମ୍ + ଅପି । କ୍ଷୁଣ୍ଣଦାମନୋନଃ = କ୍ଷୁଷ୍ଠାତ୍ + ଆମନୋ + ବର୍ତ୍ତନଃ । ପ୍ରଜାସ୍ତସ୍ୟ = ପ୍ରଜାଃ + ତସ୍ୟ । ନିୟନ୍ତୁନୈମିବୃତ୍ତୟ = ନିୟତଃ + ନେମିବୃତ୍ତୟଃ ।

ସମାସ – ନେମିବୃତ୍ତୟଃ = ନେମୀନାଂ ବୃତିଃ (୬ଷ୍ଠ ତତ୍), ନେମିବୃତିଃ ଇବ ବୃତିଃ ଯାଆଂ ଡାଃ (ବହୁବ୍ରୀହି) ।

ସକାରଣବିଭକ୍ତି – ଆମନୋ = ‘ଆମର୍ଯ୍ୟାଦାଭିବିଧୌ’ ଯୋଗେ ୫ମୀ । ନିୟୁନ୍ତୁ, ତଥ୍ୟ = ସମ୍ବନ୍ଧ ୬ଷ୍ଠୀ । ନେମିବୃତ୍ତୟଃ, ପ୍ରଜାଃ = କଉଁରି ୧ ମା । କ୍ଷୁଷ୍ଠାତ୍ = ଅପାଦାନେ ୫ମୀ । ବର୍ତ୍ତନଃ = ପରଂ ଯୋଗେ ୫ମୀ । ରେଖାମାତ୍ରମ୍ = ‘ଅପି’ ଅବ୍ୟୟ ଯୋଗେ ୧ମା ।

ପ୍ରକୃତିପ୍ରତ୍ୟୟ – କ୍ଷୁଣ୍ଣ = କ୍ଷୁଦ୍ + କ୍ତ । ପ୍ରଜା = ପୂ + ଜନ୍ + ତ । ନିୟୁତଃ = ନି + ଯମ୍ + ତୁଚ୍ (୬ଷ୍ଠୀ ଏକବଚନ) । ବୃତିଃ = ବୃତ୍ + ସ୍କ୍ରିନ୍ ।

ଶ୍ଳୋକ – ୧୮

प्रजानामेव भूत्यर्थं स ताभ्यो वलिमग्रहीत् ।
सहस्रगुणमुत्स्रष्टुमादत्ते हि रसं रविः ।।१८।।
ପ୍ରଜାନାମେବ ଭୃତ୍ୟର୍ଥ୍ୟ ସ ତାଭ୍ୟା ବଳିମଗ୍ରହୀତ୍ ।
ସହସ୍ରଗୁଣମୁସ୍ରଷ୍ଣୁ ମାଦରେ ହିଁ ରସଂ ରବି ॥ ୧୮ ||

ଅନ୍ବୟ – ଡଃ ପ୍ରଜାନାଂ ଭୂତ୍ୟର୍ଥମ୍ ଏବଂ ତାଭ୍ୟ ବଳିମ୍ ଅଗ୍ରହୀତ୍ । ହି ରବି ସହସ୍ରଗୁଣମ୍ ଭସ୍ରଷ୍ଣୁ ରସମ୍ ଆଦତ୍ତେ ।

ଶବ୍ଦାର୍ଥ – କଃ = ସେହି ରାଜା ଦିଲୀପ । ପ୍ରଜାନାମ୍ = ପ୍ରଜାମାନଙ୍କର । ଭୂତ୍ୟର୍ଥମ୍ = ମଙ୍ଗଳ ପାଇଁ । ତାଭ୍ୟ = ସେହି ପ୍ରଜାମାନଙ୍କଠାରୁ । ବଳିମ୍ = କରସ୍ଵରୂପ ଷଷ୍ଠୀଶ । ଅଗ୍ରହୀତ୍ = ଗ୍ରହଣ କରୁଥିଲେ । ହି = ଯେହେତୁ । ରବି ସୂର୍ଯ୍ୟ । ସହସ୍ରଗୁଣମ୍ = ସହସ୍ର ଗୁଣ ଅଧ‌ିକ ହିଁ ବର୍ଷା କରିବାପାଇଁ । ରସମ୍ = ଜଳ । ଆଦିରେ = ଗ୍ରହଣ କରନ୍ତି ।

ଅନ୍ତବାଦ – ସେହି ରାଜା ଦିଲୀପ ପ୍ରଜାମାନଙ୍କର ମଙ୍ଗଳ ପାଇଁ ହିଁ ସେମାନଙ୍କଠାରୁ କର ଗ୍ରହଣ କରୁଥିଲେ । ଯେହେତୁ ସହସ୍ର ଗୁଣ ଅଧିକ ବର୍ଷା କରିବାପାଇଁ ସୂର୍ଯ୍ୟ ଜଳଗ୍ରହଣ କରିଥା’ନ୍ତି ।

ବ୍ୟାଖ୍ୟା – ଶ୍ଳୋକୋସଙ୍ଗ ପଠିତ ମହାକଟି କାଲିବାପବିଉଟିଭ: ସ୍ପ୍ରପିବଂ ‘ରଶ୍ମବଂଶମ୍ଭ’ ମଦ୍ରାକାବ୍ୟପ୍ୟ ସ୍ତରମଗାଡ ଆନୀତଃ । ଅସ୍କ୍ରିନ୍ ଶ୍ଳୋକେ ରାଜା ଦିଲୀପସ୍ୟ କରଗ୍ରହଣପ୍ରସଙ୍ଗ ବର୍ଣ୍ଣିତମ୍ ।

ରାଜା ଦିଲୀପସ୍ୟ ଶାସନବ୍ୟବସ୍ଥା ସୁଶୃଙ୍ଖଳିତଃ ଆସୀତ୍ । ରାଜା ଦିଲୀପଃ ପ୍ରଜାନାଂ କଲ୍ୟାଶ୍ରାର୍ଥୀ ତାଭ୍ୟ ଏକଷକ୍ଷାଂଶ ବଳିମ୍ ଅଗ୍ରହୀତ୍ । ଅସ୍ୟ ପ୍ରସଙ୍ଗସ୍ୟ ବର୍ଣ୍ଣନଂ କବିକାଳିଦାସେନ ଉପମାଧାରେଣ ପ୍ରଯୁକ୍ତ । ଯଥା ରବି ସହସ୍ରଗୁଣଂ ଜଳଂ ପ୍ରଦାମିଂ ସ୍ଵଜଳଂ ଗୃହ୍ଣାତି ତଥୈବ ଅସୌ ରାଜା ଦିଲୀପଃ ପ୍ରଜାଭ୍ୟ ବଳଂ ଗୃହ୍ଣାତି । ଅତ୍ର ରାଜା ଦିଲୀପଂ ରବିନା ସାକଂ, ବଳଂ ତୁ ଜଳେନ ସହ ତୁଳିତମ୍ । ମହର୍ଷି ମନୁଃ ସ୍ବରଚିତଗ୍ରନ୍ଥି ରାଜ୍ଞ କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ପ୍ରସଙ୍ଗେ ଉକ୍ତ ଯତ୍ – ପ୍ରଜାପାଳନଂ କରଗ୍ରହଣଂ ଚ ରାଜ୍ଞ ପରମକର୍ତ୍ତବ୍ୟ ଭବତି । ପ୍ରସଽୟଂ ଯଥା ମହାକବିନା ବର୍ଣିତଃ ତଦେବ ବର୍ଣ୍ଣନୀୟଂ ଭବତି ।

ସନ୍ଧିବିଚ୍ଛେଦ – ପ୍ରଜାନାମେବ = ପ୍ରଜାନାମ୍ + ଏବ । ବଳିମଗ୍ରହୀତ୍‌ = ବଳିମ୍ + ଅଗ୍ରହୀତ୍ । ସହସ୍ରଗୁଣସ୍ରଷ୍ଣୁମାଦରେ ସହସ୍ରଗୁଣମ୍ + ଉତ୍ + ସ୍ରଷ୍ଟୁମ୍ + ଆଦତ୍ତେ ।

ସମାସ – ସହସ୍ରଗୁଣମ୍ = ସହସ୍ର ଗୁଣୀ ଯସ୍ମିନ୍ କର୍ମଣି ତଦ୍ (ବହୁବ୍ରୀହିଃ) । ଭୂତ୍ୟର୍ଥମ୍ = ଭୂତଃ ଇଦମ୍ (ନିତ୍ୟ) ।

ସକାରଣବିଭକ୍ତି – ପ୍ରଜାନାମ୍ = ସମ୍ବନ୍ଧ ୬ଷ୍ଠୀ । ତାଭ୍ୟ = କର୍ମଣି ୨ୟା । ରସମ୍ = କର୍ମଣି ୨ୟା । ରବି = କର୍ଭରି ୧ ମା ।

ପ୍ରକୃତିପ୍ରତ୍ୟୟ – ଉସ୍ରଷ୍ଟୁମ୍‌ = ଉତ୍ + ସୃଜ୍ + ତୁମୁନ୍ ।

ଶ୍ଳୋକ – ୧୯

सेना परिच्छदस्तस्य द्वयमेवार्थसाधनम् ।
शास्त्रेष्वकुण्ठिता बुद्धिमौर्वी धनुषि चातता ।।१९।।
ସେନା ପରିଚ୍ଛଦସ୍ତସ୍ୟ ଦ୍ୱୟମେବାର୍ଥସାଧନମ୍ ।
ଶାସ୍ତେଶ୍ବକୁଣ୍ଠିତା ବୁଦ୍ଧିମୌର୍ବୀ ଧନୁଷି ଚାତତା ॥ ୧୯ ||

ର୍ଥନ୍ମସ୍ – ତସ୍ୟ ସେନା ପରିଚ୍ଛଦଃ (ବଭୂବ) ଅର୍ଥସାଧନମ୍ ଦ୍ଵୟମେବ – ଶାସ୍ତେଷୁ ଅକୁଣ୍ଠିତା ବୁଦ୍ଧି, ଧନୁଷି ଆତତା ମୌବା ଚ |

ଶବ୍ଦାର୍ଥ – ତଥ୍ୟ = ସେହି ରାଜା ଦିଲୀପଙ୍କର । ସେନା = ସେନାବାହିନୀ । ପରିଚ୍ଛଦଃ = ଅର୍ଥସାଧନମ୍ = ପ୍ରୟୋଜନସିଦ୍ଧି । ଦ୍ଵୟମେବ = ହିଁ ଦୁଇଟି | ଶାସ୍ତେଷୁ = ଶାସ୍ତ୍ରମାନଙ୍କରେ । ଅକୁଣ୍ଠିତା ବୁଦ୍ଧି = ପ୍ରଖର ବୁଦ୍ଧି | ଧନୁରେ ଆରୋପିତ ହୋଇଥିବା | ମୌର୍ବୀ = ଗୁଣ ।

ଅନୁବାଦ – ପ୍ରୟୋଜନ ସିଦ୍ଧି ପାଇଁ ଦୁଇଟି ମାତ୍ର ଉପାୟ ଥିଲା । ପ୍ରଥମଟି ତାଙ୍କର ଶାସ୍ତ୍ରରେ ଥିବା ପ୍ରଖର ବୁଦ୍ଧି ବା ପାଣ୍ଡିତ୍ୟ ଏବଂ ଅପରଟି ତାଙ୍କର ଧନୁରେ ଆରୋପିତ ହୋଇଥିବା ଗୁଣ ।

ବ୍ୟାଖ୍ୟା – ଶ୍ଳୋକୋସଙ୍ଗ ପଠିତ ମହାକଟି କାଲିବାପବିଉଟିଭ: ସ୍ପ୍ରପିବଂ ‘ରଶ୍ମବଂଶମ୍ଭ’ ମଦ୍ରାକାବ୍ୟପ୍ୟ ପ୍ରଥମସର୍ଗତ୍ ଆନୀତଃ । ଅତ୍ର ଅସ୍ଥିନ୍ ଶ୍ଳୋକେ ନୀତିଶାସ୍ତ୍ରବିଶାରଦଃ ତଥା ଶୌର୍ଯ୍ୟବାନ୍ ରାଜା ଦିଲୀପ ସ୍ୱସ୍ୟ ଅର୍ଥସିଦ୍ଧାର୍ଥୀ ସେନା ଉପରି ନିର୍ଭରଂ ନ କୃତବାନ୍ ଇତି ବିଷୟେ ବର୍ଣ୍ଣିତମ୍ ।

ରଘୁବଂଶୀୟ ରାଜାନଃ ପରାକ୍ରମୀ ଆସନ୍ । ‘ସ୍ବବୀର୍ଯ୍ୟଗୁପ୍ତାହି ମନୋ ପ୍ରସୂତି ।’ ସ୍ଵସ୍ୟ ରକ୍ଷାର୍ଥୀ ତ୍ରେ ପରେଷା ଅନ୍ୱେଷା ବା ଉପରି ନିର୍ଭରଶୀଳା ନାସନ୍ । ରାଜାଦିଲୀପସ୍ୟ ଚତୁରଙ୍ଗସେନା କେବଳମ୍ ଅଳଂକରଣ ରୂପେଣ ସ୍ଥିତା । ଅନ୍ୟାୟେନ ରାଜା କମପି ଆକ୍ରମଣଂ ନ କୃତବାନ୍ । ତସ୍ୟ କୋଽପି ଶତଃ ନାସୀତ୍ । ସ୍ଵସ୍ୟ କାର୍ଯ୍ୟ ସିଦ୍ଧାର୍ଥୀ ରାଜା ଦିଲୀପେନ ଉପାୟଦ୍ୱୟସ୍ୟ ଅବଲମ୍ବନଂ କୃତମ୍ । ଯାସ୍ତେଷୁ ଅକୁଣ୍ଠିତା ବୁଦ୍ଧି, ଧନୁଷି ଆତତା ମୌର୍ବୀ ଚ ତଥ୍ୟ ଦିଲୀପସ୍ୟ ଅର୍ଥସାଧନଦ୍ଵୟମାସୀତ୍ । ରାଜା ଦିଲୀପସ୍ୟ ବୁଦ୍ଧିମତା ତଥା ବୀରତ୍ଵ ପ୍ରଶଂସନୀୟଂ ଭବତି ।

ସନ୍ଧିବିଚ୍ଛେଦ – ପରିଚ୍ଛଦସ୍ତସ୍ୟ = ପରିଚ୍ଛଦଃ + ତସ୍ୟ । ଦ୍ୱୟମେବାର୍ଥସାଧନମ୍ = ଦ୍ଵୟମ୍ + ଏବ + ଅର୍ଥସାଧନମ୍ । ଶାସ୍ତେଷୁ + ଅକୁଣ୍ଠିତା । ବୁଦ୍ଧିମୌର୍ବୀ = ବୁଦ୍ଧି + ମୌର୍ବୀ । ଚାତ = ଚ+ ଆତତା ।

ସମାସ – ଅର୍ଥସାଧନମ୍ = ଅର୍ଥକ୍ୟ ସାଧନମ୍ (୬ଷ୍ଠ ତତ୍) । ଅକୁଣ୍ଠିତା = ନ କୁଣ୍ଠିତା (ନଞ୍ଚ୍ ତତ) ।

ସକାରଣବିଭକ୍ତି – ଶାସ୍ତ୍ରଷୁ, ଧନୁଷି = ଅଧୂକରଣେ ୭ମୀ । ତସ୍ୟ = ସମ୍ବନ୍ଧ ୬ଷ୍ଠୀ । ସେନା, ପରିଚ୍ଛଦଃ = କଉଁରି ୧ ମା ।

ପ୍ରକୃତିପ୍ରତ୍ୟୟ – ସାଧନମ୍‌ = ସାଧ୍ + ଲ୍ୟୁଟ୍ । ମୌର୍ବୀ = ମୁର୍ବା + ଅଣ୍ + ଡୀପ୍ । ଆତତା = ଆ + ତନ୍ + କ୍ତ + ଆପ୍ ।

ଶ୍ଳୋକ – ୨୦

तस्य संवृतमन्त्रस्य गूढाकारेङ्गितस्य च ।
फलानुमेयाः प्रारम्भाः संस्काराः प्राक्तना इव ।। २० ।।
ତସ୍ୟ ସଂବୃତମନ୍ତ୍ରସ୍ୟ ଗୂଢ଼ାକାରେଙ୍ଗିତସ୍ୟ ଚ ।
ଫଳାନୁମେୟା ପ୍ରାରମ୍ଭ ସଂସ୍କାରଃ ପ୍ରାକ୍ତନା ଇବ । ୨୦ ||

ଅନ୍ବୟ – ସଂବୃତମନ୍ତ୍ରସ୍ୟ ଚ ଗୂଢ଼ାକାରେଙ୍ଗିତସ୍ୟ ତସ୍ୟ ପ୍ରାରମ୍ଭ ପ୍ରାକ୍ତନଃ ସଂସ୍କାରଃ ଇବ ଫଳାନୁମେୟା ଆ ସନ୍ ।

ଶବ୍ଦାର୍ଥ – ସଂବୃତମନ୍ତ୍ରସ୍ୟ = ଯାହାର ବିଚାର ବା ମନ୍ତ୍ରଣା ଅତ୍ୟନ୍ତ ଗୋପନୀୟ ଥିଲା = ତାଙ୍କର ହୃଦୟର ଭାବ ମଧ୍ୟ ଆଦୌ ପ୍ରକଟିତ ହୋଇପାରୁ ନଥିଲା । ତସ୍ୟ = ସେହି ରାଜା ଦିଲୀପଙ୍କର । ପ୍ରାରମ୍ଭ = ସମସ୍ତ କାର୍ଯ୍ୟକ୍ରମଗୁଡ଼ିକ । ପ୍ରାକ୍ତନା = ପୁରାତନ । ସଂସ୍କାରଃ ଇବ = ସଂସ୍କାର ଭଳି । ଫଳାନୁମେୟା = ଫଳରୁ ହିଁ ଅନୁମିତ ହେଉଥିଲା ।

ର୍ଥନ୍ମବାଦ – ସେହି ରାଜା ଦିଲୀପଙ୍କର ମନ୍ତ୍ରଣା ଅତ୍ୟନ୍ତ ଗୋପନୀୟ ଥିଲା ଏବଂ ତାଙ୍କର ହୃଦୟର ଭାବ ଆଦୌ ପ୍ରଥମସର୍ଗତ୍ ଆନୀତାଃ । ଅତ୍ର ଅସ୍ଥିନ୍ ଶ୍ଳୋକେ ରାଜା ଦିଲୀପସ୍ୟ ମନ୍ତ୍ରଣା କଲଂ ଗୋପନୀୟମ୍ ଆସୀତ୍ ତଦେବ ବର୍ଣ୍ଣିତମ୍ ।

ବ୍ୟାଖ୍ୟା – ରାଜକୀୟକାର୍ଯ୍ୟାର୍ଥୀ ଗୁପ୍ତଚରାଣା ନିଯୁକ୍ତା କର୍ତ୍ତବ୍ୟ । ଅନେନ ଗୁପ୍ତଚରେଣ ରାଜା ସ୍ଵକାର୍ଯ୍ୟସ୍ୟ ଗୋପନୀୟତଂ ସିରିଂ ଚ ପ୍ରତିପାଦୟତି । ରାଜ୍ଞ ଦିଲୀପସ୍ୟ ମନ୍ତ୍ରଣା ଅତୀବ ଭୂମତାସୀତ୍ । ‘ ମନସା ଚିରିତଂ କାର୍ଯ୍ୟ ବଚସା ନ ପ୍ରକାଶୟେତ୍।’ ରାଜ୍ୟରକ୍ଷାର୍ଥୀ ଗୋପନୀୟତା ଏକାନ୍ତ ପାଳନୀୟମ୍ । କାର୍ଯ୍ୟସ୍ୟ ଆରମ୍ଭାତ୍ ପ୍ରାକ୍ ଗୋପନୀୟତା ଯଦି ଅବଲକ୍ଷ୍ୟତେ ତହିଁ କାର୍ଯ୍ୟସିଦ୍ଧି ସୁନ୍ଦରଂ ରାଜା ଦିଲୀପସ୍ୟ କାର୍ଯ୍ୟକ୍ରମ ତସ୍ୟାରତଂ ଚ ସିଦ୍ଧିମାତ୍ରେଣ ଫଳପ୍ରାପ୍ତା ଚ ସୂଚିତଂ ଭବତି । ଅର୍ଥାତ୍ ରାଜା ଦିଲୀପସ୍ୟ କାର୍ଯ୍ୟଦକ୍ଷତା ଅନୁମୀୟତେ ।

ବ୍ୟାକରଣ:

ସନ୍ଧିବିଛେଦ – ଗୂଢ଼ାକାରେଙ୍ଗିତଥ୍ୟ = ଗୂଢ଼ାକାର + ଇଙ୍ଗିତସ୍ୟ । ଫଳାନୁମେୟା = ଫଳ + ଅନୁମେୟ ।

ସମାସ – ସହସ୍ରଗୁଣମ୍ = ସଂବୃତଃ (ଗୁପ୍ତ) ମନ୍ତ୍ରୀ ଯସ୍ୟ ଡଃ (ବହୁବ୍ରୀହିଃ) । ଗୂଢ଼ାକାରେଙ୍ଗିତସ୍ୟ = ଆକାରଶ୍ଚ ଇଙ୍ଗିତଞ୍ଚ (ଦ୍ବନ୍ଦ୍ବ), ଗୂଢ଼େ ଆକାରେଙ୍ଗିତ ଯସ୍ୟ ଡଃ, ତସ୍ୟ (ବହୁବ୍ରୀହିଃ) । ଫଳାନୁମେୟୀ = ଫଳି ଅନୁମେୟା (୩ୟା ତତ୍) ।

ସକାରଣବିଭକ୍ତି – ସଂହିତମନ୍ତ୍ରସ୍ୟ, ଗୂଢ଼ାକାରେଙ୍ଗିତସ୍ୟ, ତଥ୍ୟ = ସମ୍ବନ୍ଧେ ୬ଷ୍ଠୀ । ପ୍ରାରମ୍ଭ, ପ୍ରାକ୍ତନଃ = ୧ମା । ସଂସ୍କାରା = ‘ଇବ’ଯୋଗେ ୧ମା । ଫଳାନୁମେୟୀ = କଉଁରି ୧ ମା ।

ପ୍ରକୃତିପ୍ରତ୍ୟୟ – ସଂବୃତ = ସମ୍ + ବୃ + କ୍ତ । ଆକାରଃ = ପ୍ର + ଆ + ରଭ + ଘଞ୍ଜ୍ । ସଂସ୍କାରଃ = ସମ୍ + କୃ + ଘଞ୍ଚ୍ ।

ଶ୍ଳୋକ – ୨୧

जुगोपात्मानमत्रस्तो भेजे धर्ममनातुरः ।
अगृध्नुराददे सोऽर्थमसक्तः सुखमन्वभूत् ।।२१।।
ଜୁଗୋପାତ୍ମାନମତ୍ରସ୍ତୋ ଭେଜେ ଧର୍ମମନାତୁରଃ |
ଅଗ୍ନିଧୁରାଦଦେ ସୋଽର୍ଥମସନ୍ତଃ ସୁଖମନ୍ବଭୂତ୍ ॥ ୨୧ ||

ଅନୁୟ – ଧଃ ଅତ୍ରସ୍ତ (ସନ୍) ଆତ୍ମାନଂ କୁଗୋପ, ଅନାତୁରଃ (ସନ୍) ଧର୍ମ ଭେଜେ, ଅଗ୍ନୀଧ୍ରୁ (ସନ୍) ଅର୍ଥମ୍ ଆଦଦେ, ଅସନ୍ତଃ ( ସନ୍) ସୁଖମ୍ ଅନ୍ଧଭୂତ୍ ।

ଶବ୍ଦାର୍ଥ – ଡଃ = ସେହି ରାଜା ଦିଲୀପ | ଅତ୍ରସ୍ତ = ଭୟାତୁର ନ ହୋଇ | ଆତ୍ମାନଂ ଜୁଗୋପ = ନିଜକୁ ରକ୍ଷା କରୁଥିଲେ | ଅନାତୁରଃ = ନୀରୋଗ ହୋଇ | ଧର୍ମ ଆଚରଣ କରୁଥିଲେ । ଅଗ୍ନଧୂ = ଲୋଭାସକ୍ତ ନ ହୋଇ । ଅର୍ଥମ୍ ଆଦିଦେ ଭୟାତୁର ନ ହୋଇ । ଆତ୍ମାନଂ ଜୁଗୋପ = ନିଜକୁ ରକ୍ଷା । ଧର୍ମ ଭେଜେ ଅର୍ଥ ଗ୍ରହଣ କରୁଥିଲେ । ଅସନ୍ତଃ = ଅନାସକ୍ତ ହୋଇ । ସୁଖମ୍ ଅନୁଭୂତ୍ = ସୁଖ ଅନୁଭବ ବା ଉପଭୋଗ କରୁଥିନ୍ଦେ |

ଅନୁବାଦ – ସେହି ରାଜା ଦିଲୀପ ଭୟାତୁର ନ ହୋଇ ନିଜକୁ ରକ୍ଷା କରୁଥିଲେ । ଅରୁଗ୍ଣ ଅବସ୍ଥାରେ ହିଁ ଧର୍ମ ଆଚରଣ କରୁଥିଲେ । ଲୋଭାସକ୍ତ ନ ହୋଇ ଅର୍ଥ ଗ୍ରହଣ କରୁଥିଲେ ଏବଂ ଅନାସକ୍ତ ହୋଇ ସୁଖ ଉପଭୋଗ କରୁଥିଲେ ।

ବ୍ୟାଖ୍ୟା – ଶଂସିତଃ ଶ୍ଳୋକଃ ମହାମହିମଃ ପଣ୍ଡିତପ୍ରବରଃ ମହାକବି କାଳିଦାସ ବିରଚିତଂ ‘ରଘୁବଂଶମ୍’ ମହାକାବ୍ୟସ୍ୟ ପ୍ରଥମ ସର୍ଗାତ୍ ଆନୀତଃ । ଅତ୍ର ଅସ୍ମିନ୍ ଶ୍ଳୋକେ ରାଜାଦିଲୀପସ୍ୟ ସ୍ୱରକ୍ଷଣଂ, ଧର୍ମାଚରଣଂ, ଅର୍ଥୋପାର୍ଜନଂ ସୁଖାନୁଭବଂ ଏତେଷାମ୍ ଉପାୟା ବର୍ଣ୍ଣିତାଃ ।

ରାଜାନଃ ରାଜକୀୟ କାର୍ଯ୍ୟ ପରିଚାଳନାର୍ଥୀ ବିବିଧା ଉପାୟ ଅବଲମ୍ବନଂ କୁର୍ବନ୍ତି । ଯଦା ଭୟମ୍ ଆୟାତି ତଦା ସ୍ୱରକ୍ଷଣଂ ଚିନ୍ତୟନ୍ତି । ରୋଗାକ୍ରାନ୍ତ ସମ୍ ଧର୍ମମ୍ ଆଚରନ୍ତି । ଲୋଭାସନ୍ତୀ ସନ୍‌ ଧନାର୍ଜନଂ କୁର୍ବନ୍ତି । କାମାସକ୍ତା ସନ୍‌ ସୁଖୋପଭୋଗଂ କୁର୍ବନ୍ତି । ପରନ୍ତୁ ଅସୌ ରାଜା ଦିଲୀପଃ ଭିନ୍ତଃ ଆସୀତ୍ । ଡଃ ନିର୍ଭିକଃ ସନ୍‌ ଆତ୍ମାନଂ ଜୁଗୋପ । ନୀରୋଗ ସନ୍‌ ଧର୍ମମାଚରଣଂ କୃତବାନ୍ । ଅଗୁଧ୍ ସନ୍ ଧନାର୍ଜନଂ କୃତବାନ୍ । ଅନାସକ୍ତ ସନ୍ ସୁଖୋପଭୋଗ୍ୟ କୃତବାନ୍ । ଅନେନ ରାଜ୍ଞ ବ୍ୟକ୍ତିତ୍ୱ ଚାରିତ୍ରିକମହତ୍ତ୍ଵ ଚ ଅନୁମୀୟତେ ।

ବ୍ୟାକରଣ:

ସନ୍ଧିବିଛେଦ = ଜୁଗୋପ + ଆତ୍ମାନମ୍ + ଅଗ୍ରସ୍ତ । ଧର୍ମମନାତୁରଃ = ଧର୍ମମ୍ + ଅନାତୁରଃ । ଅଗ୍ନିଧୁରାଦଦେ = ଅଗୃଧଃ + ଆଦିଦେ । ସୋଽର୍ଥମନ୍ତଃ = ଡଃ + ଅର୍ଥମ୍ + ଅସନ୍ତଃ । । ସୁଖମନ୍ବଭୂତ = ସୁଖମ୍ + ଅନୁଭୂତ୍ ।

ସମାସ – ଅତ୍ରସ୍ଥ = ନ ତ୍ରସ୍ଥୁ (ନଞ୍ଚ୍ ତତ୍) । ଅନାତୁରଃ = ନ ଆତୁରଃ (ନଞ୍ଜ୍ ତତ୍) । ଅଗ୍ନିଧ୍ଵ = ନ ଗୃଧୁ, (ନଞ୍ଜ୍ ତତ୍) । ଅସନ୍ତଃ = ନ ସକ୍ତା (ନଞ୍ଚ୍ ତତ୍) ।

ସକାରଣବିଭକ୍ତି – ନଃ, ଅତ୍ରସ୍ତ, ଅନାତୁରଃ, ଅଗୁଧଃ, ଅସନ୍ତଃ = କଉଁରି ୧ ମା | ଧର୍ମମ୍, ଅର୍ଥମ, ସୁଖମ୍ = କର୍ମଣି ୨ୟା ।

ପ୍ରକୃତିପ୍ରତ୍ୟୟ – ଧର୍ମ = ଧୃ + ମନ୍ । ଆତୁରଃ = ଆ + ତୁର୍ +କ । ଅସନ୍ତଃ = ନ – ମଞ + କ୍ତ: |

ଶ୍ଳୋକ – ୨୨

ज्ञाने मौनं क्षमा शक्तौ त्यागे श्लाघाविपर्ययः ।
गुणा गुणानुबन्धित्वात्तस्य सप्रसवा इव ।। २२।।
ଜ୍ଞାନେ ମୌନଂ କ୍ଷମା ଶର୍ଭେ ତ୍ୟାଗେ ଶ୍ଳୋଘାବିପର୍ଯ୍ୟୟ ।
ଗୁଣା ଗୁଣାନୁବନ୍ଧିତ୍ଵାତ୍ତସ୍ୟ ସପ୍ରସବା ଇବ ॥ ୨୨ ||

ଅନ୍ବୟ – ଜ୍ଞାନେ ମୌନଂ, ଶସ୍ତେ କ୍ଷମା, ତ୍ୟାଗେ ଶ୍ମାଘାବିପର୍ଯ୍ୟୟ (ଇ) ତଥ୍ୟ ଗୁଣା ଗୁଣାନୁବନ୍ଧିତ୍ଵାତ୍ ସପ୍ରସବା ଇବ ଅଭୂବନ୍ ଇତି ।

ଶବ୍ଦାର୍ଥ – ଜ୍ଞାନେ = ଜ୍ଞାନ ଥିଲେ ବି । ମୌନ ଆଚରଣ କରୁଥିଲେ । ଶସ୍ତେ = ପ୍ରବଳ ପରାକ୍ରମ ଥିଲେ ଅନ୍ୟକୁ ପ୍ରବଳ ଦାନ ଦେଇଥିଲେ ବି । ଶ୍ଵାଘାବିପର୍ଯ୍ୟୟ ତାଙ୍କର ଗୁଣଗୁଡ଼ିକ । ଗୁଣାନୁବନ୍ଧିତ୍ଵାତ୍ = ବିରୋଧୀ ଗୁଣମାନଙ୍କ ପରି ଅବସ୍ଥାନ କରୁଥିଲା ।

ଅନୁବାଦ – (ସେହି ରାଜା ଦିଲୀପ) ଜ୍ଞାନ ଥିଲେ ବି ମୌନ ଆଚରଣ କରୁଥିଲେ । ପ୍ରବଳ ପରାକ୍ରମ ଥିବା ସତ୍ତ୍ବେ ବି କ୍ଷମା ଆଚରଣ କରୁଥିଲେ, ଯାଚକମାନଙ୍କୁ ଦାନ ଦେଇଥିଲେ ବି ନିଜର ପ୍ରଶଂସା କରୁ ନଥିଲେ । ଏହିପରି ତାଙ୍କ ନିକଟରେ ଥବା ଗୁଣଗୁଡ଼ିକ ପରସ୍ପର ବିରୋଧୀ ହୋଇଥିଲେ ସୁଦ୍ଧା ସେମାନେ ସହୋଦର ଭାଇ ଭଳି ଅବସ୍ଥାନ କରୁଥିବାର ଜଣାପଡୁଥିଲା |

ବ୍ୟାଖ୍ୟା – ଶଂସିତଃ ଶ୍ଳୋକଃ ସଂସ୍କୃତସାହିତ୍ୟସ୍ୟ ମହାକବି କାଳିଦାସ ବିରଚିତଂ ‘ରଘୁବଂଶମ୍’ ମହାକାବ୍ୟସ୍ୟ ପ୍ରଥମ ସର୍ଗତ୍ ଆନୀତଃ । ଅତ୍ର ଅସ୍ଥିନ୍ ଶ୍ଳୋକେ ରାଜା ଦିଲୀପସ୍ୟ ସମୀପେ ପାରସ୍ପରିକ-ବିରୁଦ୍ଧଗୁଣା କଳଂ ସହୋଦରଃ ଇବ ଅବସ୍ଥାଫୋତେ ତଦେବ ବର୍ଣ୍ଣିତମ୍ ।

ରାଜା ଦିଲୀପସ୍ୟ ସମୀପେ ଅକଳନୀୟଂ ଜ୍ଞାନଂ ଭୂତେ ସତି ସ ମୌନତାଂ ସଂଯମତାଂ ଚ ଆଚରିତବାନ୍ । ସାଧାରଣତଃ ମନୁଷ୍ୟ ଜ୍ଞାନେ ଅହଂକାରୀ ଭବତି । ‘ ଅନୁଜ୍ଞାନଂ ଭୟଙ୍କରମ୍ । ତଥା ମନୁଷ୍ୟ ଯଦି ଶକ୍ତିଶାଳୀ ଭବତି ତହିଁ କମପି ଡଃ କ୍ଷମାଂ ନ କରୋତି । ସଦୈବ ସ୍ଵଶକ୍ତିପ୍ରୟୋଗେନ ଦଣ୍ଡ ପ୍ରଦଦାତି । କ୍ଷମାଂ ଡଃ ବିସ୍ମରତି । ପରନ୍ତୁ ରାଜା ଦିଲୀପଃ ପରାକ୍ରମୀ ଶକ୍ତିଶାଳୀ ଭୂତେ ସତି କ୍ଷମାଶୀଳ ଆସୀତ୍ । ଯଦି କୋଽପି କିଞ୍ଚ୍ କସ୍ମି ଦଦାତି ତହିଁ ଆତ୍ମପ୍ରଶଂସା କରୋତି । ରାଜା ଦିଲୀପଃ ଦାନଶୀଳ ଭୂତେ ସତି ଆତ୍ମପ୍ରଶଂସା ରହିତଃ ଆସୀତ୍ । ସ୍ଵକୀୟପ୍ରଶଂସାଂ କଦାପି ନ କୃତମ୍ । ଅନେନ ପ୍ରକାରେଣ ପରସ୍ପର ବିରୁଦ୍ଧ ସ୍ବଭାବାଃ ଗୁଣା ତସ୍ୟ ଦିଲୀପସ୍ୟ ସମୀପେ ସହୋଦର ଇବ ସହାବସ୍ଥାନଂ କୃତମ୍ । ଏକ ଏବଂ ଗୁନଃ ଅପରସ୍ୟ ଗୁଣସ୍ୟ ସର୍ଜନଃ ଭବତି ।

ବ୍ୟାକରଣ:

ସନ୍ଧିବିଚ୍ଛେଦ – ଗୁଣାନୁବନ୍ଧିତ୍ଵଭସ୍ୟ = ଗୁଣ + ଅନୁବନ୍ଧିତ୍ଵାତ୍ + ତଥ୍ୟ |

ସମାସ – ଶାଘାବିପର୍ଯ୍ୟୟ = ଶୁଘାୟୀ ବିପର୍ଯୟଃ (୬ଷ୍ଠ ତତ୍) । ଗୁଣାନୁବନ୍ଧିତ୍ଵାତ୍ = ଗୁଣାନ୍ ଅନୁବନ୍ଧୁ ଶୀଳଂ = ସମାନଃ ପ୍ରସବାଃ ଯେତାଂ ତେ (ବହୁବ୍ରୀହିଃ) ଯେଷା ତେ, ତସ୍ମାତ୍ (ବହୁବ୍ରୀହିଃ) । ସପ୍ରସବାଃ = ସପାନ: ପ୍ରସବ: ଯେଫା ତେ (ବହୁବାହି:)

ସକାରଣବିଭକ୍ତି – ଜ୍ଞାନେ, ତ୍ୟାଗେ ଗୁଣାନୁବନ୍ଧିତ୍ଵାତ୍ = ହେତୌ ୫ମୀ । ଅଧିକରଣେ ୭ମୀ । ତଥ୍ୟ = ସମ୍ବନ୍ଧ ୬ଷ୍ଠୀ । ଗୁଣା = କଉଁରି ୧ ମା । ସପ୍ରସବାଃ = ‘ଇବ’ ଯୋଗେ ୧ମା ।

ପୃତ୍କତିପ୍ରତ୍ୟୟ – ଜ୍ଞାନମ୍ = ଜ୍ଞା + ଲ୍ୟୁଟ୍ । ମୌନ = ମୁନି + ଅଣ୍ । ଶକ୍ତି = ଶକ୍ + ସ୍କ୍ରିନ୍ । ତ୍ୟାଗ = ତ୍ୟଜ୍ + ଘଞ୍ଜ୍ । ବିପର୍ଯ୍ୟୟ = ବି + ପରି + ଇ + ଅଚ୍ । ଅନୁବନ୍ଧିନୀ = ଅନୁ + ବନ୍ଦ୍ + ଣିନି ।

ଶ୍ଳୋକ – ୨୩

अनाकृष्टस्य विषयैर्विद्यानां पारदृश्वनः ।
तस्य धर्मरतेरासीद्वृद्धत्वं जरसा विना || २३ ।।
ଅନାକୃଷ୍ଟସ୍ୟ ବିଷୟିର୍ବିଦ୍ୟାନାଂ ପାରଦୃଶ୍ଵନଂ ।
ତସ୍ୟ ଧର୍ମରତେରାସୀଦ୍‌ବୃଦ୍ଧ ଜରସା ବିନା ॥ ୨୩ ||

ଅନ୍ବୟ – ବିଷଶବ୍ଦାର୍ଥ ଅନାକୃଷ୍ଟସ୍ୟ ବିଦ୍ୟାନାଂ ପାରଦୃଶ୍ଵନଃ ଧର୍ମରତଃ ତଥ୍ୟ ଜରସା ବିନା ବୃଦ୍ଧତ୍ଵ ଆସୀତ୍ ।

ଣଦାର୍ଥ – ବିଯିପୌ: = ରୂପ, ରସ, ଗନ୍ଧ, ଶବ୍ଦ, ସ୍ପର୍ଶାଦି ପଞ୍ଚ ବିଷୟଦ୍ଵାରା | ଅନାକୃଷ୍ଟସ୍ୟ = ଥାତ୍କପ ହୋଇ ନଥିବା | ବିଦ୍ୟାନ ପାରନ୍ତଶ୍ଵନ: = ସମସ୍ତ ବିଦ୍ୟାରେ ପାରଦର୍ଶିତା ହାସଲ କରିଥିବା | ଧର୍ମରତଃ ତଥ୍ୟ = ସେହି ରାଜା ଦିଲୀପଙ୍କର | ଜରସା ବିନା = ବାର୍ଦ୍ଧକ୍ୟ ବିନା ମଧ୍ଯ |

ଅନ୍ମବାଦ – ବିଡିନ୍ନ ବିପକ୍ଷ୍ଜ୍ଜିରା ଆକ୍ବଗୃ ଦ୍ବୋଲ ନଥିବା, ସମସ୍ତ ବ୍ୟାରେ ପାରବଣତା ଦ୍ଵାମଲ କରିଥିବା ସେଦ୍ଵି ଧାର୍ମିକ ରାଜା ଦିଲୀପଙ୍କର ବୃଦ୍ଧାବସୁ ବିନା ମଧ୍ୟ ବୃଦ୍ଧତ୍ଵ ପ୍ରାପ୍ତି ହୋଇଯାଇଥିଲା |

ବ୍ୟାଖ୍ୟା – ଶ୍ଳୋକୋସଙ୍ଗ ପଠିତ ମହାକଟି କାଲିବାପବିଉଟିଭ: ସ୍ପ୍ରପିବଂ ‘ରଶ୍ମବଂଶମ୍ଭ’ ମଦ୍ରାକାବ୍ୟପ୍ୟ ପ୍ରଥମ ସର୍ଗୀତ୍ ଆନୀତଃ । ଅତ୍ର ଅସ୍ମିନ୍ ଶ୍ଳୋକେ ରାଜା ଦିଲୀପସ୍ୟ ନ ବୟବୃଦ୍ଧବଂ ଅପିତୁ ଜ୍ଞାନବୃଦ୍ଧବଂ ବିଷୟ ବର୍ଣ୍ଣିତମ୍ ।

ମନୁଷ୍ୟାମାଂ ଜୀବନକ୍ରମଂ ଜନ୍ମନଃ ମୃତ୍ୟୁ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଚତୁରବସ୍ଥା ମାଧ୍ୟମେନ ଗଚ୍ଛତି । ତଦ୍ ଯଥା – ଶୈଶବାଃ, କିଶୋରଃ, ଯୌବନଂ ବାର୍ଷକଂ ଚ । ଜୀବନସ୍ୟ ଅକ୍ତିମାବସ୍ଥା ଭବତି ବାର୍ଦ୍ଧକ୍ୟମ୍‌ । ଅସ୍ଥିନ୍ ଅବସ୍ଥାୟାଂ ଚର୍ମ ଶିଳଂ ଭବତି, ଅଙ୍ଗାନି ର ଶିଳ ଭବନ୍ତି, କେଶଃ ଶୁକ୍ଳା ଭବନ୍ତି । ପରନ୍ତୁ ସ୍ମୃତିକାରମତେନ ବୃଦ୍ଧବଂ ଯଥା –

‘‘ନ ତେନ ବୃଦ୍ଧା ଭବତି ଯେନାସ୍ୟ ପଳିତଂ ଶିରଃ ।
ଯୋ ବୌକ୍ଷ୍ନଽପଅଧାମ୍ବାନପ୍ର ଦେବା: ମୃବିରଂ ବିଦୃ: ||”

ଏତଃ ବୟୋବୃଦ୍ଧ ଅପରଃ ଜ୍ଞନବୃଦ୍ଧିଷ୍ଟ । ରାଜାଦିଲୀପଃ ନ ବୟଃବୃଦ୍ଧା ଅପିତୁ ଜ୍ଞାନବୃଦ୍ଧି ଆସୀତ୍ । ବିଷୟେ ଅନାକୃଷ୍ଟସ୍ୟ, ବିଦ୍ୟାନାଂ ପାରଦୃଶ୍ଵନଃ ଧର୍ମରତେ ତସ୍ୟ ଦିଲୀପସ୍ୟ ଜରସା ବିନା ବୃଦ୍ଧତ୍ଵମ୍ ଆସୀତ୍ ।

ବ୍ୟାକରଣ :

ସନ୍ଧବିଛେଦ – ବିଶମୌବଦ୍ୟାନାଂ = ବିଷୟଃ + ବିଦ୍ୟାନାମ୍ । ଧର୍ମରତେରାସୀଦ୍‌ବୃଦ୍ଧ = ଧର୍ମରତଃ + ଆସୀତ୍ + ବୃଦ୍ଧତ୍ଵମ୍ ।

ସପାସ – ଥନାକୁତ୍ସ୍ୟ = ନ ଆକୃଷ୍ଟ, ତଥ୍ୟ (ନଞ୍ଚ୍ ତତ୍ତ୍ଵ) । ଧର୍ମରତଃ = ଧର୍ମେ ରତିଃ ଯସ୍ୟ ଡଃ ତଥ୍ୟ (ବହୁବ୍ରୀହିଃ) ।

ସକାରଣବିଭକ୍ତି – ବିଷୟି = କରଣେ ୩ୟା । ଅନାକୃଷ୍ଟସ୍ୟ, ପାରଦୃଶ୍ଵନଃ, ଧର୍ମରତଃ, ତସ୍ୟ = ସମ୍ବନ୍ଧ ୬ଷ୍ଠୀ | ବିଦ୍ୟାନାଂ = ଶେଷେ ୬ଷ୍ଠୀ । ଜରସା = ‘ବିନା’ ଯୋଗେ ୩ୟା ।

ପ୍ରକୃତିପ୍ରତ୍ୟୟ – ଆକୃଷ୍ଟ = ଆ + କୃଷ୍ + କ୍ତ । ପାରଦୃଶୁନଃ = ପାର + ଦୃଶ୍ + କ୍ରନିପ୍ ।

ଶ୍ଳୋକ – ୨୪

प्रजानां विनयाधानाद्रक्षणाद्भरणादपि ।
स पिता पितरस्तासां केवलं जन्महेतवः || २४ ।।
ପ୍ରଜାନାଂ ବିନୟଧାନାଦ୍ରକ୍ଷଣାଦ୍‌ରଣାଦପି ।
ସ ପିତା ପିତରସ୍ତାସାଂ କେବଳଂ ଜନ୍ମହେତନଃ ।।୨୪।।

ଅନ୍ବୟ – ପ୍ରଜାନାଂ ବିନୟାଧାନାତ୍, ରକ୍ଷଣାତ୍ ଭରଣାତ୍ ଅପି ଡଃ ପିତା (ଅଭୂତ) । ତାସାଂ ପିତରଃ ତୁ କେବଳଂ ଜନ୍ମହେତବାଃ (ଅଭୂବନ୍) ।

ଣଦାର୍ଥ – ବିଯିପୌ: = ପ୍ରଜାମାନଙ୍କର । ବିନୟଧାନାତ୍ = ନମ୍ରତାଦି ଗୁଣ ଶିକ୍ଷାଦେବା ଫଳରେ । ରକ୍ଷଣାତ୍ = ରକ୍ଷା କରିବା ହେତୁରୁ । ଭରଣାତ୍ = ପାଳନ କରିବା = ସେମାନଙ୍କର ପିତାମାନେ । ତୁ = କିନ୍ତୁ । କେବଳଂ ଜନ୍ମହେତପଃ = କେବଳ ଜନ୍ମହେତୁରୁ ପିତା|

ଅନ୍ମବାଦ: ସେହି ଭାକା ଦିନାପ ଣ୍ତକାଣକକୁ ନମ୍ରତା ଥାଦି ଗୁଣ ଶିକାଦେବୀ ହେତୁରୁ ସେମାନକର ରମଶାଢେକଣ ଏବଂ ପାଳନ କରିବା ହେତୁରୁ ସେମାନଙ୍କର ପ୍ରକୃତ ପିତା ଥିଲେ । କିନ୍ତୁ ସେମାନଙ୍କର ଜନକମାନେ କେବଳ ଜନ୍ମ କରିଥିବା ହେତୁରୁ ପିତୃ ପଦବାଚ୍ୟ ହେଉଥିଲେ ।

ବ୍ୟାଖ୍ୟା – ଶ୍ଳୋକୋଽୟଂ ମହାକବି କାଳିଦାସବିରଚିତଂ ‘ରଘୁବଂଶମ୍ ମହାକାବ୍ୟସ୍ୟ ପ୍ରଥମ ସର୍ଗୀତ୍ ଆନୀତଃ । ଅତ୍ର ଅସ୍ମିନ୍ ଶ୍ଳୋକେ ରାଜା ଦିଲୀପଃ କଣଂ ପ୍ରଜାନାଂ ପ୍ରକୃତଃ ପିତା ଆସୀତ୍ ତଦେବ ବର୍ଣ୍ଣିତମ୍ । ପ୍ରଜାନ୍ ବିନୟାଦି ଶିକ୍ଷାମ୍ ଅଦଦାତ୍ । ପ୍ରଜାନାଂ ରକ୍ଷଣଂ ଭରଣଂ ଚ କୃତମ୍ । ଅତଃ ଡଃ ଦିଲୀପଃ ତେଷା ପିତା ଆସୀତ୍ । ଅପରନ୍ତୁ ପ୍ରଜାନାଂ ଯେ ପ୍ରକୃତଃ ପିତରଃ ତେ ତୁ କେବଳଂ ଜନ୍ମହେତପଃ ଅଭୂବନ୍ । ଅସ୍ମାତ୍ ରାଜ୍ଞ ପିତୃତ୍ୱ ସୂଚିତଂ ଭବତି ।

ବ୍ୟାକରଣ :

ସନ୍ଧିବିଚ୍ଛେଦ – ବିନୟଧାନାତ୍ = ବିନୟ + ଆଧାନାତ୍ । ଭରଣାଦପି ଭରଣାତ୍ + ଅପି । ପିତରସ୍ତାସାମ୍ = ପିତରଃ + ତାସାମ୍ ।

ସପାସ – ବିନୟଧାନାତ୍ = ବିନୟସ୍ୟ ଆଧାନମ୍, ତସ୍ମାତ୍ (୬୩ ତତ୍) । ଜନ୍ମହେତବ = ଜନ୍ମନଃ ହେତବାଃ (୬୩ ତତ୍) ।

ସକାଶେବିଇଛି – ପୃକାଙ୍କ = ଶେଷେ ୬ଷ୍ଠୀ । ବିନୟଧାନାତ୍, ଭରଣାତ୍, ରକ୍ଷଣାତ୍ = ହେତୌ ୫ମୀ । ସ୍ୱ, ପିତା, ପିତରଃ = କଉଁରି ୧ ମା ।

ପ୍ରକୃତି ପ୍ରତ୍ୟୟ – ପ୍ରଜା = ପ୍ର + ଜନ୍ + ଡ । ବିନୟ = ବି + ନୀ + ଅଚ୍ । ଭରଣମ୍ = ଭୃ + ଲ୍ୟୁଟ୍ । ରକ୍ଷଣମ୍ = ରକ୍ଷ୍ + ଲ୍ୟୁଟ୍ । ପିତା = ପା + ତୃଚ୍ !

ଶ୍ଳୋକ – ୨୫

स्थित्यै दण्डयतो दण्ड्यान्परिणेतुः प्रसूतये ।
अप्यर्थकामौ तस्यास्तां धर्म एवं मनीषिणः ||२५||
ସ୍ଥିତ୍ୟେ ଦଣ୍ଡୟତୋ ଦଣ୍ଡାରିଣେତୁଃ ପ୍ରସୂତୟେ ।
ଅତ୍ୟର୍ଥକାମୌ ତସ୍ୟାସ୍ତା ଧର୍ମ ଏବଂ ମନୀଷିତଃ ||୨୫||

ଅନ୍ବୟ – ଦଣ୍ଡାନ୍ (ଏବ) ସ୍ଥିତ୍ୟେ ଦଣ୍ଡୟତଃ ପ୍ରସୂତୟେ ପରିଣେତୁଃ ମନୀଷିଣ ତଥ୍ୟ ଅର୍ଥକାମୌ ଅପି ଧର୍ମ ଏବ ଆସ୍ତାମ୍ ।

ଶବ୍ଦାର୍ଥ – ଦଶ୍ୟାନ୍ = ଅପରାଧୀମାନଙ୍କୁ । ସ୍ଥିତ୍ୟେ = ପ୍ରଜାମାନଙ୍କର ମଙ୍ଗଳ ବା ପାଳନ ପାଇଁ । ଦଣ୍ଡୟତଃ ଦେଇଥ‌ିବା । ପ୍ରସୂତୟେ = ସନ୍ତାନ ଉତ୍ପନ୍ନ କରିବା ନିମନ୍ତେ । ପରିଣେତୁଃ = ବିବାହ କରିଥିବା । ମନୀଷିଣ ମନିଷୀ । ତସ୍ୟ = ରାଜା ଦିଲୀପଙ୍କର । ଅର୍ଥକାମୌ ଅପି = ଅର୍ଥ ଏବଂ କାମ ମଧ୍ୟ ହୋଇଥିଲା |

ନିମନ୍ତେ ବିବାହ କରିଥିବା ସେହି ବୁଦ୍ଧିମାନ୍ ରାଜା ଦିଲୀପଙ୍କର ଅର୍ଥ ଏବଂ କାମ ଉଭୟ ଧର୍ମରେ ହିଁ ପରିଣତ ହୋଇଯାଇଥିଲା |

କୃତିଃ ‘ରଘୁବଂଶମ୍’ ମହାକାବ୍ୟସ୍ୟ ପ୍ରଥମସର୍ଗୀତ୍ ଆନୀତଃ । ଅତ୍ର ଅସ୍ଥିନ୍ ଶ୍ଳୋକେ ରାଜା ଦିଲୀପସ୍ୟ ଅର୍ଥା କାମଶ୍ଚ କଥ୍ୟ ଚତୁର୍ବର୍ଗ ଫଳପ୍ରାପ୍ୟର୍ଥୀ ସର୍ବେ କାମୟନ୍ତ ଯତୋହି ଜୀବନଂ ପୁରୁଷାର୍ଥମ୍ ଉଦ୍ଦିଷ୍ଟ ଭବତି । ଜନାଃ ଅର୍ଥନିମନ୍ତେ ଅପରଜନଂ ପୀଡ଼ୟନ୍ତି । ତଦ୍‌ବତ୍ ରାଜା ଅପି ପ୍ରଜାନ୍ ଦଣ୍ଡୟତି ଅର୍ଥସ୍ୟ କୃତେ । କାମପ୍ରାପ୍ୟର୍ଥୀ ବିବାହଂ କୁର୍ବନ୍ତି । ପରନ୍ତୁ ରାଜା ଦିଲୀପଃ ପ୍ରଜାରକ୍ଷଣାର୍ଥୀ ପାଳନାର୍ଥୀ ଚ ଦଣ୍ଡ ପ୍ରଦଦାତି । ଦଣ୍ଡପ୍ରଦାନଂ ତୁ ରାଜ୍ଞ ଦିଲୀପସ୍ୟ ଧର୍ମ ଏବ ପ୍ରତିଭାତି । ସ୍ବବଂଶରକ୍ଷାର୍ଥୀ ଦାରପରିଗ୍ରହଣଂ ତେନ କୃତମ୍ । କାମାଭିଳାଷମପି ରାଜ୍ଞ ଧର୍ମସ୍ପେନ ଅଭିବାନକ୍ତି । ଅର୍ଥ କାମଶ୍ଚ ରାଜ୍ଞ ପରମଧର୍ମରୂପେଣ ପରିବର୍ତ୍ତିତଃ ଭବନ୍ତି । ସଦା ଧର୍ମରତଃ ଦିଲୀପଃ ସର୍ବେଷା ପୂଜନୀୟଃ ବନ୍ଦନୀୟଶ୍ଚାସୀତ୍ ।

ବ୍ୟାକରଣ :

ସନ୍ଧିବିଚ୍ଛେଦ – ଅପ୍ୟର୍ଥକାମୌ = ଅପି + ଅର୍ଥକାମାଁ। ତସ୍ୟାସ୍ତା = ତଥ୍ୟ + ଆସ୍ତାମ୍ ।

ସମାସ – ଅର୍ଥକାମୌ = ଅର୍ଥଶ୍ଚ କାମଶ୍ଚ (ଦ୍ବନ୍ଦ୍ବ) ।

ସକାରଣବିଭକ୍ତି – ସ୍ଥିତ୍ୟେ = ତାଦ୍ୟର୍ଥେ ୪ର୍ଥୀ । ଦଣ୍ଡୟତଃ, ପରିଣେତୁଃ, ମନୀଷିଣୀ, ତସ୍ୟ = ସମ୍ବନ୍ଧ ୬ଷ୍ଠୀ । ପ୍ରସୂତ = ନିମିତ୍ତାର୍ଥେ ୪ର୍ଥୀ । ଧର୍ମ = ଏବଂ ଅବ୍ୟୟ ଯୋଗେ ୧ମା ।

ପ୍ରକୃତିପ୍ରତ୍ୟୟ – ସ୍ଥିତିଃ = ସ୍ପା + ସ୍କ୍ରିନ୍ । ଦଣ୍ଡୟନ୍ = ଦଣ୍ଡ୍ + ଶତ୍ରୁ । ଦଣ୍ଡ = ଦଣ୍ଡ୍ + ଯତ୍ । ପ୍ରସୂତି = ପୂ + ସୂ + ସ୍କ୍ରିନ୍ । ଧର୍ମ = ଧୂ + ମନ୍ ।

ଶ୍ଳୋକ – ୨୬

दुदोह गां स यज्ञाय सस्याय मघवा दिवम् ।
संपद्विनिमयेनो भौ दधतुर्भुवद्वयम् ।।२६।।
ଦୁଦୋହ ସାଂ ସ ଯଜ୍ଞାୟ ସସ୍ୟାୟ ମଘବା ଦିବମ୍ ।
ସଂପଦ୍ୱିନିମାସରକୌ ଦଧତୁରୁବନଦ୍ୱୟମ ||२६।।

ଶବ୍ଦାର୍ଥ — ଡଃ ସେହି ରାଜା ଦିଲୀପ । ଯଜ୍ଞାୟ = ଯଜ୍ଞ ପାଇଁ । ମାଂ = ପୃଥ‌ିବୀକୁ । ଦୁଦୋହ = ଦୋହନ କଲେ । ଇନ୍ଦ୍ର । ସସ୍ୟାୟ = ଶସ୍ୟ ଉତ୍ପାଦନ ପାଇଁ । ଦିବଂ = ସ୍ଵର୍ଗକୁ । ଏବଂ = ଏହିପରି । ଉଭୌ = ଉଭୟ ରାଜା ଏବଂ = ଉଭୟ ଭୁବନକୁ |

ଅନୁବାଦ – ସେହି ରାଜା ଦିଲୀପ ଯଜ୍ଞ ପାଇଁ ପୃଥିବୀକୁ ଦୋହନ କରୁଥିଲେ (ପ୍ରଜାମାନଙ୍କ– ଠାରୁ ଏକଷକ୍ଷାଂଶ କର ଗ୍ରହଣ କରୁଥିଲେ) । ଇନ୍ଦ୍ର ପୃଥ‌ିବୀକୁ ଶସ୍ୟଶାଳୀ କରିବାପାଇଁ ସ୍ଵର୍ଗକୁ ଦୋହନ କରୁଥିଲେ (ସ୍ଵର୍ଗରୁ ମର୍ତ୍ତ୍ୟଲୋକକୁ ବୃଷ୍ଟି କରାଉଥିଲେ)। ଏହିପରି ଉଭୟ ରାଜା ଦିଲୀପ ଏବଂ ଦେବରାଜ ଇନ୍ଦ୍ର ଉଭୟ ସମ୍ପତ୍ତିର ବିନିମୟରେ ଉଭୟଲୋକକୁ ଧାରଣ କରିଥିଲେ ।

ବ୍ୟାଖ୍ୟା – ଶ୍ଳୋକୋଽୟଂ ପଠିତଃ ମହାକବି କାଳିଦାସ ବିରଚିତ ‘ରଘୁବଂଶମ୍’ମହାକାବ୍ୟସ୍ୟ ପ୍ରଥମସର୍ଗତ୍ ଆନୀତଃ । ଅସ୍ମିନ୍ ଶ୍ଳୋକେ ମହାରାଜା ଦିଲୀପସ୍ୟ ଦେବରାଜ ଇନ୍ଦ୍ରଣ ସାକଂ ମିତ୍ରତା ପ୍ରସଙ୍ଗ ବର୍ଣ୍ଣିତମ୍ ।

ଯଥା ମର୍ତ୍ତ୍ୟ ରାଜା ଦିଲୀପଃ ତଥା ସ୍ଵର୍ଗେ ଦେବରାଜଇନ୍ଦ୍ର ଆସୀତ୍ । ଏକଃ ଭୂଲୋକସ୍ୟ ପାଳକ ଅପରଂ ଦ୍ୟୁଲୋକସ୍ୟ ପାଳକଂ ଚ ଭବତି । ରାଜା ଦିଲୀପଃ ଯଜ୍ଞ କର୍ତ୍ତ୍ୟ ଭୁବଂ ଦୁଦୋହ କରଗ୍ରହଣେନ ହିତାଂ ଚକାର । ଦେବେନ୍ଦ୍ର ସସ୍ୟ ବର୍ଧନଂ ସ୍ବର୍ଗ ଦୁଦୋହ ଦ୍ୟୁଲୋକାତ୍ ବୃଷ୍ଟିମୁପାଦୟାମାସ । ଉଭୌ ରାଜାଦିଲୀପଦେବେନ୍ଦ୍ରୋ ସଂପଦ୍‌ବିନିମୟେନ ଭୁବନଦ୍ଵୟଂ ଦଧାତୁଃ । ଉଭୌ ରୁବନଦ୍ୱସଂ ଧାରମାମାସ ପୋପମ୍ସ ଚ |

ବିନିମୟେନୋଭୌ = ବିନିମୟନ + ଉଭୌ । ଦଧତୁର୍ଭୁବନଦ୍ଵୟମ୍= ଦଧୁତଃ + ଭୁବନଦ୍ଵୟମ୍ ।

ସମାସ – ସଂପଦ୍‌ବିନିମୟେନ = ସଂପଦଃ ବିନିମୟ, ତେନ (୬ଷ୍ଠୀ ତତ୍) ।

ସକାରଣବିଭକ୍ତି – ଗାମ୍ = କର୍ମଣି ୨ୟା । ଯଜ୍ଞାୟ, ସସ୍ୟାୟ = ‘କ୍ରିୟାଥୋପପଦସ୍ୟ’ ଯୋଗେ ୪ ର୍ଥୀ । ଦିବମ୍ =

ପ୍ତକ୍ଵତିପୃତସମ୍ – ମସ୍ୟା = ସସ୍ + ଯତ୍ । ସମ୍ପତ୍ = ସମ୍ + ପଦ୍ + କ୍ରିପ୍ ।

ଶ୍ଳୋକ – ୨୭

न किलानुययुस्तस्य राजानो रक्षितुर्यशः !
व्यावृत्ता यत्परस्वेभ्यः श्रुतौ तस्करता स्थिता ।। २७ ।।
ବ୍ୟାବୃତ୍ତା ଯତ୍‌ରସ୍ଵଭ୍ୟ ଶ୍ରୁତୌ ତସ୍କରତା ସ୍ଥିତା ।୨୭।
ରାଜାନଃ ରକ୍ଷିତଃ ତଥ୍ୟ ଯଶଃ ନ ଅନୁଯତଃ କିଳ, ଯତ୍ ତସ୍କରତା ପରସ୍ଵଭ୍ୟ ବ୍ୟାବୃତ୍ତା (ସତୀ) ଶ୍ରୁତୌ

ଶବ୍ଦାର୍ଥ – ରାଜାନଃ = ରାଜାମାନେ । ରକ୍ଷିତଃ ତଥ୍ୟ = ସେହି ପାଳନକର୍ତ୍ତା ରାଜା ଦିଲୀପଙ୍କର । ଯଶଃ = କୀର୍ତ୍ତିକୁ । ନ = ପରଧନ ଅପହରଣରୁ ବ୍ୟାବୃତ ହୋଇ । ଶ୍ରୁତୌ ସ୍ଥିତା = କର୍ଣ୍ଣଗୋଚର ମାତ୍ର ହେଉଥିଲା ।

ଅନୁବାଦ – ଅନ୍ୟରାଜାମାନେ ପାଳନକର୍ତ୍ତା ସେହି ଯେହେତୁ । ତସ୍କରତା = ଚୌର୍ଯ୍ୟବୃତ୍ତି । ପରସ୍ଵଭ୍ୟ ବ୍ୟାବୃତ୍ତା ରାଜା ଦିଲୀପଙ୍କର ଯଶକୁ ଅନୁକରଣ କରିପାରିଲେ ନାହିଁ ଯେହେତୁ, ପରଧନ ଅପହରଣରୁ ବ୍ୟାବୃତ୍ତ ହୋଇ ଚୌର୍ଯ୍ୟବୃତ୍ତି କେବଳ ଶ୍ରୁତିମାତ୍ରାରେ ଗୋଚର ହେଉଥୁଲା ବା ଖାଲି ଶୁଣାଯାଉଥିଲା ।

ବ୍ୟାଖ୍ୟା – ପ୍ରଥମ ସର୍ଗାତ୍ ଆନୀତଃ । ଅତ୍ର ଅସ୍ଥିନ୍ ଶ୍ଳୋକେ ରାଜା ଦିଲୀପସ୍ୟ ଯଶସ୍ବୀତଃ ତଥ୍ୟ ରାଜ୍ୟ ସ୍ଵଚ୍ଛତା ଚ କଥମାସନ୍ ତଦେବ ବର୍ଣ୍ଣିତମ୍ । ଅପି ସୁଖସମୃଦ୍ଧି ପ୍ରଦଦାତି ସ୍ମ । ରାଜା ଦିଲୀପସ୍ୟ ନାସୀତ୍ । ଅତଃ ଅବନ୍ୟା ରାଜାନଃ ଦିଲୀପସ୍ୟ ଅତିଷ୍ଠତ୍ । ଜନାନାଂ ପ୍ରବୃରୌ ତୁ ଚୌର୍ଯ୍ୟବୃତିଃ ନିୟମାବଦ୍ଧ ଚାସୀତ୍ । ତସ୍ୟ ଉଦାରତା ସେବାପରାୟଣତା ଚ ପ୍ରଜାଭ୍ୟ ରାଜ୍ୟ ତସ୍କରତା ଚୌର୍ଯ୍ୟବୃତିଃ ବା ନାସୀତ୍ । କୋଽପି ଚୌର୍ଯ୍ୟକର୍ମଣା ବ୍ୟାପୃତଃ ଯଶଂ କୀର୍ତ୍ତି ଚ ଅନୁକରଣଂ ନ କୃତବନ୍ତଃ । ତସ୍କରତା ଶ୍ରୁତିମାତ୍ରେଣ କେବଳଂ ନାସନ୍ । ଅର୍ଥାତ୍ ତଦାନୀନ୍ତନଃ ସାମାଜିକବ୍ୟବସ୍ଥା ରାଜ୍ଞ ସୁଶାସନଂ ଚ ସୂଚିତଂ ଭବତି ।

ସନ୍ଧିବିଚ୍ଛେଦ – କିଳାନୁପଯୁସ୍ତସ୍ୟ = କିଳ + ଅନୁପଯୁଃ + ତଥ୍ୟ । ରକ୍ଷିତୁର୍ଯ୍ୟଶଃ = ରକ୍ଷିତୁଃ + ଯଶଃ । ଯପ୍‌ରସ୍ଵଭ୍ୟ = ଯତ୍ + ପରସ୍ଵଭ୍ୟ ।

ସକାରଣବିଭକ୍ତି – ଅନୁଯୟୁ, ରାଜାନୀ, ତସ୍କରତା = ପରେଷା ସ୍ଵାନି, ତେଭ୍ୟ (୬ଷ୍ଠୀ ତତ୍) । କଉଁରି ୧ ମା । ରକ୍ଷିତୁଃ= ଶେଷେ ୬ଷ୍ଠୀ । ଯଶଃ = ତତ୍ + କୃ +

ପ୍ରକୃତିପ୍ରତ୍ୟୟ – ବ୍ୟାବୃତ୍ତା = ବି + ଆ + ବୃତ୍ + କ୍ତ + ଟାପ୍ । ଶ୍ରୁତିଃ = ଶୁ + ସ୍କ୍ରିନ୍ ତସ୍କର = ଅତ୍ । ସ୍ଥିତା = ସ୍ଲା + ନ୍ତ + ଟାପ୍ ।

ଶ୍ଳୋକ – ୨୮

द्वेष्योऽपि संमतः शिष्टस्तस्यार्तस्य यथौषधम् ।
त्याज्यो दुष्टः प्रियोऽप्यासीदङ्गुली वोरगक्षता ।। २८।।
ସ୍ଵେଷ୍ୟାପି ସଂମତଃ ଶିଷ୍ଟସ୍ତସ୍ୟାର୍ତସ୍ୟ ଯପୌଷଧମ୍ ।
ତ୍ୟାଜ୍ୟେ ଦୁଷ୍ଟ ପ୍ରିୟୋଽପ୍ୟାସୀଦଙ୍ଗୁଳୀବୋରଗକ୍ଷତା ||୨୮||

ଅନ୍ପପ – ଶିଷ୍ଟ ଦୃଶ୍ୟ ଆପି ଆଇଁସ୍ୟ ଔଷଧ୍ୟ ଯଥା ତଥ୍ୟ ସମ୍ମତଃ ଆସୀତ । ଦୁଷ୍ପ ପ୍ରିୟ ଅପି ଉରଗକ୍ଷତା ଅଙ୍ଗୁଳୀଇବ ତସ୍ୟ ତ୍ୟାଜ୍ୟ ଆସୀତ୍ ।

ଶବ୍ଦାର୍ଥ – ଶିଷ୍ଟ = ସଜ୍ଜନ । ଦ୍ଧେଶ୍ୟ = ଅପି = ଶତ୍ରୁ ହେଲେ ମଧ୍ୟ । ଆର୍ଡସ୍ୟ = ରୋଗୀର । ଔଷଧ୍ୟ ସେହି ରାଜାଙ୍କର ସେ ଗ୍ରହଣୀୟ ଥିଲେ । ଦୁଷ୍ଟ = ଦୁର୍ଜନ । ପ୍ରିୟ ସର୍ପ ଦଂଶନ କରିଥିବା ଅଙ୍ଗୁଳି ଭଳି । ତସ୍ୟ ତ୍ୟାଜ୍ୟ ଆସୀତ୍ = ତାଙ୍କର ଯେପରି ଗ୍ରହଣୀୟ । ତସ୍ୟ ସମ୍ମତଃ ଆସୀତ୍ ଆପଣାର ହେଲେ ମଧ୍ୟ । ଉରଗକ୍ଷତାଅଙ୍ଗୁଳୀ ଇବ = ତ୍ୟାଜ୍ୟ ବା ବର୍ଜନୀୟ ଥିଲା ।

ଅନୁବାଦ – ଯେଭଳି ଔଷଧ କଟୁ ହେଲେ ମଧ୍ୟ ତାହା ରୋଗୀର ଗ୍ରହଣୀୟ ହୋଇଥାଏ । ସେହିପରି ସଜ୍ଜନ ଯେତେ ଶତ୍ରୁ ହେଲେ ମଧ୍ୟ ସେ ରାଜାଙ୍କର ପ୍ରିୟ ବା ଗ୍ରହଣୀୟ ଥିଲେ । ଯେପରି ଏକ ଅଙ୍ଗୁଳିକୁ ସାପ କାମୁଡ଼ି ଦେଲେ ତାହା ଯେତେ ଭଲ ହେଲେ ବି ତାକୁ ବର୍ଜନ କରାଯାଏ, ସେହିପରି କୌଣସି ଦୁଷ୍ଟ ଯେତେ ଆପଣାର ହେଲେ ବି ସେ ରାଜାଙ୍କର ବର୍ଜନୀୟ ଥଲା ।

ଉଦ୍ଧୃତଃ ଶ୍ଳୋକଃ ମହାକବି କାଳିଦାସ ବିରଚିତଂ ସୁପ୍ରସିଦ୍ଧ ‘ରଘୁବଂଶମ୍’ ମହାକାବ୍ୟସ୍ୟ ପ୍ରଥମ ସର୍ଗାତ୍ ଆନୀତଃ । ଅସ୍ମିନ୍ ଶ୍ଳୋକେ ରାଜାଦିଲୀପସ୍ୟ ଶିଷ୍ଟଶିଷ୍ଟ ବ୍ୟବହାରପ୍ରସଙ୍ଗ ବର୍ଣ୍ଣିତମ୍ । ଶିଷ୍ଟଶିଷ୍ଟାନ୍ ପ୍ରତି ରାଜ୍ଞ ବ୍ୟବହାରବିରଂ ତୁ ଭିନ୍ନମ୍ ଆସୀତ୍ । ଉପମାଛଳେନ ପ୍ରସଙ୍ଗୋଽୟମ୍ ଉପସ୍ଥାପିତମ୍ । ଯଥା ଔଷଧାଂ ସମ୍ମନଃ ଅପ୍ରିୟୋଽପି ରାଜ୍ଞ ଗ୍ରହଣୀୟଂ ଭବତି ଯତୋହି ତଥ୍ୟ ପ୍ରକୃତିଃ ସ୍ଵଭାବାଃ ଦଂଶତି ସଂପୂର୍ଣ୍ଣଶରୀରେ ବିଷସ୍ୟ ସଞ୍ଚରଣଂ ଭବତି, ଅସ୍ମିନ୍ନବସରେ ଉରଗକ୍ଷତଃ ପ୍ରିୟୋଽପି ତ୍ୟାଜ୍ଯ ଭବତି । ଦୁଷ୍ଟ ବିଷତୁଲ୍ୟ ଭବତି । ଅନେକ ପ୍ରକାରେଣ କଟୁ ଭୂତେ ସତି ରୁଗ୍‌ଣସ୍ୟ ଗ୍ରାହ୍ୟ ଭବତି ତଥା ବା ସୁଶ୍ରୁ ଭବତି । ଯଦି ଅଙ୍ଗୁଳୀମେକଂ ସର୍ପ ଅଙ୍ଗୁଳୀ ଅବଶ୍ୟ କର୍ତ୍ତନୀୟମ୍ । ତଥୈବ ଦୁଷ୍ଟ ଶିଷ୍ଟଶିଷ୍ଟ ବ୍ୟବହାରଂ ତେନ କୃତମ୍ ।

ବ୍ୟାକରଣ :

ସନ୍ଧିବିଚ୍ଛେଦ – ଦ୍ବେଦ୍ୟୋଽପି = ଦ୍ଧେଶ୍ୟ + ଅପି । ଶିଷ୍ଟସ୍ତସ୍ୟାର୍ଡସ୍ୟ = ଶିଷ୍ଟ + ତଥ୍ୟ + ଆର୍ଡସ୍ୟ । ଯପୌଷଧମ୍ = ଯଥା + ଔଷଧମ୍ । ପ୍ରିୟୋଽପ୍ୟାସୀତ୍ = ପ୍ରିୟଃ + ଅପି + ଆସୀତ୍ । ଅଙ୍ଗୁଳୀବୋରଗକ୍ଷତା = ଅଙ୍ଗୁଳୀ +ଇବ + ଇରଗଣତା |

ସମାସ – ଉରଗକ୍ଷତା = ଉରଗେଣ କ୍ଷତା (୩ୟା ତତ୍) |

ସକାରଣବିଭକ୍ତି – ଶିଷ୍ଟ, ଦୁଷ୍ଟ = କଉଁରି ୧ ମା । ଦେଷ୍ୟ, ପ୍ରିୟ = ଅପି ଯୋଗେ ୧ମା । ଅଙ୍ଗୁଳୀ = ଇବ ଯୋଗେ ୧ ମା । ଆର୍ଡସ୍ୟ, ତଥ୍ୟ = ସମ୍ବନ୍ଧ ୬ଷ୍ଠୀ । ଔଷଧମ୍ = କର୍ମଣି ୨ୟ ।

ପ୍ରକୃତିପ୍ରତ୍ୟୟ – ଦ୍ଧେଶ୍ୟ = ଦ୍ବିଷ୍ + ଣ୍ୟତ୍ ! ସମ୍ମତଃ= ସମ୍ + ମନ୍ + କ୍ତ | ତ୍ୟାଜ୍ୟ = ତ୍ୟଜ୍ + ଣ୍ୟତ୍ । ଦୁଷ୍ଟ ଦୁଷ୍ + .କ୍ତ | ପ୍ରିୟ = ପ୍ରୀଣ୍ + କ୍ତ । କ୍ଷତା = ଶିଷ୍ + କ୍ତ । ଆର୍ଡ = ଆ + କ୍ଷଣ + କ୍ତ + ଟାପ୍ ।

ଶ୍ଳୋକ – ୨୯

तं वेधा विदधे नूनं महाभूतसमाधिना ।
तथा हि सर्वे तस्यासन्परार्थेकफला गुणाः ।। २९ । ।
ତଂ ବେଧା ବିଦଧେ ନୂନଂ ମହାଭୂତସମାଧ୍ଵନା ।
ତଥା ହିଁ ସର୍ବେ ତସ୍ୟାସରାର୍ଥେକଫଳା ଗୁଣା ।।୨୯||

ଅନୂୟ – ବେଧା ତଂ ମହାଭୂତସମାଧ୍ଵନା ବିଦଧ ନୂନଂ, ତଥାହି ତଥ୍ୟ ସର୍ବଗୁଣା ପରାର୍ଥେକଫଳା ଆସନ୍ ।

ଶବ୍ଦାର୍ଥ – ବୈଧଃ = ବ୍ରହ୍ମା । ତଂ = ସେହି ରାଜା ଦିଲୀପଙ୍କୁ । ମହାଭୂତସମାଧ୍ଵନା = ହିଁ ।

ନୂନମ୍ = ସତେ ଯେପରି ନିର୍ମାଣ କରିଥିଲେ। ତଥାହି= ସେହେତୁ । ତସ୍ୟ ସର୍ବେଗୁଣା = ତାଙ୍କର ସମସ୍ତ ଗୁଣଗୁଡ଼ିକ । ପରାଥୈକଫଳା ଆସନ୍ = ପରର ଉପକାର ପାଇଁ ଉଦ୍ଦିଷ୍ଟ ଥିଲେ ।

ବ୍ୟାଖ୍ୟା – ଶଂସିତଃ ଶ୍ଳୋକଃ ମହାକବି କାଳିଦାସ ବିରଚିତଂ ‘ରଘୁବଂଶମ୍’ ମହାକାବ୍ୟସ୍ୟ ପ୍ରଥମସର୍ଗତ୍ ଆନୀତଃ । ଅସ୍ମିନ୍ ଶ୍ଳୋକେ ରାଜା ଦିଲୀପସ୍ୟ ସର୍ବେ ଗୁଣା କଥ୍ୟ ପରୋପକାରାୟ ଭବତି ତଦେବ ବର୍ଣ୍ଣିତମ୍ । ଅସ୍ମାନ୍ ସଂସାରେ ସ୍ୱୟଂସ୍ରଷ୍ଟା ଏବ ସର୍ବାନ୍ ମନୁଷ୍ୟାନ୍ ସୃଜତି । କ୍ଷିତି-ଅପ୍-ତେଜ-ମରୁତ୍-ବ୍ୟୋମ-ଇତ୍ୟେବ ପଞ୍ଚଭୂତେନ ମାନବଶରୀରଂ ନିର୍ମିତମ୍ । ବେଧାଽପି ରାଜାଦିଲୀପସ୍ୟ ଶରୀରଂ ପଞ୍ଚଭୂତେନ ନିର୍ମିତବାନ୍ । ପଞ୍ଚଭୂତୋଽୟଂ ସଂସାରସ୍ୟ ପ୍ରାଣୀନାଂ କୃତେ ମଙ୍ଗଳମୟ ବସ୍ତୁରୂପେଣ ବିବେଚିତଂ ଭବତି । ଅସ୍ୟ ସ୍ୱରୂପଂ ତୁ ରାଜାଦିଲୀପସ୍ୟ ଶରୀରେ ଅନୁଭୂତମ୍ । ପୃଥ‌ିବ୍ୟା ସହିଷ୍ଣୁତା କ୍ଷମା ଚ, ଜଳସ୍ୟ ଔଦାର୍ଯ୍ୟତା ଗାମ୍ଭୀର୍ଯ୍ୟତା ଚ, ତେଜସ୍ୱୀ ଜାଜ୍ଜଲ୍ୟତା ଶକ୍ତିମତା ଚ, ମରୁତଃ ଗତିଶୀଳତା ଶୀଘ୍ରତା ଚ, ବ୍ୟାପକତାଦି ବିବିଧା ଗୁଣା,ରାଜ୍ଞ ଦିଲୀପସ୍ୟ ସମୀପେ ଆସନ୍ । ଇମଂ ଗୁଣଂ ଧାରୟିତ୍ୱ ଡଃ ସଦା ପରୋପକାରେଣ ନିରତଃ ଅଭୂତ୍ । ଅସ୍ମାତ୍ ରାଜା- ଦିଲୀପସ୍ୟା ଚାରିତ୍ରିକ ମହତ୍ତ୍ୱ ପ୍ରତୀୟତେ ।

ସନ୍ଧିବିଚ୍ଛେଦ – ତଖ୍ୟାମନ୍ = ତସ୍ୟ + ଆସନ୍ । ପରାମୈକଫଳା = ପର + ଅର୍ଥ + ଏକଫଳା ।

ସମାସ – ମହାଭୂତସମାଧନା = ମହାଭୂତାନାଂ ସମାଧଃ, ତେନ (୬ଷ୍ଠ ତତ୍ତ୍ଵ) । ପରାର୍ଥୀ = ପରାସ୍ୟ ଅର୍ଥ (୬ଷ୍ଠ ତତ୍) ।

ମହାରାଣାରରକ୍ତି – ବେଧଃ, ସର୍ବଗୁଣୀ = କର୍ଭରି ୧ ମା। ତଂ = କରଣେ ୩ୟା । ତସ୍ୟ = ସମ୍ବନ୍ଧ ୬ଷ୍ଠୀ |

ପୃକ୍ଵଜିସ୍ତ୍ୟୟ – ସମାଧା: = ସମ୍ + ଆ + ଧା + କି

ଶ୍ଳୋକ – ୩୦

स वेलावप्रवलयां परिखीकृत सागराम् ।
अनन्यशासनामुर्वी शशासैकपुरीमिव ।। ३० ।।
ସ ବେଳାବପ୍ରବଳୟା ପରିଖୀକୃତସାଗରାମ୍ ।
ଅନନ୍ୟଶାସନାମୁର୍ଥୀ ଶସାସୈକପୁରୀମିବ ॥୩୦॥

ଅନୂୟ – ସ୍ୱୀ ବେଳାବପ୍ରବଳୟାଂ ପରିଖୀକୃତସାଗରାମ୍ ଅନନ୍ୟ ଶାସନାମ୍ ଉର୍ବୀମ୍ ଏକପୁରୀମ୍ ଇବ ଶଶାସ ।

ଶବ୍ଦାର୍ଥ – କଃ = ସେହି ରାଜା ଦିଲୀପ । ବେଳାବପ୍ରବଳୟାମ୍ = ସମୁଦ୍ରକୁ ରୂପକ ପ୍ରାକାର ବେଷ୍ଟିତ । ପଖୀକୃତସାଗରାମ୍ = ଯାହାର ସମୁଦ୍ର ହିଁ ପରିଖା ଭାବରେ ରହିଥିଲା । ଅନନ୍ୟ ଶାସନାମ୍ = ଯାହାକୁ କି ଆଗରୁ କେହି ଶାସନ କରି ନଥିଲେ । ଉର୍ବୀମ୍ = ପୃଥ‌ିବୀକୁ । ଏକପୁରମ୍ ଇବ = ଗୋଟିଏ ନଗରୀ ସଦୃଶ । ଶଶାସ୍ତ୍ର = ଶାସନ କରୁଥିଲେ ।

ଅନୁବାଦ – ସେହି ରାଜା ଦିଲୀପ ସାଗରକୂଳରୂପକ ପ୍ରାକାର ମଣ୍ଡିତ ସାଗର ସ୍ଵରୂପ ପରିଖାଯୁକ୍ତ ତଥା ତାଙ୍କ ବିନା ଅନ୍ୟ କେହି ହେଲେ ଶାସନ କରି ନଥିବା ପୃଥିବୀକୁ ଗୋଟିଏ ନଗରୀ ଭଳି ଶାସନ କରୁଥିଲେ ।

ବ୍ୟାଖ୍ୟା – ଶଂସିତଃ ଶ୍ଳୋକଃ ପଠିତଃ ସଂସ୍କୃତପ୍ରଭା ପୁସ୍ତକସ୍ଥ ପଦ୍ୟଭାଗଂ ମହାକବି କାଳିଦାସ ବିରଚିତଂ ‘ ରଘୁବଂଶମ୍ ଇତି ବର୍ଣ୍ଣିତମ୍ ।

ରଘୁବଂଶମ୍ ଏବଂ ପ୍ରାଚୀନଂ ବଂଶମ୍ । ବୈବସ୍ୱତମନୁଃ ଅସ୍ୟ ବଂଶସ୍ୟ ପ୍ରଥମରାଜା ଆସୀତ୍ । ଅସ୍ଥିନ୍ ବଂଶେ ରାଜା ଦିଲୀପଃ ଉପଯୁକ୍ତ ଉତ୍ତରଦାୟାଦଃ ଆସୀତ୍ । ଡଃ ସସାଗରାଧରାୟା ଶାସକଃ । ତସ୍ୟ ରାଜା ଦିଲୀପସ୍ୟ ସାମ୍ରାଜ୍ୟମ୍ ଆସମୁଦ୍ରପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ସୁବିସ୍ତୃତମାସୀତ୍ । ସବଳା ଯସ୍ୟ ପ୍ରାଚୀର, ସାଗର ଯସ୍ୟ ପରୀଖା ଆସୀତ୍ । ତସ୍ୟ ବହିଃ ଶତ୍ରୁ ନାସୀତ୍ । ଦିଲୀପୋହି ଅନନ୍ୟଶାସକ ଆସୀତ୍ । ଏତାଦୃଶ ପୃଥ‌ିବୀ ରାଜା ଦିଲୀପଃ ଏକପୁରୀମିବ ଶଶାସ୍ତ୍ର ।

ସନ୍ଧିବିଚ୍ଛେଦ – ଅନନ୍ୟଶାସନାମୁର୍ବୀମ୍ = ଅନନ୍ୟଶାସନାମ୍ + ଉର୍ବୀମ୍ । ଶଶାସୈକପୁରୀମିବ = ଶଶାସ + ଏକପୁରୀମ୍ = ବପ୍ରାଚ୍ୟବ ବଳୟଃ (ରୂପକ କର୍ମଧାରୟଃ), ବେଳା ଏବ ବଜ୍ର ବଳୟା ଯସ୍ୟା ତାମ୍ (ବହୁବ୍ରୀହିଃ) । ପରି ଖୀକୃ ତସାଗରାମ୍ = ପରି ଖୀକୃ ତା ସାଗରାଂ ଯସ୍ୟା = ଅନ୍ୟସ୍ୟ ଶାସନାମ୍ (୬ଷ୍ଠ ତତ୍), ଅବିଦ୍ୟ- ମାନମ୍ ଅନ୍ୟ ଶାସନଂ ଯସ୍ୟା – ଏକପୁରୀମ୍ = ଏକା ଚାସୌ ପୁରୀ ଚେତି (କର୍ମଧାରୟ) । ତାମ୍ ( ବହୁବ୍ରୀହିଃ) । ତାମ୍ (ବହୁବ୍ରୀହିଂ) ।

ସକାରଣବିଭକ୍ତି – ବେଳାବପ୍ରବଳୟାମ୍, ପରିଖୀକୃତସାଗରାମ୍, ଅନନ୍ୟଶାସନାମ, ଉର୍ବୀମ୍ = କର୍ମଣି ୨ୟା । ସ୍ୱ = କଉଁରି ୧ ମା। ଏକପୁରୀମ୍ = ଇବ ଅବ୍ୟୟ ଯୋଗେ ୧ମା ।

ପ୍ରକୃତିପ୍ରତୟ – ଶାସନମ୍ = ଶାସ୍ + ଲ୍ୟୁଟ୍ ।

Odisha State Board CHSE Odisha Class 12 Optional Odia Solutions Chapter 6 ନିର୍ବାସିତର ବିଳାପ Textbook Exercise Questions and Answers.

+2 2nd Year Odia Optional Chapter 6 ନିର୍ବାସିତର ବିଳାପ Question Answer

(କ) ବିକଳ୍ପ ସହ ସମ୍ଭାବ୍ୟ ଉତ୍ତରମୂଳକ ୧ ନମ୍ବର ବିଶିଷ୍ଟ ପ୍ରଶ୍ନ ।
(ସମ୍ଭାବ୍ୟ ଚାରୋଟି ମଧ୍ୟରୁ ଠିକ୍ ଉତ୍ତର ବାଛି ଲେଖ ।)

Question ୨।
ନିର୍ବାସିତ ବ୍ୟକ୍ତିଟି କେଉଁ ଆଡ଼କୁ ଦେଖୁଥିଲା ?
(କ) ତଳକୁ
(ଖ) ଉପରକୁ
(ଗ) ଆଗପଟକୁ
(ଘ) ଚଉଦିଗକୁ
ଉ –
(ଘ) ଚଉଦିଗକୁ ।

Question ୧।
ନିର୍ବାସିତ ବ୍ୟକ୍ତିଟି ଚଉଦିଗରେ ଯାହାସବୁ ଦେଖୁଥିଲା, ସେସବୁର ସେ କ’ଣ ବୋଲି ଭାବୁଥୁଲା ?
(କ) ସେବକ
(ଖ) ସାଥୀ
(ଗ) ଅଧୀଶ୍ବର
(ଘ) ଅଧୀନ
ଉ –
(ଗ) ଅଧୀଶ୍ଵର

Question ୩ ।
ନିର୍ଜନ ଦୀପରେ ନିର୍ବାସିତ ବ୍ୟକ୍ତିଟି ପାଖରେ କେତେ ଲୋକ ଥିଲେ ?
(କ) ଅଳ୍ପଲୋକ
(ଖ) ବହୁଲୋକ
(ଗ) ଆଉ ଜଣେ ଲୋକ
(ଘ) କିଛି ଲୋକ ନଥିଲେ
ଉ –
(ଘ) କିଛି ଲୋକ ନଥିଲେ

Question ୪।
କୀଟ, ପତଙ୍ଗ, ପକ୍ଷୀ, କେଶରୀ, କରୀ ଓ ପଶୁ-ଏସବୁ କାହାର ସୃଷ୍ଟି ଥିଲା ବୋଲି ସେ ଭାବୁଥିଲା ?
(କ) ଭଗବାନଙ୍କର
(ଖ) ପଡ଼ୋଶୀଙ୍କର
(ଗ) ରାଜାଙ୍କର
(ଘ) ତା’ ନିଜର
ଉ –
(ଘ) ତା’ ନିଜର ।

Question ୫।
ମୁନି ନୟନକୁ କିଏ ମୋହିତ କରିଛି ?
(କ) ବିଜନତା
(ଖ) କରତାଳି ଧ୍ଵନି
(ଗ) ଶଙ୍ଖଧ୍ବନି
(ଘ) କୋଳାହଳ ଧ୍ବନି
ଉ –
(କ) ବିଜନତା ।

Question ୬।
କେଉଁଠାରେ ବାସ କରିବା ‘ବରଂ ଭଲ’ ବୋଲି ସେ ବିଚାର କରିଛି ?
(କ) ରଣକ୍ଷେତ୍ରରେ
(ଖ) ସାଗରବକ୍ଷରେ
(ଗ) ଅରଣ୍ୟରେ
(ଘ) ମହାକାଶରେ
ଉ –
(କ) ରଣକ୍ଷେତ୍ରରେ ।

Question ୭ ।
ନିର୍ବାସିତ ବ୍ୟକ୍ତିଟି ‘ଏ ଭୀମ ସ୍ଥଳେ’ କାହାକୁ ଅଧମଗତି ବୋଲି କରିଛି ?
(କ) ସନ୍ତାନପ୍ରାପ୍ତି
(ଗ) କନ୍ଯା ପ୍ରାପ୍ତି
(ଖ) ରାଜ୍ୟ ପ୍ରାପତି
(ଘ) ଭୂମି ପ୍ରାପ୍ତି
ଉ –
(ଖ) ରାଜ୍ୟ ପ୍ରାପତି ।

Question ୮ |
ସୁନ୍ଦର ଦେବତୁଲ୍ୟ କାହାକୁ କୁହାଯାଇଛି ?
(କ) ପଶୁଙ୍କ ମୁହଁ
(ଖ) ଅସୁର ମୁହଁ
(ଗ) ନର ଆନନ
(ଘ) ବିଷଣ୍ଣ ବଦନ
ଉ –
(ଗ) ନର ଆନନ ।

Question ୯ ।
ନିର୍ବାସିତର କେଉଁ ‘ବାରତା ନ ଯିବ ଜନ ସମୀପ’ ?
(କ) ନିଖୋଜ ହେବା
(ଖ) ଜୀବନଦୀପ ଲିଭିବା
(ଗ) ନିର୍ଜନ ଦ୍ଵୀପର ରାଜା ହେବା
(ଘ) ଶୂନ୍ୟସହ ବାର୍ତ୍ତାଲାପ କରିବା
ଉ –
(ଖ) ଜୀବନଦୀପ ଲିଭିବା ।

Question ୧୦ ।
ସେ ନିର୍ଜନ ଦ୍ଵୀପରେ ନିର୍ବାସିତର କ’ଣ ଲିଭିଯିବ ?
(କ) ଜୀବନ-ଦୀପ
(ଖ) ତୈଳ ପ୍ରଦୀପ
(ଗ) ସଂଜ ଦୀପାଳି
(ଘ) ଆକାଶ ଦୀପ
ଉ –
(କ) ଜୀବନ-ଦୀପ ।

Question ୧୧।
ମନୁଷ୍ୟ କଣ୍ଠଧ୍ଵନିର ସ୍ଵରୂପ କିପରି ?
(କ) ମଧୁମୟ
(ଖ) ବିଷମୟ
(ଗ) ଦୟାମୟ
(ଘ) ମାୟାମୟ
ଉ –
(କ) ମଧୁମୟ ।

Question ୧୨ ।
ନିର୍ବାସିତ ବ୍ୟକ୍ତିଟି କେଉଁ ଶବ୍ଦ ଶୁଣି ଚମକି ପଡ଼ୁଥୁଲା
(କ) ପଶୁଙ୍କ ଡାକ
(ଖ) ପକ୍ଷୀଙ୍କ କାକଳି
(ଗ) ଲହଡ଼ିଦ୍ବନ
(ଘ) ନିଜର କଣ୍ଠସ୍ୱର
ଉ –
(ଘ) ନିଜର କଣ୍ଠସ୍ୱର ।

Question ୧୩ ।
କେଉଁମାନେ ନର ପ୍ରଭାବ ଜାଣିନଥିବାରୁ ଅନାସ୍ଥାଭାବ ପ୍ରକଟ କରୁଥିଲେ ?
(କ) ପଶୁମାନେ
(ଖ) ପକ୍ଷୀମାନେ
(ଗ) କୀଟମାନେ
(ଘ) ପତଙ୍ଗମାନେ
ଉ –
(କ) ପଶୁମାନେ ।

Question ୧୪ ।
କେଉଁ ଅନୁଭୂତି ପାଇବାପାଇଁ ଦେବତାମାନେ ମଧ୍ୟ ନରଜନ୍ମ ପାଇଁ ଆଗ୍ରହୀ ହୁଅନ୍ତି ?
(କ) ବନ୍ଧୁତା ଓ ପ୍ରେମ
(ଖ) ବୀରତ୍ଵ ଓ ଗରିମା
(ଗ) ଦୁଃଖ ଓ ଶୋକ
(ଘ) ଅହଂକାର ଓ ଅଭିମାନ
ଉ –
(କ) ବନ୍ଧୁତା ଓ ପ୍ରେମ ।

Question ୧୫ ।
ଗିରି ଓ ସମୁଦ୍ର ଲଂଘନ କରିବାପାଇଁ ନିର୍ବାସିତ ବ୍ୟକ୍ତିଟି କ’ଣ ଚାହୁଁଥିଲା ?
(କ) ପୌରୁଷ
(ଖ) ବିହଙ୍ଗପକ୍ଷ
(ଗ) ପରାକ୍ରମ
(ଘ) ବାହୁବଳ
ଉ –
(ଖ) ବିହଙ୍ଗ ପକ୍ଷ ।

୧୬ । ତା’ର ସନ୍ତାପିତ ପ୍ରାଣ କିପରି ଶୀତଳ ହେବ ?
(କ) ପୁଷ୍କରିଣୀରେ ସ୍ନାନ କଲେ
(ଖ) ସମୁଦ୍ରରେ ବୁଡ଼ିଲେ
(ଗ) ନଈରେ ପହଁରିଲେ
(ଘ) ପ୍ରିୟଜନଙ୍କୁ ଦେଖ‌ିଲେ
ଉ –
(ଘ) ପ୍ରିୟଜନଙ୍କୁ ଦେଖ‌ିଲେ ।

Question ୧୭ ।
ସେ କାହାଠାରୁ ସଦୁପଦେଶ ନେବାପାଇଁ ଚାହିଁଛି ?
(କ) ସାଙ୍ଗସାଥୀଙ୍କଠାରୁ
(ଖ) ପ୍ରବୀଣ ଜନଠାରୁ
(ଗ) ଛାତ୍ରଠାରୁ
(ଘ) ପିଲାମାନଙ୍କଠାରୁ
ଉ –
(ଖ) ପ୍ରବୀଣ ଜନଠାରୁ ।

Question ୧୮ ।
ମଣି କାଞ୍ଚନ କାହା ସହିତ ସରି ନୁହଇ ?
(କ) ଧର୍ମ
(ଖ) ଧନ
(ଗ) ଯୌବନ
(ଘ) ପ୍ରଭୁତ୍ଵ
ଉ –
(କ) ଧର୍ମ ।

Question ୧୯ ।
ଦେବ-ଅର୍ଜନା-ବାଦ୍ୟ କେଉଁମାନେ ଥରେ ହେଲେ ଶୁଣିନାହାନ୍ତି ?
(କ) ପବନ
(ଖ) ପାଣି
(ଗ) ଗିରିଗଣ
(ଘ) ଆକାଶ
ଉ –
(ଗ) ଗିରିଗଣ ।

Question ୨୦ ।
କ’ଣ ନଥିଲେ ଜୀବନ ବୃଥା ହୁଏ ?
(କ) ଧର ମ
(ଖ) ଧନ
(ଗ) ଯୌବନ
(ଘ) ଅହଙ୍କାର
ଉ –
(କ) ଧରମ ।

Question ୨୧ ।
କାହାର ଶକ୍ତି ଅଚିନ୍ତନୀୟ ବୋଲି କୁହାଯାଇଛି ?
(କ) ନାରୀର
(ଖ) ପୁରୁଷର
(ଗ) ପଶୁପକ୍ଷୀଙ୍କର
(ଘ) ମନର
ଉ –
(ଘ) ମନର ।

Question ୨୨ ।
କ୍ଷଣମାତ୍ରକେ ମନ କ’ଣ ଦର୍ଶନ କରେ ?
(କ) ଅନନ୍ତ ଆକାଶ
(ଖ) ଅନନ୍ତ ସାଗର
(ଗ) ଅପରିସୀମ ବିଶ୍ଵଭୁବନ
(ଘ) ବିପୁଳ ବନାନୀ
ଉ –
(ଘ) ଅପରିସୀମ ବିଶ୍ଵଭୁବନ ।

Question ୨୩ ।
ନିର୍ବାସିତ ବ୍ୟକ୍ତିଟି ନିଜକୁ କାହାର କ୍ରୀଡ଼ନକ ବୋଲି କହିଛି ?
(କ) ଜଳର
(ଖ) ବାୟୁର
(ଗ) ପାହାଡ଼ର
(ଘ) ନିର୍ଜନତାର
ଉ –
(ଖ) ବାୟୁର ।

Question ୨୪ ।
କ’ଣ ବହି ଆଣିବାପାଇଁ ବାୟୁକୁ ଅନୁରୋଧ କରାଯାଇଛି ?
(କ) ସ୍ଵଦେଶ ସୁସମାଚାର
(ଖ) ଫୁଲର ସୁରଭି
(ଗ) ପ୍ରଶ୍ଵାସ ବାୟୁ
(ଘ) ଭୀଷଣ ଝଟିକା
ଉ –
(କ) ସ୍ଵଦେଶ ସୁସମାଚାର ।

Question ୨୫ ।
ଦୁଃଖୀ ହୃଦୟ ଭାରକୁ କିଏ ଲଘୁ କରିଦିଏ ?
(କ) ଧନ ସମ୍ପତ୍ତି
(ଖ) ସହଧର୍ମିଣୀ
(ଗ) ପୁତ୍ରକନ୍ଯା
(ଘ) ଈଶ୍ବର ଦୟା
ଉ –
(ଘ) ଈଶ୍ବର ଦୟା ।

Question ୨୬ ।
ନିଜକୁ ଚଉଦିଗର ଅଧୀଶ୍ଵର କହିବା ଭିତରେ ତା’ର କେଉଁ ମନୋଭାବ ପ୍ରକାଶ ପାଇଛି
(କ) ଅହଂକାର
(ଖ) ବିନମ୍ରତା
(ଗ) କରୁଣା
(ଘ) ପ୍ରେମ
ଉ –
(ଗ) କରୁଣା ।

(ଖ) କ୍ଷୁଦ୍ର ଉତ୍ତରମୂଳକ ୧ ନମ୍ବର ବିଶିଷ୍ଟ ପ୍ରଶ୍ନ । ଗୋଟିଏ ବାକ୍ୟରେ ଉତ୍ତର ଲେଖ ।

Question ୧।
ନିର୍ବାସିତ ବ୍ୟକ୍ତିଟି ଚଉଦିଗରେ କ’ଣସବୁ ଦେଖୁଥିଲା ?
ଉ –
ନିର୍ବାସିତ ବ୍ୟକ୍ତିଟି ଚଉଦିଗରେ ଆସମୁଦ୍ର ଭୂଭାଗ, କୀଟପତଙ୍ଗଠାରୁ ଆରମ୍ଭ କରି କେଶରୀ କରୀ ଓ ଫଳ-ଫୁଲ ଶୋଭିତ ବନଲତାକୁ ଦେଖୁଥିଲା ।

Question ୨।
କିଏ ମୁନିନୟନକୁ ମୋହିତ କରିଦିଏ ?
ଉ –
ବିଜନତା ମୁନିନୟନକୁ ମୋହିତ କରିଦିଏ ।

Question ୩ ।
ଭୟରେ କେଉଁଠି ସଦା ହୃଦୟ ଥରେ ?
ଉ –
ଭୟରେ ରଣକ୍ଷେତ୍ରରେ ସଦା ହୃଦୟ ଥରେ ।

Question ୪।
‘ଭୀମ ସ୍ଥଳ’ କାହାକୁ କୁହାଯାଇଛି ?
ଉ –
ନିର୍ଜନ ଦୀପକୁ ‘ଭୀମସ୍ଥଳ’ କୁହାଯାଇଛି ।

Question ୫।
ନିର୍ବାସିତର ନୟନ ଆଉ କ’ଣ ଦେଖୁ ନାହିଁ ବୋଲି ସେ ମନେ କରିଛି ?
ଉ –
ନିର୍ବାସିତର ନୟନ ଆଉ ସୁନ୍ଦର ଦେବତୁଲ୍ୟ ନର ଆନନ ଦେଖ‌ିବ ନାହିଁ ବୋଲି ସେ ମନେକରିଛି ।

Question ୬ |
ତା’ର ଶ୍ରବଣ ବେନିକୁ ଆଉ କ’ଣ ତୋଷିବ ନାହିଁ ?
ଉ –
ତା’ର ଶ୍ରବଣ ବେନିକୁ ଆଉ ମଧୁମୟ ମନୁଷ୍ୟ କଣ୍ଠଧ୍ଵନି ତୋଷିବ ନାହିଁ ।

Question ୭ ।
ପଶୁମାନେ ନିର୍ବାସିତର ଚଉପାଶରେ କିପରି ଭ୍ରମଣ କରୁଥିଲେ ?
ଉ –
ପଶୁମାନେ ନିର୍ବାସିତର ଚଉପାଶରେ ନିର୍ଭୟରେ ଭ୍ରମଣ କରୁଥିଲେ ।

Question ୮।
ନିର୍ବାସିତଟି କିପରି ଗିରି ଓ ସମୁଦ୍ର ଲଙ୍ଘନ କରିଯିବ ବୋଲି ଭାବିଛି ?
ଉ –
ନିର୍ବାସିତଟି ବିହଙ୍ଗପକ୍ଷ ସାହାଯ୍ୟରେ ଗିରି ଓ ସମୁଦ୍ର ଲଙ୍ଘନ କରିଯିବ ବୋଲି ଭାବିଛି ।

Question ୯ ।
କେଉଁ ପଥରେ ନିତ୍ୟ ସଞ୍ଚରଣ କରିବାପାଇଁ ସେ ଅଭିଳାଷ ପୋଷଣ କରିଛି ?
ଉ –
ଧର୍ମ ଓ ସତ୍ୟ ପଥରେ ନିତ୍ୟ ସଞ୍ଚରଣ କରିବାପାଇଁ ସେ ଅଭିଳାଷ ପୋଷଣ କରିଛି ।

Question ୧୦ ।
ନିର୍ବାସିତ ବ୍ୟକ୍ତିଟି କିଭଳି ବିଜ୍ଞ ବିଶେଷ ହୋଇପାରନ୍ତା ?
ଉ –
ନିର୍ବାସିତ ବ୍ୟକ୍ତିଟି ବିଜ୍ଞ ବିଶେଷ ହୋଇପାରନ୍ତା ।

Question ୧୧ ।
କାହାଠାରୁ ସଦୁପଦେଶ ଲଭିବାପାଇଁ ସେ ଆଶାପୋଷଣ କରିଛି ?
ଉ –
ପ୍ରବୀଣଜନଠାରୁ ସଦୁପଦେଶ ଲଭିବାପାଇଁ ସେ ଆଶାପୋଷଣ କରିଛି ।

Question ୧୨ ।
ଧର୍ମ ସହିତ କ’ଣ ସରି ନୁହେଁ ?
ଉ –
ଧର୍ମ ସହିତ ମଣି କାଞ୍ଚନ ସରି ନୁହେଁ ।

Question ୧୩ ।
ଧର୍ମ ଉତ୍ସବମୁଖ ଦେଖିବାରେ ଘୋରବନ କେତେ ଅଭ୍ୟସ୍ତ ?
ଉ –
ଧର୍ମ ଉତ୍ସବସୁଖ ଦେବାରେ ଘୋରବନ ଆଦୌ ଅଭ୍ୟସ୍ତ ନୁହଁନ୍ତି ।

Question ୧୪ ।
ପ୍ରଭାଂଜନ, ମନ ଓ ଆଲୋକ ଏମାନଙ୍କ କିପରି ତୁଳନା କରାଯାଇଛି ?
ଉ –
ପ୍ରଭ୍ରଂଜନ ଓ ଆଲୋକଠାରୁ ମନର ଗତି ଅଧ୍ଵ, ଯାହାକି ଅଚିନ୍ତନୀୟ ।

Question ୧୫ ।
ପୂର୍ବକଥା ସ୍ମରଣ କଲେ ନିର୍ବାସିତକୁ କିପରି ଲାଗୁଥିଲା ?
ଉ –
ପୂର୍ବକଥା ସ୍ମରଣ କଲେ ନିର୍ବାସିତର ମନ ନିରାଶା ସାଗରେ ବୁଡ଼ିଗଲାଭଳି ଲାଗୁଥିଲା ।

Question ୧୬ ।
ବୃଥା ଭାବନାରେ କ’ଣ ମିଳେନାହିଁ ?
ଉ –
ବୃଥା ଭାବନାରେ ଆନନ୍ଦ ମିଳେ ନାହିଁ ।

Question ୧୭ ।
ନିର୍ଜନ ଦ୍ଵୀପରେ ତା’ ପାଇଁ ପ୍ରିୟ ବାର୍ତ୍ତା କ’ଣ ଥିଲା ?
ଉ –
ନିର୍ଜନ ଦ୍ଵୀପରେ ତା’ ପାଇଁ ପ୍ରିୟ ବାର୍ତ୍ତା କ’ଣ ଥିଲା ।

Question ୧୮ ।
ଈଶ୍ବରଙ୍କ ଦୟାର କି ମହତ୍ତ୍ବ ରହିଛି ?
ଉ –
ଈଶ୍ବରଙ୍କ ଦୟାର ଉଦାର ଭାବର ମହତ୍ତ୍ବ ରହିଛି ।

Question ୧୯ ।
ଜଗଦୀଶ୍ଵରଙ୍କ ସ୍ଥିତି କେଉଁଠି ?
ଉ –
ଜଗଦୀଶ୍ଵରଙ୍କ ସ୍ଥିତି ସବୁଠାରେ ରହିଛି ।

Question ୨୦ ।
ଦୁଃଖୀ ହୃଦୟ ଭାର କିଏ ଲଘୁ କରିଦିଏ ?
ଉ –
ଦୁଃଖୀର ହୃଦୟ ଭାର ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ଦୟା ଏବଂ ଉଦାରଭାବ ଲଘୁକରି ଦିଏ ।

(ଖ) କ୍ଷୁଦ୍ର ଉତ୍ତରମୂଳକ ୨ ନମ୍ବର ବିଶିଷ୍ଟ ପ୍ରଶ୍ନ । ଦୁଇଟି ବାକ୍ୟରେ ଉତ୍ତର ଲେଖ ।
(ଲେଖା ଓ ଲେଖକଙ୍କ ସୂଚନା ପାଇଁ ୧ ନମ୍ବର ଓ ଉତ୍ତର ପାଇଁ ୧ ନମ୍ବର ।)

Question ୧।
ଚଉଦିଗରେ ଦୃଶ୍ୟମାନ ଜଗତର ଅଧୀଶ୍ଵର କିଏ ?
ଉ –
‘ନିର୍ବାସିତର ବିଳାପ’ କବିତାରେ ଭକ୍ତକବି ମଧୁସୂଦନ ରାଓ ଏହା ଉଲ୍ଲେଖ କରିଛନ୍ତି । ଚଉଦିଗରେ ଦୃଶ୍ୟମାନ ଜଗତର ଅଧୀଶ୍ଵର ହେଉଛି ନିର୍ବାସିତ ହୋଇଥିବା ବ୍ୟକ୍ତିଟି ।

Question ୨।
ନିର୍ବାସିତ ବ୍ୟକ୍ତିର ଅଧ୍ୟାର କିପରି ବର୍ଣ୍ଣିତ ହୋଇଛି ?
ଉ –
‘ନିର୍ବାସିତର ବିଳାପ’ କବିତାରେ ଭକ୍ତକବି ମଧୁସୂଦନ ରାଓ ଏହା ଉଲ୍ଲେଖ କରିଛନ୍ତି । ନିର୍ବାସିତ ବ୍ୟକ୍ତିର ଅଧିକାର ହେଉଛି, ସେ ଚାରିଦିଗରେ ଯାହାକିଛି ଦେଖୁଛୁ ସବୁକିଛି ତାହାର ଏବଂ ସେହି ଅଧିକାର ଛଡ଼ାଇ ନେବାପାଇଁ କେହି ତାହା ସହିତ ଯୁଦ୍ଧ କରିବାପାଇଁ ନାହାଁନ୍ତି ।

Question ୩ ।
କେଉଁ ସୃଷ୍ଟି ସବୁ ମୋହରି ବୋଲି ସେ କହିଛି ?
ଉ –
‘ନିର୍ବାସିତର ବିଳାପ’ କବିତାରେ ଭକ୍ତକବି ମଧୁସୂଦନ ରାଓ ଏହା ଉଲ୍ଲେଖ କରିଛନ୍ତି । ନିର୍ବାସିତ ଦ୍ବୀପରେ ରହିଥିବା ଫୁଲଫଳ ଶୋଭିତ ବନଲତା, କୀଟପତଙ୍ଗଠାରୁ ଆରମ୍ଭକରି କେଶରୀ, କରୀ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ସବୁକିଛି ସୃଷ୍ଟି ମୋହରି ବୋଲି ସେ କହିଛି ।

Question ୪ ।
ବିଜନତାର ବେଶରେ କ’ଣ ଥାଏ ?
ଉ –
‘ନିର୍ବାସିତର ବିଳାପ’ କବିତାରେ ଭକ୍ତକବି ମଧୁସୂଦନ ରାଓ ଏହା ଉଲ୍ଲେଖ କରିଛନ୍ତି । ବିଜନତାର ବେଶରେ ମୋହନ ରୂପଥାଏ, ଯାହାକି ମୁନି ନୟନକୁ ମୋହି ନେଇଥାଏ ।

Question ୫।
ରଣକ୍ଷେତ୍ର ଓ ନିର୍ଜନସ୍ଥଳ ମଧ୍ୟରେ କେଉଁଟି ଗ୍ରହଣୀୟ ?
ଉ –
‘ନିର୍ବାସିତର ବିଳାପ’ କବିତାରେ ଭକ୍ତକବି ମଧୁସୂଦନ ରାଓ ଏହା ଉଲ୍ଲେଖ କରିଛନ୍ତି । ନିର୍ବାସିତର ବ୍ୟକ୍ତିଟି ପାଇଁ ରଣକ୍ଷେତ୍ର ଓ ନିର୍ଜନ ସ୍ଥଳ ମଧ୍ୟରେ, ରଣକ୍ଷେତ୍ରଟି ଗ୍ରହଣୀୟ ।

Question ୬ ।
କେଉଁ ଧ୍ଵନିକୁ ମଧୁମୟ ବୋଲି କୁହାଯାଇଛି ?
ଉ –
‘ନିର୍ବାସିତର ବିଳାପ’ କବିତାରେ ଭକ୍ତକବି ମଧୁସୂଦନ ରାଓ ଏହା ଉଲ୍ଲେଖ କରିଛନ୍ତି । ମନୁଷ୍ୟ କଣ୍ଠର ଧ୍ଵନିକୁ ମଧୁମୟ ବୋଲି କୁହାଯାଇଛି ।

Question ୭ ।
‘ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି କେବେ ନର ପ୍ରଭାବ’ – କାହାର ଉକ୍ତି ?
ଉ –
‘ନିର୍ବାସିତର ବିଳାପ’ କବିତାରେ ଭକ୍ତକବି ମଧୁସୂଦନ ରାଓ ଏହା ଉଲ୍ଲେଖ କରିଛନ୍ତି । ‘ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି କେବେ ନରପ୍ରଭାବ’ – ଏହା ନିର୍ବାସିତ ହୋଇଥିବା ବ୍ୟକ୍ତିର ଉକ୍ତି ।

Question ୮।
କେଉଁମାନେ ନର ପ୍ରଭାବ ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି ବୋଲି କୁହାଯାଇଛି ?
ଉ –
‘ନିର୍ବାସିତର ବିଳାପ’ କବିତାରେ ଭକ୍ତକବି ମଧୁସୂଦନ ରାଓ ଏହା ଉଲ୍ଲେଖ କରିଛନ୍ତି । ନିର୍ବାସିତ ହୋଇଥ‌ିବା ନିର୍ଜନ ଦ୍ଵୀପଟିରେ ମୁକ୍ତଭାବରେ ଚାରିପାଖରେ ବୁଲୁଥିବା ପଶୁମାନେ ନର ପ୍ରଭାବ ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି ବୋଲି କୁହାଯାଇଛି ।

Question ୯ ।
ତା’ର ବିହଙ୍ଗ ପକ୍ଷ ଥିଲେ ସେ କ’ଣ କରିପାରନ୍ତା ?
ଉ –
‘ନିର୍ବାସିତର ବିଳାପ’ କବିତାରେ ଭକ୍ତକବି ମଧୁସୂଦନ ରାଓ ଏହା ଉଲ୍ଲେଖ କରିଛନ୍ତି । ତା’ର ବିହଙ୍ଗ ପକ୍ଷଥିଲେ ସେ ଭୀଷଣ ଗିରି ଓ ସମୁଦ୍ରବକ୍ଷକୁ ଡେଇଁ ପ୍ରିୟଜନଙ୍କର ମୁଖକମଳ ଦେଖାରନ୍ତା ।

Question ୧୦ ।
ସନ୍ତାପିତ ପ୍ରାଣକୁ ଶୀତଳ କରିବାପାଇଁ ସେ କ’ଣ କରନ୍ତା ?
ଉ –
‘ନିର୍ବାସିତର ବିଳାପ’ କବିତାରେ ଭକ୍ତକବି ମଧୁସୂଦନ ରାଓ ଏହା ଉଲ୍ଲେଖ କରିଛନ୍ତି । ସନ୍ତାପିତ ପ୍ରାଣକୁ ଶୀତଳ କରିବାପାଇଁ ସେ ପ୍ରିୟଜନଙ୍କର ମୁଖକମଳକୁ ଦର୍ଶନ କରନ୍ତା ।

Question ୧୧ ।
ତରୁଣମାନଙ୍କ ସଙ୍ଗେ ମିଳି ସେ କ’ଣ କରନ୍ତା ?
ଉ –
‘ନିର୍ବାସିତର ବିଳାପ’ କବିତାରେ ଭକ୍ତକବି ମଧୁସୂଦନ ରାଓ ଏହା ଉଲ୍ଲେଖ କରିଛନ୍ତି । ତରୁଣମାନଙ୍କ ସଙ୍ଗେ ମିଳି ସେ ଆମୋଦ ପ୍ରମୋଦରେ, ନାନାରଙ୍ଗରେ ସମୟ ଅତିବାହିତ କରନ୍ତା ।

Question ୧୨ ।
ସ୍ଵର୍ଗୀୟ ମାଧୁରୀରେ କିଏ ସଦା ସୁନ୍ଦର ?
ଉ –
‘ନିର୍ବାସିତର ବିଳାପ’ କବିତାରେ ଭକ୍ତକବି ମଧୁସୂଦନ ରାଓ ଏହା ଉଲ୍ଲେଖ କରିଛନ୍ତି । ସ୍ବର୍ଗୀୟ ମାଧୁରୀରେ ଅମୂଲ୍ୟଧନ ଧର୍ମ ସଦା ସୁନ୍ଦର ।

Question ୧୩ ।
ଦେବ-ଅର୍ଜନା-ବାଦ୍ୟ କିଏ ଶୁଣିନାହାଁନ୍ତି ବୋଲି କୁହାଯାଇଛି ?
ଉ –
‘ନିର୍ବାସିତର ବିଳାପ’ କବିତାରେ ଭକ୍ତକବି ମଧୁସୂଦନ ରାଓ ଏହା ଉଲ୍ଲେଖ କରିଛନ୍ତି । ଦେବ-ଅର୍ଜନା – ବାଦ୍ୟ ନିର୍ବାସିତ ଦ୍ଵୀପରେ ରହିଥ‌ିବା ଗିରିଗଣ ଶୁଣିନାହାଁନ୍ତି ବୋଲି କୁହାଯାଇଛି ।

Question ୧୪ ।
କେଉଁ ଜୀବନରେ ପଶୁଲୀଳା ସାଧନହିଁ ଏକମାତ୍ର କର୍ମ ବୋଲି କୁହାଯାଇଛି ?
ଉ –
‘ନିର୍ବାସିତର ବିଳାପ’ କବିତାରେ ଭକ୍ତକବି ମଧୁସୂଦନ ରାଓ ଏହା ଉଲ୍ଲେଖ କରିଛନ୍ତି । ଧର୍ମ କର୍ମହୀନ ବୃଥା ଜୀବନରେ ପଶୁଲୀଳା ସାଧନହିଁ ଏକମାତ୍ର କର୍ମ ବୋଲି କୁହାଯାଇଛି ।

Question ୧୫ ।
ବାୟୁର କ୍ରୀଡ଼ନକ କିଏ ?
ଉ –
‘ନିର୍ବାସିତର ବିଳାପ’ କବିତାରେ ଭକ୍ତକବି ମଧୁସୂଦନ ରାଓ ଏହା ଉଲ୍ଲେଖ କରିଛନ୍ତି । ବାୟୁର କ୍ରୀଡ଼ନକ ହେଉଛି ନିର୍ବାସିତ ବ୍ୟକ୍ତିଟି ।

Question ୧୬ ।
ମୋ ଘେନି ଭାଳନ୍ତି କି ବନ୍ଧୁନିକର – କିଏ କାହାକୁ କହିଛି ?
ଉ –
‘ନିର୍ବାସିତର ବିଳାପ’ କବିତାରେ ଭକ୍ତକବି ମଧୁସୂଦନ ରାଓ ଏହା ଉଲ୍ଲେଖ କରିଛନ୍ତି । ‘ମୋ ଘେନି ଭାଳନ୍ତକି ବନ୍ଧୁନିକର’ – ଏହା ନିର୍ବାସିତ ବ୍ୟକ୍ତିଟି ବାୟୁକୁ କହିଛି ।

Question ୧୭ ।
ନିର୍ବାସିତର ସଂଶୟ କିଏ ଦୂର କରିବ ?
ଉ –
‘ନିର୍ବାସିତର ବିଳାପ’ କବିତାରେ ଭକ୍ତକବି ମଧୁସୂଦନ ରାଓ ଏହା ଉଲ୍ଲେଖ କରିଛନ୍ତି । ନିର୍ବାସିତର ସଂଶୟ ସମୀର ଦୂର କରିବ ।

Question ୧୮ ।
ମଣିଷ ମନ କ୍ଷଣମାତ୍ରକେ କ’ଣ ଦର୍ଶନ କରିପାରେ ?
ଉ –
‘ନିର୍ବାସିତର ବିଳାପ’ କବିତାରେ ଭକ୍ତକବି ମଧୁସୂଦନ ରାଓ ଏହା ଉଲ୍ଲେଖ କରିଛନ୍ତି । ମଣିଷ ମନ କ୍ଷଣମାତ୍ରକେ ଅପରିସୀମ ବିଶ୍ବଭୁବନକୁ ଦର୍ଶନ କରିପାରେ ।

Question ୧୯ ।
ନୈରାଶ୍ୟ ସାଗରରେ ନିର୍ବାସିତର ମନ କାହିଁକି ବୁଡ଼ି ଯାଉଥିଲା ?
ଉ –
‘ନିର୍ବାସିତର ବିଳାପ’ କବିତାରେ ଭକ୍ତକବି ମଧୁସୂଦନ ରାଓ ଏହା ଉଲ୍ଲେଖ କରିଛନ୍ତି । ପୂର୍ବକଥା ସ୍ମରଣ କରିବା ସମୟରେ ନିର୍ବାସିତର ମନ ନୈରାଶ୍ୟ ସାଗରରେ ବୁଡ଼ି ଯାଉଥିଲା ।

Question ୨୦ ।
ନିର୍ବାସିତ ବ୍ୟକ୍ତିଟି ବୃଥା ଭାବନା କରିବ ନାହିଁ ବୋଲି କାହିଁକି କହିଛି ?
ଉ –
‘ନିର୍ବାସିତର ବିଳାପ’ କବିତାରେ ଭକ୍ତକବି ମଧୁସୂଦନ ରାଓ ଏହା ଉଲ୍ଲେଖ କରିଛନ୍ତି । ନିର୍ବାସିତ ବ୍ୟକ୍ତିଟି ବୃଥା ଭାବନା କରିବ ନାହିଁ ବୋଲି କହିଛି । କାରଣ ସେଭଳି ଭାବନାଦ୍ୱାରା କୌଣସି ପ୍ରକାର ଆନନ୍ଦ ମିଳେ ନାହିଁ ।

Question ୨୧ ।
ନିର୍ଜନ ଦ୍ଵୀପରେ କେଉଁ ସମୟରେ ସେ କୁଟୀର ଭିତରକୁ ଯିବାପାଇଁ କହିଛି ?
ଉ –
‘ନିର୍ବାସିତର ବିଳାପ’ କବିତାରେ ଭକ୍ତକବି ମଧୁସୂଦନ ରାଓ ଏହା ଉଲ୍ଲେଖ କରିଛନ୍ତି । ରଜନୀକାଳ ଉପସ୍ଥିତି ହେବାରୁ ନିର୍ଜନ ଦ୍ଵୀପରେ ସେ କୁଟୀର ଭିତରକୁ ଯିବାପାଇଁ କହିଛି ।

Question ୨୨ ।
ମନୁଷ୍ୟ ମନରେ କିଏ ସନ୍ତୋଷ ଜନ୍ମାଏ ?
ଉ –
‘ନିର୍ବାସିତର ବିଳାପ’ କବିତାରେ ଭକ୍ତକବି ମଧୁସୂଦନ ରାଓ ଏହା ଉଲ୍ଲେଖ କରିଛନ୍ତି । ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ଦୟା ଓ ଉଦାର ଭାବ ମନୁଷ୍ୟ ମନରେ ସନ୍ତୋଷ ଜନ୍ମାଏ ।

Question ୨୩ ।
ଶାନ୍ତି ରତନଦ୍ଵାରା ନିର୍ବାସିତର କି ଉପକାର ସାଧୂ ହେବ ?
ଉ –
‘ନିର୍ବାସିତର ବିଳାପ’ କବିତାରେ ଭକ୍ତକବି ମଧୁସୂଦନ ରାଓ ଏହା ଉଲ୍ଲେଖ କରିଛନ୍ତି । ଶାନ୍ତି ରତନଦ୍ୱାରା ନିର୍ବାସିତର ମନରେ ସନ୍ତୋଷ ସୃଷ୍ଟି ହେବ।

Question ୨୪ ।
କାହାର ହୃଦୟ ଭାରକୁ କିଏ ଲଘୁ କରିଦିଏ ?
ଉ –
‘ନିର୍ବାସିତର ବିଳାପ’ କବିତାରେ ଭକ୍ତକବି ମଧୁସୂଦନ ରାଓ ଏହା ଉଲ୍ଲେଖ କରିଛନ୍ତି । ନିର୍ବାସିତର ହୃଦୟଭାରକୁ ଈଶ୍ବରଙ୍କ ଦୟା ଓ ଉଦାରତା ଲଘୁ କରିଦିଏ ।

Question ୨୫ ।
ମନୁଷ୍ୟ ମନରେ ସନ୍ତୋଷ କିପରି ଆସିପାରିବ ?
ଉ –
‘ନିର୍ବାସିତର ବିଳାପ’ କବିତାରେ ଭକ୍ତକବି ମଧୁସୂଦନ ରାଓ ଏହା ଉଲ୍ଲେଖ କରିଛନ୍ତି । ଈଶ୍ବରଙ୍କ ଦୟା ଓ ଉଦାରଭାବ ପାଇଁ ମନୁଷ୍ୟ ହୃଦରାଜ୍ୟରେ ଶାନ୍ତି ଆସିଥାଏ ଏବଂ ତାହା ମନରେ ସନ୍ତୋଷ ଆଣିଥାଏ ।

(ଘ) ଅଳ୍ପ ଦୀର୍ଘ ଉତ୍ତରମୂଳକ ୩ ନମ୍ବର ବିଶିଷ୍ଟ ପ୍ରଶ୍ନ । ୩୦ଟି ମଧ୍ୟରେ ଉତ୍ତର ଶବ୍ଦ ଲେଖ ।
(ଲେଖା ଓ ଲେଖକଙ୍କ ସୂଚନା ପାଇଁ ୧ ନମ୍ବର ଓ ଉତ୍ତର ପାଇଁ ୨ ନମ୍ବର ।)

Question ୧।
ନିର୍ବାସିତ ବ୍ୟକ୍ତିଟି ନିଜକୁ ଅଧୀଶ୍ଵର ବୋଲି କାହିଁକି ଭାବୁଥିଲା ?
ଉ –
‘ନିର୍ବାସିତର ବିଳାପ’ କବିତାରେ ଭକ୍ତକବି ମଧୁସୂଦନ ରାଓ ଏହା ଉଲ୍ଲେଖ କରିଛନ୍ତି । କବିତାର ପ୍ରଥମ ପର୍ଯ୍ୟାୟରେ କବି ନିର୍ବାସିତ ବ୍ୟକ୍ତିର ଖେଦପୂର୍ଣ୍ଣ ଅଭିବ୍ୟକ୍ତି ପ୍ରକାଶ କରିବାପାଇଁ ଏହା ଉଲ୍ଲେଖ କରିଛନ୍ତି । ଯେହେତୁ ବ୍ୟକ୍ତିଟି ନିର୍ଜନ ଦ୍ଵୀପରେ ରହିଛି, କାହାକୁ ପ୍ରତିଦ୍ଵନ୍ଦୀ ବା ପ୍ରତିବାଦୀ ରୂପେ ଦେଖୁନାହିଁ, ସେଥ‌ିପାଇଁ ନିଜକୁ ସେହି ସ୍ଥାନରେ ଆଖ୍ଯାଉଥିବା ଚାରିଦିଗର ଅଧୀଶ୍ବର ବୋଲି ଭାବୁଥିଲା ।

Question ୨
ତା’ ଅଧିକାର ଲୋଭରେ କିଏ ରଣ କରିବ ନାହିଁ ?
ଉ –
‘ନିର୍ବାସିତର ବିଳାପ’ କବିତାରେ ଭକ୍ତକବି ମଧୁସୂଦନ ରାଓ ଏହା ଉଲ୍ଲେଖ କରିଛନ୍ତି । ନିର୍ବାସିତ ଭାବରେ ନିର୍ଜନ ଦ୍ଵୀପରେ ସମୟ ବିତାଉଥିବା ବ୍ୟକ୍ତିଟି ମନରେ ଆସିଛି ଦାରୁଣ ଖେଦ । ସେ ଖେଦୋକ୍ତି ପ୍ରକାଶ କରି ଅତି ଦୁଃଖରେ ବିଚାର କରିଛି, ଏ ଦ୍ବୀପରେ ଅନ୍ୟ କୌଣସି ମାନବ ନାହାଁନ୍ତି, ଯେ କି ଏହି ଦ୍ବୀପକୁ ଛଡ଼ାଇ ନେବାପାଇଁ ତା’ ସହିତ ରଣ କରିବ ।

Question ୩ ।
ରଣକ୍ଷେତ୍ରରେ ବାସ କରିବା ଶ୍ରେୟସ୍କର ବୋଲି କାହିଁକି କୁହାଯାଇଛି ?
ଉ –
‘ନିର୍ବାସିତର ବିଳାପ’ କବିତାରେ ଭକ୍ତକବି ମଧୁସୂଦନ ରାଓ ଏହା ଉଲ୍ଲେଖ କରିଛନ୍ତି । ନିର୍ଜନ ଦ୍ଵୀପରେ ଦୀର୍ଘ ସମୟ ରହିବା ପରେ, ନିର୍ବାସିତ ବ୍ୟକ୍ତି କୌଣସି ଗୋଟିଏ ହେଲେ ମଣିଷ ମୁହଁ ଦେଖିବାକୁ ପାଇନାହିଁ । ସାମାଜିକ ପ୍ରାଣୀ ଭାବରେ କୌଣସି ବ୍ୟକ୍ତିକୁ ନଦେଖ୍ ତା’ମନରେ ଆସିଛି ଦାରୁଣ ଅବସାଦ । ସେଥ‌ିପାଇଁ ସେ ଚିନ୍ତାକରିଛି ଏଭଳି ସ୍ଥାନରେ ଅଧୀଶ୍ଵର ଭାବରେ ରହିବା ଅପେକ୍ଷା, ରଣକ୍ଷେତ୍ରରେ ରହିବା ଶ୍ରେୟସ୍କର ।

Question ୪ ।
ତା’ ବିଚାରରେ କ’ଣ ଓ କାହିଁକି ଅଧମ ଗତି ଥିଲା ?
ଉ –
‘ନିର୍ବାସିତର ବିଳାପ’ କବିତାରେ ଭକ୍ତକବି ମଧୁସୂଦନ ରାଓ ଏହା ଉଲ୍ଲେଖ କରିଛନ୍ତି । ନିର୍ଜନ ଦ୍ଵୀପରେ ନିର୍ବାସିତ ଭାବରେ ରହିଥ‌ିବା ବ୍ୟକ୍ତି ମନରେ ଆସିଛି ଦାରୁଣ ଖେଦ । ବିଜନତା ତା’ପାଇଁ ହୋଇଛି ଅସହ୍ୟ । ଏଭଳି ସ୍ଥାନ ଅପେକ୍ଷା, ଯୁଦ୍ଧକ୍ଷେତ୍ରରେ ରହିବା ଶ୍ରେୟସ୍କର ବୋଲି ସେ ଚିନ୍ତା କରିଛି । ଏଭଳି ଭୟଙ୍କର ସ୍ଥାନରେ ରାଜ୍ୟପ୍ରାପ୍ତି ଅଧମ ଗତି ବୋଲି, ନିର୍ବାସିତ ବ୍ୟକ୍ତିଟି ବିଚାର କରିଛି ।

Question ୫।
କେଉଁ ବାରତା ଜନ ସମୀପକୁ ଯିବ ନାହିଁ ?
ଉ –
‘ନିର୍ବାସିତର ବିଳାପ’ କବିତାରେ ଭକ୍ତକବି ମଧୁସୂଦନ ରାଓ ଏହା ଉଲ୍ଲେଖ କରିଛନ୍ତି । ନିର୍ଜନ ଦ୍ଵୀପରେ ଦୁଃଖାଭିଭୂତ ଭାବରେ ଜୀବନ ଅତିବାହିତ କରୁଥିବା ବ୍ୟକ୍ତିଟି ଚିନ୍ତା କରିଛି, ଯଦି ଏଠାରେ ମୋର ଜୀବନଦୀପ ନିର୍ବାପିତ ହୋଇଯାଏ, ତା’ହେଲେ ଏହି ଖବର ସମସ୍ତଙ୍କ ନିକଟରେ ଅଜଣା ରହିଯିବ । ଅନ୍ୟ କୌଣସି ବ୍ୟକ୍ତି ଏଠାରେ ନଥ‌ିବାରୁ ତା’ର ମୃତ୍ୟୁବାର୍ତ୍ତା ଜନ ସମୀପକୁ ଯିବ ନାହିଁ ।

Question ୬।
ନିର୍ବାସିତ ବ୍ୟକ୍ତିଟି କାହିଁକି ଚମକି ପଡୁଥିଲା ?
ଉ –
‘ନିର୍ବାସିତର ବିଳାପ’ କବିତାରେ ଭକ୍ତକବି ମଧୁସୂଦନ ରାଓ ଏହା ଉଲ୍ଲେଖ କରିଛନ୍ତି । ଦୀର୍ଘଦିନ ଧରି ନିର୍ଜନ ଦ୍ଵୀପରେ ରହିଗଲା ପରେ, ସେ କୌଣସି ମଣିଷର କଣ୍ଠସ୍ବର ଶୁଣିନାହିଁ କିମ୍ବା କୌଣସି ମଣିଷର ମୁହଁ ଦେଖୁନାହିଁ । ମାତ୍ର ମାନସିକ ସ୍ତରରେ ମଣିଷର କଣ୍ଠସ୍ଵରକୁ ଅପେକ୍ଷା କରି ରହିଛି । ଏପରିକି ନିଜ କଣ୍ଠର ଶବ୍ଦଶୁଣି, ସେ ଚମକି ପଡ଼ୁଥିଲା । ସେ ଭାବୁଥିଲା ଆଉ କାହାର କଣ୍ଠସ୍ଵର ବୋଲି ।

Question ୭ |
ନିର୍ଜନ ଦ୍ଵୀପରେ ନିର୍ବାସିତର ବେନି ଶ୍ରବଣକୁ କିଏ ଆଉ ତୋଷିବ ନାହିଁ ?
ଉ –
‘ନିର୍ବାସିତର ବିଳାପ’ କବିତାରେ ଭକ୍ତକବି ମଧୁସୂଦନ ରାଓ ଏହା ଉଲ୍ଲେଖ କରିଛନ୍ତି । ଯେହେତୁ ନିର୍ଜନ ଦ୍ଵୀପରେ ନିର୍ବାସିତ ହୋଇ ବ୍ୟକ୍ତିଟି ରହିଛି, ତେଣୁ ତା’ମନରେ ଆସିଛି ସନ୍ତାପିତ ଭାବ । ସେହି ଦ୍ଵୀପରେ ତା’ ବ୍ୟତୀତ ଆଉ କୌଣସି ବ୍ୟକ୍ତି ନାହାଁନ୍ତି କିମ୍ବା ସେ ଆଉ ସେହି ନିର୍ଜନ ଦ୍ଵୀପରୁ ଜନସମାଜକୁ ଫେରିଆସିବ ବୋଲି ଭରସା ନାହିଁ । ଫଳରେ ନିର୍ବାସିତର ବେନି ଶ୍ରବଣକୁ ମନୁଷ୍ୟ କଣ୍ଠର ମଧୁମୟ ଧ୍ଵନି ଆଉ ତୋଷିବ ନାହିଁ ବୋଲି ସେ ବିଚାର କରିଛି ।

Question ୮ |
ପଶୁମାନେ ଅନାସ୍ଥା ଭାବ କାହିଁକି ପ୍ରଦର୍ଶନ କରୁଥିଲେ ?
ଉ –
‘ନିର୍ବାସିତର ବିଳାପ’ କବିତାରେ ଭକ୍ତକବି ମଧୁସୂଦନ ରାଓ ଏହା ଉଲ୍ଲେଖ କରିଛନ୍ତି । ନିର୍ଜନ ଦ୍ବୀପରେ ରହିଥ‌ିବା ପଶୁମାନେ କୌଣସି ସମୟରେ ମଣିଷର ସ୍ଵରୂପ କିମ୍ବା କ୍ରିୟାକଳାପ ସମ୍ପର୍କରେ ଅବଗତ ନୁହଁନ୍ତି । ଫଳସ୍ୱରୂପ ନିର୍ବାସିତ ବ୍ୟକ୍ତିକୁ ଦେଖିଲେ ମଧ୍ୟ ସେମାନେ କୌଣସି ପ୍ରକାର ଭୟ ପ୍ରକାଶ କରନ୍ତି ନାହିଁ । ଯେହେତୁ ପଶୁମାନେ ନର ପ୍ରଭାବ ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି, ସେଥୁପାଇଁ ସେମାନେ ଏଭଳି ଅନାସ୍ଥା ଭାବ ପ୍ରକାଶ କରୁଥିଲେ ବୋଲି ନିବାସିତ ବ୍ୟକ୍ତିଟି ଉଲ୍ଲେଖ କରିଛି ।

Question ୯ ।
ଦେବତାମାନେ କାହିଁକି ନରଜନ୍ମ ନେବାପାଇଁ ଆଗ୍ରହୀ ହୁଅନ୍ତି ?
ଉ –
‘ନିର୍ବାସିତର ବିଳାପ’ କବିତାରେ ଭକ୍ତକବି ମଧୁସୂଦନ ରାଓ ଏହା ଉଲ୍ଲେଖ କରିଛନ୍ତି । ନିର୍ଜନ ଦ୍ବୀପରେ ନିର୍ବାସିତ ଭାବରେ ରହିଲାପରେ, ବ୍ୟକ୍ତିଜଣକ ମନୁଷ୍ୟର ମୁଖ ଦେଖିବାକୁ ପାଇନାହିଁ କିମ୍ବା କଣ୍ଠସ୍ବର ଶୁଣିବାକୁ ପାଇ ନାହିଁ । ସେ ବ୍ୟସ୍ତବିକଳ ଭାବରେ ବନ୍ଧୁ, ପ୍ରିୟଜନ ଓ ପ୍ରେମପୂର୍ଣ୍ଣ ଜୀବନ କଥାକୁ ସ୍ମରଣ କରିଛି । ଦିବ୍ୟ ବନ୍ଧୁଭାବ ଓ ସ୍ଵର୍ଗୀୟ ପ୍ରେମ ଭାବକୁ ପାଇବାପାଇଁ ଦେବତାମାନେ ମଧ୍ୟ ନରଜନ୍ମ ନେବାପାଇଁ ଆଗ୍ରହୀ ହୁଅନ୍ତି ବୋଲି ସେ ବିଚାର କରିଛି ।

Question ୧୦ ।
ତା’ର ସନ୍ତାପିତ ପ୍ରାଣ କିପରି ଶୀତଳ ହେବ ?
ଉ –
‘ନିର୍ବାସିତର ବିଳାପ’ କବିତାରେ ଭକ୍ତକବି ମଧୁସୂଦନ ରାଓ ଏହା ଉଲ୍ଲେଖ କରିଛନ୍ତି । ଦୀର୍ଘସମୟ ଧରି ପ୍ରିୟପରିଜନ ଓ ବନ୍ଧୁମାନଙ୍କଠାରୁ ବ୍ୟକ୍ତିଟି ଅଲଗା ହୋଇରହିଛି । ମନେ ମନେ ସେହି ବନ୍ଧୁମାନଙ୍କ କଥା ସେ ସ୍ମରଣ କରିଛି । ସେ ବିଚାର କରିଛି, ତାହାର ଯଦି ବିହଙ୍ଗ ଭଳି ପକ୍ଷୀ ଥାଆନ୍ତା, ତା’ହେଲେ ସେ ଦୁର୍ଗମ ଗିରି ଓ ସମୁଦ୍ରବକ୍ଷକୁ ଅତିକ୍ରମ ପ୍ରିୟଜନଙ୍କ ମୁଖକମଳକୁ ଦେଖ‌ିବାର ସୁଯୋଗ ପାଆନ୍ତା ଏବଂ ସେହି ମୁଖ ଦେଖିଲା ପରେ ତା’ର ସନ୍ତାପିତ ପ୍ରାଣ ଶୀତଳ ହୁଅନ୍ତା ।

Question ୧୧ ।
ସେ ଆମୋଦରେ କିପରି କାଳାତିପାତ କରିପାରନ୍ତା ବୋଲି ଭାବୁଥୁଲା ?
ଉ –
‘ନିର୍ବାସିତର ବିଳାପ’ କବିତାରେ ଭକ୍ତକବି ମଧୁସୂଦନ ରାଓ ଏହା ଉଲ୍ଲେଖ କରିଛନ୍ତି । ନିର୍ବାସିତ ଭାବରେ ନିର୍ଜନ ଦ୍ଵୀପରେ ରହିଥିଲେ ବି ସେ ମନେ ମନେ ଚିନ୍ତା କରିଥିଲା, ମୋର ଯଦି ବିହଙ୍ଗ ଭଳି ପକ୍ଷ ଥାଆନ୍ତା, ତା’ହେଲେ ଦୁର୍ଗମ ଗିରି ଓ ସମୁଦ୍ର ବକ୍ଷକୁ ଡେଇଁ ମାନବ ସମାଜକୁ ଚାଲି ଯାଆନ୍ତି । ସେଠାରେ ସଦାସର୍ବଦା ଧର୍ମପଥରେ ରହନ୍ତି, ପ୍ରବୀଣଙ୍କଠାରୁ ସଦୁପଦେଶ ଲାଭକରି ବିଜ୍ଞ ହୁଅନ୍ତି ଏବଂ ତରୁଣମାନଙ୍କ ସହିତ ମିଶି ନାନାରଙ୍ଗରେ ଆମୋଦରେ କାଳାତିପାତ କରନ୍ତି ବୋଲି ସେ ଭାବୁଥିଲା ।

Question ୧୨ ।
ମହୀମଣ୍ଡଳରେ କାହାର ପଟାନ୍ତର ନାହିଁ ବୋଲି କୁହାଯାଇଛି ?
ଉ –
‘ନିର୍ବାସିତର ବିଳାପ’ କବିତାରେ ଭକ୍ତକବି ମଧୁସୂଦନ ରାଓ ଏହା ଉଲ୍ଲେଖ କରିଛନ୍ତି । ଦୀର୍ଘ ସମୟଧରି ନିର୍ବାସିତ ହୋଇ ରହିଲାପରେ, ବ୍ୟକ୍ତିଟି ମନରେ ଆସିଛି ଦାରୁଣ ଖେଦ । ସେ ମନେ ମନେ ପୁଣି କିପରି ପ୍ରିୟ ପରିଜନ ଓ ବନ୍ଧୁମାନଙ୍କ ପାଖକୁ ଫେରିଯିବ, ସେ ସମ୍ବନ୍ଧରେ ଚିନ୍ତାକରିଛି । ସେହି ଅବସରରେ ସେ ଧର୍ମର ମାହାତ୍ମ୍ୟ କଥା ବିଚାର କରିଛି । ଧର୍ମ ହେଉଛି ଏପରି ଧନ, ଯାହାକୁ କି ମଣିକାଞ୍ଚନ ସହିତ ତୁଳନା କରାଯାଇ ପାରିବ ନାହିଁ । ଧର୍ମ ହେଉଛି ସ୍ଵର୍ଗୀୟ ମାଧୁରୀରେ ସଦା ସୁନ୍ଦର ଏବଂ ମହୀମଣ୍ଡଳରେ ତାହାର ପଟାନ୍ତର ନାହିଁ ।

Question ୧୩ ।
ଧର୍ମଉତ୍ସବ ସହିତ ‘ଗିରିଗଣ’ର ସମ୍ପର୍କ କ’ଣ ?
ଉ –
‘ନିର୍ବାସିତର ବିଳାପ’ କବିତାରେ ଭକ୍ତକବି ମଧୁସୂଦନ ରାଓ ଏହା ଉଲ୍ଲେଖ କରିଛନ୍ତି । ଧର୍ମ ଉତ୍ସବ ସମୟରେ ଯେଉଁ ବାଦ୍ୟ ବାଦନ କରାଯାଏ, ତାହାଦ୍ୱାରା ଗିରିବନ ପ୍ରତିଧ୍ଵନିତ ହୁଏ । ସେହି ଦେବ ଅର୍ଚ୍ଚନା ସମୟର ବାଦ୍ୟ ସହିତ ସେମାନେ ପରିଚିତ ଥାଆନ୍ତି । ମାତ୍ର ନିର୍ବାସିତ ହୋଇରହିଥ‌ିବା ଦ୍ଵୀପରେ ସେଭଳି ବ୍ୟବସ୍ଥା କେବେବି ଅନୁଷ୍ଠିତ ହୁଏ ନାହିଁ ବୋଲି ସେ ବିଚାର କରିଛି । ଫଳସ୍ବରୂପ ସେଠାକାର ‘ଗିରିଗଣ’ଙ୍କର ଧର୍ମଉତ୍ସବ ଦେବଅର୍ଚ୍ଚନାର ବାଦ୍ୟ ସହିତ କୌଣସି ସମ୍ପର୍କ ନାହିଁ କିମ୍ବା ସେମାନେ ତାହା ଶ୍ରବଣ କରି ନାହାଁନ୍ତି ।

Question ୧୪ ।
ନିର୍ଜନ ଦ୍ଵୀପର ଘୋର ବନରେ ଜୀବନଯାପନର ସ୍ଵରୂପ କ’ଣ ?
ଉ –
‘ନିର୍ବାସିତର ବିଳାପ’ କବିତାରେ ଭକ୍ତକବି ମଧୁସୂଦନ ରାଓ ଏହା ଉଲ୍ଲେଖ କରିଛନ୍ତି । ନିର୍ବାସିତଟି ନିର୍ଜନ ଦ୍ଵୀପରେ ରହିଛି ଏକାକୀ । ଯୁଆଡ଼େ ଚାହିଁଛି, ଯେଉଁ ପ୍ରକୃତିକୁ ଦେଖି ସବୁକିଛି ତାହାର ବୋଲି ମନେକରିଛି । କାରଣ ଏହି ସ୍ଥାନରେ କେହି ତା’ର ପ୍ରତିବାଦୀ କିମ୍ବା ପ୍ରତିଦ୍ବନ୍ଦୀ ନାହାଁନ୍ତି । ମାତ୍ର ଏହି ସ୍ଥାନ ନିର୍ବାସିତକୁ କୌଣସି ପ୍ରକାର ଶାନ୍ତି କିମ୍ବା ଆଶ୍ଵାସାନ ଦେଇନାହିଁ । ତେଣୁ ଏଭଳି ସ୍ଥାନରେ ରହିବା ଅପେକ୍ଷା ଭୟଙ୍କର ଯୁଦ୍ଧସ୍ଥଳରେ ରହିବା ଭଲ । ନିର୍ଜନ ଦ୍ବୀପର ଘୋରବନରେ ଜୀବନଯାପନର ସ୍ବରୂପ ଅତ୍ୟନ୍ତ ଦୟନୀୟ ।

Question ୧୫ ।
ନିର୍ଜନ ଦ୍ଵୀପର ଜୀବନକୁ ବୃଥା ବୋଲି କାହିଁକି କୁହାଯାଇଛି ?
ଉ –
‘ନିର୍ବାସିତର ବିଳାପ୍’ କବିତାରେ ଭକ୍ତକବି ମଧୁସୂଦନ ରାଓ ଏହା ଉଲ୍ଲେଖ କରିଛନ୍ତି । ନିର୍ବାସିତଟି ନିର୍ଜନ ଦ୍ବୀପରେ ଏକାକୀ ରହିଛି । ସେଠାରେ ରହିବା ଅବସରରେ ସେ କୌଣସି ମଣିଷ ଦେଖୁନାହିଁ କିମ୍ବା ଜୀବନରେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଧାର୍ମିକ ଜୀବନ ବିତାଇବାର ଅବସର ପାଇନାହିଁ । ତେଣୁ ସେ ଦୁଃଖର ସହିତ ବିଚାର କରିଛି, ଧର୍ମ ଉତ୍ସବଜନିତ ସୁଖରୁ ସେ ବଞ୍ଚତ ରହିଛି । ଏଭଳି ଧର୍ମହୀନ ଜୀବନକୁ ନିର୍ଜନ ଦ୍ଵୀପରେ ବୃଥା ଜୀବନ ବୋଲି କୁହାଯାଇଛି ।

Question ୧୬ ।
ବାୟୁ ଆଗରେ ନିର୍ବାସିତଟି କି ପ୍ରାର୍ଥନା କରିଛି ?
ଉ –
‘ନିର୍ବାସିତର ବିଳାପ’ କବିତାରେ ଭକ୍ତକବି ମଧୁସୂଦନ ରାଓ ଏହା ଉଲ୍ଲେଖ କରିଛନ୍ତି । ନିର୍ବାସିତଟି ବାୟୁ ଆଗରେ ଅତି ଅସହାୟ ଭାବରେ ପ୍ରାର୍ଥନା କରିଛି, ‘ରେ ବାୟୁ ମୁଁ ହେଉଛି ତୋହର କ୍ରୀଡ଼ନକ । ତୁ ମୋର ପ୍ରିୟଜନଙ୍କ ନିକଟକୁ ଯାଇ ସେଠାକାର ସୁସମାଚାର ମୋ ନିକଟକୁ ନେଇଆସ । କାରଣ ଏଭଳି ଭୟଙ୍କର ସ୍ଥାନରେ ରହିବା ପରେ, ମୁଁ ଆଉ ସେମାନଙ୍କୁ ଦେଖିବାର ସୁଯୋଗ ପାଇବି ନାହିଁ । ସେମାନେ କ’ଣ ମୋ ବିଷୟରେ ଚିନ୍ତା କରୁଛନ୍ତି, ସବୁକିଛି କହି ମୋ ମନରେ ଥ‌ିବା ସଂଶୟକୁ ଦୂରକର ।’

Question ୧୭ ।
ନିର୍ବାସିତର ସଂଶୟ କିପରି ଦୂର ହେବ ?
ଉ –
‘ନିର୍ବାସିତର ବିଳାପ’ କବିତାରେ ଭକ୍ତକବି ମଧୁସୂଦନ ରାଓ ଏହା ଉଲ୍ଲେଖ କରିଛନ୍ତି । ନିର୍ବାସିତଟି ବାୟୁ ଆଗରେ ପ୍ରାର୍ଥନା କରି କହିଛି, ତୁ କେବଳ ମୋର ପ୍ରିୟଜନଙ୍କ ନିକଟକୁ ଯାଇ ସେମାନଙ୍କର ସନ୍ଦେଶ ଆଣିପାରିବୁ । ସେମାନେ କ’ଣ ମୋ କଥା ଚିନ୍ତା କରୁଛନ୍ତି କିମ୍ବା ସେମାନଙ୍କ ଅନ୍ତର କ’ଣ ମୋତେ ଦେଖୁବାକୁ କାନ୍ଦି ଉଠୁଛି ? ସମୀର ସବୁକିଛି ଫିଟାଇ କହିଲେ ବା ସେମାନଙ୍କ ବାର୍ତ୍ତା ଦେଲେ ମୋ ମନର ସଂଶୟ ଦୂର ହେବ ।

Question ୧୮।
କବିତାରେ ମନର ସ୍ଵରୂପ କିପରି ବର୍ଷିତ ?
ଉ –
‘ନିର୍ବାସିତର ବିଳାପ’ କବିତାରେ ଭକ୍ତକବି ମଧୁସୂଦନ ରାଓ ଏହା ଉଲ୍ଲେଖ କରିଛନ୍ତି । କବିତାଟିରେ ମନର ସ୍ଵରୂପ ସମ୍ପର୍କରେ କୁହାଯାଇଛି ଯେ ମନର ଗତି ଅତି ଅଦ୍ଭୁତ । ତାହାର ଶକ୍ତି ଅଚିନ୍ତନୀୟ । କ୍ଷଣମାତ୍ରକରେ ସେ ଅପରିସୀମ ବିଶ୍ଵଭୁବନକୁ ପରିକ୍ରମଣ କରିଆସିପାରେ । ମନର ଗତି ବାୟୁ ଓ ଆଲୋକର ଗତିକୁ ମଧ୍ୟ ପରାଜିତ କରିଦେଇପାରେ । ସେହି ମନ ବଳରେ ନିର୍ବାସିତଟି ନିର୍ଜନ ଦ୍ଵୀପରେ ରହି ମଧ୍ୟ ନିଜ ପ୍ରିୟ ପରିଚିତ ସ୍ଥାନ ଓ ପରିଜନଙ୍କ ପାଖକୁ ଚାଲିଯାଇ ପାରିଛି ।

Question ୧୯ ।
ସ୍ଵଦେଶ କଥା ମନେପଡ଼ିଲେ ନିର୍ବାସିତକୁ କିପରି ଲାଗୁଥିଲା ?
ଉ –
‘ନିର୍ବାସିତର ବିଳାପ’ କବିତାରେ ଭକ୍ତକବି ମଧୁସୂଦନ ରାଓ ଏହା ଉଲ୍ଲେଖ କରିଛନ୍ତି । ମନର ଅପ୍ରତିହତ ଗତି ବଳରେ ନିର୍ବାସିତଟି ନିଜର ପ୍ରିୟ ସ୍ଥାନକୁ ଚାଲିଯାଇ ପାରିଛି । ସେ ମନେକରିଛି, ସେ ଯେପରି ନିଜ ସଦନରେ ଅବସ୍ଥାନ କରିଛି ଏବଂ ତାହାର ଚାରିକଡ଼ରେ ରହିଛି ନିଜର ଆତ୍ମୀୟ ସ୍ବଜନ ଏବଂ ବନ୍ଧୁବର୍ଗ । ମାତ୍ର ପରବର୍ତ୍ତୀ ସମୟରେ, ଏଭଳି ଭାବନା ତାହାକୁ ନୈରାଶ୍ୟ ସାଗରରେ ବୁଡ଼ାଇ ଦେଇଛି । ସ୍ଵଦେଶ କଥା ମନେପଡ଼ିଲେ ନିର୍ବାସିତଟିକୁ ଆହୁରି ଅସହାୟ ମନେହୋଇଛି ।

Question ୨୦ ।
ନିର୍ବାସିତର ଦୁଃଖ କିଏ ଓ କିପରି ଫେଡ଼ିବ ବୋଲି ସେ ଆଶାପ୍ରକାଶ କରିଛି ?
ଉ –
‘ନିର୍ବାସିତର ବିଳାପ’ କବିତାରେ ଭକ୍ତକବି ମଧୁସୂଦନ ରାଓ ଏହା ଉଲ୍ଲେଖ କରିଛନ୍ତି । ନିର୍ବାସିତର ଦୁଃଖ ହେଉଛି ତାହାର ମନ । କାରଣ ସେ ନିର୍ଜନ ଦ୍ବୀପରେ ରହିଥିଲେ ବି ମନ ତାହାର ପ୍ରିୟସ୍ଥାନ ଓ ପ୍ରିୟଜନଙ୍କ କଥାକୁ ସ୍ମରଣ କରାଇ ଦେଇଛି । ଫଳରେ ନୈରାଶ୍ୟ ସାଗରରେ ତାହାର ମନ ବୁଡ଼ିଯାଇଛି । ତଥାପି ସେ ମନରେ ଆଶା ଓ ସମ୍ଭାବନା କଥାକୁ ଚିନ୍ତାକରିଛି । କାରଣ ତାହାର ଏଭଳି ଦୁଃଖକୁ କେବଳ ଦୟାମୟ ଜଗଦୀଶ୍ଵର ହିଁ ଫେଡ଼ିବେ ବୋଲି ସେ ଆଶା ପ୍ରକାଶ କରିଛି ।

Question ୨୧ ।
ଦୁଃଖୀ ହୃଦୟଭାର କିପରି ଲାଘବ ହୁଏ ?
ଉ –
‘ନିର୍ବାସିତର ବିଳାପ’ କବିତାରେ ଭକ୍ତକବି ମଧୁସୂଦନ ରାଓ ଏହା ଉଲ୍ଲେଖ କରିଛନ୍ତି । ନିର୍ବାସିତଟି ନିର୍ଜନ ଦ୍ଵୀପରେ ରହି ଦୁଃଖ ଓ ନିରାଶାରେ ବିଳାପ କରିଛି । ପ୍ରିୟପରିଜନଙ୍କ କଥା ମନେପକାଇ ଦୁଃଖ ପାଇଛି । ଏତେ ଅସହାୟତା ଭିତରେ ମଧ୍ୟ ସେ ସମ୍ଭାବନାର ଦିଗକୁ ବିସ୍ମୃତ ହୋଇନାହିଁ । ସେ ମନେକରିଛି ଜଗଦୀଶ୍ଵର ସର୍ବସ୍ଥଳରେ ବିରାଜମାନ କରିଛନ୍ତି । ସେ ହେଉଛନ୍ତି ଦୟାମୟ ଓ ଉଦାରଭାବର । ସେ ଚାହିଁଲେ ଦୁଃଖୀ ହୃଦୟର ଭାର ଲାଘବ ହୁଏ ।

Question ୨୨ ।
ହୃଦୟ-ରାଜ୍ୟ ଶାନ୍ତରତ୍ନରେ କିପରି ମଣ୍ଡିତ ହେବ ?
ଉ –
‘ନିର୍ବାସିତର ବିଳାପ’ କବିତାରେ ଭକ୍ତକବି ମଧୁସୂଦନ ରାଓ ଏହା ଉଲ୍ଲେଖ କରିଛନ୍ତି । ନିର୍ବାସିତଟି ନିର୍ଜନ ଦ୍ଵୀପରେ ରହି, ଦୁଃଖ ଓ ଅନୁଶୋଚନାରେ ବୁଡ଼ି ବିଳାପ କରିଥିଲେ ବି ଶେଷ ପର୍ଯ୍ୟାୟରେ ସର୍ବଦୟାମୟ ଜଗଦୀଶ୍ଵରଙ୍କ ନିକଟରେ ଶରଣାପନ୍ନ ହୋଇଛି । ସେ ଜାଣିଛି ଈଶ୍ଵରହିଁ ଇଚ୍ଛାକଲେ, ତାହାର ଦୁଃଖ ଦୂର କରିପାରିବେ । ଈଶ୍ବରଙ୍କ କରୁଣା ହିଁ ଦୁଃଖୀ ହୃଦୟର ଦୁଃଖଭାରକୁ କମାଇ ଦେଇପାରେ । ମଣିଷ ମନରେ ସନ୍ତୋଷ ଆଣିଥାଏ । ଫଳରେ ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ଦୟାହେଲେ ମଣିଷର ହୃଦୟ-ରାଜ୍ୟରେ ଶାନ୍ତିରତ୍ନ ମଣ୍ଡିତ ହୋଇପାରିବ ।

(ଘ) ଦୀର୍ଘ ଉତ୍ତରମୂଳକ ୫ ନମ୍ବର ବିଶିଷ୍ଟ ପ ପ୍ରଶ୍ନ । ୧୫୦ଟି ଶବ୍ଦ ମଧ୍ୟରେ ଉତ୍ତର ଲେଖ ।

Question ୧।
‘ନିର୍ବାସିତର ବିଳାପ’ କବିତାର ମୁଖ୍ୟ ଭାବଧାରା ବିଶ୍ଳେଷଣ କର ।
ଉ –
ଆଧୁନିକ ଓଡ଼ିଆ ସାହିତ୍ୟର ପ୍ରଥମ ଗୀତିକବି ଭାବରେ କବି ମଧୁସୂଦନ ରାଓ ବିଶେଷ ଭାବରେ ପରିଚିତ । ତାଙ୍କର ସାରସ୍ଵତ ସାଧନା ପ୍ରକୃତି ଓ ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ଅପାର କରୁଣାକୁ ନେଇ ସନ୍ନିବେଶିତ ହୋଇଥିଲେ ହେଁ ସେ ଆଲୋଚ୍ୟ କବିତା ‘ନିର୍ବାସିତର ବିଳାପ’ ଭଳି ଅନୁବାଦ କବିତା ସୃଷ୍ଟି କରିବାରେ ମନୋନିବେଶ କରିଥିଲେ । ତାଙ୍କର ଆଲୋଚ୍ୟ ସୃଷ୍ଟିଟି ମୌଳିକ ଚିନ୍ତାଧାରାକୁ ପରିପ୍ରକାଶ କରିଥାଏ । ଏଭଳି କବିତା ରଚନା କରି ସେ ମଧ୍ୟ ବିପୁଳ ଗୌରବର ଅଧିକାରୀ ହୋଇଛନ୍ତି ।

କବିତାଟିର ନାୟକ ଘଟଣାକ୍ରମରେ ଏକ ନିର୍ଜନ ଦ୍ଵୀପରେ ପହଞ୍ଚିଯାଇଛି । ସାଂସାରିକ ଓ ସାମାଜିକ ଜୀବନରେ ବୁଡ଼ି ରହିଥ‌ିବା ମଣିଷକୁ ଯଦି ନିର୍ବାସିତ ଭାବରେ ସମୟ କାଟିବାକୁ ହୁଏ, ସେ କେବେବି ସେଠାରେ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ହୋଇ ରହିପାରିବ ନାହିଁ । ସେହିଭଳି ମାନସିକତାକୁ କବିତାଟିରେ ପ୍ରକାଶ କରାଯାଇଛି । ମଣିଷ ସବୁବେଳେ ଚାହେଁ ଅନ୍ୟ ମଣିଷଙ୍କ ସହିତ ବସବାସ କରିବ । କାରଣ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କ ପାଖରେ ନିଜର ମହତ୍ତ୍ବ ଓ ବିଶେଷତା ଦେଖାଇବାକୁ ସେ ସୁଯୋଗ ପାଇବ । ମାତ୍ର ତାକୁ ଯଦି ନିର୍ଜନ ଦ୍ଵୀପରେ ଛାଡ଼ି ଦିଆଯାଏ ଏବଂ ବଞ୍ଚିବାର ସମସ୍ତ ଦ୍ରବ୍ୟକୁ ଠୁଳ କରାଯାଏ ତଥାପି ସେ ଶାନ୍ତିରେ ରହିପାରିବ ନାହିଁ । ଫଳରେ ନିର୍ବାସିତଟି ଭାବିଛି, ଏଭଳି ସ୍ଥାନରେ ରହିବା ଅପେକ୍ଷା, ସଦାସର୍ବଦା ମୃତ୍ୟୁର ପଦଧ୍ଵନି ଶୁଣାଯାଉଥବା ଯୁଦ୍ଧସ୍ଥଳରେ ରହିବା ବରଂ ଭଲ ।

ପ୍ରିୟପରିଜନଙ୍କଠାରୁ ଦୂରରେ ରହିଥ‌ିବା ମଣିଷଟି ସବୁବେଳେ, ସେମାନଙ୍କର ସମ୍ପର୍କକୁ ସ୍ମରଣ କରେ । ବନ୍ଧୁତା ଓ ପ୍ରେମଭାବ ଯେ ଅତୁଳନୀୟ ତାହା ସେ ଚିନ୍ତା କରେ । କାରଣ ସେହି ଭାବ ପାଇଁ ଦେବତାମାନେ ମଧ୍ୟ ମର୍ତ୍ତ୍ୟଲୋକରେ ଜନ୍ମ ନେଇଥା’ନ୍ତି । ତେଣୁ ମନେ ମନେ ପ୍ରିୟଜନ ଓ ପ୍ରିୟସ୍ଥାନକୁ ସେ ଚାଲି ଯାଇଥାଏ । ନିଜ ମନକୁ ସେ ବୁଝାଇ ଦେଇଥାଏ, ଏଭଳି ଚିନ୍ତା କରିବାରେ କୌଣସି ଲାଭ ମିଳେ ନାହିଁ; ବରଂ ଏହାଦ୍ଵାରା ମନ ନୈରାଶ୍ୟ ସାଗରରେ ବୁଡ଼ିଯାଇଥାଏ ।

ଏତେ ନିରାଶା ମଧ୍ୟରେ ରହିଥିଲେ ବି ସେ ଜୀବନର ମୂଲ୍ୟାୟନ କରିବାକୁ ଚାହିଁଛି । ଧର୍ମର ବିଶେଷତାକୁ ସେ ଆକଳନ କରିବାକୁ ଇଚ୍ଛା କରିଛି । ସେ ଦୁଃଖ ଓ ନୈରାଶ୍ୟରେ ରହିଥିଲେ ମଧ୍ୟ ପରମକାରୁଣିକ ଜଗତୀଶ୍ବରଙ୍କୁ ସ୍ମରଣ କରିଛି । ସେ ଜାଣିଛି ଜଗଦୀଶ୍ଵର ହେଉଛନ୍ତି ଦୟାମୟ । ସେ ଦୟା କଲେ, ତା’ ଜୀବନରୁ ଏ ଦୁଃଖ ଦୂର ହୋଇପାରିବ । କାରଣ ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ଦୟା ବିନା କାହା ଜୀବନରୁ ଦୁଃଖଭାର ଲାଘବ ହୋଇନଥାଏ । ଈଶ୍ଵରଙ୍କ କରୁଣା ପାଇ ମନୁଷ୍ୟ ମନରେ ସନ୍ତୋଷ ସୃଷ୍ଟି ହୁଏ ଏବଂ ତାହାର ହୃଦୟ ରାଜ୍ୟରେ ଶାନ୍ତି ବିରାଜମାନ କରେ ।

କବିତାଟି ଅନୁବାଦ କବିତା ହେଲେବି କବିଙ୍କର ଜୀବନଦର୍ଶନ ପରିପ୍ରକାଶ ହିଁ ଏହାର ମୁଖ୍ୟ ଆଭିମୁଖ୍ୟ ।

Question ୨ ।
ପଠିତ କବିତା ମାଧ୍ୟମରେ ନିରାଶାରେ ଆଶା କିପରି ଚମକି ଉଠିଛି ଦର୍ଶାଅ ।
ଉ –
ଭକ୍ତକବି ମଧୁସୂଦନ ରାଓ ଥିଲେ ପ୍ରକୃତି ଉପାସକ ଓ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟବାଦୀ କବି । ସେ ବ୍ରାହ୍ମଧର୍ମ ଗ୍ରହଣ କରିବା ପରେ ତାଙ୍କର ବ୍ୟକ୍ତିଗତ ଜୀବନରେ ଧର୍ମର ମହତ୍ତ୍ବ ଓ ବିଭୁବନ୍ଦନାକୁ ଯଥାର୍ଥ ଭାବରେ ପରିପ୍ରକାଶ କରିଛନ୍ତି । ଆଲୋଚ୍ୟ କବିତା ‘ନିର୍ବାସିତର ବିଳାପ’ରେ କବି ସାଧାରଣ ମନୁଷ୍ୟର ମାନସିକତାରେ କିପରି ପରିବର୍ତ୍ତନ ଆସେ, ଆଶା ନିରାଶାରେ କିପରି ଆନ୍ଦୋଳିତ ହୁଏ, ତାହାକୁ ଯଥାର୍ଥ ଭାବରେ ଉଲ୍ଲେଖ କରିଛନ୍ତି ।

କୌଣସି ମଣିଷ ଜୀବନରେ କେବଳ ନିରାଶାର ଅନ୍ଧକାରରେ ସଦାସର୍ବଦା ରହିନଥାଏ । ସେ ପୁଣି ଆଶା ଓ ସମ୍ଭାବନାର ଆଲୋକରେ ବଞ୍ଚି ରହିବାର ସାମର୍ଥ୍ୟ ସଂଗ୍ରହ କରେ । ପୁନଶ୍ଚ ଆଶା ଓ ସମ୍ଭାବନା ପାଇଁ ସେ ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କ ନିକଟରେ ଶରଣାପନ୍ନ ହୁଏ । ପରମକାରୁଣିକ ପରମେଶ୍ବର ସବୁକିଛିର ନିୟନ୍ତ୍ରଣକାରୀ । ସେ ଦୁଃଖ ଓ ସୁଖକୁ ସମୟାନୁସାରେ ପ୍ରଦାନ କରିଥାନ୍ତି । ତଥାପି ସେହି ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କୁ କରୁଣା ହେଲେ ମନରେ ସୁଖ ଆସେ ଓ ହୃଦୟରେ ଶାନ୍ତି ବିରାଜମାନ କରିଥାଏ ।

କବିତାଟିରେ କବି ଜଣେ ନିର୍ବାସିତର ମାନସିକତାକୁ ସୁନ୍ଦର ଭାବରେ ବର୍ଣ୍ଣନା କରିଛନ୍ତି । ସାମାଜିକ ପରିବେଶ ଓ ପ୍ରିୟପରିଜନଙ୍କଠାରୁ ପରିତ୍ୟକ୍ତ ମଣିଷଟି କେବେବି ଶାନ୍ତିରେ ରହିପାରେନା । ମଣିଷ ମୁହଁ ଦେଖିବା ସାତସପନ ହେଲେ, ସେ ମଣିଷଟିଏ ପାଇଁ ବିକଳ ହୁଏ । ସେ ମନେମନେ ଚିନ୍ତାକରେ, ବିହଙ୍ଗ ପରି ଉଡ଼ି ଉଡ଼ି ପ୍ରିୟଜନଙ୍କ ପାଖରେ ପହଞ୍ଚିଯିବ ଏବଂ ତାହାର ସନ୍ତାପିତ ପ୍ରାଣକୁ ଶୀତଳ କରିବ । ମାତ୍ର ସେହି କଳ୍ପନା, ସେହି ଆଶା ଆଶାରେ ରହିଗଲା ବେଳେ, ପୁଣି ସେ ନିରାଶାରେ ଭାଙ୍ଗିପଡ଼େ । ସେ ବେଳ ପଡ଼ିଲେ ପ୍ରକୃତିକୁ ମାନବୀୟ ଭାବରେ ଗ୍ରହଣ କରିଥାଏ । ଯାହାକି ନିର୍ବାସିତଟି ସମୀର ପାଖରେ ନିଜର ବେଦନାବୋଧକୁ ଉଲ୍ଲେଖ କରିଛି । ଧର୍ମର ମହତ୍ତ୍ଵକୁ ଅନୁଭବ କରିଛି । ଧର୍ମହୀନ ଓ ଅର୍ଜନା, ଆରାଧନା ବିହୀନ ଜୀବନ ପଶୁର ଜୀବନ ବୋଲି ଚିନ୍ତାକରିଛି ।

ଦୁଃଖ ନିରାଶାରେ ବୁଡ଼ି ରହିଥିଲାବେଳେ, ସେ ସର୍ବସ୍ଥଳରେ ଉପସ୍ଥିତ ଥିବା ଜଗଦୀଶ୍ଵରଙ୍କ କଥାକୁ ଚିନ୍ତାକରିଛି । କାରଣ ସେହି ଈଶ୍ଵର ହିଁ ସମସ୍ତଙ୍କର ଦୁଃଖକୁ ଦୂର କରିପାରନ୍ତି । ତାଙ୍କର ଦୟା ଓ ଉଦାରତା ହେତୁ ମଣିଷ ଜୀବନର ଦୁଃଖ ଲାଘବ ହୋଇଥାଏ । ମନୁଷ୍ୟ ମନରେ ସନ୍ତୋଷ ସୃଷ୍ଟି ହୋଇଥାଏ । ହୃଦ ରାଜ୍ୟରେ ଶାନ୍ତରତ୍ନ ବିମଣ୍ଡିତ ହୋଇଥାଏ । ନିର୍ବାସିତଟି ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କ ନିକଟରେ ଶରଣାପନ୍ନ ହୋଇ ଦୁଃଖ ସାଗରରୁ ମୁକ୍ତି ପାଇବ ବୋଲି ଚିନ୍ତାକରିଛି ଏବଂ ଆଶାର ସୁଖସୂର୍ଯ୍ୟକୁ ଆଶାୟୀ ହୋଇ ଅପେକ୍ଷାରତ ରହିଛି ।

ବାସ୍ତବରେ କବିତାଟିରେ ନିରାଶା ମଧ୍ୟରେ ଆଶାର ଜ୍ୟୋତି ସୁନ୍ଦର ଭାବରେ ବର୍ଣ୍ଣନା କରାଯାଇଛି ।

Question ୩।
ପଠିତ କବିତା ଅବଲମ୍ବନରେ ନିର୍ବାସିତ ବ୍ୟକ୍ତିର ମନୋଭାବ ବିଶ୍ଳେଷଣ କର ।
ଉ –
ଆଧୁନିକ ଓଡ଼ିଆ ସାହିତ୍ୟର ପ୍ରଥମ ଗୀତିକବି ଭାବରେ କବି ମଧୁସୂଦନ ରାଓ ବିଶେଷ ଭାବରେ ପରିଚିତ । ତାଙ୍କର ସାରସ୍ବତ ସାଧନା ପ୍ରକୃତି ଓ ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ଅପାର କରୁଣାକୁ ନେଇ ସନ୍ନିବେଶିତ ହୋଇଥିଲେ ବି ସେ ଆଲୋଚ୍ୟ କବିତା ‘ନିର୍ବାସିତର ବିଳାପ’ ଭଳି ଅନୁବାଦ କବିତା ସୃଷ୍ଟି କରିବାରେ ମନୋନିବେଶ କରିଥିଲେ । ତାଙ୍କର ଆଲୋଚ୍ୟ ସୃଷ୍ଟିଟି ମୌଳିକ ଚିନ୍ତାଧାରାକୁ ପରିପ୍ରକାଶ କରିଥାଏ । ଏଭଳି କବିତା ରଚନା କରି ସେ ମଧ୍ୟ ବିପୁଳ ଗୌରବର ଅଧିକାରୀ ହୋଇଛନ୍ତି ।

କବିତାଟିର ନାୟକ ଘଟଣାକ୍ରମରେ ଏକ ନିର୍ଜନ ଦ୍ଵୀପରେ ପହଞ୍ଚିଯାଇଛି । ସାଂସାରିକ ଓ ସାମାଜିକ ଜୀବନରେ ବୁଡ଼ି ରହିଥ‌ିବା ମଣିଷକୁ ଯଦି ନିର୍ବାସିତ ଭାବରେ ସମୟ କାଟିବାକୁ ହୁଏ, ସେ କେବେବି ସେଠାରେ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ହୋଇ ରହିପାରିବ ନାହିଁ । ସେହିଭଳି ମାନସିକତାକୁ କବିତାଟିରେ ପ୍ରକାଶ କରାଯାଇଛି । ମଣିଷ ସବୁବେଳେ ଚାହେଁ ଅନ୍ୟ ମଣିଷଙ୍କ ସହିତ ବସବାସ କରିବ । କାରଣ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କ ପାଖରେ ନିଜର ମହତ୍ତ୍ଵ ଓ ବିଶେଷତା ଦେଖାଇବାକୁ ସେ ସୁଯୋଗ ପାଇବ । ମାତ୍ର ତାକୁ ଯଦି ନିର୍ଜନ ଦ୍ଵୀପରେ ଛାଡ଼ି ଦିଆଯାଏ ଏବଂ ବଞ୍ଚିବାର ସମସ୍ତ ଦ୍ରବ୍ୟକୁ ତୁଳ କରାଯାଏ ତଥାପି ସେ ଶାନ୍ତିରେ ରହିପାରିବ ନାହିଁ । ଫଳରେ ନିର୍ବାସିତଟି ଭାବିଛି, ଏଭଳି ସ୍ଥାନରେ ରହିବା ଅପେକ୍ଷା, ସଦାସର୍ବଦା ମୃତ୍ୟୁର ପଦଧ୍ଵନି ଶୁଣାଯାଉଥବା ଯୁଦ୍ଧସ୍ଥଳରେ ରହିବା ବରଂ ଭଲ ।

ପ୍ରିୟପରିଜନଙ୍କଠାରୁ ଦୂରରେ ରହିଥ‌ିବା ମଣିଷଟି ସବୁବେଳେ, ସେମାନଙ୍କର ସମ୍ପର୍କକୁ ସ୍ମରଣ କରେ । ବନ୍ଧୁତା ଓ ପ୍ରେମଭାବ ଯେ ଅତୁଳନୀୟ ତାହା ସେ ଚିନ୍ତା କରେ । କାରଣ ସେହି ଭାବପାଇଁ ଦେବତାମାନେ ମଧ୍ଯ ମର୍ତ୍ତ୍ୟଲୋକରେ ଜନ୍ମ ନେଇଥା’ନ୍ତି । ତେଣୁ ମନେ ମନେ ପ୍ରିୟଜନ ଓ ପ୍ରିୟସ୍ଥାନକୁ ସେ ଚାଲି ଯାଇଥାଏ । ନିଜ ମନକୁ ସେ ବୁଝାଇ ଦେଇଥାଏ, ଏଭଳି ଚିନ୍ତା କରିବାରେ କୌଣସି ଲାଭ ମିଳେ ନାହିଁ । ବରଂ ଏହାଦ୍ଵାରା ମନ ନୈରାଶ୍ୟ ସାଗରରେ ବୁଡ଼ିଯାଇଥାଏ ।

ଏତେ ନିରାଶା ମଧ୍ୟରେ ରହିଥିଲେ ବି ସେ ଜୀବନର ମୂଲ୍ୟାୟନ କରିବାକୁ ଚାହିଁଛି । ଧର୍ମର ବିଶେଷତାକୁ ସେ ଆକଳନ କରିବାକୁ ଇଚ୍ଛାକରିଛି । ସେ ଦୁଃଖ ଓ ନୈରାଶ୍ୟରେ ରହିଥିଲେ ମଧ୍ୟ ପରକାରୁଣିକ ଜଗତୀଶ୍ଵରଙ୍କୁ ସ୍ମରଣ କରିଛି । ସେ ଜାଣିଛି ଜଗଦୀଶ୍ଵର ହେଉଛନ୍ତି ଦୟାମୟ । ସେ ଦୟାକଲେ, ତା’ ଜୀବନରୁ ଏ ଦୁଃଖ ଦୂର ହୋଇପାରିବ । କାରଣ ଈଶ୍ବରଙ୍କ ଦୟା ବିନା କାହା ଜୀବନରୁ ଦୁଃଖଭାର ଲାଘବ ହୋଇନଥାଏ । ଈଶ୍ଵରଙ୍କ କରୁଣା ପାଇ ମନୁଷ୍ୟ ମନରେ ସନ୍ତୋଷ ସୃଷ୍ଟି ହୁଏ ଏବଂ ତାହାର ହୃଦୟ ରାଜ୍ୟରେ ଶାନ୍ତି ବିରାଜମାନ କରେ ।

କବିତାଟି ଅନୁବାଦ କବିତା ହେଲେବି କବିଙ୍କର ଜୀବନଦର୍ଶନ ପରିପ୍ରକାଶ ହିଁ ଏହାର ମୁଖ୍ୟ ଆଭିମୁଖ୍ୟ ।

Question ୪।
ପଠିତ କବିତାରୁ ନିର୍ଜନ ଦ୍ଵୀପର ସ୍ଵରୂପ ନିଶ୍ଚୟ କର ।
ଉ –
ଭକ୍ତକବି ମଧୁସୂଦନ ରାଓଙ୍କ ଲେଖନୀରେ ପ୍ରକୃତିର ସାଧାରଣ ଦୃଶ୍ୟ ହୋଇଛି ଅସାଧାରଣ । ଷଡ଼ଋତୁ ବର୍ଣ୍ଣନାରେ ପ୍ରକୃତିକୁ ସେ କରିଛନ୍ତି ଜୀବନ୍ତ । ଆଲୋଚ୍ୟ କବିତା ‘ନିର୍ବାସିତର ବିଳାପ’ରେ ସେ ନିର୍ଜନ ଦ୍ଵୀପର ପ୍ରାକୃତିକ ଶୋଭାକୁ ଭିନ୍ନ ଦୃଷ୍ଟିରେ ବିଚାର କରିଛନ୍ତି । ନିର୍ବାସିତ ଶୋକାଭିଭୂତ ମଣିଷଟି ମନରେ ପ୍ରକୃତି ସେମିତି କିଛି ଆବେଦନ ସୃଷ୍ଟି କରିନଥୁଲେ ବି, କବି ସେଥ‌ିରେ ଜୀବନ୍ତ ଭାବର ସୂଚନା ପ୍ରଦାନ କରିଛନ୍ତି ।

ନିର୍ଜନ ଦ୍ଵୀପରେ ଦୀର୍ଘ ସମୟ ରହିଲାପରେ ଏବଂ ମାନବଠାରୁ ଦୂରେଇ ଗଲାପରେ ସେ ବିଚାର କରିଛି, ସେ ସବୁଦିଗକୁ ଚାହିଁଲେ ଯାହାକିଛି ଦେଖୁଛି, ସବୁକିଛିର ଅଧୀଶ୍ଵର ହେଉଛି ସେ। ଏ ମହୀମଣ୍ଡଳରେ ଏମିତି କେହି ନାହାଁନ୍ତି, ଯେ କି ତା’ ସହିତ ପ୍ରତିଦ୍ବନ୍ଦିତା କରି ଏହାକୁ ଛଡ଼ାଇ ନେବ । ନୀଳ ସମୁଦ୍ରଯାଏ ପରିବ୍ୟାପ୍ତ ଭୂଭାଗ, ଫଳଫୁଲ ବିମଣ୍ଡିତ ବନଲତାକୁ ସେ ହିଁ କେବଳ ଉପଭୋଗ କରିପାରିବ । ଅର୍ଥାତ୍ ସେହି ସ୍ଥାନଟି ଫଳଫୁଲ ଶୋଭିତ ବନରାଜି ବୋଲି କବି ପ୍ରକାରାନ୍ତରେ ଉଲ୍ଲେଖ କରିଛନ୍ତି । ପୁନଶ୍ଚ ସେଠାରେ ରହିଛନ୍ତି କ୍ଷୁଦ୍ର କୀଟପତଙ୍ଗ, ପକ୍ଷୀଶ୍ରେଣୀଠାରୁ ଆରମ୍ଭକରି ବିଶାଳ ପ୍ରାଣୀ ସିଂହ, ହସ୍ତୀ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ । ବିଜନତା ସଦାସର୍ବଦା ସେଠାରେ ପ୍ରକାଶିତ । ଏପରିକି କୌଣସି ସମୟରେ ନିର୍ବାସିତର କଣ୍ଠରୁ ଶବ୍ଦ ବାହାରିଗଲେ, ତାହା ପ୍ରତିଧ୍ଵନିତା ହୋଇଥାଏ । ସେଠାକାର ପରିବେଶରେ ପଶୁମାନେ ନିର୍ଭୟରେ ଭ୍ରମଣ କରୁଥା’ନ୍ତି । ଯେହେତୁ ସେଠାରେ ମନୁଷ୍ୟ ନଥା’ତ୍ତି କିମ୍ବା ପଶୁମାନେ ମନୁଷ୍ୟକୁ ଦେଖୁଥା’ନ୍ତି, ସେଥ‌ିପାଇଁ ସେମାନେ ନିର୍ବାସିତକୁ ଦେଖ‌ିଲେ ମଧ୍ୟ କୌଣସି ପ୍ରତିକ୍ରିୟା ପ୍ରକାଶ କରନ୍ତି ନାହିଁ ।

ସେଠାରେ ରହିଥ‌ିବା ଗିରିଶ୍ରେଣୀ କୌଣସି ସମୟରେ ଦେବ-ଅର୍ଜନାର ବାଦ୍ୟରେ ପ୍ରତିଧ୍ଵନିତ ହୋଇନାହାନ୍ତି । କବି ତାହାକୁ ବର୍ଣ୍ଣନା କରି ଲେଖୁଛନ୍ତି, ଘୋରବନ ଧର୍ମଉତ୍ସବ କେବେହେଲେ ଶୁଣି ନାହାଁନ୍ତି କିମ୍ବା ଦେଖୁନାହାଁନ୍ତି । ପୁନଶ୍ଚ ସେଠିକାର ପ୍ରବହମାନ ବାୟୁ ନିକଟରେ ମନେକଥାକୁ ନିର୍ବାସିତ ବ୍ୟକ୍ତିଟି ମନକଥା ଫେଡ଼ି କହିଛି । କାରଣ ବାୟୁ ମାଧ୍ୟମରେ ସେ ପ୍ରିୟ ପରିଜନଙ୍କର ଭଲ ମନ୍ଦ ଖବର ପାଇପାରିବେ ।

ନିର୍ଜନ ଦ୍ବୀପଟି ସାଧାରଣ ହେଲେ ବି, ନିର୍ବାସିତ ବ୍ୟକ୍ତିଟି ପାଇଁ ହୋଇଛି ଭୟଙ୍କର, ଯେଉଁଥ‌ିପାଇଁ ସେଠାରେ ସେ ଏକୁଟିଆ ରହିବାକୁ ଇଚ୍ଛାପ୍ରକାଶ କରିନାହିଁ ।

Question ୫ |
ନିର୍ଜନ ଦ୍ଵୀପରେ ନିର୍ବାସିତର ବାୟୁ ସମକ୍ଷରେ ପ୍ରକାଶିତ ଉକ୍ତିର ସ୍ଵରୂପ ନିର୍ଣ୍ଣୟ କର ।
ଉ –
ପ୍ରତ୍ୟେକ କବି ଜଣେ ଜଣେ ଭାବୁକ। ଯାହା ସାଧାରଣ ଦୃଷ୍ଟିରେ ହେୟ, କବି ଦୃଷ୍ଟିରେ ତାହା ଶ୍ରେୟ । ଯେଉଁ ଦୃଶ୍ୟକୁ ଦେଖୁ ସାଧାରଣ ମଣିଷଟି କିଛି ପ୍ରତିକ୍ରିୟା ପ୍ରକାଶ କରିପାରେ ନାହିଁ, କବି ସେହି ଦୃଶ୍ୟକୁ ଦେଖୁ ଅନେକ କଥା ବଖାଣି ବସେ । ଭକ୍ତକବି ମଧୁସୂଦନ ରାଓ ସେହିପରି ଜଣେ କବି, ଯେ କି ନିର୍ବାସିତର ମାନସିକ ଦୋଳନକୁ ଦେଖାଇବାପାଇଁ ସମୀର ବା ବାୟୁକୁ ମାଧ୍ୟମରୂପେ ଗ୍ରହଣ କରିନେଇଛନ୍ତି । ବାୟୁ ହେଇଛି ଜୀବନ୍ତ । ନିର୍ବାସିତଟି ମନର ସନ୍ତାପିତ ଭାବକୁ ବାୟୁ ନିକଟରେ କହି ମାନସିକ ଶାନ୍ତି ଲାଭକରିଛି ।

ସାରସ୍ବତ ସୃଷ୍ଟିରେ ମେଘକୁ, ହଂସକୁ ଓ ବାୟୁକୁ ଦୂତ କରି ପ୍ରେରଣ କରିବାର ପରମ୍ପରା ରହିଛି । ନିର୍ବାସିତଟି ବାୟୁକୁ ପ୍ରେରଣ କରିଛି, ପ୍ରିୟଜନଙ୍କର ଭଲମନ୍ଦ ବୁଝିବାପାଇଁ, ଯାହାକି କବିଙ୍କ ଅସାଧାରଣ କବିତ୍ଵର ପରିଚୟ ପ୍ରଦାନ କରେ ।

ନିର୍ବାସିତଟି ବାୟୁ ନିକଟରେ ନିଜର ଅସହାୟତା ପ୍ରକାଶ କରିଛି । ବାୟୁର ସେ ସାଧାରଣ କ୍ରୀଡ଼ନକ ବୋଲି ନିଜକୁ ପରିଚିତ କରିଛି । ଅସହାୟ ବ୍ୟକ୍ତି ଭାବରେ, ବାୟୁକୁ ପ୍ରାର୍ଥନା କରି ସେ କହିଛି, ରେ ! ସମୀର, ତୁ ବହୁଦୂରରୁ ମୋ ଦେଶର ଓ ପ୍ରିୟପରିଜନଙ୍କର ସୁସମାଚାର ମୋ ନିକଟରେ ପହଞ୍ଚାଇ ଦେ । କାରଣ ମୁଁ ଏଠାରେ ନିର୍ବାସିତ ଭାବରେ ରହିଥ‌ିବାରୁ, ସେହି ସ୍ଥାନକୁ ଦେଖିବା ମୋ ପକ୍ଷରେ ଆଉ ସମ୍ଭବ ନୁହେଁ । କେବଳ ତୁ ସ୍ଵଦେଶର ସମାଚାର ଶୁଣାଇଲେ, ମୁଁ ସେଥୁ ଆନନ୍ଦ ଲାଭକରିବି । ମୋର ଚିତ୍ତ ରାଜ୍ୟ ଆନନ୍ଦ ଜଳରେ ଅବଗାହନ କରିବ । ପ୍ରିୟଜନମାନେ କ’ଣ ମୋତେ ହରାଇ, ମୋତେ ଚିନ୍ତା କରୁଛନ୍ତି । ସେମାନେ କ’ଣ ମୋ ପାଇଁ ବ୍ୟସ୍ତ ବିକଳ ହୋଇ କାନ୍ଦୁଛନ୍ତି । ବନ୍ଧୁଭାବରେ ସବୁକିଛି ମୋତେ ଖୋଲିକରି କହ । ଯାହାଫଳରେ, ମୋ ମନରେ ଆଶାର ସଂଚାର ହେବ ଏବଂ ସବୁକିଛି ସଂଶୟ ଦୂରହେବ । କବିଙ୍କ ଭାଷାରେ –

“କହ କହ ସମୀର ! ସବୁ ଫିଟାଇ,
ବନ୍ଧୁ ମଧ୍ୟରେ ମୋର କେହି ତ ନାହିଁ ?
ନିରାଶ ମୋ ହୃଦୟ, ନୋହି ନିଷ୍ଠୁର,
କହି ବାରତା, କର ସଂଶୟ ଦୂର ।”

ବାସ୍ତବରେ, କବି ନିର୍ବାସିତର ମାଧ୍ଯମରେ ବାୟୁ ସମକ୍ଷରେ ଯାହା ପ୍ରକାଶ କରାଇଛନ୍ତି, ତାହା ଅତ୍ୟନ୍ତ ମନୋଜ୍ଞ ହୋଇପାରିଛି ।

Question ୬।
ନିର୍ଜନ ଦ୍ଵୀପରେ ନିର୍ବାସିତର ବ୍ୟାକୁଳତା’ ବର୍ଣ୍ଣନା କର ।
ଉ –
‘ନିର୍ବାସିତର ବିଳାପ’ କବିତାଟି ଭକ୍ତକବି ମଧୁସୂଦନ ରାଓଙ୍କ ଏକ ଅନୁବାଦ କବିତା, ଯାହାକି କବିଙ୍କ ଅନୁବାଦ ପ୍ରତିଭାର ଅସାମାନ୍ୟତାର ପ୍ରମାଣ ଦିଏ । ଏଥ‌ିରେ କବି ଜଣେ ସମାଜବିଚ୍ୟୁତ, ପ୍ରିୟପରିଜନ ଓ ବନ୍ଧୁବିଚ୍ୟୁତ ମଣିଷର ମାନସିକ ଖେଦକୁ ଅତି ସ୍ଵାଭାବିକ ଭାବରେ ବର୍ଣ୍ଣନା କରିଛନ୍ତି ।

ଘଟଣାକ୍ରମେ ନାବିକଟି ଜଳଯାତ୍ରା କରୁଥିବା ସମୟରେ ନିଜ ଜାହାଜରୁ ଅଲଗା ହୋଇଯାଇଛି । ସେ ପହଞ୍ଚିଯାଇଛି ଏକ ନିର୍ଜନ ଦ୍ଵୀପରେ । ସେହି ଦ୍ବୀପରେ ସେ ନିଜ ବ୍ୟତୀତ ଆଉ କୌଣସି ମଣିଷର ସନ୍ଧାନ ପାଇନାହିଁ । ଯୁଆଡ଼େ ଚାହିଁଛି ସବୁଆଡ଼େ ଦେଖୁଛି ଆସମୁଦ୍ରବ୍ୟାପୀ ପଶୁପକ୍ଷୀ, ତରୁଲତା ଓ ଗିରିଶ୍ରେଣୀକୁ । ସେହି ଦୃଶ୍ୟ ତାକୁ ଅତି ଭୟଙ୍କର ମନେ ହୋଇଛି । ସେ ବଡ଼ ଅସହାୟ ଭାବରେ ବିଳାପ କରିଛି । ମଣିଷର ସ୍ବର କିମ୍ବା ମୁଖ ଯେଉଁଠି ଅପହଞ୍ଚ ସେଠାରେ ସେ ଅବା କିପରି ବଞ୍ଚିବ, କାହାକୁ ନେଇ ବଞ୍ଚିବ । ତେଣୁ ଦୁଃଖ ଓ ହତାଶାରେ ନିଜର ମନୋଭାବକୁ ପ୍ରକାଶ କରିଛି ।

ନିର୍ବାସିତଟି କହିଛି, ମୁଁ ଚାରିପଟେ ଯାହାସବୁ ଦେଖୁଛି, ସବୁକିଛିର ଅଧୀଶ୍ଵର ମୋ ବ୍ୟତୀତ ଅନ୍ୟ କେହି ନୁହଁନ୍ତି । ଏହି ପ୍ରାକୃତିକ ପରିବେଶକୁ କିମ୍ବା ଏଠାକାର ଭୂଖଣ୍ଡକୁ ଛଡ଼ାଇ ନେବାପାଇଁ କେହି ଜଣେ ହେଲେ ମୋ ପାଖରେ ନାହାଁନ୍ତି । ସେଭଳି ବିଜନତାକୁ ସେ ସୁଖ ପାଇନାହିଁ । ବରଂ ସେହି ବିଜନତାକୁ ସେ ପ୍ରଶ୍ନ କରିଛି, ଯେଉଁ ବିଜନତା ମୁନିନିୟନ ମୋହିନିଏ, ସେମାନଙ୍କ ସାଧନାର ସ୍ଥଳୀ ପାଲଟିଯାଏ, ସେହି ସୁନ୍ଦର ପରିବେଶ କାହିଁ ? ଆକୁଳ ଭାବରେ ସେ କହିଛି, ଏଭଳି ପରିବେଶରେ ରହିବା ଅପେକ୍ଷା, ଭୟଙ୍କର ରଣକ୍ଷେତ୍ର, ଯେଉଁଠାରେ କି ମୃତ୍ୟୁର ପଦଧ୍ୱନି ସଦାସର୍ବଦା ହୃଦୟ ଥରାଇଦିଏ, ସେଭଳି ପରିବେଶ ଶ୍ରେୟସ୍କର । ଏଭଳି ସ୍ଥାନରେ ରହିବା ହେଉଛି ଅଧମଗତି ସହିତ ସମାନ । କାରଣ ଯେଉଁଠାରେ ଦେବତୁଲ୍ୟ ନର ଆନନ ଦେଖ‌ି ସାତସ୍ଵପ୍ନ, ଯେଉଁଠାରେ ମଧୁମୟ ମଣିଷର କଣ୍ଠସ୍ଵର ଶୁଣିବା ଅସମ୍ଭବ, ସେଭଳି ସ୍ଥାନରେ ରହିବା ବଡ଼ ଯନ୍ତ୍ରଣାଦାୟକ । ସେଥ‌ିପାଇଁ ସେ ପବନକୁ ସନ୍ଦେଶକାରୀ ଭାବରେ ପ୍ରେରଣ କରିଛି, ଯେକି ପ୍ରିୟଜନଙ୍କର ସୁଖଦୁଃଖ ବୁଝି ଆସିବ । ବନ୍ଧୁତା ଓ ପ୍ରେମହୀନ ଜୀବନ ପାଇଁ ସେ ବ୍ୟାକୁଳ ହୋଇଛି । ଧର୍ମହୀନ ଜୀବନଯାପନ କରୁଥିବାରୁ ସେ ଦୁଃଖାଭିଭୂତ ହୋଇଛି । ମନେମନେ ପ୍ରିୟପରିଜନଙ୍କ ପାଖକୁ ଚାଲିଗଲେ ବି, ପରବର୍ତୀ ସମୟରେ ନୈରାଶ୍ୟ ସାଗରରେ ତା’ ମନ ବୁଡ଼ିଯାଇଛି ।

ଏତେ ନିରାଶାରେ ରହିଲେ ମଧ୍ୟ ସେ ପୁଣି ପରମେଶ୍ୱରଙ୍କ କରୁଣା ଲାଭ କରିବାପାଇଁ ଆଶାୟୀ ହୋଇଉଠିଛି । ସେ ଦୃଢ଼ ନିଶ୍ଚିତ ଯେ ଈଶ୍ଵର ଦୟାକଲେ, ସେ ଏଭଳି ବିପଦ ପରିସ୍ଥିତିରୁ ମୁକ୍ତି ପାଇପାରିବ ।

ନିର୍ଜନ ଦ୍ଵୀପରେ ସମୟ ଅତିବାହିତ କରୁଥିବା ନିର୍ବାସିତଟି ମାନସିକ ଭାବବୋଧ ଓ ବ୍ୟାକୁଳତାକୁ କବି ଅତି ସଫଳ ଭାବରେ ପ୍ରକାଶ କରିଛନ୍ତି ।

Question ୭ ।
‘ନିର୍ବାସିତର ବିଳାପ’ କବିତାର ସାରସ୍ଵତ ମୂଲ୍ୟାୟନ କର ।
ଉ –
ପ୍ରତ୍ୟେକ ସାରସ୍ଵତ ସାଧକଙ୍କର ରହିଥାଏ ସ୍ବତନ୍ତ୍ର ଦୃଷ୍ଟିଭଙ୍ଗୀ । ସେମାନେ ଜଣେ ଜଣେ ଦାର୍ଶନିକ । ସାଧାରଣ ମଣିଷ ଯାହାକୁ ଦେଖୁ ମଧ୍ୟ ଦେଖୁଥାଏ, ଯାହାକୁ ବୁଝି ମଧ୍ୟ ବୁଝିନଥାଏ, ସାରସ୍ଵତ ସାଧକ ତାହାକୁ ଅନୁସନ୍ଧିଷ୍ଣୁ ଦୃଷ୍ଟିଭଙ୍ଗୀ ନେଇ ଦେଖେ ଓ ବୁଝେ । ପୁନଶ୍ଚ ସାଧାରଣ ଭାବେ କହିଦେଲେ ତାହା ସାରସ୍ଵତ ସାଧନା ହୋଇଯାଏ ନାହିଁ, ବରଂ କିପରି କହିଦେଲେ ରସିକପାଠକ ଓ ବିଦଗ୍ଧ ଶ୍ରୋତାର ହୃଦୟକୁ ସ୍ପର୍ଶ କରିବ, ସେଭଳି ପ୍ରକାଶ ହିଁ ଯଥାର୍ଥ ସାରସ୍ଵତ ସାଧନା । ଓଡ଼ିଆ କାବ୍ୟ ସାହିତ୍ୟରେ ଭକ୍ତକବି ମଧୁସୂଦନ ରାଓଙ୍କର ଏଭଳି ଭାବଧାରା ଖୁବ୍ ଉଚ୍ଚତର । ସେ କେବଳ ଷଡ଼ଋତୁ ବର୍ଣ୍ଣନାରେ, ଶିଶୁସାହିତ୍ୟ ସୃଷ୍ଟିରେ ସାଧାରଣ ପାଠକର ମନମୋହି ନିଅନ୍ତି ନାହିଁ, ବରଂ ସମସ୍ତଙ୍କ ମନରେ ଏକ ସ୍ଵତନ୍ତ୍ର ସ୍ଥାନଟିଏ ସୃଷ୍ଟିକରି ବସନ୍ତି । ଏପରିକି ଆଲୋଚ୍ୟ କବିତା ‘ନିର୍ବାସିତର ବିଳାପ’ ଏକ ଅନୁବାଦ ଶ୍ରେଣୀୟ କବିତା ହେଲେ ବି, ଏଥରେ ମଧ୍ୟ ସେ ତାଙ୍କର ସାରସ୍ଵତ ଲେଖନୀର ପରାକାଷ୍ଠା ପ୍ରମାଣ କରିଯାଇଛନ୍ତି ।

ନିର୍ବାସିତର ଚରିତ୍ର ଉପସ୍ଥାପନରେ କବି ବେଶ୍ ସଫଳ ହୋଇଛନ୍ତି । ସାମାଜିକ ପରିବେଶରେ ଓ ପାରିବାରିକ ଆବେଦନରେ ଚଳି ଆସିଥ‌ିବା ମଣିଷଟିକୁ ଯଦି ନିର୍ବାସିତ ହେବାକୁ ପଡ଼େ, ସେ ନିଶ୍ଚୟ ଦୁଃଖ ଓ ଅନୁଶୋଚନାରେ ଭାଙ୍ଗି ପଡ଼ିବ । ଏପରିକି ଅନ୍ୟମନସ୍କ ଭାବରେ କେତେ କ’ଣ କହିଯିବ, ଯାହାକୁ କି କବି ଅତି ମାର୍ମିକ ଭାବରେ ପ୍ରକାଶ କରିଛନ୍ତି । ବିଶେଷକରି ବନ୍ଧୁତା ଓ ପ୍ରେମ ପାଇଁ ଦେବତାମାନେ ମଧ୍ୟ ଧରାବତରଣ କରନ୍ତି ବୋଲି କବି, ନିର୍ବାସିତ ମାଧ୍ୟମରେ ଉଲ୍ଲେଖ କରିଛନ୍ତି । ସେହି ପ୍ରେମ ପାଇଁ ସେ ବିହଙ୍ଗ ଭଳି ହେବାପାଇଁ ଆଶାୟୀ ହୋଇ ରହିଛି । ପୁନଶ୍ଚ ଧାର୍ମିକ ପରିବେଶରେ ବଢ଼ିଥିବା ମଣିଷ ଯଦି, ସେଥୁରୁ ଅପସରିଯାଏ, ସେ ନିଶ୍ଚୟ ଅନୁଶୋଚନାରେ ଭାଙ୍ଗିପଡ଼ିବ, ଯାହାକୁ କି କବି ପ୍ରକାଶ କରିଛନ୍ତି ।

ଶବ୍ଦ ସଂଯୋଜନା ଦୃଷ୍ଟିରୁ କବିତାର ଆବେଦନ ଅତ୍ୟନ୍ତ ମୁଗ୍ଧକର ।
ଯେପରି – “କାହିଁ ବନ୍ଧୁତା କାହିଁ ପ୍ରେମ ସୁନ୍ଦର, ଯାର ପ୍ରାପତି ଲାଗି ଦେବତା ନର ।
ଥାଆନ୍ତା ଯଦି ମୋର ବିହଙ୍ଗ ପକ୍ଷ, ଲଙ୍ଘି ଭୀଷଣ ଗିରି, ସମୁଦ୍ରବକ୍ଷ,
ଦେଖନ୍ତି ପ୍ରିୟ ଜନ ମୁଖକମଳ, ହୁଅନ୍ତା ସନ୍ତାପିତ ପ୍ରାଣ ଶୀତଳ ।”

ପୁନଶ୍ଚ – “ଧର୍ମ ଆହା ସେ କିବା ଅମୂଲ୍ୟ ଧନ, ସରି ନୁହଁଇ ତାରେ ମଣି କାଞ୍ଚନ
ସ୍ୱର୍ଗୀୟ ମାଧୁରୀରେ ସଦା ସୁନ୍ଦର, ମହୀମଣ୍ଡଳେ କାହିଁ ତା’ ପଟାନ୍ତର ।’’

ଏଥିରେ ଶବ୍ଦ ସଂଯୋଜନା ସହିତ ଛନ୍ଦ ଓ ଉପମାଯୁକ୍ତ ପଦ ପାଠକୀୟ ଶ୍ରଦ୍ଧା ଆଣିଥାଏ । ବିଶେଷକରି କବିଙ୍କର ଦାର୍ଶନିକ ଅନୁଚିନ୍ତା କବିତାର ଛତ୍ରେ ଛତ୍ରେ ପରିପ୍ରକାଶିତ ।

ବିଭିନ୍ନ ଦୃଷ୍ଟିରୁ ଆକଳନ କଲେ ଜଣାଯାଏ ଯେ, ଆଲୋଚ୍ୟ କବିତା ସାରସ୍ଵତ ମର୍ଯ୍ୟାଦାରେ ମର୍ଯ୍ୟାଦାବନ୍ତ ହୋଇପାରିଛି ।

କବି ପରିଚିତି :

ଓଡ଼ିଆ ସାହିତ୍ୟରେ ଭକ୍ତକବି ମଧୁସୂଦନ ରାଓ ଜଣେ ସୁପରିଚିତ ଓ ସମ୍ମାନାସ୍ପଦ କବି । ସେ କବିବର ରାଧାନାଥଙ୍କ ଉନ୍ମୋଚିତ ନବଯୁଗର କାବ୍ଯସରଣୀକୁ ଗୀତିଗୁଚ୍ଛର ପୁଷ୍ପସମ୍ଭାରରେ ସୁଶୋଭିତ କରିଥିଲେ । ବିଭୁ ବନ୍ଦନା, ମଙ୍ଗଳର ଉପାସନା ଏବଂ ଜୀବନ ପ୍ରତି ଗଭୀର ଅନୁଚିନ୍ତାରେ ତାଙ୍କର କୃତିତ୍ୱ ଥିଲା ଅନନ୍ୟା ସାଧାରଣ । ସେ ଥିଲେ ଓଡ଼ିଆ ସାହିତ୍ୟର ଶିକ୍ଷାଗୁରୁ ଓ ଦୀକ୍ଷାଗୁରୁ । ପୁନଶ୍ଚ ସେ ଥିଲେ ଏକାଧାରରେ ନିପୁଣ ସ୍ରଷ୍ଟା ଓ ଦିବ୍ୟଦ୍ରଷ୍ଟା । ଡଃ. ମାନସିଂହଙ୍କ ମତରେ -“He was essentially a preacher and a teacher, who made use of the literary vehicle for publicising his ideas, reflections and visions.

ଭକ୍ତକବି ମଧୁସୂଦନ ୧୮୫୩ ମସିହା ଜାନୁଆରୀ ୨୯ ତାରିଖରେ ଶ୍ରୀପଞ୍ଚମୀ ତିଥ୍ୟରେ ପୁରୀରେ ଜନ୍ମଗ୍ରହଣ କରିଥିଲେ । ତାଙ୍କର ପୈତୃକ ପରିବାର, ପୁରୀରେ ବାସ କରୁଥିବା ବ୍ରାତ୍ୟ ମରହଟ୍ଟା କ୍ଷତ୍ରିୟ ପରିବାର । ତାଙ୍କ ପିତାଙ୍କ ନାମ ଥିଲା ଭଗୀରଥୀ ରାଓ । ସେ ଥିଲେ ପୋଲିସ୍ ବିଭାଗର ଜଣେ ସାଧାରଣ କର୍ମଚାରୀ । ମଧୁସୂଦନ ଏଫ.ଏ. ପାସ୍ କରିବା ପରେ ନିଜର କର୍ମମୟ ଜୀବନ ଆରମ୍ଭ କରିଥିଲେ । ନିଜର କୃତିତ୍ଵ ବଳରେ ସେ ଶିକ୍ଷକ ଓ ଅଧ୍ୟାପକମଣ୍ଡଳୀର ଆକର୍ଷଣ କରିବାକୁ ସମର୍ଥ ହୋଇଥିଲେ । କଲେଜରେ ଛାତ୍ର ଥିଲାବେଳେ ସେ ନିଜର ଘନିଷ୍ଠ ବନ୍ଧୁ ପ୍ୟାରୀମୋହନ ଜୀବନରେ ଅଭୂତପୂର୍ବ ପରିବର୍ତ୍ତନର ସୂତ୍ରପାତ ହୋଇଥିଲା । ପରିଣତି ସ୍ବରୂପ ସେ ନିଜର ଅଧିକାଂଶ ସାରସ୍ଵତ ସୃଷ୍ଟିରେ ଭକ୍ତିଚେତନା ଓ ବିଭୁଚେତନାକୁ ଆଶ୍ରୟ କରି ନେଇଥିଲେ । ସେ ଶିକ୍ଷକ ଭାବରେ କର୍ମମୟ ଜୀବନ ଆରମ୍ଭକରି ଶିକ୍ଷାବିଭାଗର ଡିଭିଜନାଲ୍ ଇନିସ୍ପେକ୍ଟର ପଦକୁ ଉନ୍ନୀତ ହୋଇଥିଲେ ।

ଶିକ୍ଷା ବିଭାଗର ପ୍ରଶାସନିକ କାର୍ଯ୍ୟରେ ମଧୁସୂଦନ ନିଜର ଦକ୍ଷତାର ପରିଚୟ ପ୍ରଦାନ କରିଥିଲେ । ବ୍ୟକ୍ତିଗତ ଜୀବନରେ ସେ ନୈତିକତା, ଭାବାଦର୍ଶ ଓ ପବିତ୍ର ଧର୍ମାଚରଣ ପ୍ରଦର୍ଶନ କରିଥିଲେ । ସେହିପରି ସାରସ୍ଵତ ଜୀବନରେ ତାଙ୍କର ଥିଲା ଅସାମାନ୍ୟ ପ୍ରତିଭା । ସାମାଜିକ ଜୀବନର ସେ ଥିଲେ ଜଣେ ସଫଳ ସଙ୍ଗଠକ । କର୍ମକ୍ଷେତ୍ରରୁ ଅବସର ଗ୍ରହଣ କରିବାପରେ ମଧୁସୂଦନ ବର୍ତ୍ତମାନର ଭକ୍ତମଧୁ ବିଦ୍ୟାପୀଠ ରୂପେ ପରିଚିତ, କଟକର ତତ୍କାଳୀନ ଭିକ୍ଟୋରିଆ ହାଇସ୍କୁଲ ପ୍ରତିଷ୍ଠା କରିଥିଲେ । ସେ ଥିଲେ ‘ଉତ୍କଳ ସାହିତ୍ୟ ସମାଜ’ର ପ୍ରତିଷ୍ଠାତା । ପ୍ରଶାସନିକ ଦକ୍ଷତା ସାଙ୍ଗକୁ ଉତ୍କୃଷ୍ଟ ସାହିତ୍ୟ ସୃଷ୍ଟି ଓ ତା’ର ପ୍ରଚାର ପ୍ରସାର ପାଇଁ ଇଂରେଜ ସରକାର ତାଙ୍କୁ ‘ରାୟବାହାଦୂର’ ଉପାଧିରେ ଭୂଷିତ କରିଥିଲେ ୧୯୧୨ ମସିହା, ଡିସେମ୍ବର ୨୮ ତାରିଖରେ ।

ଆଧୁନିକ ଓଡ଼ିଆ ସାହିତ୍ୟର ପ୍ରଥମ ଗୀତିକବି (Lyrical Poet) ରୂପେ ମଧୁସୂଦନ ରାଓ ସୁପରିଚିତ । ଅନେକ ଗୀତିକବିତା ତାଙ୍କ ଲେଖନୀରୁ ମୁକ୍ତିଲାଭ କରିଛି । ଗୀତିକବିତା ରଚନାର ଆଙ୍ଗିକ ଆଦର୍ଶ ପାଇଁ ମଧୁଦନ ବିଦେଶୀ ସୃଷ୍ଟିଦ୍ଵାରା ପ୍ରଭାବିତ ହୋଇଥିଲାବେଳେ, ପଞ୍ଚସଖା ଯୁଗର ଗୀତି ପରମ୍ପରାକୁ ଆଶ୍ରୟ କଲାପରି ସେ ଗୀତିକବିତାର ଆଙ୍ଗିକ ବିନ୍ୟାସ ପାଇଁ ପ୍ରାଚ୍ୟ ଭାବସମ୍ପଦ ଓ ପ୍ରାଚୀନ ଭାରତୀୟ ଉପାଦାନ ଆହରଣ କରିବସିଛନ୍ତି । କାବ୍ୟକ କଳ୍ପନା ବିଳାସ ପରିବର୍ତ୍ତେ ସେ ଥିଲେ ସତ୍ୟ ଓ ବାସ୍ତବତାର ସମର୍ଥକ, ଆଦର୍ଶର ପୃଷ୍ଠପୋଷକ ! ମଧୁସୂଦନଙ୍କ ସମ୍ବୋଧନ ଗୀତିକା, ଶୋକ ଗୀତିକା, ଚତୁର୍ଦ୍ଦଶପଦୀ କବିତା ଓ ଗାଥା କବିତା ରଚନା କରି ସାଫଲ୍ୟ ଅର୍ଜନ କରିଛନ୍ତି ।

ବାଲେଶ୍ଵରରେ ଶିକ୍ଷକ ଥିଲାବେଳେ ସେ କବିବର ରାଧାନାଥଙ୍କ ସହିତ ମିଶି ‘କବିତାବଳୀ’ ରଚନା କରିଥିଲେ । ଦୁଇଭାଗରେ ରଚିତ ତାଙ୍କର ‘ଛାନ୍ଦମାଳା’ ଉତ୍କୃଷ୍ଟ ଶିଶୁ ଓ କିଶୋର କବିତାର ମନୋଜ୍ଞ ସଙ୍କଳନ । ମଧୁସୂଦନଙ୍କ ରଚିତ ‘ବର୍ଷବୋଧ’, ‘ସାହିତ୍ୟ କୁସୁମ’, ‘ସାହିତ୍ୟ ପ୍ରସଙ୍ଗ’ ଏବଂ ‘ପ୍ରବନ୍ଧମାଳା’, ପ୍ରଭୃତି ସେକାଳର ଉତ୍କୃଷ୍ଟ ପାଠ୍ୟପୁସ୍ତକରୂପେ ଗୃହୀତ ହୋଇଥିଲା । ‘କୁସୁମାଞ୍ଜଳୀ’, ‘ବସନ୍ତଗାଥା’ ଓ ‘ଉତ୍କଳଗାଥ’ ପ୍ରଭୃତି ମଧୁସୂଦନଙ୍କ ଉଲ୍ଲେଖଯୋଗ୍ୟ ସଙ୍କଳନ । ‘ଋଷିପ୍ରାଣେ ଦେବାବତରଣ’, ‘ହିମାଚଳେ ଉଦୟ ଉତ୍ସବ’, ‘ଜୀବନଚିନ୍ତା’, ‘ଆକାଶ ପ୍ରତି’, ‘ପଦ୍ମ’, ‘ଧ୍ଵନି’, ‘ନଦୀପ୍ରତି’, ‘ସ୍ତବ’, ‘ଶଙ୍ଖଧ୍ବନି’, ‘ଏ ସୃଷ୍ଟି ଅମୃତମୟ ହେ’ ‘ସୀତା ବନବାସ’, ‘ଆଶା’, ‘ପୃଥ‌ିବୀ ପ୍ରତି’ ଓ ‘ଜନ୍ମଭୂମି’ ପ୍ରଭୃତି ତାଙ୍କର ବହୁଚର୍ଚ୍ଚିତ ଲୋକପ୍ରିୟ କବିତାକୃତି ।

ଅନୁବାଦ ସୃଷ୍ଟି ପାଇଁ ଭକ୍ତକବି ମଧୁସୂଦନ ନିଶ୍ଚିତଭାବେ ବିପୁଳ ଗୌରବର ଅଧିକାରୀ । ସେ ସଂସ୍କୃତ ସାହିତ୍ୟରୁ ‘ବାଳ ରାମାୟଣ’, ‘ଉତ୍ତର ରାମଚରିତ’ର କେତେକ ଅଂଶ ‘ଶ୍ରୀରାମ ବନବାସ’ ଓ ‘ସୀତା ବନବାସ’ ଆଦି ଖୁବ୍ ଯତ୍ନ ସହକାରେ ଓଡ଼ିଆ ସାହିତ୍ୟକୁ ଅନୁବାଦ କରିଥିଲେ । ତାଙ୍କ ରଚିତ ଗଳ୍ପ ‘ପ୍ରଣୟର ଅଦ୍ଭୁତ ପରିଣାମ’ ଏକ ବିଦେଶୀ ଗଳ୍ପର ଛାୟାରେ ମୁକ୍ତିଲାଭ କରିଥିବା ସମ୍ପର୍କରେ ଆଲୋଚକମାନେ ମତ ପ୍ରକାଶ କରିଥା’ନ୍ତି ।

ଶିଶୁ ସାହିତ୍ୟ ସୃଷ୍ଟି କ୍ଷେତ୍ରରେ ମଧୁସୂଦନଙ୍କ ଅବଦାନ ଅତୁଳନୀୟ । ‘ବର୍ଣ୍ଣବୋଧ’ରେ ସଂକଳିତ କ୍ଷୁଦ୍ର ଶିଶୁଗୀତିକାଗୁଡ଼ିକ କିପରି ସରଳ, ସାବଲୀଳ, ଶିକ୍ଷଣୀୟ ଓ ଶିଶୁ ସୁଲଭ ତାହା ସହଜରେ ଧାରଣା କରାଯାଇପାରେ ।

ମଧୁସୂଦନଙ୍କ ଅମର କବିତାର ମଧୁର ଧ୍ଵନି ଓଡ଼ିଆ ପାଠକ ପ୍ରାଣକୁ କାଳ କାଳ ପାଇଁ ଝକୃତ କରୁଥ୍ ଏବଂ ତାଙ୍କର କବିତାକୃତି ଯେ ସଚରାଚର ଓଡ଼ିଶାର ଜନମାନରେ ପ୍ରତିଧ୍ୱନି ସୃଷ୍ଟିକରିବାରେ ଲାଗିଥିବ ଏଥିରେ ସନ୍ଦେହର ତିଳେମାତ୍ର ଅବକାଶ ନାହିଁ ।

କରିତାର ପୃଷ୍ଠଭୂମି :

ଆଲୋଚ୍ୟ କବିତା ‘ନିର୍ବାସିତର ବିଳାପ’ William Cowperଙ୍କ ଇଂରାଜୀ କବିତାର ସାର୍ଥକ ଅନୁବାଦ । ଇଂରାଜୀ କବି cowperଙ୍କ କବିତା The Solitude of Alexander Selkirkର ଛାୟାରେ ଏହା ରଚନା କରାଯାଇଥିଲେ ବି ଏହା କବି ମଧୁସୂଦନଙ୍କ ଭାଷା, ଭାବ ଓ ଆବେଦନକୁ ଯଥାର୍ଥ ଭାବରେ ପ୍ରକାଶ କରିଛି । ଅନୁବାଦ ସୃଷ୍ଟି ହୋଇଥିଲେ ବି ଏହା କବିଙ୍କ ମୌଳିକ ଚିନ୍ତାଧାରାକୁ ଅପେକ୍ଷା ରଖେ ।

କୌଣସି ଏକ ନାବିକ ଜଳଯାତ୍ରା କରୁଥିବା ସମୟରେ ଘଟଣାକ୍ରମେ ନିଜ ଜାହାଜରୁ ଅଲଗା ହୋଇଯାଇଛି । ସେ ପହଞ୍ଚାଇଛି ଏକ ନିର୍ଜନ ଦ୍ଵୀପରେ । ନିର୍ଜନ ଦ୍ଵୀପର ଅଧିକାରୀ ହୋଇଥ‌ିବାରୁ ସେ ମଣିଷ ସମାଜ ପାଖକୁ ଫେରିଯିବାର ଉପାୟ ପାଇନାହିଁ । କେବଳ ସେ ସେଠାକାର ପଶୁପକ୍ଷୀ, ତରୁଲତା ଓ ଅନ୍ୟାନ୍ୟ ଜୀବଜନ୍ତୁଙ୍କର ସାନ୍ନିଧ ଲାଭକରିଛି । କୌଣସି ସମୟରେ ଈପ୍‌ସିତ ମଣିଷର ସ୍ଵର ଶୁଣିବାକୁ ପାଇନାହିଁ । ସାମାଜିକ ବନ୍ଧନରେ ବାନ୍ଧିହୋଇ ରହିଥ‌ିବା ମଣିଷଟି ହୋଇଛି ନିହାତି ଅସହାୟ । ବନ୍ଧୁ ପରିବେଶରେ ସମୟ କାଟି ଆସିଥ୍‌ ମନଟି ହୋଇଛି ତା’ର ବେସୁରା ଓ କ୍ଷତାକ୍ତ । ଜନମାନବହୀନ ପରିବେଶରେ ଏକାକୀତ୍ଵକୁ ବାଧ୍ୟ ହୋଇ ଆପଣେଇ ନେଇଥ‌ିବା ମଣିଷଟି ମନର ଭାବକୁ, ଯାହା ବିଦେଶୀ କବି ଅନୁଭବ କରିଥିଲେ, ତାହାକୁ କବି ମଧୁସୂଦନ ଆହୁରି ସୁନ୍ଦର ଭାବରେ ବୁଝିପାରିଲେ ଓ ବୁଝାଇ ପାରିଲେ ।

କବିତାର ସାରକଥା :

ସମୁଦ୍ର ମଧ୍ୟରେ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଅଲଗା ପରିବେଶରେ ରହି ପ୍ରିୟ ପରିଜନଙ୍କ ମଧୁମୟ ସ୍ମୃତିକୁ ସେ ରୋମନ୍ଥନ କରିଛି । ନିର୍ଜନ ଦ୍ଵୀପରେ ସେ ଅଧୀଶ୍ଵର ହୋଇ ସାରିଲାପରେ ଯେଉଁଭଳି ଖେଦୋକ୍ତି ପ୍ରକାଶ କରିଛି ତାହା ନିହାତି ମାନବୀୟ । ସେ ବେଳେବେଳେ ନିରୁତ୍ସାହିତ ହୋଇ ମାନସିକ ସନ୍ତୁଳନରେ ଘାରି ହୋଇଛି । ଏତେ ନୈରାଶ୍ୟ ଥିଲେ ବି ସେ ପୁଣି ଆଶାର ଆଲୋକରେ ଆଲୋକିତ ହୋଇ, ସମ୍ଭାବନାର ଦିଗକୁ ନିଜର କରିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରିଛି ।

କବିତାର ପ୍ରଥମ ପର୍ଯ୍ୟାୟରେ କବି ଅତି ନାଟକୀୟ ଭାବେ ନିର୍ବାସିତଟିର ମାନସିକତାକୁ ଉପସ୍ଥାପନ କରିଛନ୍ତି । ସେ ଦେଖୁଛି ଏକ ଅପରିଚିତ ଭୂଖଣ୍ଡ । ସେ ଯେଉଁଆଡ଼େ ଚାହିଁଛି, ତାକୁ ଜଣାଯାଇଛି, ଆଉ କେହି ତା’ର ପ୍ରତିଦ୍ଵନ୍ଦୀ ନାହାଁନ୍ତି । ସେ ଯୁଆଡ଼େ ଚାହିଁଛି, ଯେଉଁ ଦିଗକୁ ଆଖିବୁଲାଇ ନେଇଛି, ସବୁ ଅଞ୍ଚଳର ସେ ହେଉଛି ଅଧୀଶ୍ଵର । ସେ ପୁଣି ନିଜକୁ ଦୁଃଖପୂର୍ଣ୍ଣ ସମ୍ବୋଧନରେ ସମ୍ବୋଧ୍ୟ କରିଛି । ଏ ବିରାଟ ସୃଷ୍ଟିରେ ଏମିତି ଜଣେ କେହି ନାହିଁ ଯେକି ମୋଠାରୁ ଏହି ଅଧିକାର ଛଡ଼ାଇ ନେବାପାଇଁ ସଂଗ୍ରାମ କରିବ । ମଣିଷର ମାନସିକତା ଏପରି ଯେ ସେ ଚାହେଁ ସବୁବେଳେ ପ୍ରତିଦ୍ଵନ୍ଦୀ ଭାବରେ ନିଜକୁ ବଡ଼କରି ଦେଖାଇବ । ସମସ୍ତେ ଯେପରି ତା’ଠାରୁ ପରାଜିତ ହୋଇ ବଶ୍ୟତା ସ୍ବୀକାର କରିବେ । ସେ ଯେତେବେଳେ ଦେଖେ ତା’ ସହିତ ଦ୍ବନ୍ଦ କରିବାକୁ କେହି ନାହିଁ, କାହାରି ସହିତ ପ୍ରତିଯୋଗିତା କରିବାର ଅବସର ମିଳେ ନାହିଁ, ସେତେବେଳେ ସେ ଦୁଃଖାଭିଭୂତ ହୋଇଯାଏ । ଠିକ୍ ସେହି ପରିସ୍ଥିତିରେ ପଡ଼ିଯାଇଛି, ନାବିକ ।

ନିର୍ବାସିତଟି ଚାରିଆଡ଼େ ଆଖୁବୁଲାଇ ନେଇଛି । ସେ ଯେଉଁ ଆଡ଼କୁ ଚାହିଁଛି, ସବୁଆଡ଼େ ଦେଖୁଛି ପ୍ରକୃତିର ଅନୁପମ ବିଭବକୁ । ସବୁକିଛି ବିସ୍ତାରିତ ହୋଇଛି ନୀଳ ସମୁଦ୍ରଯାଏ । ଫଳଫୁଲରେ ପରିପୂର୍ଣ୍ଣ ଓ ବିଶୋଭିତ ବନଲତା, କୀଟପତଙ୍ଗ ପରି କ୍ଷୁଦ୍ରପ୍ରାଣୀଠାରୁ ଆରମ୍ଭକରି ସିଂହ ଓ ହସ୍ତୀ ପରି ବୃହତ୍ ପ୍ରାଣୀ, ସବୁର ମାଲିକ ସେ ବୋଲି ନିଜକୁ ବସିଛି ।

ସେହି ନିରୋଳା ପରିବେଶକୁ ସେ ପ୍ରଶ୍ନ କରିଛି, ‘ବିଜନତାର ସେହି ମୋହନ ବେଶ କେଉଁଆଡ଼େ ଚାଲିଯାଇଛି, ଯେଉଁ ପରିବେଶକୁ ମୁନି ବା ତପସ୍ବୀମାନଙ୍କର ତପ ଆଚରଣ ପାଇଁ ସର୍ବଶ୍ରେଷ୍ଠ ପରିସର ବୋଲି ପରିଚିତ ହୋଇଥାଏ ।’ ଏଭଳି ନିରୋଳା, ଜନଶୂନ୍ୟ ପରିବେଶରେ ରହିବା ଅପେକ୍ଷା, ରଣକ୍ଷେତ୍ର ପରି ବିପଦପୂର୍ଣ୍ଣ ପରିବେଶରେ ରହିବା ଭଲ । ରଣକ୍ଷେତ୍ର ବିପଦପୂର୍ଣ୍ଣ ବା ପ୍ରତିମୁହୂର୍ଭରେ ମୃତ୍ୟୁର ପଦଧ୍ଵନି ଶୁଣାଯାଉଥିଲେ ମଧ୍ୟ, ସେଥିରେ ବଞ୍ଚିବାପାଇଁ ଅବସର ମିଳିଥାଏ । କାରଣ ସଂଗ୍ରାମୀ ମାନସିକତା ନେଇ ପକ୍ଷ ପ୍ରତିପକ୍ଷ ଯୁଦ୍ଧର ଆହ୍ବାନ ଦେଇଥା’ନ୍ତି । ସେଭଳି ପରିବେଶ ରାଜ୍ୟପ୍ରାପ୍ତି ହେଲେ, ତାହା ହେଉଛି ଅଧମଗତି ବୋଲି ସେ ବିଚାର କରିଛି ।

ପରିବେଶରେ ରହି, ମଣିଷଟିଏ ଦେଖିବାପାଇଁ ସେ ଆତୁର ହୋଇଉଠିଛି । ହତାଶାରେ ଭାଙ୍ଗିପଡ଼ି ସେ ବିଚାର କରିଛି, ସେ ହୁଏତ ଦେବତୁଲ୍ୟ ମାନବମୁଖକୁ ଆଉ ଆଖ୍ୟାରେ ଦେଖିପାରିବ ନାହିଁ । ଏଇଠି ହିଁ ତା’ର ଜୀବନଦୀପ ନିର୍ବାପିତ ହୋଇଯିବ । ତାହାର ଏଭଳି ଦାରୁଣ ମୃତ୍ୟୁ ସମସ୍ତଙ୍କ ପାଇଁ ଗୋପନୀୟ ହୋଇ ରହିଯିବ । କେହି ଆଉ ତାହାର ମୃତ୍ୟୁଖବର ଜାଣିପାରିବେ ନାହିଁ ।

ମଣିଷର ସ୍ଵରୂପ ପାଇଁ ସେ କେବଳ ବ୍ୟସ୍ତ ହୋଇନାହିଁ, ବରଂ ମଣିଷ କଣ୍ଠର ମଧୁର ଭାଷାକୁ ସେ ଶ୍ରବଣ କରିବାପାଇଁ ଆଶାୟୀ ହୋଇଛି । ମନୁଷ୍ୟ କଣ୍ଠର ମଧୁମୟ ଧ୍ଵନିକୁ ସେ ଅପେକ୍ଷାକରି ରହିଥିଲାବେଳେ, ଅଜାଣତରେ ନିଜ ସ୍ୱରକୁ ନିଜେ ଶ୍ରବଣ କରି ଚମକି ଉଠିଛି । କୌଣସି ମନୁଷ୍ୟ କଣ୍ଠସ୍ବର ଥିଲେ, ସେଠାରେ ସେ ବଞ୍ଚିବାର ସାହାରା ପାଇଯିବ ବୋଲି ମନେକରିଛି ।

ସେଠାକାର ପଶୁମାନେ ନିର୍ଭୟରେ ବିଚରଣ କରୁଥା’ନ୍ତି । ନିର୍ବାସିତର ଉପସ୍ଥିତି ସେମାନଙ୍କ ମନରେ କୌଣସି ପ୍ରକାର ପ୍ରତିକ୍ରିୟା ସୃଷ୍ଟି କରେ ନାହିଁ । କାରଣ ସେମାନେ କୌଣସି ସମୟରେ ମାନବର ଅମାନବୀୟ ବ୍ୟବହାରର ପରିଚୟ ପାଇନାହାଁନ୍ତି । ମଣିଷମାନେ ସେମାନଙ୍କର ଯେ କ୍ଷତି ପହଞ୍ଚାଇ ପାରିବେ, ସେକଥା ସେହି ସହଜ ସରଳ ପଶୁମାନେ ଅବଗତ ନୁହଁନ୍ତି । ତେଣୁ ମାନବ ପ୍ରତି ତାଙ୍କର ରହିଛି ଅନାସ୍ଥାଭାବ ।

ନିର୍ବାସିତଟି ବିଳାପ କରିବା ଅବକାଶରେ ମାନବର ସ୍ଵର୍ଗୀୟ ଭାବକୁ ମନେପକାଇଛି । ମଣିଷ ଜୀବନର ଅନ୍ୟତମ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଗୁଣ ହେଉଛି ପ୍ରେମ ଓ ବନ୍ଧୁତା । ଏହି ଦୁଇଟି ସ୍ଵଭାବ ଯୋଗୁ ମାନବ ସମାଜ ତିଷ୍ଠି ରହିଛି । ମାନବ ସାମାଜିକ ପ୍ରାଣୀ ଭାବରେ ସୁଖଶାନ୍ତିରେ ଜୀବନ ଅତିବାହିତ କରିଛି । ପୁନଶ୍ଚ ବନ୍ଧୁତା ଓ ପ୍ରେମ ପାଇଁ ମାନବକାହିଁକି ଦେବତାମାନେ ମଧ୍ୟ ଆଶାୟୀ ହୋଇ ରହିଥା’ନ୍ତି । ମାନବ ଜୀବନର ଏହି ଦିବ୍ୟଗୁଣକୁ ସ୍ମରଣକରି ନାବିକଟି ଭାବିଛି, ବାସ୍ତବରେ ବନ୍ଧୁତା ଓ ପ୍ରେମଠାରୁ ଆଉକିଛି ଭଲ ନାହିଁ । ଯାହାର ପ୍ରାପ୍ତି ପାଇଁ ଦେବତାମାନେ ମଧ୍ୟ ଆଶାୟୀ ହୋଇ ମର୍ତ୍ତ୍ୟଲୋକକୁ ଚାଲି ଆସିଥା’ନ୍ତି । ଯଦି ତାହାର ଉଡ଼ିଯିବାର ଶକ୍ତି ଥାଆନ୍ତା ଏବଂ ପକ୍ଷୀସାହାଯ୍ୟରେ ସେ ଉଡ଼ିପାରୁଥା’ନ୍ତା, ତା’ହେଲେ, ସେ ଆଉ ନିର୍ଜନ ଦୀପରେ ପଡ଼ିରହି ନଥା’ନ୍ତା । ସେ ଉଡ଼ି ଉଡ଼ି ଗିରି ସମୁଦ୍ରକୁ ଅତିକ୍ରମ କରି ନିଜର ପ୍ରିୟଜନଙ୍କ ନିକଟରେ ପହଞ୍ଚାଇ ପାରନ୍ତା । ପ୍ରିୟଜନଙ୍କର ମୁଖରୂପକ ପଦ୍ମକୁ ଦର୍ଶନକରି ନିଜର ସନ୍ତାପିତ ପ୍ରାଣକୁ ଶୀତଳ କରିପାରନ୍ତା ନିଜର ଦର୍ଶନଜନିତ ଆଶାକୁ ଚରିତାର୍ଥ କରିପାରନ୍ତା ।

ମାନବ ସମାଜକୁ ଧରିରଖୁଥ‌ିବା ଅନ୍ୟତମ ଦିବ୍ୟଗୁଣ ଧର୍ମ ଓ ସତ୍ୟକୁ ମଧ୍ଯ ନାବିକଟି ସ୍ମରଣ କରିଛି । ଧର୍ମ ଓ ସତ୍ୟର ପରାକାଷ୍ଠା ପାଇଁ ଏ ମଣିଷ ସମାଜର ସ୍ଥିତି ଦୃଢ଼ ହୋଇରହିଛି । ଧର୍ମର ଓ ସତ୍ୟର ମହନୀୟ ଭାବକୁ ପାଥେୟକରି ସେ ହୃଦୟବିଭୋର ଭାବରେ ରହିପାରନ୍ତା ବୋଲି କାମନା କରିଛି । ବିଜ୍ଞ ବ୍ୟକ୍ତି ବା ଅଭିଜ୍ଞ ମଣିଷଙ୍କଠାରୁ ସେ ସଦୁପଦେଶ ଗ୍ରହଣ କରି ଜୀବନକୁ ଚରିତାର୍ଥ କରିପାରନ୍ତା ବୋଲି ଆଶା କରିଛି । ସେ ବିଜ୍ଞମାନଙ୍କ ପରାମର୍ଶରେ ନିଜକୁ ବିଜ୍ଞଭାବରେ ପରିଚିତ କରିପାରନ୍ତା ବୋଲି ଆଶା କରିଛି । ପୁନଶ୍ଚ ମାନବ ଜୀବନର ସବୁଠାରୁ ଶ୍ରେଷ୍ଠସମୟ ତରୁଣ ସମୟ ବା ଯୌବନ ସମୟ ସମ୍ପର୍କରେ ସେ ସ୍ମରଣ କରିଛି । କାରଣ ଏହି ସମୟରେ ମଣିଷ ଅନେକ କିଛି କରିଯିବାର ଅପେକ୍ଷା ରଖେ । ସେହି ତରୁଣମାନଙ୍କ ସହିତ ମିଶି, ଆମୋଦ ପ୍ରମୋଦରେ ଜୀବନର ସବୁକିଛି ସରସତାକୁ ଉପଭୋଗ କରିବ ବୋଲି ସେ ଆଶାୟୀ ହୋଇଛି ।

ମାନବ ଜୀବନକୁ ଧରିରଖୁବା ଧର୍ମର ମହତ୍ତ୍ବକୁ ସେ ବିଳାପ ଅବକାଶରେ ସ୍ମରଣ କରିଛି । କାରଣ ଧର୍ମ ଅର୍ଜନ କଲେ ମଣିଷ ଜୀବନ ସାର୍ଥକ ହୁଏ । କବି ମଧୁସୂଦନ ଶିଶୁ ଓ କିଶୋରମାନଙ୍କୁ ଉପଦେଶ ଦେଇ କହିଛନ୍ତି, ‘ବାଲ୍ୟକାଳୁ ଧର୍ମ ଧନ ମୁଁ ସଞ୍ଚି, ଏ ଜୀବନ ଅନିଶ୍ଚିତ’। ଧର୍ମରୂପକ ଧନ ସଞ୍ଚୟ କଲେ ମଣିଷ ଜୀବନ ସଫଳ ହୋଇଥାଏ । ତେଣୁ ଧର୍ମ ହେଉଛି ଅତୁଳନୀୟ । ଏହି ଧନ ସହିତ ପାର୍ଥ ସମ୍ପଦ, ମଣି କାଞ୍ଚନ ଆଦି ସମକକ୍ଷ ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ଏହି ଧର୍ମ ହେଉଛି ସ୍ୱର୍ଗୀୟ । ଧର୍ମ ନିଜସ୍ୱ ମାଧୁର୍ଯ୍ୟରେ ସଦା ସୁନ୍ଦର । ଏହି ମରଣଶୀଳ ଦୁନିଆରେ ତାହାର ତୁଳନା ନାହିଁ । ଧର୍ମରୂପକ ରତ୍ନରେ ଦେବତାମାନଙ୍କୁ ଆରାଧନା ବା ପୂଜା କରାଯାଇପାରେ । ନିର୍ବାସିତଟି ଭାବିଛି ଏହି ସ୍ଥାନରେ, ସେହି ଦିବ୍ୟଗୁଣକୁ ଧାରଣ କରିବାର ଅବସର ନାହିଁ । ଦେବ ଅର୍ଚ୍ଚନା କରିବା ସମୟରେ ଯେଉଁ ବାଦ୍ୟ ବାଦନ କରାଯାଏ, ସେହି ବାତ୍ୟ ଏଠାରେ ଶ୍ରବଣ କରିବା ସମ୍ଭବ ନୁହେଁ । ସେହି ବାଦ୍ୟର ବିମୋହିତ ଧ୍ଵନି ଏଠାକାର ପର୍ବତଶ୍ରେଣୀ କୌଣସି ସମୟରେ ଶ୍ରବଣ କରିନାହାନ୍ତି । ସେହିପରି ଧର୍ମ ଉତ୍ସବ ପାଳନ କରିବାର ଯେଉଁ ହୃଦୟସ୍ପର୍ଶୀ ଭାବ ମନକୁ ଉଚ୍ଚାଟିତ କରେ, ସେଭଳି ଭାବ ଏଠାରେ ଦେଖିବାକୁ ମିଳେନାହିଁ । ଫଳରେ ଏଠାକାର ବନଲତା, ସେଭଳି ଦିବ୍ଯଭାବକୁ ଦର୍ଶନ କରିବାର ସୁଯୋଗ ପାଇନାହାଁନ୍ତି । ଜୀବନଧାରଣ କରି ଯଦି ଧର୍ମ ଅର୍ଜନ କରିବା ବା ଧର୍ମ ପ୍ରତିପାଳନ କରିବାର ଅବସର ମିଳେନାହିଁ, ସେଭଳି ଜୀବନରେ କୌଣସି ମୂଲ୍ୟ ନାହିଁ । ସେଭଳି ଜୀବନ ହେଉଛି ବୃଥା ଜୀବନ । ସେ କେବଳ ପଶୁମାନଙ୍କ ପରି ବଞ୍ଚିବା ସହିତ ସମାନ ବୋଲି ନାବିକଟି ମନେକରିଛି ।

ନିର୍ବାସିତଯି ବଞ୍ଚିବାର ସାହାରା ଭାବରେ ବାୟୁକୁ ଆଶ୍ରୟ କରିଛି । ସେ ବାୟୁକୁ ସମ୍ବୋଧନ କରି କହିଛି, ‘ରେ ବାୟୁ ତୋହର ଗତି ହେଉଛି ଅପ୍ରତିହତ । ମୁଁ ହେଉଛି ତୋ ପାଖରେ ଖେଳନା ପରି । ତୁ ଚାହିଁଲେ ମୋତେ ସୁଖ ଦେଇପାରିବୁ, ତୁ ଚାହିଁଲେ ମୋତେ ଦୁଃଖ ଦେଇପାରିବୁ । ତେଣୁ ମୋତେ ଦୟାକରି, ମୋର ଆକୁଳ ପ୍ରାର୍ଥନା ଶ୍ରବଣ କର । ତୁ କେବଳ ମୋ ଦେଶର, ମୋ ପରିଚିତ ଇଲାକାର, ଯେଉଁଠାରେ ମୋର ପ୍ରିୟପରିଜନ ରହିଛନ୍ତି, ସେଠାକାର ସୁସମାଚାର ମୋତେ ପ୍ରଦାନ କର । ଯେଉଁ ବାର୍ତ୍ତାକୁ ଶ୍ରବଣ କରି, ଏ ଭୟଙ୍କର ସ୍ଥାନରେ ମଧ୍ୟ ମୁଁ ବଞ୍ଚିବାର ଆଶା ପ୍ରତିପୋଷଣ କରିପାରିବି । ମୋର ମନ ଆନନ୍ଦ ଜଳରେ ଭାସିଯିବ । ପ୍ରକୃତରେ ମୋର ପ୍ରିୟ ପରିଜନ କ’ଣ ମୋତେ ମନେ ରଖୁଛନ୍ତି, ମୋତେ କ’ଣ ସ୍ମରଣ କରୁଛନ୍ତି । ସେମାନେ କ’ଣ ମୋ ପାଇଁ ବିଳାପ କରୁଛନ୍ତି । ମୋ ବିରହରେ ସେହି ବନ୍ଧୁବାନ୍ଧବ କ’ଣ ସନ୍ତାପିତ ହେଉଛନ୍ତି ।’ ପବନକୁ ଦୂତ ବା ସମ୍ବାଦ ଦାତା ଭାବରେ ଗ୍ରହଣ କରି ନାବିକଟି ନିଜର ମନର ଭାବକୁ ପ୍ରକାଶ କରିଛି । କବି ସେହି ଭାବକୁ ପ୍ରକାଶକରି କହିଛନ୍ତି –
“କହ କହ ସମୀର ! ସବୁ ଫିଟାଇ,
ବନ୍ଧୁ ମଧ୍ୟରେ ମୋର କେହି କି ନାହିଁ ?
ନିରାଶ ମୋ ହୃଦୟ, ନୋହି ନିଷ୍ଠୁର
କହି ବାରତା, କର ସଂଶୟ ଦୂର ।”

ପବନକୁ ଦୂତ ଭାବରେ ଗ୍ରହଣ କରିନେଇଥିଲେ ବି, ନିର୍ବାସିତଟିର ମନ ବୁଝିନାହିଁ । ମନ ତା’ର ଆନ୍ଦୋଳିତ ହୋଇଛି । ସେ ମନେକରିଛି, ମନ ହେଉଛି ସବୁଠାରୁ ବେଗଗାମୀ, ତାହାର ରହିଛି ଅଦ୍ଭୁତ ଶକ୍ତି । ଶରୀର ଗୋଟିଏ ସ୍ଥାନରେ ରହିଥିଲେ ବି ମନ କାହିଁ କାହିଁ ଉଡୁଥାଏ । ତାହାର ଗତି ସମ୍ବନ୍ଧରେ ଚିନ୍ତାକରିବା ଅସମ୍ଭବ । ଆଲୋକର ବେଗ ଓ ବାୟୁର ବେଗଠାରୁ ତାହାର ଗତି ଆହୁରି ତୀବ୍ର । ସେ ଚିନ୍ତାକରିଛି, ମୁଁ ଯେତେବେଳେ ମନଯାନରେ ବା ମନେ ମନେ ମୋର ପ୍ରିୟସ୍ଥାନକୁ ଚାଲିଯାଏ, ପ୍ରିୟପରିଜନଙ୍କୁ ସ୍ମରଣ କରେ, ସେତେବେଳେ ମୁଁ ମୋ ଘରେ ରହିଥିଲାଭଳି ମନେକରେ । ଆତ୍ମୀୟ, ବନ୍ଧୁବର୍ଗଙ୍କ ସହିତ ରହିଲା ଭଳି ବିଚାର କରେ ।

ମନକୁ ଦ୍ରୁତ ଗତିରେ ଦଉଡ଼ାଇ ନେଲେ ବି, ନିର୍ବାସିତଟିର ମନ ବାସ୍ତବତାର ଡୋରିରେ ପୁଣି ବନ୍ଧା ପଡ଼ିଯାଏ । ସେ ଫେରିଆସେ ତା’ର ପ୍ରକୃତ ଅବସ୍ଥାକୁ, ବାସ୍ତବ ସ୍ଥିତିକୁ । ସେ ଯେ ପରିଜନଙ୍କଠାରୁ ପରିତ୍ୟକ୍ତ ହୋଇ ନିର୍ଜନ ଦ୍ଵୀପରେ ବାସ କରୁଛି, ସେଭଳି ବାସ୍ତବତାକୁ ସେ ଅସ୍ଵୀକାର କରିପାରେନା । କବି ନିର୍ବାସିତ ମାନସିକତାର ଯଥାର୍ଥ ଭାବରେ ଉପସ୍ଥାପନ କରିବାକୁ ଯାଇ ଲେଖୁଛନ୍ତି –

“କିନ୍ତୁ ପୂରୁବ କଥା କଲେ ସ୍ମରଣ,
ନୈରାଶ୍ୟ-ସାଗରରେ ବୁଡ଼ଇ ମନ।
ବୃଥା ଭାବନା ଆଉ କରିବି ନାହିଁ
ଭାବନାରେ ଆନନ୍ଦ ବିଳଇ ନାହିଁ ?”

ନିର୍ବାସିତଟି ଏହିଭଳି ଚିନ୍ତାକରି ମନେ ମନେ ବିଳାପ କରୁଥିବା ସମୟରେ, ସମୟ ଅତିକ୍ରାନ୍ତ ହୋଇଯାଇଛି । ସନ୍ଧ୍ୟା ଆସିବା ପୂର୍ବରୁ ପକ୍ଷୀମାନେ ନିଜ ନିଜର ନୀଡ଼କୁ ଫେରିଯାଇଛନ୍ତି ବିଶ୍ରାମ ନେବାପାଇଁ । ପଶୁମାନେ ନିଜ ନିଜର ବାସସ୍ଥାନ ଗହ୍ଵରକୁ ଆଶ୍ରୟ କରି ନେଇଛନ୍ତି । ରଜନୀ ଉପସ୍ଥିତି ହେବାରୁ, ସେ ମଧ୍ଯ ନିଜର ବାସସ୍ଥାନ କୁଟୀରରେ ବିଶ୍ରାମ ନେବାପାଇଁ ଚାଲିଯାଇଛି ।

ଏତେ ଦୁଃଖ ହତାଶାରେ ରହିଥିଲେ ବି, ସେ କୌଣସି ସମୟରେ ନିରାଶାର ଅନ୍ଧକାରରେ ହଜିଯିବାକୁ ଚାହିଁ ନାହିଁ । ବରଂ ସେ ଆଶାର ଆଲୋକରେ, ସମ୍ଭାବନାର ଜ୍ୟୋତିରେ ପୁଣି ଥରେ ସୁଖର ସମୟକୁ ଅପେକ୍ଷା କରିରହିଛି । ସେ ଜାଣିଛି, ଈଶ୍ବର ହେଉଛନ୍ତି ମଙ୍ଗଳମୟ ଓ ସର୍ବବ୍ୟାପୀ । ତାଙ୍କର ସତ୍ତା ସବୁଆଡ଼େ ପରିପୂର୍ଣ୍ଣ ହୋଇରହିଛି । ସେ ହେଉଛନ୍ତି ଦୟାମୟ । ସେ ନିଶ୍ଚୟ ମୋ’ ଜୀବନର ଦୁଃଖ ଦୂରକରି, ସୁଖ ସୂର୍ଯ୍ୟରେ ଆଲୋକିତ କରିବେ । ଈଶ୍ବର ଦୟାମୟ । ସେ ଉଦାରପ୍ରାଣ । ତାଙ୍କୁ ଚିନ୍ତାକଲେ ମନରୁ ଦୁଃଖ ଦୂରହୁଏ । ହୃଦୟର ଅବସାଦ ଲୀନହୁଏ । ମନରେ ଆସେ ପ୍ରଶାନ୍ତିଭାବ । ସନ୍ତୋଷର ଦିବ୍ୟତାନରେ ନୟନ ମନ ଉଚ୍ଚାଟିତ ହୋଇଯାଏ । ହୃଦରାଜ୍ୟରେ ଶାନ୍ତରୂପକ ରତ୍ନ ଶୋଭାପାଏ ।

ନିରାଶରେ ରହି ବିଳାପ କରିଥିଲେ ବି, ନିର୍ବାସିତଟି ହତାଶାର ଗାଢ଼ ଅନ୍ଧକାରରେ ବୁଡ଼ି ନଯାଇ, ସମ୍ଭାବନାର ଜ୍ୟୋତି ଆଲୋକିତ ହେବାକୁ ଆଶାୟୀ ହୋଇରହିଛି । ତା’ଜୀବନରେ ଏ ଦୁଃଖ ଦୂର ହେବ ବୋଲି ଚିନ୍ତାକରିଛି ।

କଠିନ ଶବ୍ଦାର୍ଥ ଓ ସୂଚନା :

Img 1

Odisha State Board CHSE Odisha Class 12 Optional Odia Solutions Chapter 20 ସନ୍ଧି Textbook Exercise Questions and Answers.

+2 2nd Year Odia Optional Chapter 20 ସନ୍ଧି Question Answer

(କ)୧ ନମ୍ବର ବିଶିଷ୍ଟ ଗୋଟିଏ ବାକ୍ୟ ବା ଶବ୍ଦରେ ଉତ୍ତରମୂଳକ ପ୍ରଶ୍ନବଳୀ ।

Question ୧।
ସନ୍ଧି କାହାକୁ କୁହାଯାଏ ?
ଉ –
ପରସ୍ପର ସନ୍ନିହିତ ଦୁଇଟି ବର୍ଷର ମିଳନ ଦ୍ଵାରା ଗୋଟିକର କିମ୍ବା ଉଭୟର କିଛି ପରିବର୍ତ୍ତନ ହେଲେ ସେହି ମିଳନକୁ ‘ସନ୍ଧି’ କୁହାଯାଏ ।

Question ୨।
ସନ୍ଧିପଦ କାହାକୁ କହନ୍ତି ?
ଉ –
ଦୁଇଟି ବର୍ଣ୍ଣର ମିଳନଦ୍ଵାରା ଗୋଟିକର କିମ୍ବା ଉଭୟର କିଛି ପରିବର୍ତ୍ତନ ହୋଇଥାଏ । ସନ୍ଧିଦ୍ୱାରା ଦୁଇ ପଦ ଏକ ପଦରେ ପରିଣତ ହୁଏ । ଏହି ଏକ ପଦକୁ ସନ୍ଧିପଦ କୁହାଯାଏ ।

Question ୩ ।
ସନ୍ଧି କେତେ ପ୍ରକାର ?
ଉ –
ସନ୍ଧି ମୁଖ୍ୟତଃ ତିନିପ୍ରକାର ।
(i) ସ୍ୱର ସନ୍ଧି, (ii) ବ୍ୟଞ୍ଜନ ସନ୍ଧି, (iii) ବିସର୍ଗ ସନ୍ଧି ।

Question ୪।
ସ୍ଵରସନ୍ଧି କାହାକୁ କୁହାଯାଏ ?
ଉ –
ପରସ୍ପର ସନ୍ନିହିତ ଦୁଇଟି ସ୍ଵରବର୍ଣ୍ଣର ମିଳନଦ୍ଵାରା ଯେଉଁ ସନ୍ଧି ହୁଏ ତାହାକୁ ‘ସ୍ବର ସନ୍ଧି’ କୁହାଯାଏ ।

Question ୫।
ବ୍ୟଞ୍ଜନ ସନ୍ଧି କାହାକୁ କୁହାଯାଏ ?
ଉ –
ପରସ୍ପର ସନ୍ନିହିତ ଦୁଇଟି ସ୍ଵରବର୍ଣ୍ଣର ମିଳନ ଦ୍ଵାରା ଯେଉଁ ସନ୍ଧି ହୁଏ ତାହାକୁ ‘ବ୍ୟଞ୍ଜନ ସନ୍ଧି’ କୁହାଯାଏ ।

Question ୬।
ବିସର୍ଗ ସନ୍ଧି କାହାକୁ କୁହାଯାଏ ?
ଉ –
ବିସର୍ଗଯୁକ୍ତ ଶବ୍ଦପରେ କୌଣସି ସ୍ଵରବର୍ଣ୍ଣ ବା ବ୍ୟଞ୍ଜନ ବର୍ଣ୍ଣ ଯୁକ୍ତ ହେଲେ ସେଠାରେ ବିସର୍ଗ ସନ୍ଧି ହୋଇଥାଏ ।

Question ୭ ।
ଦୁଇଟି ସ୍ଵରସନ୍ଧିର ଉଦାହରଣ ଦିଅ ?
ଉ –
ଦୁଇଟି ସ୍ଵରସନ୍ଧିର ଉଦାହରଣ –
(i) ଗ୍ରନ୍ଥ + ଆଳୟ = ଗ୍ରନ୍ଥାଳୟ
(ii) ନୀଳ + ଅମ୍ବର = ନିଳାମ୍ବର

Question ୮।
ଦୁଇଟି ବ୍ୟଞ୍ଜନ ସନ୍ଧିର ଉଦାହରଣ ଲେଖ ।
ଉ –
ଦୁଇଟି ବ୍ୟଞ୍ଜନ ସନ୍ଧିର ଉଦାହରଣ –
(i) ଉତ୍ + ଛେଦ = ଉଚ୍ଛେଦ
(i) ଉତ୍ + ଲେଖ = ଉଲ୍ଲେଖ

Question ୯।
ଦୁଇଟି ବିସର୍ଗ ସନ୍ଧିର ଉଦାହରଣ ଦିଅ ।
ଉ –
ଦୁଇଟି ବିସର୍ଗ ସନ୍ଧିର ଉଦାହରଣ –
ନିଃ + ଧନ = ନିର୍ଜନ
ତତଃ + ଅଧ୍ଵ = ତତୋଧିକ

Question ୧୦ ।
‘ସ’ ଜାତ ବିସର୍ଗର ଦୁଇଟି ସନ୍ଧି ଦର୍ଶାଅ ।
ଉ –
‘ସ’ ଜାତ ବିସର୍ଗ –
ମନସ୍ = ମନଃ
ତମସ = ତମଃ
ରଜସ୍ = ରଜଃ

Question ୧୧ ।
‘ର’ ଜାତ ବିସର୍ଗର ଦୁଇଟି ସନ୍ଧି ଦର୍ଶାଅ ।
ଉ –
‘ର’ ଜାତ ବିସର୍ଗ –
ମୁହୁର୍ = ମୁହୁଃ
ଅନ୍ତର = ଅନ୍ତଃ

Question ୧୨ ।
ନିମ୍ନୋକ୍ତ ଶବ୍ଦ ଗୁଡ଼ିକର ସନ୍ଧି ବିଚ୍ଛେଦ କର ।
ଦଶାନନ, ବିଦ୍ୟାଳୟ, ଚଳଚ୍ଚିତ୍ର, ଉଚ୍ଚାରଣ, ଉଦ୍ଧାର, ଆରେକ, ଗବେଷଣା, ଗବାକ୍ଷ, ମହାକାଶ, ସୁଧାଂଶୁ, ସ୍ନେହାସ୍ପଦ, ବିୟୋଷ୍ଠ, ହୃଷୀକେଶ, ଗିରୀଶ, ଶଙ୍କର, ଶିରୋଧାର୍ଯ୍ୟ, ରାଜନୀଶ, ଅଧୀନ, ଦୁରବସ୍ଥା, ନମସ୍କାର, ପୁରସ୍କାର, ନୀରୋଗ, ନିରନ୍ତର, ମନୋଭାବ, ପରିଷ୍କାର ।
ଉ –
Img 1

Question ୧୩ ।
ନିମ୍ନୋକ୍ତ ସନ୍ଧିଗୁଡ଼ିକର ପଦ ଉଲ୍ଲେଖ କର ।
ଉତ୍ + ଯାପନ, ବାକ୍ + ଦେବୀ, ଦିକ୍ + ପାଳ, ଦିକ୍ + ଗଜ, ବାକ୍ + ମୟ, ଜଗତ୍ + ନାଥ, ଗୋ + ଏଷଣା, ତପଃ + ବଳ, ଦିକ୍ + ମଣ୍ଡଳ, ଜଗତ୍ + ଜୀବନ, ଉତ୍ + ଲାସ, କ୍ଷିତି + ଈଶ, ସୂର୍ଯ୍ୟ + ଉଦୟ, ଉତ୍ + ବେଳିତ, ମହା + ଉତ୍ସବ, ନିଃ ମନଃ + କାମନା, ଷଟ୍ + ଆନନ, କିମ୍ + କର, ସମ୍ + ଶୋଧନ, ପୁନଃ ପୁରୁଷ + ଉତ୍ତମ ।
ଉ –
Img 2

Introduction :

ସଂଜ୍ଞା :

ପରସ୍ପର ସନ୍ନିହିତ ପୂର୍ବପଦର ଶେଷବର୍ଣ୍ଣ ଓ ପରପଦର ଆଦ୍ୟବର୍ଣ୍ଣର ମିଳନକୁ ସନ୍ଧି କୁହାଯାଏ । ଯଥା –

ଉଦାହରଣ :
ଦେବ + ଆଳୟ = ଦେବାଳୟ
ଲମ୍ବ + ଉଦର = ଲମ୍ବୋଦର
ଜଗତ୍ + ନାଥ = ଜଗନ୍ନାଥ
ପୁନଃ + ବାର = ପୁନର୍ବାର
ଅନ୍ତଃ + ହିତ = ଅନ୍ତର୍ହିତ
ହିତ + ଉପଦେଶ = ହିତୋପଦେଶ
ଦିକ୍ + ଅମ୍ବର = ଦିଗମ୍ବର
ସମ୍ + ରକ୍ଷଣ = ସଂରକ୍ଷଣ
ପୁନଃ + ଉକ୍ତି = ପୁନରୁକ୍ତି

ଦୁଇଟି ବର୍ଷର ମିଳନଦ୍ୱାରା ଗୋଟିକର କିମ୍ବା ଉଭୟର କିଛି ପରିବର୍ତ୍ତନ ହୋଇଥାଏ । ସନ୍ଧିଦ୍ୱାରା ଦୁଇପଦ ଏକ ପଦରେ ପରିଣତ ହୁଏ । ଏହି ଏକ ପଦକୁ ‘ସନ୍ଧିପଦ’ କୁହାଯାଏ ।

ସନ୍ଧିର ପ୍ରକାର ଭେଦ :
ସ୍ୱରବର୍ଣ୍ଣ, ବ୍ୟଞ୍ଜନବର୍ଣ୍ଣ ଓ ବିସର୍ଗକୁ ନେଇ ସନ୍ଧି ହେଉଥ‌ିବାରୁ ସନ୍ଧି ମୁଖ୍ୟତଃ ତିନି ପ୍ରକାର ଯଥା – (୧) ସ୍ଵରସନ୍ଧି, (୨) ବ୍ୟଞ୍ଜନ ସନ୍ଧି, (୩) ବିସର୍ଗ ସନ୍ଧି ।

ସ୍ଵରସନ୍ଧି :
ପରସ୍ପର ସନ୍ନିହିତ ଦୁଇଟି ସ୍ଵରବର୍ଣ୍ଣର ମିଳନଦ୍ୱାରା ଯେଉଁ ସନ୍ଧି ହୁଏ, ତାହାକୁ ‘ସ୍ଵରସନ୍ଧି’ କୁହାଯାଏ ।
ଦଣ୍ଡ + ଆଦେଶ = ଦଣ୍ଡାଦେଶ
ସୂର୍ଯ୍ୟ + ଉଦୟ = ସୂର୍ଯ୍ୟୋଦୟ
ସର୍ବ + ଉଚ୍ଚ = ସର୍ବୋଚ୍ଚ

(୧) ‘ଅ’ ବା ‘ଆ’ ପରେ‘ଅ’ ବା ‘ଆ’ ଥିଲେ ଦୁହେଁ ମିଶି ‘ଆ’ ହୁଅନ୍ତି । ସେହି ‘ଆ’ ଆକାର (।) ହୋଇ ପୂର୍ବ ବର୍ଷରେ ଯୁକ୍ତ ହୁଏ । ଯଥା –
ଦଶ + ଆନନ = ଦଶାନନ
ସୁଧା + ଅଂଶୁ = ସୁଧାଂଶୁ
ଦଣ୍ଡ + ଆଦେଶ = ଦଣ୍ଡାଦେଶ
ଉଚ୍ଚ + ଆସନ = ଉଚ୍ଚାସନ
ଏକ + ଆତ୍ମା = ଏକାତ୍ମା
ମହା + ଅନ୍ଧକାର = ମହାନ୍ଧକାର

(୨) ‘ଇ’ ବା ‘ଈ’ ପରେ ‘ଇ’ ବା ‘ଈ’ ଥିଲେ ଦୁହେଁ ମିଶି ‘ଈ’ ହୁଅନ୍ତି । ସେହି ‘ଈ’ ଈକାର (ୀ) ହୋଇ ପୂର୍ବବର୍ଷରେ ଯୁକ୍ତ ହୁଏ । ଯଥା
ଅତି + ଇବ = ଅତୀବ
ରବି + ଇନ୍ଦ୍ର = ରବୀନ୍ଦ୍ର
ଅତି + ଇତ = ଅତୀତ

(୩) ‘ଉ’ ବା ‘ଊ’ ପରେ ‘ଉ’ ବା ‘ଊ’ ଥିଲେ ଦୁହେଁ ମିଶି ‘ଉ’ ହୁଅନ୍ତି । ସେହି ‘ଉ’ ବର୍ଷ ଊକାର (ୁ) ହୋଇ ପୂର୍ବ ବର୍ଷରେ ଯୁକ୍ତ ହୁଏ । ଯଥା –
ସାଧୁ + ଉକ୍ତି = ସାଧୂକ୍ତି
ମରୁ + ଉଦ୍ୟାନ = ମରୁଦ୍ୟାନ
ଲଘୁ + ଊର୍ମି = ଲଘୂର୍ମି
କଟୁ + ଉକ୍ତି = କଟୂକ୍ତି
ଭାନୁ + ଉଦୟ = ଭାନୁଦୟ
ସିନ୍ଧୁ + ଊର୍ମି = ସିନ୍ଦୂର୍ମି

(୪) ‘ଅ’ ବା ‘ଆ’ ପରେ ‘ଇ’ ବା ‘ଈ’ ଥିଲେ ଦୁହେଁ ମିଶି ‘ଏ’ ହୁଅନ୍ତି । ସେହି ‘ଏ’ ବର୍ଷ ଏକାର (େ) ହୋଇ ପୂର୍ବ ବର୍ଷରେ ଯୁକ୍ତ ହୁଏ । ଯଥା
ନର + ଇନ୍ଦ୍ର = ନରେନ୍ଦ୍ର
ଶୁକ + ଇଚ୍ଛା = ଶୁଭେଚ୍ଛା
ଗଜ + ଇନ୍ଦ୍ର = ଗଜେନ୍ଦ୍ର
ଜ୍ଞାନ + ଇନ୍ଦ୍ରିୟ = ଜ୍ଞାନେନ୍ଦ୍ରିୟ

(୫) ‘ଅ’ ବା ‘ଆ’ ପରେ ‘ଉ’ ବା ‘ଉ’ ଥିଲେ ଦୁହେଁ ମିଶି ‘ଓ’ ହୁଅନ୍ତି । ସେହି ‘ଓ’ ବର୍ଷ ‘ଓ’ କାର (ୋ) ହୋଇ ପୂର୍ବ ବର୍ଷରେ ଯୁକ୍ତ ହୁଏ । ଯଥା
ପୁରୁଷ + ଉତ୍ତମ =
ଜ୍ଞାନ + ଉଦୟ = ଜ୍ଞାନୋଦୟ
ଲମ୍ବ + ଉଦର = ଲମ୍ବୋଦର

(୬) ‘ଅ’ ବା ‘ଆ’ ପରେ ‘ଋ’ ଥିଲେ ଦୁହେଁ ମିଶି ‘ଅର୍’ ହୁଅନ୍ତି । ଏହି ‘ଅ’ ପୂର୍ବ ବର୍ଷରେ ଯୁକ୍ତ ହୁଏ ଏବଂ ‘ର୍’ ରେଫ୍ () ହୋଇ ପରବର୍ଣ୍ଣରେ ଯୁକ୍ତ ହୁଏ । ଯଥା
ଦେବ + ଋଷି = ଦେବର୍ଷି
ମହା + ଋଷି =ମହର୍ଷି
ବ୍ରହ୍ମ + ଋଷି = ବ୍ରହ୍ମର୍ଷି

(୭) ‘ଅ’ ବା ‘ଆ’ ପରେ ‘ଏ’ ବା ‘ଐ’ ଥିଲେ ଦୁହେଁ ମିଶି ‘ଐ’ ହୁଅନ୍ତି । ଏହି ‘ଐ’ ଐକାର (ୈ) ହୋଇ ପୂର୍ବବର୍ଣ୍ଣରେ ଯୁକ୍ତ ହୁଏ । ଯଥା
ଜନ + ଏକ = ଜନୈକ
ଅନ + ଏକ = ଅନୈକ
ଜନ + ଏବ = ଜନୈବ
ହିତ + ଏଷୀ = ହିତୈଷୀ

(୮) ‘ଅ’ ବା ‘ଆ’ ପରେ ‘ଓ’ ବା ‘ଔ’ ଥିଲେ ଦୁହେଁ ମିଶି ‘ଔ’ ହୁଅନ୍ତି । ଏହି ‘ଔ’ ଔକାର (ୌ) ହୋଇ ପୂର୍ବ ବର୍ଷରେ ଯୁକ୍ତ ହୁଏ । ଯଥା –
ବନ + ଔଷଧ = ବନୌଷଧ୍
ମହା + ଔଷଧ = ମହୋଷଧ୍
ସର୍ବ + ଔଷଧ = ସର୍ବୋଷଧ୍

(୯) ‘ଇ’ ବା ‘ଈ’ ପରେ ‘ଇ’, ‘ଈ’ ଭିନ୍ନ ଅନ୍ୟ ସ୍ଵରବର୍ଷ ଥିଲେ ‘ଇ’ ବା ‘ଈ’ ସ୍ଥାନରେ ‘ୟ’ ହୁଏ । ଏହି ‘ୟ’ ପୂର୍ବ ବର୍ଷରେ ‘ୟ’ ଫଳା () ହୋଇ ପରବର୍ତ୍ତୀ ସ୍ଵରବର୍ଣ୍ଣ ପୂର୍ବବର୍ଣ୍ଣରେ ଯୁକ୍ତ ହୁଏ । ଯଥା
ଯଦି + ଅପି = ଯଦ୍ୟପି
ପ୍ରତି + ଆଶା = ପ୍ରତ୍ୟାଶା
ଅଧ୍ + ଅକ୍ଷ = ଅଧ୍ୟକ୍ଷ
ଭୂମି + ଅଧ୍ବକାରୀ = ଭୂମ୍ୟଧ୍ବକାରୀ

(୧୦)‘ଉ’ ବା ‘ଊ’ ପରେ ‘ଉ’ ବା ‘ଊ’ ଭିନ୍ନ ଅନ୍ୟ ସ୍ଵରବର୍ଣ ଥିଲେ ‘ଉ’ ବା ‘ଊ’ ସ୍ଥାନରେ ‘ୱ’ (ଅବର୍ଗ୍ୟ ବ) ହୁଏ । ଏହି ‘ୱ’ ପୂର୍ବବର୍ଣ୍ଣରେ ୱ ଫଳା ( ହୁଏ । ପରବର୍ତ୍ତୀ ସ୍ଵରବର୍ଷ ପୂର୍ବବର୍ଣ୍ଣରେ ଯୁକ୍ତ ହୁଏ ।
ଯଥା –

ସୁ + ଆଗତ = ସ୍ଵାଗତ
ଅନୁ + ଇତ = ଅନ୍ୱିତ
ବହୁ + ଆଡ଼ମ୍ବର = ବହ୍ଵାଡ଼ମ୍ବର
ବଧୂ + ଆଗମନ = ବଧ୍ଵାଗମନ
ଅନୁ + ଏଷଣ = ଅନ୍ଵେଷଣ

(୧୧)‘ଋ’ ପରେ ‘ଋ’ ଭିନ୍ନ ଅନ୍ୟ ସ୍ଵରବର୍ଷ ଥିଲେ ‘ଋ’ ସ୍ଥାନରେ ‘ର୍’ ହୁଏ । ଏହି ‘ର୍’ ପୂର୍ବବର୍ଷରେ ର ଫଳା (ୃ) ହୁଏ ଏବଂ ପରବର୍ତ୍ତୀ ସ୍ଵରବର୍ଷ ପୂର୍ବବର୍ଣ୍ଣରେ ଯୁକ୍ତ ହୁଏ । ଯଥା

ପିତୃ + ଆଦେଶ = ପିତୃାଦେଶ
ମାତୃ + ଆଦେଶ =ମାତୃାଦେଶ
ମାତୃ + ଆଳୟ = ମାତୃାଳୟ
ପିତୃ + ଇଚ୍ଛା = ପିତ୍ରିଚ୍ଛା

(୧୨)‘ଏ’ ପରେ ସ୍ୱରବର୍ଷ ଥିଲେ ‘ଏ’ ସ୍ଥାନରେ ‘ଅୟ’ ଏବଂ ‘ଐ’ ପରେ ସ୍ଵରବର୍ଷ ଥିଲେ ‘ଐ’ ସ୍ଥାନରେ ‘ଆୟ’ ହୁଏ । ‘ଅୟ’ ଓ ‘ଆୟ’ରେ ଥ‌ିବା ‘ଅ’ ଓ ‘ଆ’ ପୂର୍ବ ବର୍ଷରେ ଯୁକ୍ତ ହୁଏ ଏବଂ ‘ୟ’ ସହିତ ପରବର୍ତ୍ତୀ ସ୍ଵରବର୍ଣ୍ଣ ଯୁକ୍ତ ହୁଏ । ଯଥା –
ନେ + ଅନ = ନୟନ
ଗୈ + ଅକ = ଗାୟକ
ବୈ + ଅକ = ବାୟକ
ଚେ + ଅନ = ଚୟନ
ନୈ + ଅକ = ନାୟକ
ଶେ + ଅନ = ଶୟନ

(୧୩)‘ଓ’ ପରେ ସ୍ୱରବର୍ଷ ଥିଲେ ‘ଓ’ ସ୍ଥାନରେ ‘ଅବ୍’ ହୁଏ ଏବଂ ‘ଔ’ ପରେ ସ୍ୱରବର୍ଷ ଥିଲେ ‘ଔ’ ସ୍ଥାନରେ ‘ଆବ୍‌’ – ହୁଏ। ‘ଅବ୍‌’ ଓ ‘ଆବ୍‌’ ରେ ଥ‌ିବା ‘ଅ’ ଓ ‘ଆ’ ପୂର୍ବ ବର୍ଷରେ ଯୁକ୍ତ ହୁଏ ଏବଂ ‘ବ୍’ ସହିତ ପରବର୍ତ୍ତୀ ସ୍ଵରବର୍ଣ୍ଣ ଯୁକ୍ତ ହୁଏ । ଯଥା –
ପୋ + ଇତ୍ର = ପବିତ୍ର
ଭୋ + ଅନ = ଭବନ
ପୋ + ଅନ = ପବନ

ବ୍ୟଞ୍ଜନ ସନ୍ଧି :

ପରସ୍ପର ସନ୍ନିହିତ ବ୍ୟଞ୍ଜନ ବର୍ଣ୍ଣ ସହିତ ସ୍ଵର କିମ୍ବା ବ୍ୟଞ୍ଜନ ବର୍ଣ୍ଣର ମିଳନକୁ ବ୍ୟଞ୍ଜନ ସନ୍ଧି କୁହାଯାଏ । ଯଥା –
ଦିକ୍ + ଅନ୍ତ = ଦିଗନ୍ତ
ଉତ୍ + ଛେଦ = ଉଚ୍ଛେଦ
ଦିକ୍ + ଅମ୍ବର = ଦିଗମ୍ବର

(୧) ‘ତ’ ବା ‘ଦ୍‌’ ପରେ ଯଦି ‘ଚ୍’ କିମ୍ବା ‘ଛ’ ଥାଏ ତେବେ ‘ତ୍’ ବା ‘ଦ୍‌’ ସ୍ଥାନରେ ‘ଚ୍’ ହୁଏ । ପରବର୍ତ୍ତୀ ‘ଚ୍’ ବା ଛ୍” ଏହି ‘ବ୍’ ସହିତ ଯୁକ୍ତ ହୁଏ । ଯଥା –
ଉତ୍ + ଚାରଣ = ଉଚ୍ଚାରଣ
ଶରତ୍ + ଚନ୍ଦ୍ର = ଶରଚ୍ଚତ୍ର
ଚଳତ୍ + ଚିତ୍ର = ଚଳଚ୍ଚିତ୍ର

(୨) ‘ତ୍’ ବା ‘ଦ୍’ ପରେ ଯଦି ‘ଜ୍’ ବା ‘ଝୁ’ ଥାଏ ତେବେ ‘ତ୍’ ବା ‘ଦ୍’ ସ୍ଥାନରେ ‘ଜ୍’ ହୁଏ । ପରବର୍ତୀ ‘ଜ୍’ ବା ‘ଟ୍’ ଏହି ‘ଜ୍’ ସହିତ ଯୁକ୍ତ ହୁଏ । ଯଥା –
ଉତ୍ + ଜ୍ବଳ = ଉଜ୍ଜ୍ଵଳ
ଯାବତ୍ + ଜୀବନ = ଯାବଜ୍ଜୀବନ
ତତ୍ + ଜନିତ = ତଜ୍ଜନିତ

(୩) ‘ତ୍’ ବା ‘ଦ୍‌’ ପରେ ଯଦି ‘ହ୍’ ଥାଏ, ତେବେ ଦୁହେଁ ମିଶି ‘ଦ୍ଧ’ ହୁଅନ୍ତି ଯଥା
ଉତ୍ + ହାର = ଉଦ୍ଧାର
ତଦ୍ + ହିତ = ତଦ୍ଧାର
ଉତ୍ + ହିତ = ଉଦ୍ଧତ
ଜଗଦ୍ + ହିତ = ଜଗଦ୍ଧତ

(୪) ‘ତ୍’ ବା ‘ଦ୍‌’ ପରେ ଯଦି ‘ଲ’ ଥାଏ, ତେବେ ‘ତ୍’ ବା ‘ଦ୍‌’ ସ୍ଥାନରେ ‘ଚ୍’ ହୁଏ ଏବଂ ‘ଶ୍’ ସ୍ଥାନରେ ‘ଛ’ ହୁଏ । ଏହି ‘ଚ୍’ ଓ ‘ଛ’ ମିଶି ‘ଛ’ରେ ପରିଣତ ହୁଅନ୍ତି । ଯଥା –
ମୃତ୍ + ଶକଟିକ =ମୃଚ୍ଛକଟିକ
ଉତ୍ + ଶ୍ବାସ = ଉଚ୍ଛ
ଉତ୍ + ଶୃଙ୍ଖଳ = ଉଚ୍ଛୃଙ୍ଖଳ

(୫) ବର୍ଗର ପ୍ରଥମ ବର୍ଷ ପରେ ସ୍ୱରବର୍ଣ୍ଣ, ବର୍ଗର ତୃତୀୟ ବର୍ଷ, ଚତୁର୍ଥ ବର୍ଷ କିମ୍ବା ୟ, ର, ଳ୍, ହ ଥିଲେ ବର୍ଗର ପ୍ରଥମ ବର୍ଷ ସ୍ଥାନରେ ସେହି ବର୍ଗର ତୃତୀୟ ବର୍ଣ୍ଣ ହୁଏ । ପରେ ସ୍ଵରବର୍ଷ ଥିଲେ ତାହା ସେହି ତୃତୀୟ ବର୍ଣ୍ଣରେ ଯୁକ୍ତ ହୁଏ । ଯଥା –
ଦିକ୍ + ଅନ୍ତ = ଦିଗନ୍ତ
ସତ୍ + ଇଚ୍ଛା = ସଦିଚ୍ଛା
ଦିକ୍ + ଅମ୍ବର = ଦିଗମ୍ବର
ବାକ୍ + ଈଶ = ବାଗୀଶ
ଦିକ୍ + ଗଜ = ଦିଗ୍ଗଜ

(୬) ବର୍ଗର ପ୍ରଥମ ବର୍ଷ ପରେ ବର୍ଗର ପଞ୍ଚମ ବର୍ଷ ଥିଲେ ବର୍ଗର ପ୍ରଥମ ବର୍ଷ ସ୍ଥାନରେ ବର୍ଗର ପଞ୍ଚମ ବର୍ଣ୍ଣ ହୁଏ । ଯଥା –
ବାକ୍ + ମୟ = ବାଡ୍‌ମୟ
ଚିତ୍ର + ମୟ = ଚିନ୍ମୟ
ଦିକ୍ + ନାଗ = ଦିଡ୍‌ନାଗ

(୭) ‘ମ୍’ ପରେ କୌଣସି ବର୍ଗ୍ୟ ବ୍ୟଞ୍ଜନ ବର୍ଷ ଥିଲେ ‘ମ୍’ ସେହି ବର୍ଗର ପଞ୍ଚମ ବର୍ଣ୍ଣ ହୁଏ । ପଞ୍ଚମ ବର୍ଣ୍ଣ ଓ ପରବର୍ତ୍ତୀ ବ୍ୟଞ୍ଜନବର୍ଣ୍ଣ ମିଶି ଅନୁନାସିକ ଯୁକ୍ତବର୍ଣ୍ଣ ହୁଅନ୍ତି । ସମୟେ ସମୟେ ଅନୁନାସିକ ଯୁକ୍ତବର୍ଷକୁ ଅନୁସ୍ଵାର ଦେଇ ମଧ୍ଯ ଲେଖା ଯାଇପାରେ । ଯଥା –
ସମ୍ + କର = ସଙ୍କର
କିମ + ବଦନ୍ତି = କିମ୍ବଦନ୍ତୀ
କିମ୍ + କର = କିଙ୍କର
ସମ୍ + ଗ୍ରହ = ସଂଗ୍ରହ

(୮) ‘ମ୍’ ପରେ ଅବର୍ଗ୍ୟ ବ୍ୟଞ୍ଜନ ବର୍ଣ୍ଣ ଥିଲେ ‘ମ୍’ ସ୍ଥାନରେ ଅନୁସ୍ଵାର ହୁଏ । ଯଥା –
ସମ୍ + ଯୋଗ = ସଂଯୋଗ
ସମ୍ + ଯୁକ୍ତ = ସଂଯୁକ୍ତ
ସମ୍ + ଲଗ୍ନ = ସଂଲଗ୍ନ
ସମ୍ + ସାର୍ = ସଂସାର

(୯) ‘ଦ୍’ ବା ‘ଧ୍’ ପରେ କ୍, ଖ୍, ପ୍, ଫ୍, କିମ୍ବା ‘ସ’ ଥିଲେ ‘ଦ୍’ ବା ‘ଧ’ ସ୍ଥାନରେ ‘ତ୍’ ହୁଏ । ଯଥା –
ତଦ୍ + ପରିମାଣ = ତତ୍ପରିମାଣ
ତଦ୍ + କାଳ = ତତ୍କାଳ
ତଦ୍ + ଫଳ = ତତ୍ଫଳ

(୧୦)‘ଷ୍’ ପରେ ‘ତ୍’ ଥିଲେ ‘ତ୍’ ସ୍ଥାନରେ ‘ଟ୍’ ଏବଂ ‘ଥ୍’ ଥିଲେ ‘ଥ୍’ ସ୍ଥାନରେ ‘Q’ ହୁଏ । ଯଥା –
ତୁଷ୍ + ତ = ତୁଷ୍ଟ
ରୁଷ୍ + ତ = ରୁଷ୍ଟ
ଶିଷ୍ + ତ = ଶିଷ୍ଟ

(୧୧)‘ସମ୍’ ଓ ‘ପରି’ ଦୁଇଟି ଉପସର୍ଗ ପରେ କାର, କୃତ, କୃତି, କରଣ ଆଦି ପଦ ଥିଲେ ତେବେ ସେ କ୍ଷେତ୍ରରେ ‘ସ’ ର ଆଗମ ହୁଏ ଏବଂ ଷତ୍ଵବିଧ୍ ଅନୁସାରେ ‘ସ’ ସ୍ଥଳ ବିଶେଷରେ ‘ଷ’କୁ ରୂପାନ୍ତର ଲାଭକରେ । ‘ସମ୍’ରେ ଥ‌ିବା ‘ମ’ ଅନୁସ୍ଵାର ହୁଏ ।
ସମ୍ + କୃତ = ସଂସ୍କୃାତ
ସମ୍ + କାର = ସଂସ୍କାର
ସମ୍ + କୃତି = ସଂସ୍କୃାତି

ବିସର୍ଗ ସନ୍ଧି :

ବିସର୍ଗର ସ୍ଵତନ୍ତ୍ର ବ୍ୟବହାର ନାହିଁ । ବିସର୍ଗଯୁକ୍ତ କେତେକ ପଦର ବ୍ୟବହାର କରିଥାଉ । ସାଧାରଣତଃ ପଦର ଅନ୍ତଃସ୍ଥିତ ‘ର୍’ ଓ ‘ସ୍’ ସ୍ଥାନରେ ବିସର୍ଗ (୫) ହୋଇଥାଏ । ତେଣୁ ବିସର୍ଗକୁ ‘ର’ ଜାତ ଓ ‘ସ’ ଜାତ ଦୁଇ ଭାଗରେ ବିଭକ୍ତ କରାଯାଇଛି । ଯେଉଁ ବିସର୍ଗ ‘ର’ ସ୍ଥାନରେ ହୋଇଥାଏ । ତାହା ‘ର’ ଜାତ ବିସର୍ଗ । ଯଥା – ଅନ୍ତର-ଅନ୍ତଃ, ପ୍ରାତର – ପ୍ରାନ୍ତଃ, ମୁହୁର୍ – ମୁନଃ ଇତ୍ୟାଦି । ଯେଉଁ ବିସର୍ଗ ‘ସ’ ସ୍ଥାନରେ ହୋଇଥାଏ, ତାହା ‘ସ’ ଜାତ ବିସର୍ଗ । ତମସ୍ – ତମଃ, ପୟସ୍ – ପୟଃ, ମନସ୍ – ମନଃ ଇତ୍ୟାଦି ।

ବିସର୍ଗଯୁକ୍ତ ଶବ୍ଦ ପରେ କୌଣସି ସ୍ଵରବର୍ଣ୍ଣ ବା ବ୍ୟଞ୍ଜନ ବର୍ଣ୍ଣ ଯୁକ୍ତ ହେଲେ, ସେଠାରେ ବିସର୍ଗ ସନ୍ଧି ହୁଏ । ଯଥା –
ନିଃ + ଧନ = ନିର୍ଦ୍ଧନ
ନିଃ + ଚୟ = ନିଶ୍ଚୟ
ନିଃ + ଜନ = ନିର୍ଜନ
ଦୁଃ + ଚିନ୍ତା = ଦୁଶ୍ଚିନ୍ତା

(୧) ଅକାର ପରସ୍ଥିତ ‘ର’ ଜାତ ବିସର୍ଗ ପରେ ସ୍ୱରବର୍ଣ୍ଣ, ବର୍ଗର ତୃତୀୟ, ଚତୁର୍ଥ, ପଞ୍ଚମ ବର୍ଷ କିମ୍ବା ଯ, ର, ଲ, ବ, ହ, ଥିଲେ ବିସର୍ଗ ସ୍ଥାନରେ ‘ର୍’ ହୁଏ । ଯଥା –
ପୁନଃ + ଉତ୍ଥାନ = ପୁନରୁତ୍ଥାନ
ଅନ୍ତଃ + ଗତ = ଅନ୍ତର୍ଗତ
ଅନ୍ତଃ + ଧାନ = ଅନ୍ତର୍ଦ୍ଧାନ
ଅନ୍ତଃ + ଦାହ = ଅନ୍ତର୍ଦାହ
ପୁନଃ + ଜନ୍ମ = ପୁନର୍ଜନ୍ମ
ପୁନଃ + ବାର = ପୁନର୍ବାର

(୨) ଅ, ଆ, ଭିନ୍ନ ସ୍ଵରବର୍ଣ ପରିସ୍ଥିତି ବିସର୍ଗ ପରେ ସ୍ୱରବର୍ଣ୍ଣ, ବର୍ଗର ତୃତୀୟ, ଚତୁର୍ଥ, ପଞ୍ଚମ ବର୍ଷ କିମ୍ବା ଯ, ଯ, ଲ, ବ, ହ, ଥିଲେ ବିସର୍ଗ ସ୍ଥାନରେ ‘ର’ ହୁଏ । ପରେ ସ୍ୱରବର୍ଷ ଥିଲେ ତାହା ‘ର୍’ ରେ ମିଶିଯାଏ ଓ ପରେ ବ୍ୟଞ୍ଜନ ବର୍ଣ୍ଣ ଥିଲେ ‘ର୍’ ରେଫ୍ () ହୁଏ । ଯଥା –
ନିଃ + ଅଳସ = ନିରଳସ
ନିଃ + ଆହାର = ନିରାହାର
ନିଃ + ଈଶ୍ଵର = ନିରୀଶ୍ୱର
ନିଃ + ଆକାର = ନିରାକାର
ନିଃ + ଆଡ଼ମ୍ବର = ନିରାଡ଼ମ୍ବର
ଦୁଃ + ଆରୋଗ୍ୟ = ନିରାରୋଗ୍ୟ

(୩) ସଜାତ ବିସର୍ଗ ପୂର୍ବରୁ ‘ଅ’ ଥିଲେ ଏବଂ ପରେ ବର୍ଗର ତୃତୀୟ, ଚତୁର୍ଥ, ପଞ୍ଚମ ବର୍ଷ କିମ୍ବା ଯ, ର, ଲ, ହ, ଥିଲେ ବିସର୍ଗ ଏବଂ ତାହାର ପୂର୍ବବର୍ତୀ ‘ଅ’ ଉଭୟ ମିଶି ‘ଓ’ ହୋଇଥା’ନ୍ତି । ଏହି ‘ଓ’ ପୂର୍ବ ବର୍ଷରେ ଯୁକ୍ତ ହୁଏ । ଯଥା –
ଅଧଃ + ଗତି = ଅଧୋଗତି
ପୁରଃ + ଭାଗ = ପୁରୋଭାଗ
ନଭଃ + ଗତ = ନଭୋଗତ
ତେଜଃ + ମୟ = ତେଜୋମୟ

(୪) ସଜାତ ବିସର୍ଗର ପରେ ଯଦି ‘ଅ’ ଥାଏ । ଏହି ‘ଅ’ ଲୋପପାଏ ଏବଂ ବସର୍ଗ ‘ଓ’ ହୁଏ । ଯଥା –
ତତଃ + ଅଧ୍ଵ = ତତୋଧୀକ
ବୟଃ + ଅକ = ବୟୋ

(୫) ହ୍ରସ୍ଵସ୍ଵର ପରବର୍ତ୍ତୀ ବିସର୍ଗ ପରେ ‘ର’ ଥାଇ ସନ୍ଧି ହେଲେ ବିସର୍ଗର ଲୋପ ହୁଏ ଏବଂ ପୂର୍ବବର୍ତ୍ତୀ ସ୍ଵର ଦୀର୍ଘ ହୁଏ । ଯଥା –
ନିଃ + ରବ = ନୀରବ
ନିଃ + ରୋଗ = ନୀରୋଗ
ନିଃ + ରସ = ନୀରସ
ଚକ୍ଷୁଃ + ରୋଗ = ଚକ୍ଷୂରୋଗ

(୬) ପଦାନ୍ତ ବିସର୍ଗ ପରେ ‘ଚ’ ବା ‘ଛ’ ଥିଲେ ବିସର୍ଗ ସ୍ଥାନରେ ‘ଶ’ ହୁଏ । ଏହି ‘ଶ’ ସହିତ ପରବର୍ତ୍ତୀ ବର୍ଷ ଯୁକ୍ତ ହୋଇ ସନ୍ଧି ହୁଏ । ଯଥା –
ନିଃ + ଚୟ = ନିଶ୍ଚୟ
ଦୁଃ + ଚିନ୍ତା = ଦୁଶ୍ଚିନ୍ତା

(୭) ପଦାନ୍ତ ବିସର୍ଗ ପରେ ‘ଟ’ ବା ‘ଠ’ ଥିଲେ ବିସର୍ଗ ସ୍ଥାନରେ ‘ଷ’ ହୁଏ । ଏହି ‘ଷ’ ସହିତ ପରବର୍ତ୍ତୀ ବର୍ଷ ଯୁକ୍ତ ହୋଇ ସନ୍ଧି ହୁଏ । ଯଥା –
ଧନୁଃ + ଟଙ୍କାର = ଧନୁଷ୍ଟଙ୍କାର
ନିଃ + ଠୀବନ = ନିଷ୍ଠାବନ

(୮) ପଦାନ୍ତ ବିସର୍ଗ ପରେ ‘ତ’ ବା ‘ଥ’ ଥିଲେ ବିସର୍ଗ ସ୍ଥାନରେ ‘ସ’ ହୁଏ । ଏହି ‘ସ’ ସହିତ ପରବର୍ତ୍ତୀ ବର୍ଷ ଯୁକ୍ତ ହୋଇ ସନ୍ଧି ହୁଏ । ଯଥା –
ନଭଃ + ତଳ = ନଭସ୍ତଳ
ମନଃ + ତାପ = ମନସ୍ତାପ
ଅଧଃ + ତନ = ଅଧସ୍ତନ
ନିଃ + ତେଜ = ନିସ୍ତେଜ

(୯) ବିସର୍ଗ ପରେ ‘କ’, ‘ପ’ କିମ୍ବା ‘ଫ’ ଥିଲେ ବିସର୍ଗ ‘ସ’ ହୁଏ । କେତେକ ସ୍ଥଳରେ ଷତ୍ଵବିଧ୍ ଅନୁସାରେ ‘ଷ’ ହୁଏ । ଯଥା
ନମଃ + କାର = ନମସ୍କାର
ଶ୍ରେୟଃ + କର = ଶ୍ରେୟସ୍କର
ପୁରଃ + କାର = ପୁରସ୍କାର
ବାଚଃ + ପତି = ବାଚସ୍କାତି

Odisha State Board CHSE Odisha Class 12 Optional Odia Solutions Chapter 14 ଛୋଟ ହିଁ ସୁନ୍ଦର Textbook Exercise Questions and Answers.

+2 2nd Year Odia Optional Chapter 14 ଛୋଟ ହିଁ ସୁନ୍ଦର Question Answer

(କ) ବିକଳ୍ପ ସହ ସମ୍ଭାବ୍ୟ ଉତ୍ତରମୂଳକ ୧ ନମ୍ବର ବିଶିଷ୍ଟ ପ୍ରଶ୍ନ ।
(ସମ୍ଭାବ୍ୟ ଚାରୋଟି ମଧ୍ୟରୁ ଠିକ୍ ଉତ୍ତର ବାଛି ଲେଖ ।)

Question ୧ ।
ବିଜ୍ଞାନ କେବେଠାରୁ ରହସ୍ୟବାଦ ଆଡ଼କୁ ଢ଼ଳିଛି ?
(କ) ବିଂଶ ଶତାବ୍ଦୀ ଶେଷରୁ
(ଖ) ବିଂଶ ଶତାବ୍ଦୀ ଆରମ୍ଭରୁ
(ଗ) ଊନବିଂଶ ଶତାବ୍ଦୀରୁ
(ଘ) ଊନବିଂଶ ଶତାବ୍ଦୀ ଶେଷରୁ
ଉ –
(ଖ) ବିଂଶ ଶତାବ୍ଦୀ ଆରମ୍ଭରୁ

Question ୨ ।
ପୂର୍ବରୁ ରହସ୍ୟବାଦ ସହ କାହାର ଅହି ନକୁଳ ସମ୍ପର୍କ ଥିଲା ?
(କ) ବିଜ୍ଞାନର
(ଖ) ଦର୍ଶନର
(ଗ) ଭୂଗୋଳର
(ଘ) ଧର୍ମର
ଉ –
(କ) ବିଜ୍ଞାନର

Question ୩ ।
ପଦାର୍ଥର ସଂଶ୍ଳେଷଣରୁ ଚେତନା ଜାତ ବୋଲି କାହାର ବିଶ୍ଵାସ ?
(କ) ସାହିତ୍ୟର
(ଖ) ରହସ୍ୟବାଦର
(ଗ) ଧର୍ମମତର
(ଘ) ବିଜ୍ଞାନର
ଉ –
(ଖ) ରହସ୍ୟବାଦର

Question ୪ ।
ପ୍ରକୃତିକୁ ଦାସୀ ପରି ଖଟାଅ- ଏହି ଭାବନା କାହା ଲେଖାରେ ଦେଖ‌ିବାକୁ ମିଳେ ?
(କ) ଡାରଉଚ୍ଚନ୍
(ଖ) ଦେକାର୍ତେ
(ଗ) ବେକନ୍
(ଘ) ଆଇନ୍‌ଷ୍ଟାଇନ୍
ଉ –
(ଗ) ବେକନ୍

Question ୫ ।
ସାହସ, ବୀରତ୍ଵ, ପ୍ରତିଦ୍ବନ୍ଦିତା ମନୋଭାବ କାହାର ସଦ୍‌ଗୁଣ ?
(କ) ବାଳକର
(ଖ) ବାଳିକର
(ଗ) ପୁରୁଷର
(ଘ) ନାରୀର
ଉ –
(ଗ) ପୁରୁଷର

Question ୬ ।
ନାରୀର ପ୍ରଧାନ ନେତ୍ର କ’ଣ ?
(କ) ଅନ୍ତର୍ବେଧ
(ଖ) ବହିର୍ବୋଧ
(ଗ) ସ୍ଥିରତା
(ଘ) ଗତିଶୀଳତା
ଉ –
(କ) ଅନ୍ତର୍ବୋଧ

Question ୭ ।
କେଉଁ ନାରୀ ପରି ପ୍ରକୃତି ମଣିଷଠାରୁ ଅସରନ୍ତି ଭଣ୍ଡାର ଲୁଚାଇ ରଖୁଛି ?
(କ) ଲୋଭୀ
(ଖ) ଉଦାର
(ଗ) ଧନୀ
(ଘ) ଜ୍ଞାନୀ
ଉ –
(କ) ଲୋଭୀ

Question ୮ ।
କିଏ ଆମର ମାଆ ବୋଲି କୁହାଯାଇଛି ?
(କ) ବୃକ୍ଷଲତା
(ଖ) ଆକାଶ
(ଗ) ନଦା
(ଘ) ପ୍ରକୃତି
ଉ –
(ଘ) ପ୍ରକୃତି

Question ୯ ।
“ଜୁର” ଶବ୍ଦର ଅର୍ଥ କ’ଣ ?
(କ) ବିଶିଷ୍ଟ
(ଖ) ଶିଷ୍ଟ
(ଗ) ନଷ୍ଟ
(ଘ) କଷ୍ଟ
ଉ –
(ଗ) ନଷ୍ଟ

Question ୧୦ ।
କେଉଁ ମସିହା ପରେ ସ୍କୁମାଚରଙ୍କ “Small is Beautiful” ବହି ପ୍ରକାଶ ପାଇଲା ?
(କ) ୧୯୮୫
(ଖ) ୧୯୭୦
(ଗ) ୧୯୮୦
(ଘ) ୧୯୯୦
ଉ –
(ଖ) ୧୯୭୦

Question ୧୧ ।
ପୃଥ‌ିବୀର ସମୁଦାୟ କଞ୍ଚାମାଲର ୪୦ ଭାଗ କେଉଁ ଦେଶରେ ଅଛି ?
(କ) ଆମେରିକାରେ
(ଖ) ଚୀନ୍‌ରେ
(ଗ) ଆମେରିକାରେ
(ଘ) ଜାପାନରେ
ଉ –
(କ) ଆମେରିକାରେ

Question ୧୨ ।
ସ୍କୁମାଚାର କାହାଙ୍କଦ୍ୱାରା ବିଶେଷ ଭାବେ ପ୍ରଭାବିତ ହୋଇଥିଲେ ?
(କ) ଗାନ୍ଧୀଙ୍କଦ୍ଵାରା
(ଖ) ଚର୍ଚ୍ଚିଲଙ୍କଦ୍ଵାରା
(ଗ) ବେକନ୍‌ଙ୍କଦ୍ଵାରା
(ଘ) ଦେକାର୍ଡେଙ୍କଦ୍ବାରା
ଉ –
(କ) ଗାନ୍ଧୀଙ୍କଦ୍ଵାରା

Question ୧୩ ।
ଟେକ୍‌ନୋଲୋଜି ଯାନ୍ତ୍ରିକ ହେବା ପରିବର୍ତ୍ତେ କାହାର ସ୍ପର୍ଶ ପାଇବା ଏକାନ୍ତ ଆବଶ୍ୟକ ?
(କ) ବାତ୍ସଲ୍ୟର
(ଖ) ଦିବ୍ୟତ୍ବର
(ଗ) ଭ୍ରାତୃତ୍ଵର
(ଘ) ମାନବୀୟତାର
ଉ –
(ଘ) ମାନବୀୟତାର

Question ୧୪ ।
ବୌଦ୍ଧଧର୍ମରେ କେଉଁ ପନ୍ଥା ଅବଲମ୍ବନ ପାଇଁ ନିର୍ଦ୍ଦେଶ ଦିଆଯାଇଛି ?
(କ) ଉଚ୍ଚତମ ପନ୍ଥା
(ଖ) ମଧ୍ୟମ ପନ୍ଥା
(ଗ) ଉତ୍ତମ ପନ୍ଥା
(ଘ) ସର୍ବୋତ୍ତମ ପନ୍ଥା
ଉ –
(ଖ) ମଧ୍ୟମ ପନ୍ଥା

Question ୧୫ ।
ଆନନ୍ଦ ପାଇବା ଭଳି ସୃଜନାତ୍ମକ କର୍ମରୁ ମଣିଷକୁ କିଏ ବଞ୍ଚିତ କରେ ?
(କ) ରାଜନୀତି
(ଖ) ଅର୍ଥନୀତି
(ଗ) ବିଜ୍ଞାନ
(ଘ) ଟେକ୍‌ନୋଲୋଜି
ଉ –
(ଘ) ଟେକ୍‌ନୋଲୋଜି

ଅତିରିକ୍ତ ପ୍ରଶ୍ନ ଓ ଉତ୍ତର

Question ୧ ।
ପୂର୍ବେ କିଏ ମୂଳ ବସ୍ତୁ ରୂପେ ବିବେଚିତ ହେଉଥିଲା ?
(କ) ପଦାର୍ଥ
(ଖ) ଶକ୍ତି
(ଗ) ବିଜ୍ଞାନ
(ଘ) ଜଗତ
ଉ –
(କ) ପଦାର୍ଥ

Question ୨ ।
ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡର ଭିଭି ଓ ସାରସତ୍ତା କ’ଣ ବୋଲି ପ୍ରାବନ୍ଧିକଙ୍କ ମତ ?
(କ) ଈଶ୍ଵର
(ଖ) ଚେତନା
(ଗ) ମୂଳାବସ୍ଥା
(ଘ) ଯାତନା
ଉ –
(ଖ) ଚେତନା

(ଖ) କ୍ଷୁଦ୍ର ଉତ୍ତରମୂଳକ ୧ ନମ୍ବର ବିଶିଷ୍ଟ ପ୍ରଶ୍ନ । ଗୋଟିଏ ବାକ୍ୟରେ ଉତ୍ତର ଲେଖ ।

Question ୧ ।
ବିଂଶ ଶତାବ୍ଦୀର ବିଜ୍ଞାନ କିପରି ଭାବରେ ଜଗତକୁ ଦେଖିବାକୁ ଆଗ୍ରହୀ ହୋଇଛି ?
ଉ –
ବିଂଶ ଶତାବ୍ଦୀର ବିଜ୍ଞାନ ରହସ୍ୟବାଦ ଆଡ଼କୁ ଢଳିବା ସହିତ ସାମଗ୍ରିକ ଭାବେ ଜଗତକୁ ଦେଖିବାକୁ ଆଗ୍ରହୀ ହୋଇଛି ।

Question ୨ ।
ପୂର୍ବ କେତେ ଶତାବ୍ଦୀ ଧରି ପଦାର୍ଥ ମୂଳବସ୍ତୁ ରୂପେ ବିବେଚିତ ହେଉଥିଲା ?
ଉ –
ପୂର୍ବ ତିନି ଶତାବ୍ଦୀ ଧରି ପଦାର୍ଥ ମୂଳବସ୍ତୁ ରୂପେ ବିବେଚିତ ହେଉଥିଲା ।

Question ୩ ।
ରହସ୍ୟବାଦ ଅନୁସାରେ ଜଗତର ମୂଳସତ୍ତା କ’ଣ ?
ଉ –
ରହସ୍ୟବାଦ ଅନୁସାରେ ଜଗତର ମୂଳସତ୍ତା ହେଉଛି – ଚେତନା ।

Question ୪ ।
କାହାର ଜୟଧ୍ବନି ଦେଇ ବିଜ୍ଞାନ ଯାନ୍ତ୍ରିକ ବାଟେ ମାଡି ଚାଲିଲା ?
ଉ –
ପୌରୁଷର ଜୟଧ୍ୱନି ଦେଇ ବିଜ୍ଞାନ ଯାନ୍ତ୍ରିକ ବାଟେ ମାଡ଼ି ଚାଲିଲା।

Question ୫ ।
କେଉଁ ଭାବର ଜାଗରଣ ହେବା ମଣିଷ ପକ୍ଷରେ ଶୁଭଙ୍କର ହେବ ?
ଉ –
ନାରୀଭାବର ଜାଗରଣ ହେବା ମଣିଷ ପକ୍ଷରେ ଶୁଭଙ୍କର ହେବ।

Question ୬ ।
ପୁରୁଷର ପ୍ରଧାନ ନେତ୍ର କଣ ?
ଉ –
ପୁରୁଷର ପ୍ରଧାନ ନେତ୍ର ହେଉଛି- ଜ୍ଞାନ।

Question ୭ ।
କାହାର ଭଣ୍ଡାର ଅସରନ୍ତି ନୁହେଁ ?
ଉ –
ପ୍ରକୃତିର ଭଣ୍ଡାର ଅସରନ୍ତି ନୁହେଁ ।

Question ୮ ।
ସ୍କୁମାଚାରଙ୍କ କେଉଁ ବହିଟିକୁ ସମାଲୋଚନା କରି ଗାଡ଼ିଆନ୍ କାଗଜ ଏହାକୁ ‘Buddhist Ecomomics’ ବୋଲି କହିଥିଲେ ?
ଉ –
ସ୍କୁମାଚାରଙ୍କ ‘Small is beautiful’ ବହିଟିକୁ ସମାଲୋଚନା କରି ଗାଡ଼ିଆନ୍ କାଗଜ ଏହାକୁ ‘Buddhist Ecomomics’ ବୋଲି କହିଥିଲେ ।

Question ୯ ।
ନିଉକ୍ଲିୟର୍ ମଳଦ୍ଵାରା କଣ ହେବ ?
ଉ –
ନିଉକ୍ଲିୟର୍ ମଳଦ୍ଵାରା ସୃଥିବୀକୁ ଭୟଙ୍କର ବିପଦ ମାଡ଼ିଆସିବ ।

Question ୧୦ ।
ଆଧୁନିକ ମଣିଷର ଦୁର୍ଦ୍ଦଶା ପାଇଁ କିଏ ଦାୟୀ ?
ଉ –
ଆଧୁନିକ ମଣିଷର ଦୁର୍ଦ୍ଦଶା ପାଇଁ ଟେକ୍‌ନୋଲୋଜି ହିଁ ଦାୟୀ

(ଗ) କ୍ଷୁଦ୍ର ଉତ୍ତର ମୂଳକ ୨ ନମ୍ବର ବିଶିଷ୍ଟ ପ୍ରଶ୍ନ । ଦୁଇଟି ବାକ୍ୟରେ ଉତ୍ତର ଲେଖ ।
(ଲେଖା ଓ ଲେଖକ ସୂଚନା ପାଇଁ ୧ ନମ୍ବର ଓ ଉତ୍ତର ପାଇଁ ୧ ନମ୍ବର ।)

Question ୧ |
ଛୋଟ ହିଁ ସୁନ୍ଦର ପ୍ରବନ୍ଧଟି କେଉଁ ପୁସ୍ତକ ଅବଲମ୍ବନରେ ରଚିତ।
ଉ –
ପ୍ରବନ୍ଧ – ଛୋଟ ହିଁ ସୁନ୍ଦର
ପ୍ରାବନ୍ଧିକ – ଶରତ କୁମାର ମହାନ୍ତି

ଛୋଟ ହିଁ ସୁନ୍ଦର ପ୍ରବନ୍ଧଟି ସ୍କୁମାଚାରଙ୍କ ‘Small is beautiful’ ପୁସ୍ତକ ଅବଲମ୍ବନରେ ରଚିତ।

Question ୨ ।
କେଉଁ ଚିନ୍ତାଶୀଳ ଲେଖକଦ୍ଵୟ ଆଧୁନିକ ବିଜ୍ଞାନକୁ ଯାନ୍ତ୍ରିକତା ବାଟରେ ମତେଇ ନେଲେ ?
ଉ –
ପ୍ରବନ୍ଧ – ଛୋଟ ହିଁ ସୁନ୍ଦର
ପ୍ରାବନ୍ଧିକ – ଶରତ କୁମାର ମହାନ୍ତି

ବେକନ୍ ଓ ଦେକାର୍ତେ ଏହି ଚିନ୍ତାଶୀଳ ଲେଖକଦ୍ଵୟ ଆଧୁନିକ ବିଜ୍ଞାନକୁ ଯାନ୍ତ୍ରିକତା ବାଟରେ ମତେଇ ନେଲେ।

Question ୩ ।
ନାରୀ ଜାଗରଣଠାରୁ କେଉଁ ଭାବର ଜାଗରଣ ଅନେକ ବଡକଥା ବୋଲି କୁହାଯାଇଛି ?
ଉ –
ପ୍ରବନ୍ଧ – ଛୋଟ ହିଁ ସୁନ୍ଦର
ପ୍ରାବନ୍ଧିକ – ଶରତ କୁମାର ମହାନ୍ତି

ନାରୀ ଜାଗରଣଠାରୁ ନାରୀ ଭାବର ଜାଗରଣ ଅନେକ ବଡ଼କଥା ବୋଲି କୁହାଯାଇଛି।

Question ୪ ।
କେଉଁ ମଣିଷଟି ଅସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ?
ଉ –
ପ୍ରବନ୍ଧ – ଛୋଟ ହିଁ ସୁନ୍ଦର
ପ୍ରାବନ୍ଧିକ – ଶରତ କୁମାର ମହାନ୍ତି

ଜ୍ଞାନ ସାଧନାରେ ଉପରକୁ ଉଠିଥିବା ଅଥଚ ଅନ୍ତର୍ବୋଧ ନଥିବା ମଣିଷଟି ଅସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ।

Question ୫ ।
ଭଲଭାବରେ ବଞ୍ଚିବାକୁ ହେଲେ ମଣିଷ କାହାକୁ ଦାସୀ ପରି ଖଟେଇବାପାଇଁ ଉଚିତ ମଣୁଥିଲା ?
ଉ –
ପ୍ରବନ୍ଧ – ଛୋଟ ହିଁ ସୁନ୍ଦର
ପ୍ରାବନ୍ଧିକ – ଶରତ କୁମାର ମହାନ୍ତି

ଭଲଭାବରେ ବଞ୍ଚିବାକୁ ହେଲେ ମଣିଷ ପ୍ରକୃତିକୁ ଦାସୀ ପରି ଖଟେଇବାପାଇଁ ଉଚିତ ମଣୁଥିଲା ।

Question ୬ ।
ଅର୍ଥନୀତିଜ୍ଞଙ୍କ ଆହ୍ବାନକ୍ରମେ ମଣିଷ କାହାକୁ ଈଶ୍ବରଙ୍କ ଆସନରେ ବସାଇଲା ?
ଉ –
ପ୍ରବନ୍ଧ – ଛୋଟ ହିଁ ସୁନ୍ଦର
ପ୍ରାବନ୍ଧିକ – ଶରତ କୁମାର ମହାନ୍ତି

ଅର୍ଥନୀତିଜ୍ଞଙ୍କ ଆହ୍ବାନକ୍ରମେ ମଣିଷ ଅର୍ଥ ଉପାର୍ଜନକୁ ଈଶ୍ବରଙ୍କ ଆସନରେ ବସାଇଲା।

Question ୭ ।
କେଉଁ କଥାକୁ ଆମେରିକାବାସୀ ସଫଳ ଅର୍ଥନୈତିକ ବ୍ୟବସ୍ଥାର ପ୍ରମାଣପତ୍ର ବୋଲି ଭାବନ୍ତି ?
ଉ –
ପ୍ରବନ୍ଧ – ଛୋଟ ହିଁ ସୁନ୍ଦର
ପ୍ରାବନ୍ଧିକ – ଶରତ କୁମାର ମହାନ୍ତି

ବିଭବ କଥାକୁ ଆମେରିକାବାସୀ ସଫଳ ଅର୍ଥନୈତିକ ବ୍ୟବସ୍ଥାର ପ୍ରମାଣପତ୍ର ବୋଲି ଭାବନ୍ତି।

Question ୮ ।
ବର୍ତ୍ତମାନର ଅର୍ଥନୀତି ସାଂପ୍ରତିକ ସମସ୍ୟାର ସମାଧାନ ଦିଗରେ ଅସମର୍ଥ କାହିଁକି ?
ଉ –
ପ୍ରବନ୍ଧ – ଛୋଟ ହିଁ ସୁନ୍ଦର
ପ୍ରାବନ୍ଧିକ – ଶରତ କୁମାର ମହାନ୍ତି

କାରଣ ବର୍ତ୍ତମାନର ଅର୍ଥନାତି ଊନବିଂଶ ଶତାବ୍ଦୀର ବୈଜ୍ଞାନିକ ବିଶ୍ଵାସ ଉପରେ ନିର୍ଭରଶୀଳ ହୋଇଥିବାରୁ ସାଂପ୍ରତିକ ସମସ୍ୟାର ସମାଧାନ ଦିଗରେ ଅସମର୍ଥ।

(ଘ) ଅଳ୍ପ ଦୀର୍ଘ ଉତ୍ତରମୁଳକ ୩ ନମ୍ବର ବିଶିଷ୍ଟ ପ୍ରଶ୍ନ। ୩୦ଟି ଶବ୍ଦ ମଧ୍ୟରେ ଉତ୍ତର ଲେଖ ।
(ଲେଖା ଓ ଲେଖକଙ୍କ ସୂଚନା ପାଇଁ ୧ ନମ୍ବର ଓ ଉତ୍ତର ପାଇଁ ୨ ନମ୍ବର ।)

Question ୧ ।
ଜଗତକୁ ଏକ ଯନ୍ତ୍ର ଭାବି କ’ଣ କରିବା ପାଇଁ ବେକନ୍ ଇଙ୍ଗିତ କରୁଥିଲେ ?
ଉ –
ପ୍ରବନ୍ଧ – ଛୋଟ ହିଁ ସୁନ୍ଦର
ପ୍ରାବନ୍ଧିକ – ଶରତ କୁମାର ମହାନ୍ତି

ବେକନ୍ କହୁଥିଲେ ଜଗତ ଏକ ଯନ୍ତ୍ର । ତାକୁ ଅକ୍ତିଆର କର, ଭୋଗ କର । ପ୍ରକୃତିକୁ ଦାସୀ ପରି ଖଟାଅ। ସେ ହିଁ ବିଜ୍ଞାନକୁ ଯାନ୍ତ୍ରିକତା ବାଟରେ ମତେଇ ହୋଇଥିଲେ ।

Question ୨ ।
ନାରୀ ଭାବର ଜାଗରଣ କହିଲେ କ’ଣ ବୁଝାଏ ?
ଉ –
ପ୍ରବନ୍ଧ – ଛୋଟ ହିଁ ସୁନ୍ଦର
ପ୍ରାବନ୍ଧିକ – ଶରତ କୁମାର ମହାନ୍ତି

ସଦ୍‌ଗୁଣ ରହିଛି; ଯଥା- ଦୟା, ସେବା, ସହନଶୀଳ ମନୋଭାବ ଆଦି। ଆହୁରି ମଧ୍ୟ ନାରୀର ପ୍ରଧାନ ନେତ୍ର ଅନ୍ତର୍ବୋଧ। ଏଇ ସବୁଥିରେ ଜାଗରଣ ଆସିବା ଲୋଡ଼ା।

Question ୩ ।
ନାରୀ ପୁରୁଷ ଖାଲି ଲିଙ୍ଗ ଦୃଷ୍ଟିରୁ ଅଲଗା, ନଚେତ ସବୁ ଦୃଷ୍ଟିରୁ ସମାନ –ଏପରି ଘଟିବା ଶୁଭ କଥା ନୁହେଁ କାହିଁକି ?
ଉ –
ପ୍ରବନ୍ଧ – ଛୋଟ ହିଁ ସୁନ୍ଦର
ପ୍ରାବନ୍ଧିକ – ଶରତ କୁମାର ମହାନ୍ତି

ନାରୀ ପୁରୁଷ ଖାଲି ଲିଙ୍ଗ ଦୃଷ୍ଟିରୁ ଅଲଗା, ନଚେତ ସବୁ ଦୃଷ୍ଟିରୁ ସମାନ – ଏପରି ଘଟିବା ଶୁଭ କଥା ନୁହେଁ, କାରଣ ଏପରି ହେଲେ ନାରୀ ତାହାର ସ୍ଵାଭାବିକ ଗୁଣଗୁଡ଼ିକୁ ହରାଇବ। ଦୟାଶୂନ୍ୟ ବୀର ପରି କେବଳ ବଳରେ ବିକାଶ ଢଳିବ ।

Question ୪ ।
ଦୟାଶୂନ୍ୟ ବଡ଼ ବୀର ସଂପର୍କରେ କ’ଣ କୁହାଯିବ ?
ଉ –
ପ୍ରବନ୍ଧ – ଛୋଟ ହିଁ ସୁନ୍ଦର
ପ୍ରାବନ୍ଧିକ – ଶରତ କୁମାର ମହାନ୍ତି

ପ୍ରାବନ୍ଧିକ ଦୟାଶୂନ୍ୟ ବୀର ପ୍ରସଙ୍ଗରେ କହିଛନ୍ତି, ବୀର ହୁଏତ ବଳରେ ନିଜର ମହନୀୟତାକୁ ପରିପ୍ରକାଶ କରିପାରିବ; ମାତ୍ର ତା’ର ହୃଦୟରେ ମାନବୀୟ ଆଚରଣ ତଥାପି ରହିନଥିବ। ଯେମିତିକି ଜ୍ଞାନ ସାଧନାରେ ଶୀର୍ଷକୁ ଉଠିଥିବା ବ୍ୟକ୍ତି ଅନ୍ତର୍ବୋଧ ନଥିବା କାରଣରୁ ଆସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ସେମିତି ବୀର ବୟାଶୂନ୍ୟ ହେଲେ ଅସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ।

Question ୫ ।
ବୀରଭୋଗ୍ୟ ବସୁନ୍ଧରା ନୀତିଟି କ’ଣ୍ ?
ଉ –
ପ୍ରବନ୍ଧ – ଛୋଟ ହିଁ ସୁନ୍ଦର
ପ୍ରାବନ୍ଧିକ – ଶରତ କୁମାର ମହାନ୍ତି

ବୀରଭୋଗ୍ୟ ବସୁନ୍ଧରା ନୀତିଟି ହେଉଛି ଶକ୍ତି ବଳରେ ଜଗତକୁ ଭୋଗ କରିବା। ସପ୍ତଦଶ ଶତାବ୍ଦୀରେ ଆଧୁନିକ ବିଜ୍ଞାନର ଅଭ୍ୟୁଦୟଠାରୁ ବିଂଶ ଶତାବ୍ଦୀ ପ୍ରଥମାର୍ଦ୍ଧ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ପୁରୁଷ ପ୍ରଧାନ କାଳରେ ମଣିଷ ଭଲଭାବରେ ବଞ୍ଚିବାକୁ ପ୍ରକୃତିକୁ ଦାସୀ ଭାବେ ଖଟାଇବାକୁ, ତା’ର ଗଚ୍ଛିତ ଭଣ୍ଡାରକୁ ଉପେଯାଗ କରିବାକୁ ଉଚିତ ମନେକରିଛନ୍ତି।

Question ୬ ।
ପ୍ରକୃତିକୁ ଦାସୀ ପଣରେ ଖଟାଇବାର ଅର୍ଥ ବୁଝାଇଦିଅ ।
ଉ –
ପ୍ରବନ୍ଧ – ଛୋଟ ହିଁ ସୁନ୍ଦର
ପ୍ରାବନ୍ଧିକ – ଶରତ କୁମାର ମହାନ୍ତି

ପ୍ରକୃତିକୁ ଦାସୀ ପଣରେ ଖଟାଇବାର ଅର୍ଥ- ପ୍ରକୃତିରେ ଗଚ୍ଛିତ ଥିବା ଭଣ୍ଡାରକୁ ବିନିଯୋଗ କରିବା। ତାକୁ ଅଧିକରୁ ଅଧିକ ନିଜ କାମରେ ଲାଗାଇବା। ତା’ ଅଣ୍ଟିରୁ ସେସବୁକୁ ଛଡ଼ାଇ ଆଣି ନିଜର ପ୍ରାପ୍ୟ ଆଦାୟ କରିବାସହ ବୀର ପରି ବଞ୍ଚିବା ।

Question ୭ ।
ଲେଖକ ସ୍କୁମାଚାର ଆମେରିକାକୁ କାହିଁକି ସମାଲୋଚନା କରିଛନ୍ତି ?
ଉ –
ପ୍ରବନ୍ଧ – ଛୋଟ ହିଁ ସୁନ୍ଦର
ପ୍ରାବନ୍ଧିକ – ଶରତ କୁମାର ମହାନ୍ତି

ବର୍ତ୍ତମାନ ଆମେରିକା ବିଶ୍ଵର ସବୁଠାରୁ ବିଭବଶାଳୀ ଦେଶ। ଆମେରିକାର ବିଭବ ହିଁ ତାହାର ଆର୍ଥନୀତିକ ବ୍ୟବସ୍ଥାର ସଫଳତାର ପ୍ରାମାଣପତ୍ର । ପୃଥିବୀର ସମୁଦାୟ କଞ୍ଚାମାଲର ୪୦ ଭାଗ ଆମେରିକାରେ ଏବଂ ପୃଥିବୀ ଲୋକସଂଖ୍ୟାର ମାତ୍ର ୬ ଭାଗ ଆମେରିକାରେ । ତେଣୁ ଲେଖକ ସ୍କୁମାଚାର ୬ଭାଗ ଲୋକଙ୍କ ପାଇଁ ୪୦ ଭାଗ କଞ୍ଚାମାଲ ଥିବା ଯୋଗୁ ଆମେରିକାକୁ ସମାଲୋଚନା କରିଛନ୍ତି ।

(ଙ) ଦୀର୍ଘ ଉତ୍ତରମୂଳକ ୫ ନମ୍ବର ବିଶିଷ୍ଟ ପ୍ରଶ୍ନ । ୧୫୦ଟି ଶବ୍ଦ ମଧ୍ୟରେ ଉତ୍ତର ଲେଖ ।

Question ୧ ।
‘ଛୋଟ ହିଁ ସୁନ୍ଦର’ ପ୍ରବନ୍ଧର ଆଭିମୁଖ୍ୟ ଆକଳନ କର ।
ଉ –
ସ୍ବାଧୀନତା ପରବର୍ତ୍ତୀ ଓଡ଼ିଆ ପ୍ରବନ୍ଧ ସାହିତ୍ୟ କ୍ଷେତ୍ରରେ ଜଣେ ପ୍ରତିଷ୍ଠିତ ପ୍ରଚଣ୍ଡପ୍ରତିଭା ଓ ବହୁପରିଚିତ ବ୍ୟକ୍ତିତ୍ଵ ପ୍ରାବନ୍ଧିକ ଶରତ କୁମାର ମହାନ୍ତି । ବିଜ୍ଞାନ ବିଷୟସମ୍ବଳିତ ପ୍ରବନ୍ଧ ରଚନାରେ ସମ୍ଭବତଃ ସେ ଜଣେ ଅପ୍ରତିଦ୍ବନ୍ଦ୍ବ ଗଦ୍ୟଶିଳ୍ପୀ । ବିଜ୍ଞାନ ବିଷୟସମ୍ବଳିତ ପ୍ରବନ୍ଧ ରଚନାରେ ସେ ଅଧୂକ ନିଷ୍ଠା ବ୍ୟକ୍ତ କରିଥିଲେ ମଧ୍ୟ ଦର୍ଶନ, ଇତିହାସ, ଧର୍ମ, କଳା, ସାହିତ୍ୟ ଇତ୍ୟାଦି ପ୍ରତି ତାଙ୍କ ଆଗ୍ରହର ଅଭାବ ନାହିଁ । ଶରତ କୁମାରଙ୍କ ପ୍ରବନ୍ଧଗୁଡ଼ିକରେ ବିଶ୍ୱଦୃଷ୍ଟି ପରିଲକ୍ଷିତ । ତଥ୍ୟ ଓ ତତ୍ତ୍ଵ ଆଶ୍ରିତ ତାଙ୍କ ପ୍ରବନ୍ଧାବଳୀ ଯେମିତି ପ୍ରଭାବଶାଳୀ, ବ୍ୟଙ୍ଗ ଓ ଶାଣିତ ଦୃଷ୍ଟିଭଙ୍ଗୀରେ ତାଙ୍କ ପ୍ରବନ୍ଧକଳା ସେମିତି ହୃଦୟସ୍ପର୍ଶୀ ।

ତାଙ୍କ ସ୍ମରଣୀୟ ପ୍ରବନ୍ଧଗ୍ରନ୍ଥଗୁଡ଼ିକ ମଧ୍ୟରୁ ‘ବିଜ୍ଞାନ ଦୃଷ୍ଟି’, ‘ଆକାଶର ଆହ୍ୱାନ’, ‘ଆଟମ୍ଭରୁ କ୍ଵାଣ୍ଟମ୍’, ‘ଅସ୍ତିତ୍ଵବାଦର ମର୍ମକଥା’, ‘ବୋଦାଙ୍କ ଦାଦାଗିରି ଓ ଅନ୍ୟାନ୍ୟ ପ୍ରବନ୍ଧ’, ‘ସଂସ୍କୃତି ଓ ଅପସଂସ୍କୃତି’, ‘ଏଣୁତେଣୁ କିଛି’, ‘ବିବର୍ତ୍ତନଶୀଳ ମଣିଷର ସଂଗ୍ରାମ’, ‘ଗ୍ରୀକ୍‌ତିର ଜୀବନଗାଥା’, ‘ଛତ୍ରପତି ବିବେକାନନ୍ଦ’, ‘ଗାନ୍ଧିମଣିଷ’ ଆଦି ପ୍ରବନ୍ଧଗ୍ରନ୍ଥ ଅନ୍ୟତମ ।

‘ଛୋଟ ହିଁ ସୁନ୍ଦର’ ପ୍ରାବନ୍ଧିକଙ୍କ ଏକ ବହୁଚର୍ଚ୍ଚିତ ପ୍ରବନ୍ଧ । ଏହି ପ୍ରବନ୍ଧଟି ତାଙ୍କର ‘ଆଧୁନିକତାର ରୂପରେଖ’ ପ୍ରବନ୍ଧ ସଂକଳନରୁ ଗୃହୀତ । ଏଥ‌ିରେ ବିଜ୍ଞାନର ଅତ୍ୟଧିକ ଯାନ୍ତ୍ରିକତା ଓ ବସ୍ତୁବାଦିତା କିପରି ପୃଥ‌ିବୀ ପାଇଁ କ୍ଷତିକାରକ, ତାହା ଦର୍ଶାଇଛନ୍ତି ପ୍ରାବନ୍ଧିକ । ପ୍ରଥମରୁ କହିବାକୁ ଗଲେ ଏହି ‘ଛୋଟ ହିଁ ସୁନ୍ଦର’ ପ୍ରବନ୍ଧଟିକୁ ପ୍ରାବନ୍ଧିକ ଶରତ କୁମାର ମହାନ୍ତି ଅର୍ଥନୀତିଜ୍ଞ ସ୍କୁମାଚାରଙ୍କ ବହୁଚର୍ଚ୍ଚିତ ଗ୍ରନ୍ଥ ‘Small is beautiful’ ଦ୍ଵାରା ପ୍ରଭାବିତ ହୋଇ ରଚନା କରିଛନ୍ତି । ଖ୍ରୀଷ୍ଟାବ୍ଦ ୧୯୭୦ ପରେ ସ୍କୁମାଚାରଙ୍କ ଏହି ‘ଛୋଟ ହିଁ ସୁନ୍ଦର’ ପୁସ୍ତକ ପ୍ରକାଶ ପାଇଥିଲା । ପାଶ୍ଚାତ୍ୟ ବିଜ୍ଞାନ ଓ ପ୍ରାଚ୍ୟ ଦର୍ଶନର ଏକ ଅପୂର୍ବ ମିଳନର ଏହି ବହିଟି ସମଗ୍ର ବିଶ୍ଵମାନସିକତା ଉପରେ ତା’ର ପ୍ରଭାବ ପକାଇଥଲା । ସୁତରାଂ ‘ଛୋଟ ହିଁ ସୁନ୍ଦର’ ତଥା ‘Small is beautiful’ ବହିର ପ୍ରଭାବରେ ରଚିତ ହୋଇଥିବାରୁ ଏଇ ପ୍ରବନ୍ଧର ନାମ ‘ଛୋଟ ହିଁ ସୁନ୍ଦର’ ହେବା ସ୍ଵାଭାବିକ ମନେହୁଏ ।

ବଢ଼ିଛି ଏବଂ ପଦାର୍ଥ ଆଡ଼କୁ ଢଳିଛି । ବେକନ୍ ଓ ଦେକାର୍ତା ପ୍ରଭୃତି ଆଧୁନିକ ଚିନ୍ତାଶୀଳ ବ୍ୟକ୍ତିତ୍ବ ବିଜ୍ଞାନକୁ ଯାନ୍ତ୍ରିକତା ବାଟରେ ମତେଇନେଲେ । ପ୍ରକୃତିକୁ ଅଧ୍ୟରୁ ଅଧ୍ଵ ଲୁଣ୍ଠନ କରି ତାକୁ ଉପଭୋଗ କରିବାପାଇଁ ଆଧୁନିକ ମାନବକୁ ଆହ୍ଵାନ ମିଳିଲା । ପ୍ରକୃତିର ସେବା କରିବା ପରିବର୍ତ୍ତେ ତା’ର ଶୋଷଣ କରିବାକୁ ଆଧୁନିକ ମାନବ ବ୍ରତଭାବେ ଗ୍ରହଣ କଲା । ପ୍ରକୃତିକୁ ଦାସୀପଣରେ ଖଟାଇବାକୁ ମନକଲା, ଯାହା ସମଗ୍ର ବିଶ୍ଵର ଚିନ୍ତାନାୟକଙ୍କୁ ବିଶେଷଭାବରେ ଚିନ୍ତା କରିବାକୁ ବ୍ୟସ୍ତ କରିପକାଇଲା ।

ପ୍ରକୃତି ଆମର ମାଆ । ମଣିଷର ଏଇ ଉପଲବ୍‌ଧୁ ବହୁ ପ୍ରାଚୀନ କାଳରୁ ହୋଇଛି । ଆଧୁନିକ ବିଜ୍ଞାନର ଜାଗରଣ ସହିତ ମଣିଷ ଏଇ ଉପଲବ୍‌ଧିକୁ ଏଡ଼େଇଗଲା । ହେଲେ ନିକଟ ଅତୀତରେ ମଣିଷର ଏଇ ମନୋଭାବରେ ପରିବର୍ତ୍ତନ ଆସିଛି । ପରିବେଶ ସଚେତନ ହୋଇଉଠୁଥ‌ିବା ଏଇ ମଣିଷ ପ୍ରକୃତିକୁ ପୁଣିଥରେ ମାଆ ରୂପରେ ଫେରି ପାଇବାକୁ ଚେଷ୍ଟାକଲା ଏବଂ ସେଥ‌ିରେ ସଫଳ ହେଲା ମଧ୍ଯ ।

ଟେକ୍ନୋଲୋଜିର ବିକାଶ ତଥା ବିସ୍ତାରକୁ ଯେତେବେଳେ ୧୯୫୦/୬୦ ମସିହା ବେଳକୁ ରୋକିବା ନିମନ୍ତେ ସ୍କୁମାଚାର ଅଙ୍କୁଶ ଲଗାଇଲେ ଅର୍ଥାତ୍ ପ୍ରକୃତିର କଞ୍ଚାମାଲ ଅସରନ୍ତି ନୁହେଁ ବୋଲି ସଚେତନଧର୍ମୀ ଘୋଷଣା କରିଲେ ସେତେବେଳେ ଜନସଚେତନତା ବଢିଲା ।

ମଣିଷ ଆବଶ୍ୟକତା ଅନୁସାରେ ଅଳ୍ପ ଯନ୍ତ୍ରପାତିଦ୍ୱାରା ପରିମିତ ବିକାଶ ମଧ୍ଯରେ ବଞ୍ଚିବା ଦରକାର । ଦ୍ରୁତ ଓ ଅତ୍ୟଧିକ ବିକାଶ ନାଆଁରେ ପ୍ରକୃତିକୁ ଧ୍ୱଂସ କରିଦେଇ ଭବିଷ୍ୟତ ଅନ୍ଧାର କରିଦେବା ବିଜ୍ଞାନର ଲକ୍ଷ୍ୟ ନହେଉ । ଭୋଗବାଦୀ ଅର୍ଥନୀତି ବଦଳରେ ପରିବେଶଭିଭିକ ଓ ମାନବୀୟ ମୂଲ୍ୟବୋଧଯୁକ୍ତ ଅର୍ଥନୀତି ବିଶ୍ୱ ପାଇଁ ଶୁଭଙ୍କର ହେବ । ପୂର୍ବରୁ ଗତ ତିନି ଶତାବ୍ଦୀ ଧରି ଆଧୁନିକ ବିଜ୍ଞାନ କେବଳ ପଦାର୍ଥକୁ ଯେଉଁ ଗୁରୁତ୍ଵ ଦେଇ ଆସୁଥିଲା, ତାହା ବିଂଶ ଶତାବ୍ଦୀ ଆରମ୍ଭରେ ପରିବର୍ତ୍ତିତ ହେବା ଏକ ଭଲ ଲକ୍ଷଣ ବୋଲି ଲେଖକଙ୍କ ମତ । ରହସ୍ୟବାଦର ଚେତନାକୁ ଗୁରୁତ୍ୱ ଦେବାକୁ ଆରମ୍ଭ କରିବାଦ୍ଵାରା ବିଜ୍ଞାନର ଗତି ପରିବର୍ତ୍ତିତ ହୋଇଛି । ବିଜ୍ଞାନର ଏଇ ଗତି ପରିବର୍ତ୍ତନ ହିଁ ଲେଖକଙ୍କ ଆଭିମୁଖ୍ୟ ।

ବାସ୍ତବିକ ପ୍ରାବନ୍ଧିକଙ୍କ ଆଲୋକପାତ ଯଥାର୍ଥ ଓ ପ୍ରସଙ୍କୋଚିତ ମନେହୁଏ ।

Question ୨ ।
ବିଜ୍ଞାନକୁ ଯାନ୍ତ୍ରିକତା ବାଟରେ ମତେଇ ନେବାଦ୍ବାରା ମଣିଷର କି କି କ୍ଷତି ହୋଇଛି ବର୍ଣ୍ଣନା କର ।
ଉ –
ବିଜ୍ଞାନଭିତ୍ତିକ ପ୍ରବନ୍ଧର ସ୍ରଷ୍ଟାଭାବେ ଶ୍ରୀଯୁକ୍ତ ଶରତ କୁମାର ମହାନ୍ତି ଓଡ଼ିଆ ସାହିତ୍ୟରେ ସର୍ବତ୍ର ପରିଚିତ । ତାଙ୍କ ପ୍ରବନ୍ଧ ବହୁ ଜଟିଳ ସମସ୍ୟାର ସରଳ ଓ ସହଜ ମାର୍ଗରେ ଉନ୍ମୋଚନ କରିବାରେ ସହାୟକ ହୋଇଥାଏ । ବହୁ ପ୍ରବନ୍ଧର ସ୍ରଷ୍ଟା ଭାବେ ନିଜର ସ୍ଵତନ୍ତ୍ର ଅଧ୍ୟାୟ ସୃଷ୍ଟି କରିଛନ୍ତି । ‘ଆଟମ୍ଭରୁ କ୍ଵାଣ୍ଟମ’, ‘ବିଜ୍ଞାନ ଦୃଷ୍ଟି’, ‘ସୂର୍ଯ୍ୟ ପରିବାର’ । ଏହିଭଳି ପ୍ରବନ୍ଧ ସଙ୍କଳନ ‘ ଆଧୁନିକତାର ରୂପରେଖ’ରୁ ସଂଗୃହୀତ । ବିଜ୍ଞାନର ଅତ୍ୟଧିକ ଯାନ୍ତ୍ରିକତା ଓ ବସ୍ତୁବାଦିତା କିଭଳି ପୃଥ‌ିବୀ ପାଇଁ କ୍ଷତିକାରକ ତାହା ଉକ୍ତ ପ୍ରବନ୍ଧରେ ଦର୍ଶାଇ ଦିଆଯାଇଛି ।

ମଣିଷ ସକଳ ସୃଷ୍ଟିର ନିୟାମକ । ବିଜ୍ଞାନକୁ ସେଇ ହିଁ ରୂପରେଖ ଦେଇଛି । ପ୍ରତି ମୁହୂର୍ଭରେ ଆଜି ବିଜ୍ଞାନ ମଣିଷକୁ ଅଭିନବ ଉଦ୍ଭାବନମାନ ଯୋଗାଇ ଆସିଛି । ପ୍ରତି ପଦକ୍ଷେପରେ ବିଜ୍ଞାନ ନିକଟରେ ଆତ୍ମସମର୍ପଣ କରୁଛି । ବିଜ୍ଞାନ ତା’ ଜୀବନକୁ ଏପରି ନିୟନ୍ତ୍ରିତ କରିଛି ଯେ ପ୍ରତି ମୁହୂର୍ତ୍ତରେ ସେ ବିଜ୍ଞାନର ଅପ୍ରତିହତ ପ୍ରଭାବକୁ ସ୍ଵୀକାର କରୁଛି । ବେକନ୍ ଓ ଦେକାର୍ତ୍ତେ ଆଧୁଡ଼ିକ ବିଜ୍ଞାନକୁ ଯାନ୍ତ୍ରିକତା ବାଟରେ ମତେଇ ନେଲେ । ବିଜୟର ବୈଜୟନ୍ତୀ ଉଡ଼ାଇ ବିଜ୍ଞାନ ଯାନ୍ତ୍ରିକ ବାଟେ ଦ୍ରୁତ ପଥରେ ଆଗେଇ ଚାଲିଲା । ସେମାନଙ୍କ ଭାବନରେ ଜଗତ ଏକ ଯନ୍ତ୍ର, ତାକୁ ନିଜ ଅଧୀନରେ ରଖୁ ଭୋଗ କର । ଜୀବନକୁ ଆନନ୍ଦ ଦିଅ । ପ୍ରକୃତିକୁ ଦାସୀ ରୂପେ ଖଟାଇ ଅହେତୁକୀ ଆନନ୍ଦ ଗ୍ରହଣ କର ।

ଦ୍ରୁତ ପଥରେ ଆଗେଇ ଚାଲିଲା । ସେମାନଙ୍କ ଭାବନରେ ଜଗତ ଏକ ଯନ୍ତ୍ର, ତାକୁ ନିଜ ଅଧୀନରେ ରଖୁ ଭୋଗ କର । ଜୀବନକୁ ଆନନ୍ଦ ଦିଅ । ପ୍ରକୃତିକୁ ଦାସୀ ରୂପେ ଖଟାଇ ଅହେତୁକୀ ଆନନ୍ଦ ଗ୍ରହଣ କର ।

ସମାଜରେ ବିଜ୍ଞାନର ଦ୍ରୁତ ପ୍ରଗତି ସତ୍ତ୍ଵେ ପ୍ରକୃତିକୁ ଲୁଣ୍ଠନ କରିବା ଓ ନାରୀ ନିର୍ଯାତନା ଅବ୍ୟାହତ ରଖିବା ଏକ ପରମ୍ପରା ଜାରି ରହିଛି । ମଣିଷ ଆଜି ବି ନାନା ପରିବର୍ତ୍ତନର ନାରାବାଜ ଦେଉଥିଲେ ମଧ୍ୟ ଏବେ ବି ମଣିଷ ପ୍ରତି ନିର୍ଦ୍ଦୟ ଆଚରଣ କରୁଛି । ନାରୀ ନିର୍ଯାତନା ବନ୍ଦ ହୋଇନାହିଁ । ମାତ୍ର ଏସବୁ ଭିତରେ ଦେଖୁହୁଏ ଯେ ଏ ଦୁଇଟିର ବିପରୀତ ଦିଗରେ ସ୍ରୋତ ପ୍ରବାହିତ ହେଲାଣି । ବିପରୀତ ଦିଗରେ ଧାବିତ ଏଇ ସ୍ରୋତ ତିନିଶହ ବର୍ଷ ଧରି ଚାଲିଥିବା ପ୍ରକୃତି ଶୋଷଣ ବା ନାରୀ ନିର୍ଯାତନା ଅଳ୍ପ କେତେ ବର୍ଷ ଭିତରେ ବନ୍ଦ କରିଦେବା ସମ୍ଭବ ନୁହେଁ ବୋଲି ଲେଖକ ମତ ରଖୁଛନ୍ତି ।

ହେଲେ ନାରୀଠାରେ ଥ‌ିବା ଦୟା, ସେବା, ସହନଶୀଳତାକୁ ପ୍ରଗତି ପଥରେ ଆଗେଇ ନେବ । ସଦ୍‌ଗୁଣର ଅଧିକାରୀ ହେତୁ ତା’ର ଅନ୍ତର୍ବୋଧ ଜାଗ୍ରତ ହେବ । ସେହିଭଳି ପୁରୁଷର ମାନବୀୟ ଗୁଣ ସାହସ, ବୀରତ୍ଵ ପ୍ରତିଦ୍ବନ୍ଦିତା ଆଦି ସଦ୍‌ଗୁଣର ଅଧିକାରୀ ସମାଜର ବିକାଶ ଦିଗରେ ସହାୟକ ହେବ । ତେଣୁ ଲେଖକ ଏଠାରେ ନାରୀ ଯେଭଳି ସମକକ୍ଷ ହେବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରୁଛି ନାରୀ ଜାଗରଣର ଏ ଭାବନା ସମାଜ ପାଇଁ ଶୁଭଙ୍କର ନୁହେଁ । ଜ୍ଞାନ ସାଧନାରେ ଶୀର୍ଷକୁ ଉଠିଥିବା ଅଥଚ ଅନ୍ତର୍ବୋଧ ନ ଥ‌ିବା ମଣିଷଟି ଅସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ।

ବିଜ୍ଞାନ ବଳରେ ଦ୍ରୁତ ବିକାଶ ନାଁରେ ମଣିଷ ନିଜର ଯେଉଁ ଅଭୂତପୂର୍ବ କ୍ଷତି ସାଧନ କରୁଛି । ଲେଖକ ସେ ସମ୍ପର୍କରେ ପାଠକଙ୍କୁ ସଚେତନ କରିଛନ୍ତି ।

Question ୩ ।
ପରିବେଶ ସଚେତନ ମଣିଷ ପ୍ରକୃତିକୁ କିଭଳି ପୁଣିଥରେ ମାଆ ରୂପରେ ଫେରି ପାଇଛି, ବିଶ୍ଳେଷଣ କର ।
ଉ –
ଆଧୁନିକ ଓଡ଼ିଆ ପ୍ରବନ୍ଧ ସାହିତ୍ୟ କ୍ଷେତ୍ରରେ ବିଜ୍ଞାନାଧାରିତ ଗଦ୍ୟରଚନା ଦୃଷ୍ଟିରୁ ଯେଉଁ କେତେଜଣ ପ୍ରାବନ୍ଧିକ ସେମାନଙ୍କ ପ୍ରତିଭାର ପରିଚୟ ଦେଇଛନ୍ତି । ସେମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରୁ ପ୍ରାବନ୍ଧିକ ଶରତ କୁମାର ମହାନ୍ତି ସର୍ବାଗ୍ରେ ସ୍ମରଣୀୟ । ଓଡ଼ିଶାର ସଂସ୍କୃତି ପରମ୍ପରା, ବିଶ୍ଵର ବିଭିନ୍ନ ଦର୍ଶନତତ୍ତ୍ଵ ଯେମିତି ମୁଖ୍ୟ ପ୍ରସଙ୍ଗ ପାଲଟିଛି ତାଙ୍କ କୃତିରେ ଠିକ୍ ସେମିତି ବିଜ୍ଞାନ ପାଲଟିଛି ଅନନ୍ୟ ଆଧାର ତାଙ୍କ ପ୍ରବନ୍ଧରେ । ତାଙ୍କ ପ୍ରବନ୍ଧଗୁଡ଼ିକ ବୁଦ୍ଧିଦୀପ୍ତ, ଶାଣିତ ଓ ସ୍ୱତନ୍ତ୍ର ।

ତାଙ୍କ ସ୍ମରଣୀୟ ପ୍ରବନ୍ଧ ଗ୍ରନ୍ଥଗୁଡ଼ିକ ମଧ୍ୟରୁ ‘ଅସ୍ତିତ୍ଵବାଦର ମର୍ମକଥା’, ‘ବୋଦାଙ୍କ ଦାଦାଗିରି’ ଓ ଅନ୍ୟାନ୍ୟ ପ୍ରବନ୍ଧ ‘ବିବର୍ତ୍ତନଶୀଳ’, ‘ଗାନ୍ଧୀମଣିଷ’, ‘ଆଧୁନିକତାର ରୂପରେଖ’, ‘ମଣିଷର ସଂଗ୍ରାମ’ ଆଦି ଅନ୍ୟତମ ।

ଆଲୋଚ୍ୟ ‘ଛୋଟ ହିଁ ସୁନ୍ଦର’ ପ୍ରବନ୍ଧଟି ତାଙ୍କର ଏକ ଚର୍ଚ୍ଚିତ ପ୍ରବନ୍ଧ । ଏଥ‌ିରେ ତାଙ୍କର ‘ଆଧୁନିକତାର ରୂପରେଖ’ ପ୍ରବନ୍ଧ ସଂକଳନରୁ ଗୃହୀତ । ବିଜ୍ଞାନର ଅତ୍ୟଧିକ ବ୍ୟବହାରଜନିତ ସମସ୍ୟାକୁ ଗୁରୁତ୍ବାରୋପ କରିଛନ୍ତି ଏହି ପ୍ରବନ୍ଧରେ ।

ବିଂଶ ଶତକରେ ରହସ୍ୟବାଦ ଓ ବିଜ୍ଞାନର ସମନ୍ବୟ ପ୍ରଗତି ପରିଚୟ ପାଲଟି ପାରିବ ବୋଲି ପ୍ରାବନ୍ଧିକ ମତ ଦେଇଛନ୍ତି । ମାନବ ସମାଜର ଆବଶ୍ୟକତାନୁସାରେ ଅଳ୍ପ ଯାନ୍ତ୍ରିକ ସାହାଯ୍ୟ ନେଇ ବଞ୍ଚିବାକୁ ପ୍ରାବନ୍ଧିକ ନିଜ ପ୍ରବନ୍ଧ ମାଧ୍ୟମରେ ଘୋଷଣା କରିଛନ୍ତି । ବିଂଶ ଶତକର ପ୍ରଥମାର୍ଦ୍ଧ ଯାଏଁ ବିଜ୍ଞାନର ଅତ୍ୟଧିକ ପ୍ରୟୋଗ ଓ ଯାନ୍ତ୍ରିକ ବିକାଶ ମାନବକୁ ନିର୍ଭୟ କରିଦେଇଛି । ଫଳରେ ପ୍ରକୃତିକୁ ଦାସୀ ଭାବରେ ଖଟାଇବାକୁ ଓ ତା’ର ସର୍ବସ୍ଵ ଉପଭୋଗ କରିବାକୁ ମାନବ ସ୍ଥିର କରିନେଇଛି । ନିଜର ସମସ୍ତ ପ୍ରାପ୍ୟ ପ୍ରକୃତିଠାରୁ ଆଦାୟ କରିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରିଛି ।

ତେବେ ଏଇ ଜୀବନାଦର୍ଶରେ ପରିବର୍ତ୍ତନ ଆସିଛି । ବିଂଶ ଶତକରେ ପ୍ରଥମାର୍କ ପରବର୍ତ୍ତୀ ପର୍ଯ୍ୟାୟରେ ଏହି ନୀତି ସଂପୂର୍ଣ ନ ହେଲେ ବି ସାମାନ୍ୟ ବଦଳିବାର ଦେଖାଦେଇଛି । ପ୍ରକୃତି ଆମର ମା’ ଏହିପରି ଜ୍ଞାନକରିବା ଆରମ୍ଭ କରିଛି । ପ୍ରକୃତି ପ୍ରତି କଠୋର ହୋଇ ଆସୁଥ‌ିବା ମାନବ ସମାଜ ପୁନଃ ପ୍ରକୃତିର ଯନ୍ତ୍ର ନେବାକୁ ଚାହିଁଛି । ତା’ର ସୁରକ୍ଷା ପ୍ରତି ସଚେତନତା ସୃଷ୍ଟି କରିବାକୁ ଚାହିଁଛି । ଯାହା ଏଇ ପୃଥ‌ିବୀ ପାଇଁ ଶୁଭଙ୍କର ।

Question ୪ ।
ଅର୍ଥନୀତିରେ ମାନବୀୟ ମୂଲ୍ୟବୋଧ ପ୍ରତିଷ୍ଠା କରିବାର ହେତୁ କ’ଣ ସୂଚାଇ ଦିଅ ।
ଉ –
ସ୍ଵାଧୀନୋତ୍ତର ଓଡ଼ିଆ ପ୍ରବନ୍ଧ ସାହିତ୍ୟଧାରାରେ ଜଣେ ପ୍ରଚଣ୍ଡ ପ୍ରତିଭା ଓ ବିଚକ୍ଷଣ ବ୍ୟକ୍ତିତ୍ଵ ଭାବରେ ବହୁଚର୍ଚ୍ଚିତ ଓ ପରିଚିତ ଗଦ୍ୟକାର ହେଉଛନ୍ତି ଶରତ କୁମାର ମହାନ୍ତି । ବିଜ୍ଞାନ ସମ୍ବଳିତ ତାଙ୍କ ରଚନାବଳୀ ଓଡ଼ିଆ ପ୍ରବନ୍ଧାଗାରରେ ଗୋଟିଏ ଗୋଟିଏ ଅମୂଲ୍ୟନିସ୍ । ସ୍ବତନ୍ତ୍ର ଉପସ୍ଥାପନା, ଦୃଷ୍ଟିଭଙ୍ଗୀର ଗଭୀରତା ଓ ଗଭୀର ମନନଶୀଳତା ତାଙ୍କ ପ୍ରବନ୍ଧକୁ ଯେମିତି ରୂଚିପୂର୍ଣ କରିଛି ସେମିତି କରିଛି ଜ୍ଞାନଗର୍ଭକ ।

ତାଙ୍କ ସ୍ମରଣୀୟ ପ୍ରବନ୍ଧ ଗ୍ରନ୍ଥଗୁଡ଼ିକ ମଧ୍ୟରୁ ‘ଅସ୍ତିତ୍ଵବାଦର ମର୍ମକଥା’, ‘ବୋଦାଙ୍କ ଦାଦାଗିରି’ ଓ ଅନ୍ୟାନ୍ୟ ପ୍ରବନ୍ଧ ‘ବିବର୍ତ୍ତନଶୀଳ’, ‘ଗାନ୍ଧୀମଣିଷ’, ‘ଆଧୁନିକତାର ରୂପରେଖ’, ‘ମଣିଷର ସଂଗ୍ରାମ’ ଆଦି ଅନ୍ୟତମ ।

ଆଲୋଚ୍ୟ ‘ଛୋଟ ହିଁ ସୁନ୍ଦର’ ପ୍ରବନ୍ଧଟି ତାଙ୍କର ଏକ ଚର୍ଚ୍ଚିତ ପ୍ରବନ୍ଧ । ଏଥରେ ତାଙ୍କର ‘ଆଧୁନିକତାର ରୂପରେଖ’ ପ୍ରବନ୍ଧ ସଂକଳନରୁ ଗୃହୀତ । ବିଜ୍ଞାନର ଅତ୍ୟଧିକ ବ୍ୟବହାରଜନିତ ସମସ୍ୟାକୁ ଗୁରୁତ୍ବାରୋପ କରିଛନ୍ତି ଏହି ପ୍ରବନ୍ଧରେ ।

ସମୟର ପରିବର୍ତ୍ତନରେ ମଣିଷ ଅର୍ଥ ଉପାର୍ଜନକୁ ଈଶ୍ବରଙ୍କ ଆସନରେ ବସାଇଲା । ସମୟର ବିବର୍ତ୍ତନ ପ୍ରକ୍ରିୟାରେ ଅର୍ଥନୀତିଜ୍ଞ ସ୍କମାଚାର ଏହା ବିରୁଦ୍ଧରେ ସ୍ଵର ଉଠାଇଥିଲେ ତାଙ୍କ ‘Small is Beautiful’ ଗ୍ରନ୍ଥ ମାଧ୍ୟମରେ । ଏଥ‌ିରେ ସେ ଆମେରିକାର ଉଦାହରଣ ଦେଇ ବୁଝାଇଛନ୍ତି । ପୃଥ‌ିବୀର ସମୁଦାୟ କଞ୍ଚାମାଲର ୪୦ ଭାଗ ଆମେରିକାରେ କିନ୍ତୁ ତା’ର ଲୋକସଂଖ୍ୟା ମାତ୍ର ଛଅଭାଗ । ଫଳତଃ ଖୁବ୍ ସୁଖ ବିଳାସପୂର୍ଣ୍ଣ ଓ ଶାନ୍ତିପୂର୍ଣ ଜୀବନ ବାଉଁଛନ୍ତି ଆମେରିକାବାସୀ । ସେଠାକାର ଲୋକଙ୍କ ପ୍ରଧାନଲକ୍ଷ୍ୟ ଅଧ‌ିକରୁ ଅଧ‌ିକ ଆୟ କରିବା, ଅର୍ଥ ଉପା୍ଜନ କରିବା । ଯିଏ ଯେତେ ଉଚ୍ଚମାନର ଜୀବନ ଜିଇଁଲା ସେ ସେତେ ଉନ୍ନତ ଓ ଧନୀ ବିବେଚିତ ହେବା ଫଳରେ ଧନଅର୍ଜନ ଓ ଉଚ୍ଚମାନର ଜୀବନ ହିଁ ଆମେରିକୀୟଙ୍କ ସବୁ କିଛି । ଯଦିଓ ସ୍ଫୁମାଚାର ଆମେରିକାକୁ ସମାଲୋଚନା କରିଛନ୍ତି ତଥାପି ଏହା ଅଳ୍ପ ବହୁତେ ପ୍ରାୟ ସବୁ ଦେଶରେ ଦେଖାଯାଉଛି । ଅର୍ଥନୀତି ହିଁ ମାନବୀୟ ମୂଲ୍ୟବୋଧ ନିର୍ଦ୍ଧାରଣ କରୁଛି । ତେବେ ସ୍କମାଚାର ନିଜ ପୁସ୍ତକରେ ଏହି ଅର୍ଥନୈତିକ ଅର୍ଥନୀତିର ଦଂଶନକୁ ସଂଶୋଧନ କରି, ଅର୍ଥନୀତିକୁ ମାନବୀୟ ମୂଲ୍ୟବୋଧ ଉପରେ ପ୍ରତିଷ୍ଠା କରିବାକୁ ଚାହିଁଛନ୍ତି ।

ବାସ୍ତବିକ ପ୍ରାବନ୍ଧିକ ବିଚାର ଓ ବିଶ୍ଳେଷଣ ସ୍ବାଗତଯୋଗ୍ୟ ।

Question ୫ ।
ବସ୍ତୁବାଦୀ ଅର୍ଥନୀତି ଓ ବୌଦ୍ଧ ଅର୍ଥନୀତି ମଧ୍ୟରେ ଏକ ତୁଳନାତ୍ମକ ଚିତ୍ର ପ୍ରଦାନ କର ।
ଉ –
ଆଧୁନିକ ପ୍ରବନ୍ଧର ସ୍ବାଧୀନତା ପରବର୍ତ୍ତୀ କାଳଖଣ୍ଡରେ ଜଣେ ବଳିଷ୍ଠ ପ୍ରବନ୍ଧପ୍ରତିଭା ହେଉଛନ୍ତି ପ୍ରାବନ୍ଧିକ ଶରତ କୁମାର ମହାନ୍ତି । ବିଜ୍ଞାନର ନାନା ତଥ୍ୟ, ଦର୍ଶନର ନାନା ତତ୍ତ୍ବ ଓ ଜୀବନଯାତ୍ରାର ଅଜସ୍ର ଅନୁଭୂତି ଅଭିଜ୍ଞତାକୁ ନେଇ ତାଙ୍କ ପ୍ରବନ୍ଧ ପାଠକର ଖୁବ୍‌ ପ୍ରିୟ ଓ ପ୍ରଶଂସନୀୟ ହୋଇପାରିଛି । ତାଙ୍କ ପ୍ରବନ୍ଧଗୁଡ଼ିକରେ ବିଶ୍ବ ଦୃଷ୍ଟି ପରିଲକ୍ଷିତ ।

ତାଙ୍କ ସ୍ମରଣୀୟ ପ୍ରବନ୍ଧ ଗ୍ରନ୍ଥଗୁଡ଼ିକ ମଧ୍ୟରୁ ‘ଅସ୍ତିତ୍ଵବାଦର ମର୍ମକଥା’, ‘ବୋଦାଙ୍କ ଦାଦାଗିରି’ ଓ ଅନ୍ୟାନ୍ୟ ପ୍ରବନ୍ଧ ‘ବିବର୍ତ୍ତନଶୀଳ’, ‘ଗାନ୍ଧୀମଣିଷ’, ‘ଆଧୁନିକତାର ରୂପରେଖ’, ‘ମଣିଷର ସଂଗ୍ରାମ’ ଆଦି ଅନ୍ୟତମ ।

ଆଲୋଚ୍ୟ ‘ଛୋଟ ହିଁ ସୁନ୍ଦର’ ପ୍ରବନ୍ଧଟି ତାଙ୍କର ଏକ ଚର୍ଚ୍ଚିତ ପ୍ରବନ୍ଧ । ଏଥରେ ତାଙ୍କର ‘ଆଧୁନିକତାର ରୂପରେଖ’ ପ୍ରବନ୍ଧ ସଂକଳନରୁ ଗୃହୀତ । ବିଜ୍ଞାନର ଅତ୍ୟଧିକ ବ୍ୟବହାରଜନିତ ସମସ୍ୟାକୁ ଗୁରୁତ୍ବାରୋପ କରିଛନ୍ତି ଏହି ପ୍ରବନ୍ଧରେ ।

ଆଧୁନିକ କାଳଖଣ୍ଡରେ ଜୀବନ ଅର୍ଥ ସର୍ବସ୍ଵ ହୋଇପଡିଛି । ଏହା ଅନେକ ଅର୍ଥନୀତିଜ୍ଞ, ସମାଜତତ୍ତ୍ଵବିଦ୍ ଦାର୍ଶନିକ ତଥା ସାହିତ୍ୟିକ ଚିନ୍ତାନାୟକଙ୍କୁ ଆଦୌ ଉଚିତ ମନେ ହୋଇନାହିଁ । ଏହାର ପ୍ରତିରୋଧ କରିଛନ୍ତି ସେମାନେ । ଯାହାର ଏକ ବଳିଷ୍ଠ ଉଦାହରଣ ସ୍ଫୁମାଚାରଙ୍କ ‘Small is Beautiful’ ଗ୍ରନ୍ଥ । ଏଥ‌ିରେ ସେ ଆମେରିକାବାସୀଙ୍କ ଅର୍ଥଲାଳସାକୁ ସମାଲୋଚନା କରିଛନ୍ତି । ପ୍ରାବନ୍ଧିକ ସ୍ତୁମାଚାରଙ୍କ ଏହି ବିଚାରରେ ପ୍ରଭାବିତ ହୋଇ ଉକ୍ତ ପ୍ରବନ୍ଧଟି ଉଲ୍ଲେଖ କରିଥିବାରୁ ଏଥିରେ ତାଙ୍କ ମତ ମଧ୍ୟ ଭଲ ଆଧାରିତ । ପ୍ରଚଳିତ ଜୀବନଧାରାରେ ଅର୍ଥ କିପରି ସର୍ବସ୍ଵ ପାଲଟି ମାନବୀୟ ଗୁଣାବଳୀକୁ ନିୟନ୍ତ୍ରଣ କରୁଛି ତାହାକୁ ପ୍ରାବନ୍ଧିକ ମଧ୍ୟ ଆଲୋଚ୍ୟ କରିଛନ୍ତି ।

ପ୍ରଚଳିତ ବସ୍ତୁବାଦୀ ଅର୍ଥନୈତିକ ସିଷ୍ଟମରେ ଜଣେ ବ୍ୟକ୍ତି ହାରାହାରି ଯେତିକି ଗ୍ରାସ କରୁଛି, ତାହାହିଁ ଜାତିର ଜୀବନଯାପନର ମାନଦଣ୍ଡ । ତେଣୁ ପ୍ରଚୁର ଉତ୍ପାଦନ କରି ହାରାହାରି ଗ୍ରାସ ପରିମାଣ ବଢ଼ାଉଥବା ଦେଶର ଅର୍ଥନୈତିକ ସମୃଦ୍ଧି ସ୍ବୀକୃତି । ହେଲେ ବୌଦ୍ଧ ଅର୍ଥନୀତିରେ ଏହି ଦୁଇଟାଙ୍କ ଅର୍ଥାତ୍ ଉତ୍ପାଦନ ବୃଦ୍ଧି ଓ ହାରାହାରି ଗ୍ରାସର ବୃଦ୍ଧିକୁ ସଂପୂର୍ଣ ଅସ୍ବୀକାର କରେନା । ମାତ୍ର ଏହା ସାଙ୍ଗକୁ ମଣିଷ ଠିକ୍ ପଥରେ ଚଳୁଛି କି ନା କେତେଦୂର ମଧ୍ଯମପନ୍ଥ ଅବଲମ୍ବନ କରିବାକୁ ସମର୍ଥ ହେଉଛି । ବୌଦ୍ଧ ଅର୍ଥନୀତିରେ ଏହି କଥା ମପାଯାଏ ।

ପ୍ରାବନ୍ଧିକ ବସ୍ତୁବାଦୀ ଅର୍ଥନୀତି ଓ ବୌଦ୍ଧ ଅର୍ଥନୀତି ମଧ୍ୟରେ ସୁନ୍ଦର ତୁଳନା କରିଛନ୍ତି ।

ପ୍ରାବନ୍ଧିକ ପରିଚିତି :

ବିଂଶ ଶତକର ଆଧୁନିକ ଓଡ଼ିଆ ପ୍ରବନ୍ଧ ସାହିତ୍ୟ କ୍ଷେତ୍ରରେ ଅନ୍ୟତମ ବଳିଷ୍ଠ ଉଚ୍ଚାରଣ, ଦମ୍ଭିଲା ସ୍ଵର ହେଉଛନ୍ତି ପ୍ରାବନ୍ଧିକ ଶରତ କୁମାର ମହାନ୍ତି। ବିଜ୍ଞାନ ବିଷୟ ସମ୍ବଳିତ ପ୍ରବନ୍ଧ ରଚନାରେ ସମ୍ଭବତଃ ସେ ଜଣେ ଅପ୍ରତିଦ୍ଵନ୍ଦୀ ଗଦ୍ୟଶିଳ୍ପୀ। ବିଜ୍ଞାନ ବିଷୟ ସମ୍ବଳିତ ପ୍ରବନ୍ଧ ରଚନାରେ ସେ ଅଧିକ ନିଷ୍ଠା ବ୍ୟକ୍ତ କରିଥିଲେ ମଧ୍ୟ ଦର୍ଶନ, ଇତିହାସ, ଧର୍ମ, କଳା, ସାହିତ୍ୟ, ଇତ୍ୟାଦି ପ୍ରତି ତାଙ୍କ ଆଗ୍ରହର ଅଭାବ ନାହିଁ। ଶରତ କୁମାରଙ୍କ ପ୍ରବନ୍ଧଗୁଡ଼ିକରେ ବିଶ୍ଵଦୃଷ୍ଟି ପରିଲକ୍ଷିତ। ଭାରତ, ଗ୍ରୀସ୍, ଫ୍ରାନ୍ସ, ଜର୍ମାନୀ, ଇଂଲଣ୍ଡ, ଆମେରିକା ପ୍ରଭୃତି ଦେଶର ବହୁ ବିଷୟ ତାଙ୍କ ପ୍ରବନ୍ଧର ବପୁ ନିର୍ମାଣରେ ସହାୟକ । ଗଣିତ ଅଧ୍ୟାପନାରେ ଜୀବିକା ବିତାଇଥିବା ଏଇ ପ୍ରଭାବଶାଳୀ ଲେଖକଙ୍କ ପ୍ରବନ୍ଧମାଳା ପାଠକୀୟ ମାନସର ପରିପୋଷକ । ଜଟିଳ ତତ୍ତ୍ଵକୁ ଯଥାସମ୍ଭବ ସରଳ ସାର୍ଥକ ଭାବରେ ଉପସ୍ଥାପନା କରିବାରେ ତାଙ୍କର ସବୁଦ୍ୟମ ନିଶ୍ଚିତଭାବେ ପ୍ରଶଂସନୀୟ ।

ରଚନାବଳୀ : ‘ବିଜ୍ଞାନ ଦୃଷ୍ଟି’, ‘ଆକାଶର ଆହ୍ବାନ’, ‘ଆଟମ୍‌ରୁ କ୍ଵାଣ୍ଟମ୍’, ‘ଅସ୍ତିତ୍ଵବାଦର ମର୍ମକଥା’, ‘ବୋଦାଙ୍କ ଦାଦାଗିରି ଓ ଅନ୍ୟାନ୍ୟ ପ୍ରବନ୍ଧ’, ‘ସଂସ୍କୃତି ଓ ଅପସଂସ୍କୃତି’, ‘ଏଣୁତେଣୁ କିଛି’, ‘ବିବର୍ତ୍ତନଶୀଳ ମଣିଷର ସଂଗ୍ରାମ’, ‘ଗ୍ରୀକ୍ ଜାତିର ଜୀବନଗାଥା’, ‘ଛତ୍ରପତି ବିବେକାନନ୍ଦ’, ‘ଗାନ୍ଧିମଣିଷ’ଆଦି ପ୍ରବନ୍ଧଗ୍ରନ୍ଥ ସହ ସେ ଆଉ କିଛି ଜୀବନୀ ଗ୍ରନ୍ଥ ମଧ୍ଯ ସୃଷ୍ଟି କରିଛନ୍ତି। ‘ଗାନ୍ଧିମଣିଷ’ ଗ୍ରନ୍ଥ ପାଇଁ ସେ କେନ୍ଦ୍ର ସାହିତ୍ୟ ଏକାଡେମୀ ପୁରସ୍କାର ପାଇଛନ୍ତି ।’

ବିଷୟ ପ୍ରବେଶ :

‘ଛୋଟ ହିଁ ସୁନ୍ଦର’ ପ୍ରାବନ୍ଧିକଙ୍କ ଏକ ବହୁଚର୍ଚ୍ଚିତ ପ୍ରବନ୍ଧ। ଏହି ପ୍ରବନ୍ଧଟି ତାଙ୍କର ‘ଆଧୁନିକତାର ରୂପରେଖ’ ପ୍ରବନ୍ଧ ସଂକଳନରୁ ଗୃହୀତ। ଏଥିରେ ବିଜ୍ଞାନର ଅତ୍ୟଧିକ ଯାନ୍ତ୍ରିକତା ଓ ବସ୍ତୁବାଦିତା କିପରି ପୃଥିବୀ ପାଇଁ କ୍ଷତିକାରକ , ତାହା ଦର୍ଶାଇଛନ୍ତି ପ୍ରାବନ୍ଧିକ । ବିଜ୍ଞାନ ଓ ରହସ୍ୟବାଦର ସମନ୍ଵୟରେ ପ୍ରଗତି ସମ୍ଭବ ହୋଇପାରିବ ବୋଲି ଲେଖକ ଯୁକ୍ତି ଉପସ୍ଥାପନ କରିଛନ୍ତି । ମଣିଷ ଆବଶ୍ୟକତା ଅନୁସାରେ ଅଳ୍ପ ଯନ୍ତ୍ରପାତିଦ୍ଵାରା ପରିମିତ ବିକାଶ ମଧ୍ୟରେ ବଞ୍ଚିବା ଦରକାର। ଦ୍ରୁତ ଓ ଅତ୍ୟଧିକ ବିକାଶ ନାଆଁରେ ପ୍ରକୃତିକୁ ଧ୍ୱଂସ କରିଦେଇ ଭବିଷ୍ୟତ ଅନ୍ଧାର କରିଦେବା ବିଜ୍ଞାନର ଲକ୍ଷ୍ୟ ନହେଉ। ଭୋଗବାଦୀ ଅର୍ଥନୀତି ଧରି ଆଧୁନିକ ବିଜ୍ଞାନ କେବଳ ପଦାର୍ଥକୁ ଯେଉଁ ଗୁରୁତ୍ଵ ଦେଇ ଆସୁଥିଲା, ତାହା ବିଂଶ ଶତାବ୍ଦୀ ଆରମ୍ଭରେ ପରିବର୍ତ୍ତିତ ହେବା ଏକ ଭଲ ଲକ୍ଷଣ ବୋଲି ଲେଖକଙ୍କ ମତ। ରହସ୍ୟବାଦର ଚେତନାକୁ ଗୁରୁତ୍ଵ ଦେବାକୁ ଆରମ୍ଭ କରିବାଦ୍ଵାରା ବିଜ୍ଞାନର ଗତି ପରିବର୍ତ୍ତିତ ହୋଇଛି।

ବ୍ରିଟିଶ୍ ଅର୍ଥନୀତିଜ୍ଞ ସ୍କୁମାଚାରଙ୍କଦ୍ଵାରା ପ୍ରକାଶିତ “Small is beautiful”(୧୯୭୩) ନାମକ ପ୍ରସିଦ୍ଧ ଗ୍ରନ୍ଥ ) କରାଇଦିଏ।

ବିଷୟର ସାରକଥା :

କ୍ରମଶଃ ବଢ଼ିଛି ଏବଂ ପଦାର୍ଥ ଆଡ଼କୁ ଢଳିଛି । ବେକନ୍ ଓ ଦେକାର୍ତା ପ୍ରଭୃତି ଆଧୁନିକ ଚିନ୍ତାଶୀଳ ବ୍ୟକ୍ତିତ୍ବ ବିଜ୍ଞାନକୁ ଯାନ୍ତ୍ରିକତା ବାଟରେ ମତେଇନେଲେ । ପ୍ରକୃତିକୁ ଅଧ‌ିକରୁ ଅଧିକ ଲୁଣ୍ଠନ କରି ତାକୁ ଉପଭୋଗ କରିବାପାଇଁ ଆଧୁନିକ ମାନବକୁ ଆହ୍ଵାନ ମିଳିଲା । ପ୍ରକୃତିର ସେବା କରିବା ପରିବର୍ତ୍ତେ ତା’ର ଶୋଷଣ କରିବାକୁ ଆଧୁନିକ ମାନବ ବ୍ରତଭାବେ ଗ୍ରହଣ କଲା । ପ୍ରକୃତିକୁ ଦାସୀପଣରେ ଖଟାଇବାକୁ ମନକଲା, ଯାହା ସମଗ୍ର ବିଶ୍ଵର ଚିନ୍ତାନାୟକଙ୍କୁ ବିଶେଷଭାବରେ ଚିନ୍ତା କରିବାକୁ ବ୍ୟସ୍ତ କରିପକାଇଲା ।

ପ୍ରକୃତି ଆମର ମାଆ । ମଣିଷର ଏଇ ଉପଲବ୍‌ଧୂ ବହୁ ପ୍ରାଚୀନ କାଳରୁ ହୋଇଛି । ଆଧୁନିକ ବିଜ୍ଞାନର ଜାଗରଣ ସହିତ ମଣିଷ ଏଇ ଉପଲବ୍‌ଧିକୁ ଏଡ଼େଇଗଲା । ହେଲେ ନିକଟ ଅତୀତରେ ମଣିଷର ଏଇ ମନୋଭାବରେ ପରିବର୍ତ୍ତନ ଆସିଛି । ପରିବେଶ ସଚେତନ ହୋଇଉଠୁଥ‌ିବା ଏଇ ମଣିଷ ପ୍ରକୃତିକୁ ପୁଣିଥରେ ମାଆ ରୂପରେ ଫେରି ପାଇବାକୁ ଚେଷ୍ଟାକଲା ଏବଂ ସେଥିରେ ସଫଳ ହେଲା ମଧ୍ୟ ।

ବାସ୍ତବିକ୍ ପ୍ରକୃତିକୁ ଶୋଷଣ କରିବା ସହିତ ନାରୀ ନିର୍ଯାତନା ସମାନ ବୋଲି ଲେଖକ ମତ ଦେଇଛନ୍ତି । ସମ୍ପ୍ରତି ସମାଜରେ ବିଜ୍ଞାନର ଦ୍ରୁତ ପ୍ରଗତି ସତ୍ତ୍ଵେ ପ୍ରକୃତିକୁ ଲୁଣ୍ଠନ କରିବା ଓ ନାରୀ ନିର୍ଯାତନା ଅବ୍ୟାହତ ରଖିବା ଏକ ପରମ୍ପରା ଜାରି ରହିଛି । ମଣିଷ ଆଜି ବି ନାନା ପରିବର୍ତ୍ତନର ନାରାବାଜ ଦେଉଥିଲେ ମଧ୍ୟ ଏବେ ବି ମଣିଷ ପ୍ରତି ନିର୍ଦ୍ଦୟ ଆଚରଣ କରୁଛି । ନାରୀ ନିର୍ଯାତନା ବନ୍ଦ ହୋଇନାହିଁ । ମାତ୍ର ଏସବୁ ଭିତରେ ଦେଖୁହୁଏ ଯେ ଏ ଦୁଇଟିର ବିପରୀତ ଦିଗରେ ସ୍ରୋତ ପ୍ରବାହିତ ହେଲାଣି । ବିପରୀତ ଦିଗରେ ଧାବିତ ଏଇ ସ୍ରୋତ ତିନିଶହ ବର୍ଷ ଧରି ଚାଲିଥିବା ପ୍ରକୃତି ଶୋଷଣ ବା ନାରୀ ନିର୍ଯାତନା ଅଳ୍ପ କେତେ ବର୍ଷ ଭିତରେ ବନ୍ଦ କରିଦେବା ସମ୍ଭବ ନୁହେଁ ବୋଲି ଲେଖକ ମତ ରଖୁଛନ୍ତି ।

ହେଲେ ନାରୀଠାରେ ଥିବା ଦୟା, ସେବା, ସହନଶୀଳତାକୁ ପ୍ରଗତି ପଥରେ ଆଗେଇ ନେବ । ସଦ୍‌ଗୁଣର ଅଧିକାରୀ ହେତୁ ତା’ର ଅନ୍ତର୍ବୋଧ ଜାଗ୍ରତ ହେବ । ସେହିଭଳି ପୁରୁଷର ମାନବୀୟ ଗୁଣ ସାହସ, ବୀରତ୍ଵ ପ୍ରତିଦ୍ବନ୍ଦ୍ବତା ଆଦି ସଦ୍‌ଗୁଣର ଅଧିକାରୀ ସମାଜର ବିକାଶ ଦିଗରେ ସହାୟକ ହେବ । ତେଣୁ ଲେଖକ ଏଠାରେ ନାରୀ ଯେଭଳି ସମକକ୍ଷ ହେବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରୁଛି ନାରୀ ଜାଗରଣର ଏ ଭାବନା ସମାଜ ପାଇଁ ଶୁଭଙ୍କର ନୁହେଁ । ଜ୍ଞାନ ସାଧନାରେ ଶୀର୍ଷକୁ ଉଠିଥିବା ଅଥଚ ଅନ୍ତର୍ବୋଧ ନ ଥିବା ମଣିଷଟି ଅସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ।

ବିଂଶ ଶତକରେ ରହସ୍ୟବାଦ ଓ ବିଜ୍ଞାନର ସମନ୍ବୟ ପ୍ରଗତି ପରିଚୟ ପାଲଟି ପାରିବ ବୋଲି ପ୍ରାବନ୍ଧିକ ମତ ଦେଇଛନ୍ତି । କରିଛନ୍ତି । ବିଂଶ ଶତକର ପ୍ରଥମାର୍ଦ୍ଧ ଯାଏଁ ବିଜ୍ଞାନର ଅତ୍ୟଧିକ ପ୍ରୟୋଗ ଓ ଯାନ୍ତ୍ରିକ ବିକାଶ ମାନବକୁ ନିର୍ଭୟ କରିଦେଇଛି । ଫଳରେ ପ୍ରକୃତିକୁ ଦାସୀ ଭାବରେ ଖଟାଇବାକୁ ଓ ତା’ର ସର୍ବସ୍ଵ ଉପଭୋଗ କରିବାକୁ ମାନବ ସ୍ଥିର କରିନେଇଛି । ନିଜର ସମସ୍ତ ପ୍ରାପ୍ୟ ପ୍ରକୃତିଠାରୁ ଆଦାୟ କରିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରିଛି ।

ତେବେ ଏଇ ଜୀବନାଦର୍ଶରେ ପରିବର୍ତ୍ତନ ଆସିଛି । ବିଂଶ ଶତକରେ ପ୍ରଥମାର୍ଦ୍ଧ ପରବର୍ତ୍ତୀ ପର୍ଯ୍ୟାୟରେ ଏହି ନୀତି ସଂପୂର୍ଣ ନ ହେଲେ ବି ସାମାନ୍ୟ ବଦଳିବାର ଦେଖାଦେଇଛି । ପ୍ରକୃତି ଆମର ମା’ ଏହିପରି ଜ୍ଞାନକରିବା ଆରମ୍ଭ କରିଛି । ପ୍ରକୃତି ପ୍ରତି କଠୋର ହୋଇ ଆସୁଥ‌ିବା ମାନବ ସମାଜ ପୁନଃ ପ୍ରକୃତିର ଯନ୍ତ୍ର ନେବାକୁ ଚାହିଁଛି । ତା’ର ସୁରକ୍ଷା ପ୍ରତି ସଚେତନତା ସୃଷ୍ଟି କରିବାକୁ ଚାହିଁଛି । ଯାହା ଏଇ ପୃଥ‌ିବୀ ନିଜର ସମସ୍ତ ପ୍ରାପ୍ୟ ପ୍ରକୃତିଠାରୁ ଆଦାୟ କରିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରିଛି ।

କଠିନ ଶବ୍ଦ ଓ ତାର ଅର୍ଥ :

ରହସ୍ୟବାଦ – ଗୂଢ଼ତତ୍ତ୍ଵ
ଅହିନକୁଳ ସମ୍ପର୍କ – ତିକ୍ତ ସମ୍ପର୍କ (ସାପ ନେଉଳ ମଧ୍ୟରେ ସମ୍ପର୍କ)
ଧାବିତ – ଧାଉଥିବା
ଶୁଭଙ୍କର – ମଙ୍ଗଳମୟ / ଶୁଭପ୍ରଦ
ଅନ୍ତର୍ବୋଧ – ମନର ଜ୍ଞାନ ବା ଅନ୍ତରର ଜ୍ଞାନ
ପ୍ରାପ୍ୟ – ପାଇବାର ବସ୍ତୁ
ଯଥେଚ୍ଛା – ଯେମିତି ଇଚ୍ଛା ସେମିତି
ଜୁର – ନଷ୍ଟ
ଅଙ୍କୁଶ – ପ୍ରତିବନ୍ଧକ / ଆଙ୍କୁଡ଼ା
ସିଷ୍ଟମ୍ – ବ୍ୟବସ୍ଥା
ଗ୍ରାସ – ଭୋଜନ / ଗ୍ରହଣ
ମାନଦଣ୍ଡ – ମାପକ
ପରିହାର – ତ୍ୟାଗ
ସଂଶ୍ଳେଷଣ – ଏକତ୍ରୀକରଣ / ସଂଯୋଗ ସାଧନା
ଜାତ – ସୃଷ୍ଟି
ବିଭବଶାଳୀ – ଐଶ୍ବର୍ଯ୍ୟବନ୍ତ

Odisha State Board CHSE Odisha Class 12 Sociology Solutions Unit 5 ଭାରତରେ ପରିବର୍ତ୍ତନ ଓ ବିକାଶ Long Answer Questions.

CHSE Odisha 12th Class Sociology Unit 5 Long Answer Questions in Odia Medium

ଦୀର୍ଘ ଉତ୍ତରମୂଳକ ପ୍ରଶ୍ନୋତ୍ତର

୧। ସହରୀକରଣର ଗୁରୁତ୍ଵ ଉଲ୍ଲେଖ କର ।
Answer:
ତୃତୀୟ ବିଶ୍ବରେ ସହରୀକରଣ ଏକ ଦ୍ରୁତ ପରିବର୍ତ୍ତନ ପ୍ରକ୍ରିୟା । ସହରୀକରଣର ବ୍ୟକ୍ତିଗତ ତଥା ସାମାଜିକ ଗୁରୁତ୍ଵ ରହିଅଛି । ସେଗୁଡ଼ିକ ନିମ୍ନରେ ଉଲ୍ଲେଖ କରାଗଲା –
(୧) ବିଶ୍ବରେ ସହରଗୁଡ଼ିକର ଆବିର୍ଭାବ ଏବଂ ବିକାଶ ସମାଜର ଅନ୍ୟ ବିଭିନ୍ନ ଦିଗ, ଯଥା- ଭାଷା, ଧର୍ମ, ସ୍ତରୀକରଣ ଭଳି ପୁରାତନ ନୁହେଁ । ମାତ୍ର ମନୁଷ୍ୟ ସ୍ଥିତିର ଦୃଢ଼ୀକରଣ ପାଇଁ ସହରୀକରଣର ବିକାଶ ଓ ପ୍ରାଧାନ୍ୟ- ଅଧିକ ଦୃଢ଼ୀଭୂତ ହୋଇଅଛି ।

(୨) ଆର୍ଥନୀତିକ ଏବଂ ଯାନ୍ତ୍ରିକ ବିଜ୍ଞାନ ସମ୍ବନ୍ଧୀୟ ଉନ୍ନତିରୁ ହିଁ ସହରୀକରଣ ଉତ୍ପନ୍ନ ହୋଇଅଛି । ଏହା କୁହାଯାଇପାରେ ଯେ, ଶିଳ୍ପୀକରଣର ଉନ୍ନତି ସହରୀକରଣ ପ୍ରକ୍ରିୟାକୁ କାର୍ଯ୍ୟକ୍ଷମ କରାଇବାରେ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ସହାୟକ ହୋଇଅଛି । ଏହି ପ୍ରକ୍ରିୟା ଯେ କେବଳ ସହରୀ ଜୀବନକୁ ପ୍ରଭାବିତ କରିଅଛି ତାହା ନୁହେଁ ବରଂ ଏହି ପ୍ରକ୍ରିୟା ଆଭ୍ୟନ୍ତରୀଣ ନଦୀକୂଳବର୍ତ୍ତୀ ଅଞ୍ଚଳଗୁଡ଼ିକରେ ଅବସ୍ଥିତ ପ୍ରାୟତଃ ଲୋକମାନଙ୍କ ଜୀବନଧାରାକୁ ପ୍ରଭାବିତ କରିଅଛି ।

(୩) ସହର ବା ନଗରଗୁଡ଼ିକର ଅବସ୍ଥିତି କ୍ଷମତାର କେନ୍ଦ୍ରସ୍ଥଳୀ ହୋଇଯାଇଛି । ପ୍ରଶାସନିକ କ୍ଷମତା ମାଧ୍ୟମରେ ସମଗ୍ର ଜନଜୀବନକୁ ନିୟନ୍ତ୍ରିତ କରିପାରୁଅଛି । ଉଭୟ ଗ୍ରାମ୍ୟ ବା କୃଷିଭିଭିକ ସମାଜରେ ମଧ୍ୟ ପ୍ରଭୁତ୍ୱ ବିସ୍ତାର କରିପାରୁଅଛି ।

(୪) ନୂତନ ପ୍ରକ୍ରିୟାରେ ବ୍ୟକ୍ତିର ବୌଦ୍ଧିକ ସୃଜନଶୀଳତା ବୃଦ୍ଧି କରିବାରେ ସହରୀକରଣ ଏକ ମାଧ୍ୟମ ଅଟେ । ଯାନ୍ତ୍ରିକ ଜ୍ଞାନକୌଶଳର ପରିସୀମାକୁ ମଧ୍ୟ ଏହା ବୃଦ୍ଧି କରାଇବାରେ ସମର୍ଥ । ଫଳସ୍ବରୂପ ଯାନ୍ତ୍ରିକ ତଥା ବୌଦ୍ଧିକ ଜ୍ଞାନକୌଶଳରେ ସାମର୍ଥ୍ୟ ହାସଲ କରିପାରୁଅଛି।

ସହରୀ ସମ୍ପର୍କ କ୍ଷଣସ୍ଥାୟୀ ଅଟେ । ଏଥୁରେ ଆତ୍ମୀୟତା ନଥାଏ । ଆନୁଗତ୍ୟଭାବ ନଥାଏ । ବ୍ୟକ୍ତି ଓ ବ୍ୟକ୍ତି, ବ୍ୟକ୍ତି ଓ ସମାଜ ସହିତ ସମ୍ପର୍କରେ ଆଗଭୀରତା ପରିଲକ୍ଷିତ ହୋଇଥାଏ । ନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟ ସ୍ବାର୍ଥ ହାସଲ ନିମନ୍ତେ ସମସ୍ତେ ସମ୍ପର୍କ ସ୍ଥାପନ କରିଥା’ନ୍ତି, ଯାହା କ୍ଷଣସ୍ଥାୟୀ ଅଟେ । ସହରଗୁଡ଼ିକରେ ଲୋକମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ପ୍ରକୃତପକ୍ଷେ ଅବୈୟକ୍ତିକ ସମ୍ପର୍କ ଗଢ଼ି ଉଠିଥାଏ । ପଡ଼ୋଶୀଗତ ସମ୍ପର୍କରେ ବ୍ୟବଧାନ ଥାଏ । ସର୍ବୋପରି ବ୍ୟକ୍ତି ନିଜର ସ୍ବାର୍ଥସାଧନ ନିମନ୍ତେ ଅଧ‌ିକ ଗୁରୁତ୍ଵ ଦେଇଥାଏ ।

ତେଣୁ ସହରଗୁଡ଼ିକରେ ବିଷମଜାତୀୟ ବା ଭିନ୍ନ ଜାତି, ଧର୍ମ, ବର୍ଣ୍ଣର ଲୋକମାନେ ବାସ କରିଥା’ନ୍ତି । ସେମାନେ ପ୍ରାୟତଃ ଅଣକୃଷି କାର୍ଯ୍ୟରେ ନିୟୋଜିତ ହୋଇଥା’ନ୍ତି ଏବଂ ଏକ ବସ୍ତୁବାଦୀ, ସମ୍ମିଶ୍ରିତ, ଯଥା- ରାଜନୀତିକ, ଆର୍ଥନୀତିକ ଓ ଶିକ୍ଷାଭିଭିକ ପରିବେଶ ସୃଷ୍ଟି କରିଥା’ନ୍ତି । ଅତଏବ, ସହରବାଦ, ସହର ଜୀବନଶୈଳୀ ସହିତ ଅବୈୟକ୍ତିକ ସାମାଜିକ ସମ୍ପର୍କ, ଗୌଣସମୂହ ତଥା ବ୍ୟକ୍ତିଗତ ଜୀବନର ପ୍ରାଧାନ୍ୟକୁ ଗୁରୁତ୍ଵ ଦେଇଥାଏ ।

୨। ଭାରତରେ ଦ୍ରୁତ ସହରୀକରଣର କାରକ/କାରଣଗୁଡ଼ିକୁ ଉଲ୍ଲେଖ କର ।
Answer:
ଭାରତର ୨୭.୧୧% ଜନସଂଖ୍ୟା ସହରର ବାସିନ୍ଦା । ସହରୀକରଣ ପ୍ରକ୍ରିୟାକୁ ପ୍ରୋତ୍ସାହିତ କରିବାପାଇଁ କେତେଗୁଡ଼ିଏ କାରକ ବା କାରଣଗୁଡ଼ିକ କାର୍ଯ୍ୟ କରିଥା’ନ୍ତି । ସେଗୁଡ଼ିକ ନିମ୍ନରେ ଆଲୋଚନା କରାଗଲା ।

(୧) ପ୍ରାକୃତିକ କାରକ : ବ୍ୟକ୍ତିମାନେ ନିଜର ମୌଳିକ ତଥା ଅନ୍ୟାନ୍ୟ ବ୍ୟକ୍ତିଗତ ଆବଶ୍ୟକତା ପୂରଣ ନିମନ୍ତେ ସହରାଞ୍ଚଳରେ ମିଳୁଥିବା ଡାକ୍ତରୀ ଏବଂ ସ୍ବାସ୍ଥ୍ୟ ଚିକିତ୍ସାର ସୁବିଧା ଫଳରେ ସେହି ଅଞ୍ଚଳରେ ବାସ କରୁଥିବା ବ୍ୟକ୍ତିମାନଙ୍କର ମୃତ୍ୟୁହାର ଅପେକ୍ଷାକୃତ ହ୍ରାସ ହୋଇଥାଏ । ଏହାଫଳରେ ସହରାଞ୍ଚଳର ଜନସଂଖ୍ୟାରେ ବୃଦ୍ଧି ହୋଇଥାଏ । ଏହା ବ୍ୟତୀତ ସହରରେ ମିଳୁଥିବା ସୁଖସ୍ୱାସ୍ଥଯ୍ୟ, ଜୀବିକା ନିର୍ବାହ କରିବାର ପନ୍ଥା, ଗମନାଗମନର ସୁବିଧା, ଆମୋଦପ୍ରମୋଦର ସୁଯୋଗ ବ୍ୟକ୍ତିମାନଙ୍କୁ ଗ୍ରାମାଞ୍ଚଳରୁ ସହରାଭିମୁଖୀ କରାଇଥାଏ ।

(୨) ପ୍ରଯୁକ୍ତିଗତ ବିକାଶ କାରକ : ବିଶ୍ୱରେ ତୃତୀୟ ତରଙ୍ଗ କହିଲେ ସୂଚନା ଓ ପ୍ରଯୁକ୍ତିଗତ ତରଙ୍ଗକୁ ବୁଝାଏ । ଏହାର ପ୍ରଭାବ ଫଳରେ ବହୁ ଯାନ୍ତ୍ରିକ ବିକାଶ ସମ୍ଭବପର ହୋଇପାରୁଅଛି । ଏହାର ପ୍ରଭାବ ସହରାଞ୍ଚଳରେ ବିଶେଷ ଭାବରେ ପ୍ରତିଫଳିତ ହେଉଅଛି । ଆଧୁନିକ କାରିଗରୀ କୌଶଳର ସୁବିଧା ବ୍ୟକ୍ତିର ବିକାଶ ତଥା ଜୀବନଧାରଣର ମାନ ଉନ୍ନତ କରିବାରେ ସହାୟକ ହେଉଥ‌ିବାରୁ ଗ୍ରାମାଞ୍ଚଳର ସଚେତନଶୀଳ ଶିକ୍ଷିତ ତଥା ଅଶିକ୍ଷିତ ଉଭୟ ବର୍ଗର ଲୋକେ ସହରାଭିମୁଖୀ ହେଉଛନ୍ତି । ଜ୍ଞାନକୌଶଳ ପ୍ରଶିକ୍ଷଣ ହାସଲ କରି ବିଭିନ୍ନ ଶିଳ୍ପାୟତନରେ ନିୟୋଜିତ ହୋଇ ଲୋକମାନେ ଅଧ‌ିକ ଅର୍ଥ ଉପାର୍ଜନ କରିପାରୁଅଛନ୍ତି । ତେଣୁ ଅଧିକ ଉପାର୍ଜନର ଆଶା ସହରୀକରଣ ପ୍ରକ୍ରିୟାକୁ ତ୍ୱରାନ୍ବିତ କରୁଅଛି ।

(୩) ଶିକ୍ଷାଗତ କାରକ – ଶିକ୍ଷାଗତ କାରକ ଅନ୍ୟ ଏକ ପ୍ରଧାନ କାରକ ଯାହା ସହରୀକରଣ ପ୍ରକ୍ରିୟାକୁ ତ୍ୱରାନ୍ବିତ କରିଥାଏ । ସହରାଞ୍ଚଳରେ ମିଳୁଥିବା ଉଚ୍ଚଶିକ୍ଷାର ସୁଯୋଗ ହାସଲ କରିବାପାଇଁ ଗ୍ରାମାଞ୍ଚଳର ଯୁବକ ଯୁବତୀମାନେ ଅଧିକ ସଂଖ୍ୟାରେ ସହରାଭିମୁଖୀ ହୋଇଥା’ନ୍ତି । ଉଚ୍ଚଶିକ୍ଷା ହାସଲ ସହରାଭିମୁଖୀକରଣ ଏକ ମାଧ୍ୟମ ସ୍ବରୂପ, କାରଣ ଏହି ଶିକ୍ଷା ହାସଲ କରିବାପରେ ପରେ ସେହି ଯୁବକ ଯୁବତୀମାନେ ନିଜର ଜୀବିକା ନିର୍ବାହ କରିବାପାଇଁ ସହରାଞ୍ଚଳରେ ବସବାସ କରିବାକୁ ଅଧ୍ବକ ପସନ୍ଦ କରିଥା’ନ୍ତି ।

(୪) ସାମାଜିକ କାରକ – ଯୌଥ ପରିବାର ଚଳଣିରୁ ନିଜକୁ ଦୂରେଇ ରଖୁବା ସହ ପ୍ରତିଷ୍ଠିତ ସାମାଜିକ ବିଧ‌ିବ୍ୟବସ୍ଥା ଅନୁଯାୟୀ ଆବଶ୍ୟକ ଥିବା ପାରିକାରିକ ବିଭିନ୍ନ ଦାୟିତ୍ୱରୁ ଓହରିଯିବାପାଇଁ ଗ୍ରାମାଞ୍ଚଳର ଲୋକମାନେ ସହରରେ ବାସ କରିବାପାଇଁ ଅଧ୍ବକ ପସନ୍ଦ କରିଥା’ନ୍ତି । ଏହା ବ୍ୟତୀତ ବର୍ତ୍ତମାନର ସମାଜରେ ପ୍ରଚଳିତ ଏକକ ପରିବାରର ପ୍ରଭାବ ମଧ୍ୟ ଏଥ‌ିରେ ଅନେକ ପରିମାଣରେ ସହରୀକରଣକୁ ପ୍ରୋତ୍ସାହିତ କରିଥାଏ ।

(୫) ଆର୍ଥନୀତିକ କାରକ – ଅଶୀଦଶକରୁ ଆରମ୍ଭ ହୋଇଥିବା ଉଦାରୀକରଣ, ଘରୋଇକରଣ ଓ ଜଗତୀକରଣ ଆଦି ଆର୍ଥନୀତିକ ସଂସ୍କାରମୂଳକ କାର୍ଯ୍ୟକ୍ରମ ସମଗ୍ର ବିଶ୍ବକୁ ଏକ ‘ବିଶ୍ବଗ୍ରାମ’ରେ ପରିଣତ କରିପାରିଅଛି । ଏହାର ଫଳସ୍ବରୂପ ବ୍ୟବସାୟ ବାଣିଜ୍ୟଠାରୁ ଆରମ୍ଭ କରି କଳକାରଖାନା ପ୍ରତିଷ୍ଠା, ଉଚ୍ଚଶିକ୍ଷାର ସୁବିଧା ସୁଯୋଗ ତଥା ଯୋଗାଯୋଗର ସୁବ୍ୟବସ୍ଥା ଅଧ୍ଵ ସୁଯୋଗ ସୃଷ୍ଟି କରିପାରୁଅଛି । ଏହା ଫଳରେ ଏହି ସୁଯୋଗରୁ ଉପଲବ୍ଧ ସୁବିଧା ସବୁ ହାସଲ କରିବାପାଇଁ ଗ୍ରାମାଞ୍ଚଳର ଲୋକମାନେ ସହରାଭିମୁଖୀ ହୋଇଥା’ନ୍ତି; କାରଣ ଏହାଦ୍ୱାରା ସେମାନେ ଅଧିକରୁ ଅଧ‌ିକ କର୍ମନିଯୁକ୍ତିର ସୁଯୋଗ ତଥା ଅର୍ଥ ଉପାର୍ଜନର ପନ୍ଥା ଉପଲବ୍ଧ କରିଥା’ନ୍ତି ।

ଗ୍ରାମାଞ୍ଚଳର ସୀମିତ ଉପାର୍ଜନ ସମସ୍ୟା ଏବଂ ଯୌଥ ପରିବାରର ଅବିଭାଜିତ ସମ୍ପତ୍ତିଗତ ସମସ୍ୟା ଗ୍ରାମାଞ୍ଚଳର ଯୌଥ ପରିବାରର ସଦସ୍ୟମାନଙ୍କୁ ସହରାଭିମୁଖୀ କରାଇବାରେ ସହାୟକ ହୋଇଥାଏ । ଏପରିକି ଗ୍ରାମାଞ୍ଚଳରେ ରହିଥ‌ିବା ଜମିହୀନ ଲୋକମାନେ ମଧ୍ୟ ଅର୍ଥ ଉପାର୍ଜନ ନିମନ୍ତେ ଏବଂ ଆର୍ଥିକ ସ୍ୱଚ୍ଛଳତା ପାଇଁ ସହରଦ୍ୱାରା ଆକର୍ଷିତ ହେଉଅଛି ।

(୬) ସାଂସ୍କୃତିକ କାରକ : ବ୍ୟକ୍ତି ଯୌଥ ପରିବାରର କଠୋରତାଠାରୁ ଦୂରେଇ ଯିବାର ପ୍ରକୃଷ୍ଟ ମାଧ୍ୟମ ହିଁ ସହରୀକରଣ । ସ୍ଵାଧୀନତା, ଆଧୁନିକ ଶିକ୍ଷା, ଅର୍ଥ ଉପାର୍ଜନର ଉନ୍ନତ ପନ୍ଥା, ଅତ୍ୟାଧୁନିକ ସାମାଜିକ ବ୍ୟବସ୍ଥା, ନୂତନ ବ୍ୟାବହାରିକ ପଦ୍ଧତି ଇତ୍ୟାଦି ଗ୍ରାମାଞ୍ଚଳର ଲୋକମାନଙ୍କୁ ସହରାଭିମୁଖୀ କରାଇବାରେ ସହାୟକ ହେଉଅଛି ।

(୭) ରାଜନୀତିକ କାରକ : ଦେଶର କେତେକ ସହର ବୃହତ୍ ସହର ବା ମେଗାସହରଗୁଡ଼ିକର ଅଭିବୃଦ୍ଧି ସରକାରୀ ନୀତିନିୟମର ସହାୟତାରେ ହୋଇଥାଏ । ଉଦାହରଣସ୍ୱରୂପ, ବିଭିନ୍ନ କଳକାରଖାନା ସ୍ଥାପନା, ନୂତନ ସ୍ଥାନରେ ରାଜ୍ୟର ରାଜଧାନୀ ସ୍ଥାପନା କିମ୍ବା ସୂଚନା ଓ ପ୍ରଯୁକ୍ତିବିଦ୍ୟାର ସହରର ସ୍ଥାପନା ଫଳରେ ନୂତନ ସହରଗୁଡ଼ିକ ଗଢ଼ିଉଠିବା ସହିତ ନିଯୁକ୍ତି ସୁଯୋଗ ଓ ସମ୍ଭାବନା ସୃଷ୍ଟି ହେଉଅଛି । ଏହାଫଳରେ ଗ୍ରାମାଞ୍ଚଳର ଯୁବକ ଯୁବତୀମାନଙ୍କଠାରୁ ଆରମ୍ଭ କରି ବିଭିନ୍ନ ବର୍ଗ ଓ ବୟସର ଲୋକମାନେ ନିଜର ଜୀବିକା ଉପାର୍ଜନ ପାଇଁ ସହରାଭିମୁଖୀ ହେଉଅଛନ୍ତି ।

(୮) ବ୍ୟକ୍ତିଗତ କାରକ : ଆଧୁନିକ ଶିକ୍ଷା, ସହରାଞ୍ଚଳରେ ପିଲାମାନଙ୍କର ଭବିଷ୍ୟତ୍, ନିଯୁକ୍ତି ସୁବିଧା, ଗମନାଗମନର ସୁବିଧା, ଗଣମାଧ୍ୟମର ପ୍ରଭାବ ବ୍ୟାବସାୟିକ ଚିନ୍ତାଧାରା ବ୍ୟକ୍ତିର ସଂକୀର୍ଣ୍ଣ ମାନସିକତାକୁ ବ୍ୟାପକ ତଥା ବିସ୍ତୃତ କରିପାରୁଅଛି । ନିଜର ସ୍ଵତନ୍ତ୍ର ପରିଚୟ ଆଶାରେ ବ୍ୟକ୍ତି ଇଚ୍ଛାକୃତ ସହରାଭିମୁଖୀ ହୋଇ ନିଜର ଈପ୍‌ସିତ ଆବଶ୍ୟକତାକୁ ପୂରଣ କରିପାରୁଅଛି । ତେଣୁ ବ୍ୟକ୍ତିର ଆବଶ୍ୟକତା ବ୍ୟକ୍ତିକୁ ସହରୀ ପରିବେଶ ମଧ୍ୟକୁ ଆକୃଷ୍ଟ କରିପାରୁଅଛି । ଜାତିଭିତ୍ତିକ କଠୋରତାଠାରୁ ନିଜକୁ ଦୂରେଇରଖ୍ ମୁକ୍ତଶ୍ରେଣୀ ସ୍ତରରେ ପ୍ରବେଶ କରାଇବାରେ ସହରୀକରଣ ସୁଯୋଗ ଦେଇଥିବାରୁ ବ୍ୟକ୍ତି ସହରୀକରଣ ପ୍ରକ୍ରିୟାକୁ ଆଦରି ନେଇଥାଏ ।

ସଂକ୍ଷେପରେ କୁହାଯାଇପାରେ ଯେ, ଜନସଂଖ୍ୟାରେ ପ୍ରାକୃତିକ ବୃଦ୍ଧି, ସହରରେ ବାସ କରିବାର ମାନସିକତା, ଆର୍ଥିକ ଅବସ୍ଥାରେ ଉନ୍ନତି କରିବାର ମନୋବୃତ୍ତି, ପରିବର୍ତ୍ତିତ ସାମାଜିକ ଓ ସାଂସ୍କୃତିକ ମୂଲ୍ୟବୋଧ ପ୍ରତି ଆକୃଷ୍ଟତା, ଆଧୁନିକତାର ପ୍ରବଣତା ସହରୀକରଣକୁ ତ୍ୱରାନ୍ବିତ କରିଥାଏ ।

୩ । ସହରୀକରଣର ପ୍ରଭାବକୁ ଆଲୋଚନା କର ।
Answer:
ଦ୍ରୁତ ସହରୀକରଣର ଅବସ୍ଥା ଓ ଏହାର ଫଳାଫଳକୁ ଅନୁଧ୍ୟାନ କଲେ ଏହି ପ୍ରକ୍ରିୟାର ସକାରାତ୍ମକ ଏବଂ ନକାରାତ୍ମକ ଦିଗଗୁଡ଼ିକ ଜଣାପଡ଼ିଥାଏ।

ସହରୀକରଣର ସକାରାତ୍ମକ ପ୍ରଭାବ ବା ସହରୀକରଣର ସକାରାତ୍ମକ ଫଳାଫଳ – ଆର୍ଥନୀତିକ, ବ୍ୟକ୍ତିଗତ, ସାମାଜିକ, ସାଂସ୍କୃତିକ, ପରିବେଶଗତ ଦିଗଗୁଡ଼ିକ ସହରୀକରଣକୁ ପ୍ରୋତ୍ସାହିତ କରିବା ସହିତ ବ୍ୟକ୍ତି ତଥା ସମାଜରେ ସକାରାତ୍ମକ ପ୍ରଭାବ ପକାଇଥା’ନ୍ତି, ଯାହା ସହରାଞ୍ଚଳର ତଥା ଦେଶର ସ୍ବାସ୍ଥ୍ୟ ପ୍ରତି ହିତକର ଅଟେ । ଏହାର ସକାରାତ୍ମକ ପ୍ରଭାବ ଏବଂ ଫଳାଫଳ ହେତୁ ବ୍ୟକ୍ତିର ବୌଦ୍ଧିକ, ମାନସିକ ବିକାଶ, ସାମାଜିକ ଓ ସାଂସ୍କୃତିକ ଅଭିବୃଦ୍ଧି ଘଟିଥାଏ ।

(୧) ସହରୀକରଣ ଓ ଆର୍ଥନୀତିକ ଦିଗ – ସହରୀକରଣର ବିକାଶ ପ୍ରକ୍ରିୟାରେ ଦେଶରେ ଅନେକ ଶିଳ୍ପଭିତ୍ତିକ ସହର ଗଢ଼ି ଉଠିଥାଏ । ବହୁଳ ଭାବରେ ଦ୍ରବ୍ୟ ଉତ୍ପାଦନ କରିବା ସହିତ ସର୍ବସାଧାରଣଙ୍କ ନିମନ୍ତେ କାର୍ଯ୍ୟ କରୁଥିବା ସ୍ଥାନର ମଧ୍ୟ ଏହି ସହରୀକରଣ ପ୍ରକ୍ରିୟା ଉନ୍ନତି ଆଣିଥାଏ । ଏହା ଫଳରେ ବାଣିଜ୍ୟ ସହିତ ସମ୍ପୃକ୍ତି, ଆର୍ଥିକ ଦୃଷ୍ଟିରୁ ତଥା ଅନ୍ୟାନ୍ୟ କାର୍ଯ୍ୟକଳାପରେ, ଯଥା- ମରାମତି, ରକ୍ଷଣାବେକ୍ଷଣ ଇତ୍ୟାଦିର ଉନ୍ନତି ପରିଲକ୍ଷିତ ହୋଇଥାଏ ଏବଂ କେତେକ ସହର ସେହି ନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟ କ୍ଷେତ୍ରରେ ଯଥା- ମରାମତି, ରକ୍ଷଣାବେକ୍ଷଣ ଇତ୍ୟାଦିର ଉନ୍ନତି ପରିଲକ୍ଷିତ ହୋଇଥାଏ ଏବଂ କେତେକ ସହର ସେହି ନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟ କ୍ଷେତ୍ରରେ ପାରଦର୍ଶିତା ଲାଭ କରିଥା’ନ୍ତି । ସହରରେ ଉତ୍ପାଦିତ ଦ୍ରବ୍ୟର ବୃଦ୍ଧି ରାଷ୍ଟ୍ରର ଉତ୍ପାଦନ କ୍ଷେତ୍ରରେ ଉନ୍ନତି ଆଣିଥାଏ ।

⇒ ସହରାଞ୍ଚଳରେ ନିଯୁକ୍ତି ସୁବିଧା ଗ୍ରାମାଞ୍ଚଳର ବହୁସଂଖ୍ୟକ ଲୋକମାନଙ୍କୁ ସହରାଭିମୁଖୀ କରାଇଥାଏ । ଏପରିକି ଋତୁକାଳୀନ କୃଷିକାର୍ଯ୍ୟର ମାନ୍ଦା ଅବସ୍ଥାରେ ମଧ୍ୟ ଗ୍ରାମାଞ୍ଚଳର ଲୋକମାନେ ସହରମାନଙ୍କରେ ଅଣ-ଖାଦ୍ୟ ଉତ୍ପାଦିତ ବ୍ୟାବସାୟିକ ଶିଳ୍ପ (କଳକାରଖାନା) ଗୁଡ଼ିକରେ କାର୍ଯ୍ୟ କରି ଅର୍ଥ ଉପାର୍ଜନ କରିଥା’ନ୍ତି ।

⇒ ନିଯୁକ୍ତି ଗ୍ରହଣ ବ୍ୟତୀତ ଅନେକ ସହରାଞ୍ଚଳରେ ଅଧିକ ପାରମ୍ପରିକ ଉତ୍ପାଦନ କାର୍ଯ୍ୟରେ କାର୍ଯ୍ୟ କରି ବୃହତ୍ ଶିଳ୍ପଗୁଡ଼ିକୁ ଦ୍ରବ୍ୟ ତଥା ସେବା ଯୋଗାଇଥା’ନ୍ତି ।

⇒ ସାଧାରଣତଃ ମହିଳାମାନେ ସହରରେ ଥ‌ିବା ସମ୍ଭ୍ରାନ୍ତ ତଥା ମଧ୍ୟବର୍ଗୀୟ ପରିବାରରେ ଘରୋଇସେବା ମାଧ୍ୟମରେ ଅର୍ଥ ଉପାର୍ଜନ କରିଥା’ନ୍ତି ।

(୨) ସହରୀକରଣ ଓ ସାମାଜିକ ପ୍ରଭାବ – ସହରୀକରଣର ସାମାଜିକ ସକାରାତ୍ମକ ପ୍ରଭାବଗୁଡ଼ିକ ସାମାଜିକ ସମ୍ପର୍କକୁ; ଯଥା- ପାରିବାରିକ, ପ୍ରସ୍ଥିତିଗତ ତଥା ଜୀବନଶୈଳୀ ଓ ଧାରାଗୁଡ଼ିକୁ ଆଲୋଚନା କରାଯାଇଥାଏ ।

⇒ ସମାଜଶାସ୍ତ୍ରବିତ୍ ଆଇ.ପି. ଦେଶାଇ, କେ.ଏମ୍.କାପାଡ଼ିଆ ଏବଂ ଏ.ରସ୍‌ଙ୍କ ଅନୁଭବିକ ତଥ୍ୟ ଅନୁଯାୟୀ ସହରୀ ଯୌଥ ପରିବାର ଧୀରେ ଧୀରେ ଏକକ ପରିବାରରେ ପରିବର୍ତ୍ତିତ ହୋଇଯାଉଅଛି । ପରିବାରର ଆକାର କ୍ଷୁଦ୍ର ହୋଇଯାଉଅଛି, ମାତ୍ର ଦୁଇ ତିନୋଟି ପିଢ଼ି ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ରକ୍ତଗତ ସମ୍ପର୍କ ଆବଦ୍ଧ ହୋଇ ରହୁଅଛି । ସେମାନେ ଉଲ୍ଲେଖ କରିଅଛନ୍ତି ଯେ, ଯଦିଓ ସହରୀକରଣର ପ୍ରଭାବରେ ସହରୀ ପରିବାରରେ ପରିବର୍ତ୍ତନ ଦେଖାଯାଉଅଛି; କିନ୍ତୁ ପ୍ରକୃତପକ୍ଷେ ସ୍ଵାଧୀନ ଓ ଭିନ୍ନ ହେବା ଭାବ ବା ବ୍ୟକ୍ତିବାଦର ମନୋଭାବ ସେହି ପରିବର୍ତ୍ତିତ ପରିବାରଗୁଡ଼ିକରେ ପରିଲକ୍ଷିତ ହେଉନାହିଁ ।

⇒ ଯଦିଓ ସହରୀକରଣ କାରଣରୁ ପରିବାରର ଆକୃତିରେ ପରିବର୍ତ୍ତନ ହୋଇଅଛି; ତଥାପି ପରିବାରର ଯୁବପିଢ଼ି ସେମାନଙ୍କର ଗୁରୁଜନମାନଙ୍କୁ ସମ୍ମାନ ପ୍ରଦର୍ଶନ କରିଥା’ନ୍ତି ଏବଂ ସେମାନଙ୍କର ସାମୂହିକ ପାରିବାରିକ ଦାୟିତ୍ଵ ସୂଚାରୁରୂପେ ପ୍ରତିପାଦନ କରିଥା’ନ୍ତି ।

⇒ ସହରୀକରଣର ପ୍ରଭାବରେ ନାରୀ ସ୍ଵାଧୀନତା ବୃଦ୍ଧି ପାଇଥାଏ । ସେମାନଙ୍କର ଭୂମିକା ମଧ୍ୟ ପରିମାର୍ଜିତ ହୋଇଥାଏ । ଆଧୁନିକ ଶିକ୍ଷା ସେମାନଙ୍କୁ ସଚେତନ କରାଇବାରେ ସହାୟକ ହୋଇଥାଏ । ଏପରିକି ନିଜର ହୋଇଥାଏ । ଆଧୁନିକ ଶିକ୍ଷା ସେମାନଙ୍କୁ ସଚେତନ କରାଇବାରେ ସହାୟକ ହୋଇଥାଏ । ଏପରିକି ନିଜର ସହରୀକରଣ ସେମାନଙ୍କୁ ପରିବାରର ଚାରିକାନ୍ଥ ଭିତରେ ସୀମାବଦ୍ଧ ନ କରି ସେମାନଙ୍କର ସାମାଜିକ ଦୃଷ୍ଟିଭଙ୍ଗୀକୁ ବଦଳାଇବାରେ ସମର୍ଥ ହୋଇଥାଏ । ବହୁ ଶିକ୍ଷିତା, ଉଚ୍ଚଶିକ୍ଷିତା ନାରୀ ସହରୀକରଣ ପ୍ରଭାବରେ ବହୁ କ୍ଷେତ୍ରରେ ଅଧ୍ଵସଂଖ୍ୟକ ବାଳିକାମାନେ ଶିକ୍ଷାଲାଭର ସୁଯୋଗ ପାଇପାରୁଅଛନ୍ତି ।

⇒ ବିବାହ କ୍ଷେତ୍ରରେ ନାରୀକୁ ସ୍ଵାଧୀନତା ତଥା ପ୍ରେରଣା ଦେବାରେ ସହରୀକରଣ ସହାୟକ ହୋଇଥାଏ । ସହରୀ ସଭ୍ୟତା ଆନ୍ତର୍ଜାତି ବିବାହକୁ ଗ୍ରହଣ କରିଥାଏ ଏବଂ ଛାଡ଼ପତ୍ରକୁ ପ୍ରୋତ୍ସାହନ ଦେଇଥାଏ ।

⇒ ସହରୀକରଣର ପ୍ରଭାବରେ ଗ୍ରାମାଞ୍ଚଳର ଲୋକମାନେ ସହରୀ ଜୀବନଶୈଳୀ ପ୍ରତି ଅଧ‌ିକ ସଚେତନ ହୋଇ ଏଭଳି ପ୍ରଭାବିତ ହୋଇଥା’ନ୍ତି ଯେ ସେମାନଙ୍କର ଉଦାର ଚିନ୍ତାଧାରା ଜାତି, ଧର୍ମ, ବର୍ଣ୍ଣ ନିର୍ବିଶେଷରେ ଧର୍ମନିରପେକ୍ଷବାଦ ସୃଷ୍ଟି କରିବାରେ ସହାୟକ ହୁଏ । ତେଣୁ ସେମାନଙ୍କର ଉଦାର ଦୃଷ୍ଟିଭଙ୍ଗୀ ଥାଏ; ଯାହା ସଂକୀର୍ଣ୍ଣତା ପରିବର୍ତ୍ତେ ସହନଶୀଳତା ଭାବ ସୃଷ୍ଟି କରିଥାଏ ।

⇒ ପାରମ୍ପରିକ ସ୍ବାସ୍ଥ୍ୟ ଚିକିତ୍ସା ପରିବର୍ତ୍ତେ ଗ୍ରାମାଞ୍ଚଳର ଲୋକମାନେ ସହରାଭିମୁଖୀ ହୋଇ ଏଲୋପାଥ୍ ଔଷଧ ତଥା ଆଧୁନିକ ଚିକିତ୍ସା ଗ୍ରହଣ କରି ବିଭିନ୍ନ ରୋଗରୁ ଆରୋଗ୍ୟ ହୋଇଥା’ନ୍ତି ।

(୩) ସହରୀକରଣ ଓ ରାଜନୀତିକ ଦିଗ : ସହରୀକରଣ ରାଜନୀତିକ କ୍ଷେତ୍ରରେ ସ୍ବାଧୀନତା ଆଣିଥାଏ । ସହରୀକରଣ ହେତୁ ପୁରୁଷଙ୍କ ପରି ନାରୀମାନେ ମଧ୍ୟ ରାଜନୀତିରେ ସକ୍ରିୟ ଅଂଶ ଗ୍ରହଣ କରିପାରୁଅଛନ୍ତି । କ୍ଷମତା ପ୍ରୟୋଗ ମଧ୍ଯ ସମଭାବରେ କରିପାରୁଅଛନ୍ତି । ବିଭିନ୍ନ ରାଜନୀତିକ ସ୍ତରରେ ଉଚ୍ଚ ପ୍ରସ୍ଥିତି ଲାଭ କରିପାରୁଅଛନ୍ତି ।

(୪) ସହରୀକରଣ ଓ ସାଂସ୍କୃତିକ ଐତିହ୍ୟ : ସହରୀକରଣ ପ୍ରକ୍ରିୟା ବ୍ୟକ୍ତି ତଥା ସମାଜକୁ ପ୍ରଭାବିତ କରିଥାଏ । ଫଳସ୍ୱରୂପ ପରିବର୍ଜିତ ତଥା ପରିମାର୍ଜିତ ଚିନ୍ତାଧାରା, ସାଂସ୍କୃତିକ ଐତିହ୍ୟର ପୁନରୁଦ୍ଧାର ଓ ଆଧୁନିକୀକରଣରେ ସହାୟକ ହୋଇପାରୁଅଛି । ଏହି ପ୍ରକ୍ରିୟାଦ୍ଵାରା ରାଷ୍ଟ୍ର ସଚେତନତା ବୃଦ୍ଧି ପାଇଅଛି ଏବଂ ପ୍ରତ୍ୟେକ ସାଂସ୍କୃତିକ ଐତିହ୍ୟକୁ ରକ୍ଷା କରି ରାଷ୍ଟ୍ର ବିଶ୍ବରେ ଏକ ସ୍ବତନ୍ତ୍ର ସ୍ଥାନ ଅଧିକାର କରିପାରୁଅଛି ।

(୫) ସହରୀକରଣ ଓ ଧର୍ମୀୟ ପୂଜାବିଧ : ସହରୀକରଣ ଧର୍ମୀୟ ଚିନ୍ତାଧାରାରେ ମଧ୍ୟ ସକାରାତ୍ମକ ପ୍ରଭାବ ପକାଇଥାଏ । କେତେକ କ୍ଷେତ୍ରରେ ପାରମ୍ପରିକ ରକ୍ଷଣଶୀଳ ଚିନ୍ତାଧାରା, ଅନ୍ଧବିଶ୍ଵାସ ବ୍ୟକ୍ତି ଓ ସମାଜ ପ୍ରତି କ୍ଷତିକାରକ ହୋଇଥାଏ; କିନ୍ତୁ ସହରୀକରଣ ମାଧ୍ୟମରେ ଉଦାରଭାବ ସୃଷ୍ଟି ହୋଇଥାଏ ଏବଂ ବ୍ୟକ୍ତିମାନେ ସହରର ଜୀବନଶୈଳୀରେ ପ୍ରଭାବିତ ହୋଇ ଅନ୍ଧବିଶ୍ୱାସଠାରୁ ଦୂରେଇଯାଇ ଯୁକ୍ତିଯୁକ୍ତ କାରଣ ଦର୍ଶାଇ ବାସ୍ତବତାକୁ ଅନୁଧ୍ୟାନ କରିଥାଆନ୍ତି ।

(୬) ସହରୀକରଣ ଓ ବିବିଧତା : ଗମନାଗମନର ସୁବିଧା, ନିଯୁକ୍ତି ସୁବିଧା, ଅର୍ଥ ଉପାର୍ଜନର କେନ୍ଦ୍ରସ୍ଥଳୀ ସହର ହୋଇଥିବାରୁ ପ୍ରତ୍ୟେକ ଜାତି, ବର୍ଷ, ଧର୍ମ ଓ ଶ୍ରେଣୀର ଲୋକମାନେ ସହରାଭିମୁଖୀ ହୋଇଥାନ୍ତି ଓ ସେଠିକାର ଜୀବନଶୈଳୀକୁ ଅନୁକରଣ କରିଥା’ନ୍ତି । ପରୋକ୍ଷରେ ବ୍ୟକ୍ତିର ସହରୀଜୀବନ ସହିତ ଆତ୍ମୀକରଣରେ ବ୍ୟକ୍ତି ବ୍ୟକ୍ତି, ଜାତି, ଧର୍ମ, ଶ୍ରେଣୀ ସହିତ ସୁସମ୍ପର୍କ ସ୍ଥାପନ କରିପାରେ ଓ ସାମାଜିକ ସମନ୍ଵୟ ରକ୍ଷା କରିପାରିଥାଏ । ତେଣୁ ସହରୀଜୀବନ ସହରରେ ବ୍ୟକ୍ତିମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ପାରିପାଶ୍ୱିକ ଅବସ୍ଥା ଅନୁଯାୟୀ ଚଳିବାର କ୍ଷମତା ଦେଇଥାଏ, ଯାହା ଗ୍ରାମାଞ୍ଚଳର ଲୋକମାନଙ୍କୁ ସହରୀ ଜୀବନ ପ୍ରତି ଆକୃଷ୍ଟ କରିଥାଏ ।

(୭) ସହରୀକରଣ ଓ ସାମାଜିକ ସ୍ତରୀକରଣ : ପାରମ୍ପରିକ ସମାଜ ଜାତିଭିତ୍ତିକ ସମାଜ ଅଟେ । ଗ୍ରାମାଞ୍ଚଳରେ ଏହି ଜାତିଭିତ୍ତିକ ସମାଜ ପରିଲକ୍ଷିତ ହୋଇଥାଏ । ଏହି ଅଞ୍ଚଳରେ ଜନ୍ମ ଉପରେ ଆଧାରିତ ଜାତିପ୍ରଥାର ପ୍ରଚଳନ ଥାଏ । କିନ୍ତୁ ପାଶ୍ଚାତ୍ୟକରଣ ଶିକ୍ଷା, ଆଧୁନିକୀକରଣ, ଗମନାଗମନର ସୁବିଧା, ଯୋଗାଯୋଗ ବ୍ୟବସ୍ଥା ସହରାଞ୍ଚଳର ସାମାଜିକ ଏକ ମୁକ୍ତ ବ୍ୟବସ୍ଥା ମଧ୍ୟରେ ବସବାସ କରୁଅଛନ୍ତି । ଗତିଶୀଳତା ମାଧ୍ୟମରେ ପ୍ରସ୍ଥିତିରେ ପରିବର୍ତ୍ତନ ଆଣିପାରୁଅଛନ୍ତି ।

ସ୍ତରୀକରଣରେ ପରିବର୍ତ୍ତନ ଆଣି ସମାଜକୁ ଜାତି ପରିବର୍ତ୍ତେ ଶ୍ରେଣୀଭିଭିକ କରିପାରିଅଛି । ଫଳସ୍ବରୂପ ଜନ୍ମଗତ ଅସମାନତା ପରିବର୍ତ୍ତେ ସୁଯୋଗ ଓ ସୁବିଧାରେ ସମାନତା ଆଣିପାରୁଅଛି । ସହରର ସଦସ୍ୟମାନେ ଜାତିର କଠୋରତାଠାରୁ ଦୂରେଇ ଯାଇ ଏକ ମୁକ୍ତ ବ୍ୟବସ୍ଥା ମଧ୍ୟରେ ବସବାସ କରୁଅଛନ୍ତି । ଗତିଶୀଳତା ମାଧ୍ୟମରେ ପ୍ରସ୍ଥିତିରେ ପରିବର୍ତ୍ତନ ଆଣିପାରୁଅଛନ୍ତି ।

(୮) ସହରୀକରଣ ଓ ବ୍ୟକ୍ତିତ୍ୱର ବିକାଶ : ସମାଜର ବିକାଶ ସହିତ ସହରୀକରଣ ବ୍ୟକ୍ତିର ବିକାଶ କରାଯାଇପାରିଥାଏ । ବ୍ୟକ୍ତିର ମନୋବୃତ୍ତି, ରୁଚି, ବ୍ୟାବହାରିକ ଢାଞ୍ଚାରେ ପରିବର୍ତ୍ତନ ଆଣିଥାଏ । ବ୍ୟକ୍ତିର ଦୃଷ୍ଟିଭଙ୍ଗୀରେ ପରିବର୍ତ୍ତନ ଆଣି ବ୍ୟାପକ କରିଥାଏ । ବ୍ୟକ୍ତିର ଦକ୍ଷତା ବୃଦ୍ଧି କରିଥାଏ ଓ ସ୍ବାଧୀନଚେତା କରାଇବାରେ ସମର୍ଥ ହୋଇଥାଏ ।

ଉପରୋକ୍ତ ଆଲୋଚନାରେ ସହରୀକରଣର ପ୍ରଭାବଗୁଡ଼ିକ ବିଷୟରେ ସୁସ୍ପଷ୍ଟ ଧାରଣା ଦିଆଯାଇଛି । ଏହି ପ୍ରକ୍ରିୟା ସହିତ ମନୋଭାବର ପରିବର୍ତ୍ତନ ମିଶ୍ରିତ ଅଟେ ତଥ୍ୟ ସୂଚନା ଓ ପ୍ରଯୁକ୍ତାତ୍ମକ ବିକାଶ ପ୍ରତ୍ୟେକ ଜାତି, ବର୍ଣ୍ଣ, ଧର୍ମର ଲୋକମାନଙ୍କୁ ଏକତ୍ରିତ କରିପାରିଥାଏ ଏବଂ ପାରସ୍ପରିକ କ୍ରିୟା ସମ୍ପାଦନରେ ସୁଯୋଗ ଦେଇଥାଏ । ଏତଦ୍‌ବ୍ୟତୀତ ନିଯୁକ୍ତିର ସୁଯୋଗ ବିଭିନ୍ନ ସାଂସ୍କୃତିକ କାର୍ଯ୍ୟକ୍ରମରେ ସହରବାସୀଙ୍କୁ ନିୟୋଜିତ କରିଥାଏ । ତେଣୁ କୁହାଯାଇପାରେ ଯେ ସହରୀକରଣ ନିଜେ ଏକ ଶକ୍ତିଶାଳୀ କାରକ ଅଟେ ଏବଂ ସେହି କାରକଗୁଡ଼ିକ ହିଁ ସହରୀକରଣ ପ୍ରକ୍ରିୟାକୁ ତ୍ୱରାନ୍ବିତ କରିବାରେ ସହାୟକ ହୋଇଥାଏ ।

୪। ସହରୀକରଣର ନକାରାତ୍ମକ ଫଳାଫଳ ଉଲ୍ଲେଖ କର ।
Answer:
ସହରୀକରଣ ବହୁ ସୁବିଧା ଯୋଗାଇଦେଇ ଆସୁଅଛି । କିନ୍ତୁ ଅପରପକ୍ଷରେ କେତେକ ଗୁରୁତର ସମସ୍ୟା ରହିଅଛି ଯାହା ବ୍ୟକ୍ତି ଓ ସମାଜ ଉପରେ ନକାରାତ୍ମକ ପ୍ରଭାବ ପକାଇପାରୁଅଛି । ଶିଳ୍ପୀକରଣ ଓ ଯାନ୍ତ୍ରିକୀକରଣ ସମାଜରେ ବହୁ ସାମାଜିକ ସମସ୍ୟା ଉପୁଜାଇ ଅସ୍ବାସ୍ଥ୍ୟକର ପରିସ୍ଥିତି ସୃଷ୍ଟି କରୁଅଛି ।

(୧) ସାମାଜିକ-ସାଂସ୍କୃତିକ ପ୍ରଭାବ :
(କ) ସାମାଜିକ ସମବେଦନାର ହ୍ରାସ – ସହରର ଜନସଂଖ୍ୟା ଅଧିକ ମାତ୍ରାରେ ବୃଦ୍ଧି ପାଉଥିବାରୁ ପରସ୍ପର ମଧ୍ୟରେ ସହାନୁଭୂତିଶୀଳତା ଓ ସମବେଦନା ପରିଲକ୍ଷିତ ହୋଇ ନଥାଏ । ଫଳରେ ସହରରେ ବାସ କରୁଥିବା ଲୋକମାନେ ପରସ୍ପରର ସମ୍ପର୍କ ସ୍ଥାପନ କରିପାରିଥା’ନ୍ତି । ତେଣୁ ସହରାଭିମୁଖୀ ହୋଇ ବ୍ୟକ୍ତି ସ୍ବାର୍ଥକୈନ୍ଦ୍ରିକ ହୋଇଯାଏ ଏବଂ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କ ଅବସ୍ଥିତି ପ୍ରତି କ୍ଷଣେମାତ୍ର ସଚେତନ ହୋଇ ନ ଥାଏ ବା ସହାନୁଭୂତିଶୀଳ ହୋଇ ନ ଥାଏ ।

(ଖ) ପାରିବାରିକ ନିୟନ୍ତ୍ରଣରେ ହ୍ରାସ – ସହରାଞ୍ଚଳରେ ଜନସଂଖ୍ୟା ବୃଦ୍ଧି ହେବା ଫଳରେ ପାରିବାରିକ ନିୟନ୍ତ୍ରଣରେ ହ୍ରାସ ପରିଲକ୍ଷିତ ହୋଇଥାଏ । ରକ୍ଷଣଶୀଳ ମନୋଭାବ ସହରାଞ୍ଚଳର ଲୋକମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ପରିଲକ୍ଷିତ ହୋଇନଥାଏ । ସହରରେ ସଂରଚନା ଦୃଷ୍ଟିରୁ ଏକକ ଭାବରେ ହୋଇପାରି ନଥାଏ । ତେଣୁ ସେମାନଙ୍କ ନିକଟରେ ନିୟନ୍ତ୍ରଣର ଅଭାବ ପରିଲକ୍ଷିତ ହୋଇଥାଏ । ଏପରିକି ସହରୀକରଣ ପରିବାର ସଂଜ୍ଞାକୁ ନୂତନ ରୂପେ ନିର୍ଦ୍ଧାରଣ କରିଅଛି, ଯାହା କୁହାଯାଏ ସହରୀକରଣର ପ୍ରଭାବରେ ପରିବାରର ସଂରଚନାରେ ଏକକ ରୂପ କିନ୍ତୁ ପ୍ରକାର୍ଯ୍ୟରେ ଯୌଥ ରୂପ ଥାଏ ।

କେତେକ ଅର୍ଥ ଉପାର୍ଜନ ନିମନ୍ତେ ପରିବାର ସଙ୍ଗରେ ନ ଆଣି ଏକୁଟିଆ ଆସିଥା’ନ୍ତି ଓ ପରିବାରର ସଦସ୍ୟମାନେ ଗ୍ରାମର ଯୌଥ ପରିବାର ମଧ୍ୟରେ ଅବସ୍ଥାପିତ କରିଥା’ନ୍ତି । ଯାହାଫଳରେ ଆର୍ଥିକ ସ୍ୱଚ୍ଛଳତା ବ୍ୟତୀତ ବ୍ୟାବହାରିକ ନିୟନ୍ତ୍ରଣରେ ବ୍ୟକ୍ତି ତଥା ପରିବାରର ଭୂମିକା ଗୌଣ ହୋଇଯାଏ । ସହରରେ ପରିବାରର ସଦସ୍ୟମାନେ ନ ଥିବାରୁ ବ୍ୟକ୍ତିକୁ ଏକାକୀ ଜୀବନ ବିତାଇବାକୁ ମଧ୍ୟ ପଡ଼ିଥାଏ । ଅଧିକାଂଶ ସମୟରେ ସେ ଅବସରକାଳୀନ ସମୟକୁ କୁସଙ୍ଗୀଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ବିତାଇ ନାନା ଅପ୍ରୀତିକର ପରିସ୍ଥିତି ସୃଷ୍ଟି କରିଥାଏ ।

(ଗ) ପରିବାର ସଂରଚନାରେ ପରିବର୍ତ୍ତେ – ସହରମାନଙ୍କରେ ଯୌଥ ପରିବାର ପରିବର୍ତ୍ତେ ଏକକ ପରିବାର ପରିଲକ୍ଷିତ ହୁଏ, ଯେଉଁଠାରେ ସ୍ୱାମୀ, ସ୍ତ୍ରୀ ଓ ସେମାନଙ୍କର ଅବିବାହିତ ସନ୍ତାନ ଓ ସନ୍ତତିମାନେ ବାସ କରିଥା’ନ୍ତି । ପରିବାରକୁ ଆର୍ଥିକ ପରୋକ୍ଷରେ ଯୌଥ ପରିବାରର ବନ୍ଧନରୁ ମୁକ୍ତ ହୋଇ ଏକ ସ୍ବାଧୀନ ଜୀବନ ବିତାଇ ପାରୁଅଛନ୍ତି । ସମୟକ୍ରମେ କ୍ଷୁଦ୍ର ପରିବାର ମଧ୍ୟରେ ବାସ କରି ନିର୍ଜନତା ଅନୁଭବ କରି ମାନସିକ ଅଶାନ୍ତି ଭୋଗ କରୁଅଛନ୍ତି । ଅଧ୍ଵ ଜନବସତି ହେତୁ ରହିବାରେ ସୁବିଧାଜନକ ବ୍ୟବସ୍ଥା ନଥାଏ ।

ଅନେକ ଶିଳ୍ପାଞ୍ଚଳଗୁଡ଼ିକରେ ବାସ କରିବା କଷ୍ଟକର ବ୍ୟାପାର ହୋଇଥାଏ । ବୃହତ୍ ସହର ବା ମେଗା ସହରଗୁଡ଼ିକରେ ଲୋକମାନଙ୍କର ବାସସ୍ଥାନ ଅତ୍ୟନ୍ତ ଦୟନୀୟ ହୋଇଥାଏ । ଫଳସ୍ୱରୂପ ଅଧିକ ସଂଖ୍ୟକ ଲୋକ ଏକ ନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟ ସ୍ଥାନରେ ବାସ କରୁଥିବାରୁ ଅସ୍ବାସ୍ଥ୍ୟକର ପରିବେଶ ସୃଷ୍ଟି କରିଥାଏ । ଏପରିକି ବହୁ ଲୋକ ଅଣସାମାଜିକ କାର୍ଯ୍ୟରେ ଲିପ୍ତ ହୋଇଯା’ନ୍ତି । ସଙ୍ଗ ଦୋଷରେ ନିଶାଖୋର ହୋଇ ସହରୀ ଅବସ୍ଥାକୁ କଳୁଷିତ କରିଥା’ନ୍ତି ।

(ଘ) ପାରିପାର୍ଶ୍ବକ ଅବସ୍ଥା ଅନୁଯାୟୀ ଚଳଣି ବା ପ୍ରୟୋଜନାନୁଯାୟୀ ବାସସ୍ଥାନର ଅଭାବ – ଅଧୂକ ଜନବସତି ହେତୁ ରହିବାରେ ସୁବିଧାଜନକ ବ୍ୟବସ୍ଥା ନଥାଏ । ଅନେକ ଶିଳ୍ପାଞ୍ଚଳଗୁଡ଼ିକରେ ବାସ କରିବା କଷ୍ଟକର ବ୍ୟାପାର ହୋଇଥାଏ । ବୃହତ୍ ସହର ବା ମେଗା ସହରଗୁଡ଼ିକରେ ଲୋକମାନଙ୍କର ବାସସ୍ଥାନ ଅତ୍ୟନ୍ତ ଦୟନୀୟ ହୋଇଥାଏ । ଫଳସ୍ୱରୂପ ଅଧିକ ସଂଖ୍ୟକ ଲୋକ ଏକ ନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟ ସ୍ଥାନରେ ବାସ କରୁଥିବାରୁ ଅସ୍ୱାସ୍ଥ୍ୟକର ପରିବେଶ ସୃଷ୍ଟି କରିଥାଏ । ଏପରିକି ବହୁ ଲୋକ ଅଣସାମାଜିକ କାର୍ଯ୍ୟରେ ଲିପ୍ତ ହୋଇଯା’ନ୍ତି । ସଙ୍ଗ ଦୋଷରେ ନିଶାଖୋର ହୋଇ ସହରୀ ଅବସ୍ଥାକୁ କଳୁଷିତ କରିଥା’ନ୍ତି ।

(ଙ) ନୈତିକ ମୂଲ୍ୟବୋଧରେ ପରିବର୍ତ୍ତନ – ସହରୀକରଣ ପ୍ରକ୍ରିୟା ପୁରାତନ ନୈତିକ ମୂଲ୍ୟବୋଧକୁ କୁଠାରାଘାତ କରିଥାଏ । ସାମାଜିକ ଦାୟିତ୍ଵ ତୁଲାଇବାକୁ ବ୍ୟକ୍ତି କୁଣ୍ଠାବୋଧ କରିଥାଏ । ସହରରେ ଅବସରକାଳୀନ ସମୟ ବିତାଇବାପାଇଁ ନାନା କୁପଥ ଅନୁସରଣ କରିଥାଏ । ବୈବାହିକ ଜୀବନକୁ ସଂସ୍କାରମୂଳକ ଭାବରେ ବିତାଇବାକୁ ଅନିଚ୍ଛା ପ୍ରକାଶ କରିଥାଏ । ବିବାହକୁ ଏକ ଚୁକ୍ତି ରୂପେ ଗ୍ରହଣ କରିନେଇଥାଏ । ଏକତ୍ର ସହାବସ୍ଥାନ ମଧ୍ୟରେ ସମ୍ପର୍କ ସ୍ଥାପନ କରିବାକୁ ଇଚ୍ଛା ପ୍ରକାଶ କରିଥାଏ ଯାହା ପାରମ୍ପରିକ ବୈବାହିକ ମୂଲ୍ୟବୋଧର ଗୁରୁତ୍ଵ ଓ ପରିତ୍ରତାକୁ କ୍ଷୁଣ୍ଣ କରିଥାଏ ।

(ଚ) ଧର୍ମୀୟ ପ୍ରଭାବରେ ହ୍ରାସ · ସହରୀକରଣ ପ୍ରକ୍ରିୟାର ନକାରାତ୍ମକ ପ୍ରଭାବ ବ୍ୟକ୍ତି ଉପରେ ପଡ଼ିଥାଏ । ସହରୀ ଜୀବନ ବିତାଉଥିବା ଲୋକମାନେ ସାଧାରଣତଃ ନିଜର ସ୍ବାର୍ଥସାଧନରେ ସମୟକୁ ବିନିଯୋଗ କରିଥା’ନ୍ତି । ପ୍ରାୟତଃ ସେମାନେ ବସ୍ତୁବାଦୀ ହୋଇଥା’ନ୍ତି । ଅନ୍ଧବିଶ୍ଵାସ, ଧର୍ମୀୟ ବିଶ୍ଵାସକୁ ସହଜରେ ଗ୍ରହଣ କରିବାକୁ ପ୍ରସ୍ତୁତ ନୁହନ୍ତି ବା ସମୟର ଅଭାବରୁ ଧର୍ମକାର୍ଯ୍ୟରେ ନିଜକୁ ନିୟୋଜିତ କରିବାରେ ଅକ୍ଷମ ହୋଇଥାନ୍ତି । ଧର୍ମନିରପେକ୍ଷବାଦଦ୍ୱାରା ସହରର ଲୋକମାନେ ପରସ୍ପରର ଧର୍ମ ପ୍ରତି ସମ୍ମାନ ପ୍ରଦର୍ଶନ କରିଥା’ନ୍ତି । କେତେକ କ୍ଷେତ୍ରରେ ଧର୍ମକୁ ମାଧ୍ୟମ କରି ସାମ୍ପ୍ରଦାୟିକତା ସୃଷ୍ଟି କରିପାରୁଅଛନ୍ତି ଯାହା ସମାଜକୁ ବିଘଟିତ କରିଥା’ନ୍ତି ।

(ଛ) ନାରୀ ପ୍ରସ୍ଥିତିରେ ପରିବର୍ତ୍ତନ ସହରମାନଙ୍କରେ ନାରୀ ପ୍ରସ୍ଥିତିରେ ଆଶାନୁରୂପକ ପରିବର୍ତ୍ତନ ପରିଲକ୍ଷିତ ହେଉଅଛି । ଆଧୁନିକ ଶିକ୍ଷା ସେମାନଙ୍କୁ ସଚେତନ କରାଇବାରେ ସାହାଯ୍ୟ କରୁଅଛି । ଆର୍ଥନୀତିକ ସ୍ଵାଧୀନତା ପାଇବାପାଇଁ ସେମାନେ ପ୍ରଚେଷ୍ଟା କରିଥା’ନ୍ତି । ନିଯୁକ୍ତି ମାଧ୍ୟମରେ ଆର୍ଥନୀତିକ ସ୍ଵାଧୀନତା ତଥା ବ୍ୟକ୍ତିଗତ ସ୍ଵାଧୀନତା ହାସଲ କରିଥା’ନ୍ତି । ଫଳସ୍ବରୂପ ଭାରତୀୟ ସମାଜରେ ପିତୃକୈନ୍ଦ୍ରିକ ପରିବାରର ଗୁରୁତ୍ଵ ହ୍ରାସ ପାଇଥାଏ । ସେମାନଙ୍କୁ ଭିଭିକରି ପାରିବାରିକ କନ୍ଦଳ ସୃଷ୍ଟି ହୋଇଥାଏ ।

ଛାଡ଼ପତ୍ର ବ୍ୟବସ୍ଥା ପରିବାର ବିଘଟନରେ ସାହାଯ୍ୟ କରୁଅଛି । ଦେଖାଯାଇଥାଏ ଅଧିକାଂଶ ବିବାହିତା ମହିଳା ନିଜର ସ୍ଵାଧୀନତା, ସ୍ୱାଭିମାନକୁ ଗୁରୁତ୍ଵ ଦେଇ ପାରମ୍ପରିକ ପରିବାରରେ ନିଜକୁ ଆବଦ୍ଧ ନକରି ଛାଡ଼ପତ୍ରର ସାହାଯ୍ୟ ନେଇ ପରିବାରକୁ ବିଶୃଙ୍ଖଳିତ କରିଥା’ନ୍ତି ।

(ଜ) ଆମୋଦପ୍ରମୋଦର ଢାଞ୍ଚାରେ ପରିବର୍ତ୍ତନ – ସହରୀକରଣର ପ୍ରଭାବରେ ଆମୋଦପ୍ରମୋଦର ବ୍ୟବସାୟୀକରଣ ହୋଇଯାଉଅଛି ଏବଂ ଏହି ଆମୋଦପ୍ରମୋଦ ପାଇଁ ସହରାଞ୍ଚଳର ଲୋକମାନଙ୍କୁ ମୂଲ୍ୟ ଦେବାକୁ ପଡ଼ିଥାଏ; ଯଥା- ସିନେମା, କ୍ଲବ୍ ଇତ୍ୟାଦି ମାଧ୍ୟମରେ ।

(୨) ସାମାଜିକ ଆର୍ଥନୀତିକ ପ୍ରଭାବ :
(କ) ଉଚ୍ଚ ଜନସଂଖ୍ୟାର ଘନତ୍ବ – ସହରରେ ଜନସଂଖ୍ୟାର ବୃଦ୍ଧି ଅସ୍ବାସ୍ଥ୍ୟକର ପରିବେଶ ସୃଷ୍ଟି କରିଥାଏ । ଏହାର ଜନବହୁଳତା ଜମି, ଗୃହସମସ୍ୟା ଆଦି ସୃଷ୍ଟି କରିଥାଏ । ଅନ୍ୟାୟ ଭାବରେ ସହରର ଲୋକମାନେ ଜମି ନିଜ ଅଧୀନକୁ ଆଣି ବ୍ୟବହାର କରିଥା’ନ୍ତି ।

(ଖ) ବସ୍ତି ବୃଦ୍ଧି – ସହରରେ ବାସସ୍ଥାନର ଅଭାବରୁ ଅନେକ ବସ୍ତି ବୃଦ୍ଧି ପାଇବାରେ ଲାଗିଅଛି । ଗ୍ରାମାଞ୍ଚଳର ଯେଉଁ ନିମ୍ନବର୍ଗର ଲୋକମାନେ ନିଜର ଆର୍ଥିକ ଅବସ୍ଥାର ଉନ୍ନତି ପାଇଁ ସହର ଆସିଥା’ନ୍ତି ସେମାନେ ଅଧିକ ମୂଲ୍ୟ ଦେଇ ଭଡ଼ାଘରେ ବାସ ନ କରି ବସ୍ତି ଅଞ୍ଚଳରେ ରହିବାକୁ ଅଧ୍ବକ ପସନ୍ଦ କରନ୍ତି । ଅର୍ଥ ଉପାର୍ଜନ ନିମନ୍ତେ ଅନେକ କୁକାର୍ଯ୍ୟ ମଧ୍ୟ କରିଥା’ନ୍ତି, ଯଥା- ଚୋରି, ବାଳଅପରାଧ ଇତ୍ୟାଦି । କାର୍ଯ୍ୟର ଅବସ୍ଥାରେ ବୀତସ୍ପୃହ ହୋଇ ସେମାନେ ମଦ୍ୟପାନ କରିଥାନ୍ତି ।

(ଗ) ଦୁର୍ନୀତି, ସଂଘର୍ଷ ଓ ପ୍ରତିଯୋଗିତା ବୃଦ୍ଧି – ସହରାଞ୍ଚଳରେ ପ୍ରତିଯୋଗିତାର ମାତ୍ରା ଅଧ୍ଵ ଥାଏ । ସେହି ପ୍ରତିଯୋଗିତାରୁ ସଂଘର୍ଷ ଉପୁଜିଥାଏ ଏବଂ ସେହି ପ୍ରତିଯୋଗିତାରୁ କଳାବେପାରୀ ଉତ୍ପନ୍ନ ହୋଇଥା’ନ୍ତି । ଅର୍ଥ ଲାଳସାରେ, ବିଳାସପୂର୍ଣ୍ଣ ଜୀବନ ଯାପନ ପାଇଁ ସେମାନେ ଦୁର୍ନୀତିର ପଥ ଅନୁସରଣ କରିଥା’ନ୍ତି ।

(ଘ) ଭିକ୍ଷାବୃତ୍ତି – ସହରୀକରଣ ପ୍ରକ୍ରିୟା ଗତିଶୀଳତା ମାଧ୍ୟମରେ ଗ୍ରାମାଞ୍ଚଳର ଲୋକମାନଙ୍କୁ ସହରାଭିମୁଖୀ କରାଇଥାଏ । କେତେକ ଆର୍ଥିକ ଅବସ୍ଥାରେ ଉନ୍ନତି ଦୁର୍ନୀତି ଓ ସଂଘର୍ଷ ତଥା ପ୍ରତିଯୋଗିତା ମାଧ୍ୟମରେ ଆଣିଥା’ନ୍ତି; କିନ୍ତୁ ଅନେକ ଗ୍ରାମାଞ୍ଚଳ ଛାଡ଼ି ଭିକ୍ଷାବୃତ୍ତି ପାଇଁ ସହରକୁ ଆସିଥାନ୍ତି ଓ କେତେକ ନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟ ସ୍ଥାନରେ, ଯଥା- ବସ୍ ରହିବା ସ୍ଥଳୀ, ରେଳଷ୍ଟେସନ ପର୍ଯ୍ୟଟନସ୍ଥଳୀ ଇତ୍ୟାଦିରେ ଭିକ୍ଷା ବୃତ୍ତି କରି ଜୀବିକା ନିର୍ବାହ କରିଥାନ୍ତି । ସେମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରୁ କେତେକ ଭିକ୍ଷୁକ ଅର୍ଥ ଆଶାରେ ପକେଟମାର, ଟଙ୍କା ଛଡ଼େଇବା କାର୍ଯ୍ୟରେ ଏପରିକି ଅଣସାମାଜିକ କାର୍ଯ୍ୟରେ ଲିପ୍ତ ହୋଇଥା’ନ୍ତି । ଏହା ସହର ପରିବେଶକୁ କଳୁଷିତ କରିଥାଏ ।

(ଙ) ବେକାରୀ ସମସ୍ୟା – ସହରର ଜନବହୁଳତା ଏବଂ ଦ୍ରୁତ ଗତିଶୀଳତା ବେକାରୀ ସମସ୍ୟା ବୃଦ୍ଧି କରିଥାଏ । ଅନେକ ଚାକିରି ଆଶାରେ ସହରାଭିମୁଖୀ ହୋଇଥା’ନ୍ତି କିନ୍ତୁ ପ୍ରତିଯୋଗିତାରେ ବିଫଳ ହୋଇ ସେଠାରେ ବେକାରୀ ସମସ୍ୟା ସୃଷ୍ଟି କରିଥାନ୍ତି ଏବଂ ସାମାଜିକ ତଥା ଆର୍ଥିକ ପରିବେଶକୁ କଳୁଷିତ କରିଥା’ନ୍ତି ।

(୩) ପରିବେଷ୍ଟନୀର ପ୍ରଭାବ : ସହରୀକରଣ ପ୍ରକ୍ରିୟାରେ ଗ୍ରାମାଞ୍ଚଳର ଲୋକମାନେ ଅଧୂକସଂଖ୍ୟାରେ ସହରାଞ୍ଚଳକୁ ଆସିଥା’ନ୍ତି ଏବଂ ପରୋକ୍ଷରେ ପରିବେଶକୁ କଳୁଷିତ କରିଥା’ନ୍ତି ଓ ପରିବେଶଗତ ଗୁଣ ହ୍ରାସ ହୋଇଥାଏ ।

(କ) ରକ୍ତାଧ୍ବ ବା କଫ ପରିପୂର୍ଣ୍ଣ ଅବସ୍ଥା । ଶ୍ଵାସରୁଦ୍ଧ ପରିବେଶ – ସହରରେ ଅତ୍ୟଧ୍ଵ ଯାନବାହନ ଚଳାଚଳ ଓ ଏହାର ନିର୍ଗତ ଧୂଆଁ ବ୍ୟକ୍ତି ତଥା ପରିବେଶର କ୍ଷତି ପହଞ୍ଚାଇଥାଏ । ବ୍ୟକ୍ତି ନାନା ରୋଗର ଶିକାର ହୋଇଥାଏ । ଶବ୍ଦ ପ୍ରଦୂଷଣ; ବାୟୁ ପ୍ରଦୂଷଣ ଇତ୍ୟାଦି ପରିବେଶକୁ ଦୂଷିତ କରି ବ୍ୟକ୍ତିର ଶରୀର ଉପରେ କୁପ୍ରଭାବ ପକାଇଥାଏ ଏବଂ ବ୍ୟକ୍ତି ରୋଗଗ୍ରସ୍ତ ହୋଇଥାଏ ।

(ଖ) ଗୃହ ସମସ୍ୟା – ସହରରେ ବାସ କରିବାପାଇଁ ଆର୍ଥିକ ଦୃଷ୍ଟିରୁ ମନମୁତାବକ ଘର ମିଳୁ ନଥିବାରୁ ଅନେକ ନିମ୍ନବର୍ଗର ଲୋକମାନେ ବସ୍ତି ଅଞ୍ଚଳରେ ବାସ କରିଥା’ନ୍ତି । ତା’ଛଡ଼ା ଘରୋଇ ସେବା ନିମନ୍ତେ ଗ୍ରାମାଞ୍ଚଳରୁ ଆସିଥିବା ଅନେକ ପରିବାର ବସ୍ତି ଅଞ୍ଚଳକୁ ନିଜର ବାସସ୍ଥଳୀ କରିନେଇଥା’ନ୍ତି । ସେଠାରେ ନର୍ଦ୍ଦମାଦ୍ୱାରା ମଇଳା ନିର୍ଗମର ସୁବ୍ୟବସ୍ଥା ନ ଥିବାରୁ ନିଷ୍କାସିତ ଅଦରକାରୀ ପଦାର୍ଥ ପରିବେଶକୁ ବହୁ ପରିମାଣରେ ଦୂଷିତ କରାଇଥାଏ । ଅସ୍ବାସ୍ଥ୍ୟକର ପରିବେଶ ଓ ବାସଗୃହ ମଧ୍ୟରେ ବହୁ ଲୋକ ବାସ କରିଥା’ନ୍ତି । ଫଳରେ ରୋଗାକ୍ରାନ୍ତ ହୋଇଥା’ନ୍ତି ।

(ଗ) ଜଳ ସମସ୍ୟା – ସହରରେ ଜଳ ସମସ୍ୟା ଦେଖାଯାଇଥାଏ । ଯଦିଓ ବିଶୋଧ ପାନୀୟ ଜଳ ଯୋଗାଣର ବ୍ୟବସ୍ଥା ରହିଅଛି ତଥାପି ଜନବହୁଳତା ଏତେ ଅଧିକ ଯେ ପାନୀୟ ଜଳଯୋଗାଣ ପର୍ଯ୍ୟାପ୍ତ ପରିମାଣରେ ଯୋଗାଇ ହୁଏ ନାହିଁ । ଏପରିକି ଅସ୍ବାସ୍ଥ୍ୟକର ପରିବେଶ ମଧ୍ୟରୁ ଜଳ ସଂଗ୍ରହ କରି ବ୍ୟବହାର ବ୍ୟକ୍ତିର ସ୍ବାସ୍ଥ୍ୟପକ୍ଷେ କ୍ଷତିକାରକ ହୋଇଥାଏ । ନାଳନର୍ଦ୍ଦମା ଏବଂ କଳକାରଖାନାର ନିର୍ଗତ ଧୂଆଁ, ଜଳ, ବାୟୁ ପ୍ରଦୂଷଣ କରିଥାଏ । ଫଳରେ ପରିବେଶ ପ୍ରଦୂଷିତ ହୋଇଥାଏ ।

(୪) ଆଞ୍ଚଳିକ ପ୍ରଭାବ : ଗ୍ରାମାଞ୍ଚଳ ଭଳି ସହରାଞ୍ଚଳ ମଧ୍ଯ ଏକ ଭୌଗୋଳିକ ଅଞ୍ଚଳ ଅଟେ । ଶିଳ୍ପୀକରଣର ପ୍ରଭାବରେ ସହରୀକରଣର ଗତିଶୀଳତା ସ୍ଥାନ ପାଇଥିଲା । ଫଳରେ ସହରରେ ଥ‌ିବା କୃଷି କାର୍ଯ୍ୟ ନିମନ୍ତେ କ୍ଷେତରେ ଶିଳ୍ପଗୁଡ଼ିକ ଗଢ଼ିଉଠିଲା । ପରିବେଶ ସଂକୁଚିତ ହୋଇଗଲା । ଶିଳ୍ପ ପ୍ରତି ଆଦର ସହର ଜନସଂଖ୍ୟାକୁ ବୃଦ୍ଧି କରାଇପାରିଲା । ଗ୍ରାମର ମୁକ୍ତ ପରିବେଶର ଅଧିବାସୀମାନେ ସହରାଞ୍ଚଳାଭିମୁଖୀ ହୋଇ ଜୀବିକା ନିର୍ବାହ କଲେ । କୃଷି ପରିବର୍ତ୍ତେ ନିଯୁକ୍ତି ଜୀବନର ଧାରାରେ ପରିବର୍ତ୍ତନ ଆଣିଲା । ସହରାଞ୍ଚଳଗୁଡ଼ିକ ବୃଦ୍ଧି ହେବାରେ ଲାଗିଲା । ଗମନାଗମନ ସୁବିଧା ସହର ପରିବେଶକୁ ପ୍ରଦୂଷିତ କରିବା ସହିତ ବ୍ୟକ୍ତିମାନଙ୍କର ସମ୍ପଦର ଅପଚୟ କରାଇବାରେ ସହାୟକ ହୋଇପାରିଲା ।

ଉପରୋକ୍ତ ଆଲୋଚନାରୁ ଜଣାପଡ଼େ ସହରୀକରଣ ପ୍ରକ୍ରିୟା ଉଭୟ ସକାରାତ୍ମକ ଏବଂ ନକାରାତ୍ମକ ପ୍ରଭାବ ବ୍ୟକ୍ତି ତଥା ସମାଜ ଉପରେ ପକାଇଥାଏ । ବର୍ତ୍ତମାନ ସମୟରେ ଏହି ପ୍ରକ୍ରିୟାକୁ ଅଧୂକ ତ୍ବରାନ୍ବିତ କରିବାପାଇଁ ସହରାଞ୍ଚଳର ପଦ୍ଧତିଗତ ଉନ୍ନତି ଆବଶ୍ୟକତା ରହିଅଛି ଯାହା ଆଞ୍ଚଳିକ ତଥା ସହର ନବୀକରଣ ଯୋଜନାର ପ୍ରଣୟନ ମାଧ୍ୟମରେ ସମ୍ଭବପର ହୋଇପାରିବ । ତେଣୁ ସଂରଚନାର ବିକେନ୍ଦ୍ରୀକରଣରୁ ଅର୍ଥାତ୍ ସହରର କେନ୍ଦ୍ରୀୟ ନିୟନ୍ତ୍ରଣରୁ ସ୍ଥାନୀୟ କ୍ଷୁଦ୍ର ସହରକୁ କ୍ଷମତା, ଅଧିକାର ଇତ୍ୟାଦି ହସ୍ତାନ୍ତର ସହରୀକରଣ ପ୍ରକ୍ରିୟାକୁ ତ୍ୱରାନ୍ବିତ କରିପାରିବ ।

୫। ଜଗତୀକରଣ କ’ଣ ? ଏହାର ବୈଶିଷ୍ଟ୍ୟ ଲେଖ ।
Answer:
ଜଗତୀକରଣ ଏକ ପ୍ରକ୍ରିୟା ଅଟେ, ଯାହାଦ୍ଵାରା ଦୈନନ୍ଦିନ ଜୀବନରେ ଅନୁଭୂତ, ପ୍ରସାରିତ ପଣ୍ୟଦ୍ରବ୍ୟ ଏବଂ ବିଚାରସମୂହକୁ ବିଶ୍ବବ୍ୟାପୀ ଏକ ମାନଯୁକ୍ତ କରାଇ ପାରିଥାଏ । ରୁଚିସମ୍ପନ୍ନ ଯୋଗାଯୋଗ, ଗମନାଗମନରେ ଯାନ୍ତ୍ରିକ ବିଜ୍ଞାନଗୁଡ଼ିକର ପ୍ରୟୋଗ ଏବଂ ସେବା, ସାମୂହିକ ବାସ ନିମିତ୍ତ ପ୍ରବାସ ଯାତ୍ରା, ଜନସାଧାରଣଙ୍କର ଗତିବିଧ, ଆର୍ଥନୀତିକ କାର୍ଯ୍ୟକଳାପର ସ୍ତର ଇତ୍ୟାଦିଗୁଡ଼ିକ ଜାତୀୟ ବଜାରରେ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କଠାରୁ ଅପେକ୍ଷାକୃତ ଭାବରେ ବୃଦ୍ଧି ହେବାରେ ଲାଗିଅଛି ।

ଜଗତୀକରଣକୁ ସୁଦୃଢ଼ କରାଇବାରେ ଶିଳ୍ପାୟତନ ଏବଂ ବାଣିଜ୍ୟିକ ଦଳୀୟ ସହଯୋଗର ଆବଶ୍ୟକତା ରହିଅଛି । ଏହା ସମଗ୍ର ବିଶ୍ବକୁ ଏକ କ୍ଷୁଦ୍ର ଗ୍ରାମରେ ପରିଗଣିତ କରାଇବାରେ ସହାୟକ ହୋଇପାରୁଅଛି।

(୧) ରୋଲାଣ୍ଡ ରବର୍ଟସନ – ରୋଲାଣ୍ଡ ରବର୍ଟସନ୍ ଜଗତୀକରଣ ଶବ୍ଦ ପ୍ରୟୋଗର ଜନକ ଅଟନ୍ତି । ସେ ହେଉଛନ୍ତି ବିଶ୍ବର ପ୍ରଥମ ବ୍ୟକ୍ତି ଯିଏ କି ଜଗତୀକରଣ ଶବ୍ଦର ମୌଳିକ ଧାରଣା ସୂଚାଇଥିଲେ । ରବର୍ଟସନ୍‌ଙ୍କ ଭାଷାରେ ‘ଜଗତୀକରଣ ଅପେକ୍ଷାକୃତ ଏକ ଆଧୁନିକ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷଭାବେ ପରିଦୃଷ୍ଟ ଘଟଣା ବା ସତ୍ୟ ଅଟେ । ଏହି ପ୍ରକ୍ରିୟା ଘନିଷ୍ଠ ଭାବରେ ଆଧୁନିକତା, ଆଧୁନିକୀକରଣ, ପ୍ରାକ୍ ଆଧୁନିକତା ଏବଂ ପ୍ରାକ୍ ଆଧୁନିକୀକରଣ ସହିତ ସମ୍ପୃକ୍ତ ଅଟେ । ତେଣୁ ଜଗତୀକରଣ ଏକ ବ୍ୟାପକ ପ୍ରକ୍ରିୟା ଅଟେ ।’’

(୨) ମାଲକମ୍ ୱାଟରସଙ୍କ ଭାଷାରେ, ‘ଜଗତୀକରଣ ଏକ ସାମାଜିକ ପ୍ରକ୍ରିୟା ଅଟେ, ଯେଉଁଥରେ ସାମାଜିକ ଓ ସାଂସ୍କୃତିକ ବ୍ୟବସ୍ଥାରେ ଥିବା ଭୌଗୋଳିକ କଟକଣା ପ୍ରତ୍ୟାହୃତ ହୋଇଥାଏ ଏବଂ ଯେଉଁଥରେ ବ୍ୟକ୍ତିବିଶେଷ ଅଧ‌ିକ ମାତ୍ରାରେ ସଚେତନ ହୋଇଥା’ନ୍ତି ଯେ ସେମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ଥିବା ଦୂରତା ପଛକୁ ହଟିଯାଉଅଛି ।’’

ଉପରୋକ୍ତ ସଂଜ୍ଞାରୁ ଜଣାପଡ଼େ ଯେ, ଜଗତୀକରଣ ଏକ ପ୍ରଣାଳୀ ବା ଧାରା ଯାହାଦ୍ୱାରା ବିଭିନ୍ନ ଆଦର୍ଶ, ଚିନ୍ତା, ସୂଚନା, ପ୍ରଯୁକ୍ତିବିଦ୍ୟା, ଆବଶ୍ୟକୀୟ ପଦାର୍ଥ ଓ ସେବାରେ ପାରସ୍ପରିକ ହସ୍ତାନ୍ତରୀକରଣ ସମ୍ଭବ ହୁଏ ଏବଂ ପ୍ରଚଳିତ ଆର୍ଥିକ ବ୍ୟବସ୍ଥାଗୁଡ଼ିକ ମଧ୍ୟରେ ସମନ୍ଵୟ ସ୍ଥାପିତ ହୁଏ । ସଂସ୍କୃତି, ପ୍ରଯୁକ୍ତାତ୍ମକ ଜ୍ଞାନ, ଦ୍ରବ୍ୟ ଓ ସେବାରେ, ବାଣିଜ୍ୟ ବେପାରରେ ସୁବିଧା କରାଇବାରେ ପଦ୍ଧତି ଓ ପ୍ରକ୍ରିୟାରେ ବ୍ୟବହାର କରାଇ ଯୋଗାଯୋଗ, ଗମନାଗମନରେ ଆଧୁନିକୀକରଣ କରାଇବାରେ ତଥା ରାଜନୀତିକ, ସାମାଜିକ ଓ ସାଂସ୍କୃତିକ ସହଯୋଗିତା ସ୍ଥାପନ କରି ଜଗତୀକରଣ ପ୍ରକ୍ରିୟା ମାଧ୍ଯମରେ ବିଶ୍ବକୁ ଏକ ‘ବିଶ୍ଵ ବ୍ୟାପ୍ତି ଗ୍ରାମ’ରେ ପରିଣତ କରାଇପାରିବାରେ ସକ୍ଷମ ହୋଇଥାଏ ।

‘ବିଶ୍ବ ଗ୍ରାମ’ ଶବ୍ଦଟି ପ୍ରଥମେ ମାର୍ଶାଲ୍ ମ୍ୟାକ୍ ଲୁହାନ ୧୯୬୦ ଦଶକରେ ବ୍ୟବହାର କରିଥିଲେ । ସେ ନିଜର ଦୂରଦୃଷ୍ଟି ମାଧ୍ୟମରେ ସୂଚାଇଥିଲେ ଯେ, ଯାନ୍ତ୍ରିକ ବିପ୍ଳବ ନିଶ୍ଚିତଭାବରେ ବିଶ୍ଵରେ ସମୟ ଓ ସୀମାକୁ ହ୍ରାସ କରିବାରେ ସହାୟକ ହୋଇପାରିବ ।

ଜଗତୀକରଣର ବୈଶିଷ୍ଟ୍ୟ:
ଗୋରାନ ଥରବର୍ଣ୍ଣଙ୍କ ମତାନୁଯାୟୀ ଜଗତୀକରଣରେ ନିମ୍ନୋକ୍ତ ବୈଶିଷ୍ଟ୍ୟ ପରିଲକ୍ଷିତ ହୋଇଥାଏ, ଯଥା-

(୧) ଜଗତୀକରଣ ବ୍ୟାପକ ଅଟେ – ଜଗତୀକରଣ ଏକ ବିଶ୍ବବ୍ୟାପୀ ପ୍ରକ୍ରିୟା । ଏହି ପ୍ରକ୍ରିୟା ମାଧ୍ଯମରେ ବ୍ୟକ୍ତି ତଥା ରାଷ୍ଟ୍ର ଆର୍ଥନୀତିକ, ରାଜନୀତିକ, ସାମାଜିକ ତଥା ମନସ୍ତାତ୍ତ୍ଵିକ ଦୃଷ୍ଟିକୋଣରୁ ସମୃଦ୍ଧ ହୋଇଥାଏ । ଏହି ପ୍ରକ୍ରିୟାର ପରିସୀମା ସୁଦୂରପ୍ରସାରୀ ଅଟେ । ବ୍ୟକ୍ତି ତଥା ଦେଶ ନିଜ ନିଜର ପ୍ରଚେଷ୍ଟାରେ ବାଣିଜ୍ୟିକ ଦ୍ରବ୍ୟ ଓ ସେବା କ୍ଷେତ୍ରରେ, ବିନିମୟ ବିଶ୍ବବଜାର ମାଧ୍ୟମରେ ଉପଲବ୍ଧ କରିପାରିଥାଏ ।

(୨) ଜଗତୀକରଣ ଏକ ପୁରାତନ ପ୍ରକ୍ରିୟା ଅଟେ ଜଗତୀକରଣ ବ୍ୟାପକ ଅର୍ଥରେ ବ୍ୟବହୃତ ହୋଇଆସୁଅଛି । ଏହି ଶବ୍ଦ ବିଶ୍ୱବ୍ୟାପୀ ୧୯୬୦ ମସିହାରେ ପ୍ରୟୋଗ ହୋଇଥିଲା । କିନ୍ତୁ ଏହି ପ୍ରକ୍ରିୟାର ଆୟମାରମ୍ଭ ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ଅର୍ଥରେ ପ୍ରୟୋଗ କରାଯାଇଅଛି । ଷୋଡ଼ଶ ଶତାବ୍ଦୀରେ ଏହି ପ୍ରକ୍ରିୟାକୁ ‘ଇଉରୋପୀୟ ପୁଞ୍ଜିବାଦୀ’ର ରୂପ ଦିଆଯିବାସ୍ଥଳେ ଦ୍ବିତୀୟ ବିଶ୍ୱଯୁଦ୍ଧର ପରବର୍ତୀ ସମୟରେ ଅପସାରିତ ଉପନିବେଶବାଦର ରୂପ ଦିଆଯାଇଥିଲା ।

୧୯୭୦ ଦଶକର ଶେଷ ଭାଗରେ ସାମ୍ପ୍ରତିକ ଉଦାର ଆଦର୍ଶବାଦ ଏବଂ ୧୯୮୦ ଦଶକ ଏହି ଜଗତୀକରଣର ଆୟମାରମ୍ଭ ବୋଲି ମଧ୍ଯ ବିବେଚନା କରାଯାଇଥାଏ । ଏପରିକି ରବର୍ଟସନ୍‌ଙ୍କ ମତାନୁଯାୟୀ ‘ଜଗତୀକରଣ’ ୧୯୮୦ ଦଶକର ମଧ୍ୟଭାଗ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଏକ ଗୁରୁତ୍ଵପୂର୍ଣ୍ଣ ବ୍ୟାବହାରିକ ଶବ୍ଦରୂପେ ବିଦ୍ବାନୀଙ୍କଦ୍ଵାରା ସ୍ଵୀକୃତି ଲାଭ କରିପାରି ନଥିଲା । କିନ୍ତୁ ସମୟକ୍ରମେ ଏହା ବିଶ୍ଵ ସମାଜରେ ସୁପ୍ରତିଷ୍ଠିତ ଲାଭ କରିପାରିଥିଲା । ତେବେ ରବର୍ଟସନ୍‌ଙ୍କ ମତରେ ‘ଜଗତୀକରଣ’ର ଇତିହାସ ପୁରାତନ ଅଟେ ।

(୩) ଜଗତୀକରଣ ପ୍ରକ୍ରିୟା ସ୍ତର ମଧ୍ଯରେ ଗତି କରିଥାଏ – ରବର୍ଟସନ୍‌ଙ୍କ ମତରେ ଜଗତୀକରଣର ବିକାଶ ପ୍ରକ୍ରିୟା ପାଞ୍ଚଗୋଟି ସ୍ତର ମଧ୍ୟଦେଇ ଗତି କରିଥାଏ, ଯଥା-
ପର୍ଯ୍ୟାୟ ୧କୁ ଜର୍ମିନାଲ ଫେଜ୍ (ଇଉରୋପ ୧୪୦୦-୧୭୫୦) କୁହାଯାଏ । ଏହି ପର୍ଯ୍ୟାୟରେ ଅନ୍ତର୍ଜାତୀୟ ବାଣିଜ୍ୟ ବ୍ୟାପାରିକ ସମ୍ପର୍କର ମୂଳଭିଭି ଇଉରୋପରେ ପ୍ରତିଷ୍ଠିତ ହୋଇଥିଲା । ଚର୍ଜଗୁଡ଼ିକ ବିଶ୍ଵବ୍ୟାପକତା ଲାଭ କରିଥିଲା । ତେଣୁ ଜଗତୀକରଣ ଇଉରୋପରେ ଆରମ୍ଭ ହୋଇଥିଲା ବୋଲି କୁହାଯାଇପାରେ ।

ଦ୍ଵିତୀୟ ପର୍ଯ୍ୟାୟକୁ ଇନ୍‌ସିପିଏଣ୍ଟ ଫେଜ ବା ଆଦ୍ୟ ଅବସ୍ଥା (ଇଉରୋପ, ୧୭୫୦-୧୮୨୫) କୁହାଯାଏ । ଏହି ପର୍ଯ୍ୟାୟରେ ଔପଚାରିକ ଅନ୍ତର୍ଜାତୀୟ ସମ୍ପର୍କର ରୂପରେଖ ପରିଲକ୍ଷିତ ହୋଇଥିଲା । ଜାତିଭିଭିକ ରାଷ୍ଟ୍ରର ଉତ୍ପ, ଆନ୍ତର୍ଜାତିକ ବୁଝାମଣା, ରାଷ୍ଟ୍ର ରାଷ୍ଟ୍ର ମଧ୍ୟରେ କୂଟନୀତିକ ସମ୍ପର୍କ, ଆନ୍ତର୍ଜାତିକ ସାହାଯ୍ୟ ଓ ସହଯୋଗ ଏବଂ ସାର୍ବଜନୀନବାଦର ବିଚାରଧାରା ଜଗତୀକରଣକୁ ସ୍ବୀକୃତି ଦେବାରେ ସହଯୋଗ କରିଥିଲା ।

ତୃତୀୟ ପର୍ଯ୍ୟାୟକୁ ଟେକ୍ ଅଫ୍ ଫେଜ୍ ବା ଅପସାରିତ ପର୍ଯ୍ୟାୟ (୧୮୭୫-୧୯୨୫) କୁହାଯାଏ । ଏହି ସମୟରେ ରାଷ୍ଟ୍ରୀୟ ସମାଜର ଗ୍ରହଣୀୟ ବିଚାର ଆସିପାରିଥିଲା । ପ୍ରତିଯୋଗିତାରେ ବିଶ୍ଵବ୍ୟାପକତା, ଯୋଗାଯୋଗ ପ୍ରକ୍ରିୟାରେ ଦ୍ରୁତ ବିଶ୍ବବ୍ୟାପକତାରେ ଉନ୍ନତି ପରିଲକ୍ଷିତ ହୋଇଥିଲା । ଏଥ୍‌ସହିତ ଏକ ଏକକ ଆନ୍ତର୍ଜାତିକ ସମାଜର ଧାରଣା ସୃଷ୍ଟି ହୋଇଥିଲା, ଯେଉଁଠାରେ ଏକ ସାଧାରଣ ମାନବୀୟ ଧର୍ମର ସ୍ଥାନ ନିରୂପଣ ହୋଇପାରିଥିଲା ।

ଚତୁର୍ଥ ପର୍ଯ୍ୟାୟକୁ ଷ୍ଟୁଗଲ ଫର୍ ହିଗେମୋନି ବା ଏକ ରାଷ୍ଟ୍ରର ଅନ୍ୟ ରାଷ୍ଟ୍ର ଉପରେ ସଂଘର୍ଷ ମାଧ୍ୟମରେ ଆଧୂପତ୍ୟ ବିସ୍ତାରର ପର୍ଯ୍ୟାୟ (୧୯୨୫-୧୯୬୯) ରୂପେ ପରିଗଣିତ କରାଯାଏ । ଏହି ପର୍ଯ୍ୟାୟ ଜଗତୀକରଣର ବିଦ୍ବେଷ ତଥା ଯୁଦ୍ଧର ରୂପରେଖ ନେଇ ପରିଚିତ ହୋଇଥିଲା । ଜୀବନ ପ୍ରକ୍ରିୟାରେ ଅନ୍ତର୍ଜାତୀୟ ସଂଘର୍ଷ ପରିଲକ୍ଷିତ ହୋଇଥିଲା । ଅଣୁବୋମା, ଅପରାଧ, ବିଶ୍ୱଯୁଦ୍ଧକୁ ମାଧ୍ୟମ କରି ବ୍ୟକ୍ତି, ସମାଜ ଓ ସାମାଜ ସମାଜ ମଧ୍ୟରେ ତିକ୍ତତା ବୃଦ୍ଧି ହୋଇଥିଲା ।

ପଞ୍ଚମ ପର୍ଯ୍ୟାୟକୁ ଅନ୍ସଟର୍ନିଟି ଫେଜ୍ ବା ଅନିଶ୍ଚିତତା ପର୍ଯ୍ୟାୟ (୧୯୬୯-୧୯୯୨) କୁହାଯାଏ । ଏହି ପର୍ଯ୍ୟାୟ ବିଶେଷତଃ ମହାକାଶ ଅନୁସନ୍ଧାନ, ପ୍ରାକ୍ ବସ୍ତୁବାଦୀ ଚିନ୍ତାଧାରା, ବିଶ୍ବସମୁଦାୟ, ବିଶ୍ୱବ୍ୟାପୀ ସମ୍ପର୍କ, ବିଶ୍ୱ ପରିବେଶଗତ ସମସ୍ୟା, ମହାକାଶ ପ୍ରଯୁକ୍ତାତ୍ମକ ବିଦ୍ୟା ଅନ୍ତର୍ଭୁକ୍ତ ଅଟେ । ଏହି ମାଧ୍ୟମ ଦେଇ ଜଗତୀକରଣ ନିଜର ସ୍ଥିତିକୁ ସୁଦୃଢ଼ କରିପାରିଅଛି ।
ଅଦ୍ୟାବଧୂ ଜଗତୀକରଣ ଏହି ଅନିଶ୍ଚିତତା ପର୍ଯ୍ୟାୟର ମୂଲ୍ୟବୋଧକୁ ବ୍ୟକ୍ତି ତଥା ସମାଜରେ ସମଭାବରେ ପରିଦୃଷ୍ଟ କରାଇବାରେ ସମର୍ଥ ହୋଇଅଛି ।

(୪) ଜଗତୀକରଣ ବହୁବିଧ ଗୁରୁତ୍ଵପୂର୍ଣ୍ଣ ଧାରଣାକୁ ଦର୍ଶାଇଥାଏ – ଏମ୍.ଏସ୍.ଆର୍କରଙ୍କର ସୁଚିନ୍ତିତ ଚିନ୍ତାଧାରା ଜଗତୀକରଣ ଯୁଗରେ ସାମାଜିକ ପ୍ରଭାବର ଗୁରୁତ୍ଵକୁ ଦୃଷ୍ଟିପାତ କରିଥାଏ । ତାଙ୍କରି ଭାଷାରେ ସମାଜଗୁଡ଼ିକ ସମାଜଶାସ୍ତ୍ରର ଏକ ବିଶ୍ଵ ଅଟେ, ଯାହା ସୂଚାଇଦିଏ ଯେ, ବିଶ୍ଵ ପ୍ରକ୍ରିୟାଗୁଡ଼ିକ ଆଂଶିକ ଭାବରେ ସାମାଜିକ ବାସ୍ତବତା ଏବଂ ସର୍ବତ୍ର ସଙ୍ଗଠନକ୍ଷମ ଅଟେ । ମାଲକମ୍ ୱାଟରସ୍ ଏବଂ ଅନେକ ସମାଜଶାସ୍ତ୍ରବିତ୍ ମତପୋଷଣ କରିଅଛନ୍ତି ଯେ, ଜଗତୀକରଣର ସାଧାରଣତଃ ତିନିଗୋଟି ଦିଗ ରହିଅଛି, ଯଥା-

• ଆନ୍ତର୍ଜାତିକ ଜଗତୀକରଣ
• ରାଜନୀତିକ ଜଗତୀକରଣ
• ସାଂସ୍କୃତିକ ଜଗତୀକରଣ

(i) ଆର୍ଥନୀତିକ ଜଗତୀକରଣ – ପୁଞ୍ଜିବାଦ ଆର୍ଥନୀତିକ ଜଗତୀକରଣର ଏକ ଯାନ କହିଲେ ଅତ୍ୟୁକ୍ତି ହେବନାହିଁ । ବିଶ୍ୱ ବାଣିଜ୍ୟ ବ୍ୟାପାର, ଆନ୍ତର୍ଜାତିକ ଶ୍ରମବିଭାଜନ, ବହୁରାଷ୍ଟ୍ରୀୟ ଉଦ୍ୟୋଗ, ସାଙ୍ଗଠନିକ ବିଭାଗ, ମୁଦ୍ରାର ବୈଦେଶିକ ବିନିମୟ ଓ ଅର୍ଥ ପରିଚାଳନା, ଦ୍ୱି-ପାକ୍ଷିକ ରାଷ୍ଟ୍ରୀୟକରଣ ପ୍ରକ୍ରିୟାଗତ ଶ୍ରେଣୀସମୂହ ଇତ୍ୟାଦି ଆର୍ଥନୀତିକ ଜଗତୀକରଣର ଅଟେ । ବିକଶିତ ରାଷ୍ଟ୍ର ଓ ଅନୁନ୍ନତ ରାଷ୍ଟ୍ରମାନଙ୍କ ସହିତ କିପରି ଆର୍ଥିକ ସମ୍ପର୍କ ରଖାଯିବ ଏହା ଜଗତୀକରଣ ପ୍ରକ୍ରିୟାର ମୁଖ୍ୟ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ ଅଟେ ।

(ii) ରାଜନୀତିକ ଜଗତୀକରଣ – ରାଜନୀତିକ ଜଗତୀକରଣରେ ଅଧିକାଂଶ ରାଜ୍ୟ ପ୍ରତିରକ୍ଷା, ଯୋଗାଯୋଗ ଓ ଆର୍ଥନୀତିକ ପରିଚାଳନା ଆନ୍ତର୍ଜାତିକ ଓ ଆନ୍ତଃସରକାରୀ ନିୟମ ଅନ୍ତର୍ଭୁକ୍ତ । ରାଜ୍ୟଗୁଡ଼ିକ ସେମାନଙ୍କର ସାର୍ବଭୌମତ୍ୱ ବୃହତ୍ ରାଜନୀତିକ ସଂସ୍ଥା ସହିତ ସହବନ୍ଧିତ, ଯଥା- ଇଉରୋପୀୟ ସଂଘ, ଆସୋସିଏସନ ଅଫ୍ ସାଉଥ-ଇଷ୍ଟ ଏସିଆନ୍ ନ୍ୟାସନାଲ, ନାଟୋ (ନର୍ଥ ଆଟଲାଣ୍ଟିକ୍ ଟ୍ରିଟି ଅର୍ଗାନାଇଜେସନ୍, ଅର୍ଗାନାଇଜେସନ ଅଫ୍ ପେଟ୍ରୋଲିୟମ୍ ଏକ୍ସପୋର୍ଟିଙ୍ଗ କଣ୍ଟ୍ରିଜ୍, ଆନ୍ତର୍ଜାତିକ ସଙ୍ଗଠନ, ଯଥା- ସଂଯୁକ୍ତ ରାଷ୍ଟ୍ର, ବିଶ୍ଵବାଣିଜ୍ୟ ସଙ୍ଗଠନ, ଆନ୍ତର୍ଜାତିକ ଅର୍ଥ ପାଣ୍ଠି ଇତ୍ୟାଦି । ଉପରୋକ୍ତ ସଂସ୍ଥାଗୁଡ଼ିକ ଦମନମୂଳକ ଓ ଆଇନ ସମ୍ବନ୍ଧୀୟ କ୍ଷମତା ପ୍ରଦାନ କରେ । ଆନ୍ତର୍ଜାତୀୟ ଆଇନଦ୍ୱାରା ସମଗ୍ର ବିଶ୍ବର ରାଜନୀତିରେ ଶୃଙ୍ଖଳା ଆଣିବାରେ ଜଗତୀକରଣ ବିଶେଷ ସହାୟକ ହେଉଅଛି ଏବଂ ବିଶ୍ବସ୍ତରରେ ରାଜନୀତିକ ସ୍ଥିରତା ଆଣିପାରୁଅଛି ।

(iii) ସାଂସ୍କୃତିକ ଜଗତୀକରଣ – ସାଂସ୍କୃତିକ ଜଗତୀକରଣ ବିଶ୍ଵ ସଂସ୍କୃତିକୁ ଅନେକାଂଶରେ ପ୍ରଭାବିତ ଏବଂ ପ୍ରତିକ୍ରିୟାଶୀଳ କରାଇଥାଏ, ଯାହାର ଫଳସ୍ବରୂପ ଜଗତୀକରଣର ତୃତୀୟ ପ୍ରବାହ, ଯଥା- କୃଷିଭିତ୍ତିକ ଓ ଶିଳ୍ପଭିଭିକ ପ୍ରବାହରୁ

ଜ୍ଞାନଭିଭିକ ପ୍ରବାହରେ ପହଞ୍ଚିପାରିଅଛି । ଏହି ପ୍ରକାର ଜଗତୀକରଣ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଭାବରେ ସାଧାରଣ ଅତ୍ୟଧିକ ମୂଲ୍ୟବୋଧସୂଚକ ଭିନ୍ନତା ମଧ୍ଯରୁ ଐକ୍ୟଭାବ ଜାଗ୍ରତ କରାଇବାରେ ସମର୍ଥ ହୋଇପାରୁଅଛି ଏବଂ ସଂସ୍କୃତୀକରଣର ଏକ ଶକ୍ତିଶାଳୀ ମାଧ୍ୟମ ରୂପେ ନିଜକୁ ପରିଗଣିତ କରାଇପାରୁଅଛି । ବ୍ୟକ୍ତିବିଶେଷଙ୍କର ନିଜସ୍ବ ଜୀବନଶୈଳୀ ବିଶ୍ଵ ବଜାରର ନିକଟବର୍ତ୍ତୀ ହୋଇପାରୁଅଛି । ଫଳସ୍ବରୂପ ଭାରତୀୟ ପ୍ରସାରିତ ସଂସ୍କୃତି ବିଶ୍ୱସ୍ତରରେ ଯୋଗାଯୋଗ ପଦ୍ଧତିରେ ଯାନ୍ତ୍ରିକ ବିଜ୍ଞାନ ସମ୍ବନ୍ଧୀୟ ବିପ୍ଳବ ଆଣିପାରୁଅଛି ।

ଏହା ଉଭୟ ସମୟ ଓ ଦୂରତ୍ୱକୁ ସଙ୍କୁଚିତ କରାଇବାରେ ସହାୟକ ହୋଇପାରୁଅଛି । ଏହି ପରିବର୍ତ୍ତନ ସମାଜଶାସ୍ତ୍ରବିତ୍ ଯୋଗେନ୍ଦ୍ର ସିଂହଙ୍କ ମତରେ, ଆଞ୍ଚଳିକ ଆନୁଷ୍ଠାନିକ ସଂସ୍କୃତି ଓ ସାମାଜିକ ପ୍ରକାର, ଯଥା- ପରିବାର, ପଡ଼ୋଶୀ ଏବଂ ସମୁଦାୟ ମଧ୍ଯରେ ସକାରାତ୍ମକ ଓ ନକାରାତ୍ମକ ପ୍ରଭାବ ପକାଇପାରୁଅଛି । ସାଂସ୍କୃତିକ ଜଗତୀକରଣ ମାଧ୍ୟମରେ ଆଞ୍ଚଳିକ ତଥା ଭାଷାଗତ ସ୍ତରରେ ଏକ ନୂତନ ସାଂସ୍କୃତିକ ପରିଚୟ ମିଳିପାରୁଅଛି । ଏହି ପ୍ରକ୍ରିୟା ସ୍ଥାନୀୟ ସଂସ୍କୃତିକୁ ଅଧୂକ ମାତ୍ରାରେ ଦୃଢ଼ତାର ସହିତ ସେମାନଙ୍କର ନିଜସ୍ଵ ପରିଚୟ ପ୍ରଦାନ କରି ସେମାନଙ୍କର ଶକ୍ତି ଓ ସାମର୍ଥ୍ୟକୁ ଦୃଢ଼ୀଭୂତ କରିପାରୁଅଛି ।

ଉପରୋକ୍ତ ଆଲୋଚନାରୁ ସୁସ୍ପଷ୍ଟ ଯେ, ଜଗତୀକରଣ ସାମାଜିକ ଜୀବନରେ ବିଭିନ୍ନ ବିଭାଗ; ଯଥା- ଆର୍ଥନୀତିକ, ରାଜନୀତିକ ଓ ସାଂସ୍କୃତିକ ବିଭାଗ ସହିତ ସୁସମନ୍ଵୟ ରକ୍ଷାକରି ବ୍ୟକ୍ତିର ଚିନ୍ତା ଓ ଚେତନାର ଧାରାକୁ ପରିମାର୍ଜିତ ଓ ବିସ୍ତୃତ କରାଇବା ସହିତ ସାମାଜିକ ସମ୍ପର୍କକୁ ଦୃଢ଼ୀଭୂତ କରାଇ ପାରୁଅଛି ।

(୫) ଜଗତୀକରଣ ସାର୍ବଜନୀନ ମାନବୀୟ ସମୁଦାୟ ଗଠନ କରିଥାଏ ଏହାର ମୁଖ୍ୟ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ ହେଉଅଛି ମାନବଜାତିର ସ୍ୱାର୍ଥ ଓ ଏବଂ ଆବଶ୍ୟକତାଗୁଡ଼ିକୁ ସାଧାରଣ ରୂପେ ବିଶ୍ବସମାଜରେ ଉପଲବ୍ଧ କରାଇବା । ଜଗତୀକରଣର ମୁଖ୍ୟ ଲକ୍ଷ୍ୟ ବିଶ୍ଵ ଗ୍ରାମ ବା ସମୁଦାୟ ମାଧ୍ୟମରେ ମାନବୀୟ ସ୍ବାଧୀନତା, ନ୍ୟାୟ ଏବଂ ସମତା ପ୍ରଦାନ କରିବା ।

(୬) ଜଗତୀକରଣ ସମୟ ଓ କ୍ଷେତ୍ର ବା ପରିସରକୁ ସଂକୁଚିତ କରାଇଥାଏ ଜଗତୀକରଣ ସମୟ ଓ ଦେଶ ଦେଶ ମଧ୍ୟରେ ଥ‌ିବା ଦୂରତ୍ୱକୁ ଯାନ୍ତ୍ରିକ ସହାୟତା ମାଧ୍ୟମରେ ସଂକୁଚିତ ବା ହ୍ରାସ କରିଥାଏ । ଫଳସ୍ୱରୂପ, ଆଜିର ଜଗତୀକରଣ ଯୁଗରେ ସ୍ଥାନ, କାଳ ଓ ପାତ୍ର ସହିତ ବ୍ୟକ୍ତି ସମନ୍ଵୟ ରକ୍ଷା କରି ନିଜକୁ ଖାପଖୁଆଇ ବିଶ୍ବସମାଜକୁ ଏକ ବିଶ୍ବଗ୍ରାମରେ ପରିଣତ କରାଇଥାଏ ଏବଂ ସମାଜ ଓ ରାଷ୍ଟ୍ରର ପ୍ରସ୍ଥିତି ବଜାୟ ରଖ୍ ପରିସରର ସ୍ଥିତିକୁ ସୁଦୃଢ଼ କରିଥାଏ ।

(୭) ଜଗତୀକରଣ ଯାନ୍ତ୍ରିକ ଅଗ୍ରଗତି ସହ ସହବନ୍ଧିତ ଅଟେ – ଯାନ୍ତ୍ରିକ ଅଗ୍ରଗତି ଜ୍ଞାନଭିତ୍ତିକ ସମାଜର ପରିସରକୁ ବ୍ୟାପକ ଓ ବିସ୍ତାରିତ କରାଇପାରିଅଛି । ଖବରକାଗଜ, ରେଡ଼ିଓ, ଟି.ଭି., ଇଣ୍ଟରନେଟ୍ ଇତ୍ୟାଦି ବାର୍ତ୍ତାବାହକ ସଂସ୍ଥାସମୂହ ବା ବାର୍ତ୍ତାର ମାଧ୍ୟମ ବ୍ୟକ୍ତିଗତ ଉଦ୍ୟୋଗ ଓ ଲାଭ ଉପରେ ଆଧାରିତ ହେଉଥ‌ିବା ରାଜନୀତିକ ଓ ଆର୍ଥନୀତିକ ପଦ୍ଧତିକୁ ସୁଦୃଢ଼ କରିବାରେ ସମର୍ଥ ହୋଇପାରୁଅଛି ।

(୮) ଜଗତୀକରଣ ଏକ ଏକକ ବିଶ୍ବବଜାର ସୃଷ୍ଟି କରିଥାଏ – ଯୋଗାଯୋଗ ଓ ଗମନାଗମନର ସୁବିଧା ସମଗ୍ର ବିଶ୍ବବାସୀଙ୍କୁ ଏକତ୍ରିତ କରିବାରେ ଏବଂ ଅତ୍ୟନ୍ତ ନିକଟତର କରିବାରେ ସାହାଯ୍ୟ କରିଆସୁଅଛି । ବିଶ୍ୱର ସମସ୍ତ ଦେଶଗୁଡ଼ିକ ପରସ୍ପର ଉପରେ ନିର୍ଭରଶୀଳ ଏବଂ ଏକ ମିଳିତ ପରିବାରର ସଦସ୍ୟ ରୂପେ ଅଂଶ ଗ୍ରହଣ କରିଆସୁଅଛନ୍ତି । ଫଳସ୍ୱରୂପ, ସହଯୋଗ ଏକ ଏକକ ବିଶ୍ଵବଜାର ସୃଷ୍ଟି କରିପାରୁଅଛି । ଏହାର ମୁଖ୍ୟ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ ବାଣିଜ୍ୟିକ ଦ୍ରବ୍ୟ ଓ ସେବାକ୍ଷେତ୍ରରେ ଆନ୍ତର୍ଜାତିକ ଆଦାନ ପ୍ରଦାନ ବିଶ୍ଵବଜାରରେ ଉପଲବ୍ଧ କରି ଏବଂ ବିନିଯୋଗ କରି ଦେଶ ତଥା ବିଶ୍ଵର ବିକାଶ ଓ ସମୃଦ୍ଧି ଆଣିବା ।

ଉପରୋକ୍ତ ଆଲୋଚନାରୁ ଜଣାପଡ଼େ ଯେ ଜଗତୀକରଣ ଏକ ପୁରାତନ ବ୍ୟବହୃତ ଶବ୍ଦ । ତେଣୁ ଏହାକୁ ନୂତନ ଶବ୍ଦ ରୂପେ ଗ୍ରହଣ କରାଯାଇ ନପାରେ । ଷୋଡ଼ଶ ଶତାବ୍ଦୀର ଆରମ୍ଭରୁ ଏବଂ ବିଳମ୍ବିତ ଊନବିଂଶ ଶତାବ୍ଦୀର ମଧ୍ୟଭାଗ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଏହି ଜଗତୀକରଣ ଶବ୍ଦ ବ୍ୟବହୃତ ହେଉଥିଲା ।

୬। ଭାରତରେ ଜଗତୀକରଣର ସକରାତ୍ମକ ପ୍ରଭାବ ଉଲ୍ଲେଖ କର ।
Answer:
ସ୍ଵାଧୀନତା ପରବର୍ତ୍ତୀ ଶିଳ୍ପନୀତି ଭାରତରେ ଭଗତୀକରଣର ମୂଳଦୁଆ ସ୍ଥାପନ କରିଥିଲା । ‘ବିଶ୍ବବ୍ୟାପ୍ତ’ ଶବ୍ଦଟି ବିଶ୍ବକୁ ଏକ ଅନୁଶୀଳନ, ପ୍ରତିଫଳନ ଓ କାର୍ଯ୍ୟକାରୀ ପଦ୍ଧତିର ଏକକ ରୂପେ ଗ୍ରହଣ କରେ । ପ୍ରତ୍ୟେକ ଭାରତୀୟ ମାନବୀୟ ଭାବଧାରା, ଯଥା- ‘ବସୁଧୈବ କୁଟୁମ୍ବକମ୍’କୁ ଆଧାରିତ କରି ଜଗତୀକରଣ ମାଧ୍ୟମରେ ରାଷ୍ଟ୍ର ତଥା ବିଶ୍ଵ ଜନକଲ୍ୟାଣର ସ୍ଵପ୍ନକୁ ସାକାର କରିବାର ପ୍ରୟାସ କରେ ଏବଂ ସମସ୍ୱରରେ ‘ସର୍ବେ ଭବନ୍ତୁ ସୁଖୀନଃ, ସର୍ବେ ସଂନ୍ତୁ ନିରାମୟା, ସର୍ବେ ଭଦ୍ରାଣି ପଶ୍ୟନ୍ତୁ, ମା କଶ୍ଚିତ୍ ଦୁଃଖଭାଗ୍ ଭବେତ୍’ ଉଚ୍ଚାରଣ କରି ସୁନାର ବିଶ୍ଵର ସ୍ବପ୍ନକୁ ସାକାର କରିବାପାଇଁ ଉଦ୍ୟମ ଅବ୍ୟାହତ ରଖେ ।

ଜଗତୀକରଣର ସକାରାତ୍ମକ ପ୍ରଭାବ :
ଜଗତୀକରଣର ବିଚାରଧାରା ଉଭୟ ଗ୍ରହଣୀୟ ଏବଂ ସମାଲୋଚିତ ହୋଇଆସୁଅଛି । ସେଗୁଡ଼ିକ ନିମ୍ନରେ ଆଲୋଚନା କରାଗଲା ।

(୧) ଜଗତୀକରଣ ଗଣତନ୍ତ୍ରକୁ ସୁଦୃଢ଼ କରିଥାଏ – ଜଗତୀକରଣ ପ୍ରକ୍ରିୟା ଗଣତନ୍ତ୍ରକୁ ସୁଦୃଢ଼ କରିଥାଏ । ରାଜନୀତିକ ପାଣ୍ଠି, ବିଶ୍ବବ୍ୟାଙ୍କ, ଆର୍ଥନୀତିକ ସହଯୋଗିତା ସଙ୍ଗଠନ, ବିଶ୍ବବାଣିଜ୍ୟ ସଙ୍ଗଠନ ଇତ୍ୟାଦି । ଏହି ସଙ୍ଗଠନଗୁଡ଼ିକୁ ଅଂଶୀଦାର ସରକାରମାନେ ଅନ୍ତର୍ଜାତୀୟ ସ୍ତରରେ ଏକ ନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟ ବ୍ୟାପାରକୁ ପରିଚାଳନା ତଥା ନିୟନ୍ତ୍ରଣ କରିବାକୁ ଦାୟିତ୍ୱ ଅର୍ପଣ କରିଥା’ନ୍ତି । ସେହିପରି ଆନ୍ତର୍ଜାତୀୟ ସ୍ତରରେ ଏବଂ ଆଞ୍ଚଳିକ ଭିତ୍ତିରେ ଅନେକ ରାଜନୀତିକ ସଙ୍ଗଠନ ସୃଷ୍ଟି ହୋଇଥାଏ, ଯଥା- ଇଉରୋପିଆନ୍ ସଂଘ, ଦକ୍ଷିଣ-ପୂର୍ବ ଏସିଆ ରାଷ୍ଟ୍ରସଂଘ, ଦକ୍ଷିଣ-ଏସିଆ ଆଞ୍ଚଳିକ ସଭା ଇତ୍ୟାଦି ।

ଏହି ସଙ୍ଗଠନଗୁଡ଼ିକ ଦେଶ ଦେଶ ମଧ୍ୟରେ ଆଞ୍ଚଳିକତା ଭିଭିରେ ବିଭିନ୍ନ କ୍ଷେତ୍ରରେ ନିଜର ସ୍ଵାର୍ଥରକ୍ଷା ତଥା ପାରସ୍ପରିକ ସହଯୋଗିତା ପାଇଁ କାର୍ଯ୍ୟ କରିଥା’ନ୍ତି । ଏହି ସଙ୍ଗଠନଗୁଡ଼ିକଦ୍ୱାରା ରାଷ୍ଟ୍ର ରାଷ୍ଟ୍ର ମଧ୍ୟରେ ହେଉଥ‌ିବା ବାଣିଜ୍ୟ ବ୍ୟାପାରର ବିକାଶ ପ୍ରତ୍ୟେକ ରାଷ୍ଟ୍ରର ସମ୍ପର୍କ ବୃଦ୍ଧି ହୋଇପାରିଥାଏ | ଏବଂ ପ୍ରତ୍ୟେକ ରାଷ୍ଟ୍ର ଏକ ବିଶ୍ବନିୟମଦ୍ୱାରା ଅନୁପ୍ରାଣିତ ହୋଇଥାନ୍ତି ।

(୨) ଜଗତୀକରଣ ସଂସ୍କୃତିର ପ୍ରସାର କରେ – ସାଂପ୍ରତିକ ସମୟରେ ଆମେ ଯେଉଁ ସଂସ୍କୃତିରେ ବାସ କରୁଛ ଏକ ମିଶ୍ର ସଂସ୍କୃତି ଅଟେ । ଜଗତୀକରଣ ପ୍ରକ୍ରିୟାରେ ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ରାଷ୍ଟ୍ର ମଧ୍ୟରେ ସାଂସ୍କୃତିକ ମିଳନ ଫଳରେ ପ୍ରତ୍ୟେକ ନିଜ ନିଜ ସଂସ୍କୃତିରୁ ଅନାବଶ୍ୟକ ପ୍ରଥା ପରମ୍ପରାକୁ ବାଦ୍ ଦେଇ ଅନ୍ୟ ସଂସ୍କୃତିର ସମୟ ଉପଯୋଗୀ ମୂଲ୍ୟବୋଧଗୁଡ଼ିକୁ ଗ୍ରହଣ କରିଥା’ନ୍ତି । ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ସଂସ୍କୃତିଗୁଡ଼ିକ ପରସ୍ପର ସଂସ୍ପର୍ଶରେ ଆସିବାଦ୍ଵାରା ଦେଶ ଦେଶ ମଧ୍ୟରେ କଳା, ସାହିତ୍ୟ, ଭାଷା, ଖାଦ୍ୟପେୟ, ପୋଷାକପତ୍ର, ନୃତ୍ୟ, ଗୀତ, ସିନେମା ଇତ୍ୟାଦିରେ ସମନ୍ବୟ ସୃଷ୍ଟି ହୋଇଅଛି ।

ଜଗତୀକରଣ ଭାରତୀୟ ସାମାଜିକ ବ୍ୟବସ୍ଥାରେ ଅନେକ ପରିବର୍ତ୍ତନ ଆଣିଅଛି । ଜାତିପ୍ରଥା, ବିବାହ ବ୍ୟବସ୍ଥା, ପଛୁଆବର୍ଗ ଓ ମହିଳାମାନଙ୍କ ପ୍ରସ୍ଥିତିରେ ସକାରାତ୍ମକ ପରିବର୍ତ୍ତନ ପରିଲକ୍ଷିତ ହେଉଅଛି । ଜଗତୀକରଣ ମହିଳାମାନଙ୍କୁ ପୁରୁଷଙ୍କ ପରି କ୍ଷମତାସମ୍ପନ୍ନ କରିବା ସହିତ ସେମାନଙ୍କର ଚିନ୍ତାଧାରା, ଭାବଧାରା, କାର୍ଯ୍ୟଦକ୍ଷତାରେ ପରିବର୍ତ୍ତନ ଆଣିପାରିଅଛି ।

(୩) ଜଗତୀକରଣ ପ୍ରକ୍ରିୟା ଆର୍ଥନୀତିକ ପ୍ରତିଯୋଗିତା ବୃଦ୍ଧି କରିଥାଏ – ଜଗତୀକରଣ ପ୍ରକ୍ରିୟାଦ୍ଵାରା ବିଶ୍ୱବଜାର ସୃଷ୍ଟି ହୋଇଥାଏ । ପ୍ରତ୍ୟେକ ଦେଶର ଉତ୍ପାଦ ପ୍ରତ୍ୟେକ ବଜାରରେ ଉପଲବ୍ଧ ହୋଇଥାଏ । ଘରୋଇ ବଜାରରେ ତିଷ୍ଠି ରହିବାପାଇଁ ଘରୋଇ ଉତ୍ପାଦର ଗୁଣବତ୍ତା ପ୍ରତିଯୋଗିତାର ସମ୍ମୁଖୀନ ହୋଇଥାଏ । ସେହିପରି ବିଦେଶ ବଜାରରେ ନିଜର ଚାହିଦା ବଜାୟ ରଖିବାପାଇଁ ଉତ୍ପାଦିତ ଦ୍ରବ୍ୟର ମାନ ବିଶ୍ବସ୍ତରୀୟ କରିବାକୁ ହୋଇଥାଏ । ତେଣୁ ଜାତୀୟ ତଥା ଅନ୍ତର୍ଜାତୀୟ ଉତ୍ପାଦନକାରୀ ସଂସ୍ଥାଗୁଡ଼ିକ ଗଭୀର ପ୍ରତିଯୋଗିତାର ସମ୍ମୁଖୀନ ହୋଇଥା’ନ୍ତି । ଏହାଦ୍ଵାରା ଖାଉଟୀମାନେ ଉତ୍ତମ ମାନର ଦ୍ରବ୍ୟ ଓ ସେବା ପାଇପାରିଥା’ନ୍ତି ।

(୪) ଜଗତୀକରଣ ପ୍ରକ୍ରିୟା ନିଯୁକ୍ତି ସୁଯୋଗ ସୃଷ୍ଟି କରେ ଭାରତ ଭଳି ବିକାଶଶୀଳ ଦେଶଗୁଡ଼ିକରେ ପର୍ଯ୍ୟାପ୍ତ ପ୍ରାକୃତିକ ସମ୍ବଳ ଓ ମାନବ ସମ୍ବଳ ମହଜୁଦ ଥିଲେ ମଧ୍ୟ ବୈଷୟିକ ଜ୍ଞାନ ଓ ପୁଞ୍ଜିର ଅଭାବ ହେତୁ ଶିଳ୍ପ ପ୍ରତିଷ୍ଠା ହୋଇପାରି ନଥାଏ । ଜଗତୀକରଣ ପ୍ରକ୍ରିୟାଦ୍ବାରା ଦେଶ ଦେଶ ମଧ୍ୟରେ ପୁଞ୍ଜିନିବେଶ ଓ ପୁଞ୍ଜି ପ୍ରବାହ କ୍ଷେତ୍ରରେ କୋହଳନୀତି ଅନୁସରଣ ଦେଶରେ ପର୍ଯ୍ୟାପ୍ତ ନିଯୁକ୍ତି ସୁଯୋଗ ସୃଷ୍ଟି କରେ । ଶିଳ୍ପ ବ୍ୟତୀତ ପର୍ଯ୍ୟଟନ ଓ କୃଷି କ୍ଷେତ୍ରରେ ମଧ୍ୟ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ ବୈଦେଶିକ ପୁଞ୍ଜିନିବେଶଦ୍ୱାରା ନିଯୁକ୍ତି ସୁଯୋଗ ସୃଷ୍ଟି ହୋଇଥାଏ । ଏହି ଜଗତୀକରଣ ପ୍ରକ୍ରିୟା ନିଯୁକ୍ତି ସୁଯୋଗ ବୃଦ୍ଧି କରି ଦାରିଦ୍ର୍ୟ ହ୍ରାସ କରିବାରେ ସହାୟକ ହୋଇଥାଏ । ଦରିଦ୍ରତମ ରାଷ୍ଟ୍ରଗୁଡ଼ିକରେ ଅନ୍ୟାନ୍ୟ ରାଷ୍ଟ୍ରମାନଙ୍କ ସହିତ ବାଣିଜ୍ୟ ବ୍ୟାପାରଦ୍ୱାରା ମୁଣ୍ଡପିଛା ଆୟର ଅଭିବୃଦ୍ଧି କରାଇଥାଏ ।

ଭାରତ ଏକ ବିକାଶଶୀଳ ରାଷ୍ଟ୍ର ହୋଇ ଅନ୍ୟ ରାଷ୍ଟ୍ର ସହିତ ବାଣିଜ୍ୟିକ ସମ୍ପର୍କ ସ୍ଥାପନ କରି ଆର୍ଥିକ ଅଭିବୃଦ୍ଧି ସହିତ ମୁଣ୍ଡପିଛା ଆୟରେ ମଧ୍ୟ ଉନ୍ନତି ଆଣିଥାଏ । ଜଗତୀକରଣ ପ୍ରକ୍ରିୟା ରାଷ୍ଟ୍ରମାନଙ୍କୁ ପରସ୍ପର ବାଣିଜ୍ୟ ବ୍ୟାପାରରେ ଲିପ୍ତ ରହିବାକୁ ସୁଯୋଗ ଦେଇଥାଏ । ଫଳସ୍ଵରୂପ, ସେମାନଙ୍କର ଜୀବନ ଧାରଣର ମାନଦଣ୍ଡରେ ଅଭିବୃଦ୍ଧି ଓ ଉନ୍ନତି ହୋଇପାରିଥାଏ । ଜଗତୀକରଣ ଘରୋଇ ଉତ୍ପାଦିତ ଦ୍ରବ୍ୟ, ନିଯୁକ୍ତି, ପରିବାରର ଆୟ, ଏପରିକି ବଞ୍ଚିବାର ମାନକରେ ଉନ୍ନତି ଆଣିଥାଏ ।

(୫) ଜଗତୀକରଣ ପ୍ରକ୍ରିୟାରେ ବୈଷୟିକ ଜ୍ଞାନର ପ୍ରସାର ହୋଇଥାଏ – ପୃଥ‌ିବୀର ସମସ୍ତ ଉଦ୍ଭାବନ ଓ ଆବିଷ୍କାରଗୁଡ଼ିକ ପ୍ରଥମେ ପାଶ୍ଚାତ୍ୟ ଦେଶଗୁଡ଼ିକରେ ହୋଇଥିଲା । ସେଥ୍ ନିମିତ୍ତ ପାଶ୍ଚାତ୍ୟର ଏହି ଦେଶଗୁଡ଼ିକ ଉନ୍ନତ ଦେଶ ଅଟନ୍ତି । ଜଗତୀକରଣ ପ୍ରକ୍ରିୟାରେ ଦେଶ ଦେଶ ମଧ୍ୟରେ ଅବାଧ ଜ୍ଞାନର ଆଦାନପ୍ରଦାନ ସମ୍ଭବ ହୋଇପାରିଛି । ଯେକୌଣସି ଏକ ରାଷ୍ଟ୍ରର ଜଣେ ବ୍ୟକ୍ତି ପୃଥ‌ିବୀର ଯେକୌଣସି ଦେଶରେ ସହଜରେ ଶିକ୍ଷା ଓ ଗବେଷଣା କାର୍ଯ୍ୟ କରିପାରୁଅଛି । ଏହାଦ୍ଵାରା ଦେଶ ଦେଶ ମଧ୍ୟରେ ବୈଷୟିକ ଜ୍ଞାନର ବିନିମୟ ସମ୍ଭବ ହୋଇପାରିଛି ।

ଉଦାହରଣସ୍ୱରୂପ, ଭାରତରେ ବିଦେଶୀ କମ୍ପାନୀଗୁଡ଼ିକର ଆଣ୍ଟିବାୟୋଟିକ୍ ଔଷଧ ସମ୍ବନ୍ଧୀୟ ଜ୍ଞାନ ଆଦୃତ ହେଉଥ‌ିବାସ୍ଥଳେ ଭାରତୀୟ ଆୟୁର୍ବେଦ ଓ ଯୋଗ ସମ୍ବନ୍ଧୀୟ ଜ୍ଞାନ ବିଦେଶରେ ଗ୍ରହଣୀୟ ହୋଇଛି । ଆର୍ଥନୀତିକ କ୍ଷେତ୍ରରେ, ଉନ୍ନତ ଦେଶଗୁଡ଼ିକ ବିକାଶଶୀଳ ଦେଶଗୁଡ଼ିକଠାରୁ କଞ୍ଚାମାଲ ବିନିମୟରେ ବିକାଶଶୀଳ ବିକାଶରେ ସହାୟକ ହୋଇଥାଏ । ଭାରତ ନିଜର କାରିଗରୀ କୌଶଳରେ ଦକ୍ଷତା ଜଗତୀକରଣ ମାଧମରୁ ହିଁ ହାସଲ କରିଥାଏ । ଅଧ ା’ ନ୍ୟ ରାଷ୍ଟ୍ରର ଯାନ୍ତ୍ରିକ ସହାୟତାରେ ଭାରତ ନିଜକୁ ପ୍ରଦ୍ୟୋଗାତ୍ମକ ବିକାଶ କ୍ଷେତ୍ରରେ ଅଗ୍ରଗାମୀ କରାଇପାରୁଅଛି ।

(୬) ଜଗତୀକରଣ ପ୍ରକ୍ରିୟା ଦକ୍ଷତା ବୃଦ୍ଧି କରେ – ଜଗତୀକରଣ ଅନ୍ୟ ରାଷ୍ଟ୍ର ପରି ଭାରତୀୟ ଆର୍ଥନୀତିକ ଦକ୍ଷତାକୁ ପ୍ରୋତ୍ସାହିତ କରିଥାଏ । ବିକାଶର ଅଭିବୃଦ୍ଧି କରାଇ ଲାଭ ଏବଂ ଉତ୍ପାଦନର ପରିମାଣର ବୃଦ୍ଧି କରାଇଥାଏ । ଭାରତର କୁଶଳୀ ଓ ଜ୍ଞାନୀ ବ୍ୟକ୍ତିମାନେ ବିଦେଶରେ ଓ ବହୁରାଷ୍ଟ୍ରୀୟ କମ୍ପାନୀଗୁଡ଼ିକରେ କାର୍ଯ୍ୟ କରିବାଦ୍ୱାରା ସେମାନଙ୍କର ଦକ୍ଷତା ବୃଦ୍ଧି ହୋଇଥାଏ । ଜଗତୀକରଣ ପ୍ରକ୍ରିୟା ସ୍ବତନ୍ତ୍ରୀକରଣକୁ ଗୁରୁତ୍ୱ ପ୍ରଦାନ କରିଥାଏ ଏବଂ ଏହି ପ୍ରକ୍ରିୟାରେ ବାଣିଜ୍ୟ ବ୍ୟାପାର କ୍ଷେତ୍ରରେ ସଙ୍ଗଠିତ ଦ୍ରୁତ ପ୍ରତିଯୋଗିତା ଯୋଗୁଁ ଉତ୍ପାଦନ ବ୍ୟବସ୍ଥାରେ ଆଧୁନିକ ଜ୍ଞାନକୌଶଳର ବ୍ୟବହାର ହୋଇଥାଏ । ଏହାଦ୍ଵାରା ନୂତନ ଜ୍ଞାନକୌଶଳରେ ତାଲିମପ୍ରାପ୍ତ ହେବାଦ୍ୱାରା ଭାରତୀୟ ଶ୍ରମ ଶକ୍ତିର ଦକ୍ଷତା ବୃଦ୍ଧି ହୋଇଥାଏ ।

ଉପରୋକ୍ତ ଜଗତୀକରଣର ସକାରାତ୍ମକ ପ୍ରଭାବ ଆଲୋଚନାରୁ ସ୍ପଷ୍ଟ ଅନୁମେୟ ଯେ ଜଗତୀକରଣ ପ୍ରକ୍ରିୟା ବାଣିଜ୍ୟ ଓ ଆର୍ଥନୀତିକ ସହଯୋଗ କ୍ଷେତ୍ରରେ ବିଶ୍ବର ବିଭିନ୍ନ ରାଷ୍ଟ୍ରଗୁଡ଼ିକୁ ନିକଟତର କରିପାରିଅଛି ଏବଂ ସାମାଜିକ, ସାଂସ୍କୃତିକ କ୍ଷେତ୍ରରେ ଦେଶ ଦେଶ ମଧ୍ୟରେ ଥ‌ିବା ପ୍ରତିବନ୍ଧକର ଉଚ୍ଛେଦ ହେତୁ ସାରା ବିଶ୍ଵ ସଂସ୍କୃତି କ୍ଷେତ୍ରରେ ସମାନତା ପ୍ରଦର୍ଶନ କରୁଅଛି ।

୭ । ଜଗତୀକରଣର ନକାରାତ୍ମକ ପ୍ରଭାବ ଉଲ୍ଲେଖ କର ?
Answer:
ଜଗତୀକରଣ ଯଦିଓ ଏକ ବିଶ୍ବ ଗ୍ରାମ ଗଠନ କରିପାରି ବିଶ୍ୱବାସୀଙ୍କୁ ଏକତା ସୂତ୍ରରେ ବାନ୍ଧି ରଖୂରିଅଛି, ଏହାର ବାସ୍ତବତାକୁ ଅନୁଧ୍ୟାନ କଲେ ବିଶେଷଭାବରେ ଅନୁମେୟ ହୁଏ ଯେ, ଏହି ଜଗତୀକରଣ ଭାରତ ପରି ବିକାଶଶୀଳ ରାଷ୍ଟ୍ର ଉପରେ ସକାରାତ୍ମକ ପ୍ରଭାବ ସହିତ ନକାରାତ୍ମକ ପ୍ରଭାବ ମଧ୍ୟ ପକାଇ ଆସୁଅଛି । ଏହି ଜଗତୀକରଣ ବିପକ୍ଷରେ ଅନେକ ଯୁକ୍ତି ଉପସ୍ଥାପିତ ହୋଇଅଛି ଏବଂ ଏହାର ନକାରାତ୍ମକ ପ୍ରଭାବ ଓ ସମସ୍ୟାଗୁଡ଼ିକୁ ନିମ୍ନରେ ଆଲୋଚନା କରାଯାଇଛି –

(୧) ଜଗତୀକରଣ ଶ୍ରେଣୀ ଅସମାନତା ସୃଷ୍ଟି କରିଥାଏ – ବଜାର ଗତି ବୃଦ୍ଧିର ପରିଣାମରେ ସମାଜରେ ଅସମାନତା ବୃଦ୍ଧି ପାଇଥାଏ । ପରିବ୍ୟାପ୍ତ ବଜାର ମୁକ୍ତ ବଜାରର ଗତି ବୃଦ୍ଧି କ୍ଷେତ୍ରରେ ସାହାଯ୍ୟ କରିଥାଏ । ଫଳସ୍ଵରୂପ, ଧନିକ ଶ୍ରେଣୀୟ କ୍ଷମତାଶାଳୀ ହୋଇଥା’ନ୍ତି ଏବଂ ସେମାନଙ୍କର ସମ୍ପଦର ବୃଦ୍ଧି କରିଥା’ନ୍ତି । ସେମାନେ ହେଲେ ‘ନୋ ବାର୍ଗେନ୍ ଶ୍ରେଣୀୟ’ । ସେମାନେ ପୁଞ୍ଜିର ବୃଦ୍ଧି ଯୋଗୁଁ ଆଭିଜାତ୍ୟ ଶ୍ରେଣୀୟ ହୋଇ ରହିଥା’ନ୍ତି । ତେବେ ଜଗତୀକରଣ ବାସ୍ତବ କ୍ଷେତ୍ରରେ ଉଚ୍ଚ ଧନିକ ଶ୍ରେଣୀ ଓ ମଧ୍ୟବର୍ଗୀୟ ତଥା ଚାଷୀ, ଆଦିବାସୀ, ହରିଜନ, କ୍ଷୁଦ୍ର ବ୍ୟବସାୟୀ, ଗ୍ରାମ୍ୟ କାରିଗର ବର୍ଗୀୟ ମଧ୍ୟରେ ଆର୍ଥନୀତିକ ଓ ସାମାଜିକ ବ୍ୟବଧାନ ସୃଷ୍ଟି କରିଥାଏ । ଏହା ବିକାଶଶୀଳ ଦେଶର ପ୍ରଗତିରେ ଅନ୍ତରାୟ ସୃଷ୍ଟି କରେ ।

(୨) ଜଗତୀକରଣ ପରିବେଶକୁ ପ୍ରଭାବିତ କରେ – ପରିବେଶବିତ୍ଵସମୂହ ଯଥା – ‘ଫ୍ରେଣ୍ଡସ୍ ଅଫ୍ ଆର୍ଥ’ ଏବଂ ଗ୍ରୀନପିସ୍ ଯୁକ୍ତି ଦର୍ଶାଇଅଛନ୍ତି ଯେ, ‘ଜଗତୀକରଣ ପରିବେଶ ଉପରେ ନକାରାତ୍ମକ ପ୍ରଭାବ ପକାଇଥାଏ ।’’ ସେମାନଙ୍କ ମତରେ, ‘‘ଜଗତୀକରଣ ପ୍ରାକୃତିକ ସମ୍ପଦର କ୍ଷୟରେ ସହାୟକ ବିଷାକ୍ତ ରାସାୟନିକ ଦ୍ରବ୍ୟ ଉତ୍ପନ୍ନ ଏବଂ ଜୈବ କୃଷି ଓ ପଶୁପାଳନର କ୍ଷୟକ୍ଷତି କରିଥାଏ ।’’ ବୈଜ୍ଞାନିକମାନେ ମଧ୍ୟ ମତପୋଷଣ କରିଅଛନ୍ତି ଯେ ଶିଳ୍ପର ବିକାଶ, ଗମନାଗମନର ସୁବିଧା, ନୂତନ ଯାନ୍ତ୍ରିକ ଯାନର ବ୍ୟବହାର, କଳକାରଖାନା ପ୍ରତିଷ୍ଠା ପରୋକ୍ଷରେ ପରିବେଶକୁ ପ୍ରଦୂଷିତ କରିଥାଏ ।

ହାଇଡ୍ରୋକାର୍ବନ ଏବଂ ଯାନ ଓ ଶିଳ୍ପାନୁଷ୍ଠାନରୁ ନିର୍ଗତ ସଲଫର ଡାଇଅକ୍‌ସାଇଡ଼ର ପ୍ରଭାବରେ ଏସିଡ୍ ବର୍ଷା ହୋଇଥାଏ ଏବଂ ଏହା ଜଙ୍ଗଲ ନଷ୍ଟ କରିଥାଏ । ଏପରିକି ଯେତେବେଳେ କାର୍ବନ ଡାଇଅକ୍‌ସାଇଡ୍ ପରିବେଶରେ ଅଧ‌ିକ ମାତ୍ରାରେ ନିର୍ଗତ ହୋଇଥାଏ ସେତେବେଳେ ସୂର୍ଯ୍ୟଙ୍କ କିରଣ ଅଧିକ ମାତ୍ରାରେ ପୃଥ‌ିବୀର ବାୟୁମଣ୍ଡଳର ତଳଭାଗରେ ଆବଦ୍ଧ ହୋଇ ରହିଯିବା ହେତୁ ବାୟୁମଣ୍ଡଳର ତାପମାତ୍ରା ବୃଦ୍ଧି କରାଇ ଏବଂ ବିଶ୍ୱ ପରିବେଶକୁ ବନ୍ୟା ଓ ମରୁଡ଼ିର ରୂପ ଦେଇ ଭୟଭୀତ କରାଇଥାଏ । ଏହା ମାନବ ସଭ୍ୟତା ପାଇଁ କ୍ଷତିକାରକ ଅଟେ ।

(୩) ଜଗତୀକରଣ କୃଷି ଉପରେ ପ୍ରଭାବ ପକାଇଥାଏ – ସାଧାରଣତଃ ଅସନ୍ତୋଷ ସୃଷ୍ଟି କରିଥାଏ । କୃଷିଭିଭିକ ବହୁରାଷ୍ଟ୍ରୀୟ କମ୍ପାନୀଗୁଡ଼ିକ ଦେଶରେ ବିଶ୍ଵ ପ୍ରତିଯୋଗିତା ମାଧ୍ୟମରେ ସମ୍ପତ୍ତି ଓ ଆଭ୍ୟନ୍ତରୀଣ କ୍ଷେତ୍ର ବନ୍ଦରରୁ ସାହାଯ୍ୟ ପାଉଥବା ଅଞ୍ଚଳଗୁଡ଼ିକୁ ନିଜ ଅଧିକାରଭୁକ୍ତ କରାଇ ଅଧିକ ଲାଭବାନ୍ ହୋଇପାରୁଅଛନ୍ତି । ପରୋକ୍ଷରେ ଗ୍ରାମାଞ୍ଚଳର ଲୋକମାନେ ଆର୍ଥିକ, ମାନସିକ ଚାପରେ ଅସହାୟ ଅବସ୍ଥାରେ ଜୀବନ ବିତାଉଅଛନ୍ତି । କୃଷିକାର୍ଯ୍ୟ ପାଇଁ ଅଧୂକ ରାସାୟନିକ ସାର ଓ ପୋକମରା ଔଷଧ ବ୍ୟବହାର ଗ୍ରାମର ଜଳସମ୍ପଦକୁ ଦୂଷିତ କରାଉଅଛି ।

(୪) ବହୁରାଷ୍ଟ୍ରୀୟ କମ୍ପାନୀଙ୍କ ଶୋଷଣ ମନୋଭାବ – ସମାଲୋଚକଙ୍କ ମତାନୁଯାୟୀ, ଜଗତୀକରଣ ପ୍ରକ୍ରିୟା ବହୁରାଷ୍ଟ୍ରୀୟ କମ୍ପାନୀଗୁଡ଼ିକୁ ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ଦେଶରେ ପ୍ରବେଶ କରିବାରେ ସୁଯୋଗ ଦେଇଅଛି । ସେମାନେ ଏହି କମ୍ପାନୀଗୁଡ଼ିକୁ ସାଧାରଣତଃ ଗରିବ ଏବଂ ବିକାଶଶୀଳ ରାଷ୍ଟ୍ରମାନଙ୍କରେ ସ୍ଥାପନ କରି ସ୍ଵଳ୍ପ ଅର୍ଥ ବିନିଯୋଗ କରି ଅଧ୍ବକ ମାତ୍ରାରେ ଲାଭବାନ୍ ହୋଇପାରୁଅଛନ୍ତି । ଏପରିକି ରାଷ୍ଟ୍ରର ପ୍ରାକୃତିକ ସମ୍ପଦ ବ୍ୟବହାର କରିବାର ଅଧିକାର ଓ ସୁଯୋଗ ପାଉଅଛନ୍ତି । ଫଳରେ ଦେଶର ଉନ୍ନତି ଓ ପ୍ରଗତିରେ ବାଧା ସୃଷ୍ଟି ହେଉଅଛି । ସେମାନେ ମଧ୍ୟ ଜଙ୍ଗଲ ସମ୍ପଦ ନଷ୍ଟ କରିବାରେ ଲାଗିଅଛନ୍ତି ଓ ଖଣିର ଉନ୍ନତି ଓ ନିୟନ୍ତ୍ରଣ କରି ରାଷ୍ଟ୍ରର ଖଣିଜ ସମ୍ପଦର ବିଲୋପ କରୁଅଛନ୍ତି ।

(୫) ଜଗତୀକରଣ ଉଚ୍ଚବର୍ଗର ଉପଭୋକ୍ତାମାନଙ୍କର ସ୍ଵାର୍ଥର ସୁରକ୍ଷାରେ ସାର୍ବଭୌମତା ଆଣିଥାଏ – ଉପଭୋକ୍ତାମାନଙ୍କର ଉପଭୋଗ ଚାହିଦାର ଅତ୍ୟଧ୍ୱ ବୃଦ୍ଧି ଦେଶର ବିକାଶ ପଥରେ ଅନ୍ତରାୟ ବା ବାଧକ ସୃଷ୍ଟି କରେ । ତେଣୁ ଖଚୁରା ବ୍ୟବସାୟୀଙ୍କ ଭବିଷ୍ୟତ୍ ଅନ୍ଧକାର ହୋଇପଡ଼ୁଅଛି । ନିମ୍ନ ଓ ମଧ୍ୟବର୍ଗୀୟମାନଙ୍କର ଆର୍ଥିକ ଅଭାବ ପରିଲକ୍ଷିତ ହେଉଅଛି । ବଡ଼ ବଡ଼ କମ୍ପାନୀମାନଙ୍କର ଅବାଧ ପ୍ରବେଶ ଆଭିଜାତ୍ୟ ଶ୍ରେଣୀ ସୃଷ୍ଟି କରିବାରେ ସାହାଯ୍ୟ କରୁଅଛି । ପୁଞ୍ଜିକୁ ଭିତ୍ତି କରି ଦେଶବିଦେଶରେ ବାଦବିବାଦ ସୃଷ୍ଟି ହେଉଅଛି । ଦେଶବିଦେଶର ବଡ଼ ବଡ଼ କମ୍ପାନୀଗୁଡ଼ିକ ବୃଥା ଆଶ୍ବାସନା ଖାଉଟୀ, ଚାଷୀ, ଖୁଚୁରା ବ୍ୟବସାୟୀ, ନିମ୍ନ ଓ ମଧ୍ୟବର୍ଗୀୟ ସ୍ଵଳ୍ପବେତନଧାରୀଙ୍କ ସ୍ବାର୍ଥର ବାଧକ ହେଉଅଛି ।

ଉପଭୋକ୍ତା ସଂସ୍କୃତି ଉଚ୍ଚବର୍ଗୀୟ ଭାରତୀୟ ପରିବାରକୁ ପ୍ରତୀକ ସନ୍ତୋଷ ପ୍ରଦାନ ଯୋଗାଇଥାଏ ଏବଂ ସେହି ବର୍ଗୀୟ ନିଜକୁ ପୁଞ୍ଜିପତି ଓ କ୍ଷମତାଶାଳୀ ରୂପେ ପରିଚିତ କରାଇଥା’ନ୍ତି । ଏହି ଉପଭୋକ୍ତା ସଂସ୍କୃତିର ସାର୍ବଭୌମତା ଉଚ୍ଚବର୍ଗର ସଦସ୍ୟମାନେ ପ୍ରୟୋଗ କରି ଆବଶ୍ୟକତାଠାରୁ ଅଧ୍ଵ ଆଶା କରିଥା’ନ୍ତି । ପ୍ରକୃତପକ୍ଷେ ଏହି ସଂସ୍କୃତି ପରୋକ୍ଷ ଭାବରେ ଆଧୁନିକତାର ସାମାଜିକ ଓ ରାଜନୀତିକ ସଂରଚନାକୁ ରଦ୍ଦ କରିଦେଇଥାଏ ବା ଅସିଦ୍ଧ କରିଦିଏ ।

(୬) ବିଶ୍ବ ଓ ସ୍ଥାନୀୟ ସଂଯୋଜିତ ଗୋଷ୍ଠୀ ସ୍ଥାନୀୟ ସଂସ୍କୃତିର ବାଧକ ଅଟନ୍ତି – ଜଗତୀକରଣ ବିଶ୍ବ ସଂସ୍କୃତିର ପ୍ରସାରଣରେ ସାହାଯ୍ୟ କରିଥାଏ । ପ୍ରତ୍ୟେକ ରାଷ୍ଟ୍ରରେ ଏପରିକି ଭାରତ ଭଳି ବିକାଶଶୀଳ ରାଷ୍ଟ୍ରରେ ବିଶ୍ଵ ସଂସ୍କୃତିର ପ୍ରବେଶ ସ୍ଥାନୀୟ ସଂସ୍କୃତିର ମୂଲ୍ୟବୋଧରେ ଆଞ୍ଚ ଆଣିଥାଏ । ଅଳ୍ପ କେତେକ ସଦସ୍ୟ ନିଜ ସଂସ୍କୃତି, ସଂସ୍କାରକୁ ଗୁରୁତ୍ଵ ଦେବାସ୍ଥଳେ ଅଧିକାଂଶ ନିଜ ପ୍ରଥା, ପରମ୍ପରା, ମୌଳିକ ବିଚାରଧାରା, ବ୍ୟାବହାରିକ ପଦ୍ଧତିଠାରୁ ଦୂରେଇଯାଇ ପାଶ୍ଚାତ୍ୟକରଣ ଓ ସାଂସ୍କୃତିକ ପ୍ରସାରଣଦ୍ଵାରା ଅନ୍ୟ ରାଷ୍ଟ୍ରର ସଂସ୍କୃତିକୁ ଆପଣେଇ ନେଇଅଛନ୍ତି, ଯଥା- ଚୀନ୍ ଦେଶର ଖାଦ୍ୟ, ବିଦେଶୀ ପିଢା, ପାଶ୍ଚାତ୍ୟ ସଙ୍ଗୀତ ଓ ନୃତ୍ୟ, ଆଫ୍ରିକୀୟ ସଙ୍ଗୀତ ଇତ୍ୟାଦି ବିଶ୍ୱବଜାରରେ ଗୁରୁତ୍ୱ ହାସଲ କରି ସାର୍ବଜନୀନ ବିଶେଷ ମାନର ସ୍ଥାନ ପାଇଅଛି ।

ଏପରିସ୍ଥଳେ ସ୍ଥାନୀୟ ସଂସ୍କୃତି ନିଜ ପରିଚୟ ସମସ୍ୟାର ସମ୍ମୁଖୀନ ହୋଇଥାଏ । ଭାରତ କ୍ଷେତ୍ରରେ ବିଦେଶୀ ସଙ୍ଗୀତ, ବିଚାରଧାରା ଭାରତୀୟ ସିନେମା ତଥା ଟେଲିଭିଜନରେ ଖୁବ୍ ଲୋକପ୍ରିୟ ହୋଇପାରିଅଛି । ଫଳସ୍ୱରୂପ ରାଷ୍ଟ୍ରର ରାଜ୍ୟଗୁଡ଼ିକର, ଯଥା- ପଞ୍ଜାବର ଭାଙ୍ଗ୍ରା, ମଧ୍ୟପ୍ରଦେଶର ପୀଣ୍ଡବାଣୀ, ଓଡ଼ିଶାର ଦଣ୍ଡନୃତ୍ୟ, ଛଉନୃତ୍ୟ, ଲୋକଗୀତ ଇତ୍ୟାଦି ଲୋକଲୋଚନକୁ ଆସିପାରୁ ନାହିଁ । ସମ୍ଭବପର ହେଉଅଛି ।

(୭) ରାଜନୀତିକ ଜଗତୀକରଣ ରାଷ୍ଟ୍ରକୁ ଦୁର୍ବଳ କରିଦିଏ – ଯଦିଓ ରାଜନୀତିକ ଜଗତୀକରଣ ଉଦାରବାଦ, ଗଣତନ୍ତ୍ର ପୁଞ୍ଜିବାଦକୁ ପ୍ରାଧାନ୍ୟ ଦେଇଥାଏ, ପରୋକ୍ଷରେ ଏହାର ପ୍ରଭାବରେ ରାଷ୍ଟ୍ରଗୁଡ଼ିକ ଦୁର୍ବଳ ହୋଇପଡ଼ିଥା’ନ୍ତି । ରାଷ୍ଟ୍ରର ସାର୍ବଭୌମତ୍ୱରେ ପ୍ରକୃତପକ୍ଷେ ସ୍ଵାଧୀନତା ନଥାଏ । କାରଣ ରାଷ୍ଟ୍ରର ସାର୍ବଭୌମତା ଆନ୍ତର୍ଜାତିକ କଟକଣା ମଧ୍ୟରେ ପ୍ରବେଶ କରିଥାଏ ଏବଂ ତଦନୁଯାୟୀ ପରିଚାଳିତ ହେବାପାଇଁ ବାଧ୍ୟ ହୋଇଥାଏ ।

(୮) ଜଗତୀକରଣ ନିଯୁକ୍ତି କ୍ଷେତ୍ରରେ ଅସ୍ଥିରତା ଆଣିଥାଏ – ଜଗତୀକରଣରେ ଧନିକ ଶ୍ରେଣୀ ନିଜର ସ୍ଥିତି ରକ୍ଷା କରିପାରୁଅଛନ୍ତି; କିନ୍ତୁ ଅପରପକ୍ଷରେ ଗରିବଙ୍କ ଅବସ୍ଥା ଶୋଚନୀୟ ହୋଇପଡ଼ିଅଛି । ଭାରତରେ ନୂତନ ଅର୍ଥନୀତି ୧୯୯୧ର ପ୍ରଣୟନ, ପରବର୍ତ୍ତୀ ପର୍ଯ୍ୟାୟରେ ବେକାରୀ ସମସ୍ୟା ସୃଷ୍ଟି କରି ସମାଜକୁ ବିଶୃଙ୍ଖଳିତ କରିଆସୁଅଛି । ଭାରତର ଉଦୟମାନ ନାଗରିକ ପ୍ରଯୁକ୍ତାତ୍ମକ ଜ୍ଞାନକୌଶଳ ଗ୍ରହଣ କରି ଜାତୀୟ ସଂସ୍ଥାରେ ନିଜକୁ ନିୟୋଜିତ ନ କରି ବହୁରାଷ୍ଟ୍ରୀୟ ସଂସ୍ଥାମାନଙ୍କରେ ଉଚ୍ଚ ବେତନ ପାଇ କାର୍ଯ୍ୟ କରୁଅଛନ୍ତି ।

ଅପରପକ୍ଷରେ ସାଧାରଣ ଜ୍ଞାନକୌଶଳ ହାସଲ ନ କରିଥିବା ଲୋକମାନେ ନିଯୁକ୍ତି ନ ପାଇ ଦାରିଦ୍ର୍ୟର ସୀମାରେଖା ତଳେ ରହି ନାନା ଅସୁବିଧାର ସମ୍ମୁଖୀନ ହେଉଅଛନ୍ତି । କେତେକ କ୍ଷେତ୍ରରେ ଦେଖାଯାଇଅଛି ଯେ ସହରୀକରଣ ଗ୍ରାମବାସୀଙ୍କୁ ସହରାଭିମୁଖୀ କରାଇ ଆର୍ଥନୀତିକ ସ୍ୱଚ୍ଛଳତା ଆଣିବା ପରିବର୍ତ୍ତେ ନାନା ଅପରାଧ କର୍ମ ମାଧ୍ଯମରେ ସେମାନଙ୍କୁ ଅପରାଧୀ କରି ସେମାନଙ୍କ ଜୀବନକୁ ଦୁର୍ବିସହ କରିପକାଉଅଛି ।

କେତେକ ବହୁରାଷ୍ଟ୍ରୀୟ ସଂସ୍ଥା ମଧ୍ୟ ବୃଥା ଆଶ୍ୱାସନା ଦେଇ ଭାରତୀୟମାନଙ୍କୁ କର୍ମନିଯୁକ୍ତି ଦେଇଥା’ନ୍ତି ଓ ପରବର୍ତ୍ତୀ ପର୍ଯ୍ୟାୟରେ ଆର୍ଥନୀତିକ କ୍ଷେତ୍ରରେ ଦୁର୍ବଳ ହୋଇଗଲେ କର୍ମଚ୍ୟୁତ କରାଇଥା’ନ୍ତି । ଫଳରେ କର୍ମଚ୍ୟୁତ ବ୍ୟକ୍ତିମାନେ ନିଜର ମାନସିକ, ଆର୍ଥିକ ତଥା ସାମାଜିକ ଭାରସାମ୍ୟ ହରାଇ ବସି ନାନା ଅସାମାଜିକ କାର୍ଯ୍ୟରେ ଲିପ୍ତ ରହି ସମାଜକୁ ବିଘଟିତ କରିବାରେ ସାହାଯ୍ୟ କରିଥା’ନ୍ତି ।

(୯) ଉଦାରବାଦ ଅର୍ଥନୀତିରେ ସଙ୍କଟ ସୃଷ୍ଟିକରେ – ଉଦାରବାଦ କହିଲେ ବୁଝାଯାଏ ବ୍ୟାପାର, ବାଣିଜ୍ୟ ଓ ବିନିଯୋଗରେ ସରକାରଙ୍କର ଅପେକ୍ଷାକୃତ କମ୍ ନିୟନ୍ତ୍ରଣକୁ ବୁଝାଏ । ଉଦାରବାଦର ପ୍ରୟୋଗରେ ଘରୋଇ ଅଞ୍ଚଳ ବା ଅଂଶର ବ୍ୟାପାର ଓ ବିନିଯୋଗରେ ପ୍ରାଧାନ୍ୟ ରହିଆସୁଅଛି । ଏହା ରାଷ୍ଟ୍ରପକ୍ଷେ କ୍ଷତିକାରକ ଅଟେ । ଅପରପକ୍ଷରେ ଉଦାରୀକରଣ ଭାରତୀୟ ରାଜକୋଷୀୟ ସମସ୍ୟା ସହିତ ଉତ୍ପାଦିତ ଦ୍ରବ୍ୟ ବୃଦ୍ଧି ଓ ବଦ୍ଧିତ ସୁଧହାର ମଧ୍ୟରେ ଫାଙ୍କ ସୃଷ୍ଟି କରିଥାଏ ।

ସେହି ବିତ୍ତୀୟ ସମସ୍ୟା ଭାରସାମ୍ୟ ହିଁ କେନ୍ଦ୍ର ସରକାରଙ୍କର ଆୟ ଓ ବିନିଯୋଗ ମଧ୍ୟରେ ଥ‌ିବା ଭାରସାମ୍ୟ ସ୍ଥାପନରେ ପ୍ରତିବନ୍ଧକ ହୋଇଥାଏ । ଭାରତରେ ନୂତନ ଆର୍ଥନୀତିରେ ଆଇନ ୧୯୯୧ର ପ୍ରଣୟନ ବାସ୍ତବକ୍ଷେତ୍ରରେ ସାଧାରଣ ଲୋକଙ୍କର ପ୍ରାଧାନ୍ୟରେ ହ୍ରାସ ଘଟାଇଅଛି । ରାଷ୍ଟ୍ରାୟତ୍ତ କ୍ଷେତ୍ର ଯାହା ଏକଦା ସମାଜବାଦର ବାହକ ଥିଲା ତାହା ଆଜି ଘରୋଇ କ୍ଷେତ୍ରର ପ୍ରାଧାନ୍ୟରେ ନିଜର ସ୍ଥିତି ହରାଇବସିଅଛି ।

(୧୦) ଘରୋଇକରଣର ନକାରାତ୍ମକ ପ୍ରଭାବ – ଜଗତୀକରଣର ପ୍ରଭାବରେ ଦେଶର ପ୍ରାୟ ରାଷ୍ଟ୍ରାୟତ୍ତ କ୍ଷେତ୍ରଗୁଡ଼ିକ ଘରୋଇ ଉଦ୍ୟୋଗର ପରିଚାଳନା ଦାୟିତ୍ଵରେ ରହିଯାଉଅଛି । ଏତଦ୍‌ବ୍ୟତୀତ ଲେଖା ଅରୁନ୍ଧତୀ ରାୟଙ୍କ ଭାଷାରେ, ହୋଇଥାଏ । ସେହି ସମ୍ପଦଗୁଡ଼ିକ ଅନ୍ତର୍ଭୁକ୍ତ କରେ- ପ୍ରାକୃତିକ ସମ୍ପଦ, ସ୍ଥାନ, ଜଙ୍ଗଲ, ବାୟୁ ଓ ଜଳ ଇତ୍ୟାଦି । ଏହିଗୁଡ଼ିକ ରାଜ୍ୟ ତଥା ରାଷ୍ଟ୍ରର ସମ୍ପଦ ଅଟେ, ଯାହା ଜନସାଧାରଣଙ୍କ ନିମନ୍ତେ ଉଦ୍ଦିଷ୍ଟ ।’’

ଭାରତୀୟ ରାଜନୀତିକ ନେତାମାନେ ପ୍ରକୃତପକ୍ଷେ ଘରୋଇକରଣ ନାମରେ ବିଶ୍ୱବ୍ୟାଙ୍କ ନିକଟରେ ଦେଶକୁ ବନ୍ଧା ପକାଇଥା’ନ୍ତି । ବର୍ତ୍ତମାନ ସୁଦ୍ଧା କୋଟି କୋଟି ଟଙ୍କା ଋଣ ଆକାରରେ କିସ୍ତି ହାରରେ ବିଶ୍ୱବ୍ୟାଙ୍କର ଋଣ ପରିଶୋଧ କରିବାରେ ଲାଗିଅଛି । ଅପରପକ୍ଷରେ ଘରୋଇକରଣର ପୁଞ୍ଜି ରପ୍ତାନୀରେ ସାହାଯ୍ୟ କରି ଦେଶକୁ ଦରିଦ୍ରରୁ ଦରିଦ୍ରତମ କରିବାରେ ପ୍ରୟାସୀ ହେଉଅଛି ।

ବର୍ତ୍ତମାନ ସମୟରେ ଯେତେବେଳେ ପୃଥ୍ବୀ ଅଭୂତପୂର୍ବ ଭାବରେ ଜଳବାୟୁ ସମ୍ବନ୍ଧୀୟ, ଜୈବ ବିଭିନ୍ନତା, ଆତଙ୍କବାଦୀଙ୍କ ପ୍ରାଦୁର୍ଭାବ, ଅଣୁ-ପରମାଣୁ ବୋମାର ଅତ୍ୟଧିକ ବୃଦ୍ଧି ବିଶ୍ଵ ପ୍ରତିଯୋଗିତାର ଏକ ଆହ୍ବାନ ହୋଇଆସୁଅଛି ସେ କ୍ଷେତ୍ରରେ ହୋମସାପିଆନ ବା ଏକପ୍ରକାର ଜୀବରୂପେ ମାନବ ଜାତି ପରିବାରର ସଦସ୍ୟରୂପେ ପ୍ରତ୍ୟେକ ଗ୍ରହଣ କରିନେଲେ ବିଶ୍ବ ଭ୍ରାତୃତ୍ୱଭାବ ସୃଷ୍ଟି ହୋଇପାରନ୍ତା ଏବଂ ପୃଥ‌ିବୀରେ ସୁସ୍ଥ ସମାଜ ଫେରିଆସିପାରନ୍ତା ।

୮। ଆଧୁନିକୀକରଣ କ’ଣ ? ଏହାର ବୈଶିଷ୍ଟ୍ୟ ଉଲ୍ଲେଖ କର ।
Answer:
ଆଧୁନିକୀକରଣ ଏକ ଜଟିଳ ସାମାଜିକ ପ୍ରକ୍ରିୟା । ଏହି ପ୍ରକ୍ରିୟା ଫଳରେ ପୁରାତନ ସାମାଜିକ ବ୍ୟବସ୍ଥାର ପରିବର୍ତ୍ତନ ଘଟେ ଓ ନୂତନ ବ୍ୟବସ୍ଥାର ଅଭ୍ୟୁଦୟ ହୁଏ । ଆଧୁନିକୀକରଣ ପ୍ରକ୍ରିୟା ଶିଳ୍ପୀକରଣ, ଯାନ୍ତ୍ରିକୀକରଣ ଓ ସହରୀକରଣ ସହ ଓତପ୍ରୋତ ଭାବରେ ଜଡ଼ିତ । ପାଶ୍ଚାତ୍ୟ ଜଗତରେ ଯନ୍ତ୍ରଶିଳ୍ପର ବିକାଶ ଯୋଗୁଁ ଶିଳ୍ପ ବିପ୍ଳବ ଘଟି ବୃହତ୍ ଶିଳ୍ପର ବିକାଶ ହେଲା, ଜ୍ଞାନବିଜ୍ଞାନର ପ୍ରସାର ଘଟିଲା, ଅର୍ଥନୈତିକ କ୍ଷେତ୍ରରେ ବୈପ୍ଳବିକ ପରିବର୍ତ୍ତନ ହେଲା । ପାଶ୍ଚାତ୍ୟ ଦେଶଗୁଡ଼ିକରେ ଏହିସବୁ କ୍ଷେତ୍ରରେ ପରିବର୍ତ୍ତନ ଯୋଗୁଁ ଯେଉଁ ନୂତନ ସାମାଜିକ ପରିବେଶ ସୃଷ୍ଟି ହେଲା, ତାହାର ଫଳସ୍ୱରୂପ ଆଧୁନିକୀକରଣ ଜନ୍ମନେଲା । କେବଳ ସାମାଜିକ ଓ ଅର୍ଥନୈତିକ କ୍ଷେତ୍ରରେ ଆଧୁନିକୀକରଣ ସୀମିତ ହୋଇ ରହିନାହିଁ ।

ଏହା ସାଂସ୍କୃତିକ, ନୈତିକ, ରାଜନୈତିକ, ମନସ୍ତାତ୍ତ୍ଵିକ କ୍ଷେତ୍ରକୁ ମଧ୍ୟ ପ୍ରଭାବିତ କରିଛି । ଏପରିକି ବ୍ୟକ୍ତି ଜୀବନକୁ ମଧ୍ୟ ଆଧୁନିକୀକରଣ ପରିବ୍ୟାପ୍ତ ହୋଇଛି । ଅର୍ଥନୀତିଜ୍ଞମାନଙ୍କ ମତରେ ଆଧୁନିକୀକରଣ ହେଉଛି ବୈଷୟିକ ଜ୍ଞାନକୌଶଳର ବହୁଳ ପ୍ରୟୋଗ ଓ ଅର୍ଥନୈତିକ ବିକାଶ । ମନସ୍ତତ୍ତ୍ବବିତ୍‌ମାନେ ଆଧୁନିକୀକରଣକୁ ଏକ ବିଶେଷ ମନୋବୃତ୍ତି, ଚିନ୍ତାଧାରା ଓ କର୍ମପନ୍ଥା ହିସାବରେ ବିବେଚନା କରନ୍ତି । ସମାଜବିଜ୍ଞାନୀ ତଥା ନୃତତ୍ତ୍ବବିତ୍‌ମାନେ ଆଧୁନିକୀକରଣ ଏକ ବିକାଶଶୀଳ ପ୍ରକ୍ରିୟା । ଏହା କୌଣସି ଏକ ନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟ ସମୟସୀମା ମଧ୍ୟରେ ଆବଦ୍ଧ ନୁହେଁ ।

ପ୍ରଫେସର ଡାନିଏଲ୍‌ ଲଣ୍ଡର ତାଙ୍କ ପୁସ୍ତକ ‘ପାରମ୍ପରିକ ସମାଜରେ ପ୍ରଥା’ରେ ଆଧୁନିକୀକରଣର ସଂଜ୍ଞା ନିରୂପଣ କରିଛନ୍ତି । ତାଙ୍କର ନିବନ୍ଧ ‘ଆଧୁନିକୀକରଣରେ, ଯୋଗାଯୋଗ ତତ୍ତ୍ବ, ସପକ୍ଷରେ ଆଧୁନିକୀକରଣର ସ୍ବରୂପ ବର୍ଣ୍ଣନା କରେ । ତାଙ୍କ ମତରେ ଆଧୁନିକୀକରଣ ସାମାଜିକ ପରିବର୍ତ୍ତନର ଏକ ପ୍ରକ୍ରିୟା, ଯାହାଦ୍ଵାରା ଉନ୍ନତ ସମାଜର ସାଧାରଣ ବୈଶିଷ୍ଟ୍ୟଗୁଡ଼ିକ ବିକାଶଶୀଳ ସମାଜ ଗ୍ରହଣ କରିଥାଆନ୍ତି ।

ଯୋଗେନ୍ଦ୍ର ସିଂହଙ୍କ ମତରେ, ‘ଆଧୁନିକୀକରଣ କୌଣସି ନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟ ଦୃଷ୍ଟିକୋଣକୁ ନ ସୂଚାଇ ସାର୍ବଜନୀନ ଦୃଷ୍ଟିକୋଣରୁ ସାମାଜିକ ଘଟଣା ଏବଂ ତାହାର ମୂଲ୍ୟାଙ୍କନ ପ୍ରତି ଯୁକ୍ତିବାଦୀ ଦୃଷ୍ଟିଭଙ୍ଗୀକୁ ସୂଚାଇଥାଏ । ଏହା କୌଣସି ନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟ ଦେଶ ବା ପ୍ରଜାତି ବା ସାଂସ୍କୃତିକ ସମୂହରୁ ନିଃସୃତ ନ ହୋଇ ସମଗ୍ର ମାନବଜାତି ସହ ସମ୍ବନ୍ଧିତ ।’’ ଆଇଜେନ୍‌ଷ୍ଟାଗ୍ ଆଧୁନିକୀକରଣର ଉଦ୍ଭବ ସମ୍ବନ୍ଧରେ କହିଛନ୍ତି ଯେ ଐତିହାସିକ ଦୃଷ୍ଟିକୋଣରୁ ଆଧୁନିକୀକରଣ ପ୍ରକ୍ରିୟା ଏକ ସାମାଜିକ, ଅର୍ଥନୈତିକ, ରାଜନୈତିକ ବ୍ୟବସ୍ଥାର ପରିବର୍ତ୍ତନ ।

ଏହା ପ୍ରଥମେ ଇଉରୋପର ପଶ୍ଚିମାଞ୍ଚଳରୁ ଆରମ୍ଭ ହୋଇ ସପ୍ତଦଶ ଶତାବ୍ଦୀରୁ ଉନବିଂଶ ଶତାବ୍ଦୀ ମଧ୍ଯରେ ଦକ୍ଷିଣ ଆମେରିକା, ଏସିଆ ଓ ଆଫ୍ରିକାର ଦେଶଗୁଡ଼ିକୁ ବ୍ୟାପିଥିଲା । ସମାଜବିଜ୍ଞାନୀ ସ୍ମେଲ୍ସସରଙ୍କ ଭାଷାରେ, ଆଧୁନିକୀକରଣ ଏକ ଜଟିଳ ସାମାଜିକ ପରିବର୍ତ୍ତନର ସୂଚନା ଦିଏ । ଆଧୁନିକୀକରଣର ଅନେକ ବୈଶିଷ୍ଟ୍ୟ ଅଛି । ସମାଜବିଜ୍ଞାନୀ ସାମୁଏଲ୍ ହଣ୍ଡିଙ୍ଗଟନ୍ ତାଙ୍କ ନିବନ୍ଧ ‘ପରିବର୍ତ୍ତନରୁ ପରିବର୍ତ୍ତନ : ଆଧୁନିକୀକରଣ, ପ୍ରଗତି ଓ ରାଜନୀତି’’ରେ ଆଧୁନିକୀକରଣର ନଅଗୋଟି ଉପାଦାନ ବର୍ଣ୍ଣନା କରିଛନ୍ତି । ନିମ୍ନରେ କେତେକ ବିଶେଷ ଉପାଦାନ ଉଲ୍ଲେଖ କରାଯାଇଛି ।

(୧) ଆଧୁନିକୀକରଣ ଏକ ବୈପ୍ଳବିକ ପ୍ରକ୍ରିୟା । ଏହାଫଳରେ ସାମାଜିକ ସଙ୍ଗଠନ, ମୂଲ୍ୟବୋଧ ଓ ଚିନ୍ତାଧାରାରେ ଆମୂଳଚୂଳ ପରିବର୍ତ୍ତନ ହୁଏ ।
(୨) ଆଧୁନିକୀକରଣ ଏକ ଜଟିଳ ଓ ବହୁମୁଖୀ ପ୍ରକ୍ରିୟା । ଏଥ‌ିରେ ନଗରୀକରଣ, ଧର୍ମେତରୀକରଣ, ଔଦ୍ୟୋଗୀକରଣ,
(୩) ଏହା ଏକ ନିରବଚ୍ଛିନ୍ନ ପ୍ରକ୍ରିୟା । ଏହି ପ୍ରକ୍ରିୟା ନିରନ୍ତର ଚାଲୁ ରହିଥାଏ ଓ ଏହାର ଏକ ନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟ ସମୟସୀମା ନାହିଁ ।
(୪) ଏହା ଏକ ସୁବ୍ୟବସ୍ଥିତ ପ୍ରକ୍ରିୟା । ଏହା ସମାଜରେ ଏକ ସମୟରେ ନାନା ପରିବର୍ତ୍ତନ ଘଟାଇଥାଏ ।
(୫) ଏହା ଏକ ସାର୍ବଜନୀନ ପ୍ରକ୍ରିୟା । ସମାଜର ପ୍ରତ୍ୟେକ ସ୍ତରରେ ଏହାର ପ୍ରଭାବ ଦେଖ‌ିବାକୁ ମିଳିଥାଏ ।
(୬) ଏହା ଏକ ଅପରିବର୍ତ୍ତନଶୀଳ ପ୍ରକ୍ରିୟା । ଏଥିରେ ସର୍ବଦା ବିକାଶ ଦିଗରେ ପରିବର୍ତ୍ତନ ହୁଏ । ବିକାଶ ପଥରେ
(୭) ଏହା ଏକ ସମଗୋଷ୍ଠୀକରଣ ପ୍ରକ୍ରିୟା । ଏଥ‌ିରେ ଗୋଟିଏ ବା ଦୁଇଟି ସମୂହରେ ପରିବର୍ତ୍ତନ ହୁଏନାହିଁ । ଏହାଦ୍ୱାରା ଆନ୍ତର୍ଜାତିକ ପରିବର୍ତ୍ତନ ଘଟିଥାଏ ।
(୮) ଆଧୁନିକୀକରଣ ପ୍ରକ୍ରିୟାଯୋଗୁଁ ଜଗତୀକରଣ ପ୍ରକ୍ରିୟା ତ୍ୱରାନ୍ବିତ ହୁଏ । ନୂତନ ଚିନ୍ତାଧାରା ଓ କୌଶଳ ଆନ୍ତର୍ଜାତିକ କ୍ଷେତ୍ରରେ ଶୀଘ୍ର ଉପଲବ୍‌ଧ ହେଉଥ‌ିବାରୁ ଜଗତୀକରଣ ସହଜ ହୁଏ ।
(୯) ଏହା ଏକ ଦୃଶ୍ୟମାନ ପ୍ରକ୍ରିୟା । ଏହାଦ୍ୱାରା ସୃଷ୍ଟି ହେଉଥ‌ିବା ପରିବର୍ତ୍ତନଗୁଡ଼ିକ ଅପେକ୍ଷାକୃତ ସ୍ପଷ୍ଟଭାବେ ଦୃଷ୍ଟିଗୋଚର ହୁଏ ।
(୧୦) ଏହା ଏକ କ୍ରମୋନ୍ନତ ପ୍ରକ୍ରିୟା । ଏକ ସ୍ତରୀୟ ପରିବର୍ତ୍ତନ ଯୋଗୁଁ ପରବର୍ତ୍ତୀ ସ୍ତରୀୟ ପରିବର୍ତ୍ତନ ସମ୍ଭବ ହୁଏ । ସମ୍ପୂର୍ଣ ଆଧୁନିକୀକରଣ ପୂର୍ବରୁ ନାନା ସ୍ତରରେ ପରିବର୍ତ୍ତନ ହୁଏ ।
(୧୧) ଏହା ଏକ ରକ୍ଷଣଶୀଳ ପରମ୍ପରା ବିରୋଧୀ ପ୍ରକ୍ରିୟା । ଏହାଯୋଗୁଁ ପ୍ରଚଳିତ ବିଶ୍ଵାସ ଓ ଚିନ୍ତାଧାରାର ପରିବର୍ତ୍ତନ ଘଟେ ଏବଂ ନୂତନ ଯୁକ୍ତିବାଦୀ ଓ ପ୍ରଗତିଶୀଳ ଚିନ୍ତାଧାରା ପ୍ରଚଳିତ ହୁଏ ।
(୧୨) ଏହା ଏକ ଗତିଶୀଳ ପ୍ରକ୍ରିୟା । ଏହାଦ୍ବାରା ସାମାଜିକ, ଅର୍ଥନୈତିକ, ରାଜନୈତିକ ଓ ମନସ୍ତାତ୍ତ୍ଵିକ ଆଦି କ୍ଷେତ୍ରରେ ନାନା ପରିବର୍ତ୍ତନ ଆସେ ।

୯। ସମାଜ ଉପରେ ଆଧୁନିକୀକରଣର ପ୍ରଭାବ ଉଲ୍ଲେଖ କର ।
Answer:
ଆଧୁନିକୀକରଣର ପ୍ରଭାବ ସୁଦୂରପ୍ରସାରୀ । ଏହା-ସମାଜ, ଅର୍ଥନୀତି, ରାଜନୀତି ତଥା ଆଧ୍ୟାତ୍ମିକତା କ୍ଷେତ୍ରରେ ବ୍ୟାପକ ପରିବର୍ତ୍ତନ ଘଟାଇବା ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ବ୍ୟକ୍ତି ଜୀବନକୁ ବିଶେଷଭାବେ ପ୍ରଭାବିତ କରିଥାଏ । ନିମ୍ନରେ ଆଧୁନିକୀକରଣର କେତେକ ଗୁରୁତ୍ଵପୂର୍ଣ୍ଣ ପ୍ରଭାବ ବିଷୟରେ ଆଲୋଚନା କରାଯାଉଛି ।

(୧) ଶିଳ୍ପୀକରଣ : ଯନ୍ତ୍ରଶିଳ୍ପର ବିକାଶ ଘଟିବା ଯୋଗୁଁ ଶିଳ୍ପକ୍ଷେତ୍ରରେ ବୈପ୍ଳବିକ ପରିବର୍ତ୍ତନ ଦେଖାଦେଇଛି । ନାନା ଶିଳ୍ପସଂସ୍ଥା ଗଢ଼ିଉଠିବା ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ଶିଳ୍ପାଞ୍ଚଳରେ ଘନ ଜନବସତି ଗଢ଼ିଉଠିଛି । ଗ୍ରାମାଞ୍ଚଳରୁ ଲୋକମାନେ ବହୁ ସଂଖ୍ୟାରେ ଆସି ଶିଳ୍ପାଞ୍ଚଳରେ ସ୍ଥାୟୀ ବା ଅସ୍ଥାୟୀଭାବେ ବସବାସ କରୁଛନ୍ତି । ଏହିପରି ଆଧୁନିକୀକରଣ ଯୋଗୁଁ ଶିଳ୍ପର ବିକାଶ ତଥା ଜନସଂଖ୍ୟାର ପୁନର୍ବଣ୍ଟନ ହେଉଅଛି ।

(୨) ସହରୀକରଣ : ସହରୀକରଣ ଶିଳ୍ପୀକରଣରୁ ଜନ୍ମଲାଭ କରିଛି । ଶିଳ୍ପାଞ୍ଚଳରେ ଘନ ଜନବସତି ଗଢ଼ିଉଠିଥ‌ିବାରୁ ନୂତନ ସହରମାନ ସୃଷ୍ଟି ହୋଇଛି । ସହରୀ ଜୀବନର ଶୈଳୀ ବ୍ୟକ୍ତି ଜୀବନକୁ ପ୍ରଭାବିତ କରିଛି । ପାରିବାରିକ ବ୍ୟବସ୍ଥା, ସାମାଜିକ ସ୍ତରୀକରଣ, ସାମାଜିକ ଅନୁଷ୍ଠାନ, ସାମାଜିକ ରୀତିନୀତିରେ ପରିବର୍ତ୍ତନ ଘଟିଛି । ସହରୀ ଲୋକେ ସ୍ବାର୍ଥସର୍ବସ୍ୱ ହୋଇପଡ଼ିଛନ୍ତି । ନିଜର ବ୍ୟକ୍ତିଗତ ସ୍ଵାର୍ଥକୁ ପ୍ରାଧାନ୍ୟ ଦେଇ ସମୂହ ସ୍ବାର୍ଥକୁ ଭୁଲିଯାଉଛନ୍ତି ।

(୩) ବିଜ୍ଞାନ : ଆଧୁନିକୀକରଣ ପ୍ରକ୍ରିୟା ଯୋଗୁଁ ବିଜ୍ଞାନ ଓ ଔଦ୍ୟୋଗିକ କ୍ଷେତ୍ରରେ ବିକାଶ ଘଟିଛି । ବିଜ୍ଞାନର ବହୁଳ ପ୍ରସାର ଓ ବ୍ୟବହାର ଯୋଗୁଁ ମାନବ ଜୀବନ ସରଳ ଓ ସୁଗମ ହୋଇପାରିଛି । ଜୀବନଧାରଣର ମାନ ବୃଦ୍ଧି ହୋଇଛି, ଭୋଗ୍ୟବସ୍ତୁ ହେଉଅଛି ।

(୪) ଶିକ୍ଷା : ଆଧୁନିକୀକରଣ ପ୍ରଭାବରେ ଶିକ୍ଷାବ୍ୟବସ୍ଥା କୌଣସି ନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟ ଶ୍ରେଣୀ ଭିତରେ ସୀମାବଦ୍ଧ ନ ରହି ଗଣଶିକ୍ଷାର ରୂପ ନେଇଛି । ବୈଜ୍ଞାନିକ କଳାକୌଶଳ, ବୈଷୟିକ ଜ୍ଞାନ, ଚିକିତ୍ସା ବିଜ୍ଞାନ, ପ୍ରଯୁକ୍ତି ବିଜ୍ଞାନ, ପରିଚାଳନା ପ୍ରଶିକ୍ଷଣ ଆଦି ଶିକ୍ଷାର ପ୍ରସାର ଘଟିଛି । ଗତାନୁଗତିକ ଶିକ୍ଷା ପରିବର୍ତ୍ତେ ବିଜ୍ଞାନ ଶିକ୍ଷା ପ୍ରାଧାନ୍ୟ ଲାଭକରିଛି । ଆଧୁନିକୀକରଣରେ ଯୋଗ୍ୟତା ଓ କାର୍ଯ୍ୟଦକ୍ଷତା ଉପରେ ଗୁରୁତ୍ବ ଦିଆଯାଉଥ‌ିବାରୁ ଶିକ୍ଷାର ବହୁଳ ପ୍ରସାର ଘଟୁଛି ଓ ନିରକ୍ଷରତା ଦୂର ହୋଇପାରୁଛି ।

(୫) ଗଣଯୋଗାଯୋଗ : ଆଧୁନିକୀକରଣ ପ୍ରକ୍ରିୟା ଗଣଯୋଗାଯୋଗ ପ୍ରକ୍ରିୟାକୁ ତ୍ୱରାନ୍ବିତ କରିଛି । ସମ୍ବାଦପତ୍ର, ରେଡ଼ିଓ, ଟେଲିଭିଜନ୍, କମ୍ପ୍ୟୁଟର ଓ ଇଣ୍ଟରନେଟ୍ ଆଦି ଗଣମାଧ୍ୟମର ବିକାଶ ଯୋଗୁଁ ନୂତନ ଜ୍ଞାନ, ନୂତନ ଆଭିମୁଖ୍ୟ, ନୂତନ ବୈଷୟିକ କୌଶଳ ସହଜରେ ଓ ଶୀଘ୍ର ଉପଲବ୍‌ଧ ହୋଇପାରୁଛି ।

(୬) ଗତିଶୀଳତା : ଆଧୁନିକୀକରଣ ଯୋଗୁଁ ଗତିଶୀଳତା ବୃଦ୍ଧିପାଇଛି । ଯାନ୍ତ୍ରିକ ଯାନର ବିକାଶ ଘଟିବା ହେତୁ ଲୋକମାନେ ଏକ ସ୍ଥାନରୁ ଅନ୍ୟ ସ୍ଥାନକୁ ସହଜରେ ଯାତାୟାତ କରିପାରୁଛନ୍ତି । ଗ୍ରାମାଞ୍ଚଳରୁ ସହରାଞ୍ଚଳକୁ ଗତିଶୀଳତା ନିମନ୍ତେ କାର୍ଯ୍ୟଦକ୍ଷତା ଓ ପ୍ରତିଭା ଉପରେ ଗୁରୁତ୍ଵ ଦିଆଯାଉଥ‌ିବାରୁ ସାମାଜିକ ଗତିଶୀଳତା ବୃଦ୍ଧି ପାଇଛି । ଆଧୁନିକୀକରଣ ଫଳରେ ଲୋକମାନଙ୍କର ଦୃଷ୍ଟିକୋଣରେ ପରିବର୍ତ୍ତନ ଘଟିଛି । ଏହି ପରିବର୍ତ୍ତନକୁ ସମାଜତତ୍ତ୍ୱବିତ୍ ଲଣ୍ଡର ‘ମାନସିକ ଗତିଶୀଳତା’ ରୂପେ ଅଭିହିତ କରିଛନ୍ତି । ଶିଳ୍ପଭିଭିକ ସମାଜ ଗଠନବେଳେ ଏ ପରିସ୍ଥିତି ସୃଷ୍ଟି ହୋଇଥାଏ । ସମାଜର ଅର୍ଥନୀତି, ଶିକ୍ଷା, ପରମ୍ପରା ଓ ଆଧ୍ୟାତ୍ମିକ କ୍ଷେତ୍ରରେ ଚାଲିଥିବା ନିରବଚ୍ଛିନ୍ନ ପରିବର୍ତ୍ତନକୁ ଆଧୁନିକୀକରଣ ବୋଲି ସ୍ମେଲ୍‌ସର୍‌ ଅଭିହିତ କରିଛନ୍ତି ।

(୭) ବୈଷୟିକ କାର୍ଯ୍ୟନିପୁଣତା : ବୈଷୟିକ କାର୍ଯ୍ୟଦକ୍ଷତା ବୃଦ୍ଧି ଆଧୁନିକୀକରଣର ଏକ ବୈଶିଷ୍ଟ୍ୟ । ବୃତ୍ତିଗତ ଓ ପରିଚାଳନାଗତ ଦକ୍ଷତା ଆଧୁନିକୀକରଣ ଯୋଗୁଁ ବୃଦ୍ଧି ପାଉଛି । ଏହା ଶିଳ୍ପୀକରଣର ପରିଣାମ ।
(୮) ରାଜନୀତି : ଆଧୁନିକୀକରଣ ରାଜନୈତିକ ବ୍ୟବସ୍ଥାରେ ବହୁ ପ୍ରଭାବ ପକାଇଛି । ସମାଜର ପରମ୍ପରାଗତ ଶାସନ ପଦ୍ଧତି ଯଥା ରାଜତନ୍ତ୍ର, ବଂଶଗତ ଶାସନ ଇତ୍ୟାଦିର ଅବସାନ ଘଟିଛି । ଗଣତନ୍ତ୍ରର ବିକାଶ ଘଟିଛି ।

(୯) ସାମାଜିକ ସ୍ତରୀକରଣ : ଆଧୁନିକୀକରଣ ବ୍ୟକ୍ତିଗତ ସଫଳତା ଉପରେ ଅଧ‌ିକ ଗୁରୁତ୍ଵ ଦେଇଛି । ବ୍ୟକ୍ତିଗତ ପ୍ରତିଭା ଓ ଅଧ୍ୟବସାୟ ବଳରେ ବ୍ୟକ୍ତି ସାମାଜିକ ପାବଚ୍ଛରେ ଊର୍ଦ୍ଧ୍ୱଗାମୀ ହେବାକୁ ସୁଯୋଗ ପାଇଛି । ଏହା ଫଳରେ ସାମାଜିକ ସ୍ତରୀକରଣ ବ୍ୟବସ୍ଥାରେ ପରିବର୍ତ୍ତନ ଆସିଛି ।

(୧୦) ଜନବିବରଣ : ଆଧୁନିକୀକରଣ ଜନସଂଖ୍ୟା ବୃଦ୍ଧି ଉପରେ ପ୍ରଭାବ ପକାଇଛି । ଉନ୍ନତ ପରିବେଶ, ଖାଦ୍ୟ ଓ ସ୍ୱାସ୍ଥ୍ୟସେବା ଉପଲବ୍ଧ ହୋଇପାରିଛି । ଫଳରେ ମୃତ୍ୟୁହାର ଯଥେଷ୍ଟ ହ୍ରାସପାଇଛି ତଥା ଜୀବନାବଧୂ ବୃଦ୍ଧିପାଇଛି ।

(୧୧) ସ୍ଵାଧୀନ ଚିନ୍ତାଧାରା : ଆଧୁନିକୀକରଣ ଯୋଗୁଁ ସ୍ବାଧୀନ ଚିନ୍ତାଧାରାର ବିକାଶ ଘଟିଛି । ପରମ୍ପରାଗତ ଚିନ୍ତାଧାରା ଭାଗ୍ୟରେ ବିଶ୍ଵାସ କରେ । ମାତ୍ର ଆଧୁନିକ ଚିନ୍ତାଧାରା ତର୍କଭିଭିକ । ଆଧୁନିକ ମଣିଷ ସ୍ବାଧୀନ ଭାବେ ଚିନ୍ତା କରିବାକୁ ପସନ୍ଦ କରୁଛି । ଲଣ୍ଡରଙ୍କ ମତରେ ଆଧୁନିକୀକରଣ ବ୍ୟକ୍ତିର ଚିନ୍ଦାଧାରାରେ ପରିବର୍ତ୍ତନ ଆଣେ । ବ୍ୟକ୍ତି ସ୍ୱାଧୀନ ସିଦ୍ଧାନ୍ତ, ନୂତନତ୍ବ ଓ ମୁକ୍ତ ବିବେଚନା ଉପରେ ଗୁରୁତ୍ଵ ଦିଏ ।

(୧୨) ଧର୍ମ : ଆଧୁନିକୀକରଣ ହେତୁ ଧର୍ମାନ୍ଧତା ହ୍ରାସ ପାଇଛି । ଧର୍ମନିରପେକ୍ଷତା, ଯୁକ୍ତିବାଦ ଓ ବୈଜ୍ଞାନିକ ଦୃଷ୍ଟିକୋଣର ବିକାଶ ଘଟୁଥ‌ିବାରୁ ଧର୍ମୀୟ ଭାବନା ହ୍ରାସ ପାଇଛି ।

(୧୩) ମୂଲ୍ୟବୋଧ : ଆଧୁନିକୀକରଣ ଫଳରେ ନୂତନ ମୂଲ୍ୟବୋଧର ପ୍ରସାର ଘଟିଛି । ବସ୍ତୁନିଷ୍ଠ ଦୃଷ୍ଟିକୋଣ, ବ୍ୟକ୍ତି ପ୍ରତି ସମ୍ମାନ, ମାନବବାଦ, ବାସ୍ତବବାଦ, ବିଜ୍ଞାନରେ ବିଶ୍ବାସ ଇତ୍ୟାଦି ମୂଲ୍ୟବୋଧର ବିକାଶ ଆଧୁନିକୀକରଣ ଯୋଗୁଁ ସମ୍ଭବ ହୋଇଛି । ଲିୱିଙ୍କ ମତରେ ଆଧୁନିକରଣ ଫଳରେ ସମାଜରେ ଏକ ସାର୍ବଜନୀନ ନୈତିକତା ପ୍ରଚଳିତ ହୋଇଛି ।

(୧୪) ଅର୍ଥନୈତିକ ପ୍ରଗତି : ଆଧୁନିକୀକରଣ ଫଳରେ ବୈଜ୍ଞାନିକ କୌଶଳ ସହଜରେ ଉପଲବ୍ଧ ହୋଇପାରିଛି । କାର୍ଯ୍ୟଦକ୍ଷତା ବୃଦ୍ଧିପାଇଛି । ସମସ୍ୟା ସମାଧାନର ପନ୍ଥା ସହଜରେ ମିଳିପାରୁଛି । ଉତ୍ପାଦନ ବୃଦ୍ଧି ପାଇଛି । ଫଳରେ ସମାଜରେ ଅର୍ଥନୈତିକ ଉନ୍ନତି ଘଟିବା ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ଜୀବନଧାରଣର ମାନ ଉନ୍ନତ ହୋଇଛି ।

(୧୫) ଆଦର୍ଶଗତ ପରିବର୍ତ୍ତନ : ଲଣ୍ଡରଙ୍କ ମତରେ ଆଧୁନିକୀକରଣ ମୁଖ୍ୟତଃ ନୂତନତ୍ବ ନିମନ୍ତେ ଏକ ମାନସିକ ପ୍ରସ୍ତୁତି । ଏହା ଫଳରେ ବ୍ୟକ୍ତିର ଆଶା ଆକାଂକ୍ଷା ବୃଦ୍ଧି ପାଇବା ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ତା’ର ଆଭିମୁଖ୍ୟ ମଧ୍ୟ ବଦଳିଯାଏ । ପାରମ୍ପରିକ ଚିନ୍ତାଧାରା ଓ ଜୀବନ ଶୈଳୀ ପରିତ୍ୟାଗ କରି ବ୍ୟକ୍ତି ନୂତନ ଜୀବନ ଶୈଳୀ ଓ ଅଭିନବ ଚିନ୍ତାଧାରା ଆଦରି ନିଏ ।

ଏହିପରି ଭାବରେ ଆଧୁନିକୀକରଣ ପ୍ରକ୍ରିୟା ସାମାଜିକ, ଅର୍ଥନୈତିକ, ରାଜନୈତିକ, ମନସ୍ତାତ୍ତ୍ଵିକ, ବୈଷୟିକ କ୍ଷେତ୍ରରେ ପର୍ଯ୍ୟାପ୍ତ ପରିବର୍ତ୍ତନ ଆଣିଥାଏ । ସାମାଜିକ ସ୍ତରରେ ସାକ୍ଷରତା ବୃଦ୍ଧି ପାଏ । ସାମାଜିକ ଗତିଶୀଳତା ବୃଦ୍ଧି ପାଏ ଓ ଦ୍ରୁତ ସହରୀକରଣ ଘଟେ । ଅର୍ଥନୈତିକ କ୍ଷେତ୍ରରେ ଦ୍ରୁତ ଶିଳ୍ପୀକରଣ ହୋଇ ଶ୍ରମବିଭାଜନ, ସଫଳ ଉତ୍ପାଦନ ଓ ବଣ୍ଟନ ବ୍ୟବସ୍ଥା, ପରିଚାଳନାଗତ କାର୍ଯ୍ୟଦକ୍ଷତା ଯୋଗୁଁ ଆର୍ଥିକ ପ୍ରଗତି ଘଟେ । ରାଜନୈତିକ କ୍ଷେତ୍ରରେ ଗଣତାନ୍ତ୍ରିକ ଚେତନା ବୃଦ୍ଧି ପାଏ ।

ଏହା ସହିତ ମଣିଷର ବ୍ୟକ୍ତିତ୍ଵ ଓ ଚିନ୍ତାଧାରାରେ ପରିବର୍ତ୍ତନ ଆସେ । ବ୍ୟକ୍ତି ସ୍ବାଧୀନ ଚିନ୍ତା, ସ୍ଵାଧୀନ ଜୀବନଶୈଳୀ, ସମସ୍ୟା ସମାଧାନର ସ୍ଵାଧୀନ ପନ୍ଥା ଉପରେ ଗୁରୁତ୍ବଦେଇ ନିଜ ଆଶା ଓ ଆକାଂକ୍ଷାର ସଫଳ ରୂପାୟନ ନିମନ୍ତେ ନିରନ୍ତର ଉଦ୍ୟମ କରେ । ଆଲ୍‌ଭିନ୍‌ ଟଫଲର୍‌ଙ୍କ ମତରେ ମଣିଷ ସମାଜ ଆଧୁନିକୀକରଣ ଫଳରେ ଏକ ନୂତନ ଦିଗବଳୟ ଆଡ଼କୁ ଦ୍ରୁତ ଅଗ୍ରସର ହୁଏ । ସେ ଆଧୁନିକୀକରଣକୁ ‘ତୃତୀୟ ତରଙ୍ଗ’ ଆଖ୍ୟା ଦେଇଛନ୍ତି ।

୧୦ । ସହରୀକରଣ ବା ପୌରୀକରଣ ପ୍ରକ୍ରିୟା ଉପରେ ଏକ ସଂକ୍ଷିପ୍ତ ରଚନା ଲେଖ ।
Answer:
ଭାରତରେ ସାମାଜିକ ପରିବର୍ତ୍ତନର ବିଭିନ୍ନ ପ୍ରକ୍ରିୟାଗୁଡ଼ିକ ମଧ୍ୟରୁ ସହରୀକରଣ ବା ପୌରୀକରଣ ଏକ ଗୁରୁତ୍ୱପୂର୍ଣ ପ୍ରକ୍ରିୟା ଭାବେ ପରିଚିତ ଅଟେ । କାରଣ ସହରୀ ଜନସଂଖ୍ୟାର ଦ୍ରୁତ ବୃଦ୍ଧି ଫଳରେ ସହରୀକରଣର ଦ୍ରୁତ ପ୍ରସାର ଘଟି ଭାରତୀୟ ସମାଜରେ ବ୍ୟାପକ ପରିବର୍ତ୍ତନ ସଂଘଟିତ ହୋଇଛି । ସହରୀକରଣର ଅର୍ଥ ବୁଝିବାକୁ ହେଲେ ପ୍ରଥମେ ଆମକୁ ସହରର ଅର୍ଥ ବୁଝିବାକୁ ହେବ । ସାଧାରଣତଃ ସହର କହିଲେ ଆମେ ଅଧିକ ଜନସଂଖ୍ୟାର ଘନତ୍ଵ ଥିବା ଏକ ଅଞ୍ଚଳକୁ ଏବଂ ଏକ ସ୍ବତନ୍ତ୍ର ଜୀବନଶୈଳୀକୁ ବୁଝିଥାଉ । ଏହା ମଧ୍ୟ ସେହି ଅଞ୍ଚଳକୁ ବୁଝାଏ ଯେଉଁଠାରେ କର୍ମଜୀବୀ ପୁରୁଷଙ୍କ ମଧ୍ୟରୁ 75 ଭାଗରୁ ଊର୍ଦ୍ଧ୍ଵ ଅଣକୃଷି କାର୍ଯ୍ୟରେ ନିୟୋଜିତ ଥ‌ିବେ ।

ସଂଜ୍ଞା– (କ) ଫେୟାର ଚାଇଲ୍ଡଙ୍କ ମତରେ, ‘ସହରୀକରଣ ସହରୀ ହେବାର ଏକ ପ୍ରକ୍ରିୟାକୁ ବୁଝାଏ, ସହରକୁ ଲୋକମାନଙ୍କର ଗତିଶୀଳତାକୁ ବୁଝାଏ ଏବଂ ସହରର ଜନସଂଖ୍ୟା ବୃଦ୍ଧିକୁ ବୁଝାଇଥାଏ ।’’
(୨) ଜି.ଏସ୍.ଘୂରେ ଙ୍କ ମତରେ, ‘ସହରୀକରଣ କହିଲେ ଗ୍ରାମରୁ ସହରକୁ ଲୋକମାନଙ୍କ ସ୍ଥାନାନ୍ତରଣ ଏବଂ ସେହି ସ୍ଥାନାନ୍ତରଣକାରୀମାନଙ୍କ ଉପରେ ଏବଂ ସେମାନଙ୍କ ପରିବାର ଉପରେ ଏବଂ ଗ୍ରାମବାସୀମାନଙ୍କ ଉପରେ ଏହି ଗତିଶୀଳତାର ପ୍ରଭାବକୁ ବୁଝାଇଥାଏ ।’’

ସହରୀକରଣର ଲକ୍ଷଣ- ପରିବର୍ତ୍ତନର ଏକ ପ୍ରକ୍ରିୟାଭାବେ ସହରୀକରଣ କେତେଗୁଡ଼ିଏ ଲକ୍ଷଣଦ୍ୱାରା ନିଜକୁ ଚିହ୍ନିତ କରିଥାଏ । ଆଣ୍ଡରସନ୍‌ଙ୍କ ମତରେ, ସହରୀକରଣର ମୁଖ୍ୟତଃ ୫ଟି ଲକ୍ଷଣ ରହିଛି; ଯଥା-
(୧) ଟଙ୍କା ଅର୍ଥନୀତି
(୨). ନାଗରିକ ପ୍ରଶାସନ
(୩) ସାଂସ୍କୃତିକ ପରିବର୍ତ୍ତନ ଚିନ୍ତାଧାରା ଓ ମୂଲ୍ୟବୋଧରେ ପରିବର୍ତ୍ତନ
(୪) ଲିଖ୍ ତଥ୍ୟ
(୫) ନୂତନତାର ପ୍ରଚଳନ

ଉପରୋକ୍ତ ଲକ୍ଷଣଗୁଡ଼ିକ ବ୍ୟତୀତ ସହରୀକରଣର ନିମ୍ନଲିଖ୍ ଲକ୍ଷଣମାନ ମଧ୍ୟ ରହିଥାଏ; ଯଥା-
(୧) ଅଣକୃଷିଭିଭିକ ବୃତ୍ତି
(୨) ଔପଚାରିକ ସମ୍ପର୍କ
(୩) ବ୍ୟକ୍ତିବାଦର ବିକାଶ
(୪) ପ୍ରତିବର୍ଷ ବଢୁଥ‌ିବା ଜନସଂଖ୍ୟା
(୫) ପରିବାର, ଜାତି ଏବଂ ଧର୍ମ ଉପରେ ପର୍ଯ୍ୟବସିତ ପାରମ୍ପରିକ ବନ୍ଧନ ଦୁର୍ବଳ ହେବା
(୬) ଜନସଂଖ୍ୟାର ଅଧିକ ଘନତ୍ଵ

ସହରୀକରଣର କାରଣ (Causes of Urbanisation) ସହରୀକରଣ ଏକ ବିଶ୍ବବ୍ୟାପୀ ପ୍ରକ୍ରିୟା ଏବଂ ସହରର ଜନସଂଖ୍ୟା ଦ୍ରୁତଗତିରେ ବୃଦ୍ଧି ପାଇବାରେ ଲାଗିଛି । ସମ୍ପ୍ରତି ଭାରତରେ ଶତକଡ଼ା 30 ଭାଗରୁ ଊର୍ଦ୍ଧ୍ବ ଲୋକ ସହରରେ ବାସ କରନ୍ତି । ଏହି ଦୃତ ସହରୀକରଣ ପାଇଁ ଏକାଧ୍ଵକ କାରଣ ଦାୟୀ ଅଟେ । ସେହି କାରଣଗୁଡ଼ିକ ମଧ୍ୟରୁ କେତୋଟି ପ୍ରମୁଖ କାରଣକୁ ନିମ୍ନରେ ଆଲୋଚନା କରାଗଲା; ଯଥା-

(୧) ସ୍ଥାନାନ୍ତରଣ (Migration) ସ୍ଥାନାନ୍ତରଣ ସହରୀକରଣର ଏକ ପ୍ରମୁଖ କାରଣ ଅଟେ । ଗୋଟିଏ ସ୍ଥାନରୁ ଅନ୍ୟ ଏକ ସ୍ଥାନକୁ ଲୋକମାନଙ୍କର ଗତିକୁ ସ୍ଥାନାନ୍ତରଣ କୁହାଯାଏ । ଏହା ଭୌଗୋଳିକ ସଞ୍ଚଳନତାକୁ ବୁଝାଏ । ନିଯୁକ୍ତି ଓ ଅନ୍ୟାନ୍ୟ ସୁବିଧା ସୁଯୋଗ ପାଇଁ ଲୋକମାନେ ଗ୍ରାମରୁ ସହରକୁ ସ୍ଥାନାନ୍ତରଣ କରିଥା’ନ୍ତି । ସେହିପରି ଉତ୍ତମ ପରିବେଶ ପାଇଁ ଲୋକମାନେ ମଧ୍ୟ ଗ୍ରାମାଞ୍ଚଳରୁ ସହରାଞ୍ଚଳକୁ ସ୍ଥାନାନ୍ତରିତ ହୋଇଥା’ନ୍ତି । ଏହି ପ୍ରକାର ସ୍ଥାନାନ୍ତରଣ ସହରୀକରଣର ପ୍ରସାରରେ ସହାୟକ ହୋଇଥାଏ ।

(୨) ଜନସଂଖ୍ୟାର ପ୍ରାକୃତିକ ବୃଦ୍ଧି– ବିଶ୍ୱର ଜନସଂଖ୍ୟା ଦ୍ରୁତଗତିରେ ବୃଦ୍ଧି ପାଇବାରେ ଲାଗିଛି । ଏହି ବର୍ଷିତ ଜନସଂଖ୍ୟାକୁ ନିଯୁକ୍ତି ଓ ଆବଶ୍ୟକୀୟ ଦ୍ରବ୍ୟ ଯୋଗାଇବାପାଇଁ ଅନେକ ଶିଳ୍ପାନୁଷ୍ଠାନମାନ ପ୍ରତିଷ୍ଠା ହୋଇଛି ଓ ଶିଳ୍ପର ପ୍ରସାର ଯୋଗୁଁ ସହରମାନ ସୃଷ୍ଟି ହୋଇଛି ଓ ସହରର ବ୍ୟାପକତା ଯୋଗୁଁ ସହରୀକରଣର ବୃଦ୍ଧି ଘଟିଛି ।

(୩) ଶିଳ୍ପୀକରଣ (Industrialization) ଜନସଂଖ୍ୟାର ପ୍ରାକୃତିକ ବୃଦ୍ଧି ଓ ସ୍ଥାନାନ୍ତରଣ ପରି ଶିଳ୍ପୀକରଣ ମଧ୍ଯ ସହରୀକରଣର ଅନ୍ୟ ଏକ ପ୍ରଧାନ କାରଣ ଅଟେ । ସହରୀକରଣର ପ୍ରସାରରେ ଶିଳ୍ପର ପ୍ରସାର ଏକ ଗୁରୁତ୍ଵପୂର୍ଣ ଭୂମିକା ଗ୍ରହଣ କରିଥାଏ । ଶିଳ୍ପ ପ୍ରତିଷ୍ଠା ହୋଇଥ‌ିବା ସ୍ଥାନମାନଙ୍କରେ ସହର ଗଢ଼ି ଉଠେ । ଅଧିକରୁ ଅଧ୍ଵ ଶିଳ୍ପ ପ୍ରତିଷ୍ଠା ଯୋଗୁଁ ସହରମାନ ଗଢ଼ି ଉଠେ ଯାହାକି ସହରୀକରଣର ପ୍ରସାରରେ ସହାୟକ ହୋଇଥାଏ ।

୧୧ । ଜଗତୀକରଣ କ’ଣ ? ଭାରତୀୟ ସମାଜ ଉପରେ ଏହାର ପ୍ରଭାବଗୁଡ଼ିକ ଆଲୋଚନା କର ।
Answer:
ଜଗତୀକରଣ ଏକ ବିସ୍ତୃତ, ଜଟିଳ ଏବଂ ବହୁମୁଖୀ ପଦକ୍ଷେପ । ତେଣୁ ଏହାର ଏକ ସଂକ୍ଷିପ୍ତ ସଂଜ୍ଞା ପ୍ରଦାନ କରିବା ବହୁ କଷ୍ଟକର ବ୍ୟାପାର । ଆଧୁନିକ ଯୁଗରେ ପାରସ୍ପରିକ ଆର୍ଥିକ ନିର୍ଭରଶୀଳତା ଏବଂ ବଜାରର ଜଗତୀକରଣ ପାଇଁ ଆନ୍ତର୍ଜାତିକ ବଜାରରେ ଏକ ଉନ୍ନତି ପରିଲକ୍ଷିତ ହେଉଛି । ତଥାପି ଆମେ ଜାଣୁ ଯେ, ଜଗତୀକରଣ ଏକ ନୂତନ ଶବ୍ଦ ନୁହେଁ । ଯଦିଓ ପୂର୍ବରୁ ଏହା ବ୍ୟବହାର କରାଯାଇନଥିଲା, ତଥାପି ସୀମାପାର ବ୍ୟବସାୟ ଚାଲି ଆସୁଥିଲା ।

ଆନ୍ତର୍ଜାତିକ ବାଣିଜ୍ୟ ଓ ବ୍ୟବସାୟ ପ୍ରତି ଧ୍ୟାନ ଆକର୍ଷଣ କରିବାକୁ ଜଗତୀକରଣ ବୁଝାଏ, ଯାହାକି ଆନ୍ତର୍ଜାତୀୟ ବଜାରରେ ପ୍ରତିଯୋଗିତା କରିବା ଉପରେ ଗୁରୁତ୍ଵ ଦେଇଥାଏ । ବଜାରର ଯଥେଷ୍ଟ ଉପଯୋଗ କରିବା ଏବଂ ଅର୍ଥନୈତିକ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ ନେଇ ପ୍ରତିଯୋଗିତା କରିବାକୁ ଜଗତୀକରଣ କୁହାଯାଏ । ବିଦେଶୀ ପ୍ରତିଯୋଗିତା ପାଇଁ ଅର୍ଥ ବିନିଯୋଗ କରିବା ମଧ୍ୟ ଜଗତୀକରଣ । ଜଗତୀକରଣର ଅର୍ଥ ବିଶ୍ବର ଯେକୌଣସି ସ୍ଥାନରେ ଅର୍ଥ ବିନିଯୋଗ କରି ଦ୍ରବ୍ୟ ଉତ୍ପାଦନ କରିବା, ଏଥୁସହିତ କଞ୍ଚାମାଲ ପ୍ରସ୍ତୁତ ଏବଂ ପରିଚାଳନାର ଉତ୍ସଗୁଡ଼ିକୁ ସହଜରେ ଉପଲବ୍ଧ ହେବାର ପ୍ରୟାସ କରିବା ।

ଜଗତୀକରଣ ସମଗ୍ର ବିଶ୍ଵକୁ ଏହାର ବଜାର ବୋଲି ବିବେଚନା କରେ । ଜଗତୀକରଣ ଦେଶ ଦେଶ ମଧ୍ୟରେ ଅର୍ଥନୈତିକ ସଙ୍ଗତି ଏବଂ ବଦ୍ଧିତ ଆର୍ଥିକ ନିର୍ଭରଶୀଳତାର ବୃଦ୍ଧିକୁ ହିଁ ବୁଝାଏ । ଏହା ମୁଖ୍ୟତଃ ବିଶ୍ବ ଅର୍ଥନୀତି ଉପରେ ପର୍ଯ୍ୟବସିତ । ଏହା କେବଳ ସୀମାପାର ଦ୍ରବ୍ୟ, ସେବା, ପୁଞ୍ଜି, ଯାନ୍ତ୍ରିକ କୌଶଳ, ସୂଚନା ଏବଂ ପ୍ରଯୁକ୍ତି ବିଦ୍ୟାର ବୃଦ୍ଧିସହ ସମ୍ପୃକ୍ତ ନୁହେଁ । ଏହା ମଧ୍ୟ ଏକ ଆର୍ଥିକ କାର୍ଯ୍ୟକଳାପ ସଙ୍ଗଠନ ଯାହା ଆନ୍ତର୍ଜାତିକ ସୀମା ଅତିକ୍ରମ କରେ ସେଥୁପାଇଁ ମଧ୍ୟ ଉଦ୍ଦିଷ୍ଟ ।

ଜଗତୀକରଣ କହିଲେ ଏକ ନୂଆ ବିଶ୍ୱକୁ ବୁଝାଯାଏ, ଯେଉଁଥ‌ିରେ କି ଦେଶଭିତ୍ତିକ ପ୍ରଥାର ହ୍ରାସ ହୋଇଥାଏ । ସଂକ୍ଷେପରେ କହିବାକୁ ଗଲେ ଜଗତୀକରଣ ଏକ ବିଶ୍ବ ସମ୍ବନ୍ଧୀୟ ଚିନ୍ତା, ଉତ୍ପାଦନ ଏବଂ ବିଶ୍ୱବଜାର ସୃଷ୍ଟି କରିବାକୁ ବୁଝାଏ ।

ଭାରତୀୟ ସମାଜ ଉପରେ ଜଗତୀକରଣର ପ୍ରଭାବ- ଭାରତୀୟ ସମାଜ ଉପରେ ଜଗତୀକରଣର ପ୍ରଭାବ ଆଲୋଚନା କରିବା ପୂର୍ବରୁ ଏହା ଜାଣିବା ଉଚିତ ହେବ ଯେ, ଭାରତ କେତେବେଳେ ଜଗତୀକରଣ ନୀତିଗୁଡ଼ିକୁ ଗ୍ରହଣ କଲା । ଆନ୍ତର୍ଜାତିକ ମୁଦ୍ରାପାଣ୍ଠି, ବିଶ୍ଵବ୍ୟାଙ୍କ ଏବଂ ଭାରତୀୟ ଯୋଜନାକାରୀ ନେତୃବର୍ଗ ଏବଂ ଶାସକମାନେ ହୃଦ୍‌ବୋଧ କଲେ ଯେ, ବାସ୍ତବରେ ଜଗତୀକରଣ ଭାରତର ଦାରିଦ୍ର୍ୟ ଦୂରୀକରଣ ପାଇଁ ମହୌଷଧ ଭାବେ କାର୍ଯ୍ୟକରିବ ।

1980 ମସିହାରେ ଭାରତୀୟ ଅର୍ଥନୀତିକୁ ଜଗତୀକରଣ ପାଇଁ ଉନ୍ମକ୍ତ କରାଗଲା । ନୀତି ନିୟମର ପୁନର୍ଗଠନ, ଶିଳ୍ପଭିତ୍ତିକ ଉତ୍ପାଦନ, ପୁଞ୍ଜିଭିତ୍ତିକ ଦ୍ରବ୍ୟ ଏବଂ ଯାନ୍ତ୍ରିକ ଜ୍ଞାନକୌଶଳ, ବର୍ହିତ ବୈଦେଶିକ ସହଯୋଗ ଏବଂ ବିଦେଶୀ ପୁଞ୍ଜିର ବିନିଯୋଗ ଭାରତୀୟ ଅର୍ଥନୀତିକୁ ବିଶ୍ୱବିକାଶ ନିମନ୍ତେ ବହୁ ମାତ୍ରାରେ ସହାୟକ ହୋଇଥିଲା । ଯାହା ହେଉନା କାହିଁକି ଜଗତୀକରଣର ନିମ୍ନଲିଖ ପ୍ରଭାବମାନ ଭାରତୀୟ ସମାଜରେ ପରିଲକ୍ଷିତ ହୋଇଥାଏ ।

(୧) ମୁକ୍ତ ବଜାର୍ ଅର୍ଥନୀତି- ଜଗତୀକରଣ ପ୍ରତିଯୋଗୀ ଭାବରେ ମୁକ୍ତ ବଜାର ଉପରେ ପ୍ରଭାବ ବିସ୍ତାର କରେ । ମୁକ୍ତ ବଜାରରେ ଅର୍ଥନୀତିର ଅଭିବୃଦ୍ଧି ଘଟାଏ ।
(୨) ବିଦେଶୀ ବିନିଯୋଗର ଉତ୍ସାହ- ଜଗତୀକରଣ ଭାରତୀୟ ଅର୍ଥନୀତିର ବିଭିନ୍ନ ସ୍ତରରେ ବିଦେଶୀ ବିନିଯୋଗର ଉତ୍ସାହ ପ୍ରଦାନ କରିଥାଏ । ଆନ୍ତର୍ଜାତୀୟ ବିଦେଶୀ କମ୍ପାନୀ ଭାରତୀୟ ଅର୍ଥନୀତିର ବିଭିନ୍ନ ସ୍ତରରେ ମୁକ୍ତ ଭାବରେ ପ୍ରବେଶ କରିଥାଏ । କମ୍ପାନୀଗୁଡ଼ିକ ଭାରତୀୟ ବଜାରରେ ପ୍ରବେଶ କରି ପୁଞ୍ଜି ବିନିଯୋଗ କରିଥା’ନ୍ତି । ଏହାଦ୍ଵାରା ଭାରତୀୟ ଅର୍ଥନୀତିର ସମୃଦ୍ଧି ହୋଇଥାଏ ।
(୩) ଅଧୁକ ନିଯୁକ୍ତି ସୁଯୋଗ- ଜଗତୀକରଣର ପ୍ରସାର ଫଳରେ ଭାରତରେ ଅନେକ ଶିଳ୍ପସଂସ୍ଥାଗୁଡ଼ିକ ଗଢ଼ି ଉଠିଛି । ଏହାର ଫଳସ୍ଵରୂପ ଭାରତରେ ଅନେକ କର୍ମନିଯୁକ୍ତି ବୃଦ୍ଧି ହୋଇପାରିଛି । ଉଭୟ ପ୍ରତ୍ୟେକ୍ଷ ଓ ପରୋକ୍ଷ ଭାବରେ କର୍ମନିଯୁକ୍ତି ମିଳିପାରିଛି ।

୧୨ । ଉଦାରୀକରଣ କ’ଣ ? ଭାରତୀୟ ସମାଜ ଉପରେ ଏହାର ପ୍ରଭାବଗୁଡ଼ିକ ଆଲୋଚନା କର ।
Answer:
ସାଧାରଣ ଅର୍ଥରେ ଉଦାରୀକରଣ କହିଲେ ବୈଦେଶିକ ପ୍ରତିଯୋଗିତା ପାଇଁ ଅର୍ଥନୀତିକୁ ଉନ୍ମ କ୍ତ କରିବାକୁ ବୁଝାଏ । ଏହି ମତବାଦଟି ବଜାରର ସର୍ବୋତ୍କୃଷ୍ଟ ଉପଯୋଗ ଏବଂ ଅର୍ଥନୈତିକ ସହଯୋଗିତାମୂଳକ କାର୍ଯ୍ୟକଳାପର ପ୍ରତିଯୋଗିତା ଶକ୍ତି ସପକ୍ଷରେ ଯୁକ୍ତି ବାଢ଼ିଥାଏ । ଯେଉଁ କାର୍ଯ୍ୟଗୁଡ଼ିକ ବଜାର ସମ୍ପାଦନ କରିପାରେ ନାହିଁ, ସେହି କାର୍ଯ୍ୟ କରିବାପାଇଁ ଏହା ରାଷ୍ଟ୍ରକୁ ଅଧିକାର ଦେଇଥାଏ । ଉଦାହରଣସ୍ୱରୂପ, ସର୍ବସାଧାରଣ ଦ୍ରବ୍ୟର ସ୍ଥାୟିତ୍ଵ କିମ୍ବା ଘରୋଇ ଅର୍ଥନୈତିକ ଉଦ୍ୟୋଗ ଏବଂ ବଜାର ସୁପରିଚାଳନା ପାଇଁ ଆବଶ୍ୟକୀୟ ନୀତିନିୟମ ପ୍ରଣୟନ କରିବା । ଉଦାରୀକରଣ ଲାଇସେନ୍ସ, ପରମିଟି ସବ୍‌ସିଡ଼ି ପଦ୍ଧତିର ପରିସମାପ୍ତି ଘଟାଇ, ଘରୋଇ ଉଦ୍ୟୋଗ ପାଇଁ ଏକ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଭୂମିକା ନେବାକୁ ଏହା ଲକ୍ଷ୍ୟ ରଖୁଥାଏ । ଏହା ମୁକ୍ତ ପ୍ରତିଯୋଗିତାକୁ ଉତ୍ସାହିତ କରେ ।

ଭାରତୀୟ ସମାଜରେ ଉଦାରୀକରଣର ପ୍ରଭାବ- ନୂତନ ଅର୍ଥନୀତି ଓ ଉଦାରୀକରଣ ପ୍ରକ୍ରିୟାର ଭାରତୀୟ ସମାଜ ଉପରେ ବହୁତ ପ୍ରଭାବ ରହିଛି । ଏହାର ପ୍ରଭାବରେ ଭାରତୀୟ ସମାଜରେ ନିମ୍ନୋକ୍ତ ପରିବର୍ତ୍ତନ ଆସିଥାଏ । ସେଗୁଡ଼ିକ ହେଲା –
(୧) ଶିଳ୍ପୀକରଣର ବିକାଶ- ଉଦାରୀକରଣ ପରେ ପରେ ଭାରତରେ ଶିଳ୍ପୀକରଣ ଠିଆ ହେଲା । ଯେହେତୁ ଉଦାରୀକରଣ ଚିଠା ଅନୁମୋଦନ ଓ ଲାଭାଂଶ ବ୍ୟବସ୍ଥା ଅମଲାତନ୍ତ୍ରର ନିୟନ୍ତ୍ରଣରୁ ମୁକ୍ତ, ଏହା ବେସରକାରୀ ଲୋକମାନଙ୍କୁ ଶିଳ୍ପସଂସ୍ଥାରେ ଆଗେଇବା ପାଇଁ ସୁଯୋଗ ପ୍ରଦାନ କଲା ।
(୨) ପ୍ରତିଯୋଗିତାମୂଳକ ବଜାର- ପ୍ରତିଯୋଗିତାମୂଳକ ବଜାରରେ ଗ୍ରାହକ ଅଧିକ ସୁବିଧା ସୁଯୋଗ ପାଇଥାଏ । ଏହି ଉଦାର ଅର୍ଥନୀତି ବହୁତ ଖୋଲା ଓ ମୁକ୍ତ ଯାହାକି ଅରାଜକତା ବଢ଼ାଇବାରେ ଆଗ୍ରହ ସୃଷ୍ଟି କରେ ।
(୩) ରାଷ୍ଟ୍ରର ସୀମିତ ହସ୍ତକ୍ଷେପ- ଉଦାରୀକରଣ ରାଷ୍ଟ୍ରର ସ୍ବଳ୍ପ ମଧ୍ୟସ୍ଥିରେ ହିଁ ବିଶ୍ଵାସ କରେ । ଏହା ରାଷ୍ଟ୍ରର କ୍ଷମତାକୁ ନିୟନ୍ତ୍ରଣ କରିବାରେ କମ୍ ଭୂମିକା ଗ୍ରହଣ କରେ । ଏହା କେବଳ ରାଷ୍ଟ୍ରକୁ ସେହି କାର୍ଯ୍ୟକଳାପରେ ସହଯୋଗ କରେ ଯାହାକି ବଜାରରେ ସର୍ବସାଧାରଣ ଦ୍ରବ୍ୟର ବ୍ୟବସ୍ଥା କରିପାରିବେ ।
(୪) ବେସରକାରୀ ଉଦ୍ୟୋଗ- ଆଉ ଏକ ଗୁରୁତ୍ଵପୂର୍ଣ୍ଣ ବ୍ୟବସ୍ଥାହେଲା ଉଦାରୀକରଣ ନୀତି ହେଉଛି ବେସରକାରୀ ଉଦ୍ୟୋଗ ସଂସ୍ଥା । ଏହାଦ୍ୱାରା ବେସରକାରୀ ଉଦ୍ୟୋଗ ମନୁଷ୍ୟର ସମସ୍ତ ପ୍ରକାର କାର୍ଯ୍ୟକଳାପଗୁଡ଼ିକୁ ନିୟନ୍ତ୍ରଣ କରେ ।
(୫) ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ ବିଦେଶୀ ପୁଞ୍ଜିଲଗାଣ- ଏହା ଏକ ଗୁରୁତ୍ଵପୂର୍ଣ୍ଣ ଦିଗ । ଏହା ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷଭାବେ ବିଦେଶୀ ପୁଞ୍ଜିକୁ ଆମନ୍ତ୍ରଣ ଇଚ୍ଛା ପ୍ରକାଶ କରିଥା’ନ୍ତି । କାରଣ ଭାରତୀୟ କମ୍ପାନୀ ଖୋଲା ବଜାର ସହିତ ସଂଘର୍ଷ ପାଇଁ ବାଟ ଖୋଲିଥାଏ ।
(୬) ଭାରତୀୟ ଅର୍ଥନୀତିର ପୁନର୍ଜୀବନ- ଆଉ ଏକ ଜରୁରୀ ଉଦାରୀକରଣ ଦିଗ ହେଲା ଭାରତୀୟ ଅର୍ଥନୀତିର ପୁନର୍ଜୀବନ । ଏହି ଉଦାରୀକରଣ ଭାରତୀୟ ଅର୍ଥନୀତିର ଉନ୍ନତିର ସୂଚନା ଦିଏ । ଏହାର ଫଳସ୍ବରୂପ ଜାତୀୟ ଆୟର ଆକଳନ ଓ ରାଷ୍ଟ୍ରୀୟ ଆୟର ଆକଳନ ଦିନକୁ ଦିନ ବଢ଼ିବାରେ ଲାଗିଛି ।

ଉପରୋକ୍ତ ଆଲୋଚନାରୁ ଆମେ ଏହି ସିଦ୍ଧାନ୍ତରେ ଉପନୀତ ହେଲୁ ଯେ, ଉଦାରୀକରଣର ଭାରତୀୟ ସମାଜ ଉପରେ ଯେଉଁସବୁ ପ୍ରଭାବ ରହିଛି ସେହି ପ୍ରଭାବ ଫଳରେ ଭାରତୀୟ ସମାଜରେ ଅନେକ ପରିବର୍ତ୍ତନ ଅନୁଭୂତ ହେଉଛି ।

୧୩ । ଆଧୁନିକୀକରଣ ସମ୍ବନ୍ଧରେ ପ୍ରବନ୍ଧ ଲେଖ ।
Answer:
ଆଧୁନିକୀକରଣ ଶବ୍ଦର ପ୍ରକୃତ ଅର୍ଥ ବିଷୟରେ ସାମାଜିକ ବିଜ୍ଞାନୀମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ମତ ପାର୍ଥକ୍ୟ ଦେଖାଯାଇଥାଏ । ସାମାଜିକ ବିଜ୍ଞାନରେ ଆଧୁନିକୀକରଣକୁ ଚାରୋଟି ଦୃଷ୍ଟିକୋଣରୁ ବିଚାର କରାଯାଇଥାଏ । ପ୍ରଥମତଃ ମନୋବୈଜ୍ଞାନିକ ପଦ୍ଧତି ବ୍ୟକ୍ତିର ପ୍ରେରଣା ଓ ମନୋବୃତ୍ତି ଉପରେ ଗୁରୁତ୍ବ ଆରୋପ କରିଥାଏ । ଅନ୍ୟଭାଷାରେ ଏହା ବ୍ୟକ୍ତିର ଚିନ୍ତାଧାରା, ବିଶ୍ୱାସ, ମତାମତ, ଭାବବୃତ୍ତି ଏବଂ କାର୍ଯ୍ୟ କରିବାର ପ୍ରଣାଳୀ ସହ ସମ୍ପୃକ୍ତ ଅଟେ । ଦ୍ଵିତୀୟତଃ ପ୍ରତିମାନୀୟ ପଦ୍ଧତି ପ୍ରତିମାନ ଏବଂ ମୂଲ୍ୟବୋଧ ଉପରେ ପ୍ରାଧାନ୍ୟ ଦେଇଥାଏ ।

ଏହି ପଦ୍ଧତି ଅନୁସାରେ ଆଧୁନିକୀକରଣ ତାର୍କିକବାଦ, ସାର୍ବଜନୀନବାଦ, ବ୍ୟକ୍ତିବାଦ, ମାନବବାଦ, ବ୍ୟାବହାରିକତାବାଦ, ଉଦାରବାଦ ଏବଂ ଧର୍ମୋତରତା ଆଦି ସାମାଜିକ ପ୍ରତିମାନ ଓ ମୂଲ୍ୟବୋଧକୁ ନେଇ ଗଠିତ ଅଟେ । ତୃତୀୟତଃ ସଂରଚନାତ୍ମକ ପଦ୍ଧତି ସମାଜର ସଂରଚନାତ୍ମକ ଉପାଦାନ; ଯଥା – ଅମଲାତନ୍ତ୍ର, ଅର୍ଥ ଏବଂ ଗଣତାନ୍ତ୍ରିକ ସଂଘ ଉପରେ ବିଶେଷ ଗୁରୁତ୍ଵ ଦେଇଥାଏ । ଚତୁର୍ଥରେ ପ୍ରାଦ୍ୟୋଗିକ ପଦ୍ଧତି ଅର୍ଥନୈତିକ ସମ୍ପଦ ଏବଂ ଉତ୍ପାଦନରେ ଯାନ୍ତ୍ରିକ ଶକ୍ତିର ବ୍ୟବହାରକୁ ନେଇ ଗଠିତ । ତେଣୁ ଉପରୋକ୍ତ ୪ଟି ଯାକ ପଦ୍ଧତି ଆଧୁନିକୀକରଣର ବିଭିନ୍ନ ବିଭାଗ ଉପରେ ଗୁରୁତ୍ଵ ଦେଇଥାଆନ୍ତି ।

ଏସ୍.ଏନ୍. ଏସନଦତ୍ତ କହିଛନ୍ତି, ଐତିହାସିକ ଭାବେ ଆଧୁନିକୀକରଣ ସାମାଜିକ, ଅର୍ଥନୈତିକ ଏବଂ ରାଜନୈତିକ ପ୍ରକ୍ରିୟାକୁ ବୁଝାଇଥାଏ, ଯଦ୍ବାରା ସପ୍ତଦଶ ଶତାବ୍ଦୀରୁ ଊନବିଂଶ ଶତାବ୍ଦୀ ମଧ୍ଯରେ ପାଶ୍ଚାତ୍ୟ ଇଉରୋପ ଓ ଉତ୍ତର ଆମେରିକାରେ ଅଭିବୃଦ୍ଧି ଘଟିଛି । ଅନ୍ୟାନ୍ୟ ଇଉରୋପୀୟ ଦେଶଗୁଡ଼ିକରେ ପ୍ରସାରଲାଭ କରିଛି ଏବଂ ଊନବିଂଶ ଓ ବିଂଶ ଶତାବ୍ଦୀରେ ଦକ୍ଷିଣ ଆମେରିକା, ଏସୀୟ ଏବଂ ଆଫ୍ରିକୀୟ ମହାଦେଶକୁ ପ୍ରସାରିତ ହୋଇଛି ।’’

ଆଧୁନିକୀକରଣର ଗୁଣ – ଆଧୁନିକୀକରଣର କେତେକ ଗୁଣକୁ ନିମ୍ନରେ ଆଲୋଚନା କରାଗଲା ।
(୧) ସାମାଜିକ ଗତିଶୀଳତା – ସାମାଜିକ ଗତିଶୀଳତା ଏକ ପ୍ରକ୍ରିୟା ଯାହାଦ୍ଵାରା ପୁରୁଣା ସାମାଜିକ, ଅର୍ଥନୈତିକ ଓ ମନୋବୈଜ୍ଞାନିକ ଉପାଦାନର ପରିବର୍ତ୍ତନ ହୋଇ ନୂତନ ସାମାଜିକ ମୂଲ୍ୟବୋଧଗୁଡ଼ିକର ପ୍ରତିଷ୍ଠା ହୋଇଥାଏ । ସାମାଜିକ ଗତିଶୀଳତା ଆଧୁନିକୀକରଣର ଏକ ବୈଶିଷ୍ଟ୍ୟ ।

(୨) ସାମାଜିକ ପ୍ରଭେଦୀକରଣ – ସାମାଜିକ ପ୍ରଭେଦୀକରଣ ହେଉଛି ଆଧୁନିକୀକରଣର ଅନ୍ୟ ଏକ ଗୁଣ । ଏହି ପ୍ରକ୍ରିୟାରେ ସାମାଜିକ, ରାଜନୈତିକ ଓ ଅର୍ଥନୈତିକ କାର୍ଯ୍ୟକଳାପରେ ଜଟିଳତା ବୃଦ୍ଧି ହୁଏ ଏବଂ ବିଭିନ୍ନ କ୍ଷେତ୍ରରେ ବ୍ୟକ୍ତିମାନଙ୍କର କାର୍ଯ୍ୟରେ ପ୍ରଗତି ଘଟିଥାଏ । ଉଦ୍ୟୋଗୀକରଣ ହେଉଛି ଆଧୁନିକୀକରଣର ଫଳ । ରାଜନୀତି କ୍ଷେତ୍ରରେ ଉଭୟ କେନ୍ଦ୍ର ଏବଂ ଆଞ୍ଚଳିକ ସଙ୍ଗଠନରେ ଜଟିଳତା ଦେଖାଯାଏ । ରାଜନୈତିକ କ୍ଷମତାର ବିକେନ୍ଦ୍ରୀକରଣ ହୁଏ ।

ତେଣୁ ଆଧୁନିକୀକରଣ ଗଣତନ୍ତ୍ର ପାଇଁ ଏକ ବାଟ ଫିଟାଏ । ଆଧୁନିକୀକରଣ ଯୋଗୁଁ ଦର୍ଶନ, ଧର୍ମ, ବିଜ୍ଞାନ ଏବଂ ସାହିତ୍ୟ ଆଦି କ୍ଷେତ୍ରରେ ନୂତନ ଭାବଧାରା ଦେଖାଯାଏ । ମୋଟ ଉପରେ ଆଧୁନିକୀକରଣର ବୃଦ୍ଧି ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ସାମାଜିକ, ଅର୍ଥନୈତିକ, ରାଜନୈତିକ ଓ ସାଂସ୍କୃତିକ କ୍ଷେତ୍ରରେ ଅଭିବୃଦ୍ଧି ଘଟିଥାଏ ଏବଂ ଏଗୁଡ଼ିକରେ ଅଧିକ ଭାବରେ ପ୍ରଭେଦୀକରଣ ଦେଖାଯାଇଥାଏ ।

(୩) ସରଂଚନାତ୍ମକ ପ୍ରଭେଦୀକରଣ ଏବଂ ପରିବର୍ତ୍ତନ – ଆଧୁନିକୀକରଣର ଅନ୍ୟ ଗୁଣ ହେଲା ସରଂଚନାତ୍ମକ ପ୍ରଭେଦୀକରଣ ଏବଂ ନିରବଚ୍ଛିନ୍ନ ପରିବର୍ତ୍ତନ । ସାମାଜିକ ଓ ଅର୍ଥନୈତିକ କ୍ଷେତ୍ରରେ ପୁରୁଣା ସଙ୍ଗଠନ ପରିବର୍ତ୍ତେ ନୂଆ ସଙ୍ଗଠନ ଦେଖାଯାଏ । ରାଜନୀତି କ୍ଷେତ୍ରରେ ନୂଆ ରାଜନୈତିକ ଦଳର ଅଭ୍ୟୁଦୟ ଘଟେ । କୁଟୀର ଶିଳ୍ପଗୁଡ଼ିକର ହ୍ରାସ ଘଟି ବୃହତ୍ କଳ କାରଖାନା ପ୍ରତିଷ୍ଠା ହୁଏ । ଉତ୍ପାଦନରେ ନୂତନ ପ୍ରଣାଳୀର ଅଭିବୃଦ୍ଧି ଘଟେ । ବହୁ ନୂଆ ନୂଆ ବ୍ୟବସାୟ ସୃଷ୍ଟି ହୁଏ । ଉତ୍ପାଦନ

(୪) ସାଙ୍ଗଠନିକ ଏବଂ ପ୍ରସ୍ଥିତି ବ୍ୟବସ୍ଥାରେ ପରିବର୍ତ୍ତନ – ଆଧୁନିକୀକରଣ ବହୁ ସ୍ବତନ୍ତ୍ର ସଙ୍ଗଠନଗୁଡ଼ିକୁ ଜନ୍ମଦିଏ । ଅତ୍ୟଧ୍ଵ ଭାବରେ ଶ୍ରମ ବିଭାଜନ ଦେଖାଯାଏ । ନିକଟ ଜ୍ଞାତିତ୍ବ ଉପରେ ପ୍ରତିଷ୍ଠିତ ଥ‌ିବା ସଙ୍ଗଠନଗୁଡ଼ିକର ଗୁରୁତ୍ଵ ହ୍ରାସ ପାଏ । ଦ୍ରୁତ ସାମାଜିକ ପରିବର୍ତ୍ତନ ଯୋଗୁଁ ବ୍ୟକ୍ତିର ପ୍ରସ୍ଥିତିରେ ଏବଂ ପରବାରରେ ବିରାଟ ପରିବର୍ତ୍ତନ ଆସେ । ସମାଜରେ ନୂଆ ନୂଆ ଶ୍ରେଣୀର ଅଭ୍ୟୁଦୟ ଘଟେ ।

(୫) ସାମାଜିକ ଓ ସାଂସ୍କୃତିକ ଆନ୍ଦୋଳନ – ଆଧୁନିକୀକରଣ ଯୋଗୁଁ ସମାଜରେ ପରିବର୍ତ୍ତନ ଆଣିବାର ଲକ୍ଷ୍ୟ ନେଇ ନୂଆ ସାମାଜିକ ଓ ସାଂସ୍କୃତିକ ଆନ୍ଦୋଳନର ସୂତ୍ରପାତ ହୁଏ । ଏହି ଆନ୍ଦୋଳନ ଯୋଗୁଁ ପୁରୁଣାକାଳିଆ ବିଶ୍ଵାସ, ପ୍ରଥା ଦୂରୀଭୂତ ହୁଏ ।

(୬) ବ୍ୟାପକ ଏବଂ ବହୁବିଧ ଶିକ୍ଷା – ଶିକ୍ଷାର ପ୍ରସାର ହେଉଛି ଆଧୁନିକୀକରଣର ଅନ୍ୟ ଏକ ଗୁଣ । ଆଧୁନିକ ଯୁଗରେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଶିକ୍ଷା ଦେବାର ବ୍ୟବସ୍ଥା କରାଯାଇଛି । ଆଧୁନିକୀକରଣ ଯୋଗୁଁ ସାଧାରଣ ଶିକ୍ଷା ବ୍ୟତୀତ ପ୍ରାବିଧ‌ିକ ଏବଂ ବ୍ୟାବସାୟିକ ଶିକ୍ଷାର ଗୁରୁତ୍ଵ ବଢ଼େ । ଫଳରେ ବହୁ ପ୍ରବିଧ‌ିକ ବ୍ୟାବସାୟିକ ପ୍ରତିଷ୍ଠାନ ଗଢ଼ିଉଠେ ।

(୭) ଆନ୍ତର୍ଜାତିକ ସହଯୋଗିତା ଅଭିବୃଦ୍ଧି – ଆନ୍ତର୍ଜାତିକ ସହଯୋଗିତା ବୃଦ୍ଧି କରିବା ଆଧୁନିକୀକରଣର ଅନ୍ୟ ଏକ ଲକ୍ଷ୍ୟ । ଜାତୀୟ ଆନ୍ଦୋଳନଗୁଡ଼ିକ ବହୁ ଜାତିକୁ ଜନ୍ମ ଦେଇଛି ଜାତି ଜାତି ମଧ୍ୟରେ ପାରସ୍ପରିକ ସମ୍ପର୍କକୁ ବୃଦ୍ଧି କରିବାପାଇଁ ମିଳିତ ଜାତିସଂଘ ସୃଷ୍ଟି ହୋଇଛି।

୧୪ । ଭାରତରେ ଆଧୁନିକୀକରଣର ପ୍ରଭାବକୁ ଲେଖ ।
Answer:
ଭାରତୀୟ ସମାଜର ଆଧୁନିକୀକରଣ ପାଇଁ ବ୍ରିଟିଶ୍ ଶାସନ ମୁଖ୍ୟତଃ ଦାୟୀ । ଏହି ଆଧୁନିକୀକରଣ ପାଶ୍ଚାତ୍ୟ ସଭ୍ୟତାର ସଂସ୍ପର୍ଶରୁ ହିଁ ଆରମ୍ଭ ହୋଇଛି । ଏହା ବ୍ୟତୀତ ବ୍ରାହ୍ମ ସମାଜ ପରି କେତେକ ସାମାଜିକ-ସାଂସ୍କୃତିକ ସଂସ୍କାର ଆନ୍ଦୋଳନ ପାଶ୍ଚାତ୍ୟ ସାଂସ୍କୃତିକ ପ୍ରତିମାନକୁ ଏବଂ ପାଶ୍ଚାତ୍ୟ ଢାଞ୍ଚାର ଚାଲିଚଳନକୁ ଗ୍ରହଣ କରିବାପାଇଁ ଉପଦେଶ ଦେଇଥିଲେ । ଭାରତୀୟ ପରମ୍ପରାକୁ ଆଧୁନିକୀକରଣ କରିବାରେ ଏହି ଆନ୍ଦୋଳନର ଓ ବ୍ରିଟିଶ ଶାସନର ଭୂମିକା ଗୁରୁତ୍ଵପୂର୍ଣ୍ଣ ଅଟେ । ବ୍ରିଟିଶ୍ମାନେ ଭାରତୀୟ ସମାଜରେ ବହୁତଗୁଡ଼ିଏ ସାମାଜିକ-ସାଂସ୍କୃତିକ ପରିବର୍ତ୍ତନ ପ୍ରଚଳନ କରି ଆଧୁନିକୀକରଣ ପ୍ରକ୍ରିୟାକୁ ତ୍ୱରାନ୍ବିତ କରିଥିଲେ ।

ଇଂରେଜମାନେ ଭାରତବର୍ଷରେ ଏକ ସାର୍ବଜନୀନ-ଆଇନଗତ ବ୍ୟବସ୍ଥାକୁ ପ୍ରଚଳନ କରିଥିଲେ । ଏହା ଯୁକ୍ତିବାଦ, ବ୍ୟକ୍ତିବାଦ ନିୟମ ଉପରେ ପ୍ରତିଷ୍ଠିତ ଥିଲା ଯାହା ହିନ୍ଦୁ ଏବଂ ମୁସଲିମ୍ ଆଇନ ବ୍ୟବସ୍ଥାର ବିରୋଧ କରୁଥିଲା । ଏମାନେ ପ୍ରଚଳନ କରିଥିବା ଆଧୁନିକ ଶିକ୍ଷା ପର୍ଯ୍ୟବେକ୍ଷଣ, ପରୀକ୍ଷଣ ଏବଂ ପୁନଃ-ପରୀକ୍ଷା ପ୍ରଭୃତି ବୈଜ୍ଞାନିକ ନିୟମ ଉପରେ ପ୍ରତିଷ୍ଠିତ ଥିଲା । ଏହି ଆଧୁନିକ ଶିକ୍ଷା ସ୍ଵାଧୀନତା, ସମାନତା ଓ ମାନବବାଦ ପରି ଆଧୁନିକ ମୂଲ୍ୟବୋଧ ଉପରେ ଗୁରୁତ୍ୱ ଦେଇଥାଏ ।

ବ୍ରିଟିଶ୍ମାନେ ଭାରତରେ ଯୋଗାଯୋଗ ଓ ପରିବହନ ସୁବିଧାର ଉନ୍ନତି କରିଥିଲେ । ସମ୍ବାଦପତ୍ର, ପୋଷ୍ଟ ଅଫିସ୍, ଚଳଚ୍ଚିତ୍ର, ରେଡ଼ିଓ ପ୍ରଭୃତି ଗଣମାଧ୍ୟମ ଯୋଗାଯୋଗ ଏବଂ ରେଳପଥ, ବସ୍, ମଟର ପ୍ରଭୃତିର ପ୍ରଚଳନ ଲୋକମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ଆଧୁନିକ ସାଂସ୍କୃତିକ ମୂଲ୍ୟବୋଧର ପ୍ରସାରଣକୁ ସାହାଯ୍ୟ କରିଥିଲା । ପାରମ୍ପରିକ ଭାରତୀୟ ସମାଜରେ ସେମାନେ ବହୁ ସାମାଜିକ ସଂସ୍କାର ଆଣିଥିଲେ ।

ଭାରତରେ ଆଧୁନିକୀକରଣର ପ୍ରଭାବ :
(୧) ଉଦ୍ୟୋଗୀକରଣ – ଆଧୁନିକ ଭାରତରେ କଳକାରଖାନାର ଦ୍ରୁତ ପ୍ରସାର ଘଟିଛି । ଏ କ୍ଷେତ୍ରରେ ପାଶ୍ଚାତ୍ୟ ଢାଞ୍ଚାକୁ ଅନୁସରଣ କରାଯାଉଛି । ପାଶ୍ଚାତ୍ୟ ଦେଶଗୁଡ଼ିକ ଆଧୁନିକୀକରଣରେ ଭାରତକୁ ବିଶେଷଭାବେ ସାହାଯ୍ୟ କରିଛନ୍ତି ।

(୨) ପୌରୀକରଣ – ଜନସଂଖ୍ୟା ବୃଦ୍ଧି ଯୋଗୁଁ ଭାରତରେ ସହରୀ ସଭ୍ୟତାର ପ୍ରସାର ଘଟିଛି । ଦ୍ରୁତ ଉଦ୍ୟୋଗୀକରଣ ଏବଂ ପୌରୀକରଣ ବସ୍ତି ଅଞ୍ଚଳ, ଅପରାଧ ପରି ସମସ୍ୟା ସୃଷ୍ଟି କରିଛି । ଏହି ସମସ୍ୟାଗୁଡ଼ିକ ସମାଧାନ କରିବା ନିମିତ୍ତ ସହର ଯୋଜନା ଅପରିହାର୍ଯ୍ୟ ହୋଇପଡ଼ିଛି ।

(୩) ଧର୍ମେତରୀକରଣ – ପୌରୀକରଣର ଫଳସ୍ଵରୂପ ଧର୍ମେତରୀକରଣର ଅଭିବୃଦ୍ଧି ଘଟିଥାଏ । ଭାରତୀୟମାନେ ଧର୍ମେତରୀକରଣର ଆଦର୍ଶକୁ ଗ୍ରହଣ କରିଛନ୍ତି ଯାହାଦ୍ୱାରାକି ପ୍ରତ୍ୟେକ ବ୍ୟକ୍ତି ତା’ର ନିଜ ପସନ୍ଦ ମୁତାବକ ଧର୍ମକୁ ଅନୁସରଣ କରିବାର ସ୍ଵାଧୀନତା ଲାଭ କରିଅଛି । ଆଧୁନିକ ସମାଜ ବହୁବାଦୀ ଅଟେ । ଦୟା, ଅନୁକମ୍ପା ଓ ସହନଶୀଳତା ଆଧୁନିକୀକରଣର ମୁଖ୍ୟ ଗୁଣ ।

(୪) ନୂତନ ସାମାଜିକ ଶ୍ରେଣୀର ଅଭ୍ୟୁଦୟ – ଭାରତୀୟ ପାରମ୍ପରିକ ସାମାଜିକ ସ୍ତରୀକରଣ ଜାତି ପ୍ରଥା ଉପରେ ପ୍ରତିଷ୍ଠିତ । ଏହି ପଦ୍ଧତି ଅନୁସାରେ ବ୍ୟକ୍ତିର ପ୍ରସ୍ଥିତି ତା’ର ଜନ୍ମଦ୍ୱାରା ନିର୍ଦ୍ଧାରିତ ହୋଇଥାଏ । ଏହି ପ୍ରଥା ଗଣତାନ୍ତ୍ରିକ ମୂଲ୍ୟବୋଧର ବିରୋଧୀ ଅଟେ । ମାତ୍ର ଆଧୁନିକ ଯୁଗରେ ରାଜନୀତିକରଣ ଯୋଗୁଁ ଜାତିର ଗୁରୁତ୍ଵ ବଢ଼ିଥିଲେ ହେଁ, ଅନ୍ୟସବୁ ଦୃଷ୍ଟିରୁ ଏହାର ମୂଲ୍ୟବୋଧ ଓ ପ୍ରାଧାନ୍ୟରେ ହ୍ରାସ ଘଟିଛି । ବର୍ତ୍ତମାନ ଉଭୟ ଗ୍ରାମ୍ୟ ଓ ସହରରେ ଲୋକେ ବିଭିନ୍ନ ଶ୍ରେଣୀରେ ବିଭକ୍ତ ହୋଇଛନ୍ତି ଯାହାକି ଜାତି ପରିବର୍ତ୍ତେ ଅର୍ଥନୈତିକ ଓ ରାଜନୈତିକ ବିଚାର ଉପରେ ପ୍ରତିଷ୍ଠିତ ।

ଏହି ଉଚ୍ଚ, ମଧ୍ୟମ ଏବଂ ନିମ୍ନ ଶ୍ରେଣୀଗୁଡ଼ିକ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣଭାବେ ଅର୍ଥନୈତିକ ଭିଭି ଉପରେ ପ୍ରତିଷ୍ଠିତ ଅଟନ୍ତି । ଅର୍ଥନୈତିକ ବିଚାର ଉପରେ ପ୍ରତିଷ୍ଠିତ ଏହି ଶ୍ରେଣୀଗୁଡ଼ିକ ବଂଶଗତ ନୁହଁନ୍ତି । ଏକ ନିମ୍ନ ଶ୍ରେଣୀର ବ୍ୟକ୍ତି ନିଜର ଶ୍ରମ, ଚେଷ୍ଟା ଓ ଅଧ୍ୟବସାୟ ବଳରେ ଉଚ୍ଚ ଶ୍ରେଣୀରେ ପରିଣତ ହୋଇ ପାରୁଅଛି । ଆଧୁନିକ ସମାଜରେ ଅର୍ଥର ଗୁରୁତ୍ବ ବଢ଼ିଛି ।

ଭାରତରେ ଶିଳ୍ପୀକରଣ ଯୋଗୁଁ ଶ୍ରମିକ ଶ୍ରେଣୀର ସଙ୍ଗଠନ ଫଳରେ ପୁଞ୍ଜିପତି ଶ୍ରେଣୀ ନିଜର ସ୍ବାର୍ଥର ସୁରକ୍ଷା ନିମନ୍ତେ ବହୁ ସଂଘ ଗଠନ କରିଛନ୍ତି ।
(୫) ସାମାଜିକ ପରିବର୍ତ୍ତନ – ଆଧୁନିକୀକରଣ ସାମାଜିକ ପରିବର୍ତ୍ତନର ବେଗକୁ ଦ୍ରୁତତର କରିଥାଏ । ବିଭିନ୍ନ କ୍ଷେତ୍ରରେ ସାମାଜିକ ପରିବର୍ତ୍ତନ ଦେଖାଯାଇଥାଏ । ସାମାଜିକ ଆନ୍ଦୋଳନଗୁଡ଼ିକ ବିଭିନ୍ନ ସାମାଜିକ ଘଟଣା ଆଦିରେ ଆମ୍ଭମାନଙ୍କର ଧାରଣା ଓ ବିଶ୍ୱାସକୁ ବିଶେଷ ଭାବେ ପରିବର୍ତ୍ତନ କରିଛି । ଯୁବ ଆନ୍ଦୋଳନ ଯୁବକମାନଙ୍କର ଚିନ୍ତାଧାରା ଓ ଆଶାଆକାଂକ୍ଷାରେ ବୈପ୍ଳବିକ ପରିବର୍ତ୍ତନ ଆଣିଛି । ଏଗୁଡ଼ିକ ପାରମ୍ପରିକ ମୂଲ୍ୟବୋଧ ଦୂରକରି ନୂତନ ଆଦର୍ଶରେ ଅନୁପ୍ରାଣିତ ହେବାକୁ ଉତ୍ସାହିତ କରିଛି । ଭାରତରେ ଏହି ଯୁବ ଆନ୍ଦୋଳନ ଛାତ୍ର ଆନ୍ଦୋଳନ ରୂପରେ ଦେଖାଦେଇଛି ।

(୬) ପାଶ୍ଚାତ୍ୟକରଣ – ପାଶ୍ଚାତ୍ୟ ସମାଜରେ ଆଧୁନିକ ବିଜ୍ଞାନ ଜନ୍ମଲାଭ କରି ବିଭିନ୍ନ ପାଶ୍ଚାତ୍ୟ ସମାଜକୁ ବିଜ୍ଞାନୀୟ ଓ ଆଧୁନିକ କରିବାରେ ସାହାଯ୍ୟ କରିଛି ଏବଂ ପାଶ୍ଚାତ୍ୟ ସଂସ୍କୃତି ଓ ସଭ୍ୟତାର ପ୍ରସାର ଲାଭ କଲେ ପାଶ୍ଚାତ୍ୟକରଣ ପ୍ରକ୍ରିୟା ସଂଘଟିତ ହୁଏ । ଭାରତବର୍ଷରେ ସାମାଜିକ, ଅର୍ଥନୈତିକ, ରାଜନୈତିକ, ସାଂସ୍କୃତିକ, ଧାର୍ମିକ ଓ ଶିକ୍ଷା କ୍ଷେତ୍ରରେ ଆମ୍ଭେମାନେ ପାଶ୍ଚାତ୍ୟ ସଂସ୍କୃତିକୁ ଅନୁସରଣ କରୁଛୁ । ପାଶ୍ଚାତ୍ୟକରଣ ଆଧୁନିକୀକରଣରେ ସାହାଯ୍ୟ କରିଥାଏ ।

ଆଧୁନିକୀକରଣ ସମାଜର ଆଦର୍ଶକୁ ପାଶ୍ଚାତ୍ୟ ସମାଜ ଯୋଗାଇଛି । ବେଶଭୁଷା, ଚାଲିଚଳନ, ବ୍ୟବହାର ଶୈଳୀ, ସହର ଯୋଜନା ଆଦି କ୍ଷେତ୍ରରେ ଆମେ ପାଶ୍ଚାତ୍ୟ ସମାଜକୁ ଅନୁସରଣ କରୁଛୁ । ଭାରତୀୟ ସମାଜରେ ଗଣତନ୍ତ୍ରର ପ୍ରଚଳନ, ବିଜ୍ଞାନର ପ୍ରସାର, ସତୀଦାହ ପ୍ରଥା ଲୋପ ସମ୍ବନ୍ଧୀୟ ବିଭିନ୍ନ ଆଇନର ପ୍ରଚଳନ ଇତ୍ୟାଦି ପାଶ୍ଚାତ୍ୟକରଣର ଫଳ ଅଟେ ।

(୭) ଗଣତାନ୍ତ୍ରୀକରଣ – ଗଣତାନ୍ତ୍ରୀକରଣ ପ୍ରକ୍ରିୟା ଆଧୁନିକୀକରଣର ଏକ ମୁଖ୍ୟ ବୈଶିଷ୍ଟ୍ୟ । ବର୍ତ୍ତମାନ ଭାରତବର୍ଷ ଗଣତାନ୍ତ୍ରିକ ନୀତିନିୟମ ଉପରେ ପ୍ରତିଷ୍ଠିତ । ଏଠାରେ ସାବାଳକ ଭୋଟ ପ୍ରଥା ପ୍ରଚଳିତ ହୋଇଛି । ପ୍ରତ୍ୟେକ ସାବାଳକ ତା’ର ପ୍ରତିନିଧ‌ିକୁ ନିର୍ବାଚିତ କରିବାକୁ ଅଧିକାର ଲାଭ କରିଛି । ଆଇନ ଆଗରେ ସମସ୍ତେ ସମାନ ଏବଂ ସମସ୍ତେ ସମସ୍ତ ପ୍ରକାର ସୁବିଧା ସୁଯୋଗ ଉପଭୋଗ କରିବାର ଅଧିକାର ଲାଭ କରିଛନ୍ତି ।

ଅର୍ଥନୈତିକ କ୍ଷେତ୍ରରେ ଅର୍ଥନୈତିକ ତାରତମ୍ୟକୁ ହ୍ରାସ କରିବାପାଇଁ ଉଦ୍ୟମ କରାଯାଉଛି । ବାଧ୍ୟତାମୂଳକ ପ୍ରାଥମିକ ଶିକ୍ଷା ସାକ୍ଷରତାର ହାର ବଢ଼ାଇବାରେ ସାହାଯ୍ୟ କରିଛି । ପ୍ରତ୍ୟେକ ରାଜନୈତିକ ଦଳ ସମାନତା, ସ୍ବତନ୍ତ୍ରତା, ଭ୍ରାତୃଭାବ ମୂଲ୍ୟବୋଧ ଉପରେ ଗୁରୁତ୍ୱ ଦେଇଛନ୍ତି ।

ଆଧୁନିକୀକରଣର ସମସ୍ୟା – ଆଧୁନିକୀକରଣ ସାମାଜିକ ପରବର୍ତ୍ତନ ଆଣିଥାଏ । ଏହି ସାମାଜିକ ପରିବର୍ତ୍ତନର ଫଳସ୍ୱରୂପ ପୁରୁଣା ସଙ୍ଗଠନ ପରିବର୍ତ୍ତେ ନୂତନ ସଙ୍ଗଠନ ଦେଖାଯାଉଛି । ନୂଆ ନୂଆ ଦଳ ଏବଂ ନୂତନ ଭାବଧାରା ସୃଷ୍ଟି ହେଉଛି । ଏହା ସମାଜରେ ବିଭିନ୍ନ କ୍ଷେତ୍ରରେ ପ୍ରଗତି ଆଣୁଥିବାବେଳେ, ବହୁ ସମସ୍ୟାକୁ ମଧ୍ଯ ସୃଷ୍ଟି କରୁଛି । ସାମାଜିକ ପରିବର୍ତ୍ତନ ସାମାଜିକ ବିଘଟନ ସୃଷ୍ଟି କରୁଛି । ସମାଜରେ ଶ୍ରେଣୀ-ସଂଘର୍ଷ ଦେଖାଦେଇଛି । ଭାରତବର୍ଷରେ ଯୌଥ ପରିବାରର ବିଘଟନ ଘଟୁଛି ଏବଂ ଏକକ ପରିବାରର ସୃଷ୍ଟି ହେଉଛି।

ବିବାହର ଭିଭି ଆଉ ଧର୍ମୀୟ ହୋଇ ରହିନାହିଁ, ମାତ୍ର ଏହା ସାମାଜିକ ଚୁକ୍ତିରେ ପରିଣତ ହୋଇଛି । ବିବାହ-ବିଚ୍ଛେଦ ଘଟଣା ବଢ଼ିବାରେ ଲାଗିଛି । ଯୌନ ସମ୍ପର୍କରେ ଥିବା ପାରମ୍ପରିକ ପ୍ରଥା, ନୀତିନିୟମରେ ପରିବର୍ତ୍ତନ ଆସିଛି । ଉଭୟ ପୁଅଝିଅ ଅବାଧରେ ମିଳାମିଶା କରିବାପାଇଁ ଅଧିକ ସୁବିଧା ପାଉଥବାରୁ, ପାରମ୍ପରିକ ନୈତିକ ମୂଲ୍ୟବୋଧକୁ ଲଙ୍ଘନ କରାଯାଉଛି । ଆଧୁନିକୀକରଣ ଯୋଗୁଁ ମଧ୍ଯ ବେକାରୀ ସମସ୍ୟାର ବୃଦ୍ଧି ଘଟିଛି । ନୂଆ କଳକାରଖାନାର ପ୍ରସାର ଫଳରେ ପାରମ୍ପରିକ ବାଣିଜ୍ୟ, ବ୍ୟବସାୟର ଅଧୋପତନ ଘଟୁଛି । ଏହାଫଳରେ ବହୁ ବ୍ୟକ୍ତି ବେକାର ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି । ରାଜନୀତି କ୍ଷେତ୍ରରେ ରାଜନୈତିକ ସଂଘର୍ଷ ଦେଖାଦେଇଛି ।

୧୫ । ସାମାଜିକ ପରିବର୍ତ୍ତନର କାରକଗୁଡ଼ିକୁ ଲେଖ ।
Answer:
ଭାରତରେ ସାମାଜିକ ପରିବର୍ତ୍ତନର କେତେକ କାରକ ବିଷୟରେ ନିମ୍ନରେ ଆଲୋଚନା କରାଯାଇଛି ।
(୧) ସ୍ଥାନାନ୍ତରୀଣକରଣ – କେତେଗୁଡ଼ିଏ କାରଣ ଯୋଗୁଁ ବ୍ୟକ୍ତିମାନେ ଗୋଟିଏ ସ୍ଥାନରୁ ଆଉ ଏକ ସ୍ଥାନକୁ ସ୍ଥାନାନ୍ତରୀକରଣ କରିଥା’ନ୍ତି । ଗୋଟିଏ ସ୍ଥାନ ବ୍ୟକ୍ତି ପାଇଁ ଅନୁପଯୁକ୍ତ ହେଲେ ଏବଂ ବ୍ୟକ୍ତିକୁ ପର୍ଯ୍ୟାପ୍ତ ସୁବିଧାସୁଯୋଗ ପ୍ରଦାନ ନକଲେ ବ୍ୟକ୍ତି ବାଧ୍ୟ ହୋଇ ନିଜର ଜୀବନ ଓ ଜୀବିକାପାଇଁ ଅନ୍ୟ ସ୍ଥାନକୁ ଗତି କରିଥାଏ । ନୂତନ ସ୍ଥାନରେ ଥ‌ିବା ସୁବିଧା ତାକୁ ଆକର୍ଷିତ କରେ । ତେଣୁ ସେ ପୁରାତନ ସ୍ଥାନକୁ ତ୍ୟାଗ କରିଥାଏ । ନୂତନ ସ୍ଥାନରେ ନୂତନ ସୁବିଧା ସୁଯୋଗ ହାସଲ କରି ନିଜର ସାମାଜିକ ପ୍ରସ୍ଥିତିରେ ଉନ୍ନତି ଆଣିଥାଏ ।

ଉଦାହରଣସରୂପ ଗୋଟିଏ ସ୍ଥାନରେ ଲୋକମାନେ କାମଧନ୍ଦା ନ ପାଇ ଅନ୍ୟ ସ୍ଥାନକୁ ଚାଲିଯା’ନ୍ତି । ସେହି ସ୍ଥାନରେ ଜମି ବାଡ଼ି କିଣି ନିଜର ପ୍ରସ୍ଥିତିରେ ଉନ୍ନତି ଆଣିଥା’ନ୍ତି । ସେହିପରି ଗ୍ରାମର ଲୋକମାନେ ସହରାଭିମୁଖୀ ହୋଇଛନ୍ତି । ସହରରେ ବାଣିଜ୍ୟ, ବ୍ୟବସାୟ ତଥା ବିଭିନ୍ନ ବୃଷ୍ଟି ଅବଲମ୍ବନ କରି ନିଜର ସାମାଜିକ ପ୍ରସ୍ଥିତିରେ ଉନ୍ନତି ଆଣୁଛନ୍ତି । ଭାରତୀୟ ଲୋକମାନେ ବେଶୀ ପରିମାଣରେ ଆମେରିକା ଯିବାପାଇଁ ଆଗ୍ରହୀ ହେଉଛନ୍ତି । ତେଣୁ ଏହି ସ୍ଥାନାନ୍ତରୀକରଣ ସାମାଜିକ ଗତିଶୀଳତାକୁ ଉତ୍ସାହିତ କରୁଅଛି ।

(୨) ଉଦ୍ୟୋଗୀକରଣ – ଉଦ୍ୟୋଗୀକରଣ ବା ଶିଳ୍ପର ବିକାଶ ଏକ ନୂତନ ପ୍ରକାରର ସାମାଜିକ ବ୍ୟବସ୍ଥା ସୃଷ୍ଟି ଜଲା । ଏହି ବ୍ୟବସ୍ଥାରେ ବ୍ୟକ୍ତି ନିଜକୁ ଉପଯୋଜିତ କରିବାକୁ କରିବାକୁ ଚାହିଁଲା । ଏହି ବ୍ୟବସ୍ଥାରେ ସହର ବଜାରମାନଙ୍କରେ କାରଖାନାମାନ ପ୍ରତିଷ୍ଠା ହେଲା । କଳକାରଖାନାରୁ ବହୁ ପରିମାଣରେ ଓ ଶସ୍ତା ଦାମ୍‌ରେ ଦ୍ରବ୍ୟମାନ ତିଆରି ହେଲା । ଏହାଦ୍ବାରା କ୍ଷୁଦ୍ରଶିଳ୍ପମାନ କ୍ଷତିଗ୍ରସ୍ତ ହେଲେ । ଏହି ଶିଳ୍ପୀମାନେ ସହରାଭିମୁଖୀ ହେଲେ । ନୂତନ ପ୍ରକାର ପ୍ରଶିକ୍ଷଣ ଲାଭ କଲେ ଓ ନୂତନ ବୃଦ୍ଧି ସନ୍ଧାନରେ ରହିଲେ । ନିଜ କୌଶଳ ଓ ପ୍ରଶିକ୍ଷଣ ଯୋଗୁ ସେମାନେ ସାମାଜିକ କ୍ରମରେ ଊର୍ଦ୍ଧ୍ବକୁ ଗତି କରେ । ତେଣୁ ଉଦ୍ୟୋଗୀକରଣ ସାମାଜିକ ଗତିଶୀଳତାକୁ ତ୍ୱରାନ୍ଵିତ କଲା ।

(୩) ସହରୀକରଣ ବ୍ୟବସ୍ଥାରେ ସହରଗୁଡ଼ିକର ବିକାଶ ଓ ବୃଦ୍ଧି ହୁଏ । ଏଠାରେ ବ୍ୟକ୍ତି ବ୍ୟକ୍ତି ମଧ୍ୟରେ ଔପଚାରିକ ସମ୍ପର୍କ ଦେଖିବାକୁ ମିଳିଥାଏ । ଲୋକମାନେ ପରସ୍ପରକୁ ଭଲଭାବରେ ଜାଣି ନଥା’ନ୍ତି । ଲୋକମାନେ କେବଳ ସେମାନଙ୍କର ବନ୍ଧୁ ଓ ସମ୍ପର୍କୀୟମାନଙ୍କ ସହ ସମ୍ବନ୍ଧିତ ଅଟନ୍ତି । ସହରାଞ୍ଚଳରେ ଜଣେ ବ୍ୟକ୍ତିର ପୃଷ୍ଠଭୂମି ଓ ଜାତି ଅଜଣା ଥାଏ । ଏଠାରେ ବ୍ୟକ୍ତି ନିଜର ଦକ୍ଷତାଦ୍ବାରା ନିଜ ପ୍ରସ୍ଥିତି ଲାଭ କରିଥାଏ । ଏଠାରେ ଜଣେ ବ୍ୟକ୍ତିର ପ୍ରସ୍ଥିତି ତା’ର ଶିକ୍ଷା, ବୃତ୍ତି ଓ ଆୟ ଉପରେ ନିର୍ଭରଶୀଳ ଅଟେ । ସେହି ପ୍ରସ୍ଥିତି ଅନୁସାରେ ସେ ସମ୍ମାନ ମଧ୍ୟ ଲାଭ କରିଥାଏ । ତେଣୁ ସହରୀକରଣ ମୁକ୍ତ ଭାବରେ ବ୍ୟକ୍ତିକୁ ନିଜର ସମ୍ମାନ, ପ୍ରସ୍ଥିତି, ସ୍ଥାନରେ ପରିବର୍ତ୍ତନର ସୁଯୋଗ ପ୍ରଦାନ କରୁଥିବାରୁ ଏହା ସାମାଜିକ ଗତିଶୀଳତାକୁ ଉତ୍ସାହିତ କରିଥାଏ ।

(୪) ଆଇନ – ଆଇନ ମଧ୍ୟ ସାମାଜିକ ଗତିଶୀଳତାକୁ ଉତ୍ସାହିତ କରିଥାଏ । ଆଇନ ଏକ ବ୍ୟବସ୍ଥା ଯାହାକି ସମାଜକୁ ପରିଚାଳିତ କରେ ଏବଂ ଏହାଦ୍ଵାରା ପ୍ରଣୀତ ନିୟମଗୁଡ଼ିକୁ ଲୋକମାନେ ମାନିବାକୁ ବାଧ୍ୟ ହୋଇଥା’ନ୍ତି । ବିଭିନ୍ନ ସମୟରେ ପ୍ରଣୀତ ଆଇନ ବ୍ୟକ୍ତିମାନଙ୍କୁ ପ୍ରଭାବିତ କରିବା ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ସେମାନଙ୍କର ପ୍ରସ୍ଥିତିରେ ପରିବର୍ତ୍ତନ ଆଣିଥାଏ । ଆଇନଦ୍ୱାରା ଯେତେବେଳେ ଜମିଦାରୀ ବ୍ୟବସ୍ଥାର ଉଚ୍ଛେଦ ହେଲା, ସେତେବେଳେ କ୍ଷୁଦ୍ର କ୍ଷୁଦ୍ର ଜମି ହଳିଆମାନେ ଜମିର ମାଲିକ ହୋଇପାରିଲେ ।

ସ୍ଥାନ ସଂରକ୍ଷଣ ଆଇନ ଯୋଗୁ ଅନୁସୂଚିତ ଜାତି, ଉପଜାତିର ଲୋକମାନେ ବିଭିନ୍ନ ପଦପଦବୀରେ ନିଯୁକ୍ତି ପାଇ ସେମାନଙ୍କର ପ୍ରସ୍ଥିତିରେ ଉନ୍ନତି ଆଣିପାରିଲେ । ସେହିପରି ବିଭିନ୍ନ ବିଦ୍ୟାଳୟ ଓ ମହାବିଦ୍ୟାଳୟମାନଙ୍କର ସେମାନଙ୍କ ପାଇଁ ସ୍ଥାନ ସ୍ଥାନ ସଂରକ୍ଷଣ ସେମାନଙ୍କ ପ୍ରସ୍ଥିତିରେ ଉନ୍ନତି ଆଣିବା ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ସାମାଜିକ ଗତିଶୀଳତା ସୃଷ୍ଟି କଲା ।

(୫) ରାଜନୀତିକରଣ – ଆଧୁନିକ ସମାଜରେ ଯୋଗାଯୋଗ ବ୍ୟବସ୍ଥାର ଉନ୍ନତି ଯୋଗୁଁ ଲୋକମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ବ୍ୟାପକ ଯୋଗାଯୋଗ ସମ୍ଭବ ହୋଇପାରୁଛି । ଏହାଦ୍ଵାରା ଲୋକମାନେ ସେମାନଙ୍କର ଅଧିକାର ସମ୍ବନ୍ଧରେ ସଚେତନ ହୋଇପାରୁଛନ୍ତି । ରାଜନୈତିକ ଦଳଗୁଡ଼ିକ ମଧ୍ୟ ଲୋକମାନଙ୍କୁ ସେମାନଙ୍କ ଅଧିକାର ସମ୍ବନ୍ଧରେ ସଚେତନ କରୁଅଛନ୍ତି । ଲୋକମାନେ ସେମାନଙ୍କର ଅଧିକାର ହାସଲ ପାଇଁ ସଙ୍ଗଠିତ ହୋଇ ଦାବି ଉପସ୍ଥାପନ କରି ଦାବି ହାସଲ କରୁଅଛନ୍ତି । ଏହାଦ୍ଵାରା ସେମାନେ ସେମାନଙ୍କର ପ୍ରସ୍ଥିତିକୁ ଉନ୍ନତ କରି ପାରୁଅଛନ୍ତି।

(୬) ଆଧୁନିକୀକରଣ – ଆଧୁନିକୀକରଣ ପ୍ରକ୍ରିୟା, ବୈଜ୍ଞାନିକ ଜ୍ଞାନକୌଶଳ ଓ ଯନ୍ତ୍ରପାତିର ବ୍ୟବହାରକୁ ବୁଝାଇଥାଏ । ଏହା ମଧ୍ଯ ଯୁକ୍ତିକରଣ ଓ ଧର୍ମନିରପେକ୍ଷତାକୁ ବୁଝାଇଥାଏ । ବୈଜ୍ଞାନିକ ଜ୍ଞାନକୌଶଳର ବିକାଶ ଯୋଗୁ କମ୍ ସମ୍ମାନ ଲାଭ କରୁଥିବା ବୃତ୍ତିରେ ନିୟୋଜିତ ବ୍ୟକ୍ତିମାନେ ସେମାନଙ୍କର ପାରମ୍ପରିକ ଅଶୌଚ ବୃତ୍ତିକୁ ତ୍ୟାଗ କରି ଯେଉଁ ବୃତ୍ତିରେ ଛୁଆଁ ଅଛୁଆଁ ଭେଦଭାବ ନଥବ, ସେ ବୃଦ୍ଧିକୁ ଅନୁସରଣ କଲେ । ସେହିପରି ପାରମ୍ପରିକ ପ୍ରଦତ୍ତ ପ୍ରସ୍ଥିତି ଉପରେ ନିର୍ଭର କରୁଥିବା ସମାଜ ପ୍ରତିଯୋଗୀମୁଖୀ ହୋଇ ଉପାର୍ଜିତ ପ୍ରସ୍ଥିତି ଲାଭ ପାଇଁ ଚେଷ୍ଟିତ ହେଲେ । ତେଣୁ ଉଭୟ ବିକଶିତ ଓ ବିକାଶଶୀଳ ଦେଶ ସାମାଜିକ ଗତିଶୀଳତା ପଥରେ ଅଗ୍ରସର ହେଲେ । ତେଣୁ ଆଧୁନିକୀକରଣ ସାମାଜିକ ଗତିଶୀଳତାକୁ ତ୍ୱରାନ୍ବିତ କଲା ।

Odisha State Board CHSE Odisha Class 12 Optional Odia Solutions Chapter 19 ଅଳଙ୍କାର Textbook Exercise Questions and Answers.

+2 2nd Year Odia Optional Chapter 19 ଅଳଙ୍କାର Question Answer

(କ) ୧ ନମ୍ବର ବିଶିଷ୍ଟ ଗୋଟିଏ ବାକ୍ୟ ବା ଶବ୍ଦରେ ଉତ୍ତରମୂଳକ ପ୍ରଶ୍ନବଳୀ ।

Question ୧।
ସାହିତ୍ୟରେ ଅଳଙ୍କାର କହିଲେ କ’ଣ ବୁଝ ?
ଉ –
କାବ୍ୟ କବିତାକୁ ସରସ, ସୁନ୍ଦର ଓ ରମଣୀୟ କରିବାକୁ ଯେଉଁ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟବର୍ଷକ ଉପାଦାନର ପ୍ରୟୋଜନ ହୁଏ ବା ବ୍ୟବହାର କରାଯାଏ ତାହାକୁ ‘ଅଳଙ୍କାର’ କୁହାଯାଏ ।

Question ୨।
ସାହିତ୍ୟରେ ଅଳଙ୍କାର ମୁଖ୍ୟତଃ କେତେପ୍ରକାର ଉଲ୍ଲେଖ କର ।
ଉ –
ସାହିତ୍ୟରେ ବ୍ୟବହୃତ ହେଉଥ‌ିବା ଅଳଙ୍କାର ଦୁଇ ପ୍ରକାରର । ସେହି ଦୁଇଟି ହେଉଛି – ଶବ୍ଦାଳଙ୍କାର ଓ ଅର୍ଥାଳଙ୍କାର ।

Question ୩ ।
ଶବ୍ଦାଳଙ୍କାର କାହାକୁ କୁହାଯାଏ ?
ଉ –
ଶବ୍ଦର ବୈଚିତ୍ର୍ୟ କାରକ ଧର୍ମକୁ ଶବ୍ଦାଳଙ୍କାର କୁହାଯାଏ ।

Question ୪।
ଅର୍ଥାଳଙ୍କାର କାହାକୁ କୁହାଯାଏ ?
ଉ –
ଯେଉଁ ଅଳଙ୍କାରଦ୍ୱାରା କାବ୍ୟରେ ବ୍ୟବହୃତ ଶବ୍ଦର ଅର୍ଥ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ତଥା ଚିତ୍ତାକର୍ଷକ ହୋଇଥାଏ ତାହାକୁ ଅର୍ଥାଳଙ୍କାର କୁହାଯାଏ ।

Question ୫।
ଅନୁପ୍ରାସ ଅଳଙ୍କାରର ସଂଜ୍ଞା ନିର୍ଦ୍ଦେଶ କର ?
ଉ –
ବାକ୍ୟ ମଧ୍ୟରେ ଏକ ପ୍ରକାର ବ୍ୟଞ୍ଜନ ବର୍ଣ୍ଣର ପୁନଃପୁନଃ ଆବୃତ୍ତିକୁ ଅନୁପ୍ରାସ ଅଳଙ୍କାର କୁହାଯାଏ ।

Question ୬ ।
ଛେକାନୁପ୍ରାସ ଅଳଙ୍କାର କାହାକୁ କୁହାଯାଏ ?
ଉ –
ଅନେକ ବ୍ୟଞ୍ଜନ ବର୍ଣ୍ଣର ସାମ୍ୟ ରହି କ୍ରମାନୁସାରେ ଥରେ ମାତ୍ର ପୁନରାବୃତ୍ତି ହେଲେ ତାହା ଛେକାନୁପ୍ରାସ ହୁଏ ।

Question ୭ ।
ବୃତ୍ୟନୁପ୍ରାସ ଅଳଙ୍କାର କାହାକୁ କୁହାଯାଏ ?
ଉ –
ଯେବେ ବାକ୍ୟ ମଧ୍ୟରେ ଏକ କିମ୍ବା ଏକାଧ୍ଵ ବ୍ୟଞ୍ଜନ ବର୍ଣ୍ଣ କ୍ରମାନୁସାରେ ବା କ୍ରମ ନ ଥାଇ ବାରମ୍ବାର ଆଚରି ହୁଅନ୍ତି, ତାହା ବୃତ୍ୟନୁପ୍ରାସ ହୁଏ ।

Question ୮। ଶ୍ରୁତ୍ୟାନୁପ୍ରାସ ଅଳଙ୍କାର କ’ଣ ?
ଉ –
ଯେଉଁଠି କଣ୍ଠ, ତାଳୁ, ମୂର୍ଦ୍ଧା, ଓଷ୍ଠ ଓ ଦନ୍ତ ପ୍ରଭୃତି ଉଚ୍ଚାରଣ ସ୍ଥାନମାନଙ୍କରେ ଏକତ୍ର ଉଚ୍ଚାର୍ଯ୍ୟ ହେତୁକ ବ୍ୟଞ୍ଜନର ସାଦୃଶ୍ୟ ପରିଲକ୍ଷିତ ହୁଏ ତାହା ଶ୍ରୁତ୍ୟାନୁପ୍ରାସ ହୁଏ ।

Question ୯
ଲାଟାନୁପ୍ରାସ ଅଳଙ୍କାର କ’ଣ ?
ଉ –
ଯେଉଁଠାରେ ବାରମ୍ବାର ବ୍ୟବହୃତ ଶବ୍ଦ ଅର୍ଥଗତ ସାମ୍ୟ ରକ୍ଷା କରି ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ଅଭିପ୍ରାୟର ଦ୍ୟୋତକ ହୁଅନ୍ତି, ତାହା ଲାଟାନୁପ୍ରାସ ହୁଏ ।

Question ୧୦ ।
ଅନ୍ୟାନୁପ୍ରାସ ଅଳଙ୍କାର କାହାକୁ କୁହାଯାଏ ?
ଉ –
ପଦ୍ୟରେ ଅନ୍ତବର୍ଣ୍ଣ ଓ ଉପାନ୍ତ ସ୍ବରର ସମତା ରହି ପୁନଃପୁନଃ ଉଚ୍ଚାରଣ ହେଲେ ଅନ୍ୟାନୁପ୍ରାସ ହୁଏ ।

Question ୧୧ ।
‘ଯମକ’ ଅଳଙ୍କାର କହିଲେ କ’ଣ ବୁଝ ?
ଉ –
ଭିନ୍ନାର୍ଥବୋଧକ ଏକ ପ୍ରକାର ଶବ୍ଦର ପୁନରାବୃତ୍ତିକୁ ‘ଯମକ’ କୁହାଯାଏ ।

Question ୧୨ ।
‘ଆଦ୍ୟଯମକ’ ଅଳଙ୍କାର କାହାକୁ କୁହାଯାଏ ?
ଉ –
ପାଦର ଆଦ୍ୟରେ ଯମକ ରହିଲେ ଆଦ୍ୟ ଯମକ ହୁଏ ।

Question ୧୩ ।
‘ମଧ୍ୟଯମକ’ ଅଳଙ୍କାର କାହାକୁ କୁହାଯାଏ ?
ଉ –
ପାଦର ମଧ୍ୟରେ ଯମକ ଥିଲେ ‘ମଧ୍ୟଯମକ’ ଅଳଙ୍କାର ହୁଏ ।

Question ୧୪ ।
‘ପ୍ରାନ୍ତଯମକ’ ଅଳଙ୍କାର କାହାକୁ କୁହାଯାଏ ?
ଉ –
ପଦର ପ୍ରାନ୍ତରେ ଯମକ ରହିଲେ ‘ଅନ୍ତ୍ଯ’ ବା ପ୍ରାନ୍ତ ଯମକ ‘ ଅଳଙ୍କାର କୁହାଯାଏ ।

Question ୧୫ ।
‘ମାଳଯମକ’ ଅଳଙ୍କାର କ’ଣ ?
ଉ – କୁହାଯାଏ, ଯେଉଁଠାରେ ନକାରାତ୍ମକ ଊର୍ଜ୍ଜା ରହିଥାଏ, ସେଠାରେ କେବେ ବି ମା’ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ବାସ କରନ୍ତି ନାହିଁ କି ସେଠି କୌଣସି ଉନ୍ନତି ହୋଇ ନଥାଏ।

Question ୧୬ ।
‘ସର୍ବଯମକ’ ଅଳଙ୍କାର କ’ଣ ?
ଉ –
ପଦର ସର୍ବତ୍ର ଯମକ ରହିଲେ ସର୍ବଯମକ ବା ମହାଯମକ ଅଳଙ୍କାର ହୁଏ ।

Question ୧୭ ।
‘ଶ୍ଳେଷ’ ଅଳଙ୍କାର କ’ଣ ଉଲ୍ଲେଖ କର ?
ଉ –
ଯେଉଁ ସ୍ଥଳରେ ଗୋଟିଏ ଶବ୍ଦ ଥରେମାତ୍ର ବ୍ୟବହୃତ ହୋଇ ଦୁଇ ବା ତହିଁରୁ ଅଧ‌ିକ ଅର୍ଥ ପ୍ରକାଶ କରୁଥାଏ, ସେଠାରେ ଶ୍ଳେଷ ଅଳଙ୍କାର ହୁଏ ।

Question ୧୮।
‘ଶ୍ଳେଷ’ ଅଳଙ୍କାର କେତେ ପ୍ରକାର ଓ କ’ଣ କ’ଣ ଲେଖ ।
ଉ –
ଶ୍ଳେଷ ଅଳଙ୍କାର ତିନିପ୍ରକାରର । ଯଥା – (i) ଅଭଙ୍ଗ, (ii) ସଭଙ୍ଗ (iii) ଭଙ୍ଗାଭଙ୍ଗ

Question ୧୯ ।
ଉପମା ଅଳଙ୍କାର କାହାକୁ କୁହାଯାଏ ?

Question ୨୦ ।
ଉପମେୟ କାହାକୁ କୁହାଯାଏ ?
ଉ –
କାବ୍ୟ କବିତାରେ ଯେଉଁ ପ୍ରକୃତ ବର୍ଣ୍ଣନୀୟ ବସ୍ତୁକୁ ତୁଳନା ଦିଆଯାଇଥାଏ ତାହାକୁ ‘ଉପମେୟ’ କୁହାଯାଏ ।

Question ୨୧ ।
ଉପମାନ କାହାକୁ କୁହାଯାଏ ?
ଉ –
କାବ୍ୟରେ ପ୍ରକୃତ ବସ୍ତୁକୁ ଯାହା ସହିତ ତୁଳନା କରାଯାଏ ତାହାକୁ ‘ଉପମାନ’ କହନ୍ତି ।

Question ୨୨ ।
ଉପମାବାଚକ ଶବ୍ଦ କ’ଣ ଉଲ୍ଲେଖ କର ।
ଉ –
ପମା ବାଚକ ଶବ୍ଦ । ଯଥା – ପରି, ତୁଲ୍ୟ, ସଦୃଶ, ପ୍ରାୟ ଇତ୍ୟାଦି ଉପମା ବାଚକ ଶବ୍ଦ ବା ସାଦୃଶ୍ୟ ବାଚକ ଶବ୍ଦ !

Question ୨୩ ।
ସାଧାରଣ ଧର୍ମ କ’ଣ ?
ଉ –
ରମଣୀୟ, ବର୍ଭୁଳ ଇତ୍ୟାଦି ।

Question ୨୪ ।
ମାଳୋପମା କାହାକୁ କୁହାଯାଏ ?
ଉ –
ଯେଉଁଠାରେ ଗୋଟିଏ ଉପମେୟ ସହିତ ଅନେକ ଉପମାନ ଦିଆଯାଏ ସେଠାରେ ମାଳୋପମା ଅଳଙ୍କାର ହୁଏ ।

Question ୨୫ ।
ପୂର୍ଣ୍ଣୋପମା କାହାକୁ କୁହାଯାଏ ?
ଉ –
ଯେଉଁଠାରେ ଉପମେୟ, ଉପମାନ, ଉପମା ବାଚକ ଶବ୍ଦ ଓ ସାଧାରଣ ଧର୍ମର ସ୍ପଷ୍ଟ ଉଲ୍ଲେଖ ଥାଏ, ସେଠାରେ ପୂର୍ଣ୍ଣୋପମା ହୁଏ ।

Question ୨୬ ।
ଲୁପ୍ରୋପମା କାହାକୁ କୁହାଯାଏ ?
ଉ –
ଯେଉଁଠାରେ ଉପମାନ, ଉପମେୟ, ସାଧାରଣଧର୍ମ ଓ ସାଦୃଶ୍ୟବାଚକ ଶବ୍ଦମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରୁ ଗୋଟିକର ବା ଦୁଇଟିର ଲୋପ ହୋଇଥାଏ ତାହକୁ ଲୁପ୍ରୋପମା କହନ୍ତି ।

Question ୨୭ ।
ରୂପକ ଅଳଙ୍କାର କ’ଣ ଉଲ୍ଲେଖ କର ।
ଉ –
ଉପମାନ ଓ ଉପମେୟର ଅଭେଦ କଥନକୁ ରୂପକ ଅଳଙ୍କାର କୁହାଯାଏ ।

Question ୨୮ ।
ସାଙ୍ଗ ରୂପକ ଅଳଙ୍କାରର କହିଲେ କ’ଣ ବୁଝ ?
ଉ –
ଯେଉଁଠାରେ ଅଙ୍ଗରେ କୌଣସି ବସ୍ତୁର ଆରୋପ କରାଯାଇ ତାହାର ଅଙ୍ଗୀଭୂତ ବସ୍ତୁମାନଙ୍କରେ ଅନ୍ୟ ସବୁ ବସ୍ତୁର ଆରୋପ କରାଯାଇଥାଏ, ସେଠାରେ ସାଙ୍ଗରୂପକ ଅଳଙ୍କାର ହୁଏ ।

Question ୨୯ ।
ନିରଙ୍ଗରୂପକ ଅଳଙ୍କାରର ସଂଜ୍ଞା ଉଲ୍ଲେଖ କର ।
ଉ –
ଯେଉଁଠାରେ ଗୋଟିଏ ଉପମେୟରେ ଗୋଟିଏ ମାତ୍ର ଉପମାନର ଆରୋପ ହୋଇଥାଏ ଅଥବା ଅଭେଦ କଳ୍ପନା କରାଯାଇଥାଏ, ସେଠାରେ ନିରଙ୍ଗ ରୂପକ ଅଳଙ୍କାର ହୁଏ ।

Question ୩୦ ।
ପରମ୍ପରିତ ରୂପକ ଅଳଙ୍କାରର ସଂଜ୍ଞା ନିରୂପଣ କର ।
ଉ –
ଯେଉଁଠାରେ ଆରୋପ ଅନ୍ୟ ଏକ ଆରୋପର ହେତୁ ହୁଏ ସେଠାରେ ‘ପରମ୍ପରିତ ରୂପକ ଅଳଙ୍କାର ହୁଏ ।

Question ୩୧ ।
ବ୍ୟତିରେକ ଅଳଙ୍କାର କାହାକୁ କୁହାଯାଏ ?
ଉ –
ଉପମାନଠାରୁ ଉପମେୟର ଆଧ‌ିକ୍ୟ ଅଥବା ନୂନତା ବର୍ଣ୍ଣିତ ହେଲେ ବ୍ୟତିରେକ ଅଳଙ୍କାର ହୁଏ ।

Question ୩୨ ।
ଉତ୍ପ୍ରେକ୍ଷା ଅଳଙ୍କାର କାହାକୁ କୁହାଯାଏ ?
ଉ –
ପ୍ରକୃତ ବସ୍ତୁରେ ଅପ୍ରାକୃତ ବସ୍ତୁର ସମ୍ଭାବନା କରାଗଲେ, ସେଠାରେ ଉତ୍ପ୍ରେକ୍ଷା ଅଳଙ୍କାର ହୁଏ ।

Question ୩୩ ।
ବିଭାବନା ଅଳଙ୍କାର କାହାକୁ କୁହାଯାଏ ?
ଉ –
କାରଣ ନ ଥାଇ କାର୍ଯ୍ୟର ଉତ୍ପତ୍ତି ହେଲେ ବିଭାବନା ଅଳଙ୍କାର ହୁଏ ।

Question ୩୪ ।
ଭିନ୍ନାର୍ଥବୋଧକ ସମୋଚ୍ଚାରିତ ଶବ୍ଦର ପୁନରାବୃତ୍ତିକୁ କେଉଁ ଅଳଙ୍କାର କୁହାଯାଏ ?
ଉ –
‘ଯମକ’ ଅଳଙ୍କାର କୁହାଯାଏ ।

Question ୩୫ ।
ପଦର ସର୍ବତ୍ର ଯମକ ରହିଲେ କେଉଁ ଅଳଙ୍କାର ହୁଏ ?
ଉ –
ସର୍ବଯମକ ଅଳଙ୍କାର ହୁଏ ।

Question ୩୬ ।
ଏକ ପ୍ରକାର ବ୍ୟଞ୍ଜନ ବର୍ଣ୍ଣର ବାରମ୍ବାର ଆବୃତ୍ତି ହେଲେ କେଉଁ ଅଳଙ୍କାର ହୁଏ ?
ଉ –
ବୃତ୍ତାନୁପ୍ରାସ ।

Question ୩୭ ।
ପଦ ମଧ୍ୟରେ ଉଚ୍ଚାରିତ ଗୋଟିଏ ଶବ୍ଦ ଏକାଧ୍ଵକ ଅର୍ଥରେ ପ୍ରୟୋଗ ହେଲେ କେଉଁ ଅଳଙ୍କାର ହୁଏ ?
ଉ –
ଶ୍ଳେଷ ଅଳଙ୍କାର ।

Question ୩୮ ।
ଉପମେୟ ଓ ଉପମାନର ସାଦୃଶ୍ୟ କଥ୍ତ ହେଲେ କେଉଁ ଅଳଙ୍କାର ହୁଏ ?
ଉ –
ଉପମା ଅଳଙ୍କାର ।

Question ୩୯ ।
ଗୋଟିଏ ଉପମେୟର ଏକାଧ‌ିକ ଉପମାନ ଥିଲେ, କେଉଁ ଉପମା ଅଳଙ୍କାର ହୋଇଥାଏ ?
ଉ –
ମାଳୋପମା ଅଳଙ୍କାର କୁହାଯାଏ ।

Question ୪୦ ।
ଉପମାନ ଓ ଉପମେୟ ମଧ୍ଯରେ ଅଭେଦ କଥନକୁ କେଉଁ ଅଳଙ୍କାର କୁହାଯାଏ ?
ଉ –
ରୂପକ ଅଳଙ୍କାର କୁହାଯାଏ ।

Question ୪୧ ।
କାରଣ ବିନା କାର୍ଯ୍ୟର ଉତ୍ପତ୍ତି ହେଲେ କେଉଁ ଅଳଙ୍କାର ହୁଏ ?
ଉ –
ବିଭାବନା ଅଳଙ୍କାର ହୁଏ ।

Question ୪୨ ।
ଉପମାନଠାରୁ ଉପମେୟର ଆଧ‌ିକ୍ୟ କଥ୍ ହେଲେ କେଉଁ ଅଳଙ୍କାର ହୁଏ ?
ଉ –
ବ୍ୟତିରେକ ଅଳଙ୍କାର ହୁଏ।

Question ୪୩ ।
ନିମ୍ନଲିଖ ପଦର ଅଳଙ୍କାର ନିରୂପଣ କର ।
(କ) ଉତ୍କଳ-କମଳା-ବିଳାସ ଦୀର୍ଘିକା
ମରାଳ-ମାଳିନୀ-ନୀଳାମ୍ବୁ ଚିଲିକା ।
ଉ –
ବୃତ୍ୟନୁପ୍ରାସ ଅଳଙ୍କାର ।

(ଖ) “କଷ୍ଟ ମହୀଧର ମହୀଧର କଣ୍ଟକ
କଳମଷ ବାରଣ ବାରଣ ଅନ୍ତକ ।’’
ଉ –
ଲାଟାନୁପ୍ରାସ ଅଳଙ୍କାର ।

(ଗ) ‘ଖଣ୍ଡ ଖଣ୍ଡ ଧଳା ମେଘ ସୁନୀଳ ଅମ୍ବରେ
ଭାସଇ ବୋଇତ ଯଥା ନୀଳ ସମୁଦ୍ରରେ ।”
ଉ –
ପୂର୍ଣ୍ଣୋପମା ଅଳଙ୍କାର ।

(ଘ) ନୀଳିମାରେ ବାମା ଚାରୁ କେଶପାଶ
ତୋ ନୀଳ ବୀଚିକୁ କଲା ଉପହାସ ।’’
ଉ –
ବ୍ୟତିରେକ ଅଳଙ୍କାର ।

(ଙ) “ଶ୍ଵେତାଙ୍ଗ ଚଢ଼େଇଗୁହା ସମୁଦ୍‌ଗତ
ନୀର ଭେଦି କିବା ଉଠେ ଐରାବତ ।”
ଉ –
ବାତ୍‌କ୍ଷା ଅଳଙ୍କାର ।

(ଚ) “ବାବୁ ନାକଶିରୀ ଦାନ ଯୋଗ୍ୟ ଯୋଷାକୁ
ବିହର କାନନ କର ଆଲିଙ୍ଗନକୁ ।’’
ଉ –
ଭଙ୍ଗାଭଙ୍ଗ ଶ୍ଳେଷ ଅଳଙ୍କାର ।

(ଛ) “ଦେଖରେ ନଳିନି ନଳିନୀ ନଳିନୀରେ ପୂରିତ
ଭ୍ରମନ୍ତି ଭ୍ରମରେ ଭ୍ରମରେ ଏ ଶୋଭିତ ।”
ଉ –
ମଧ୍ଯ ଯମକ ଅଳଙ୍କାର ।

(ଜ) “ବରଜୀବ ରସେ ଦେଇ ମାନସ
ବରଜି ବରଷେ ଅମେଧ୍ୟ ଗ୍ରାସ ।”
ଉ –
ଆଦ୍ୟ ଯମକ ଅଳଙ୍କାର ।

(ଝ) “ଭବ ତଳେ ବିଭୁଦୟା ମୂର୍ତିମତୀ
ଧଉଳି ଦର୍ପଣ ଦୟା ସ୍ରୋତସ୍ଵତୀ ।”
ଉ –
ନିରଙ୍ଗ ରୂପକ ଅଳଙ୍କାର ।

(ଞ) “ବିନ୍ଦୁ ବିନ୍ଦୁ ଜଳ ରହିଛି ଚାରୁ କୁଟିଳ ବାଳେ,
ତୁଷାର ବୃଷ୍ଟି କି ହୋଇଛି ନବ ତମାଳ ଦଳେ ।”
ଉ –
ଉତ୍ପ୍ରେକ୍ଷା ଅଳଙ୍କାର ।

(ଖ) ଦୀର୍ଘ ଉତ୍ତରମୂଳକ ପ୍ରଶ୍ନବଳୀ । (୫ ନମ୍ବର ନମ୍ବର ବିଶିଷ୍ଟ ।)

Question ୧।
ସଂଜ୍ଞା ଓ ସ୍ଵରୂପ ସହ ଅନୁପ୍ରାସ ଅଳଙ୍କାରର ଦୃଷ୍ଟାନ୍ତ ଦିଅ ।
ଉ –
ଅନୁପ୍ରାସ ଏକ ଶବ୍ଦାଳଙ୍କାର । ଏହାଦ୍ଵାରା ବର୍ଣ୍ଣଗତ ଶ୍ରୁତିମାଧୁର୍ଯ୍ୟ ସୃଷ୍ଟିହୁଏ ।
ଲକ୍ଷଣ : ପଦ ମଧ୍ଯରେ ଏକ ବା ଏକାଧିକ ବ୍ୟଞ୍ଜନ ବର୍ଣ୍ଣ ବାରମ୍ବାର ଉଚ୍ଚାରିତ ହେଲେ ତାହାକୁ ‘ଅନୁପ୍ରାସ’ ଅଳଙ୍କାର କୁହାଯାଏ ।
ଉଦାହରଣ :
ଉତ୍କଳ-କମଳା-ବିଳାସ ଦୀର୍ଘିକା
ମରାଳ-ମାଳିନୀ-ନୀଳାମ୍ବୁ ଚିଲିକା ।’’(ରାଧାନାଥ ରାୟ)

ଏହି ଦୃଷ୍ଟାନ୍ତରେ ଦୁଇଟିଯାକ ପାଦରେ ‘କ/ଳ/ମ’ ବ୍ୟଞ୍ଜନ ବର୍ଣ୍ଣ ବାରମ୍ବାର ଆବୃତ୍ତ ହୋଇଛି । ତେଣୁ ଏହିଟିରେ ‘ଅନୁପ୍ରାସ’ ଅଳଙ୍କାର ବ୍ୟବହୃତ ହୋଇଛି ।
ଅନୁପ୍ରାସ ଅଳଙ୍କାରକୁ ଛେକାନୁପ୍ରାସ, ବୃତ୍ୟନୁପ୍ରାସ – ଏପରି ଭାବରେ ବିଭକ୍ତ କରାଯାଏ ।

(୧) ଛେକାନୁପ୍ରାସ : ବହୁ ବ୍ୟଞ୍ଜନବର୍ଣ୍ଣର ସାମ୍ୟରହି କ୍ରମାନୁସାରେ ବାରମ୍ବାର ଆବୃତ୍ତ ହେଲେ ଛେକାନୁପ୍ରାସ ଅଳଙ୍କାର ହୁଏ।
ଉଦାହରଣ :
“ଦେଖ୍ ନବ କଳିକା ବକାଳିକାମାଳିକା ଆଳି କାଳିକା କାନ୍ତ ସ୍ମରି
ରକ୍ଷା କେମନ୍ତ କରି କରିବା ମତ୍ତକରୀ ଗତିକି ଏମନ୍ତ ବିଚାରି,
ଗୋ ସହଚରୀ !” (ଲାବଣ୍ୟବତୀ – ଉପେନ୍ଦ୍ରଭଞ୍ଜ)
ଏହି ଦୃଷ୍ଟାନ୍ତରେ ‘ଳ’ ଓ ‘ର’ ‘କ’ ପର୍ଯ୍ୟାୟକ୍ରମେ ଉଚ୍ଚାରିତ ହୋଇଥ‌ିବାରୁ ଏହା ଛେକାନୁପ୍ରାସ ଅଳଙ୍କାର ହୋଇଅଛି ।

(୨) ବୃତ୍ତାନୁପ୍ରାସ : ପର୍ଯ୍ୟାୟକ୍ରମେ ହେଉ ବା ନ ହେଉ ଯେବେ ଗୋଟିଏ ବ୍ୟଞ୍ଜନବର୍ଣ୍ଣ ବାକ୍ୟ ମଧ୍ଯରେ ବାରମ୍ବାର ଉଚ୍ଚାରିତ ହୁଏ, ତେବେ ତାକୁ ବୃତ୍ୟନୁପ୍ରାସ ଅଳଙ୍କାର କୁହାଯାଏ ।

ଉଦାହରଣ :
ଉତ୍କଳ-କମଳା-ବିଳାସ ଦୀର୍ଘିକା
ମରାଳ-ମାଳିନୀ-ନୀଳାମ୍ବୁ ଚିଲିକା ।’’(ଚିଲିକା – ରାଧାନାଥ ରାୟ)

ଏହି ଦୃଷ୍ଟାନ୍ତରେ ‘କ’ ଓ ‘ଳ’ ବ୍ୟଞ୍ଜନବର୍ଣ୍ଣର ବାରମ୍ବାର ଆବୃଦ୍ଧି ହୋଇଥିବାରୁ ବୃତ୍ତାନୁପ୍ରାସ ଅଳଙ୍କାର ହୋଇଅଛି ।

(୩) ଶୃତ୍ୟନୁପ୍ରାସ : ସାଧାରଣତଃ କଣ୍ଠ, ତାଳୁ, ମୂର୍ଦ୍ଧା, ଦନ୍ତ, ଓଷ୍ଠ ପ୍ରଭୃତି ମଧ୍ୟରୁ ଯେ କୌଣସି ସ୍ଥାନରୁ ଉଚ୍ଚାରିତ ବ୍ୟଞ୍ଜନବର୍ଷ ମାନଙ୍କର ଆବୃଦ୍ଧିକୁ ଶ୍ରୁତ୍ୟନୁପ୍ରାସ ଅଳଙ୍କାର କୁହାଯାଏ । ଏହା ଶ୍ରୁତିପ୍ରିୟ ହେତୁ ଏହାର ନାମ ଶ୍ରୁତ୍ଯାନୁପ୍ରାସ ।

ଉଦାହରଣ :
“ପର ପରଜାଙ୍କ ବିତ୍ତ ହରିଲେ ବଲେ
ସୁର ସୁରଦ୍ବେଷ ତ୍ରାସେ ବିରସ ହେଲେ ।” (ବିଦଗ୍‌ଧ ଚିନ୍ତାମଣି -ଅଭିମନ୍ୟୁ ସାମନ୍ତସିଂହାର)

ପ୍ରଥମ ପାଦରେ ବ୍ୟବହୃତ ଓଷ୍ୟ ବ୍ୟଞ୍ଜନବର୍ଣ୍ଣ ‘ପ’ ଓ ‘ବ’ ଓ ଦ୍ବିତୀୟ ପାଦରେ ଦନ୍ତ୍ଯ ବ୍ୟଞ୍ଜନବର୍ଣ୍ଣ ‘ସ’ର ପୁନରାବୃତ୍ତି ହୋଇଥିବାରୁ ଏହା ଶ୍ରୁତ୍ୟନୁପ୍ରାସ ଅଳଙ୍କାର ହୋଇଅଛି ।

(୪) ଲାଟାନୁପ୍ରାସ : ଏହା ପଦଗତ ଅନୁପ୍ରାସ ଅଟେ । ଶବ୍ଦ ଓ ଅର୍ଥ ଉଭୟଙ୍କ ପୁନରୁକ୍ତି ହେବା ସତ୍ତ୍ବେ ସେ

“କଷ୍ଟ ମହୀଧର ମହୀଧର କଣ୍ଟକ
କଳମଷ ବାରଣ ବାରଣ ଅନ୍ତକ ।” (ରସ କଲ୍ଲୋଳ – ଦୀନକୃଷ୍ଣ ଦାସ)

ଏହି ଦୃଷ୍ଟାନ୍ତରେ ‘ମହୀଧର’, ‘ବାରଣ’ ଶବ୍ଦମାନଙ୍କରେ ତାତ୍ପର୍ଯ୍ୟଗତ ପ୍ରଭେଦ ପରିଲକ୍ଷିତ ହୋଇଥାରୁ ଅଳଙ୍କାର ହୋଇଅଛି ।

(୫) ଅନ୍ୟାନୁପ୍ରାସ : ପାଦର ଅନ୍ତବ୍ୟଞ୍ଜନବର୍ଣ୍ଣ ଓ ଉପାନ୍ତବର୍ଣ୍ଣ (ଅନ୍ତଃ ବ୍ୟଞ୍ଜନ ବର୍ଣ୍ଣର ପୂର୍ବ ଓ ପରବର୍ତ୍ତୀ ସ୍ୱରବର୍ଣ୍ଣ)ର ସମତା ରହି ଆବୃତ୍ତ କରାଗଲେ ଅନ୍ତାନୁପ୍ରାସ ଅଳଙ୍କାର ହୁଏ ।

“ଅପ୍ରାକୃତ ପ୍ରେମ ତା‘ ନାମ କାମ
ଆୟଭ ରହେକି ସେ ହେଲେ ବାମ ।” (ବିଦଗ୍‌ଧ ଚିନ୍ତାମଣି – ଅଭିମନ୍ୟୁ ସାମନ୍ତସିଂହାର)

ଏହି ଦୃଷ୍ଟାନ୍ତରେ ପ୍ରଥମ ଓ ଦ୍ଵିତୀୟ ପାଦର ଅନ୍ତଃ ବ୍ୟଞ୍ଜନ ବର୍ଣ୍ଣ ‘ମ୍’ର ଉପାସ୍ଥ୍ୟ ସ୍ୱରବର୍ଣ୍ଣ ‘ଆ’ ଓ ‘ଅ’ ସହ ଆବୃତ୍ତ ହୋଇଥିବାରୁ ଅନ୍ୟାନୁପ୍ରାସ ଅଳଙ୍କାର ହୋଇଅଛି ।

Question ୨।
ସଂଜ୍ଞା ଓ ସ୍ଵରୂପ ନିର୍ଦ୍ଦେଶ କରି ଯମକ ଅଳଙ୍କାରର ଦୃଷ୍ଟାନ୍ତ ଦିଅ ।
ଉ –
ଯମକ ଏକ ଶବ୍ଦାଳଙ୍କାର । କବିତା ପଡ୍‌ ରେ ଭିନ୍ନାର୍ଥବୋଧକ ଏକ ଶବ୍ଦର ଅଳଙ୍କାର’ କୁହାଯାଏ । ଏହା ମୁଖ୍ୟତଃ ଚାରିପ୍ରକାରର । ନିମ୍ନମତେ ଉଦାହରଣ ଦିଆଯାଇ ଚାରିପ୍ରକାର ଯମକ ବିଷୟରେ ସୂଚେଇ ଦିଆଯାଉଛି ।

(କ) “ବରଜୀବ ରସେ ଦେଇ ମାନସ
ବରଜି ବରଷେ ଅମେଧ୍ୟ ଗ୍ରାସ ।”

ଏଠାରେ ପ୍ରତ୍ୟେକ ଧାଡ଼ିର ଆଦ୍ୟରେ ‘ବରଜୀବ ରସେ|ବରଜି ବରଷେ’ ସମୋଚ୍ଚାରିତ ଶବ୍ଦର ପୁନରାବୃତ୍ତି ଘଟିଛି । ପ୍ରଥମ ଧାଡ଼ିର ବରଜୀବ ରସେ – ଅର୍ଥ ହେଉଛି ‘ଗୋରସ’ । ଦ୍ୱିତୀୟ ଧାଡ଼ିର ବରଜି ବରଷେ – ଅର୍ଥ ହେଉଛି ‘ଏକ ବର୍ଷ ପାଇଁ ତ୍ୟାଗକରି’ । ଗୋଟିଏ ଶବ୍ଦ ଭିନ୍ନ ଅର୍ଥରେ ଏକାଧ୍ଵବାର ବ୍ୟବହୃତ ହୋଇ ପାଦର ଆଦ୍ୟରେ ଥାଇ ଶବ୍ଦ ଚମତ୍କାରିତା ସୃଷ୍ଟି କରୁଥିରୁ ଏଠାରେ ‘ଆଦ୍ୟଯମକ ଅଳଙ୍କାର’ ହୋଇଛି ।

(ଖ) “ଦେଖରେ ନଳିନୀ ନଳିନୀ, ନଳିନିରେ ପୂରିତ
ଭ୍ରମନ୍ତି ଭ୍ରମରେ ଭ୍ରମରେ ଭ୍ରମରେ ଏ ଶୋଭିତ ।”

ଏଠାରେ ପ୍ରଥମ ପତ୍ତିରେ ମଝିରେ ‘ନଳିନୀ’ ଓ ନଳିନି’ ଶବ୍ଦଟି – ‘ରାଜକନ୍ୟା, ପୁଷ୍କରିଣୀ, ପଦ୍ମଫୁଲ’ ଏପରି ତିନୋଟି ଅର୍ଥରେ ବାରମ୍ବାର ବ୍ୟବହୃତ ହୋଇଛି । ସେହିପରି ଦ୍ବିତୀୟ ପଙ୍‌କ୍ତିରେ ‘ଭ୍ରମରେ’ ଶବ୍ଦଟି ମଝିରେ – ‘ଭଅଁର, ଭୁଲରେ, ‘ଭଉଁରୀବତ୍’ ଏ ପ୍ରକାର ତି ନୋଟି ଅର୍ଥରେ ବାରମ୍ବାର ପ୍ରୟୋଗ ହୋଇଛି । ତେଣୁ ପାଦ ମଝିରେ ଗୋଟିଏ ଶବ୍ଦ ବାରମ୍ବାର ଚମତ୍କାରିତା ସୃଷ୍ଟି କରୁଥ୍ରୁ ‘ମଧ୍ୟଯମକ ଅଳଙ୍କାର’ ହୋଇଛି ।

(ଗ) “ସରବେ ନାଚିଲେ ସଲିଳେ
ଅପୂର୍ବ ଶୋଭାସେ ସଲୀଳେ ।”

ଏଠାରେ ଉଭୟ ପକ୍ତିରେ ଶେଷରେ ବା ପ୍ରାନ୍ତରେ ‘ସଲିଳେ|ସଲୀଳେ’ ଶବ୍ଦ ବାରମ୍ବାର ବ୍ୟବହୃତ ହୋଇଛି ଓ ‘ଜଳରେ ଲୀଳାର ସହିତ’- ଏ ପ୍ରକାର ଭିନ୍ନାର୍ଥ ପ୍ରକାଶ କରୁଛି । ଗୋଟିଏ ଶବ୍ଦ ପ୍ରତ୍ୟେକ ପାଦର ପ୍ରାନ୍ତରେ ଭିନ୍ନାର୍ଥରେ ବ୍ୟବହୃତ ହୋଇ ଚମତ୍କାରିତା ସୃଷ୍ଟି କରୁଥ୍ରୁ ‘ପ୍ରାନ୍ତଯମକ ଅଳଙ୍କାର’ ହୋଇଛି ।

ଅହି ମକର ତାପ ନାଶେ ଶୋଭାସାରସ ଚକ୍ରେ ।’’

ଏଠାରେ ଉଭୟ ପାଦର ସର୍ବାଙ୍ଗରେ ଭିନ୍ନାର୍ଥବୋଧକ ହୋଇ ଏକପ୍ରକାର ଶବ୍ଦର ପୁନରାବୃତ୍ତି ଘଟିଛି । ତେଣୁ ଏହି ପଙ୍‌କ୍ତିରେ ‘ସର୍ବଯମକ ଅଳଙ୍କାର’ ହୋଇଛି । ପ୍ରଥମ ପାଦରେ ଶବ୍ଦଗୁଡ଼ିକ ‘ସର୍ପ, ମଗରମାଛ, ପଦ୍ମସମୂହ’ ଅର୍ଥରେ ଓ ଦ୍ଵିତୀୟ ପାଦରେ ‘ସୂର୍ଯ୍ୟ ଓ ସାରସମଣ୍ଡଳୀ ବା ହଂସପ’କୁ ବୁଝାଉଛି । ମାତ୍ର ଏକ ପ୍ରକାର ଶବ୍ଦମେଳି ଶାବ୍ଦିକ ଚମତ୍କାରିତା

Question ୩ ।
ଶ୍ଳେଷ ଅଳଙ୍କାରର କାହାକୁ କୁହାଯାଏ ? ଉଦାହରଣ ସହ ଦର୍ଶାଅ ?
ଉ –
ଶ୍ଳେଷ ଅଳଙ୍କାର :
ଲକ୍ଷଣ : ‘ଶ୍ଳେଷ’ ଏକ ଶବ୍ଦାଳଙ୍କାର । ଏଥରେ ଗୋଟିଏ ଶବ୍ଦ ଥରେ ପରେ ବ୍ୟବହୃତ ହୋଇଥାଏ । ମାତ୍ର ବିଭିନ୍ନ ପ୍ରକାରର ଦ୍ଵିତ୍ଵ ଅର୍ଥ ପ୍ରଦାନ କରିଥାଏ । ଦ୍ବିତ୍ଵ ଅର୍ଥ ପ୍ରଦାନ କରୁଥ‌ିବା ଶବ୍ଦକୁ ‘ଶ୍ଳିଷ୍ଟ’ ଶବ୍ଦ କୁହାଯାଏ ।
ସୁତରାଂ ଗୋଟିଏ ନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟ ଶବ୍ଦ ଥରେ ମାତ୍ର ବ୍ୟବହୃତ ହୋଇ ବିଭିନ୍ନ ଚାତୁରୀର ଅର୍ଥ ପ୍ରକାଶ କଲେ ଶ୍ଳେଷ ଅଳଙ୍କାର ହୁଏ ।
ଶ୍ଳେଷ ଅଳଙ୍କାର ତିନିପ୍ରକାରର; ଯଥା – (୧) ସଭଙ୍ଗ, (୨) ଅଭଙ୍ଗ, (୩) ସଭଙ୍ଗାଭଙ୍ଗ ବା ଭଙ୍ଗାଭଙ୍ଗ ।
ଶବ୍ଦକୁ ଭାଙ୍ଗି ଦ୍ବିତ ଅର୍ଥ ପ୍ରକାଶ ପାଇଲେ ‘ସଭଙ୍ଗ ଶ୍ଳେଷ’ ହୁଏ ।
ଶବ୍ଦକୁ ନଭାଙ୍ଗି ଦ୍ବିତ୍ଵ ଅର୍ଥ ପ୍ରକାଶ ପାଇଲେ ‘ଅଭଙ୍ଗ ଶ୍ଳେଷ’ ହୁଏ ।
ଶବ୍ଦକୁ ଭାଙ୍ଗି ଓ ନଭାଙ୍ଗି ଦ୍ବିତ୍ଵ ଅର୍ଥ ପ୍ରକାଶ ପାଇଲେ ‘ସଭଙ୍ଗାଭଙ୍ଗ ଶ୍ଳେଷ’ ଅଳଙ୍କାର ହୁଏ ।

ଉଦାହରଣ –
“ବାବୁ ନାକଶିଣୀ ଦାନ ଏ ଯୋଗ୍ୟ ଯୋଷାକୁ
ବିହର କାନନ କର ଆଲିଙ୍ଗନକୁ ।”

ବ୍ୟାଖ୍ୟା – ଏଠାରେ ପ୍ରଥମ ପାଦରେ ଅଭଙ୍ଗ ଶ୍ଳେଷ ଅଳଙ୍କାର ହୋଇଛି । ‘ନାକଶିରୀ ଦାନ’ ଏ ଶବ୍ଦଟିକୁ ନଭାଙ୍ଗି ଅର୍ଥ ହେଉଛି – ସ୍ବର୍ଗଶିରୀ ଦାନ ଏବଂ ଅନ୍ୟ ଏକ ଅର୍ଥ ହେଉଛି – ନାସିକା ଛେଦନ କରିବା । ଶବ୍ଦଟିକୁ ନଭାଙ୍ଗି ଦୁଇଟି ଅର୍ଥ ପ୍ରକାଶ ପାଉଥ‌ିବାରୁ ଏଠାରେ ‘ଅଭଙ୍ଗ ଶ୍ଳେଷ’ ଅଳଙ୍କାର ହୋଇଛି ।

ଦ୍ବିତୀୟ ପାଦରେ ‘ବିହର କାନନ କର’ ପଦଟିକୁ ଭାଙ୍ଗିଲା ପରେ ଦ୍ବୈତାର୍ଥ ପ୍ରକାଶ ପାଉଛି – କାନ ହରଣ କର ଓ ଆଲିଙ୍ଗନ କର ନାହିଁ । ପଦକୁ ଭାଙ୍ଗି ଅର୍ଥ କରାଯାଉଥ‌ିବାରୁ ଦ୍ଵିତୀୟ ପାଦଟିରେ ‘ସଭଙ୍ଗ ଶ୍ଳେଷ’ ଅଳଙ୍କାର ହୋଇଛି ।

ପୁନଶ୍ଚ ପ୍ରଥମ ପାଦରେ ଅଭଙ୍ଗ ରୀତିରେ ଓ ଦ୍ବିତୀୟ ପାଦରେ ସଭଙ୍ଗ ରୀତିରେ ଦୁଇଟି ଲେଖାଏଁ ଅର୍ଥ ପ୍ରକାଶ ପାଉଥ‌ିବାରୁ ସମୁଦାୟ କବିତା ପଲ୍ଲିଟି ‘ଭଙ୍ଗାଭଙ୍ଗ ଶ୍ଳେଷ’ ଅଳଙ୍କାରର ଦୃଷ୍ଟାନ୍ତ ହୋଇପାରିଛି ।

Question ୪।
ଉପମା ଅଳଙ୍କାରର ସଂଜ୍ଞା ନିର୍ଦ୍ଦେଶ କରି ଉଦାହରଣ ମାଧ୍ଯମରେ ବୁଝାଇ ଲେଖ ?
ଊ –
ସମାନଧର୍ମ ଥ‌ିବା ଭିନ୍ନଜାତୀୟ ବସ୍ତୁରୁ ସାଦୃଶ୍ୟ କଥନକୁ ‘ଉପମା’ ଅଳଙ୍କାର କୁହାଯାଏ । ଉପମା ସାଦୃଶ୍ୟ ଧର୍ମ । ଯାହାକୁ ବର୍ଣ୍ଣନା କରାଯାଏ ତାହା ‘ଉପମେୟ’ । ଉପମେୟକୁ ଯେଉଁ ବସ୍ତୁ ସହ ତୁଳନା କରାଯାଏ ତାହା ‘ଉପମାନ’ । ଯେଉଁ ଗୁଣ ବା ଧର୍ମକୁ କେନ୍ଦ୍ରକରି ତୁଳନା ହୁଏ – ତାହା ସାଧାରଣ ଧର୍ମ । ସାଧାରଣ ଧର୍ମକୁ ସୂଚିତ କରୁଥ‌ିବା ପଦକୁ ଉପମାର୍ବାଚକ ଶବ୍ଦ (ଯଥା, ତଥା, ଯେହ୍ନେ ତେହ୍ନେ, ଯେପରି ସେପରି, ଆଦି) କୁହାଯାଏ । ଏହି ଚାରୋଟି ଉପାଦାନର ଗୁରୁତ୍ଵକୁ ନେଇ ଉପମା ଅଳଙ୍କାର ମୁଖ୍ୟତଃ ପୂର୍ଣ୍ଣୋପମା, ଲୁୟୋପମା ଓ ମାଲୋପମା – ଏପରି ଭାବେ ବିଭକ୍ତ ହୋଇଥାଏ । ଉଦାହରଣ ସ୍ଵରୂପ –

(୧) ପୂର୍ଣ୍ଣୋପମା : ଯେଉଁ ଉପମା ଅଳଙ୍କାରରେ ଚାରୋଟିଯାକ ଉପମା ଅଳଙ୍କାରର ଉପାଦାନ ଥାଇ ଉପମାନ ଓ ଉପମେୟ ମଧ୍ୟରେ ସାଦୃଶ୍ୟ କଥିତ ହୋଇଥାଏ ତାକୁ ‘ପୂର୍ଣ୍ଣୋପମା ଅଳଙ୍କାର’ କୁହାଯାଏ ।

ଉଦାହରଣ :
“ଖଣ୍ଡ ଖଣ୍ଡ ଧଳା ମେଘ ସୁନୀଳ ଅମ୍ବରେ
ଭାସଇ ବୋଇତ ଯଥା ନୀଳ ସମୁଦ୍ରରେ ।” (ଶରତ – ମଧୁସୂଦନ ରାଓ)

ବ୍ୟାଖ୍ୟା : କବି ମଧୁସୂଦନ ରାଓ ଶରତ କବିତାରେ ଶରତ ଋତୁର ବର୍ଣ୍ଣନା କରୁଛନ୍ତି । ଏଠାରେ ଲକ୍ଷ୍ୟ ହେଉଛି ଆକାଶରେ ଭାସିଯାଉଥିବା ମେଘ । ତେଣୁ ମେଘ ହେଲା ଉପମେୟ । ସୁନୀଳ ଅମ୍ବରରେ ଭାସି ଯାଉଥିବା ଖଣ୍ଡଖଣ୍ଡ ଧଳାମେଘକୁ କବି ସମୁଦ୍ରରେ ଭାସୁଥିବା ବୋଇତ ସହ ତୁଳନା କରିଛନ୍ତି । ଏଠାରେ ବୋଇତ ହେଉଛି ଉପମାନ । କାରଣ ଅଧିକ ଭାସିବା ପ୍ରାକୃତିକ ଗୁଣଧର୍ମୀ ବସ୍ତୁ ହେଲା ‘ବୋଇତ’ । ମେଘ ବାୟୁରେ ଭାସୁଥିବା ବେଳେ ବୋଇତ ଜଳରେ ଭାସେ । ଜଳ ସହିତ ହିଁ ଭାସିବା ଗୁଣ ଅଧିକ ସମ୍ପୃକ୍ତ । ସାଧାରଣ ଧର୍ମ ହେଉଛି ‘ଭାସିବା’, ଉପମାବାଚକ ଶବ୍ଦ ହେଉଛି ‘ଯଥା’- । ଅତଏବ ଏଠାରେ ଉପମେୟ, ଉପମାନ, ସାଧାରଣ ଧର୍ମ ବା ଗୁଣ ଏବଂ ଉପମାବାଚକ ଚିହ୍ନ ବିଦ୍ୟମାନ ଥ‌ିବାରୁ ଏହା ‘ପୂର୍ଣ୍ଣୋପାମା ଅଳଙ୍କାର’ ।

ଲୁସ୍ତୋପମା ଅଳଙ୍କାର :
ଉପମା ଅଳଙ୍କାରର ଚାରୋଟି ଉପାଦାନ ଉପମେୟ, ଉପମାନ, ଉପମାବାଚକ ଶବ୍ଦ ଓ ସାଧାରଣ ଧର୍ମ ମଧ୍ୟରୁ କୌଣସି ଗୋଟିଏ ବା ଏକାଧ୍ଵକ ଉପାଦାନ ଯଦି ଲୁପ୍ତ ରହେ ତେବେ ତାହାକୁ ‘ଲୁପ୍ତପମା ଅଳଙ୍କାର’ କୁହାଯାଏ ।

ଯଥା –
“ଅଦୃଶ୍ୟେ ସୋମଫୁଲ ବିତରେ ବାସ
ସାତ୍ତ୍ଵିକର ନଥାଏ ନାମେ ପ୍ରୟାସ ।’’ (ତୁଳସୀ ସ୍ତବକ-ରାଧାନାଥ)

ଏଠାରେ ଉପମେୟ-ସୋମଫୁଲ, ଉପମାନ-ସାତ୍ତ୍ଵିକ, ଉପମାବାଚକ ଶବ୍ଦ (ଲୁପ୍ତ ଅଛି), ସାଧାରଣ ଧର୍ମ-ମହନୀୟତା (ଲୁପ୍ତ) ଏଣୁ ଏହା ଲୁପ୍ତପମା ଅଳଙ୍କାରର ଏକ ସାର୍ଥକ ଉଦାହରଣ ।

ମାଳୋପମା ଅଳଙ୍କାର : ଯେଉଁଠାରେ ଗୋଟିଏ ଉପମେୟ ପାଇଁ ଏକାଧ୍ଵକ ଉପମା ପ୍ରୟୋଗ କରାଯାଏ, ସେଠାରେ ‘ମାଳୋପମା ଅଳଙ୍କାର’ ହୋଇଥାଏ ; ଯଥା –

“ମିଶିଯାଏ ଯଥା ପ୍ରଭାତୀତାରା ରବି କିରଣେ,
ମିଶିଯାଏ ଯଥା ଜୀବାତ୍ମା ବିଶ୍ବା ଆତ୍ମା ଚରଣେ,
ମିଶିଯାଏ ଯଥା ଚପଳା ନୀଳ ଜଳଦ ଅଙ୍ଗେ,
ମିଶିଗଲା ତଥା ଅବଳା ସେହି ନୀଳ ତରଙ୍ଗେ ।” (ଚନ୍ଦ୍ରଭାଗା – ରାଧାନାଥ ରାୟ)

ଏଠାରେ ଉପମେୟ ହେଉ ଅବଳା ଚନ୍ଦ୍ରଭାଗା, ଯିଏ ସମୁଦ୍ରର ନୀଳ ତରଙ୍ଗରେ ଲମ୍ଫ ଦେଇ ଅଦୃଶ୍ୟ ହୋଇଯାଇଛି । କବି ଏହାକୁ ଏକାଧ୍ଵକ ଉପମାନ ସହ ତୁଳନା କରିଛନ୍ତି । ପ୍ରଭାତୀତାରା ଯେପରି ରବିକିରଣରେ ନିଷ୍ପ୍ରଭ ହୋଇ ଆକାଶରେ ମିଶିଯାଏ; ଜୀବାତ୍ମା ଯେପରି ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ଦେହେରେ ମିଶି ମୋକ୍ଷପ୍ରାପ୍ତ ହୁଏ ଓ ନିଜକୁ ନିଶ୍ଚିହ୍ନ କରିଦିଏ; ଯେପରି ଚପଳା ବା ବିଜୁଳି ନୀଳମେଘ ଅଙ୍ଗରେ ଚମକି ଉଠି ପୁଣି ବିଲୀନ… ହୋଇଥାଏ; ସେପରି ଅବଳା ଚନ୍ଦ୍ରଭାଗାର ସମୁଦ୍ରରେ ବିଲୁପ୍ତି ଘଟିଛି । ଏଠାରେ ଗୋଟିଏ ଉପମେୟପାଇଁ ଏକାଧ୍ଵ ଉପମାନର ପ୍ରୟୋଗ ହୋଇଥିବାରୁ ‘ମାଳୋପମା ଅଳଙ୍କାର’ ହୋଇଛି ।

Question ୫।
ରୂପକ ଅଳଙ୍କାର କାହାକୁ କୁହାଯାଏ ? ଉଦାହରଣ ସହ ପ୍ରତିପାଦନ କର ?
ଉ –
ଯେଉଁଠାରେ ଉପମାନ ଓ ଉପମେୟ ମଧ୍ୟରେ ଅଭେଦ କଥ୍ତ ହୋଇଥାଏ, ସେଠାରେ ରୂପକ ଅଳଙ୍କାର ହୁଏ । ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ହେଲେ ମଧ୍ୟ ଦୁହିଁଙ୍କୁ ଅଭିନ୍ନ ବୋଲି ଧରାଯାଏ । ଏଥିରେ ଉପମେୟଠାରେ ଉପମାନର ଆରୋପ କରାଯାଏ । ଏହା ମୁଖ୍ୟତଃ ତିନି ଭାଗରେ ବିଭକ୍ତ । ଯଥା – (୧) ପରମ୍ପରିତ ରୂପକ, (୨) ସାଙ୍ଗ ରୂପକ, (୩) ନିରଙ୍ଗ ରୂପକ ।

(୧) ପରମ୍ପରିତ ରୂପକ : ଯେଉଁଠାରେ ଗୋଟିଏ ବସ୍ତୁର ଆରୋପ ନିମିତ୍ତ ଅନ୍ୟ ଏକ ବସ୍ତୁର ଆରୋପ ଆବଶ୍ୟକ ହୋଇଥାଏ, ସେଠାରେ ପରମ୍ପରିତ ରୂପକ ଅଳଙ୍କାର ହୋଇଥାଏ ।

ଉଦାହରଣ :
“ଆଶା ପାରିଜାତ ଫୁଟିବ ହୃଦ ନନ୍ଦନ ବନେ
ଜ୍ଞାନ-ଭକ୍ତ-କର୍ମ ସୌରଭ ବ୍ୟାପିଯିବ ଭୁବନେ ।” (କୁସୁମାଞ୍ଜଳି – ମଧୁସୂଦନ ରାଓ)

ଏହି ଦୃଷ୍ଟାନ୍ତରେ ଆଶାକୁ ପାରିଜାତ ରୂପେ ବର୍ଣ୍ଣନା କରିବାରୁ ହୃଦୟରେ ନନ୍ଦନବନର ଆରୋପ କରାଯାଇଛି

(୨) ସାଙ୍ଗ ରୂପକ : ଯେଉଁଠାରେ ଉପମେୟର ବିଭିନ୍ନ ଅଙ୍ଗରେ ଉପମାନର ବିଭିନ୍ନ ଅଙ୍ଗ ଆରୋପିତ ହୁଏ, ସେଠାରେ ସାଙ୍ଗ ରୂପକ ଅଳଙ୍କାର ହୋଇଥାଏ ।

ଉଦାହରଣ :
“କବିତା ବନିତା କବି ତା ପିତା,
କହିବା ଲୋକ ତା’ର ଉପମାତା,
କଲେ ତାକୁ ଭୋଗ ରସିକ ନେତା,
କେତେ ହେଁ ଅବା ରହଇ ଯୋଗ୍ୟତା,
କୁମତି ଗୁଆଁର,
କେବଳ ବଇମାତ୍ର ଭାଇ ତାର ।”

ଏହି ଦୃଷ୍ଟାନ୍ତରେ ‘କବିତା’ରେ ‘ବନିତା’ର ଆରୋମ କରାଯିବାରୁ, ସେହି ଅନୁସାରେ କବିଙ୍କୁ ତା’ର ପିତା, କହିବା ଲୋକଙ୍କୁ ତା’ର ଉପମାତା, ପାଠକଙ୍କୁ ତା’ର ଉପଭୋକ୍ତା ଏବଂ ଗୁଆଁର (ମୂର୍ଖ)କୁ ତା’ର ବୈମାତ୍ରେୟ ଭାବରେ ଆରୋପିତ କରାଯାଇଛି । ତେଣୁ ଏହା ସାଙ୍ଗରୂପକ ଅଳଙ୍କାର ।

(୩) ନିରଙ୍ଗ ରୂପକ : ଯେଉଁଠାରେ ଗୋଟିଏ ଉପମେୟରେ ଗୋଟିଏ ଉପମାନର ଆରୋପ ହୋଇଥାଏ, ସେଠାରେ ନିରଙ୍ଗ ରୂପକ ଅଳଙ୍କାର ହୁଏ।

ଉଦାହରଣ :
“ଭବତଳେ ବିଭୁଦୟା ମୂର୍ତିମତୀ
ଧଉଳି-ଦର୍ପଣ ଦୟା ସ୍ରୋତସ୍ଵତୀ ।” (ଚିଲିକା – ରାଧାନାଥ ରାୟ)

ଏହି ଦୃଷ୍ଟାନ୍ତରେ ଦୟା ନଦୀରେ ବିଭୁଦୟାର ଅଭେଦ ପରିକଳ୍ପିତ ହୋଇଥିବାରୁ ନିରଙ୍ଗ ରୂପକ ଅଳଙ୍କାର ହୋଇଛି ।

Question ୬ ।
ଉପମା ଓ ରୂପକ ଅଳଙ୍କାର ମଧ୍ୟରେ ଥ‌ିବା ପାର୍ଥକ୍ୟ ସଦୃଷ୍ଟାନ୍ତ ଦର୍ଶାଅ ?
ଉ –
ଉପମା ଓ ରୂପକ ଉଭୟ ଅର୍ଥାଳଙ୍କାର । ଉଭୟରେ ଉପମାନ ଓ ଉପମେୟର ଉପସ୍ଥିତି ଥାଏ । ଉପମା ଅଳଙ୍କାରରେ ଉପମାନ ଓ ଉପମେୟ ମଧ୍ୟରେ ସାଦୃଶ୍ୟ କଥା ହୁଏ । ମାତ୍ର ରୂପକ ଅଳଙ୍କାରରେ ଏ ଉଭୟ ମଧ୍ୟରେ ଉପମାନର ଉତ୍କର୍ଷ – ଅପକର୍ଷଗୁଣ ଉପରେ ଗୁରୁତ୍ଵ ଦିଆଯାଏ । ଉପମା ଓ ରୂପକ ଉଭୟ ଅଳଙ୍କାରରେ ଗୋଟିଏ ସାଧାରଣ ଧର୍ମ ଥାଏ । ଉପମାରେ ସାଦୃଶ୍ୟ ବା ସାଧାରଣ ଧର୍ମକୁ ନେଇ ଉପମାନ ଓ ଉପମେୟ ମଧ୍ୟରେ ସାଦୃଶ୍ୟ ଦେଖାଯାଏ । ମାତ୍ର ରୂପକରେ ଉପମାନ ଓ ଉପମେୟ ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ହୋଇଥାଏ ଓ ଉଭୟ ଭିତରେ ଅଭେଦ କଥନକୁ କବିମାରେ ଗୁରୁତ୍ୱ ଦିଅନ୍ତି।

ଉପମା ଅନ୍‌ଙ୍କାରରେ ‘ଯଥା, ତଥା’ ଆଦି ଉପମାବାଚକ ଶବ୍ଦ ଥାଏ । ରୂପକ ଅଳଙ୍କାରରେ ‘ପ୍ରାୟ, ପରି, ଭଳି, ସମ, ଯେହ୍ନେ’ ଆଦି ରୂପକସୂଚକ ଶବ୍ଦ ବ୍ୟବହାର ହୁଏ ।

ଅଭେଦ କଥନର ଢଙ୍ଗକୁ ନେଇ ରୂପକ ପରମ୍ପରିତ, ନିରଙ୍ଗ ଓ ସାଙ୍ଗରୂପକ – ଏପରି ତିନିଭାଗରେ ବିଭକ୍ତ । ସାଦୃଶ୍ୟ କଥନ ଓ ଏଥିପାଇଁ ଉପମାବାଚକ ଶବ୍ଦର ପ୍ରୟୋଗ-ଅପ୍ରୟୋଗକୁ ନେଇ ଉପମା ଅଳଙ୍କାର ମୁଖ୍ୟତଃ ପୂର୍ଣ୍ଣୋପମା, ଲୁପ୍ତପମା, ମାଳୋପମା – ଏପରି ଭାବରେ ବିଭକ୍ତ ହୋଇଥାଏ ।

(କ) ଉପମା ଅଳଙ୍କାରର ଦୃଷ୍ଟାନ୍ତ :
ଖଣ୍ଡଖଣ୍ଡ ଧଳାମେଘ ସୁନୀଳ ଅମ୍ବରେ
ଭାସଇ ବୋଇତ ଯଥା ନୀଳ ସମୁଦ୍ରରେ (ଶରତ – ମଧୁସୂଦନ)

ଏଠାରେ ‘ମେଘ’- ଉପମେୟ
ଏଠାରେ ‘ବୋଇତ’- ଉପମାନ
ସାଧାରଣ ଧର୍ମ – ଭାସିବା
ଉପମାବାଚକ ଶବ୍ଦ – ଯଥା

ସୁତରାଂ ଉପମାବାଚକ ଶବ୍ଦ ‘ଯଥା’ର ଉପସ୍ଥିତିରେ ‘ଭାସିବା’ ସାଧାରଣ ଧର୍ମକୁ ନେଇ ସୁନୀଳ ଅମ୍ବରର ଧଳାମେଘ ଓ ନୀଳସମୁଦ୍ରର ବୋଇତ ମଧ୍ୟରେ ଅର୍ଥାତ୍ ଉପମେୟ ଓ ଉପମାନ ଭିତରେ ସାଦୃଶ୍ୟ କଥା ହୋଇଛି । ଏଠାରେ ଉପମାନ, ଉପମେୟ, ଉପମାବାଚକ ଶବ୍ଦ ଓ ଉପମାସୂଚକ ଧର୍ମ – ସବୁର ଉପସ୍ଥିତି ଥ‌ିବାରୁ ପୂର୍ଣ୍ଣୋପମା ଅଳଙ୍କାର ହୋଇଛି ।

ରୂପକ ଅଳଙ୍କାରର ଦୃଷ୍ଟାନ୍ତ :
“ଆଶା ପାରିଜାତ ଫୁଟିବ ହୃଦ ନନ୍ଦନ ବନେ
ଜ୍ଞାନ ଭକ୍ତି କର୍ମ ସୌରଭ ବ୍ୟାପିଯିବ ଭୁବନେ ।” (ମଧୁସୂଦନ)

ଏଠାରେ ଆଶାକୁ ପାରିଜାତ ଓ ହୃଦୟକୁ ନନ୍ଦନର ବନ ରୂପେ ଅଭେଦ ଢଙ୍ଗରେ କଳ୍ପନା କରାଯାଇଛି । ତେଣୁ ‘ରୂପକ ଅଳଙ୍କାର’ ହୋଇଛି ।

Question ୭ ।
ବ୍ୟତିରେକ ଅଳଙ୍କାରର ସଂଜ୍ଞା ଓ ସ୍ବରୂପ ସଦୃଷ୍ଟାନ୍ତ ଉଲ୍ଲେଖ କର ?
ଉ –
ବ୍ୟତିରେକ ଅଳଙ୍କାର :
ଲକ୍ଷଣ : ବ୍ୟତିରେକ ଏକ ଉତ୍କର୍ଷ ଅପକର୍ଷ କଥନଧର୍ମୀ ଅର୍ଥାଳଙ୍କାର । ଉପମାନଠାରୁ ଉପମେୟର ଆଧ୍ୟା ଅଥବା ନୂନତା ପ୍ରକାଶ ପାଇଲେ ‘ବ୍ୟତିରେକ ଅଳଙ୍କାର’ ହୋଇଥାଏ ।
ଅଥବା, ଯେଉଁ ଅଳଙ୍କାରଦ୍ୱାରା ଉପମାନଠାରୁ ଉପମେୟର ଆଧ‌ିକ୍ୟ ବା ଉତ୍କର୍ଷ ଅଥବା ନ୍ୟୁନତା ବର୍ଣ୍ଣିତ ହୋଇଥାଏ, ତାହାକୁ ‘ବ୍ୟତିରେକ ଅଳଙ୍କାର’ କୁହାଯାଏ ।

ଉଦାହରଣ :
“ନୀଳିମାରେ ବାମା ଚାରୁକେଶ ପାଶ
ତୋ ନୀଳ ବିଚିକି କଲା ଉପହାସ ।”

ବ୍ୟାଖ୍ୟା : ଏଠାରେ ଉପମାନ ‘ଚିଲିକାର ନୀଳବିଚି’ । ଉପମେୟ ନାୟିକା ‘ପଦ୍ମାବତୀର କେଶପାଶ’ । ଉପମେୟ ‘କେଶପାଶ’ର ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ତା’ର ଉତ୍କର୍ଷ ଗୁଣରେ ‘ଚିଲିକାର ନୀଳବିଚି’କା ଉପହାସ କରୁଛି । ଉପମାନଠାରୁ ଉପମେୟର ଆଧ୍ୟାକ୍ୟ କଥା ହୋଇଥିବାରୁ ଏ ପକ୍ତିଟିରେ ‘ବ୍ୟତିରେକ ଅଳଙ୍କାର’ ହୋଇଛି ।

Question ୮ ।
ସଂଜ୍ଞା, ଲକ୍ଷଣ ଓ ଉଦାହରଣ ସହ ବିଭାବନା ଅଳଙ୍କାର ବୁଝାଇ ଦିଅ ।
ଉ –
ବିଭାବନା ଅଳଙ୍କାର : କାରଣ ନ ଥାଇ କାର୍ଯ୍ୟର ଉତ୍ପତ୍ତି ହେଲେ ବିଭାବନା ଅଳଙ୍କାର ହୁଏ ।

ଉଦାହରଣ :
“କେ ବୋଲଇ ମୁହିଁ ଅଟଇ ପୁଲିଶ
ବିନା ମେଘେ ସୃଜି ପାରଇ କୁଳିଶ ।” (ରାଧାନାଥ ରାୟ)

ଏହି ଦୃଷ୍ଟାନ୍ତରେ କାରଣ (ମେଘ) ବିନା କାର୍ଯ୍ୟର ଉତ୍ପତ୍ତି (କୁଳିଶ ସୃଜିବା) ବର୍ଣ୍ଣିତ ହେବାରୁ ବିଭାବନା ଅଳଙ୍କାର ହୋଇଛି ।

Question ୯।
ଉତ୍ପ୍ରେକ୍ଷା ଅଳଙ୍କାର କାହାକୁ କୁହାଯାଏ, ସଦୃଷ୍ଟାନ୍ତ ବ୍ୟାଖ୍ୟା କର ।
ଉ –
ପ୍ରକୃତ ବସ୍ତୁରେ ଅପ୍ରକୃତ ବସ୍ତୁର ସମ୍ଭାବନା କରାଗଲେ, ସେଠାରେ ଉତ୍ପ୍ରେକ୍ଷା ଅଳଙ୍କାର ହୁଏ । ଏହା ଦୁଇ ପ୍ରକାର । ଯଥା – (୧) ବାତ୍‌କ୍ଷା, (୨) ପ୍ରତୀୟମାନ ଉତ୍ପ୍ରେକ୍ଷା ଅଳଙ୍କାର ।

(୧) ବାତ୍‌କ୍ଷା : ଯେଉଁଠାରେ ବାଚକ ଶବ୍ଦ (କି, କିବା, ଅବା, ବା, ସତେ, ଯେପରି, ଯେହ୍ନେ, ସିନା ଇତ୍ୟାଦି) ପ୍ରୟୋଗ ଦ୍ୱାରା ପ୍ରକୃତ ବସ୍ତୁକୁ ଅପ୍ରକୃତ ବସ୍ତୁରୂପେ ସମ୍ଭାବନା କରାଯାଏ, ସେଠାରେ ବାଚ୍ଯାତ୍ମକ୍ଷା ଅଳଙ୍କାର ହୋଇଥାଏ ।

ଉଦାହରଣ :
“ଚୁମ୍ବି ଚରଣକୁ ଚିକୁରରାଜି ଦୋଳେ ଚରମେ
ମଦନ କେତନ ଉଡ଼ଇ କିବା ଶୋଭା ଆଶ୍ରମେ ।” (ଚନ୍ଦ୍ରଭାଗା – ରାଧାନାଥ ରାୟ)

ଏହି ଦୃଷ୍ଟାନ୍ତରେ ପ୍ରକୃତବସ୍ତୁ (ନାୟିକା ଚନ୍ଦ୍ରଭାଗା)ର ଚିକୁରରାଜି (କେଶଗୁଚ୍ଛ)କୁ ମଦନ କେତନ ଓ ଚରମ ବାଚ୍ୟକ୍ଷା ଅଳଙ୍କାର ହୋଇଛି ।

(୨) ପ୍ରତୀୟମାନ ଉକ୍ଷା ଅଳଙ୍କାର : ଯେଉଁଠାରେ ବାଚକ ଶବ୍ଦ ଉହ୍ୟ ରହି ପ୍ରକୃତ ବସ୍ତୁକୁ ଅପ୍ରକୃତ ବସ୍ତୁରୂପେ ସମ୍ଭାବନା କରାଯାଇଥାଏ, ସେଠାରେ ପ୍ରତୀୟମାନ ଉତ୍ପ୍ରେକ୍ଷା ଅଳଙ୍କାର ହୁଏ ।

ଉଦାହରଣ :
“ନ ହେଲେ ଏ ଘନକୁନ୍ତଳା ଘନ ସହିତ ତାରା
ଖସି ପଡ଼ିବାରୁ ଧରାରେ ବହିଯାଉଛି ଧାରା ।’’ (ତପସ୍ବିନୀ – ଗଙ୍ଗାଧର ମେହେର)

ଏହି ଦୃଷ୍ଟାନ୍ତରେ ଉପମେୟ ଘନକୁନ୍ତଳା (ସୀତା)ଙ୍କୁ ଉପମାନ ଘନ ସହିତ ତାରା ରୂପେ ସମ୍ଭାବନା କରାଯାଇଛି ଏବଂ ବାଚକ ଶବ୍ଦ ନଥିବାରୁ ପ୍ରତୀୟମାନ ଉତ୍ପ୍ରେକ୍ଷା ଅଳଙ୍କାର ହୋଇଛି ।

Introduction :

ଓଡ଼ିଆ ବ୍ୟାକରଣରେ ଅଳଙ୍କାରର ପରିଭାଷା ହେଉଛି – ‘ଅଳଂକରୋତି ଇତି ଅଳଙ୍କାରଃ’ ଅର୍ଥାତ୍ ଯାହା କାବ୍ୟକୁ ଅଳଙ୍କୃତ ବା ସୁଶୋଭିତ କରେ, ତାହା ହେଉଛି ଅଳଙ୍କାର । ସେହିପରି ‘ଅଳଂକ୍ରିୟତେ ଅନେନ ଇତି ଅଳଙ୍କାରଃ’’ ଅର୍ଥାତ୍ ଯାହାଦ୍ଵାରା ଅଳଙ୍କୃତ ବା ଭୂଷିତ କରାଯାଏ, ତାହା ଅଳଙ୍କାର । ଆଚାର୍ଯ୍ୟ ଦଣ୍ଡୀ ତାଙ୍କ ‘କାବ୍ୟାଦର୍ଶ’ ଗ୍ରନ୍ଥରେ କହିଛନ୍ତି – “କାବ୍ୟ-ଶୋଭାକରାନ୍ ଧର୍ମାନ୍ ଅଳଂଙ୍କାରାନ୍ ପ୍ରଚକ୍ଷ୍ଯତେ” ଅର୍ଥାତ୍‌ ଯେଉଁ ଧର୍ମ କାବ୍ୟର ଶୋଭା ବା ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ବର୍ଦ୍ଧିତ କରେ, ତାହାହିଁ ଅଳଙ୍କାର ।

ଅଳଙ୍କାରର ସଂଜ୍ଞା, ସ୍ଵରୂପ ଓ ପ୍ରକାର :

ସଂଜ୍ଞା :

ଯାହା ମଣ୍ଡନ କରେ ତାହା ଅଳଙ୍କାର । ଶରୀର ଅଳଙ୍କାର ଦ୍ବାରା ଭୂଷିତ ହେଉଥ‌ିବାରୁ ତାହା ସୁନ୍ଦର ହୋଇଥାଏ । ସେହିପରି କାବ୍ୟ-କବିତାକୁ ଯାହା ସରସ ସୁନ୍ଦର ଓ ରମଣୀୟ କରେ ସେହି ଶବ୍ଦ ଓ ଅର୍ଥର ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟବର୍ଦ୍ଧକ ଉପାଦାନକୁ ‘ଅଳଙ୍କାର’ କୁହାଯାଏ । ଶବ୍ଦଯୁକ୍ତ ଓ ଅର୍ଥଯୁକ୍ତ ଅଳଙ୍କାର ପଦର ଶୋଭା ବୃଦ୍ଧି କରେ । ଏହାକୁ ଶୁଣି ବୁଝି ପାଠକ ମନ ଆମୋଦିତ ହୁଏ । ସେଥ‌ିପାଇଁ ଅଳଙ୍କାରକୁ କାବ୍ୟର ବୈଶିଷ୍ଟ୍ୟ ରୂପେ ଗ୍ରହଣ କରାଯାଏ ।

(କ) ଶବ୍ଦ ଅଳଙ୍କାର (ଶବ୍ଦାଳଙ୍କାର)
(ଖ) ଅର୍ଥ ଅଳଙ୍କାର (ଅର୍ଥାଳଙ୍କାର)

(କ) ଶବ୍ଦାଳଙ୍କାର :

ଯେଉଁ ଅଳଙ୍କାର ଦ୍ବାରା ଶବ୍ଦ ସରସ, ସୁନ୍ଦର ଓ ଶ୍ରୁତିମଧୁର ହୋଇଥାଏ ତାହାକୁ ‘ଶବ୍ଦାଳଙ୍କାର’ କୁହାଯାଏ । ଅନୁପ୍ରାସ, ଯମକ ଓ ଶ୍ଳେଷ ପ୍ରଭୃତି ଏକ ଏକ ଶବ୍ଦାଳଙ୍କାର ।

୧. ଅନୁପ୍ରାସ :

ଅନୁପ୍ରାସ ଏକ ଶବ୍ଦାଳଙ୍କାର । ଏହାଦ୍ଵାରା ବର୍ଣ୍ଣଗତ ଶ୍ରୁତିମାଧୁର୍ଯ୍ୟ ସୃଷ୍ଟିହୁଏ ।
ଲକ୍ଷଣ : ପଦ ମଧ୍ୟରେ ଏକ ବା ଏକାଧିକ ବ୍ୟଞ୍ଜନ ବର୍ଣ୍ଣ ବାରମ୍ବାର ଉଚ୍ଚାରିତ ହେଲେ ତାହାକୁ ‘ଅନୁପ୍ରାସ’ ଅଳଙ୍କାର କୁହାଯାଏ ।

ଉଦାହରଣ :
“ଉତ୍କଳ-କମଳା-ବିଲାସ ଦୀର୍ଘିକା
ମରାଳ-ମାଳିନୀ-ନୀଳାମ୍ବୁ – ଚିଲିକା ।” (ରାଧାନାଥ ରାୟ)

ଏହି ଦୃଷ୍ଟାନ୍ତରେ ଦୁଇଟିଯାକ ପାଦରେ ‘କ/ଳ/ମ’ ବ୍ୟଞ୍ଜନ ବର୍ଣ୍ଣ ବାରମ୍ବାର ଆବୃତ୍ତ ହୋଇଛି । ତେଣୁ ଏହିଟିରେ ‘ଅନୁପ୍ରାସ’ ଅଳଙ୍କାର ବ୍ୟବହୃତ ହୋଇଛି ।
ମନେରଖୁବାକୁ ହେବ – ଅନୁପ୍ରାସ ଅଳଙ୍କାରକୁ ଛେକାନୁପ୍ରାସ, ବୃତ୍ୟନୁପ୍ରାସ, ଶ୍ରୁତ୍ୟନୁପ୍ରାସ, ଲାଟାନୁପ୍ରାସ ଓ ଅନ୍ୟାନୁପ୍ରାସ ଭେଦରେ ବିଭକ୍ତ ।

(୧) ଛେକାନୁପ୍ରାସ : ବହୁ ବ୍ୟଞ୍ଜନବର୍ଣ୍ଣର ସାମ୍ୟରହି କ୍ରମାନୁସାରେ ବାରମ୍ବାର ଆବୃତ୍ତ ହେଲେ ଛେନାକୁପ୍ରାନ ଅଳଙ୍କାର ହୁଏ।

“ଦେଖି ନବ କଳିକା ବକାଳିକାମାଳିକା ଆଳି କାଳିକା କାନ୍ତ ସ୍ମରି
ରକ୍ଷା କେମନ୍ତ କରି କରିବା ମତ୍ତକରୀ ଗତିକି ଏମନ୍ତ ବିଚାରି,
ଗୋ ସହଚରୀ !” (ଲାବଣ୍ୟବତୀ -ଉପେନ୍ଦ୍ରଭଞ୍ଜ)

ଏହି ଦୃଷ୍ଟାନ୍ତରେ ‘ଳ’ ଓ ‘ର’ ‘କ’ ପର୍ଯ୍ୟାୟକ୍ରମେ ଉଚ୍ଚାରିତ ହୋଇଥିବାରୁ ଏହା ଛେକାନୁପ୍ରାସ ଅଳଙ୍କାର

(୨) ବୃତ୍ୟନୁପ୍ରାସ : ପର୍ଯ୍ୟାୟକ୍ରମେ ହେଉ ବା ନହେଉ ଯେବେ ଗୋଟିଏ ବ୍ୟଞ୍ଜନବର୍ଣ୍ଣ ବାକ୍ୟ ମଧ୍ୟରେ ବାରମ୍ବାର ଉଚ୍ଚାରିତ ହୁଏ, ତେବେ ତାକୁ ବୃତ୍ୟନୁପ୍ରାସ ଅଳଙ୍କାର କୁହାଯାଏ ।

ଉଦାହରଣ :
“ଉତ୍କଳ-କମଳା-ବିଲାସ ଦୀର୍ଘିକା
ମରାଳ-ମାଳିନୀ-ନୀଳାମ୍ବୁ ଚିଲିକା ।” (ଚିଲିକା – ରାଧାନାଥ ରାୟ)

ଏହି ଦୃଷ୍ଟାନ୍ତରେ ‘କ’ ଓ ‘ଳ’ ବ୍ୟଞ୍ଜନବର୍ଣ୍ଣର ବାରମ୍ବାର ଆବୃଦ୍ଧି ହୋଇଥିବାରୁ ବୃଧ୍ୟାନୁପ୍ରାସ ଅଳଙ୍କାର ହୋଇଅଛି ।

(୩) ଶ୍ରୁତ୍ୟନୁପ୍ରାସ : କଣ୍ଠ, ତାଳୁ, ମୂର୍ଷା, ଦନ୍ତ ଓ ଓଷ୍ଠମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରୁ ଯେ କୌଣସି ସ୍ଥାନରୁ ଉଚ୍ଚାରିତ ବ୍ୟଞ୍ଜନବର୍ଣ୍ଣ ମାନଙ୍କର ଆବୃତ୍ତିକୁ ଶ୍ରୁତ୍ୟନୁପ୍ରାସ ଅଳଙ୍କାର କୁହାଯାଏ ।

ଉଦାହରଣ :
“ପର ପରଜାଙ୍କ ବିଭ ହରିଲେ ବଳେ
ସୁର ସୁରଦ୍ବେଷ ତ୍ରାସେ ବିରସ ହେଲେ ।” (ବିଦଗ୍‌ଧ ଚିନ୍ତାମଣି-ଅଭିମନ୍ୟୁ ସାମନ୍ତସିଂହାର)

ପ୍ରଥମ ପାଦରେ ବ୍ୟବହୃତ ଓଷ୍ୟ ବ୍ୟଞ୍ଜନବର୍ଣ୍ଣ ‘ପ’ ଓ ‘ବ’ ଓ ଦ୍ବିତୀୟ ପାଦରେ ଦତ୍ୟ ବ୍ୟଞ୍ଜନବର୍ଣ୍ଣ ‘ସ’ର ପୁନରାବୃତ୍ତି ହୋଇଥିବାରୁ ଏହା ଶ୍ରୁତ୍ୟନୁପ୍ରାସ ଅଳଙ୍କାର ହୋଇଅଛି ।

(୪) ଲାଟାନୁପ୍ରାସ : ଏହା ପଦଗତ ଅନୁପ୍ରାସ ଅଟେ । ଶବ୍ଦ ଓ ଅର୍ଥ ଉଭୟଙ୍କ ପୁନରୁକ୍ତି ହେବା ସତ୍ତ୍ବେ ସେ ଉଭୟଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ କୌଣସି ତାତ୍ପର୍ଯ୍ୟଗତ ପାର୍ଥକ୍ୟ ଥିଲେ ଲାଟାନୁପ୍ରାସ ଅଳଙ୍କାର ହୁଏ।

ଉଦାହରଣ :
“କଷ୍ଟ ମହୀଧର ମହୀଧର କଷ୍ଟକ
କଳମଷ ବାରଣ, ବାରଣ ଅନ୍ତକ ।” (ରସ କଲ୍ଲୋଳ – ଦୀନକୃଷ୍ଣ ଦାସ)

ଏହି ଦୃଷ୍ଟାନ୍ତରେ ‘ମହୀଧର’, ‘ବାରଣ’ ଶବ୍ଦମାନଙ୍କରେ ତାତ୍ପର୍ଯ୍ୟଗତ ପ୍ରଭେଦ ପରିଲକ୍ଷିତ ହୋଇଥିବାରୁ ଲାଟାନୁପ୍ରାସ ଅଳଙ୍କାର ହୋଇଅଛି ।

(୫) ଅନ୍ୟାନୁପ୍ରାସ : ପାଦର ଅନ୍ତବ୍ୟଞ୍ଜନବର୍ଣ୍ଣ ଓ ଉପାନ୍ତବର୍ଣ୍ଣ (ଅନ୍ତଃ ବ୍ୟଞ୍ଜନ ବର୍ଣ୍ଣର ପୂର୍ବ ଓ ପରବର୍ତ୍ତୀ ସ୍ୱରବର୍ଣ୍ଣ)ର ସମତା ରହି ଆବୃତ୍ତ କରାଗଲେ ଅନ୍ତାନୁପ୍ରାସ ଅଳଙ୍କାର ହୁଏ ।

ଉଦାହରଣ :
“ଅପ୍ରାକୃତ ପ୍ରେମ ତା’ ନାମ କାମ
ଆୟତ୍ତ ରହେକି ସେ ହେଲେ ବାମ ।” (ବିଦଗ୍ଧ ଚିନ୍ତାମଣି – ଅଭିମନ୍ୟୁ ସାମନ୍ତସିଂହାର )

ଏହି ଦୃଷ୍ଟାନ୍ତରେ ପ୍ରଥମ ଓ ଦ୍ଵିତୀୟ ପାଦର ଅନ୍ତଃ ବ୍ୟଞ୍ଜନ ବର୍ଣ୍ଣ ‘ମ୍’ର ଉପାସ୍ଥ୍ୟ ସ୍ଵରବର୍ଣ୍ଣ ‘ଆ’ ଓ ‘ଅ’ ସହ ଆବୃତ୍ତ ହୋଇଥିବାରୁ ଅନ୍ତାନୁପ୍ରାସ ଅଳଙ୍କାର ହୋଇଅଛି ।

୨. ଯମକ :

ଯମକ ଏକ ଶବ୍ଦାଳଙ୍କାର । ଏହି ଶବ୍ଦାଳଙ୍କାରରେ ସମାନ ଶବ୍ଦର ବାରମ୍ବାର ବ୍ୟବହାର ଘଟିଥାଏ; ସୁତରାଂ –
ଭିନ୍ନାର୍ଥବୋଧକ ଏକପ୍ରକାର ଶବ୍ଦର ବାରମ୍ବାର ଆବୃତ୍ତିକୁ ଯମକ ଅଳଙ୍କାର କୁହାଯାଏ ।

ଉଦାହରଣ :
“ବରଜୀବ ରସେ ଦେଇ ମାନସ
ବରଜି ବରଷେ ଅମେଧ୍ୟ ଗ୍ରାସ ।” (କବିସୂର୍ଯ୍ୟ ବଳଦେବ ରଥ)

ଏଠାରେ ବରଜୀବ ରସେ | ବରଜି ବରଷେ – ସମୋଚ୍ଚାରଣର ଶବ୍ଦଟି ଦୁଇଥର ବ୍ୟବହୃତ ହୋଇଛି । ମାତ୍ର ଦୁଇଟି ସ୍ଥାନରେ ଏହି ଶବ୍ଦର ଅର୍ଥ ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ହୋଇଛି । ପ୍ରଥମ ପାଦରେ ‘ବରଜୀବ ରସେ’ ଅର୍ଥ ବରଜୀବ ବା ଗାଈର ରସକୁ (ଗାଈକ୍ଷୀର ) ବୁଝାଉଛି । ଦ୍ଵିତୀୟ ପାଦରେ ‘ବରଜି ବରଷେ’ ଅର୍ଥାତ୍ ଗୋଟିଏ ବର୍ଷ ବର୍ଜନ କରି ଅର୍ଥ ପ୍ରକାଶ ପାଉଛି । ଗୋଟିଏ ଶବ୍ଦ ବାରମ୍ବାର ଆବୃତ୍ତ ହୋଇ ଭିନ୍ନ ଅର୍ଥ ପ୍ରଦାନ କରୁଥ‌ିବାରୁ ଏ ଦୃଷ୍ଟାନ୍ତଟିରେ ‘ଯମକ’ ଅଳଙ୍କାର ହୋଇଛି ।

ମନେରଖ : ଏହି ଯମକ ଅଳଙ୍କାର ମୁଖ୍ୟତଃ ୫ ପ୍ରକାରର; ଯଥା – ଆଦ୍ୟ ଯମକ, ମଧ୍ଯ ଯମକ, ପ୍ରାନ୍ତ ଯମକ, ମାଳ ଯମକ ଓ ସର୍ବ ଯମକ ।

(୧) ଆଦ୍ୟଯମକ : ପାଦର ଆରମ୍ଭରେ ଯମକ ରହିଲେ, ତାହାକୁ ଆଦ୍ୟ ଯମକ କୁହାଯାଏ ।

ଉଦାହରଣ :
“ବିପଦ ବି ପଦ ଚଞ୍ଚୁ ଘାତରେ ବିହାନ୍ତେ
ବୀର ସେ ବିରସେ ତମ କାମଶର କୃତେ ।” (ବୈଦେହୀଶ ବିଳାସ – ଉପେନ୍ଦ୍ର ଭଞ୍ଜ)

ଏହି ଦୃଷ୍ଟାନ୍ତରେ ପ୍ରଥମ ପାଦରେ ଥ‌ିବା ବିପଦ ଓ ବି ପଦ ଦ୍ବିତୀୟ ପାଦରେ ଥ‌ିବା ବୀର ସେ ବିରସେ ଉଚ୍ଚାରଣ ଦୃଷ୍ଟିରୁ ସମାନ । ମାତ୍ର ବିପଦର ଅର୍ଥ ବିପତ୍ତି, ବି ପଦର ଅର୍ଥ ପକ୍ଷୀର ପାଦ ଏବଂ ବୀର ସେ ର ଅର୍ଥ ସେ ହେଉଛନ୍ତି ବୀର, ବିରସେର ଅର୍ଥ ମନଦୁଃଖରେ ଭିନ୍ନ ଅର୍ଥ ହେବାରୁ ଯମକ ଅଳଙ୍କାର ହୋଇଅଛି । ପାଦର ଆଦ୍ୟରେ ଥ‌ିବାରୁ ଏହା ଆଦ୍ୟ ଯମକ ଅଳଙ୍କାର ।

(୨) ମଧ୍ୟଯମକ : ଭିନ୍ନାର୍ଥବୋଧକ ସମୋଚ୍ଚାରିତ ଶବ୍ଦର ପୁନରାବୃତ୍ତି ପାଦର ମଧ୍ୟରେ ଥିଲେ ମଧ୍ୟଯମକ ଅଳଙ୍କାର ହୁଏ ।

ଉଦାହରଣ :
“ବ୍ୟାକୁଳ ସଲିଳ – ଚର ସଲୀଳ ତେଜିଲେ
ବାଡ଼ ଲେଖା ଲେଖାଚିତ୍ର ଭାବକୁ ଭଜିଲେ ।”

ଏହି ଦୃଷ୍ଟାନ୍ତରେ ପ୍ରଥମ ପାଦ ମଧ୍ୟରେ ଥ‌ିବା ‘ସଲିଳ’ର ଅର୍ଥ ଜଳ ଏବଂ ‘ସଲୀଳ’ର ଅର୍ଥ କ୍ରୀଡ଼ା । ଦ୍ୱିତୀୟ ପାଦ ମଧ୍ୟରେ ଥ‌ିବା ‘ଲେଖା’ର ଅର୍ଥ ଚିତ୍ର ଏବଂ ‘ଲେଖା’ର ଅର୍ଥ ଲେଖାଯାଇଥିବା । ପାଦର ମଧ୍ୟରେ ଥ‌ିବାରୁ ଏହା

(୩) ପ୍ରାନ୍ତଯମକ : ଭିନ୍ନାର୍ଥବୋଧକ ସମ୍ମୋଚ୍ଚାରିତ ଶବ୍ଦର ପୁନରାବୃତ୍ତି ପାଦର ଶେଷରେ ଥିଲେ ପ୍ରାନ୍ତଯମକ ଅଳଙ୍କାର ହୁଏ।

ଉଦାହରଣ :
“କ୍ଷେପଣୀ କ୍ଷେପଣେ ତୋହରି ସଲିଳେ
ହୀରକର ଉତ୍ସ ଉଠିଲା ସଲୀଳେ ।”

ଏହି ଦୃଷ୍ଟାନ୍ତରେ ପ୍ରଥମ ପାଦ ପ୍ରାନ୍ତରେ ବ୍ୟବହୃତ, ‘ସଲିଳେ’ର ଅର୍ଥ ଜଳରେ ଏବଂ ଦ୍ଵିତୀୟ ପାଦ ପ୍ରାନ୍ତରେ ‘ସଲୀଳେ’ର ଅର୍ଥ ଲୀଳା ସହିତ ଭିନ୍ନାର୍ଥବୋଧକ ସମ୍ମୋଚ୍ଚାରିତ ହୋଇଥିବାରୁ ପ୍ରାନ୍ତଯମକ ଅଳଙ୍କାର ହୋଇଅଛି ।

(୪) ମାଳଯମକ : ଭିନ୍ନାର୍ଥବୋଧକ ସମ୍ମୋଚ୍ଚାରିତ ଶବ୍ଦସମୂହ ପାଦ ମଧ୍ୟରେ ମାଳବଦ୍ଧ ଭାବରେ ଥିଲେ ମାଳଯମକ ଅଳଙ୍କାର ହୁଏ।

ଉଦାହରଣ :
“ବୃହଭାନୁ ଭାନୁ ଭାନୁ ପ୍ରଭା ତାପ ନାହିଁ
ବୃତ ତମାଳମାଳ ମାଳତୀ ଲତା ଯହିଁ ।” (ବୈଦେହୀଶ ବିଳାସ – ଉପେନ୍ଦ୍ର ଭଞ୍ଜ)

ଏହି ଦୃଷ୍ଟାନ୍ତରେ ‘ଭାନୁ’ ଓ ‘ମାଳ’ ଶବ୍ଦ ଭିନ୍ନ ଅର୍ଥରେ ବାରମ୍ବାର ପ୍ରୟୋଗ ହୋଇଥିବାରୁ ମାଳଯମକ ଅଳଙ୍କାର ହୋଇଅଛି । ବୃହଭାନୁ -ଅଗ୍ନି, ଭାନୁ-ସୂର୍ଯ୍ୟ, ଭାନୁପ୍ରଭା-କିରଣ, ତମାଳ-ବୃକ୍ଷବିଶେଷ, ମାଳ-ସମୂହ, ମାଳତୀ-ଲତାବିଶେଷ ।

(୫) ସର୍ବଯମକ : ପଦର ସମସ୍ତ ପାଦରେ ସମାନ ସମାନ ଶବ୍ଦ ପୃଥକ ପୃଥକ ଅର୍ଥରେ ପ୍ରୟୋଗ କରାଯାଇଥିଲେ ସର୍ବଯମକ ଅଳଙ୍କାର ହୁଏ।

ଉଦାହରଣ :
“ଅହି-ମକର ତାପ ନାଶେ ଶୋଭା ସାରସଚକ୍ରେ
ଅହିମକର ତାପ ନାଶେ ଶୋଭା ସାରସଚକ୍ରେ ।” (ଲାବଣ୍ୟବତୀ – ଉପେନ୍ଦ୍ର ଭଞ୍ଜ)

ଏହି ଦୃଷ୍ଟାନ୍ତରେ ପ୍ରଥମ ପାଦରେ ବ୍ୟବହୃତ ଅହି-ସାପ, ମକର-କୁମ୍ଭୀର, ତାପ-ଦୁଃଖ, ସାରସ-ପଦ୍ମ, ଚକ୍ରେ- ସମୂହରେ ଅର୍ଥରେ ବ୍ୟବହୃତ ହୋଇଥିବା ବେଳେ ଦ୍ଵିତୀୟ ପାଦରେ ଅହିମକର-ସୂର୍ଯ୍ୟ, ତାପ-ଉଷ୍ମତା, ସାରସ-ହଂସ, ଚକ୍ର-ଚକ୍ରବାକ ଆଦି ଭିନ୍ନ ଅର୍ଥରେ ବ୍ୟବହୃତ ହୋଇଥିବାରୁ ସର୍ବଯମକ ଅଳଙ୍କାର ହୋଇଅଛି ।

୩. ଶ୍ଳେଷ :

ଶ୍ଳେଷ ଗୋଟିଏ ଶବ୍ଦାଳଙ୍କାର ।

ଲକ୍ଷଣ : ଯେଉଁ ଅଳଙ୍କାରରେ ଗୋଟିଏ ଶବ୍ଦ ଦୁଇ ବା ତହିଁରୁ ଅଧ୍ଵ ଭିନ୍ନ ଅର୍ଥ ପ୍ରକାଶ କରେ ତାହାକୁ ‘ଶ୍ଳେଷ’ ଅଳଙ୍କାର କୁହାଯାଏ ।
ମନେରଖ : ଶ୍ଳେଷ ଅଳଙ୍କାରରେ ଯେଉଁ ମୂଳ ଶବ୍ଦଟି ଏକାଧିକ ଅର୍ଥ ପ୍ରକାଶ କରୁଥାଏ ତାହାକୁ କ୍ଳିଷ୍ଟପଦ କୁହାଯାଏ । ଶ୍ଳିଷ୍ଟପଦର ଅର୍ଥକରଣ ଭଙ୍ଗୀକୁ ନେଇ ଏହି ଅଳଙ୍କାରକୁ ତିନି ଭାଗରେ ବିଭକ୍ତ କରାଯାଏ; ଯଥା – ଅଭଙ୍ଗ ଶ୍ଳେଷ, ସଭଙ୍ଗ ଶ୍ଳେଷ ଓ ଭଙ୍ଗାଭଙ୍ଗ ଶ୍ଳେଷ ।

ଉଦାହରଣ :
“ବାବୁ ନାକଶିରୀଦାନ ଯୋଗ୍ୟ ଯୋଷାକୁ
ବିହର କାନନ କର ଆଲିଙ୍ଗନକୁ ।’’ (ଉପେନ୍ଦ୍ର ଭଞ୍ଜ)

ଏହି ଦୃଷ୍ଟାନ୍ତରେ ପ୍ରଥମ ପାଦରେ ଥ‌ିବା ‘ନାକଶିରୀ’ ଓ ‘ଦାନ’ ପଦ ଦୁଇଟି କ୍ଲଷ୍ଟପଦ । ଏ ପଦ ଦୁଇଟି ଅଭଙ୍ଗ (ନଭାଙ୍ଗି) ରୂପେ ଦୁଇଟି ଭିନ୍ନ ଅର୍ଥ ପ୍ରକାଶ କରୁଛି ।

(୧) ଅଭଙ୍ଗ ଶ୍ଳେଷ – ଯେଉଁଠାରେ ଶବ୍ଦକୁ ନ ଭାଙ୍ଗି ଭିନ୍ ଭିନ୍ନ ଅର୍ଥ କରାଯାଏ, ସେଠାରେ ଅଭଙ୍ଗ ଶ୍ଳେଷ ହୁଏ ।

ଉଦାହରଣ :
“ମନ୍ଦାକ୍ଷରେ କାହା ମୁଖ ତୁ ଚାହିଁବୁ ନାହିଁ,
ଧୀଆନରେ ତାପରା ରସିବୁ ଅବା କାହିଁ ।”

ଏହି ଦୃଷ୍ଟାନ୍ତରେ ମନ୍ଦାକ୍ଷ – ଲଜ୍ଜା, ମନ୍ଦାକ୍ଷ – ସଂକୁଚିତ ନେତ୍ର, ଧୀଆନ – ଧ୍ୟାନ, ଧୀଆନରେ – ଅନ୍ଯବୁଦ୍ଧିରେ । ଏଠାରେ ପ୍ରଥମ ପାଦରେ ମନ୍ଦାକ୍ଷ ଓ ଦ୍ଵିତୀୟ ପାଦରେ ଧୀଆନ ଶବ୍ଦ ଅଭଙ୍ଗଭାବେ ଦୁଇଟି ଅର୍ଥ ପ୍ରକାଶ କରୁଥିବାରୁ ଅଭଙ୍ଗ ଶ୍ଳେଷ ଅଳଙ୍କାର ହୋଇଅଛି ।

(୨) ସଭଙ୍ଗ ଶ୍ଳେଷ : ଯେଉଁଠାରେ ଶବ୍ଦକୁ ଭାଙ୍ଗି ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ଅର୍ଥ କରାଯାଏ ସେଠାରେ ସଭଙ୍ଗ ଶ୍ଳେଷ ହୁଏ ।

ଉଦାହରଣ :
“ମଧୁପର ପଦ ଅନନ୍ତ ଶେଯେ
ପଦ୍ମାକାରର ମଣ୍ଡନତା ସର୍ଭେ ।” (ପ୍ରବନ୍ଧ ପୂର୍ଣ୍ଣଚନ୍ଦ୍ର – କବି ଯଦୁମଣି)

ମଧୁପର (ବିଷ୍ଣୁ)ଙ୍କର ପଦ ଅନନ୍ତ (ଅନନ୍ତ ନାଗ) ଶେଯେ ଥିବାବେଳେ ପଦ୍ମାକାରର (ଲକ୍ଷ୍ମୀଙ୍କର ହାତ)ର ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ବିଧାନ କରେ । କାରଣ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ବିଷ୍ଣୁଙ୍କର ପାଦ ସ୍ପର୍ଶ କରିଥା’ନ୍ତି । ଏଠାରେ ପଦକୁ ଭାଙ୍ଗି ଅର୍ଥ କରାଯାଇଥିବାରୁ ସଭଙ୍ଗ ଶ୍ଳେଷ ଅଳଙ୍କାର ହୋଇଅଛି ।

(୩) ଭଙ୍ଗାଭଙ୍ଗ : ଯେଉଁଠାରେ କୌଣସି ରଚନାରେ ଅଭଙ୍ଗ ଏବଂ ସଭ୍ୟଙ୍ଗ ଉଭୟ ଶ୍ଳେଷଥାଏ ଓ ଦ୍ବିବିଧ ଅର୍ଥ ପ୍ରକାଶ କରୁଥାଏ, ତାହାକୁ ଭଙ୍ଗାଭଙ୍ଗ ଶ୍ଳେଷ କୁହାଯାଏ ।

ଉଦାହରଣ :
“ବାବୁ ନାକଶିରୀ ଦାନ ଯୋଗ୍ୟ ଯୋଷାକୁ
ବିହର କାନନ କର ଆଲିଙ୍ଗନକୁ ।” (ବୈଦେହୀଶ ବିଳାସ – ଉପେନ୍ଦ୍ର ଭଞ୍ଜ)

ପଦର ପ୍ରଥମ ପାଦରେ ଥ‌ିବା ‘ନାକଶିରୀ’ ଏବଂ ‘ଦାନ’ ପଦ ଦୁଇଟିକୁ ନଭାଙ୍ଗି ଭିନ୍ନଭିନ୍ନ ଅର୍ଥ ପ୍ରକାଶ କରୁଅଛି –
ନାକଶିରୀ – ସ୍ଵର୍ଗ ସମ୍ପଦ ଏବଂ ନାସିକାର ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ
ଦାନ – ଦେବା ଏବଂ ଛେଦନ କରିବା
ପଦକୁ ନ ଭାଙ୍ଗି ଦୁଇଟି ଅର୍ଥ ପ୍ରକାଶ କରୁଥିବାରୁ ଏହା ଅଭଙ୍ଗ ଶ୍ଳେଷ ।

ପଦର ଦ୍ଵିତୀୟ ପାଦରେ ଥ‌ିବା ‘ବିହର’ ଓ ‘କାନନ’ ପଦ ଦ୍ଵୟକୁ ନଭାଙ୍ଗି ଗୋଟିଏ ଅର୍ଥ ଏବଂ ଏହି ପଦକୁ ଭାଙ୍ଗି ଅନ୍ୟ ଅର୍ଥ ପ୍ରକାଶ କରୁଛି ।
ଅଭଙ୍ଗ ଅର୍ଥ – ‘ବିହର କାନନ କର ଆଲିଙ୍ଗନକୁ’ ଅର୍ଥ ହେଲା – କାନନରେ ବିହାର କରି ଆଲିଙ୍ଗନ କର ।
ସଭଙ୍ଗ ଅର୍ଥ – ‘ବି-ହର କାନ-ନ କର ଆଲିଙ୍ଗନକୁ’ ଅର୍ଥ ହେଲା – କାନକୁ ଛେଦନ କର ଓ ଆଲିଙ୍ଗନ କର ନାହିଁ ।

(ଖ) ଅର୍ଥାଳଙ୍କାର :

ଶବ୍ଦର ଅର୍ଥ ଉପରେ ଗୁରୁତ୍ବ ଆରୋପ କରି ଯେଉଁ ଅଳଙ୍କାରର ସୃଷ୍ଟି, ତାହା ଅର୍ଥାଳଙ୍କାର । ଅର୍ଥାଳଙ୍କାରର ଭିଭିଭୂମି ହେଉଛି ଅର୍ଥ ବା ଭାବ । ଯାହାଦ୍ୱାରା କାବ୍ୟରେ ବ୍ୟବହୃତ ଅର୍ଥ ରମଣୀୟ । ଓ ଚିତ୍ତାକର୍ଷକ ହୋଇଥାଏ ।

କାବ୍ୟର ଯଥାର୍ଥ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ଅର୍ଥାଳଙ୍କାର ଉପରେ ନିର୍ଭରଶୀଳ । ଉପମା, ରୂପକ, ବ୍ୟତିରେକ, ଉତ୍ପ୍ରେକ୍ଷା, ଇତ୍ୟାଦି ଏହି ଶ୍ରେଣୀରେ ଅନ୍ତର୍ଭୁକ୍ତ ।

ଉପମା :
ସମଧର୍ମବିଶିଷ୍ଟ ଦୁଇଟି ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ଜାତୀୟ ବସ୍ତୁର ସାଦୃଶ୍ୟ କଥିତ ହେଲେ ଉପମା ଅଳଙ୍କାର ହୋଇଥାଏ । ଅର୍ଥାତ୍ ଉପମେୟ ଓ ଉପମାନର ସାଦୃଶ୍ୟ କଥିତ ହେଲେ ଉପମା ଅଳଙ୍କାର ହୁଏ । ଉପମାର ଚାରୋଟି ଅଙ୍ଗ ହେଉଛି – ଉପମେୟ, ଉପମାନ, ଉପମାବାଚକ ଶବ୍ଦ ଓ ସାଧାରଣ ଧର୍ମ ।

ଉପମେୟ – ଯାହା ବିଷୟରେ କୁହାଯାଏ ବା ଯେଉଁ ବସ୍ତୁକୁ ତୁଳନା କରାଯାଏ, ତାହା ଉପମେୟ ।
ଉପମାନ – ଯାହା ସହିତ ଉପମେୟକୁ ତୁଳନା କରାଯାଏ, ତାହା ଉପମାନ ।
ଉପମାବାଚକ ଶବ୍ଦ – ଯେଉଁ ଶବ୍ଦ ଉପମାନ ଓ ଉପମେୟ ମଧ୍ୟରେ ଥିବା ସାଧାରଣ ଧର୍ମକୁ ସଂଯୁକ୍ତ କରେ, ତାହା ଉପମାବାଚକ ଶବ୍ଦ ବା ଶବ୍ଦ । ଯଥା – ପ୍ରାୟ, ପରି, ଯଥା, ତଥା, ଯେହ୍ନେ, ଯେସନ, ତୁଲ୍ୟ ଇତ୍ୟାଦି ।
ସାଧାରଣ ଧର୍ମ – ଉପମେୟ ଓ ଉପମାନକୁ ଯେଉଁ ସାଧାରଣ ଗୁଣଦ୍ୱାରା ତୁଳନା କରାଯାଏ, ତାହା ସାଧାରଣ ଧର୍ମ ଅଟେ ।

ଉଦାହରଣ :
“ମୁହଁଟି ଚନ୍ଦ୍ରପରି ସୁନ୍ଦର ।’’
ଏହି ଦୃଷ୍ଟାନ୍ତରେ ‘ମୁହଁ’, ତୁଳନୀୟ; ତେଣୁ ଏହା ଉପମେୟ । ମୁହଁ ଚନ୍ଦ୍ର ସହିତ ତୁଳନା କରାଯାଉଥିବାରୁ ‘ଚନ୍ଦ୍ର’ ହେଉଛି ଉପମାନ । ‘ପରି’ ଶବ୍ଦ ଉଭୟଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ସହଯୋଗ ରକ୍ଷା କରୁଥିବାରୁ ଏହା ଉପମା ବାଚକ ଶବ୍ଦ । ଶବ୍ଦ ହେଉଛି ସାଧାରଣ ଧର୍ମ, ଯାହା ଉପମେୟ ଓ ଉପମାନକୁ ସାଧାରଣ ଗୁଣଦ୍ଵାରା ତୁଳନା କରାଯାଇଥାଏ ।

ଉପମା ଅଳଙ୍କାରକୁ ସାଧାରଣତଃ ତିନି ଭାଗରେ ବିଭକ୍ତ କରାଯାଇଥାଏ । ଯଥା –
(୧) ପୂଣ୍ଡୋପମା (୨) ଲୁପ୍ରୋପମା (୩) ମାଳୋପମା ।
(୧) ପୂର୍ଣ୍ଣୋପମା : ଯେଉଁଥିରେ ଉପମେୟ, ଉପମାନ, ଉପମାବାଚକ ଶବ୍ଦ ଏବଂ ସାଧାରଣ ଧର୍ମର ପ୍ରୟୋଗ ହୋଇଥାଏ, ସେଠାରେ ପୂର୍ଣ୍ଣୋପମା ଅଳଙ୍କାର ହୁଏ ।

ଉଦାହରଣ :
“ଖଣ୍ଡ ଖଣ୍ଡ ଧଳା ମେଘ ସୁନୀଳ ଅମ୍ବରେ
ଭାସଇ ବୋଇତ ଯଥା ନୀଳ ସମୁଦ୍ରରେ ।”

ଏହି ଦୃଷ୍ଟାନ୍ତରେ ସୁନୀଳ ଅମ୍ବରରେ ଖଣ୍ଡ ଖଣ୍ଡ ଧଳା ମେଘ ଉପମେୟ; ବୋଇତ ନୀଳ ସମୁଦ୍ରରେ ଉପମାନ; ଭାସିବା – ସାଧାରଣ ଧର୍ମ ଓ ‘ଯଥା’ ଉପମାବାଚକ ଶବ୍ଦ । (ନୀଳ ସମୁଦ୍ରରେ ବୋଇତ ଭାସିବା ପରି ଆକାଶରେ ଧଳାମେଘ ଭାସୁଛି ।)

(୨) ଲୁପ୍ତପମା : ଯେଉଁଠାରେ ଉପମାନ, ଉପମେୟ, ଉପମା ବାଚକ ଶବ୍ଦ ଓ ସାଧାରଣ ଧର୍ମ ମଧ୍ୟରୁ ଏକ ବା ଏକାଧ୍ଵକ ଅଙ୍ଗର ଲୋପ ହୋଇଥାଏ, ସେଠାରେ ଲୁସ୍ତୋପମା ଅଳଙ୍କାର ହୁଏ ।

ଉଦାହରଣ :
“ଯେତେ ରୁଣ୍ଡ ହୋଇଛନ୍ତି ନୃପତିଗଣ
ତୁଳାରାଶି ଅଗ୍ନି ଆମ୍ଭ ସାୟକ ଜାଣ ।” (ରୁକ୍ମିଣୀ ବିଭା କାର୍ତ୍ତିକ ଦାସ)

ଏହି ଦୃଷ୍ଟାନ୍ତରେ ଉପମେୟ – ନୃପତିଗଣ, ଉପମାନ – ତୁଳାରାଶି, ସାଧାରଣ ଧର୍ମ – ରୁଣ୍ଡହେବା, ଉପମାବାଚକ ଶବ୍ଦ ନାହିଁ, ତେଣୁ ଏହା ଲୁପ୍ରୋପମା ଅଳଙ୍କାର ।

(୩) ମାଳୋପମା : ଗୋଟିଏ ଉପମେୟର ଏକାଧିକ ଉପମାନ ଥିଲେ ସେଠାରେ ମାଳୋପମା ଅଳଙ୍କାର ହୁଏ ।

ଉଦାହରଣ :
“ମିଶିଯାଏ ଯଥା ପ୍ରଭାତୀ ତାରା ରବି କିରଣେ
ମିଶିଯାଏ ଯଥା ଜୀବାତ୍ମା ପରମାତ୍ମା ଚରଣେ
ମିଶିଯାଏ ଯଥା ଚପଳା ନୀଳ ଜଳଦ ଅଙ୍ଗେ
ମିଶିଗଲା ଯଥା ଅବଳା ସେହି ନୀଳ ତରଙ୍ଗେ ।

ଏହି ଦୃଷ୍ଟାନ୍ତରେ ଏକମାତ୍ର ଉପମେୟ ‘ଅବଳା’ ଏବଂ ଏକାଧ୍ଵକ ଉପମାନ ‘ପ୍ରଭାତୀ ତାରା’, ‘ଜୀବାତ୍ମା’ ଓ ‘ଚପଳା’ ଆଦି ବ୍ୟବହୃତ ହୋଇଛି । ସାଧାରଣ ଧର୍ମ ମିଶିଯିବା ଏବଂ ବାଚକ ଶବ୍ଦ ହେଉଛି ‘ଯଥା’ ଓ ‘ତଥା’; ତେଣୁ ଏହା ମାନୋପମା ଅଳଙ୍କାର ହୋଇଅଛି ।

ରୂପକ :

ଯେଉଁଠାରେ ଉପମାନ ଓ ଉପମେୟ ମଧ୍ୟରେ ଅଭେଦ କସ୍ତୁତ ହୋଇଥାଏ, ସେଠାରେ ରୂପକ ଅଳଙ୍କାର ହୁଏ । ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ହେଲେ ମଧ୍ୟ ଦୁହିଁଙ୍କୁ ଅଭିନ୍ନ ବୋଲି ଧରାଯାଏ । ଏଥ‌ିରେ ଉପମେୟଠାରେ ଉପମାନର ଆରୋପ କରାଯାଏ । ଏହା ମୁଖ୍ୟତଃ ତିନି ଭାଗରେ ବିଭକ୍ତ । ଯଥା – (୧) ପରମ୍ପରିତ ରୂପକ, (୨) ସାଙ୍ଗ ରୂପକ, (୩) ନିରଙ୍ଗ ରୂପକ ।

(୧) ପରମ୍ପରିତ ରୂପକ : ଯେଉଁଠାରେ ଗୋଟିଏ ବସ୍ତୁର ଆରୋପ ନିମିତ୍ତ ଅନ୍ୟ ଏକ ବସ୍ତୁର ଆରୋପ ଆବଶ୍ୟକ ହୋଇଥାଏ, ସେଠାରେ ପରମ୍ପରିତ ରୂପକ ଅଳଙ୍କାର ହୋଇଥାଏ ।

ଉଦାହରଣ :
“ଆଶା ପାରିଜାତ ଫୁଟିବ ହୃଦ ନନ୍ଦନ ବନେ
ଜ୍ଞାନ-ଭକ୍ତ-କର୍ମ ସୌରଭ ବ୍ୟାପିଯିବ ଭୁବନେ ।” (କୁସୁମାଞ୍ଜଳି – ମଧୁସୂଦନ ରାଓ)

ଏହି ଦୃଷ୍ଟାନ୍ତରେ ଆଶାକୁ ପାରିଜାତ ରୂପେ ବର୍ଣ୍ଣନା କରିବାରୁ ହୃଦୟରେ ନନ୍ଦନବନର ଆରୋପ କରାଯାଇଛି ଏବଂ ଜ୍ଞାନ-ଭକ୍ତ-କର୍ମକୁ ପାରିଜାତର ସୌରଭ ସହ ଅଭେଦ କଳ୍ପନା କରାଯାଇଛି । ତେଣୁ ଏହା ପରମ୍ପରିତ ରୂପକ ହୋଇଛି ।

(୨) ସାଙ୍ଗ ରୂପକ : ଯେଉଁଠାରେ ଉପମେୟର ବିଭିନ୍ନ ଅଙ୍ଗରେ ଉପମାନର ବିଭିନ୍ନ ଅଙ୍ଗ ଆରୋପିତ ହୁଏ, ସେଠାରେ ସାଙ୍ଗ ରୂପକ ଅଳଙ୍କାର ହୋଇଥାଏ ।

ଉଦାହରଣ :
“କବିତା ବନିତା କବି ତା ପିତା,
କହିବା ଲୋକ ତା’ର ଉପମାତା,
କଲେ ତାକୁ ଭୋଗ ରସିକ ନେତା,
କେତେ ହେଁ ଅବା ରହଇ ଯୋଗ୍ୟତା,
କୁମତି ଗୁଆଁର,
କେବଳ ବଇମାତ୍ର ଭାଇ ତାର ।” (ରସକଲ୍ଲୋଳ – ଦୀନକୃଷ୍ଣ ଦାସ)

ଏହି ଦୃଷ୍ଟାନ୍ତରେ ‘କବିତା’ରେ ‘ବନିତା’ର ଆରୋମ କରାଯିବାରୁ, ସେହି ଅନୁସାରେ କବିଙ୍କୁ ତା’ର ପିତା, କହିବା ଲୋକଙ୍କୁ ତା’ର ଉପମାତା, ପାଠକଙ୍କୁ ତା’ର ଉପଭୋକ୍ତା ଏବଂ ଗୁଆଁର (ମୂର୍ଖ)କୁ ତା’ର ବୈମାତ୍ରେୟ ଭାବରେ ଆରୋପିତ କରାଯାଇଛି । ତେଣୁ ଏହା ସାଙ୍ଗରୂପକ ଅଳଙ୍କାର ।

(୩) ନିରଙ୍ଗ ରୂପକ : ଯେଉଁଠାରେ ଗୋଟିଏ ଉପମେୟରେ ଗୋଟିଏ ଉପମାନର ଆରୋପ ହୋଇଥାଏ, ସେଠାରେ ନିରଙ୍ଗ ରୂପକ ଅଳଙ୍କାର ହୁଏ।

ଉଦାହରଣ :
“ଭବତଳେ ବିଭୁଦୟା ମୂର୍ତିମତୀ
ଧଉଳି – ଦର୍ପଣ ଦୟା ସ୍ରୋତସ୍ୱତୀ ।” (ଚିଲିକା – ରାଧାନାଥ ରାୟ)

ଏହି ଦୃଷ୍ଟାନ୍ତରେ ଦୟା ନଦୀରେ ବିଭୁଦୟାର ଅଭେଦ ପରିକଳ୍ପିତ ହୋଇଥିବାରୁ ନିରଙ୍ଗ ରୂପକ ଅଳଙ୍କାର ହୋଇଛି ।

ଉତ୍ପ୍ରେକ୍ଷା ଅଳଙ୍କାର :

ପ୍ରକୃତ ବସ୍ତୁରେ ଅପ୍ରକୃତ ବସ୍ତୁର ସମ୍ଭାବନା କରାଗଲେ, ସେଠାରେ ଉତ୍ପ୍ରେକ୍ଷା ଅଳଙ୍କାର ହୁଏ । ଏହା ଦୁଇ ପ୍ରକାର । ଯଥା – (୧) ବାତ୍‌କ୍ଷା, (୨) ପ୍ରତୀୟମାନ ଉକ୍ଷା ଅଳଙ୍କାର ।

(୧) ବାତ୍‌କ୍ଷା : ଯେଉଁଠାରେ ବାଚକ ଶବ୍ଦ (କି, କିବା, ଅବା, ବା, ସତେ, ଯେପରି, ଯେହ୍ନେ, ସିନା ଇତ୍ୟାଦି) ପ୍ରୟୋଗ ଦ୍ଵାରା ପ୍ରକୃତ ବସ୍ତୁକୁ ଅପ୍ରକୃତ ବସ୍ତୁରୂପେ ସମ୍ଭାବନା କରାଯାଏ, ସେଠାରେ ବାତ୍‌କ୍ଷା ଅଳଙ୍କାର ହୋଇଥାଏ ।

ଉଦାହରଣ :
“ଚୁମ୍ବି ଚରଣକୁ ଚିକୁରରାଜି ଦୋଳେ ଚରମେ
ମଦନ କେତନ ଉଡ଼ଇ କିବା ଶୋଭା ଆଶ୍ରମେ ।” (ଚନ୍ଦ୍ରଭାଗା – ରାଧାନାଥ ରାୟ)

ଏହି ଦୃଷ୍ଟାନ୍ତରେ ପ୍ରକୃତିବସ୍ତୁ (ନାୟିକା ଚନ୍ଦ୍ରଭାଗା)ର ଚିକୁରରାଜି (ପୃଷ୍ଠଦେଶ)କୁ ଶୋଭାଶ୍ରମ ରୂପେ ସମ୍ଭାବନା କରାଯାଇଥିବାରୁ ଏବଂ ବାତ୍ୟେକ୍ଷା ଅଳଙ୍କାର ହୋଇଛି ।

(୨) ପ୍ରତୀୟମାନ ଉତ୍ପ୍ରେକ୍ଷା ଅଳଙ୍କାର : ଯେଉଁଠାରେ ବାଚକ ଶବ୍ଦ ଉହ୍ୟ ରହି ପ୍ରକୃତ ବସ୍ତୁକୁ ଅପ୍ରକୃତ ବସ୍ତୁରୂପେ ସମ୍ଭାବନା କରାଯାଇଥାଏ, ସେଠାରେ ପ୍ରତୀୟମାନ ଉତ୍ପ୍ରେକ୍ଷା ଅଳଙ୍କାର ହୁଏ ।

ଉଦାହରଣ :
“ନ ହେଲେ ଏ ଘନକୁନ୍ତଳା ଘନ ସହିତ ତାରା
ଖସି ପଡ଼ିବାରୁ ଧରାରେ ବହିଯାଉଛି ଧାରା” (ଚନ୍ଦ୍ରଭାଗା – ରାଧାନାଥ ରାୟ)

ବ୍ୟତିରେକ ଅଳଙ୍କାର :
ଉପମାନଠାରୁ ଉପମେୟର ଆଧ‌ିକ୍ୟ ବର୍ଣ୍ଣିତ ହେଲେ ବ୍ୟତିରେକ ଅଳଙ୍କାର ହୁଏ ।

ଉଦାହରଣ :
“ନୀଳମାରେ ବାମା ଚାରୁ କେଶପାଶ
ତୋ ନୀଳ ବୀଚିକି କଲା ଉପହାସ ।” (ଚିଲିକା – ରାଧାନାଥ ରାୟ)

ଏହି ଦୃଷ୍ଟାନ୍ତରେ ଉପମାନ ‘ଚିଲିକାର ନୀଳ ବୀଚି’ ଅପେକ୍ଷା ଉପମେୟ ‘ପଦ୍ମାବତୀଙ୍କ କେଶପାଶ’ର ଆଧ୍ୟା ବର୍ଣ୍ଣିତ ହୋଇଥିବାରୁ ବ୍ୟତିରେକ ଅଳଙ୍କାର ହୋଇଛି ।

ବିଭାବନା ଅଳଙ୍କାର : କାରଣ ନ ଥାଇ କାର୍ଯ୍ୟର ଉତ୍ପତ୍ତି ହେଲେ ବିଭାବନା ଅଳଙ୍କାର ହୁଏ ।

ଉଦାହରଣ :
“କେ ବୋଲଇ ମୁହିଁ ଅଟଇ ପୁଳିଶ
ବିନା ମେଘେ ସୃଜି ପାରଇ କୁଳିଶ ।” (ଦରବାର – ରାଧାନାଥ ରାୟ)

ଏହି ଦୃଷ୍ଟାନ୍ତରେ କାରଣ (ମେଘ) ବିନା କାର୍ଯ୍ୟର ଉତ୍ପତ୍ତି (କୁଳିଶ ସୃଜିବା) ବର୍ଣ୍ଣିତ ହେବାରୁ ବିଭାବନା ଅଳଙ୍କାର ହୋଇଛି ।

Odisha State Board CHSE Odisha Class 12 Optional Odia Solutions Chapter 18 ବାଉଁଶରାଣୀ Textbook Exercise Questions and Answers.

+2 2nd Year Odia Optional Chapter 18 ବାଉଁଶରାଣୀ Question Answer

(କ) ବିକଳ୍ପ ସହ ସମ୍ଭାବ୍ୟ ଉତ୍ତରମୂଳକ ୧ ନମ୍ବର ବିଶିଷ୍ଟ ପ୍ରଶ୍ନ ।
(ସମ୍ଭାବ୍ୟ ଚାରୋଟି ମଧ୍ୟରୁ ଠିକ୍ ଉତ୍ତର ବାଛି ଲେଖ ।)

Question ୧।
କେଉଁ ବିଚାରଟି ଗଳ୍ପନାୟିକାଙ୍କ ଉପରେ ସବାର ହୋଇଗଲା ?
(କ) ବିବଦମାନ
(ଖ) ଅତିଭୌତିକ
(ଗ) ପ୍ରାଗୈତିହାସିକ
(ଘ) ପ୍ରାଗୈତିହାସିକ
ଉ –
(ଘ) ପ୍ରାଗୈତିହାସିକ

Question ୧।
ଗଳ୍ପନାୟିକାଙ୍କ ସ୍ଵାମୀଙ୍କ ସାଙ୍ଗରେ କିଏ ଆସିଥିଲେ ?
(କ) ମିସ୍ ଟିନା
(ଖ) ମିସ୍ ଲୁନା
(ଗ) ମିସ୍ ମିନା
(ଘ) ମିସ୍ ନିନା
ଉ –
(ଖ) ମିସ୍ ଲୁନା

Question ୩।
ମିସ୍ ଲୁନା କେଉଁଠାରୁ ଟ୍ରାନ୍ସଫର ହୋଇ ଆସିଥିଲେ ?
(କ) କଲିକତାରୁ
(ଖ) ବିହାରରୁ
(ଗ) ଜୟପୁରରୁ
(ଘ) ବାରିପଦାରୁ
ଉ –
(ଗ) ଜୟପୁରରୁ

Question ୪।
ମିସ୍ ଲୁନା କେଉଁ ବାଦ୍ୟଯନ୍ତ୍ର ଖୁବ୍ ସୁନ୍ଦର ଭାବରେ ବଜାଇ ପାରନ୍ତି ?
(କ) ଭାଓଲିନ୍
(ଖ) ମାଉଥ୍ ଅରଗାନ୍
(ଗ) ଗୀଟାର୍
(ଘ) ହାରମୋନିୟମ୍
ଉ –
(କ) ଭାଓଲିନ୍

Question ୫।
ନିଜକୁ ଖାଣ୍ଟି ଓଡ଼ିଆ ବୋଲି କିଏ ପ୍ରକାଶ କଲେ ?
(କ) ମିସ୍ ରୀନା
(ଖ) ମିସ୍ ଲିନା
(ଗ) ମିସ୍ ଲୁନା
(ଘ) ମିସ୍ ନିନା
ଉ –
(ଗ) ମିସ୍ ଲୁନା

Question ୬ ।
ଗଳ୍ପ ନାୟିକାଙ୍କ ସ୍ଵାମୀ ନିଃ ଚୌଧୁରୀ କେତୋଟି ସନ୍ତାନର ପିତା ?
(କ) ତିନୋଟି
(ଖ) ଦୁଇଟି
(ଗ) ପାଞ୍ଚୋଟି
(ଘ) ଚାରୋଟି
ଉ –
(ଗ) ପାଞ୍ଚୋଟି

Question ୭ ।
ମିସ୍ ଲୁନା କେଉଁ ହିସାବରେ ବହୁ ସାର୍ଟିଫିକେଟ୍ ହାସଲ କରିପାରିଥିଲେ ?
(କ) ଲେଖୁ
(ଖ) ବକ୍ତା
(ଗ) ଶିକାରୀ
(ଘ) ସମାଜସେବୀ
ଉ –
(ଗ) ଶିକାରୀ

Question ୮ ।
ନିଃ ଚୌଧୁରୀଙ୍କୁ ଫୋନ୍ କରି ବଡ଼ବ୍ୟସ୍ତ ଭାବରେ ଖୋଜୁଥିବା ତାଙ୍କ ବାନ୍ଧବୀଙ୍କ ନାମ କ’ଣ ?
(କ) ରଚନା
(ଖ) ଅର୍ଚ୍ଚନା
(ଗ) ମାମିନା
(ଘ) ବେବିନା
ଉ –
(ଖ) ଅର୍ଚ୍ଚନା

Question ୯ ।
ମଃ ଚୌଧୁରୀଙ୍କ ପ୍ରିୟବାନ୍ଧବୀ ଅର୍ଜନା କେଉଁଠାରେ ରହନ୍ତି ?
(କ) ଆସାମରେ
(ଖ) ନାଗପୁରରେ
(ଗ) କଲିକତାରେ
(ଘ) ବାଙ୍ଗାଲୋରରେ
ଉ –
(ଗ) କଲିକତାରେ

Question ୧୦ ।
କେତେଥର ଟାଇଫଏଡ୍‌ରୁ ଉଠି ଝିଅଟା ଚିଡ଼ା ଧରିଯାଇଛି ବୋଲି ମିସେସ୍ ଚୌଧୁରୀ କହିଲେ ?
(କ) ଦୁଇଥର
(ଖ) ତିନିଥର
(ଗ) ଚାରିଥର
(ଘ) ଥରେ
ଉ –
(ଖ) ତିନିଥର

(ଖ) କ୍ଷୁଦ୍ର ଉତ୍ତରମୂଳକ ୧ ନମ୍ବର ବିଶିଷ୍ଟ ପ୍ରଶ୍ନ । ଗୋଟିଏ ବାକ୍ୟରେ ଉତ୍ତର ଲେଖ ।

Question ୧ ।
ଅଜଣା ତଟରେ ଛିଡ଼ାହୋଇ ଅସ୍ଥିର ଜଳରାଶିରେ ଗଳ୍ପ ନାୟିକା କ’ଣ ଖୋଜୁଛନ୍ତି ବୋଲି ତାଙ୍କର ମନେହେଲା ?
ଉ –
ଅଜଣା ତଟରେ ଛିଡ଼ାହୋଇ ଅସ୍ଥିର ଜଳରାଶିରେ ଗଳ୍ପନାୟିକା ନିଜର ପ୍ରତିବିମ୍ବ ଖୋଜୁଛନ୍ତି ବୋଲି ତାଙ୍କର ମନେ ହେଲା ।

Question ୨।
ଭଦ୍ରମହିଳା ଖୁବ୍ ସୁନ୍ଦର ନାଚିପାରନ୍ତି ବୋଲି କିଏ କହିଲେ ?
ଉ –
ଭଦ୍ରମହିଳା ଖୁବ୍ ସୁନ୍ଦର ନାଚିପାରନ୍ତି ବୋଲି ମି. ଚୌଧୁରୀ କହିଲେ ।

Question ୩।
ମିସ୍ ଲୁନା କେଉଁ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟରେ ସେମାନଙ୍କ ସହିତ ଯିବାପାଇଁ ମିସେସ୍ ଚୌଧୁରୀଙ୍କୁ ଅନୁରୋଧ କଲେ ?
ଉ –
ମିସ୍ ଲୁନା ଶିକାର ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟରେ ସେମାନଙ୍କ ସହିତ ଯିବାପାଇଁ ମିସେସ୍ ଚୌଧୁରୀଙ୍କୁ ଅନୁରୋଧ କଲେ ।

Question ୪।
ମିସ୍ ଲୁନାଙ୍କର କେଉଁ ଗାଡ଼ିଟି ପେଣ୍ଡୁଭଳି ଫାଟକ ଆରପାଖକୁ ଗଡ଼ିଗଲା ?
ଉ –
ମିସ୍ ଲୁନାଙ୍କର କଳା ଫିଆଟ୍‌ ପେଣ୍ଡୁଭଳି ଫାଟକ ଆରପାଖକୁ ଗଡ଼ିଗଲା ।

Question ୫ ।
ଉଲ୍ କିଣି ସମୟ ନଷ୍ଟ କରିବା ଅପେକ୍ଷା ସୁଏଟର୍‌ କିଣିନେବା ଭଲ ବୋଲି କିଏ ମନ୍ତବ୍ୟ ଦେଲେ ?
ଉ –
ଉଲ୍ କିଣି ସମୟ ନଷ୍ଟ କରିବା ଅପେକ୍ଷା ସୁଏଟର୍ କଣିନେବା ଭଲ ବୋଲି ମି. ଚୌଧୁରୀ ମନ୍ତବ୍ୟ ଦେଲେ ।

Question ୬ ।
କାହା ଡାକରେ ମିସେସ୍ ଚୌଧୁରୀ ଉଠିଯିବାକୁ ବାଧ୍ୟ ହେଲେ ?
ଉ –
ସାନଝିଅ ଡାକରେ ମିସେସ୍ ଚୌଧୁରୀ ଉଠିଯିବାକୁ ବାଧ୍ୟ ହେଲେ ।

Question ୭।
ଗାଡ଼ି କିଏ ସିଜ୍ କରିନେଲେ ବୋଲି ମି. ଚୌଧୁରୀ କହିଲେ ?
ଉ –
ଗାଡ଼ି ପୋଲିସ୍ ସିଜ୍ କରିନେଲେ ବୋଲି ମି. ଚୌଧୁରୀ କହିଲେ ।

Question ୮।
ଆକ୍ସିଡେଣ୍ଟ୍ ପରେ ନିଃ. ଚୌଧୁରୀ ଲୁନାକୁ କେଉଁଠି ଛାଡ଼ିଦେଇ ଆସିଲେ ?
ଉ –
ଆକ୍ସିଡେଣ୍ଟ୍ ପରେ ମି.ଚୌଧୁରୀ ଲୁନାକୁ ହସ୍‌ପିଟାଲ୍‌ରେ ଛାଡ଼ିଦେଇ ଆସିଲେ ।

Question ୯।
ଗାଡ଼ି ଡ୍ରାଇଭିଙ୍ଗ୍ ସମୟରେ କିଏ ହେଭି ତ୍ରିଂକ୍ସ କରିଥିଲା ?
ଉ –
ଗାଡ଼ି ଡ୍ରାଇଭିଙ୍ଗ୍ ସମୟରେ ମିସ୍ ଲୁନା ହେଭି ତ୍ରିଂକ୍‌ କରିଥିଲା ।

Question ୧୦ ।
କାହାର ଡାହାଣ ହାତଟି ମିସେସ୍ ଚୌଧୁରୀଙ୍କର ମୁକୁଳିତ କେଶରାଶି ଉପରେ ଘୂରି ଆସିଲା ?
ଉ –
ମି. ଚୌଧୁରୀଙ୍କ ଡାହାଣ ହାତଟି ମିସେସ୍ ଚୌଧୁରୀଙ୍କର ମୁକୁଳିତ କେଶରାଶି ଉପରେ ଘୂରି ଆସିଲା ।

(ଗ) କ୍ଷୁଦ୍ର ଉତ୍ତରମୂଳକ ୨ ନମ୍ବର ବିଶିଷ୍ଟ ପ୍ରଶ୍ନ ଦୁଇଟି ବାକ୍ୟରେ ଉତ୍ତର ଲେଖ ।
(ଲେଖା ଓ ଲେଖକଙ୍କ ସୂଚନା ପାଇଁ ୧ ନମ୍ବର ଓ ଉତ୍ତର ପାଇଁ ୧ ନମ୍ବର ।)

Question ୧।
ମିସେସ୍ ଚୌଧୁରୀ ଘରଛାଡ଼ି ବାହାରକୁ ଯିବାପାଇଁ ସୁବିଧା ମନେକରନ୍ତି ନାହିଁ କାହିଁକି ?
ଉ –
‘ବାଉଁଶରାଣୀ’ ଗଳ୍ପରେ ଗାଳ୍ପିକା ବୀଣାପାଣି ମହାନ୍ତି ଏହା ଅନେକ ଉଲ୍ଲେଖ କରିଛନ୍ତି । ମିସେସ୍ ଚୌଧୁରୀ ଘରର ଅସୁବିଧା ଯୋଗୁଁ ବିଶେଷତଃ ଛୁଟିଦିନମାନଙ୍କରେ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଏକୁଟିଆ ଘରେ ଛାଡ଼ି ବାହାରକୁ ଯିବାପାଇଁ ସୁବିଧା ମନେକରନ୍ତି ନାହିଁ ।

Question ୨।
ଅର୍ଜନାଠାରୁ କେଉଁ ମନ୍ତ୍ର ଶିଖ୍ ନ ପାରିବା ନିଜର ଅପାରଗତା ବୋଲି ମିସେସ୍ ଚୌଧୁରୀ ଭାବିଛନ୍ତି ?
ଉ –
‘ବାଉଁଶରାଣୀ’ ଗଳ୍ପରେ ଗାଳ୍ପିକା ବୀଣାପାଣି ମହାନ୍ତି ଏହା ଅନେକ ଉଲ୍ଲେଖ କରିଛନ୍ତି । ଅର୍ଚ୍ଚନାଠାରୁ ମଣିଷକୁ ବଶୀଭୂତ କରି ରଖୁବାର ମନ୍ତ୍ର ଶିଖ୍ ନ ପାରିବା ନିଜର ଅପାରଗତା ବୋଲି ମିସେସ୍ ଚୌଧୁରୀ ଭାବିଛନ୍ତି ।

Question ୩ ।
ସାନଝିଅର ସ୍ଵାସ୍ଥ୍ୟ ସମ୍ପର୍କରେ ମି.ଚୌଧୁରୀ କ’ଣ ମନ୍ତବ୍ୟ ଦେଲେ ?
‘ବାଉଁଶରାଣୀ’ ଗଳ୍ପରେ ଗାଳ୍ପିକା ବୀଣାପାଣି ମହାନ୍ତି ଏହା ଅନେକ ଉଲ୍ଲେଖ କରିଛନ୍ତି । ସାନ ଝିଅର ସ୍ଵାସ୍ଥ୍ୟ ସମ୍ପର୍କରେ ମି. ଚୌଧୁରୀ କହିଲେ, ସେ ଦିନକୁ ଦିନ ଶୁଖୁ ଯାଉଥ‌ିବା ହେତୁ, ତା’କୁ ଡାକ୍ତର ଦେଖାଇ ଟନିକ୍ ଫନିକ୍ ଖାଇବାକୁ ନ ଦେଲେ, ତା’ର ହେଲ୍‌ ଖରାପ ହୋଇଯିବ ।

Question ୪।
ସକାଳେ ଚାରିଆଡ଼େ କ’ଣ ରାଷ୍ଟ୍ର ହୋଇଯିବ ବୋଲି ନିଃ ଚୌଧୁରୀ ଆଶଙ୍କା କଲେ ?
ଉ –
‘ବାଉଁଶରାଣୀ’ ଗଳ୍ପରେ ଗାଳ୍ପିକା ବୀଣାପାଣି ମହାନ୍ତି ଏହା ଅନେକ ଉଲ୍ଲେଖ କରିଛନ୍ତି । ଲୁନା ବାହାର ଷ୍ଟେଟ୍ର ଝିଅ ଓ ତାହାର ଏକ୍ସିଡେଣ୍ଟ୍ କଥା ସକାଳେ ଚାରିଆଡ଼େ ରାଷ୍ଟ୍ର ହୋଇଯିବ ବୋଲି ମି.ଚୌଧୁରୀ ଆଶଙ୍କା କଲେ ।

Question ୫ ।
ସଭ୍ୟତାର ନନ୍ଦିଘୋଷ ପ୍ରସଙ୍ଗ କାହିଁକି କୁହାଯାଇଛି ।
ଉ –
‘ବାଉଁଶରାଣୀ’ ଗଳ୍ପରେ ଗାଳ୍ପିକା ବୀଣାପାଣି ମହାନ୍ତି ଏହା ଉଲ୍ଲେଖ କରିଛନ୍ତି । ମିସେସ୍ ଚୌଧୁରୀ ନିଜକୁ ବାଉଁଶରାଣୀ ବୋଲି ଭାବିଛନ୍ତି ଓ ସବୁକିଛି ସହ୍ୟକରି ସେ ଯଦି ଆଗେଇ ନ ଯିବେ ତାହାହେଲେ ସଭ୍ୟତାର ନନ୍ଦିଘୋଷ ଅଟକିଯିବ ।

Question ୬।
ମୁଁ ଖାଣ୍ଟି ଓଡ଼ିଆ ଝିଅ ବୋଲି ମିସ୍ ଲୁନା କାହିଁକି କହିଲେ ?
ଉ –
‘ବାଉଁଶରାଣୀ’ ଗଳ୍ପରେ ଗାଳ୍ପିକା ବୀଣାପାଣି ମହାନ୍ତି ଏହା ଉଲ୍ଲେଖ କରିଛନ୍ତି । ମିସେସ୍ ଚୌଧୁରୀ ଯେତେବେଳେ ଲୁନାକୁ ଖୁବ୍ ସୁନ୍ଦର ଓଡ଼ିଆ କରିପାରୁଛନ୍ତି ବୋଲି କହିଲେ, ସେତେବେଳେ ମୁଁ ଖାଣ୍ଟି ଓଡ଼ିଆ ଝିଅ ବୋଲି ମିସ୍ ଲୁନା କହିଲେ ।

Question ୭ |
ମୋର ସ୍ଵାମୀ ନିହାତି ଖାମଖୁଲ ଭାବିବା ମୋର ଉଚିତ ନ ଥିଲା ବୋଲି କିଏ କାହିଁକି ଅନୁଭବ କଲେ ?
ଉ –
‘ବାଉଁଶରାଣୀ’ ଗଳ୍ପରେ ଗାଳ୍ପିକା ବୀଣାପାଣି ମହାନ୍ତି ଏହା ଉଲ୍ଲେଖ କରିଛନ୍ତି । ଯେହେ ମିସେସ୍ ଚୌଧୁରୀଙ୍କର କଷ୍ଟଟା ତାଙ୍କ ସ୍ବାମୀ ଅନୁଭବ କରିଥାନ୍ତି ବହୁବାର ଏବଂ ବିଭିନ୍ନ ପ୍ରଶଂସା ମାଧ୍ୟମରେ କହିଥାନ୍ତି, ସେଥ୍ପାଇଁ ‘ମୋର ସ୍ଵାମୀ ନିହାତି ଖାମୂଲ ଭାବିବା ମୋର ଉଚିତ୍ ନଥିଲା’ ବୋଲି ମିସେସ୍ ଚୌଧୁରୀ ଅନୁଭବ କଲେ ।

Question ୮।
ମି. ଚୌଧୁରୀଙ୍କର ଅସ୍ବସ୍ତିକର ମୁହଁଟା କାହିଁକି କୁହୁଳି ଉଠିଲା ?
ଉ –
‘ବାଉଁଶରାଣୀ’ ଗଳ୍ପରେ ଗାଳ୍ପିକା ବୀଣାପାଣି ମହାନ୍ତି ଏହା ଉଲ୍ଲେଖ କରିଛନ୍ତି । ମିସେସ୍ ଚୌଧୁରୀ ଲୁନା କଥାରେ ଯିବାକୁ ରାଜି ହୋଇଯିବାରୁ ମି.ଚୌଧୁରୀଙ୍କର ଅସ୍ଵସ୍ତିକ ମୁହଁଟା କୁହୁଳି ଉଠିଲା ।

Question ୯।
ସ୍ଵାମୀଙ୍କର କେଉଁ ଭଙ୍ଗୀ ଏବେବି ଅତୁଟ ଅକ୍ଷତ ଥିଲା ପରି ମିସେସ୍ ଚୌଧୁରୀଙ୍କର ମନେହୁଏ ?
ଉ –
‘ବାଉଁଶରାଣୀ’ ଗଳ୍ପରେ ଗାଳ୍ପିକା ବୀଣାପାଣି ମହାନ୍ତି ଏହା ଉଲ୍ଲେଖ କରିଛନ୍ତି । ସ୍ଵାମୀଙ୍କର ମୁହଁ ଓ କଥାର ଭଙ୍ଗୀ ଏବେବି ଅତୁଟ ଅକ୍ଷତ ଥିଲାପରି ମିସେସ୍ ଚୌଧୁରୀଙ୍କର ମନେହୁଏ ।

Question ୧୦ ।
ମୁଁ ନିଜେ ହିଁ ତ ଭାଗ୍ୟ ଉପରେ ବିଶ୍ଵାସ କରେନା, କର୍ମର ଫଳବି ସମସ୍ତଙ୍କୁ ପ୍ରାପ୍ତହୁଏ ନାହିଁ- ଏକଥା କିଏ କେଉଁ ପ୍ରସଙ୍ଗରେ କହିଥିଲେ ?
ଉ –
‘ବାଉଁଶରାଣୀ’ ଗଳ୍ପରେ ଗାଳ୍ପିକା ବୀଣାପାଣି ମହାନ୍ତି ଏହା ଉଲ୍ଲେଖ କରିଛନ୍ତି । ବଡ଼ପୁଅ କିଶୋରର ପାଠପଢ଼ା ପ୍ରିପାରେସନ୍ କଥା ବୁଝିବାକୁ ଯାଇ ମି.ଚୌଧୁରୀ କହିଥିଲେ, ମୁଁ ନିଜେ ହିଁ ଭାଗ୍ୟ ଉପରେ ବିଶ୍ଵାସ କରେନା, କର୍ମର ଫଳବି ସମସ୍ତଙ୍କୁ ପ୍ରାପ୍ତ ହୁଏ ନାହିଁ ।

(ଘ) ଅଳ୍ପ ଦୀର୍ଘ ଉତ୍ତରମୂଳକ ୩ ନମ୍ବର ବିଶିଷ୍ଟ ପ୍ରଶ୍ନ । ୩୦ଟି ଶବ୍ଦ ମଧ୍ୟରେ ଉତ୍ତର ଲେଖ ।
(ଲେଖା ଓ ଲେଖକଙ୍କ ସୂଚନା ପାଇଁ ୧ ନମ୍ବର ଓ ଉତ୍ତର ପାଇଁ ୨ ନମ୍ବର ।)

Question ୧।
ସେଦିନ ପିକ୍‌ନିକ୍‌ରେ ସରଳା କ’ଣ କହୁଥିଲା ?
ଉ –
‘ବାଉଁଶରାଣୀ’ ଗଳ୍ପରେ ଗାଳ୍ପିକା ବୀଣାପାଣି ମହାନ୍ତି ଏହା ଉଲ୍ଲେଖ କରିଛନ୍ତି । ସେଦିନ ପିକ୍‌ନିକ୍‌ରେ ମିସେସ୍ ଚୌଧୁରୀଙ୍କ ସରଳା କହୁଥିଲା, କିଛିଦିନ ଘର କଲାପରେ, ସ୍ଵାମୀମାନେ ସେମିତି ଅବାଗିଆ ହୋଇଯାନ୍ତି ମଝିରେ ମଝିରେ । ହେଲେ ଘରଛାଡ଼ି ସ୍ତ୍ରୀ ପିଲା ପରିତ୍ୟାଗ କରି ଖୁବ୍ କ୍ୱଚିତ୍ ସ୍ବାମୀ ଛାଡ଼ିଯାଆନ୍ତି । ସ୍ତ୍ରୀ ଯଦି ବୁଦ୍ଧିମତୀ ହୁଏ, ଆଙ୍କୁଶ ଠିକ୍ ଆଣ୍ଟି ଧରିଥାଏ, ତେବେ ସେଥୁ କେହି ମୁକୁଳନ୍ତି ନାହିଁ । ସବୁକିଛି ନିର୍ଭର କରେ ସ୍ତ୍ରୀର ବୁଦ୍ଧି ଉପରେ ।

Question ୨।
ଗଳ୍ପ ନାୟିକାଙ୍କ ମାନସିକ ସ୍ତରରେ ଆସିଥିବା ଦୌଡ଼ାଦୌଡ଼ି ପ୍ରସଙ୍ଗର ହେତୁ କ’ଣ ?
ଉ –
‘ବାଉଁଶରାଣୀ’ ଗଳ୍ପରେ ଗାଳ୍ପିକା ବୀଣାପାଣି ମହାନ୍ତି ଏହା ଉଲ୍ଲେଖ କରିଛନ୍ତି । ଗଳ୍ପନାୟିକା ଦର୍ପଣରେ ନିଜର ମୁହଁ ଦେଖୁ ଜାଣିପାରିଛନ୍ତି, ସନ୍ତାନ ଜନ୍ମକଲାପରେ, ପୁରୁଷଠାରୁ ସାନହେଲେ ବି ନିଜର ବୟସକୁ ଧରିହୁଏ ନାହିଁ । ସେଥୂପାଇଁ ଅଣନିଃଶ୍ୱାସୀ ହୋଇ ଦୌଡ଼ିବାକୁ ପଡ଼େ । ପାଞ୍ଚଟି ସନ୍ତାନର ଜନନୀ ହେଲାପରେ ସେ ବୟସକୁ ଧରି ରଖୁବା ପାଇଁ ଦୌଡ଼ାଦୌଡ଼ିରୁ ଅବ୍ୟାହତି ନେବାକୁ ଚାହିଁଲେ ମଧ୍ୟ, ତାହା ସମ୍ଭବ ହୁଏନାହିଁ ।

Question ୩।
ପ୍ରଥମ ଦେଖାରେ ହସିଦେଇ ଲୁନା ମିସେସ୍ ଚୌଧୁରୀଙ୍କୁ କ’ଣ କହିଲେ ?
ଉ –
‘ବାଉଁଶରାଣୀ’ ଗଳ୍ପରେ ଗାଳ୍ପିକା ବୀଣାପାଣି ମହାନ୍ତି ଏହା ଉଲ୍ଲେଖ କରିଛନ୍ତି । ପ୍ରଥମ ଦେଖାରେ ହସିଦେଇ ଲୁନା ମିସେସ୍ ଚୌଧୁରୀଙ୍କୁ କହିଲେ, ‘ଆପଣଙ୍କ ପ୍ରଶଂସା ଶୁଣିଶୁଣି ମୁଁ କ୍ଲାନ୍ତ ହୋଇ ପଡ଼ିଲିଣି । ଆଜି କେବଳ ଆପଣଙ୍କ କଥା ଶୁଣି ମୋର ସନ୍ଧ୍ୟାଟା ହିଁ ଯାଇଛି । ପୁନଶ୍ଚ ମି. ଚୌଧୁରୀ ଆଜି ରାତିରେ ହିଁ ଆପଣଙ୍କ ସହିତ ଦେଖା କରିବାକୁ ହେବ ବୋଲି ମୋତେ ନେଇ ଆସିଛନ୍ତି ।’ ଆସନ୍ତାକାଲି ସେମାନେ ଶିକାରକୁ ଯିବେ ଏବଂ ତାଙ୍କ ସହିତ ଯିବାପାଇଁ ପ୍ରସ୍ତାବ ରଖୁଛନ୍ତି ।

Question ୪।
‘କେମିତି ଲାଗିଲା ଲୁନାକୁ ?’- ସ୍ଵାମୀଙ୍କର ଏହି ପ୍ରଶ୍ନରେ ମିସେସ୍ ଚୌଧୁରୀ ମନେମନେ କ’ଣ ଭାବିଲେ ?
ଉ –
‘ବାଉଁଶରାଣୀ’ ଗଳ୍ପରେ ଗାଳ୍ପିକା ବୀଣାପାଣି ମହାନ୍ତି, ଏହା ଉଲ୍ଲେଖ କରିଛନ୍ତି । ସ୍ଵାମୀଙ୍କର ଏହି ପ୍ରଶ୍ନରେ ମିସେସ୍ ଚୌଧୁରୀ ମନେ ମନେ ଭାବିଲେ- ‘ନାହିଁ ଗୋ ନାହିଁ । ସବୁ ଝିଅପରି ଲୁନା ବି ଝିଅଟିଏ । ହେଲେ ତା’ର ବୟସ ଅତି ଅଳ୍ପ । ମୁଁ ତାକୁ ନଷ୍ଟ ହେବାକୁ ଦେବି ନାହିଁ ଏବଂ ସେଇଥପାଇଁ ତୁମର ଅନିଚ୍ଛାସତ୍ତ୍ବେ ତ ଯିବାକୁ ରାଜିହେଲି ।
ଦେହ କାହିଁକି କ’ଣ ହେବ ?’’

Question ୫।
ସୋଫା ଉପରେ ବସିପଡ଼ି ଲୁନ ସମ୍ପର୍କରେ ମି. ଚୌଧୁରୀ କ’ଣ କହିଲେ ?
ଉ –
‘ବାଉଁଶରାଣୀ’ ଗଳ୍ପରେ ଗାଳ୍ପିକ ବୀଣାପାଣି ମହାନ୍ତି, ଏହା ଉଲ୍ଲେଖ କରିଛନ୍ତି । ସୋଫା ଉପରେ ବସିପଡ଼ି ଲୁନ ସମ୍ପର୍କରେ ନିଃ.ଚୌଧୁରୀ କହିଲେ, ଲୁନା ଅତି ଅଦ୍ଭୁତ ଝିଅ । ସେ ସମଗ୍ର ପୃଥ‌ିବୀର ତୃତୀୟାଂଶ ଏକା ଏକା ବୁଲି ଆସିଲାଣି । ଡର, ଭୟ, ସଙ୍କୋଚ ସେ କିଛି ହେଲେ ଜାଣେ ନାହିଁ । ଶିକାରୀ ହିସାବରେ ମଧ୍ୟ ତାହାର ବହୁତ ସାର୍ଟିଫିକେଟ୍ ରହିଛି ।

Question ୬।
ସ୍ଵାମୀଙ୍କୁ ତାଙ୍କର ପ୍ରିୟ ବାନ୍ଧବୀ ଅର୍ଜନା ସମ୍ପର୍କରେ ମିସେସ୍ ଚୌଧୁରୀ କ’ଣ କହିଲେ ?
ଉ –
‘ବାଉଁଶରାଣୀ’ ଗଳ୍ପରେ ଗାଳ୍ପିକା ବୀଣାପାଣି ମହାନ୍ତି, ଏହା ଉଲ୍ଲେଖ କରିଛନ୍ତି । ମିସେସ୍ ଚୌଧୁରୀ କଥା ବଦଳାଇବା ପାଇଁ ସ୍ଵାମୀଙ୍କୁ ତାଙ୍କର ପ୍ରିୟବାନ୍ଧବୀ ଅର୍ଚ୍ଚନା କଥା କହିଥିଲେ । ସେ କହିଥିଲେ, ଅର୍ଜନା ଆଜି ଫୋନ୍ କରିଥିଲା । ବଡ଼ ବ୍ୟସ୍ତହୋଇ ତୁମକୁ ଖୋଜୁଥିଲା । ଯେତେ ପଚାରିଲେ ବି କ’ଣ ଦରକାର କୁହ, ସେ କିଛି କହି ନ ଥିଲା । ଅଫିସ୍ ଆୱାରରେ ତାଙ୍କୁ ଡିଷ୍ଟର୍ବ କରିବା ଠିକ୍ ନୁହେଁ ବୋଲି ଯେତେ ବୁଝାଇଲେ ବି ସେ ବୁଝି ନଥିଲା ।

Question ୭।
ଏକ ବିବାହିତା ସ୍ତ୍ରୀ କେଉଁକଥା ଆଶା କରିନଥାଏ ?
ଉ
‘ବାଉଁଶରାଣୀ’ ଗଳ୍ପରେ ଗାଳ୍ପିକା ବୀଣାପାଣି ମହାନ୍ତି ଏହା ଉଲ୍ଲେଖ କରିଛନ୍ତି । ମିସେସ୍ ଚୌଧୁରୀଙ୍କ ମନରେ ତାଙ୍କ ସ୍ଵାମୀଙ୍କୁ ନେଇ ଭାବାନ୍ତର ସୃଷ୍ଟି ହୋଇଥିଲେ । ସେ ଜାଣିଥିଲେ କୌଣସି ବିବାହିତା ସ୍ତ୍ରୀ ସ୍ଵାମୀଙ୍କୁ ଦାସାନୁଦାସ କରି ରଖିବାକୁ ଚାହିଁ ନଥାଏ କିମ୍ବା ତାଙ୍କ ସ୍ବାମୀ ତାଙ୍କୁ ଖେଳଣା କଣ୍ଢେଇ କରି ଖେଳିବାକୁ ପସନ୍ଦ କରିନଥାଏ ।

Question ୮।
‘ଦୀପ ଦେହରେ ସଳିତା’ର ପ୍ରସଙ୍ଗର ତାତ୍ପର୍ଯ୍ୟ କ’ଣ ?
ଉ –
‘ବାଉଁଶରାଣୀ’ ଗଳ୍ପରେ ଗାଳ୍ପିକା ବୀଣାପାଣି ମହାନ୍ତି ଏହା ଉଲ୍ଲେଖ କରିଛନ୍ତି । ସ୍ଵାମୀଙ୍କ ଚରିତ୍ରହୀନ ସ୍ଵେଚ୍ଛାଚାରୀ ସ୍ଵଭାବରେ ମିସେସ୍ ଚୌଧୁରୀ ଭାଙ୍ଗି ପଡ଼ିଛନ୍ତି । ଅତି ଅସହାୟ ଭାବେ ବିଚାର କରିଛନ୍ତି, ଦୀପ ଦେହରେ ସଳିତାର ପୁଣି, ଆଲୋକ ଦେବାର ଏକ ନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟ ସମୟ ଅଛି । ଅର୍ଥାତ୍‌, ସେ ଜଳିଜଳି ଆଉ ସ୍ଵାମୀଙ୍କୁ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ କରିବା ପାଇଁ ଚାହିଁନାହାଁନ୍ତି କାରଣ ସେ ମାନସିକ ସ୍ତରରେ ଥକି ପଡ଼ିଛନ୍ତି ।

Question ୯।
ବାଉଁଶରାଣୀ ପରି କାହାର ନାଚ କିପରି ଚାଲିଛି ?
ଉ –
‘ବାଉଁଶରାଣୀ’ ଗଳ୍ପରେ ଗାଳ୍ପିକା ବୀଣାପାଣି ମହାନ୍ତି ଏହା ଉଲ୍ଲେଖ କରିଛନ୍ତି । ସ୍ଵାମୀଙ୍କ ବ୍ୟବହାରରେ ଓ ତାଙ୍କର ଛଳନାପୂର୍ଣ୍ଣ କଥାରେ, ମିସେସ୍ ଚୌଧୁରୀ ଥକି ପଡ଼ିଛନ୍ତି । ସେ ନିଜକୁ ଅସହାୟ ବାଉଁଶରାଣୀ ବୋଲି ଚିନ୍ତା ନାଚ ଚାଲିଛି । ଟିକିଏ ଅସାବଧାନ ହେଲେ ସେ ଗଳି ପଡ଼ିବେ କୋଉ ଅଦୃଶ୍ୟ ଗହ୍ଵରରେ, ଯାହାଦ୍ଵାରା ତାଙ୍କର ସତ୍ତା ଚିରଦିନ ପାଇଁ ଲୋପ ପାଇଯିବ ।

Question ୧୦ ।
ରାତିରେ କ’ଣ କହି ମିସେସ୍ ଚୌଧୁରୀ ଶୋଇ ପଡ଼ିବା ପାଇଁ ସ୍ଵାମୀଙ୍କୁ ପରାମର୍ଶ ଦେଲେ ?
ଉ –
‘ବାଉଁଶରାଣୀ’ ଗଳ୍ପରେ ଗାଳ୍ପିକା ବୀଣାପାଣି ମହାନ୍ତି ଏହା ଉଲ୍ଲେଖ କରିଛନ୍ତି । ମିସେସ୍ ଚୌଧୁରୀ ସ୍ଵାମୀଙ୍କର ଛଳନାପୂର୍ଣ୍ଣ କଥାରେ, ତାଙ୍କ ସହିତ ସମ୍ପର୍କ ରକ୍ଷା କରିବାକୁ ଚାହୁଁ ନ ଥିଲେ । କୌଣସି ପ୍ରକାରେ କଥାକୁ ବଦଳାଇ ଦେବାପାଇଁ, ରାତି ଅନେକ ହେଲାଣି, ଶୋଇପଡ଼, ସକାଳୁ ମତେ ନିଦ ଲାଗିଯାଇପାରେ । ତୁମେ ଆଗେ ଉଠିଲେ ଡାକିବ, କିଛି ଫଳ ନେଇ ଲୁନାକୁ ଆଗେ ହସ୍‌ପିଟାଲ୍‌ରେ ଦେଖିବାକୁ ହେବ । ଏହିଭଳି କଥାକହି ମିସେସ୍ ଚୌଧୁରୀ ସ୍ଵାମୀଙ୍କୁ ଶୋଇ ପଡ଼ିବା ପାଇଁ ପରାମର୍ଶ ଦେଇଥିଲେ ।

(ଙ) ଦୀର୍ଘ ଉତ୍ତରମୂଳକ ୫ ନମ୍ବର ବିଶିଷ୍ଟ ପ୍ରଶ୍ନ । ୧୫୦ଟି ଶବ୍ଦ ମଧ୍ୟରେ ଉତ୍ତର ଲେଖ ।

Question ୧।
ଏକ ପ୍ରତୀକଧର୍ମୀ କ୍ଷୁଦ୍ରଗଳ୍ପ ଭାବରେ ‘ବାଉଁଶ ରାଣୀ’ କ୍ଷୁଦ୍ରଗଳ୍ପର ସାର୍ଥକତା ଦର୍ଶାଅ ।
ଉ –
ଲେଖୁ ବୀଣାପାଣି ମହାନ୍ତି ଆଧୁନିକ ଗଳ୍ପ ସାହିତ୍ୟରେ ଜଣେ ଅପ୍ରତିଦ୍ଵନ୍ଦୀ ସ୍ରଷ୍ଟା କହିଲେ ଅତ୍ୟୁକ୍ତି ହେବନାହିଁ । ସମାଜର ବିଭିନ୍ନ ପ୍ରସଙ୍ଗକୁ ସେ ପ୍ରତୀକାତ୍ମକ ଭାବେ ପରିପ୍ରକାଶ କରନ୍ତି । ବିଶେଷକରି ନାରୀର ସମ୍ମାନ, ସ୍ଵାଭିମାନ ଓ ମନସ୍ତତ୍ତ୍ଵକୁ ସେ ଯଥାର୍ଥ ଭାବରେ ଉପସ୍ଥାପନ କରନ୍ତି । ‘ବାଉଁଶରାଣୀ’କୁ ସେ ପ୍ରତୀକଭାବରେ ଗ୍ରହଣ କରି ପ୍ରକାର ବିପଦପୂର୍ଣ୍ଣ ଖେଳ ଦେଖାଏ । ଉଚ୍ଚାରେ ବନ୍ଧାଯାଇଥ‌ିବା ଦଉଡିରେ, ବାଉଁଶ ଖଣ୍ଡିଏ ଧରି, ବାଉଁଶ ସାହାଯ୍ୟରେ ନିଜର ଭାରସାମ୍ୟ ରକ୍ଷାକରି ବାଉଁଶରାଣୀ ଏ ମୁଣ୍ଡରୁ ସେ ମୁଣ୍ଡ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଚାଲିଯାଏ । ସେ ଯଦି ସାମାନ୍ୟଭାବେ ଭାରସାମ୍ୟ ରକ୍ଷା କରିବାରେ ଭୁଲ୍ କରେ, ତାହାହେଲେ ତଳକୁ ଖସିପଡ଼ି ଜୀବନ ଦେବାର ସମ୍ଭାବନା ଥାଏ । ଏହାକୁ ଗାଳ୍ପିକା ପ୍ରତୀକ ଭାବେ ଗ୍ରହଣ କରି, ମିସେସ୍ ଚୌଧୁରୀଙ୍କର ସାଂସାରିକ ଜୀବନଯାପନର ବିପଦ ରହିଥିଲା ବୋଲି ଉଲ୍ଲେଖ କରିଛନ୍ତି ।

ମିଷ୍ଟର ଚୌଧୁରୀ ଜଣେ ମଦ୍ୟପ, ଚରିତ୍ରହୀନ ବ୍ୟକ୍ତି । ଘରେ ପାଞ୍ଚପାଞ୍ଚଟା ପିଲା ଓ ସ୍ତ୍ରୀ ଥିଲେ ମଧ୍ୟ ସେ ଅଫିସ୍ ଯିବା ବାହାନାରେ ମହିଳା କର୍ମଚାରୀମାନଙ୍କ ସହିତ ଅନ୍ତରଙ୍ଗ ସମ୍ପର୍କ ରଖନ୍ତି । ସ୍ତ୍ରୀଙ୍କୁ ମନରଖା କଥାକହି କୌଣସି ଉପାୟରେ ଭୁଲାଇ ଦିଅନ୍ତି। ବିଲେଇ ଆଖୁଜି କ୍ଷୀର ପିଇଲା ଭଳି ସେ ଭାବନ୍ତି, ତାଙ୍କର ସେହି ଦୁର୍ବଳତାକୁ ସ୍ତ୍ରୀ ଜାଣିପାରନ୍ତି ନାହିଁ; ମାତ୍ର ମିସେସ୍ ଚୌଧୁରୀ ସ୍ଵାମୀଙ୍କର ସବୁ ଦୁର୍ବଳ ଦିଗକୁ ସ୍ପଷ୍ଟଭାବେ ଜାଣନ୍ତି । ମାତ୍ର ନ ଜାଣି ପାରିବାର ଅଭିନୟ କରନ୍ତି । ବରଂ ସ୍ଵାମୀଙ୍କର ସବୁକଥାକୁ ସେ ବିଶ୍ଵାସ କରୁଛନ୍ତି ବୋଲି ଜଣାଇ ଦିଅନ୍ତି । ଜୀବନସାରା ଏଭଳି ପରିସ୍ଥିତିର ସମ୍ମୁଖୀନ ହୋଇ ମାନସିକ ସ୍ତରରେ ବେଶ୍ ଅସହାୟ ମନେକରନ୍ତି ।

କାରଣ ଦେହ ମିଳାଇ ସଂସାର କରିଛନ୍ତି ସିନା, ମନ ମିଳାଇ କେବେହେଲେ ସୁଖ ଅନୁଭବ କରି ନାହାଁନ୍ତି । ବରଂ ସାଂସାରିକ ଜୀବନରେ ଅଭିନୟ କରି ନାହାଁନ୍ତି । ସ୍ଵାମୀ ତାଙ୍କର ବାନ୍ଧବୀମାନଙ୍କୁ ଆଣି ଅୟସ କରିଛନ୍ତି । ଏସବୁ ଦେଖ୍ ସେ ବ୍ୟସ୍ତ ହୋଇଛନ୍ତି । ଭାବିଛନ୍ତି, ଦୀପ ଦେହରେ ସଳିତାର ପୁଣି ଆଲୋକ ଦେବାର ନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟ ସମୟ ଅଛି । ସେହି ସମୟକୁ ସେ ଅତିକ୍ରାନ୍ତ କରିଛନ୍ତି । କେଉଁ ଅଦୃଶ୍ୟ ଗହ୍ଵରରେ । ତାଙ୍କର ସତ୍ତା ଚିରଦିନ ପାଇଁ ଲୋପ ପାଇଯିବ । ନିଜର ସତ୍ତାକୁ, ମୋହକୁ ସେ ବଜାୟ ଭୀଷଣ କଷ୍ଟକର ମନେ ହୋଇଛି । ପ୍ରତି ମୁହୂର୍ତ୍ତରେ ସେ ଅସହିଷ୍ଣୁ ହୋଇ ପଡ଼ିଲେ ବି ବଞ୍ଚିବା ପାଇଁ ବାଧ୍ୟ ହୋଇଛନ୍ତି ।

Question ୫।
‘ବାଉଁଶରାଣୀ’ କ୍ଷୁଦ୍ରଗଳ୍ପର ନାମକରଣ ସାର୍ଥକତା ପ୍ରତିପାଦନ କର ।
ଉ –
ସନ୍ତାନଟିଏ ଜନ୍ମଦେଇ ପିତାମାତା ବହୁ ଆବେଗରେ, ବହୁ ସଦିଚ୍ଛା ମନୋଭାବରେ ନାମକରଣ କରିଥାନ୍ତି । ତା’ର ସୃଷ୍ଟି କୌଶଳର ସକଳ ସାର୍ଥକତା । ସୃଷ୍ଟିର ମାଧୁର୍ଯ୍ୟ ସେହି ନାମକରଣରୁ ହିଁ ଅବବୋଧ ହୋଇଥାଏ । ଉପଯୁକ୍ତ ଆଙ୍ଗିକ ବିଷୟକୁ ନେଇ ଗଢ଼ି ଉଠିଥାଏ, ପୁଣି କେତେବେଳେ ତାହା ବୌଦ୍ଧିକ ଭିତ୍ତିରେ ପ୍ରକାଶିତ ହୋଇଥାଏ । ଆଲୋଚ୍ୟ ‘ବାଉଁଶରାଣୀ’ ଗଳ୍ପଟିକୁ ଗାଳ୍ପିକା ବୀଣାପାଣି ମହାନ୍ତି ଇଙ୍ଗିତାତ୍ମକ ବୌଦ୍ଧିକ ନାମକରଣ କରିଛନ୍ତି ।

ଗଳ୍ପଟିରେ ଗଳ୍ପନାୟିକା ମିସେସ୍ ଚୌଧୁରୀଙ୍କର ସୂକ୍ଷ୍ମ ମାନସିକ ଭାବାବେଗର ଅନୁଶୀଳନ କରାଯାଇଛି । ସେ ବାଉଁଶରାଣୀ ବାଉଁଶ ଉପରେ ଚଢ଼ି ବିଭିନ୍ନ ପ୍ରକାର ବିପଦପୂର୍ଣ୍ଣ ଖେଳ ଦେଖାଇଥାଏ । ଯେହେତୁ ସେ ଉପରେ ରହି ଖେଳ ଦେଖାଉଥାଏ ଏବଂ ଦଉଡ଼ିରେ ଚାଲି ଖେଳ ଦେଖାଉଥାଏ, ସେଥ‌ିପାଇଁ ତାହାକୁ ସବୁବେଳେ ସତର୍କତା ଅବଲମ୍ବନ କରିବାକୁ ପଡ଼ିଥାଏ । ସେହି ସତର୍କତା ହେଉଛି, ଭାରସାମ୍ୟ ରକ୍ଷା କରିବା । କାରଣ ଭାରସାମ୍ୟ ରକ୍ଷାବିନା ସେ ଉଚ୍ଚରେ ରହି ଖେଳ ଦେଖାଇ ପାରିବ ନାହିଁ ବରଂ ଖସିପଡ଼ି ମୃତ୍ୟୁବରଣ କରିବ । ନିଜର ସତ୍ତାକୁ ବିପଦପୂର୍ଣ୍ଣ କରିବ । ଗାଳ୍ପିକା ମହାନ୍ତି ଏହିଭଳି ଜଣେ ଚରିତ୍ରକୁ, ସାଂପ୍ରତିକ ସମାଜରେ ବହୁକଷ୍ଟରେ ସଂସାର କରିଥିବା ମହିଳାମାନଙ୍କୁ ତୁଳନା କରିଛନ୍ତି ।

ବଡ଼ପୁଅ କମ୍ପିଟେଟିଭ୍ ପାଇଁ ପ୍ରସ୍ତୁତ ହେଉଥିଲାବେଳେ, ଅନ୍ୟମାନେ ସେହି ଅନୁସାରେ ବଡ଼ ହୋଇଛନ୍ତି । ଏତେ ବୟସରେ ଘରକୁ ଫେରନ୍ତି । ମିସେସ୍ ଚୌଧୁରୀ ସବୁ ଜାଣିଲେ ମଧ୍ୟ କିଛି କହନ୍ତି ନାହିଁ । ବରଂ କିଛି ନ ଜାଣିପାରିବାର ଅଭିନୟ କରନ୍ତି । ସ୍ଵାମୀ ସହିତ ପାଦ ମିଳାଇ ଚାଲିବା ତାଙ୍କ ପକ୍ଷରେ ଅସମ୍ଭବ ମନେ ହୋଇଛି । ସେ କ୍ଲାନ୍ତ ହୋଇ ପଡ଼ିଛନ୍ତି ।

ନାଚ ଚାଲିଛି । ଟିକିଏ ଅସାବଧାନ ହେଲେ ମୁଁ ଗଳିପଡ଼ିବି । କେଉ ଅଦୃଶ୍ୟ ଗହ୍ବରରେ, ମୋର ସତ୍ତା ଯେ ଚିରଦିନ ପାଇଁ ଲୋପ ପାଇଯିବ ? ବୋଧହୁଏ ନିଜର ସତ୍ତାକୁ, ମୋହକୁ ବଜାୟ ରଖିବା ପାଇଁ ମୋର ଏ ପ୍ରଚେଷ୍ଟା ସଫଳ ହେବ ନାହିଁ….. ମୁଁ ଭାଙ୍ଗିପଡ଼ିବି ଟୁକୁରା, ଟୁକୁରା ହୋଇ ଅସ୍ଥି ମେଦ ମିଳାଇଯିବ ଧୂଳିରେ ।’’

ମିସେସ୍ ଚୌଧୁରୀ ସଂସାର କରିବାକୁ ଯାଇ, ଭଲ ସ୍ତ୍ରୀ ହେବାପାଇଁ ବାଉଁଶରାଣୀ ହୋଇ ଯାଇଛନ୍ତି । ଉପରୋକ୍ତ ଟୁକୁରା, ଟୁକୁରା ହୋଇ ଅସ୍ଥି ମେଦ ମିଳାଇଯିବ ଧୂଳିରେ ।

Question ୩।
ମନସ୍ତାତ୍ତ୍ଵିକ କ୍ଷୁଦ୍ରଗଳ୍ପ ଭାବରେ ‘ବାଉଁଶରାଣୀ’ର ମୂଲ୍ୟ ନିରୂପଣ କର ।
ଉ –
ଆଧୁନିକ ଓଡ଼ିଆ କଥା ସାହିତ୍ୟରେ ଯେଉଁ କେତେଜଣ ସଫଳ ଗଳ୍ପସ୍ରଷ୍ଟା ମାନବ ହୃଦୟର ଗଭୀରତାକୁ, ଆବିଷ୍କାର କରିଥାନ୍ତି । ସେ ପ୍ରମାଣ କରିଦେବାକୁ ଚାହାଁନ୍ତି, ନାରୀ ବାହାରକୁ ଯାହା ଦେଖାଇହୁଏ, ବାସ୍ତବରେ ସେ ତାହା ନୁହେଁ । ତାହାର ଦୁର୍ବଳତାକୁ, ତାହାର ଜ୍ଵଳନକୁ, ତାହାର ମାନସିକ ଅବସାଦକୁ ସେ କାହାରି ଆଗରେ ପ୍ରକାଶ କରିବାକୁ ଚାହେଁ ନାହିଁ । ସେ ମନମଧ୍ୟରେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ପରଖ୍ ନେଲେ ବି, ସାଂସାରିକ ଜୀବନର ସ୍ଥାୟିତ୍ଵ ପାଇଁ, ସେ କିଛି ନ ଜାଣିଲା ପରି ଅଭିନୟ । ସମୟ ଆସେ, ସାଂସାରିକ ସୁଖ ପାଇଁ ସେ ବାଉଁଶରାଣୀ ପରି ବିପଦପୂର୍ଣ୍ଣ ପରିସ୍ଥିତିରେ ପଡ଼ି ମଧ୍ଯ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଆନନ୍ଦ ଦିଏ । ଆଲୋଚ୍ୟ ଗଳ୍ପ ‘ବାଉଁଶରାଣୀ’ରେ ଗାଳ୍ପିକା ବୀଣାପାଣି ମହାନ୍ତି ମିସେସ୍ ଚୌଧୁରୀଙ୍କ

ଗଳ୍ପଟି ଆରମ୍ଭରୁ ଶେଷ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ମନସ୍ତତ୍ତ୍ଵ ଓ ଆତ୍ମସମୀକ୍ଷାକୁ ନେଇ ଗତିଶୀଳ ହୋଇଛି । ମିସେସ୍ ଚୌଧୁରୀ ସ୍ଵାମୀଙ୍କର ସ୍ଵେଚ୍ଛାଚାରୀ ବ୍ୟବହାରରେ ଅତିଷ୍ଠ ହୋଇ ପଡ଼ିଛନ୍ତି ମନେମନେ । ସ୍ଵାମୀ ମଦ୍ୟପାନ କରନ୍ତି, ଅନ୍ୟ ମହିଳାମାନଙ୍କ ସହିତ ଅନ୍ତରଙ୍ଗ ମୁହୂର୍ତ୍ତ ବିତାଇ ଦିଅନ୍ତି । ମାତ୍ର ପତ୍ନୀଙ୍କ ପାଖରେ ଏସବୁ କିଛି ପ୍ରକାଶ କରନ୍ତି ନାହିଁ । ବରଂ ଉପର ଦେଖାଣିଆ ଭାବନେଇ, ସ୍ତ୍ରୀଙ୍କୁ ଭୁଲାଇବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରନ୍ତି । ସ୍ଵାମୀଙ୍କ ବ୍ୟବହାରରେ ଅତିଷ୍ଠ ହୋଇ ମିସେସ୍ ଚୌଧୁରୀ ଭାବିଛନ୍ତି- ‘‘ମୁଁ ସ୍ରୋତରେ ସାମିଲ ହୋଇ ଭାସିଯିବା କଥା, ଭାସୁଛି ମଧ୍ୟ । କିନ୍ତୁ କେଜାଣି କାହିଁକି ମନେହୁଏ, ଅତଡ଼ା ସୁଅରେ ଭାସିନଯାଇ ଯେପରି କେଉଁ ଅଜଣା ତଟରେ ଛିଡ଼ା ହୋଇ ଅସ୍ଥିର ଜଳରାଶିରେ ମୁଁ ଖୋଜୁଛି ‘ନିଜର ପ୍ରତିବିମ୍ବ । କାହିଁ….. ମୁଁ କେଉଁଠି ?’’ ଜଣେ ବିବାହିତା ନାରୀ ଭାବରେ, ପାଞ୍ଚଟି ସନ୍ତାନ ଜନ୍ମଦେଲାପରେ ସେ ନିଜର ଚେହେରାକୁ ଅତୁଟ ରଖୂପାରି ନାହାଁନ୍ତି । ବୟସକୁ ଧରି ରଖୁବାକୁ ଅଣନିଃଶ୍ୱାସୀ ହୋଇ ଧାଇଁଧାଇଁ ସେ ଥକି

ତାହା ପୂରଣ କରିବେ, ସେମାନଙ୍କୁ ବଧେଇ ଯୋଗେଇ କି ସ୍ଵୀକାର କରିପାରିବି ନାହିଁ ।

କବି ପରିଚିତି :

ଅତ୍ୟାଧୁନିକ ଓଡ଼ିଆ ଗଳ୍ପ ସାହିତ୍ୟରେ ଯେଉଁ କେତେଜଣ ସାରସ୍ଵତ ସାଧକ କ୍ଷୁଦ୍ର ଗଳ୍ପ ରଚନାରେ ମନୋନିବେଶ କରିଛନ୍ତି, ସେମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ବୀଣାପାଣି ମହାନ୍ତି ଅନ୍ୟତମା । ସେ ଗଳ୍ପ ରଚନାରେ କୃତିତ୍ଵ ପ୍ରଦର୍ଶନ କରି ସ୍ଵତନ୍ତ୍ର ପ୍ରତିଭାର ଅଧ୍ୟାକାରିଣୀ ହୋଇପାରିଛନ୍ତି । ଫଳରେ ଓଡ଼ିଆ ଗଳ୍ପ ସାହିତ୍ୟରେ ଗାଳ୍ପିକା ମହାନ୍ତି ହୋଇଛନ୍ତି ଏକ ପରିଚିତ ନାମ । ବିଭିନ୍ନ ସାହିତ୍ୟ ପତ୍ରର ପୃଷ୍ଠାମାନଙ୍କରେ ତାଙ୍କର ଆତ୍ମପ୍ରକାଶ ପାଠକୀୟ ଶ୍ରଦ୍ଧାଲାଭ ସହିତ ପ୍ରାଣର ଆନନ୍ଦ ଆଣିବାରେ ସେ ସଫଳ ହୋଇଛନ୍ତି ।

ତାଙ୍କର ଗଳ୍ପ ସ୍ଵତନ୍ତ୍ର ମର୍ଯ୍ୟାଦା ଲାଭ କରିଛି । ସେ । ୧୯୩୬ ମସିହାରେ ଜନ୍ମଗ୍ରହଣ କରିଥିଲେ । ଅର୍ଥନୀତିରେ ଏମ୍.ଏ. ପାର୍ଶ୍ଵକରି ସେ ଓଡ଼ିଶା ସରକାରଙ୍କ ଶିକ୍ଷା ବିଭାଗର ଅର୍ଥନୀତି ବିଭାଗରେ ଯୋଗଦେଇଥିଲେ ଓ ଏହାକୁ ସେ ଜୀବିକା ରୂପେ ଗ୍ରହଣ କରି ନେଇଥିଲେ ହେଁ ନିଜର କର୍ମମୟ ଜୀବନ ଭିତରେ ସେ ନିଜକୁ ସାହିତ୍ୟ ସାଧନାରେ ବୁଡ଼ାଇ ରଖୁଥିଲେ । ଫଳରେ ଶ୍ରୀମତୀ ମହାନ୍ତି ଓଡ଼ିଆ କ୍ଷୁଦ୍ରଗଳ୍ପ କ୍ଷେତ୍ରରେ ସୃଷ୍ଟି କରିଛନ୍ତି ନୂତନ ଦିଗନ୍ତ । ତାଙ୍କ ଗଳ୍ପ ସୃଷ୍ଟି ପାଇଁ ସେ ବିଭିନ୍ନ ଅନୁଷ୍ଠାନମାନଙ୍କଦ୍ଵାରା ପୁରସ୍କୃତ ହୋଇଛନ୍ତି । ଓଡ଼ିଶା ସାହିତ୍ୟ ଏକାଡ଼େମୀଦ୍ଵାରା ସେ ମଧ୍ୟ ପୁରସ୍କୃତ ହୋଇଛନ୍ତି । ‘ପାନ୍ଥଶାଳା’, ‘ରକ୍ତକରବୀ’, ‘ସାୟାହ୍ନର ସ୍ଵର’ ଏବଂ ‘ନବତରଙ୍ଗ’ ଇତ୍ୟାଦି ଗଳ୍ପଗୁଡ଼ିକ ତାଙ୍କ ଗଳ୍ପ ପ୍ରତିଭାର ପରିଚୟ ଦିଏ ।

ଶ୍ରୀମତୀ ମହାନ୍ତି ତାଙ୍କ ଗଳ୍ପରେ ମଣିଷ ଜୀବନରେ ବିଭିନ୍ନ ଦିଗକୁ ଆଲୋକିତ କରିଛନ୍ତି । ନାରୀ ଜୀବନର ରହସ୍ୟ ଉନ୍ମୋଚନ ସହିତ ପ୍ରଗତିବାଦୀ ଆଭିମୁଖ୍ୟ ତାଙ୍କ ଗଳ୍ପମାନଙ୍କରେ ସୁସ୍ପଷ୍ଟ । ନାରୀ ଜୀବନର ନାନାବିଧ ସମସ୍ୟା ତାଙ୍କର ଗଳ୍ପଗୁଡ଼ିକରେ ରୂପାୟିତ । ସ୍ଵାଭାବିକ ଶୈଳୀ ତାଙ୍କ ଗଳ୍ପକୁ କରିଛି ପ୍ରାଣବନ୍ତ ।

ମଣିଷ ଜୀବନର ଆଶା-ନୈରାଶ୍ୟ, ଉନ୍ନତି-ଅବନତି, ସରଳତା ଓ ଜଟିଳତା ଇତ୍ୟାଦି ପ୍ରତ୍ୟେକ ଦିଗ ତାଙ୍କ ଗଳ୍ପରେ ଆଭାସିତ ହୋଇଛି । ଚଳିତ ସମାଜ ବ୍ୟବସ୍ଥା ବିରୁଦ୍ଧରେ ସେ ଅନେକ ଗଳ୍ପରେ ବିଦ୍ରୋହାତ୍ମକ ସ୍ଵର ଉତ୍ତୋଳନ କରିଛନ୍ତି । ଆଧୁନିକ ସମାଜର ନିଃସଙ୍ଗତା ବୋଧର କଳାତ୍ମକ ପରିପ୍ରକାଶ ତାଙ୍କର କେତେଗୋଟି ଗଳ୍ପରେ ସ୍ଵତନ୍ତ୍ର ଢଙ୍ଗରେ ପ୍ରକାଶ ପାଇଛି । ଯନ୍ତ୍ରଣାଜର୍ଜରିତ ପ୍ରାଣର କାତର ଭାଷା ପାଠକରିବା ଓ ଏଇ ପ୍ରକାର ଚେତନାର ମନସ୍ତାତ୍ତ୍ଵିକ ଭାବକୁ ଚିତ୍ରଣ କରିବାରେ ଶ୍ରୀମତୀ ମହାନ୍ତିଙ୍କ ଦକ୍ଷତା ସର୍ବବାଦୀସମ୍ମତ ।

ଗାଳ୍ପିକ ମହାନ୍ତିଙ୍କ ପ୍ରତ୍ୟେକ ଗଳ୍ପରେ ଥାଏ ବାସ୍ତବତା । ଅତି ସହଜ, ସରଳ ଓ ସାବଲୀଳ ଭାଷା ମାଧ୍ୟମରେ ଉନ୍ନତ ଭାବଚେତନା ପ୍ରକାଶ କରିବା ତାଙ୍କ ଗଳ୍ପ ସୃଷ୍ଟିର ବୈଶିଷ୍ଟ୍ୟ । ତାଙ୍କ ସମ୍ପର୍କରେ ଅଭିମତ ପ୍ରକାଶକରି ଆଲୋଚକ ଡକ୍ଟର ସୁରେନ୍ଦ୍ର ମହାରଣା କହିଛନ୍ତି- ‘ବୀଣାପାଣି ମହାନ୍ତି ଅର୍ଥନୀତି ଅଧ୍ୟାପନା କରୁଥିଲେ ହେଁ ଓଡ଼ିଆ ଗଳ୍ପ ସାହିତ୍ୟକୁ ସମୃଦ୍ଧ କରିଛନ୍ତି ରାଶି ରାଶି କ୍ଷୁଦ୍ରଗଳ୍ପ ରଚନା କରି । ଯେଉଁଗୁଡ଼ିକ ସଙ୍କଳିତ ହୋଇଛି- ‘କସ୍ତୁରୀମୃଗ ଓ ସବୁଜ ଅରଣ୍ୟ’, ‘ସାୟାହ୍ନର ସ୍ଵର’, ‘ଅନ୍ୟ ଅରଣ୍ୟ’, ‘ଆରୋହଣ’, ‘ଖେଳ’, ‘ବସ୍ତ୍ରହରଣ’, ‘ମଧ୍ୟାନ୍ତର’, ‘ତଟିନୀ ତୃଷ୍ଣା’ ଇତ୍ୟାଦି ଗ୍ରନ୍ଥମାନଙ୍କରେ । ସରଳ ପ୍ରାଞ୍ଜଳ ଭାଷାରେ ରଚିତ ତାଙ୍କର ଗଳ୍ପରାଜି ସମୟେ ସମୟେ ପ୍ରତୀକଧର୍ମୀ ଓ ଇଙ୍ଗିତପୂର୍ଣ୍ଣ ହୋଇ ପାଠକମାନଙ୍କୁ ଆନନ୍ଦପ୍ରଦାନ କରିଥାଏ ।

ଗଳ୍ପର ସାରକଥା :

ଗାଳ୍ପିକା ବୀଣାପାଣି ମହାନ୍ତିଙ୍କର ନାରୀ ମନସ୍ତତ୍ତ୍ଵମୂଳକ ଗଳ୍ପ ‘ବାଉଁଶରାଣୀ’ । ଏଥରେ ଗଳ୍ପନାୟିକା ମିସେସ୍ ଚୌଧୁରୀ ନିଜ ଭିତରେ ଖୁବ୍ ମାନସିକ ସନ୍ତୁଳନରେ ରହିଛନ୍ତି । ସ୍ଵାମୀଙ୍କର ଚରିତ୍ରହୀନତା ଓ ସ୍ୱେଚ୍ଛାଚାରିତାକୁ ଭଲ ଭାବରେ ଅନୁମାନ କଲେ ମଧ୍ୟ କୌଣସି ସମୟରେ ପ୍ରତିବାଦ କରିପାରି ନାହାଁନ୍ତି । ତାଙ୍କର ପାରିବାରିକ ଜୀବନ, କରିବାକୁ ପ୍ରସ୍ତୁତ ହେଲେ ବି ବାସ୍ତବ କ୍ଷେତ୍ରରେ ସେ ସେପରି କରିବାକୁ ସାହସ କରିପାରି ନାହାଁନ୍ତି । ବରଂ ସେ ହୋଇଛନ୍ତି ବାଉଁଶରାଣୀ । ବାଉଁଶରାଣୀ ଯେପରି ବାଦ୍ୟର ତାଳେ ତାଳେ ଶରୀରର ଭାରସାମ୍ୟ ରକ୍ଷାକରି ଖେଳ ଦେଖାଏ, ସେହିପରି ଗଳ୍ପ ନାୟିକା ମିସେସ୍ ଚୌଧୁରୀ ପାରିବାରିକ ପରିସ୍ଥିତି ଓ ସ୍ଵାମୀଙ୍କର ମାନସିକତା ମଧ୍ଯରେ ଭାରସାମ୍ୟ ରକ୍ଷା କରି ଆଗକୁ ଚାଲିଛନ୍ତି ।

ଗଳ୍ପ ଆରମ୍ଭରେ ମିସେସ୍ ଚୌଧୁରୀ ମନେମନେ ଭାବିଛନ୍ତି, ସ୍ଵାମୀଙ୍କ ସହିତ ମନମିଳାଇ ଚଳିବା ତାଙ୍କ ପକ୍ଷରେ ଅସମ୍ଭବ ମନେ ହୋଇଛି । ସ୍ଵାମୀଙ୍କ ଚରିତ୍ରହୀନ ସ୍ଵଭାବ ଜାଣିଲା ପରେ ମଧ୍ୟ ସେ କିଛି ନ ଜାଣିପାରୁଥ‌ିବାର ଅଭିନୟ କରିଛନ୍ତି । ସ୍ଵାମୀଙ୍କ ଆଗମନର ସୂଚନା ପାଇଲାପରେ, ସେ ପୁଣି ଭାବିଛନ୍ତି, ପ୍ରତି ରାତ୍ରିରେ ଏକ ନିର୍ଦ୍ଧାରିତ ମୁହୂର୍ଭରେ ସେ ଶତଚେଷ୍ଟା କରି ମଧ୍ୟ ବିଚଳିତ ହୋଇ ପଡ଼ନ୍ତି । ସ୍ଵାମୀ ଆସିବାମାତ୍ରେ ସେ ଦେଖାଇ ହୁଅନ୍ତି, ତାଙ୍କୁ ଅପେକ୍ଷା କରି କରି ସେ ଯେପରି ବିରକ୍ତ ହୋଇପଡ଼ିଛନ୍ତି । ମାତ୍ର ପରିସ୍ଥିତି ଆସିଲେ, ସେ ସେପରି କରିପାରନ୍ତି ନାହିଁ । ସେ ବାନ୍ଧବୀ ସରଳାଠାରୁ ଶୁଣିଥିଲେ, କିଛିଦିନ ଘର ସଂସାର କଲାପରେ ସ୍ଵାମୀମାନେ ସେଇମିତି ହୋଇଯାଆନ୍ତି । ତେଣୁ ସ୍ତ୍ରୀକୁ ବୁଦ୍ଧି ଖଟାଇ, ଚତୁରପଣରେ ସ୍ଵାମୀକୁ ଧରିରଖୁବାକୁ ହୋଇଥାଏ ।

ମିସେସ୍ ଚୌଧୁରୀ ଜାଣିଛନ୍ତି, ପାଞ୍ଚଟା ଛୁଆର ମା’ ହେଲାପରେ, ସେ ନିଜର ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟକୁ ଠିକ୍ ରୂପେ ଧରିରଖ୍ ପାରି ନାହାଁନ୍ତି । ସ୍ଵାମୀ ତାଙ୍କଠାରୁ ଯାହା ଚାହୁଁଛନ୍ତି ତାହା ସେ ପୂରଣ କରିପାରୁ ନାହାଁନ୍ତି କିମ୍ବା ଯେଉଁମାନେ ତାହା ପୂରଣ କରୁଛନ୍ତି, ତାହାଙ୍କୁ ସେ ବଧେଇ ଜଣେଇ ସ୍ଵୀକାର କରିପାରୁ ନାହାଁନ୍ତି ।

ସ୍ଵାମୀଙ୍କର ଅଭ୍ୟାସ ହେଉଛି ନୂଆନୂଆ ନାରୀମାନଙ୍କ ସହିତ ସମ୍ପର୍କ ରକ୍ଷା କରିବା । ମିସେସ୍ ଚୌଧୁରୀ ଦେଖୁଛନ୍ତି, ସ୍ଵାମୀ ତାଙ୍କର ଆଉଜଣେ ମହିଳାଙ୍କୁ ସାଙ୍ଗରେ ଆଣି ଘରକୁ ଆସିଛନ୍ତି । ଭିତରେ ଭିତରେ ସେ ଯେତେ ଦୁଃଖ ପାଇଲେ ବି ସ୍ଵାମୀଙ୍କ ପାଖରେ କିମ୍ବା ଅନ୍ୟ କାହାରି ପାଖରେ ସେ ଏହା ପ୍ରକାଶ କରିପାରନ୍ତି ନାହିଁ । ସ୍ଵାମୀ ତାଙ୍କର ମହିଳାଙ୍କ ସଙ୍ଗରେ ସୌଜନ୍ୟମୂଳକ ପରିଚୟ କରାଇ ଦେଇଛନ୍ତି । ମହିଳାଜଣକ ହେଉଛନ୍ତି ମିସ୍ ଲୁନା, ବିହାରରୁ ନୂଆ ଟ୍ରାନ୍ସଫର ହୋଇ ଆସିଛନ୍ତି । ମିସ୍ ଲୁନା ମଧ୍ୟ କହିଛନ୍ତି, ମିଷ୍ଟର ଚୌଧୁରୀ ତାଙ୍କ ପାଖରେ, ମିସେସ୍ ଚୌଧୁରୀଙ୍କର ବହୁତ ପ୍ରଶଂସା କରିଛନ୍ତି । ମିସ୍ ଲୁନା ପ୍ରସ୍ତାବ ଦେଇଛନ୍ତି, କାଲି ତାଙ୍କ ସଙ୍ଗରେ ଶିକାର କରିବାକୁ ଯିବାକୁ ।

ମିସ୍ ଲୁନା ଓ ମିଷ୍ଟର ଚୌଧୁରୀ ଦେଖାଣିଆ ଭାବେ ଯିବାପାଇଁ ପ୍ରସ୍ତାବ ଦେଉଥିଲେ ସିନା; କିନ୍ତୁ ସେମାନଙ୍କ ପ୍ରସ୍ତାବରେ କୌଣସି ପ୍ରକାର ଆନ୍ତରିକତା ନ ଥିଲା । ସେମାନେ ଚାହୁଁଥିଲେ, ମିସେସ୍ ଚୌଧୁରୀ ସେମାନଙ୍କ ପ୍ରସ୍ତାବରେ ରାଜି ହୁଅନ୍ତୁ ନାହିଁ । ସେଥ‌ିପାଇଁ ମିସ୍ ଲୁନା କହୁଥିଲେ, ମିସେସ୍ ଚୌଧୁରୀ ଜଣ୍ଡିକୁ ଆଦୌ ସହ୍ୟ କରିପାରନ୍ତି ନାହିଁ । ମିସେସ୍ ଚୌଧୁରୀ ଛୁଟିଦିନ ମାନଙ୍କରେ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଏକୁଟିଆ ଛାଡ଼ି ଦେଇଯିବାକୁ ପସନ୍ଦ କରନ୍ତି ନାହିଁ । ସ୍ଵାମୀଙ୍କର ଏଭଳି ପ୍ରହସନକୁ ସେ ବରଦାସ୍ତ କରିପାରୁ ନଥିଲେ ବି, କଥାକୁ କୌଣସି ପ୍ରକାରେ ବଦଳାଇ ଦେବାକୁ ଚାହୁଁଥିଲେ ।

ତଥାପି ସେମାନେ ବାଧ୍ୟ କରିବାରୁ ମିସେସ୍ ଚୌଧୁରୀ ତାଙ୍କ କଥାରେ ରାଜି ହୋଇଗଲେ । ମିସେସ୍ ଚୌଧୁରୀ ରାଜି ହୋଇଯିବାରୁ, ମିଷ୍ଟର ଚୌଧୁରୀଙ୍କ ମୁହଁର ରଙ୍ଗ କିପରି ବଦଳିଗଲା । ସେ ଯେପରି ଅଶ୍ଵସ୍ତିରେ କୁହୁଳି ଉଠିଲାପରି ମନେହେଲା । କାରଣ ପୂର୍ବରୁ ମିସେସ୍ ଚୌଧୁରୀ ସ୍ଵାମୀଙ୍କର ବାହାନାକୁ ଓ ମନରଖା ଅନୁରୋଧକୁ ଏଡ଼ାଇ ଦେଇଥାନ୍ତି । କାରଣ ସ୍ଵାମୀଙ୍କ ଇଚ୍ଛାନଥାଇ ଏଭଳି ସାମାଜିକ ପ୍ରଥାକୁ ଆଦୌ ପସନ୍ଦ କରନ୍ତି ନାହିଁ ।

ମିସେସ୍ ଚୌଧୁରୀ ଦେଖ‌ିଲେ, ସ୍ଵାମୀ ତାଙ୍କର ସେହି ମହିଳାଙ୍କ ସହିତ କ’ଣ କଥାବାର୍ତ୍ତା କଲେ ଏବଂ ମହିଳାଟି ଚାଲିଗଲାପରେ ସେ ନିହାତି ଅସହାୟ ମନେକଲାଭଳି ଭାବ ପ୍ରକାଶ କରିଥିଲେ । ସ୍ଵାମୀ ମହିଳାଙ୍କୁ ଛାଡ଼ି ଆସିଲାପରେ ପୁଣି ଅଭିନୟ କଲାଭଳି ପଚାରିଲେ- ‘ଆରେ ତୁମେ ଏମିତି ଛିଡ଼ା ହୋଇଛ ସେତିକି ବେଳୁ ? କ’ଣ ଭାବୁଛ କି ? ଦେହ ଭଲ ଲାଗୁନି ? କେମିତି ଲାଗିଲା ଲୁନାକୁ ? ମିସେସ୍ ଚୌଧୁରୀ ମନେମନେ କହିଲେ, ସବୁଝିଅଙ୍କ ପରି ଲୁନା ଗୋଟିଏ ଝିଅ ଯାହାର କି ବୟସ ଅଳ୍ପ । ତାକୁ ଏପରି ନଷ୍ଟ କରିବାକୁ ଦେବେନାହିଁ ବୋଲି ସେ ନିଜର ଅନିଚ୍ଛାସତ୍ତ୍ବେ ଶିକାରକୁ ଯିବାପାଇଁ ରାଜି ହୋଇଥିଲେ ।

ମିସେସ୍ ଚୌଧୁରୀ ଉଲ୍ ଓ କଣ୍ଟା ଧରି ଅଧାବୁଣା ସୁଏଟରଟା ଦେଖ‌ିଲେ । ଶୀତ ଆସିଲା ପୂର୍ବରୁ ସେ ଏହାକୁ ସାରିବା ପାଇଁ ଚାହୁଁଥିଲେ । ସ୍ଵାମୀ ତାଙ୍କର ଭିତରକୁ ଯାଇ ଫ୍ରେସ୍ ହୋଇ, ଡ୍ରେସ୍ ବଦଳି ଆସି ବସି ପଡ଼ିଲେ । ସ୍ଵାମୀଙ୍କର ରୂପକୁ ଦେଖ୍ ସେ ଟିକିଏ ଭାବପ୍ରବଣ ହୋଇ ପଡ଼ିଲେ ।

ମିଷ୍ଟର ଚୌଧୁରୀ ସୋଫାରେ ବସିପଡ଼ି ‘ଲୁନା’ର ବିଶେଷତାକୁ ବଖାଣି କରୁଥିଲେ । ମିସେସ୍ ଚୌଧୁରୀଙ୍କୁ ତାହା ଭଲ ଲାଗୁ ନଥିଲା । ସେ ସିଧାସିଧ୍ ପ୍ରତିବାଦ ନ କରି ପାରିଲେ ବି କଥାକୁ ବଦଳାଇ ଦେବାକୁ ଚାହୁଁଥିଲେ । ସେଥ‌ିପାଇଁ ସେ ମିଷ୍ଟର ଚୌଧୁରୀଙ୍କ ବାନ୍ଧବୀ ଅର୍ଜନା ଫୋନ୍ କରିଥିଲା ବୋଲି କହିଥିଲେ । ଫୋନ୍ ନମ୍ବର ଦେଇଛି କଥାହେବା ପାଇଁ କହିଲେ, ମାତ୍ର ମିଷ୍ଟର ଚୌଧୁରୀ ଅର୍ଜନାର ବଦଗୁଣ ଗୁଡିକ କହି କଥାକୁ ଆଡ଼େଇ ଯିବାକୁ ଚାହୁଁଥିଲେ । କାରଣ ଅର୍ଚ୍ଚନା ସହକର୍ମିଣୀ ଭାବରେ ଥିଲାବେଳେ, ସେ ବହୁବାର ତାଙ୍କର ଘନିଷ୍ଠ ହୋଇଛନ୍ତି । ମଣିଷକୁ କିପରି ବଶୀଭୂତ କରାଯାଏ, ଅର୍ଜନାକୁ ସେ କଳା ଭଲଭାବରେ ଜଣାଥିଲା । ଅର୍ଜନାଠାରୁ ସେ ବିଦ୍ୟା ମିସେସ୍ ଚୌଧୁରୀ ହାସଲ କରିପାରି ନଥିଲେ କାରଣ ତାହା ଥିଲା ତାଙ୍କର ଅପାରଗତା । ସ୍ଵାମୀଙ୍କୁ ନେଇ ସେ ଅନେକ କିଛି ଭାବିଥିଲେ । କାରଣ ସେ ଚାହୁଁ ନଥିଲେ, ସ୍ଵାମୀଙ୍କୁ ଦାସାନୁଦାସ କରି ରଖିବେ କିମ୍ବା ସ୍ଵାମୀ ତାଙ୍କର ଖେଳଣା କଣ୍ଢେଇ କରି ଖେଳିବେ ।

ସ୍ତ୍ରୀଙ୍କର ଅନ୍ୟମନସ୍କତା ଭାଙ୍ଗିଦେବା ପାଇଁ କିମ୍ବା ପରିସ୍ଥିତିକୁ ସ୍ବାଭାବିକ କରିବାପାଇଁ, ମିଷ୍ଟର ଚୌଧୁରୀ ଖାମଖୁଲ ଭାବେ ପିଲାମାନଙ୍କ କଥା ପଚାରିଦେଲେ । ବଡ଼ପୁଅ କମ୍ପିଟେଟିଭ୍ ପାଇଁ କିପରି ପ୍ରିପାରେସନ୍ କରୁଛି, ସାନଝିଅଟା ଦିନକୁ ଦିନ ଶୁଖ୍ଯାଉଛି, ଏହିପରି କଥା କହିଥିଲେ; ମାତ୍ର ମିସେସ୍ ଚୌଧୁରୀ ସ୍ଵାମୀଙ୍କର ସବୁପ୍ରଶ୍ନର ଉତ୍ତର ଦେଇଥିଲେ, ସେଥୁରେ ଆନ୍ତରିକତାର କୌଣସି ମୂଲ୍ୟ ନଥିଲା । ସ୍ଵାମୀ ତାଙ୍କର ପୁରୁଣା କାଗଜଟିକୁ ଏପଟ ସେପଟ କରୁଥିଲେ ବି, ଯାହା କହିବାକୁ ଚାହୁଁଥିଲେ, ତାହା ଠିକ୍ ରୂପେ କହି ପାରୁ ନଥିଲେ ।

ମିସେସ୍ ଚୌଧୁରୀ ଉଲ୍ ଦେଖାଇ ସୁଏଟର କଥା କହିଲା ମିଷ୍ଟର ଚୌଧୁରୀ । ତା’ ଉପରେ ସେତେଟା ଗୁରୁତ୍ଵ ଦେଇ ନଥିଲେ । ବରଂ କହିଥିଲେ- ‘ଉଲ୍ କିଣି ସମୟ ନଷ୍ଟ କରିବାଠାରୁ ସୁଏଟର କିଣି ନେବା ଭଲ ।’ ଶେଷରେ ବାହାନା କରି ବାହାରକୁ ମିଷ୍ଟର ଚୌଧୁରୀ ଚାଲିଗଲେ ଏବଂ ଫେରିବାକୁ ଡେରିହେବ ବୋଲି ସୂଚନା ଦେଇଗଲେ । ମିସେସ୍ ଚୌଧୁରୀ ସ୍ଵାମୀଙ୍କ ଏଭଳି ଚଳଣିରେ ବ୍ୟସ୍ତ ହେଲେ ବି ନିଜକୁ ନିଜେ ବୁଝାଇ ଦେଲେ – “ତାଙ୍କର ଯିବା ଆସିବା ବିଷୟରେ ମୁଁ ଯେତେ ହେଁ ଅସତର୍କ ରହିବାକୁ ଚାହିଁଲେ ବି ସମ୍ଭବ ହେଉନାହିଁ । ମୋତେ ବି ତ ଯିବାକୁ ସେ ମନାକରି ନାହାଁନ୍ତି । କେବେଗଲେ ମଧ୍ୟ କୌଣସି ଦିନ ପ୍ରଶ୍ନ କରିନାହାଁନ୍ତି ।”

ମିସେସ୍ ଚୌଧୁରୀ କ୍ରମଶଃ ସ୍ଵାମୀଙ୍କ ଚିନ୍ତାଧାରାରୁ ମନକୁ ମୁକୁଳାଇ ପରିବାର କାମରେ ମନଦେଲେ । କାରଣ ପିଲାଙ୍କ ଖାଇବା ଟେବୁଲ ପାଖକୁ ତାଙ୍କୁ ଯିବାକୁ ପଡ଼ିବ । ସମସ୍ତଙ୍କୁ ହସିହସି କଥା କହିବାକୁ ପଡ଼ିବ । ପଢ଼ିପଢ଼ି କ୍ଳାନ୍ତ ହୋଇ ପଡ଼ିଥିବା ପୁଅର ମୁଣ୍ଡକୁ ଆଉଁସି ଦେବାକୁ ହେବ । ସାନଝିଅକୁ ପାଖରେ ଶୁଆଇ ମିଠାମିଠା କଥା କହିବାକୁ ହେବ । କାରଣ ପରିବାରର ଏହିସବୁ କଥା ବୁଝିବାକୁ ତାଙ୍କ ସ୍ଵାମୀଙ୍କର ସମୟ ନ ଥିଲା । ଏଥିପାଇଁ ସେ ଦୁଃଖ କରିନଥିଲେ କିମ୍ବା ଦୁଃଖ କରିବାକୁ ତାଙ୍କ ପାଖରେ ସମୟ ନ ଥିଲା ! ସେ ନିଜକୁ ଯେତେ ଭୁଲାଇବାକୁ ଚେଷ୍ଟାକରୁଥିଲେ ବି, ତାହା ତାଙ୍କୁ କଷ୍ଟକର ମନେ ହେଉଥିଲା । ପ୍ରତ୍ୟେକ ମୁହୂର୍ତ୍ତରେ ସେ ଯେପରି ଅସହିଷ୍ଣୁ ହେଲାଭଳି ମନେ କରୁଥିଲେ ।

କଥାକାର ମିସେସ୍ ଚୌଧୁରୀଙ୍କ ମାନସିକତା ଦେଖାଇବାକୁ ଯାଇ ଲେଖୁଛନ୍ତି- ‘କାରଣ ଦୀପ ଦେହରେ ସଳିତାର ପୁଣି ଆଲୋକ ଦେବାର ଏକ ନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟ ସମୟ ଅଛି….. ମୁଁ ଯେ ଆଉ ପାରୁନି । ପଛକଥା ଆଉ ଫେରିବନି, ଭବିଷ୍ୟତରେ କିଛି ସ୍ଵପ୍ନ ଆଣିଲେ ବି ସେଥୁରେ ଯେ କିଛି ପ୍ରାଣ ପ୍ରାଚୁର୍ଯ୍ୟ ନାହିଁ ତାହା ବୁଝିନେବା କ’ଣ ଏତେ କଷ୍ଟ ? ଅଥଚ ଜନ୍ମକାଳରୁ ଭଲମନ୍ଦ ଦୁଇଟିକୁ ଅଲଗା ଅଲଗା ରଖୁବା ପାଇଁ ମୋର ଯେ ବାଉଁଶରାଣୀ ପରି ନାଚ ଚାଲିଛି । ଟିକିଏ ଅସାବଧାନ ହେଲେ ମୁଁ ଗଳିପଡ଼ିବି କେଉଁ ଅଦୃଶ୍ୟ ଗହ୍ବରରେ, ମୋର ସତ୍ତା ଯେ ଚିରଦିନ ପାଇଁ ଲୋପ ପାଇଯିବ ? ବୋଧହୁଏ ନିଜର ସତ୍ତାକୁ, ମୋହକୁ ବଜାୟ ରଖିବା ପାଇଁ ମୋର ଏ ପ୍ରଚେଷ୍ଟା ସଫଳ ହେବନାହିଁ….. ମୁଁ ଭାଙ୍ଗି ପଡ଼ିବି ଟୁକୁରା ଟୁକୁରା ହୋଇ ଅସ୍ଥି ମେଦ ମିଳାଇଯିବ ଧୂଳିରେ ।’’

ଭାବିଭାବି ମିସେସ୍ ଚୌଧୁରୀ ଶୋଇ ପଡ଼ିଥିଲେ । ରାତିରେ ଉଠି ଦେଖିଲାବେଳକୁ ସେ ସ୍ଵାମୀଙ୍କ ପାଖରେ ଖଟରେ ଶୋଇଛନ୍ତି । ସ୍ଵାମୀ ମଧ୍ୟ ଉଠି ବ୍ୟସ୍ତ ଭାବରେ ଲୁନାର ଆକ୍‌ସିଡେଣ୍ଟ ହେବା ଏବଂ ତାହାକୁ ହସ୍‌ପିଟାଲରେ ଛାଡ଼ି ଆସିବା କଥା କହିଲେ । ବାହାରର ଝିଅ ଭାବରେ ସେ କାଳେ ବଦନାମ୍ ହୋଇଯିବେ ସେଥ‌ିପାଇଁ ଚିନ୍ତା କରୁଥିଲେ । ଆକ୍‌ସିଡେଣ୍ଟ କିପରି ହେଲା, ତାହାକୁ ମିଷ୍ଟର ଚୌଧୁରୀ ବର୍ଣନା କରିଥିଲେ । ପ୍ରତ୍ୟହ ଡ୍ରିକ୍ସ କରି ଏଭଳି ଘଟଣା ଘଟାଇବା ତାଙ୍କର ପୁରୁଣା କଥା । ମିଷ୍ଟର ଚୌଧୁରୀ କୌଣସି ପ୍ରକାରେ ! ମିସେସ୍ ଚୌଧୁରୀଙ୍କୁ ମନରଖା କଥା କହି ସମ୍ପର୍କ ସ୍ଥାପନ କରିବାକୁ ଚାହୁଁଥିଲେ । କିନ୍ତୁ ପରିସ୍ଥିତି ଓ କାଲିସକାଳୁ ଲୁନା ପାଖକୁ ଯିବା କଥା କହି କୌଣସି ଉପାୟରେ ମିସେସ୍ ଚୌଧୁରୀ ତାଙ୍କ ପାଖରୁ ଦୂରେଇ ନେଇ ପାଖରୁମ୍‌କୁ ଚାଲିଗଲେ ।

ଗରମରେ ତାଙ୍କର ଦେହ ଝାଳରେ ଭିଜି ଯାଇଥିଲା । ସେ ଭାବୁଥିଲେ- ପାଦ ଟଳୁଛି, ତଥାପି ମୁଁ ଦଉଡ଼ି ଉପରେ ଚାଲିଛି….. ତଳେ ଯେ ଅସଂଖ୍ୟ ଦର୍ଶକ ଥାଟ ପଟାଳି ମାରି ମୋର ନୃତ୍ୟକୁ ପ୍ରଶଂସା କରି ଚାଲିଛନ୍ତି….. କେମିତି ଅଟକି ଯିବି ? ତା’ହେଲେ ତ ଅଟକି ଯିବ ସଭ୍ୟତାର ନନ୍ଦିଘୋଷ, ପ୍ରଗତିର ଅଗ୍ରଗତି । ଆ ! ମୁଁ ଏତେ ସ୍ୱାର୍ଥପର ନୁହେଁ…. । ଏହାପରେ ସେ ବାଥରୁମ୍‌କୁ ଚାଲିଗଲେ ଏବଂ ସାୱାର ଖୋଲିଦେଇ ଆଖୁବୁଜି ଛିଡ଼ା ହୋଇଗଲେ । ସେ ଜାଣିଥିଲେ ସ୍ଵାମୀ ତାଙ୍କର ନିଶ୍ଚିନ୍ତରେ ଶୋଇ ପଡ଼ିଥ‌ିବେ । ମାତ୍ର ତାଙ୍କ ପାଇଁ ଈଶ୍ବରଙ୍କ ନିକଟରେ ପ୍ରାର୍ଥନା କରିବାକୁ ମିସେସ୍ ଚୌଧୁରୀଙ୍କ ପାଖରେ ସାମର୍ଥ୍ୟ ନ ଥିଲା ।

କଠିନ ଶବ୍ଦାର୍ଥ ଓ ସୂଚନା :

Odisha State Board CHSE Odisha Class 12 Sanskrit Solutions Grammar ବିଷୟ ବହିର୍ଭୂତ ବ୍ୟାକରଣ ବିଭାଗ Textbook Exercise Questions and Answers.

CHSE Odisha Class 12 Sanskrit Grammar ବିଷୟ ବହିର୍ଭୂତ ବ୍ୟାକରଣ ବିଭାଗ Question Answer

(୧) ଶବ୍ଦଷୁ ରୂପାଣି ଲିଖତ

ପୃଥମା ଏକବଚନେ

ଫଳ = ଫଳମ୍
ତଦ୍ (ପୁଂ) = ତୈ
ମୁନି = ମୁନିଃ
ମତି = ମତିଃ
ବାରି = ବାରି
ମତି = ମତୀ
ତଦ୍ (ସ୍ତ୍ରୀ) = ସା
ତଦ୍ (ସ୍ତ୍ରୀ ) = ତତ୍
କିମ୍ (ପୁଂ) = କଃ
ଗଚ୍ଛତ୍ = ଗଚ୍ଛନ୍
କିମ୍ (ପୁଂ) = କିମ୍
କିମ୍ (ସ୍ତ୍ରୀ) = କିମ୍
କିମ୍ ( କ୍ଳା) = କିମ୍
ଆତ୍ମନ୍ = ଅୟମ୍

ପ୍ରଥମା ଦ୍ବିବଚନେ 

ନର = ଇମୌ
ଲତା = ଲତେ
ମୁନି = ମୁନୀ
ପିତୃ = ପିତା
ବାରି = ବାରିଣୀ
ନଦୀ = ନଦ୍ୟୋ
ପିତୃ = ପିତରୌ
ମାତୃ = ମାତରେ
ଗଚ୍ଛତ୍ = ଗଚ୍ଛନ୍ତୋ
ମନସ୍ = ମନସୀ
ଆତ୍ମନ୍ = ଆତ୍ମାନୌ
ତଦ୍ (ପୁଂ) = ତୈ
ତଦ୍ (ସ୍ତ୍ରୀ) = ତେୀ
ତଦ୍ (ସ୍ତ୍ରୀ) = ତେ
କିମ୍ ( କ୍ଳା) = କେୀ
ଇଦମ୍ (ପୁଂ) = କେ
କିମ୍ (ସ୍ତ୍ରୀ) = କେ
ଇଦମ୍ (ପୁଂ) = କମେୀ
ଇଦମ୍ (ସ୍ତ୍ରୀ) = ଇମେ
ଇଦମ୍ ( କ୍ଳା) = ଇମେ
ଅସ୍ପୃଦ୍ = ଆବାମ୍
ଯୁକ୍ଷ୍ମଦ୍ = ଯୁବାମ୍
ଦ୍ବି (ପୁଂ) = ଦ୍ରୋ
ଦ୍ବି (ସ୍ତ୍ରୀ) = ଦେ
ଦ୍ବି (ଲ୍ଲୀ) = ଦେ

ପୃଥମା ବଦ୍ମବତନେ

ନର = ନରଃ
ଫଳ = ଫଲାନ
ମୁନି = ମୁନୟ
ତଦ୍ (ପୁଂ) = ତେ
ତଦ୍ (ସ୍ତ୍ରୀ) = ତା
ତଦ୍ (ଲ୍ଲୀ) = ତାନି
ଯୁଷ୍ପଦ୍ = ପୂୟମ୍
ତ୍ରି (ପୁଂ) = ତ୍ରୟଃ
ତ୍ରି (ସ୍ତ୍ରୀ) = ତିରଃ
ତ୍ରି (ଲ୍ଲୀ) = ତ୍ରୀଣି
ମତି = ମତୟଃ
ବାରି = ବାରୀଣି
ନଦୀ = ନଦୀଃ
ପିତୃ = ପିତରଃ
ମାତୃ = ମାତରଃ
ଗଚ୍ଛତ୍ = ଗଚ୍ଛନ୍ତଃ
ମନସ୍ = ମନାଂସି
କିମ୍ (ପୁଂ) = କେ
କିମ୍ (ସ୍ତ୍ରୀ) = କା
କିମ୍ (ସ୍କ୍ରୀ) = କାନି
ଇଦମ୍ (ପୁଂ) = ଇମମ୍
ଚତୁର୍ (ପୁଂ) = ଚତ୍ବାରଃ
ଚତୁର୍ (ସ୍ତ୍ରୀ) = ଚତସ୍ର
ଚତୁର (କ୍ଳ) = ଚତ୍ବାରି

ଦ୍ୱିତାପା ଏକବଚନେ

ନର = ନରମ୍
ଫଳ = ଫଳମ୍
ଲତା = ଲତାମ୍
ମୁନି = ମୁନିମ୍
ମତି = ମତିମ୍
ବାରି = ବୀରି
ନଦୀ = ନଦୀମ୍
ପିତୃ = ପିତରମ୍
ମାତୃ = ମାତରମ୍
ଗଚ୍ଛତ୍ = ଗଜନ୍ତାମ୍
ମନସ୍ = ମନଃ
ଆତ୍ମନ୍ = ଆତ୍ମନମ୍
ତଦ୍(ପୁଂ) = ତମ୍
ତଦ୍ (ସ୍ତ୍ରୀ) = ତାମ୍
ତଦ୍ (କ୍ଳ) = ତତ୍
କିମ୍ (ସ୍ତ୍ରୀ) = କାମ୍
କିମ୍ (କ୍ଳ) = କିମ୍
ଇଦମ୍ (ପୁଂ) = ଇମେ, ଏନମ୍
ଇଦମ୍ (ସ୍ତ୍ରୀ) = ଇମାମ୍, ଏନାମ୍
ଇଦମ୍ (ଲ୍ଲୀ) = ଇମାନି, ଏନତ୍
ଅସ୍ମଦ୍ = ମାମ୍, ମା
ଯୁଷ୍ପଦ୍ = ତ୍ବାମ୍, ତ୍ବା

ଦ୍ୱିତାପା ହୁବଚନେ

ନର = ନରୌ
ଫଳ = ଫଳାନି
ଲତା = ଲତେ
ମନସ୍ = ମମାଂସି
କିମ୍ (ପୁଂ) = କମ୍
ଗଚ୍ଛତ୍ = ଗଚ୍ଛନ୍ତୋ
ମନସ୍ = ମନସୀ
ଇଦମ୍ (ପୁଂ)= ଇକ୍ଷ୍ନୌ, ଏନୌ
ଇଦମ୍ (ସ୍ତ୍ରୀ) = ଇମେ, ଏନେ
ଇଦମ୍ (ଲ୍ଲୀ) = ଇମେ, ଏନେ
ତଦ୍ (ପୁଂ) = ତୈ
ତଦ୍ (ସ୍ତ୍ରୀ) = ତେ
ଅସ୍ପୃଦ୍ = ଆବାମ୍, ନୌ
ଯୁଷ୍ପଦ୍ = ଯୁବାମ୍, ବାମ୍
ବାରି = ବାରିଣୀ
ତଦ୍ (ଲ୍ଲୀ) = `ତେ
ଦ୍ବି (ପୁଂ) = ଦୌ
କିମ୍ (ପୁଂ) = କୌ
ଦ୍ (ସ୍ତ୍ରୀ) = ଦ୍
ପିତୃ = ପିତରେ
ମାତୃ = ମାତରେ

ଦ୍ୱିତାପା ବହୁବଚନେ

ନର = ନରାନ୍
ଫଳ = ଫଳାନି
ଲତା = ଲତଃ
ମୁନି = ମୁନୀନ୍
ମତି = ମତୀ:
ଆତ୍ମନ୍ = ଆତ୍ମନଃ
ତଦ୍ (ପୁଂ) = ଡାନ୍
ତଦ୍ (ସ୍ତ୍ରୀ) = ତା:
ତଦ୍ (ଲ୍ଲୀ) = ତାନି
ଇଦମ୍ (ଲ୍ଲୀ) = ଇମାନି, ଏନାନି
ଅସ୍ପୃଦ୍ = ଅସ୍ମାନ୍, ନଃ
ଯୁଷ୍ପଦ୍ = ୟୁଷ୍ମାନ୍, ପଃ
ତ୍ରି (ପୁଂ) = ତ୍ରୀନ୍
ତ୍ରି (ସ୍ତ୍ରୀ) = ତିସ୍ର
ପିତୃ = ପିତୃ ନ୍
ମାତୃ = ମାତୃ
କିମ୍ (ସ୍ତ୍ରୀ) = କା
କିମ୍ (ସ୍କ୍ରୀ) = କାନି
କିମ୍ (ପୁଂ) = କାନ୍
ଇଦମ୍( ସ୍ତ୍ରୀ)=ଇମା, ଏନଃ
ତ୍ରି (କ୍ନୀ) = ତ୍ରୀଣି
ଚତୁର୍ (ପୁଂ) = ଚତୁର୍ଃ
ଚତୁର୍ (ସ୍ତ୍ରୀ) = ଚତପଃ
ଇଦମ୍ (ପୁଂ) = ଚତୁର୍

ତତାମା ଏକବଚନେ

ଲତା = ଲତୟା
ମୁନି = ମୁନିନା
ମାତୃ = ମାତ୍ରା
ଗଚ୍ଛତ୍ = ଗଚ୍ଛତା
ମନସ୍ = ମନସା
ଆତ୍ମନ୍ = ଆତ୍ମନା
କିମ୍ (ସ୍ତ୍ରୀ) = କେନ
ତଦ୍ (ପୁଂ) = ତେନ
ଇଦମ୍ (ପୁଂ) = ଅନେନ, ଏନେନ ଇଦମ୍
ଇଦମ୍ (ସ୍ତ୍ରୀ) = ଅନୟା, ଏନୟ
ଇଦମ୍ (କ୍ଳ) = ଅନେନ, ଏନେନ
ଅସ୍ମଦ୍ : = ମୟା
ଯୁଷ୍ପଦ୍ = ତ୍ରୟା

ତତାମା ହୁବଚନେ

ବାରି = ବାରିଣା
ତଦ୍ (ସ୍ତ୍ରୀ) = ତୟା
ତଦ୍ (କ୍ଳ) = ତେନ
ନଦୀ = ନଦ୍ୟା
ପିତୃ = ପିତ୍ରା
ନର= ନରାଭ୍ଯାମ୍
ଫଳ = ଫଳାଭ୍ୟାମ୍
ଲତା = ଲତାଭ୍ୟାମ୍
ମୁନି = ମୁନିଭ୍ଯାମ୍
ମତି = ମତିଭ୍ଯାମ୍
ଗଚ୍ଛତ୍ = ଗଚ୍ଛଭ୍ଯାମ୍
ମନସ୍ = ମନୋଭ୍ଯାମ୍
ଆତ୍ମନ୍ = ଆତ୍ମଭ୍ୟାମ୍
ତଦ୍ (ପୁଂ) = ତାଭ୍ୟାମ୍
ତଦ୍ (ସ୍ତ୍ରୀ) = ତାଭ୍ୟାମ୍
ଇଦମ୍( ସ୍ତ୍ରୀ) = ଆଭ୍ୟାମ୍
ଇଦମ୍ (କ୍ଳ) = ଦ୍ବାଭାମ୍
ଅସ୍ପୃଦ୍ = ଆବାଭ୍ଯାମ୍
ଯୁଷ୍ପଦ୍ = ଯୁବାଦ୍ୟମ୍
ଦ୍ବି (ପୁଂ) = ଦ୍ବାଭ୍ଯାମ୍
ଦ୍ବି (ସ୍ତ୍ରୀ) = ଦ୍ଵାଡ୍ୟାମ୍
ବାରି = ବାରିକ୍ୟାମ୍
ତଦ୍ (ଲ୍ଲୀ) = ତାଭ୍ୟାମ୍
ନଦୀ = ନଦୀଭ୍ଯାମ୍
କିମ୍ (ପୁଂ) = କାଭ୍ୟାମ୍
ପିତୃ = ପିତୃଭ୍ୟାମ୍
ମାତୃ = ମାତୃଭ୍ୟାମ୍
କିମ୍ (ସ୍ତ୍ରୀ) = କାଭ୍ୟାମ୍
କିମ୍ (ଲ୍ଲୀ) = କାଭ୍ୟାମ୍

ଦ୍ୱିତାପା ବହୁବଚନେ

ନର = ନରଃ
ଫଳ = ଫନିଃ
ଆତ୍ମନ୍ = ଆତ୍ମ
ଅସ୍ମଦ୍ = ଅସ୍ଵାଭି
ଲତା = ଲତାଭି
ତଦ୍ (ପୁଂ) = ତିଃ
ଯୁଷ୍ପଦ୍ = ଯୁଷ୍ମାଭି
ମୁନି = ମୁନିଭଃ
ତଦ୍ (ସ୍ତ୍ରୀ) = ତାଭି
ତ୍ରି (ପୁଂ) = ତ୍ରିଭି
ତଦ୍ (କ୍ନୀ) = ତିଃ
କିମ୍ (ପୁଂ) = କୈ
ତ୍ରି (ସ୍ତ୍ରୀ) = ତିସୃଭି
ତ୍ରି (ଲ୍ଲୀ) = ତ୍ରିଭି
ନଦୀ = ନଦୀଭି
ପିତୃ = ପିତୃଭି
ଚତୁର (ପୁଂ) = ଚତୁରି:
ଚତୁର (ସ୍ତ୍ରୀ) = ଚତମତି:
ମାତୃ = ମାତୃଭି
ଗଚ୍ଛତ୍ = ଗଚ୍ଛଭି
ଇଦମ୍ (ପୁଂ) = ଏଭି
ଇଦମ୍ (ସ୍ତ୍ରୀ) = ଆଭି
ଚତୁର୍ (କ୍ଳ) = ଚତୁର୍ଭି

ଚତୁର୍ଥା ଏକବଚନେ

ନର = ନରାୟ
ମାତୃ = ମାତ୍ରେ
ମୁନି = ମୁନୟେ
ମତି = ମତୟେ, ମତେ
ବାରି = ବାରିଣେ
ନଦୀ = ନଦୈ
ପିତୃ = ପିତ୍ରେ
ଗଚ୍ଛତ୍ = ଗଚ୍ଛତେ
ଲତା = ଲତାୟେ
ମନସ୍ = ମନସେ
କିମ୍ (କ୍ଳ) = କହ୍ନେ
ଇଦମ୍ (ପୁଂ) = ଅସ୍ମି
ଇଦମ୍ (ସ୍ତ୍ରୀ) = ଅସି
ତଦ୍ (ପୁଂ) = ତସ୍ମି
ଇଦମ୍ (କ୍ଳ) = ଅସ୍ମି
ଅସ୍ପୃଦ୍ = ମହାମ୍, ମେ
ନର = ନରାଭ୍ଯାମ୍
ଯୁଷ୍ପଦ୍ = ତୁଭ୍ୟମ୍, ତେ

ଚତୁର୍ଥା ହୁବଚନେ

ଗଚ୍ଛତ୍ = ଗଚ୍ଛଲ୍ୟାମ୍
ତଦ୍ (ଲ୍ଲୀ) = ତସ୍ମି
କିମ୍ (ପୁଂ) = କହ୍ନେ
ଲତା = ଲତାଭ୍ୟାମ୍
ମନସ୍ = ମନୋଭ୍ଯାମ୍
ଆତ୍ମନ୍ = ଆତ୍ମଭ୍ୟମ
ଇଦମ୍ (ସ୍ତ୍ରୀ) = ଆଭ୍ୟାମ୍
ଇଦମ୍ (ଲ୍ଲୀ) = ଆଭ୍ୟାମ୍
ମୁନି = ମୁନିଭ୍ଯାମ୍
ତଦ୍ (ପୁଂ) = ତାଭ୍ୟାମ୍
ମତି = ମତିଭ୍ଯାମ୍
ତଦ୍ (ସ୍ତ୍ରୀ) = ତାଲ୍ୟାମ୍
ବାରି = ବାରିଲ୍ୟାମ୍
ତଦ୍ (ଲ୍ଲୀ) = ତାଭ୍ୟାମ୍
ନଦୀ = ନଦୀଭ୍ଯାମ୍
କିମ୍ (ପୁଂ) = କାଭ୍ୟାମ୍
ଅସ୍ମଦ୍ =ଆବାଭ୍ୟାମ୍,
ବୌ ଯୁଷ୍ପଦ୍ = ଯୁବାଭ୍ୟାମ୍,
ବାମ୍ ଦ୍ବି (ପୁଂ) = ଦ୍ବାଭ୍ଯାମ୍
ଦ୍ବି (ସ୍ତ୍ରୀ) = ଦ୍ବାଭାମ୍
ପିତୃ = ପିତୃଭ୍ୟାମ୍
ମାତୃ = ମାତୃଭ୍ୟାମ୍
କିମ୍ (ସ୍ତ୍ରୀ) = କାଭ୍ୟାମ୍
ଦ୍ବି (ଲ୍ଲୀ) = ଦ୍ଵାଭାମ୍
କିମ୍ (ଲ୍ଲୀ) = କାଭ୍ୟାମ୍

ଚତୁର୍ଥା ବହୁବଚନେ

ନର = ନରେଭ୍ୟ
ଫଳ = ଫଳେଭ୍ୟ
ମନସ୍ = ମନୋଭ୍ୟ
ଲତା = ଲତାଭ୍ୟ
ମତି = ମତିଭ୍ୟ
ବାରି = ବାରିଦ୍ର୍ୟ
ପିତୃ = ପିତୃଭ୍ଯ
ମାତୃ = ମାତୃଭ୍ୟ
ଗଚ୍ଛତ୍ = ଗଚ୍ଛଭ୍ୟ
ଇଦମ୍ (ଲ୍ଲୀ) = ଏଭ୍ୟ
ଆତ୍ମନ୍ = ଆତ୍ମ
ଅସ୍ମଦ୍ = ଅସୃଭ୍ୟମ୍, ନଃ
ଯୁଷ୍କଦ୍ = ଯୁଗ୍ମଭ୍ୟମ୍, ଡଃ
ମୁନି = ମୁନିଭ୍ୟ
ତଦ୍ (ସ୍ତ୍ରୀ) = ତାଭ୍ଯ
ତ୍ରି (ପୁଂ) = ତ୍ରିଭ୍ୟ
ତ୍ରି (ସ୍ତ୍ରୀ) = ତିସୃଭ୍ୟ
ଚତୁର୍ (ପୁଂ) = ଚତୁର୍ଥାଂ
ଇଦମ୍ (ପୁଂ) = ଏଭ୍ୟ
ଇଦମ୍ (ସ୍ତ୍ରୀ) = ଆଭ୍ୟ
ଚତୁର୍ (କ୍ରୀ) = ଚତୁର୍ଭୁ

ପଞ୍ଚମୀ ଏକବଚନେ

ମତି = ମତଃ,
ତଦ୍ (ପୁଂ) = ତସ୍ମାତ୍
ବାରି = ବାରିଶଃ
ତଦ୍ (ସ୍ତ୍ରୀ) = ତସ୍ୟା
ଫଳ = ଫଳାତ୍
ଲତା = ଲତାୟା
ମାତୃ = ମାତୁଃ
ଗଚ୍ଛତ୍ = ଗଚ୍ଛତଃ
କିମ୍ (ସ୍ତ୍ରୀ) = କନ୍ୟା
କିମ୍ (କ୍ଳ) = କସ୍ମାତ୍
ଇଦମ୍ (ପୁଂ) = ଅସ୍ନାତ୍
ଇଦମ୍ (ସ୍ତ୍ରୀ) = ଅସ୍ୟା
ଇଦମ୍ (କ୍ଳ) = ଅର୍ଥାତ୍
ଅସ୍ମଦ୍ = ମତ୍
ଯୁଷଦ୍ = ତ୍ଵତ୍
ପିତୃ = ପିତୁଃ
କମ୍ (ପୁଂ) = କସ୍ମାତ୍

ପଞ୍ଚମୀ ଦ୍ବିବଚନେ

ନର = ନରାଭ୍ଯାମ୍
ଗଚ୍ଛତ୍ = ଗଚ୍ଛଭ୍ୟାମ୍
ଇଦମ୍ (ପୁଂ) = ଆଭ୍ଯାମ୍
ମୁନି = ମୁନିଭ୍ଯାମ୍
ମତି = ମତିଭ୍ଯାମ୍
ବାରି = ବାରିଲ୍ୟାମ୍
ଫଳ = ଫଳାଭ୍ୟାମ୍
ଲତା = ଲତାଭ୍ୟାମ୍
ତଦ୍ (ପୁଂ) = ତାଭ୍ୟାମ୍
ତଦ୍ (ସ୍ତ୍ରୀ) = ତାଭ୍ୟାମ୍
ଇଦମ୍ (ସ୍ତ୍ରୀ) = ଆଭ୍ୟାମ୍
ଇଦମ୍ (କ୍ଳ) = ଆଭ୍ୟାମ୍
ଯୁଷ୍କଦ୍ = ଯୁବାଭ୍ୟାମ୍
ଦ୍ବି (ପୁଂ) = ଦ୍ବାଭ୍ଯାମ୍
ନଦୀ = ନଦୀଭ୍ୟାମ୍
କିମ୍ (ପୁଂ) = କାଭ୍ଯାମ୍
ଦ୍ବି (ସ୍ତ୍ରୀ) = ଦ୍ବାଭ୍ଯାମ୍
ପିତୃ = ପିତୃଭ୍ୟାମ୍
କିମ୍ (ସ୍ତ୍ରୀ) = କାଭ୍ୟାମ୍
ଦ୍ବି (କ୍ରୀ) = ଦୁମ୍
ମାତୃ = ମାତୃଭ୍ୟାମ୍
କିମ୍ (ସ୍କ୍ରୀ) = କାଭ୍ୟାମ୍

ପଞ୍ଚମୀ ବହୁବଚନେ

ନର = ନରେଭ୍ୟ
ମନସ୍ = ମନୋଭଃ
ଇଦମ୍ (କ୍ଳ) = ଏଭ୍ୟ
ଫଳ = ଫଳେଭ୍ୟ
ଲତା = ଲତାଭ୍ୟ
ତଦ୍ (ପୁଂ) = ତେଭ୍ୟ
ତଦ୍ (ସ୍ତ୍ରୀ) = ତାଭ୍ୟ
ମୁନି = ମୁନିଭଃ
ବାରି = ବାରିଦ୍ର୍ୟ
ନଦୀ = ନଦୀଭ୍ୟ
ପିତୃ = ପିତୃଭ୍ୟ
ମାତୃ = ମାତୃଭ୍ୟ
ଗଚ୍ଛତ୍ = ଗଚ୍ଛଭ୍ୟ
ତଦ୍ (ସ୍କ୍ରୀ) = ତେଭ୍ୟ
କିମ୍ (ପୁଂ) = କେଭ୍ୟ
କିମ୍ ( ସ୍ତ୍ରୀ) = କାଭ୍ୟ
କିମ୍ (କ୍ଳ) = ବେଶ୍ୟ:
ଇଦମ୍ (ପୁଂ) = ଏଭ୍ୟ:
ଇଦମ୍ (ସ୍ତ୍ରୀ) = ଆଭ୍ୟ
ଅସ୍ମଦ୍ = ଅସ୍ପୃତ୍
ଯୁଷ୍କଦ୍ = ଯୁଷ୍କତ୍
ତ୍ରି (ସ୍ତ୍ରୀ) = ତିସୃଭ୍ୟ
ତ୍ରି (କ୍ଳ) = ତ୍ରିଭ୍ୟ
ଚତୁର୍ (ପୁଂ) = ଚତୁର୍ଭୁ
ଚତୁର୍ (ସ୍ତ୍ରୀ) = ଚତସୃଭ୍ୟ
ଚତର (କ୍ଳ) = ଚତୁର୍ଦ୍ଦ

ଯପା ଏକବଚନେ

ନର = ନରସ୍ୟ
ଫଳ = ଫଲମ୍ୟ
ମାତୃ = ମାତୁଃ
ଗଚ୍ଛତ୍ = ଗଚ୍ଛତଃ
କିମ୍ (ସ୍ତ୍ରୀ) = କାସ୍ୟ:
କିମ୍ (କ୍ଳ) = କସ୍ଯ
ମନସ୍ = ମନମଃ
ଆମ୍ନନ୍ନ = ଆତ୍ମନଃ
ଲତା = ଲତାୟା
ଇଦମ୍ (ପୁଂ) = ଅସ୍ଯ
ଇଦମ୍ (ସ୍ତ୍ରୀ) = ଅଧ୍ୟା
ମତି = ମତଃ, ମତ୍ୟା
ତଦ୍ (ପୁଂ) = ତଥ୍ୟ
ବାରି = ବାରିଣୀ
ନଦୀ = ନମଃ
ତଦ୍ (କ୍ଳ) = ରସ୍ୟ
ପିତୃ = ପିତୁଃ
ଇଦମ୍ (କ୍ଳ) = ଅସ୍ୟ
ଅସ୍ମଦ୍ (କ୍ଳ) = ମମ, ମେ
ଯୁଷ୍ପଦ୍ = ତବ, ତେ

ଯପା ଦ୍ବିବଚନେ

ଗଚ୍ଛତ୍ = ଗଚ୍ଛତୋ
ଫଳ = ଫଳୟୋ
ଲତା = ଲତ
ମୁନି = ମୁର୍ଯ୍ୟୋ
ମନସ୍ = ମନସୋ
ଆତ୍ମନ୍ = ଆତ୍ମନୋ
ତଦ୍ (ପୁଂ) = ତୟୋ
ମତି = ମତୋ
ତଦ୍ (ସ୍ତ୍ରୀ) = ତ୍ରୟୋ
ବାରି = ବାରିଣୋ
ତଦ୍ (କ୍ଳ) = ତୟୋ
କିମ୍ (ପୁଂ) = କୟୋ
ପିତୃ = ପିତ୍ରୋ
ମାତୃ = ମାତ୍ରୋ
ନର = ନରାଣାମ୍
ଫଳ = ଫଳାନାମ୍
ଲତା = ଲତାନାମ୍
ମୁନି = ମୁନୀନାମ୍
କିମ୍ (ଲ୍ଲୀ) = କୟୋ
ଇଦମ୍ (ପୁଂ) = ଅନୟୋ, ଏନୟୋ
ଇଦମ୍ (ସ୍ତ୍ରୀ) = ଅନୟୋ, ଏନୟୋ
ଇଦମ୍ (କ୍ଳ) = ଅନୟୋ, ଏନୟୋ
ଅସ୍ମଦ୍ = ଆବୟୋ, ନୌ ।

ଯପା ବହୁବଚନେ

ଦ୍ବି (ପୁଂ) = ଦ୍ଵୟୋ
ଦ୍ବ( ସ୍ତ୍ରୀ) = ଦ୍ବୟୋ
ଇଦମ୍ (କ୍ଳ) = ଏଷାମ୍
ମନସ୍ = ମନସାମ୍
ଆତ୍ମନ୍ = ଆମ୍ବନାମ୍
ତଦ୍ (ପୁଂ) = ତେଷାମ୍
ତଦ୍ (ସ୍ତ୍ରୀ) = ତାସାମ୍
ତଦ୍ (କ୍ଳ) = ତେଷାମ୍
କିମ୍ (ପୁଂ) = କେଷାମ୍
କିମ୍ (ସ୍ତ୍ରୀ) = କାସାମ୍
ଅସ୍ପୃଦ୍ =ଅସ୍ମାକମ୍, ନଃ
ଯୁଷ୍କଦ୍ = ପୁଷ୍କକମ୍, ଡଃ
ତ୍ରି (ପୁଂ) = ତ୍ରୟାଣାମ୍
ତ୍ରି (ସ୍ତ୍ରୀ) = ତିସୃଣାମ୍
ତ୍ରି (ଲ୍ଲୀ) = ତ୍ରୟାଣାମ୍
ଚତୁର୍ (ପୁଂ) = ଚତୁର୍ଦ୍ଧାମ୍
ଚତର୍ (ସ୍ତ୍ରୀ) = ଚତସୃଣାମ୍
ଚତୁର୍ (ଲ୍ଲୀ) = ଚତୁର୍ଥାମ୍
ପିତୃ = ପିତୃ ଣାମ୍
ମାତୃ = ମାତୃ ଣାମ୍
କିମ୍ (କ୍ଳ) = କେଷାମ୍
ଇଦମ୍ (ପୁଂ) = ଏଷାମ୍
ଗଚ୍ଛନ୍ = ଗଚ୍ଛତାମ୍
ଇଦମ୍ (ସ୍ତ୍ରୀ) = ଆସାମ୍

ସପୃମା ଏକବଚନେ

ନର = ନରେ
ମାତୃ = ମାତରି
କିମ୍ (ସ୍ତ୍ରୀ) = କଲ୍ୟାମ୍
ଗଚ୍ଛତ୍ = ଗଚ୍ଛତି
ଲତା = ଲତାୟାମ୍
ମୁନି = ମୁନୌ
ଆତ୍ମନ୍ = ଆତ୍ମନି
ମତି = ମତୈ, ମତ୍ୟାମ୍
ମନସ୍ = ମନସି
କିମ୍ (କ୍ଳ) = କସ୍ମିନ୍
ଇଦମ୍ (ପୁଂ) = ଅସ୍କିନ୍
ଇଦମ୍ (ସ୍ତ୍ରୀ) = ଅସ୍ଯାମ୍
ତଦ୍ (ପୁଂ) = ତସ୍ମିନ୍
ଇଦମ୍ (ସ୍କ୍ରୀ) = ଅସ୍କିନ୍
ବାରି = ବାରିଣି
ତଦ୍ ( ସ୍ତ୍ରୀ) = ତସ୍ଯାମ୍
ଅସ୍ମଦ୍ = ମୟି
ନଦୀ = ନଦ୍ୟାମ୍
ତଦ୍ (କ୍ରୀ) = ତସ୍ମିନ୍
ଯୁଷଦ୍ = ତ୍ରୟି
ପିତୃ = ପିତରି
କିମ୍ (ପୁଂ) = କସ୍ମିନ୍

ସପ୍ତମା ଦ୍ୱିବଚନେ

ଫଳ = ଫଳୟୋ
ଲତା = ଲତୟୋ
ମୁନି = ମୁନ୍ୟା
ବାରି = ବାରିଣୋ
ନଦୀ = ନଦୋ
ପିତୃ = ପିତ୍ରୋ
ମାତୃ = ମାତ୍ରେ
ନର = ନରେଷୁ ଫଳେଷୁ
ମନସ୍ = ମନସୋ
ତଦ୍ (ପୁଂ) = ତ
ତଦ୍ (ସ୍ତ୍ରୀ) = ତ୍ରୟୋ
ତଦ୍ (କ୍ରୀ) = ତ
କିମ୍ ( ସ୍ତ୍ରୀ) = କୟୋ
କିମ୍ (କ୍ରୀ) = କୟୋ
ମନସ୍ = ଆତ୍ମସୁ
ତଦ୍ (ପୁଂ) = ତେଷୁ
ଇଦମ୍ (ସ୍ତ୍ରୀ) = ଅନୟୋ, ଏନୟୋ
ଇଦମ୍ (କ୍ଳ) = ଅନୟୋ, ଏନୟୋ
ଅସ୍ମଦ୍ = ଆବୟୋ
ଦ୍ବି (ପୁଂ) = ଦ୍ବୟୋ
ଦ୍ବି (ସ୍ତ୍ରୀ) = ଦ୍ବୟୋ

ସପ୍ତମା ବହୁବଚନେ

ଇଦମ୍ (କ୍ଳ) = ଏଷୁ
ଅସ୍ପୃଦ୍ = ଅସ୍ଵାସୁ
ତ୍ରି (ପୁଂ) = ତ୍ରିଶୁ
ତଦ୍ (ସ୍ତ୍ରୀ) = ତାସୁ
ମତି = ମତିଶ୍ରୁ ବାରି = ବାରିଷୁ
ତଦ୍ (କ୍ଳ) = ତେଷୁ
ତ୍ରି (ସ୍ତ୍ରୀ) = ତିସୃଷ
କିମ୍ (ପୁଂ) = କେଷୁ
ନଦୀ = ନଦୀଷୁ
ପିତୃ = ପିତୃଶୁ
ମାତୃ = ମାତୃଶୁ
କିମ୍ (ସ୍ତ୍ରୀ) = କାସୁ
କିମ୍ (କ୍ଳ) = କେଷୁ
ଇଦମ୍ (ପୁଂ) = ଏଷୁ
ଗଚ୍ଛନ୍ = ଗଚ୍ଛସୁ
ଇଦମ୍ (ସ୍ତ୍ରୀ) = ଆସୁ

ଲର୍ଡ୍ ମଧ୍ୟମ ପୁରୁଷ

(ଏକବଚନ)

ଭୂ = ଉବସି
ଗମ୍ = ଗଛସି
ପଠ୍ = ପଠସି
କୃ = କଗୋସି
ଅସ୍ = ଅମି
ଲର୍ = ଲଭସେ
ପ୍ଜ୍ମ = ପ୍କମଶି

(ଦ୍ବିବଚନ)

ଭୂ = ରବଥ:
ଗମ୍ = ଗଛଥ:
ପଠ୍ = ପଠାଅ:
କୃ = କ୍ନରୁଥ:
ଅସ୍ = ସ୍ଟ:
ଲର୍ = ଲଭେଥେ
ପ୍ଜ୍ମ = ତ୍ପଳୟଥ:

(ବହୁବଚନ)

ଭୂ = ଭବଥ
ଗମ୍ = ଗଚ୍ଛଥ
ପଠ୍ = ପଠଥ
କୃ = କୁରୁଥ
ଅସ୍ = ସ୍ଥ
ଲର୍ = ଲଭେ
ପ୍ଜ୍ମ = ପୂଜୟଥ

ଲର୍ଡ୍ ଭଭମ ପୁରୁଷ

(ଏକବଚନ)

ଭୂ = ଉବାମି
ଗମ୍ = ଗଛ।ମି
ପଠ୍ = ପଠାମି
କୃ = କରେ।ମି
ଅସ୍ = ଅସି
ଲର୍ = ଲଭେ
ପ୍ଜ୍ମ = ତ୍ପକଯ୍ରାମି

(ଦ୍ବିବଚନ)

ଭୂ = ଭବାପଃ
ଗମ୍ = ଗଚ୍ଛାଦଃ
ପଠ୍ = ପଠାରଃ
କୃ = କୁନଃ
ଅସ୍ = ସ୍ୱ
ଲର୍ = ଲଭାବହେ
ପ୍ଜ୍ମ = ପୂଜୟାମଃ

(ବହୁବଚନ)

ଭୂ = ଭବାମ
ଗମ୍ = ଗଚ୍ଛାମଃ
ପଠ୍ = ପଠାମଃ
କୃ = କୁମଃ
ଅସ୍ = ସ୍ୱ
ଲର୍ = ଲଭାମହେ
ପ୍ଜ୍ମ = ପୂଜୟାମଃ

ବିଧ୍ଲିଙ୍ ମଧ୍ୟମ ପୁରୁଷ

(ଏକବଚନ)

ଭୂ = ଭବେ
ଗମ୍ = ଗଳ୍ପୀ
ପଠ୍ = ପଠେ
କୃ = କୁଯ୍ୟା
ଅସ୍ = ସ୍ୟା
ଲର୍ = ଲଭେଥା
ପ୍ଜ୍ମ = ପୂଜୟୀ

(ଦ୍ବିବଚନ)

ଭୂ = ଭବେତମ୍
ଗମ୍ = ଗଚ୍ଛେତମ୍
ପଠ୍ = ପଠେତମ୍
କୃ = କୁର୍ଯ୍ୟାତମ
ଅସ୍ = ଖ୍ୟାତମ୍
ଲର୍ = ଲଭେୟାଥାମ୍
ପ୍ଜ୍ମ = ପୂଜୟେତମ୍

(ବହୁବଚନ)

ଭୂ = ଭବେତ
ଗମ୍ = ଗଚ୍ଛେତ
ପଠ୍ = ପଠେତ
କୃ = କୁପ୍ୟାତ୍
ଅସ୍ = ଖ୍ୟାତ
ଲର୍ = ଲଭେଧୂମ୍
ପ୍ଜ୍ମ = ପୂଜୟେତ

(୨) ଧାତୁରୂପାଣି ଲିଖତ

ଲଟ୍ ପ୍ରଥମ ପୁରୁଣ

(ଏକବନେ)

ରୂ = ଉବଚି
ଗମ୍ = ଗଛତି
ପିଠ = ପଠତି
ହା = କରୋତି
ଆଶ୍ = ଅସ୍ତି
ଲର୍ = ଲାଭରେ
ପ୍ଜ୍ମ = ପଳମତି

(ଦ୍ବିବଚନ)

ରୂ = ଇବତ:
ଗମ୍ = ଗଚ୍ଛତ:
ପିଠ = ପଠତ:
ହା = କୁରୁତ:
ଆଶ୍ = ପୃ:
ଲର୍ = ଲଭେତେ
ପ୍ଜ୍ମ = ପୂଜଯତ:

(ବଦୃବଚନ)

ରୂ = ଇବନ୍ତି
ଗମ୍ = ଗଚ୍ଛନ୍ତି
ପିଠ = ପଠ୍ତିନ୍ତି
ହା = କୁରୁନ୍ତି
ଆଶ୍ = ପୃନ୍ତି
ଲର୍ = ଲେତନ୍ତି
ପ୍ଜ୍ମ = ପୂଜଯନ୍ତି

ବିଧୂଲିଡ୍ ଉତ୍ତମ ପୁରୁଷ

(ଏକବଚନ)

ଭୂ = ଭବେୟମ୍
ଗମ୍ = ଗଚ୍ଛେୟମ୍
ପଠ୍ = ପଠେୟମ୍
କୃ = କୁର୍ଯ୍ୟାମ୍
ଅସ୍ = ସ୍ୟାମ୍
ଲର୍ = ଲଭେୟ
ପ୍ଜ୍ମ = ପୂଜୟେୟମ୍

(ଦ୍ବିବଚନ)

ଭୂ = ଭବେ:
ଗମ୍ = ଗଚ୍ଛେବ
ପଠ୍ = ପଠେବ
କୃ = କୁର୍ଯ୍ୟାବ
ଅସ୍ = ସ୍ୟାବ
ଲର୍ = ଲଭେବହି
ପ୍ଜ୍ମ = ପୂଜୟେବ

(ବହୁବଚନ)

ଭୂ = ଭବେମ
ଗମ୍ = ଗଚ୍ଛେମ
ପଠ୍ = ପଠେମ
କୃ = କୁର୍ଯ୍ୟାମ
ଅସ୍ = ସ୍ୟାମ
ଲର୍ = ଲଭେମହି
ପ୍ଜ୍ମ = ପୂଜୟେମ

ଲୋଟ୍ ପୃଥମ ପୁରୁପ

(ଏକବଚନ)

ଭୂ = ଭବତୁ
ଗମ୍ = ଗଚ୍ଛତୁ
ପଠ୍ = ପଠତୁ
କୃ = କରୋଡ଼ୁ
ଅସ୍ = ଅସ୍ତୁ
ଲର୍ = ଲଭତାମ୍
ପ୍ଜ୍ମ = ପୂଜୟତୁ

(ଦ୍ବିବଚନ)

ଭୂ = ଭବତାମ୍
ଗମ୍ = ଗଛତାମ୍
ପଠ୍ = ପଠତାମ୍
କୃ = କୁରୁତାମ୍
ଅସ୍ = ସ୍ତାମ୍
ଲର୍ = ଲଭେତାମ୍
ପ୍ଜ୍ମ = ପୂଜୟତାମ୍

(ବହୁବଚନ)

ଭୂ = ଭବନ୍ତୁ
ଗମ୍ = ଗଛନ୍ତୁ
ପଠ୍ = ପଠନ୍ତୁ
କୃ = କୁର୍ବନ୍ତୁ
ଅସ୍ = ସନ୍ତୁ
ଲର୍ = ଲଭନ୍ତାମ
ପ୍ଜ୍ମ = ପୂଜୟନ୍ତୁ

ଲୋଟ୍ ମଧ୍ୟମ ପୁରୁପ

(ଏକବଚନ)

ଭୂ = ଭବ
ଗମ୍ = ଗଚ୍ଛ
ପଠ୍ = ପଠ
କୃ = କୁରୁ
ଅସ୍ = ଏଧ୍
ଲର୍ = ଲଭସ୍
ପ୍ଜ୍ମ = ପୂଜୟ

(ଦ୍ବିବଚନ)

ଭୂ = ଭବିତମ୍
ଗମ୍ = ଗଚ୍ଛତମ୍
ପଠ୍ = ପଠତମ୍
କୃ = କୁରୁତମ୍
ଅସ୍ = ସ୍ତମ୍
ଲର୍ = ଲଭ୍ଥାମ୍
ପ୍ଜ୍ମ = ପୂଜୟତମ୍

(ବହୁବଚନ)

ଭୂ = ଭବତ
ଗମ୍ = ଗଚ୍ଛିତ
ପଠ୍ = ପଠତ
କୃ = କୁରୁତ
ଅସ୍ = ସ୍ତ
ଲର୍ = ଲଭଧ୍ୟମ
ପ୍ଜ୍ମ = ପୂଜୟତ

ଲୋଟ୍ ଉରମ ପୁରୁପ

(ଏକବଚନ)

ଭୂ = ଭବାନି
ଗମ୍ = ଗଚ୍ଛାନି
ପଠ୍ = ପଠାନି
କୃ = କରବାଣି
ଅସ୍ = ଅସାନି
ଲର୍ = ଲଭେ
ପ୍ଜ୍ମ = ପୂଜୟାନି

(ଦ୍ବିବଚନ)

ଭୂ = ଭବାବ
ଗମ୍ = ଗଚ୍ଛାବ
ପଠ୍ = ପଠାବ
କୃ = କରିବାବ
ଅସ୍ = ଅସାବ
ଲର୍ = ଲଭାବହି
ପ୍ଜ୍ମ = ପୂଜୟାବ

(ବହୁବଚନ)

ଭୂ = ଭବାମ
ଗମ୍ = ଗଚ୍ଛାମ
ପଠ୍ = ପଠାମ
କୃ = କରବାମ
ଅସ୍ = ଅସାମ
ଲର୍ = ଲଭାମହୈ
ପ୍ଜ୍ମ = ପୂଜୟାମ

ଲର୍ଡ୍ ପ୍ପରୁପ ପୁରୁଷ

(ଏକବଚନ)

ଭୂ = ଅଭବତ୍
ଗମ୍ = ଅଗଚ୍ଛତ୍
ପଠ୍ = ଅପଠତ୍
କୃ = ଅକରୋତ୍
ଅସ୍ = ଆସୀତ୍
ଲର୍ = ଅଲଭତ୍
ପ୍ଜ୍ମ = ଅପୂଜୟତ୍

(ଦ୍ବିବଚନ)

ଭୂ = ଅଭବତାମ୍
ଗମ୍ = ଅଗଚ୍ଛତାମ୍
ପଠ୍ = ଅପଠତାମ୍
କୃ = ଅକୁରୁତାମ୍
ଅସ୍ = ଆସ୍ତାମ୍
ଲର୍ = ଅଲଭେତାମ୍
ପ୍ଜ୍ମ = ଅପୂଜୟତାମ୍

(ବହୁବଚନ)

ଭୂ = ଅଭବନ୍
ଗମ୍ = ଅଗଚ୍ଛନ୍
ପଠ୍ = ଅପଠନ୍
କୃ = ଅକୁର୍ବନ୍
ଅସ୍ = ଆସନ୍
ଲର୍ = ଅଲଭନ୍ତ
ପ୍ଜ୍ମ = ଅପୂଜୟନ୍

ଲର୍ଡ୍ ମଧ୍ୟମ ପୁରୁଷ

(ଏକବଚନ)

ଭୂ = ଅଭବ
ଗମ୍ = ଅଗଚ୍ଛ
ପଠ୍ = ଅପନଃ
କୃ = ଅକରୋ
ଅସ୍ = ଆସୀ
ଲର୍ = ଅଲଭଥା
ପ୍ଜ୍ମ = ଅପୂଜୟ

(ଦ୍ବିବଚନ)

ଭୂ = ଅଭବିତମ୍
ଗମ୍ = ଅଗଚ୍ଛତମ୍
ପଠ୍ = ଅପଠତମ୍
କୃ = ଅକୁରୁତମ୍
ଅସ୍ = ଆସ୍ତମ୍ଭ
ଲର୍ = ଅଲଭେଥାମ୍
ପ୍ଜ୍ମ = ଅପୂଜୟମ୍

(ବହୁବଚନ)

ଭୂ = ଅଭବତ
ଗମ୍ = ଅଗଚ୍ଛତ
ପଠ୍ = ଅପଠତ
କୃ = ଅକୁରୁତ
ଅସ୍ = ଆସ୍ତ
ଲର୍ = ଅଲଭଧ୍ୱମ୍
ପ୍ଜ୍ମ = ଅପୂଜୟ

ଲର୍ଡ୍ ଭରମ ପୁରୁଷ

(ଏକବଚନ)

ଭୂ = ଅଭବମ୍
ଗମ୍ = ଅଗଚ୍ଛମ୍
ପଠ୍ = ଅପଠମ୍
କୃ = ଅକରବମ୍
ଅସ୍ = ଆସମ୍
ଲର୍ = ଅଲଭେ
ପ୍ଜ୍ମ = ଅପୂଜୟମ୍

(ଦ୍ବିବଚନ)

ଭୂ = ଅଭବାବ
ଗମ୍ = ଅଗଚ୍ଛାବ
ପଠ୍ = ଅପଠାବ
କୃ = ଅକୁର୍ବ
ଅସ୍ = ଆସ୍ଵ
ଲର୍ = ଅଲଭାବହି
ପ୍ଜ୍ମ = ଅପୂଜୟାବ

(ବହୁବଚନ)

ଭୂ = ଅଭବାମ
ଗମ୍ = ଅଗଚ୍ଛାମ
ପଠ୍ = ଅପଠାମ
କୃ = ଅକୁମ
ଅସ୍ = ଆସ୍ଵ
ଲର୍ = ଅଲଭାମହି
ପ୍ଜ୍ମ = ଅପୂଜୟାମ

ଲର୍ଡ୍ ପ୍ରଥମ ପୁରୁଷ

(ଏକବଚନ)

ଭୂ = ଉବିଯାପତି
ଗମ୍ = ମଣିଷ୍ୟତି
ପଠ୍ = ପଠିଷ୍ୟତି
କୃ = କରିଖ୍ୟାତି
ଅସ୍ = ଭବିଷ୍ୟତି
ଲର୍ = ଲମ୍ବମ୍ୟରେ
ପ୍ଜ୍ମ = ତ୍ପକଯିବ୍ୟତି

(ଦ୍ବିବଚନ)

ଭୂ = ଭବିଷ୍ୟତଃ
ଗମ୍ = ଗମିଷ୍ୟତଃ
ପଠ୍ = ପଠିଷ୍ୟତଃ
କୃ = କରିଷ୍ୟତଃ
ଅସ୍ = ଭବିଷ୍ୟତଃ
ଲର୍ = ଲପ୍‌ତେ
ପ୍ଜ୍ମ = ପୂଜୟିଷ୍ୟତଃ

(ବହୁବଚନ)

ଭୂ = ଭବିଷ୍ୟନ୍ତି
ଗମ୍ = ଗମିଷ୍ୟନ୍ତି
ପଠ୍ = ପଠିଷ୍ୟନ୍ତି
କୃ = କରିଷ୍ୟନ୍ତି
ଅସ୍ = ଭବିଷ୍ୟନ୍ତି
ଲର୍ = ଲପ୍‌ତନ୍ତି
ପ୍ଜ୍ମ = ପୂଜୟିଷ୍ୟନ୍ତି

ଲୁଟ୍ ମଧ୍ୟମ ପୁରୁଷ

(ଏକବଚନ)

ଭୂ = ଭବିଷ୍ଯସି
ଗମ୍ = ଗମିଷ୍ୟସି
ପଠ୍ = ପଠିଷ୍ୟସି
କୃ = କରିଷ୍ଯସି
ଅସ୍ = ଭବିଷ୍ୟସି
ଲର୍ = ଲପ୍‌ସ୍ୟସେ
ପ୍ଜ୍ମ = ପୂଜୟିଷ୍ୟସି

(ଦ୍ବିବଚନ)

ଭୂ = ଭବିଷ୍ୟତଃ
ଗମ୍ = ଗଷ୍ୟତଃ
ପଠ୍ = ପଠିଷ୍ୟତଃ
କୃ = କରିଷ୍ୟତଃ
ଅସ୍ = ଭବିଷ୍ୟତଃ
ଲର୍ = ଲଥେ
ପ୍ଜ୍ମ =ପୂଜୟିଷ୍ୟତଃ

(ବହୁବଚନ)

ଭୂ = ଭବିଷ୍ୟଥ
ଗମ୍ = ଗମିଷ୍ୟଥ
ପଠ୍ = ପଠିଷ୍ୟଥ
କୃ = କରିଷ୍ୟଥ
ଅସ୍ = ଭବିଷ୍ୟଥ
ଲର୍ = ଲପ୍‌ସ୍ୟଧେ
ପ୍ଜ୍ମ = ପୂଜୟ ଷ୍ୟଥ

(୩) ସବିଗ୍ରହ ସମାସନାମ ଲିଖତ

(i) ଅବ୍ୟୟୀଭାବ

ଉପକୃଷ୍ଣମ୍ = କୃଷ୍ଣସ୍ୟ ସମୀପମ୍
ଉପନଦମ୍ = ଗଲାଯା: ସମାପମ
ସୁକଳିଙ୍ଗମ୍ = କଳିଙ୍ଗାନା ସମୃଦ୍ଧି
ନିର୍ମକ୍ଷିକମ୍ = ମକ୍ଷିକାଣାମ୍ ଅଭାରଃ
ଦୁର୍ଭିକ୍ଷମ୍ = ଭିକ୍ଷାୟା ଅଭାବାଃ
ଅନୁରୂପମ୍ = ରୂପସ୍ୟ ଯୋଗ୍ୟମ୍
ଯଥାଶକ୍ତି = ଶକ୍ତିମ୍ ଅନତିକ୍ରମ୍ୟ
ସୁମଦ୍ରମ୍ = ମଦ୍ରାମାଂ ସମୃଦ୍ଧି
ଦୁର୍ଭାଗ୍ୟମ୍ = ଭାଗ୍ୟାନାଂ ବୃଦ୍ଧି
ନିର୍ଜନମ୍ = ଜନାନାମ୍ ଅଭାରଃ
ଅତିହିମମ୍ = ହିମସ୍ୟ ଅତ୍ୟୟ
ଅନୁବିଷ୍ଣୁ = ବିଷୋ ପଶ୍ଚାତ୍
ପ୍ରତିଦିନମ୍ = ଦିନଂ ଦିନଂ ପ୍ରତି
ଉପକୃଷ୍ଣମ୍ = କୃଷ୍ଣସ୍ୟ ସମୀପମ୍
ଉପନଦମ୍ = ନଦ୍ୟା ସମୀପମ୍
ସୁକଳିଙ୍ଗମ୍ = କଳିଙ୍ଗାନାଂ ସମୃଦ୍ଧି
ଦୁର୍ଯବନମ୍ = ଯବନାନାଂ ବୃଦ୍ଧି
ଅତିନିଦ୍ରମ୍ = ନିଦ୍ରା ସମ୍ପ୍ରତି ନ ଯୁଜ୍ୟତେ
ସହରି = ହରେ ସାଦୃଶ୍ୟମ୍
ଅନୁଜ୍ୟେଷ୍ଠମ୍ = ଜ୍ୟେଷ୍ଠସ୍ୟ ଆନୁପୂର୍ବେଣ
ସକ୍ଷତ୍ରମ୍ = କ୍ଷତ୍ରାମାଂ ସମ୍ପରିଂ
ଉପରାଜମ୍ = ରାଜ୍ଞୀ ସମୀପମ୍
ସମଯମ୍ନ = ଅଙ୍ଗୋ ପରମ୍

(ii) ତତ୍ତ୍ଵପୁରୁଷ

(୨ମ୍ବା ତତ୍ପୁରୁଶ:)

କୃଷ୍ଣଶ୍ରିତଃ = କୃଷ୍ଣ ଶ୍ରିତଃ
କୃପପତିତଃ = କୂପଂ ପତିତଃ
ଶାଳାପ୍ରାପ୍ତ = ଶାଳା ପ୍ରାପ୍ତ
ଗ୍ରାମଗମୀ = ଗ୍ରାମିଂ ଗମୀ
ଦୁଃଖାତୀତଃ = ଦୁଃଖମ୍ ଅତୀତଃ
ଗ୍ରାମଗତଃ = ଗ୍ରାମିଂ ଗତଃ
କଷ୍ଟାପରଃ = କପମ୍ ଆପନ:
ମୁହୂର୍ଭସୁଖମ୍ = ମୁହୂରଂ ସୁଖମ୍

(୩ୟା ତତ୍‌ପୁରୁଷ)

ମାସପୂର୍ବ = ମାସେନ ପୂର୍ବ
ପିତୃସମଃ = ପିତ୍ରା ସମଃ
ବାକ୍‌କଳହଃ = ବାଚା କଳହଃ
ଗୁଡ଼ମିଶ୍ର = ଗୁଡ଼େନ ମିଶ୍ର
ମାତୃସଦୃଶଃ = ମାତ୍ରା ସଦୃଶଃ
ଧାନ୍ୟାନମ୍ = ଧାନ୍ୟନ ଊନମ୍
ଆଚାରନିପୁନଃ = ଆଚାରେଣ ନିପୁନଃ
ମାସାବରଃ = ମାସେନ ଅବରଃ

(୪ର୍ଥୀ ତତ୍‌ପୁରୁଷ)

ପୂପଦାରୁ = ଯୂପାୟ ଦାରୁ
ଗୋହିତମ୍ = ଗୋଭାଂ ହିତମ୍
ଗୋରକ୍ଷିତମ୍ = ଗୋଭ୍ୟ ରକ୍ଷିତମ୍
ଭୂତବଳି = ଭୂତେଭ୍ୟ ବହିଃ
ଗୋସୁଖମ୍ = ଗୋଭ୍ୟ ସୁଖମ୍

(୫ମୀ ତତ୍ତ୍ଵପୁରୁଷ)

ଚୋରଭୟମ୍ = ଗୋତିଃ ସୁଖମ୍
ବ୍ୟାଘ୍ରଭୀତଃ = ବ୍ୟାଘ୍ରାତ୍ ଭୀତଃ
ବୃକଭୀତଃ = ବୃକାତ୍ ଭୀତିଃ
ଗ୍ରାମନିର୍ଗତଃ = ଗ୍ରାମାତ୍ ନିର୍ଗତଃ
ସ୍ୱର୍ଗପତିତଃ = ସ୍ବର୍ଗାତ୍ ପତିତଃ
ତରଙ୍ଗାପତ୍ରସ୍ତ = ତରଙ୍ଗାତ୍ ଅପତ୍ରସ୍ତ
ଦୂରାଦାଗତଃ = ଦୂରାତ୍‌ ଆଗତଃ
ବ୍ୟାଘ୍ରଭୀତଃ = ବ୍ୟାଘ୍ରାତ୍ ଭୀତଃ
ସର୍ପଭୀ = ସର୍ପାତ୍ ଭୀ
ସୁଖାପେତଃ = ସୁଖାତ୍ ଅପେତଃ
କଳ୍ପନାପୋତଃ = କଛ୍ନାମା: ଅପ୍ରେତ:
ଚକ୍ରମୁନଃ = ଚକ୍ରାତ୍‌ ମୁକ୍ତା
ପରଶୁତଃ = ଶଣତ୍ ପରେ

(୬ଯା ପତ୍ରସ୍ନରୁପ:)

ଦେଶସେବକ: = ଦେବସ୍ୟ ପୂଜକଃ
ଗ୍ରାମଗମନମ୍ = ଗ୍ରାମସ୍ୟ ଗମନମ୍
ଅର୍ଥଗୌରବମ୍ = ଅର୍ଥସ୍ୟ ଗୌରବମ୍
ବୃକ୍ଷୋପରି = ବୃକ୍ଷସ୍ୟ ଉପରି
କୃଷ୍ଣସଖୀ = କୃଷ୍ଣସ୍ୟ ସଖା
ଅକ୍ଷଶୌଣ୍ଡ = ଅକ୍ଷେଷୁ ଶୌଣ୍ଡ
ଦ୍ୟୁତକିତକଃ = ଦ୍ଯୁତେ କିତବ

(୬ଷ୍ଠୀ ତତ୍ତ୍ଵପୁରୁଷ)

ବ୍ରାହ୍ମଣଯାଜକଃ = ବ୍ରାହ୍ମଣସ୍ୟ
ଯାଜକ = ଦେବସ୍ୟ ପୂଜନମ୍
ସ୍ଵକର୍ତ୍ତବ୍ୟମ୍‌ = ସ୍ଵସ୍ୟ କର୍ତ୍ତବ୍ୟମ୍
ବୁଦ୍ଧିମାନ୍ଦ୍ୟମ୍ = ବୁଦ୍ଧେ ମାନ୍ଦ୍ୟମ୍

(୭ମୀ ତତ୍‌ପୁରୁଷ)

ଅକ୍ଷଧୂନଃ = ଅକ୍ଷେଷୁ ଧୂନଃ
ବେଦପଣ୍ଡିତଃ = ବେଦେ ପଣ୍ଡିତଃ
କାର୍ଯ୍ୟଚପନଃ = କାର୍ଯ୍ୟ ଚପନଃ
ସାହିତ୍ୟନିପୁନଃ = ସାହିତ୍ୟେ ନିପୁନଃ
ର୍ଥଯାଧ୍ନଭ: = ଆତପେ ଶୁଷ୍କ
ଚକ୍ରବନ୍ଧ = ଚକ୍ର ବନ୍ଧ
ଗଣିତପଟୁ = ଗଣିତେ ପଟୁ
କଟାହପକଃ = କଟାହେ ପକ୍ୱ
ତୀର୍ଥଧ୍ୟାଙ୍‌କ୍ଷ = ତୀର୍ଥେ ଧ୍ୱଂକ୍ଷ

(୧ମା ଉପସ୍ରୁପ:)

ପୂର୍ବକାୟଃ = ପୂର୍ବଂ କାୟସ୍ୟ
ପୂର୍ବାହ୍ଣଣୀ = ପୂର୍ବମ୍ ଅନ୍ତଃ
ସ।କ୍ରାଦୁ: = ସାୟଃ ଅନ୍ତଃ
ମଧ୍ୟାହୃ: = ମଧ୍ୟମ୍ ଅନ୍ତଃ
ଥପରାଦଣ: = ଅପରମ୍ ଅନ୍ତଃ
ମଧ୍ୟଭାତ୍ର: = ନ ସନ୍ଦେହ

(ନଳ୍ ତତ୍ପୁରୁପ:)

ଅସନ୍ଦେହ୍: = ନ ସନ୍ଦେହ୍:
ଅପଳ୍ଳା: = ନ ପନ୍ନା:
ଅବିଶ୍ୱ: = ନ ବିଘ୍ନ
ଅନଶ୍ଵ: = ନ ଅନ୍ତଃ
ଅପନ୍ଥା = ନ ଇଚ୍ଛା

(ପୃ।ଦି ତତ୍ପୁର୍ଣ୍ଣ:)

ସ୍ମପ୍ମରୁପ: = ଶୋଭନଃ ପୁରୁଷ
ଅତିମାନଃ = ଅତିକ୍ରାନ୍ତଃ ମାଳାମ୍
ପ୍ତତାଯଦ: = ପୃଗତ: ଆଚାଯ୍ୟ:

(ଇପପଦ ତତ୍ପୁର୍ଯ:)

କୁମ୍ଭକାରଃ = କୁମ୍ଭୀ କରୋତି ଇତି
ବଶଂବଦଃ = ବଶଂ ବଦତି ଇତି
ନିଶାକରଃ = ନିଶା କରୋତି ଇତି
ପାଦପଃ = ପାଦେ ପିବତି ଇତି
ଜଳତଃ = କଲିଂ ଦଦାରିଲଚି
ପଙ୍କଜଃ = ପଙ୍କ ଜାୟତେ ଇତି

(iii) କର୍ମଧାରୟ

ଭୀମକାନ୍ତଃ = ଭୀମ କାନ୍ତଃ
ବିଦ୍ୟାସାଗରଃ = ବିଦ୍ୟା ଏବ ସାଗରଃ
ସମାନମନ୍ତ୍ରୀ = ସମାନଃ
ମନ୍ତ୍ରୀ = ସପ୍ତ ଋଷୟଃ
କୃତୀକୃତମ୍ = କୃତମ୍ ଅକୃତମ୍
ମୁଖପଦ୍ମମ୍ = ମୁଖ୍ୟ ପଦ୍ମମ୍ ଇବ
ଶନଶ୍ୟାମ: = ଘନଃ ଅଘନଃ
ଆମ୍ରବୃକ୍ଷ = ଆନ୍ତଃ ଇତି ବୃକ୍ଷ
ତୁରଃ = ଷଣ୍ଡା ମାତୃଣାମ୍ ଅପତ୍ୟ ପୁମାନ୍
ପଞ୍ଚ ଗାପଃ ଧନଂ ଯସ୍ୟ ଡଃ

(iv) ଦ୍ବିଗୁ

ବୈମାତୁରଃ = ଦ୍ବୟୋ ମାତ୍ରେ ଅପତାମ୍ ପୁମାନ୍
ସପ୍ତାହଃ = ସପ୍ତାନାମ୍ ଅହ୍ନା ସମାହାରଃ
ତ୍ରିଲୋକୀ = ତ୍ରୟାନାଂ ଲୋକାନାଂ ସମାହାରଃ
ଚତୁର୍ୟୁଗମ୍ = ଚତୁର୍ବିଂ ଯୁଗାନାଂ ସମାହାରଃ
ପୁରୁଷବ୍ୟାଘ୍ର = ପୁରୁଷ ବ୍ୟାଘ୍ର ଇବ
ବଟବୃକ୍ଷ = ବଟ ଇତି ବୃକ୍ଷ
ଗ୍ରାମାନ୍ତରମ୍ = ଅନ୍ୟ ଗ୍ରାମଃ
ସର୍ବଦେବା = ସର୍ବେ ଦେବାଃ
ବୀରପୁରୁଷ = ବୀରଃ ପୁରୁଷ

(v) ଦ୍ବନ୍ଦ୍ବ

ଦୃରିଦୃଭୌ = ହରିଶ୍ଚ ହରଶ୍ଚ
ପତ୍ରପୁଷ୍ପଫଳାନି = ପରଂ ଚ ପୁଷ୍ପ ଚ ଫଳ
ସାତାରାମୌ = ସୀତା ଚ ରାମ ଚ
ଯୁଧ୍ରାର୍ଜୁନୌ = ଯୁଷ୍ଠିରଶ୍ଚ ଅର୍ଜୁନଶ୍ଚ
ଘଟପଟମ୍ = ଘଟଣ୍ଟ ପଟଣ୍ଟ
ରଥକାଶ୍ମୀରୋହମ୍ = ରଥକାଷ୍ଟ ଅଶ୍ଵାରୋହାଶ୍ଚ
ପ୍ରାୟୋଦକଃ = ପ୍ରାପ୍ତମ୍ ଉଦକଂ ଯଃ ହାଃ
ବୀରପୁରୁଷକଃ = ବୀରଃ ପୁରୁଷ ଯସ୍ମିନ୍ ଡଃ
ଚିତ୍ରଗୁ = ଚିତ୍ରା ଗାତଃ ଯସ୍ୟ ଡଃ
କଲ୍ୟାଣୀ ପ୍ରିୟ = କଲ୍ୟାଣୀ ପ୍ରିୟା ଯସ୍ୟ ଡଃ
ବୀଣାପାଣି = ବୀଣା ପାଶୌ ଯସ୍ୟା
ଚନ୍ଦ୍ରମୌଳି = ଚନ୍ଦ୍ର ମୌନୌ ଯସ୍ୟ
ଉପଶତଃ = ଶସ୍ୟ ସମୀପେ ଯେ ସନ୍ତି ତେ
ଦ୍ଵିତ୍ରା = ଦୌ ବା ତ୍ରୟୋ ବା
ସପୁନଃ = ପୁତ୍ରେଣ ସହ ବର୍ତ୍ତମାନଃ
ରାମମାନେ = ରାମଃ ଚ ସୀତା ଚ
ମାତାପିତାର = ମାତା ଚ ପିତା ଚ
ସଂଜ୍ଞାପରିଭାଷମ୍ = ସଂଜ୍ଞାଶ୍ଚ ପରିଭାଷାଶ୍ଚ
ପାଣିପାଦମ୍ = ପାଣୀ ଚ ପାଦୌ ଚ
ପୂକାଲିକ୍ଷମ୍ = ପୂକଶ୍ଚ ଲିକ୍ଷାଶ୍ଚ
ଗବାଶ୍ୱମ୍ = ଗାବଶ୍ଚ ଅଶ୍ଵଶ୍ଚ
ମିତ୍ରାବରୁଶୌ = ମିତ୍ରଷ୍ଟ ବରୁଣଶ୍ଚ

(vi) ବହୁବ୍ରୀହିଃ

ପୀତମ୍ ଅମ୍ବରଂ ଯସ୍ୟ ଡଃ
ଅପୁନଃ = ଅବିଦ୍ୟମାନଃ ପୁନଃ ଯସ୍ୟ
ସୁକେଶୀଭାର୍ଯ୍ୟା = ସୁକେଶୀ ଭାର୍ଯ୍ୟା
ଦୃଢ଼ାଭନ୍ତଃ = ଦୃଢ଼ା ଭଣ୍ଡିଂ ଯସ୍ୟ ଡଃ
ଭାଲଚନ୍ଦ୍ର = ଭାଲେ ଚନ୍ଦ୍ର ଯସ୍ୟ ଡଃ
ଦଶାନାଂ ସମୀପେ ଯେ ସନ୍ତି ତେ
ଦଶାନନଃ = ଦଶ ଆନନଃ ଯସ୍ୟ ସ୍ୱ
ପଞ୍ଚଷା = ପଞ୍ଚ ବା ଷଡ଼୍ ବା
କେଶେଷୁ କେଶେଷୁ ଗୃହୀନ୍ସା ଇଦଂ ଯୁଦ୍ଧ ପ୍ରବୃତ୍ତମ୍
ଦଣ୍ଡାଦଣ୍ଡି = ଦଣ୍ଡେ ଦଣ୍ଡେ ପ୍ରହୃତ୍ୟ ଇଦଂ ଯୁଦ୍ଧ ପ୍ରବୃରମ୍
ଅପ୍ରଜା = ଅବିଦ୍ୟମାନା ପ୍ରଜା ଯସ୍ୟ ସ୍ୱ
ଉଦ୍‌ଗନ୍ଧି = ଉଦ୍‌ଗତଃ ଗନ୍ଧ ଯସ୍ୟ ଡଃ
ଗଜାନନଃ = ଗଜାନନମ୍ ଇବ ଆନନଂ ଯସ୍ୟ ଡଃ
ଦୃଷ୍ଟଧର୍ମା = ଦୃଷ୍ଟି ଧର୍ମ ଯେନ ଡଃ
କୁଶୋଧୀ = କୁଣ୍ଡମ୍ ଇବ ଉଧଃ ଯସ୍ୟା ସା
ଅନପତ୍ୟ = ଅବିଦ୍ୟମାନମ୍ ଅପତ୍ୟ ଯସ୍ୟ ସ୍ୱ
ଅପୁନଃ = ଅବିଦ୍ୟମାନଃ ପୁନଃ ଯସ୍ୟ ଡଃ
ନିର୍ଦ୍ଦୟ = ନିର୍ଗତା ଦୟା ଯସ୍ମାତ୍
ସୁଗନ୍ଧି = ଶୋଭନଃ ଗନ୍ଧ ଯସ୍ୟ ଡଃ
କଣ୍ଠେକାଳୀ = କଣ୍ଠେ କାଳୀ ଯସ୍ୟ ଡଃ
ଉଷ୍ଟ୍ରମୁଖ = ଉଷ୍ଟ୍ରମୁଖମ୍ ଇବ ମୁଖ୍ଯ ଯସ୍ୟ ଡଃ
ଯୁବଜାନିଃ = ଯୁବତଃ ଜାୟା ଯସ୍ୟ ଡଃ
ପୁଣ୍ଡରୀକାକ୍ଷୀ = ପୁଣ୍ଡରୀକେ ଇବ ଅକ୍ଷିଣୀ ଯସ୍ୟ ଡଃ
ଘଟୋଧୀ : = ଘଟ ଇବ ଊଧଃ ଯସ୍ୟା ସା
ମତ୍ସ୍ୟଗନ୍ଧି = ମତ୍ସ୍ୟଗନ୍ଧ ଇବ ଗନ୍ଧ ଯସ୍ୟା ସା
ସକର୍ମକଃ = କର୍ମଣା ସହ ବର୍ତ୍ତମାନଃ

(୪) ସ୍ତ୍ରୀ ପ୍ରତ୍ୟୟେ ରୂପାଣି ଲିଖତ

କୋକିଳ – କୋକିଳା
ଧଃ – ସା
କ୍ଷେପକ – କ୍ଷିପକା
କୃଶ – କୃଶା
ଧ୍ରୁବକ – ଧ୍ରୁବିକା
ଚଟକ – ଚଟକା
ଅଶ୍ବ – ଅଶ୍ବା
ମୂଷିକ – ମୂଷିକା
କାଣ୍ଡପୁଷ୍ପ – କାଣ୍ଡପୁଷ୍ପ
ଶୂଦ୍ର – ଶୂଦ୍ରା, ଶୂଦ୍ରୀ
ସର୍ବକ – ସର୍ବିକା
ତାରକ – ତାରକା,
ବର୍ଷକ – ବର୍ଷକା, ବଣ୍ଡିକା
ବର୍ଷକ – ବର୍ଷକା, ବର୍ତିକା
ଅଷ୍ଟକ – ଅଷ୍ଟକା, ଅଷ୍ଟିକା
ପୁତ୍ରକ – ପୁତ୍ରକା, ପୁତ୍ରିକା
ଭତ୍ସ – ଭସ୍ତକା, ଭଣ୍ଡିକା
ଗୁଣିନ୍ – ଗୁଣିନୀ
ରାଜନ୍ – ରାଜ୍ଞୀ
ଶୂନ୍ – ଶୁନୀ
ଯୁବନ୍ – ଯୁବତି, ଯୁବତୀ
ବିଶ୍ବସ୍ – ବିଦୁଷୀ
ଭବତ୍ ଭବତୀ
ଶ୍ରେୟସ୍ – ଶ୍ରେୟସୀ
ବୃନ୍ଦାରକ – ବୃନ୍ଦାରକା, ବୃନ୍ଦାରିକା
ଶ୍ରୀମତ୍ – ଶ୍ରୀମତୀ
ଆର୍ଯ୍ୟକ – ଆର୍ଯ୍ୟକା, ଆର୍ଯ୍ୟକା
ଯାବତ୍ – ଯାବତୀ
ଏଷା – ଏଷକା, ଏଷିକା
ଇୟତ୍ – ଇୟତୀ
ଗଙ୍ଗା – ଗଙ୍ଗକା, ଗଙ୍ଗିକା
ଶୁଭ୍ର – ଶୁଭ୍ରା, ଶୁଭ୍ରକା
ସେବକ – ସେବିକା
କର୍ତ୍ତୃ – କର୍ମୀ
ଶିକ୍ଷକ – ଶିକ୍ଷିକା
ଦାତୃ – ଦାତ୍ରୀ
ପ୍ରାଚ୍ – ପ୍ରାଚୀ
ପ୍ରତ୍ଯବ୍ – ପ୍ରତୀଚୀ
ଗଚ୍ଛତ୍ – ଗଚ୍ଛନ୍ତୀ
ନରକ – ନରିକା
କ୍ରୋଷ୍ଟ – କୋଷ୍ଟ୍ରୀ
ଚିକୀର୍ଷତ୍ – ଚିକୀର୍ଷନ୍ତୀ
ତୁଦତ୍ – ତୁଦତୀ, ତୁଦନ୍ତୀ
ଇଚ୍ଛତ୍ – ଇଚ୍ଛତୀ, ଇଚ୍ଛନ୍ତୀ
ଯାତ୍ – ଯାତୀ, ଯାନ୍ତ୍ରୀ
ଦ୍ବିପାଦ – ଦ୍ବିପଦୀ
ତ୍ରିପାଦ – ତ୍ରିପାଦୀ
ଗାର୍ଗୀ – ଗାର୍ଗୀ
ବାସ୍ଥ୍ୟ – ବାସୀ
କୁମାର – କୁମାରୀ
କିଶୋର – କିଶୋରୀ
ଆତିଥେୟ – ଆତିଥେୟୀ
କୁମ୍ଭକାର – କୁମ୍ଭକାରୀ
ତ୍ରିତୟ – ତ୍ରିତୟୀ
ଆକ୍ଷିକ – ଆକ୍ଷିକୀ
ଲାବଣିକ – ଲାବଣିକୀ
ତାଦୃଶ – ତାଦୃଶୀ
ନଶ୍ବର ନଶ୍ବରୀ
ଚିରଣ୍ଟ – ଚିରଣ୍ଟୀ
ତ୍ରିଲୋକ – ତ୍ରିଲୋକୀ
ଜିତ୍ବର – ଜିହ୍ବରୀ
ତ୍ରିପଦ – ତ୍ରିପଦୀ
ତରୁଣ – ତରୁଣୀ
ଶତମୂଳ – ଶତମୂଳୀ
ଦ୍ବିପୁରୁଷ – ଦ୍ବିପୁରୁଷୀ
ଚୌର – ଚୌରୀ
କିଙ୍କର – କିଙ୍କରା, କିଙ୍କରୀ
ପତି – ପତ୍ନୀ
ହରିତ – ହରିତା
ଗୌର – ଗୌରୀ
ମନୁଷ୍ୟ – ମନୁଷୀ
ପିଙ୍ଗଳ – ପିଙ୍ଗଳୀ
ଦ୍ରୋଣ – ଦ୍ରୋଣୀ
ହରିଣ – ହରିଣୀ
ବିଲ୍ବ – ବିଲ୍ଲୀ
ଆର୍ଯ୍ୟକୃତ – ଆର୍ଯ୍ୟକୃତୀ
ସୁମଙ୍ଗଳ – ସୁମଙ୍ଗଳୀ
ସୂର୍ଯ୍ୟ – ସୂର୍ଯ୍ୟା, ସୂରୀ
ଭୃଙ୍ଗ – ଭୃଙ୍ଗୀ
ମହ – ମହୀ
ଶୁନ – ଶୁନୀ
କୁଣ୍ଡ – କୁଣ୍ଡୀ
ଗୋଣ – ଗୋଣୀ, ଗୋଣା
ସ୍ଥଳ – ସ୍ଥଳୀ, ସ୍ଥଳା
ଭାଜ – ଭାଜୀ, ଭାଜା
ନାଗ – ନାଗୀ, ନାଗା
ନୀଳ – ନୀଳୀ, ନୀଳା
କୁଶ – କୁଶୀ, କୁଶା
କାମୁକ – କାମୁକୀ, କାମୁକା
ଶୋଣ – ଶୋଣୀ, ଶୋଣା
ପଟୁ – ପତ୍ନୀ, ପଟୁ
ମୁହୁ – ମୃଦୀ, ମୁଦୁଃ
ଲଘୁ – ଲକ୍ଷ୍ମୀ, ଲଘୁ
ତନୁ – ତନ୍ତ୍ରୀ, ତନୁଃ
ସାଧୁ – ସାୟୀ, ସାଧୁ
ବହୁ – ବହ୍ମୀ, ବହୁ
କପି – କପୀ, କପି
ଶକ୍ତି – ଶଲ୍ଲୀ, ଶକ୍ତି
ଗତି – ଗତୀ,
ଅହି – ଅହୀ, ଅହିଂ
ମୁନି – ମୁନୀ, ମୁନିଃ
କବି – କବୀ,
ଅରାଳ – ଅରାଳୀ, ଅରାଳା
ମୃଡ଼ – ମୁଡ଼ାନୀ
କୃପଣ – କୃପଣୀ, କୃପଣା
ରୁଦ୍ର – ରୁଦ୍ରାଣୀ
ବିକଟ – ବିକଟୀ, ବିକଟା
କଲ୍ୟାଣ – କଲ୍ୟାଣୀ, କଲ୍ୟାଣା
ପୁରାଣ – ପୁରାଣୀ, ପୁରାଣା
ବିଶାଳ – ବିଶାଳୀ, ବିଶାଳା
ଉଦାର – ଉଦାରୀ, ଉଦାରା
ରାତ୍ରି – ରାତ୍ରୀ, ରାତ୍ରି
ଧରଣି – ଧରଣୀ, ଧରଣି
ଭୂମି – ଭୂମୀ, ଭୂମି
ଅଟବି – ଅଟବୀ, ଅଟବି
ମଣି – ମଣୀ, ମଣି
ସୂଚି – ସୂଚୀ, ସୂଚି
ରଜନି – ରଜନୀ, ରଜନିଃ
ଶ୍ରେଣି – ଶ୍ରେଣୀ, ଶ୍ରେଣୀ
ଶକଟି – ଶକଟୀ,
ଗୋପ – ଗୋପା, ଗୋପୀ
ବ୍ରାହ୍ମଣ – ବ୍ରାହ୍ମଣୀ
ସୂର – ସୂରୀ
ନାପିତ – ନାପିତୀ
କ୍ଷତ୍ରିୟ – କ୍ଷତ୍ରିୟୀ
ହିମ – ହିମାନୀ
ଯବନ – ଯବାନୀ, ଯବନାନୀ
ମାତୁଳ – ମାତୁଳା, ମାତୁଳୀ,
ମାତୁଳାନୀ ଉପାଧ୍ୟାୟ – ଉପାଧ୍ୟାୟୀ, ଉପାଧ୍ୟାୟୀ,
ଅର୍ଘ୍ୟ – ଅର୍ଯ୍ୟା, ଅର୍ଯ୍ୟାଣୀ
ବ୍ରହ୍ମାଣ – ବ୍ରହ୍ମାଣୀ
ଚନ୍ଦ୍ରମୁଖ – ଚନ୍ଦ୍ରମୁଖୀ, ଚନ୍ଦ୍ରମୁଖା
ଅତିକେଶ – ଅତିକେଶୀ, ଅତିକେଶ
ସୁକେଶ – ସୁକେଶୀ, ସୁକେଶା
ସୁସ୍ତନ – ସୁସ୍ତନୀ, ସୁସ୍ତନା
ତୁଙ୍ଗନାସିକ – ତୁଙ୍ଗନାସିକୀ, ତୁଙ୍ଗନାସିକା
କୃଶୋଦର – କୃଶୋଦରୀ, କୃଶୋଦରା
ସହୋଦର – ସହୋଦରୀ, ସହୋଦରା
ବିମ୍ବୋଷ୍ଠ – ବିମ୍ବୋଷ୍ଠୀ, ବିମ୍ବୋଷ୍ଠା
ସୁଜଙ୍ଘ – ସୁଜଙ୍ଗୀ, ସୁଜଙ୍‌ଘା
ଶୁଭ୍ରଦନ୍ତ – ଶୁଭ୍ରଦନ୍ତୀ, ଶୁଭ୍ରଦନ୍ତା
ସୁକଣ୍ଠ – ସୁକର୍ଣ୍ଣୀ, ସୁକର୍ଣ୍ଣା
ସୁଶୃଙ୍ଗ – ସୁଶୃଙ୍ଗୀ, ସୁଶୃଙ୍ଗା
ରାଜ୍ଞ – ରାଜ୍ଞୀ
ବୈଶ୍ୟ – ବୈଶ୍ୟ, ବୈଶ୍ୟା
ତମ୍ବଙ୍ଗ – ତନ୍ତ୍ରଙ୍ଗୀ, ତନ୍ତ୍ରଙ୍ଗା
ପଦ୍ଧତି – ପଦ୍ଧତୀ, ପଦ୍ଧତିଃ
ଇନ୍ଦ୍ର – ଇନ୍ଦ୍ରାଣୀ
ସୁଗାତ୍ର – ସୁଗାତ୍ରୀ, ସୁଗାତ୍ରା
ଯଷ୍ଟି – ଯନ୍ତ୍ରୀ, ଯଷ୍ଟି
ଚଣ୍ଡ – ଚଣ୍ଡୀ, ଚଣ୍ଡା
ସୁକଣ୍ଠ – ସୁକଣ୍ଠୀ, ସୁକଣ୍ଠା
ସୁପୁଚ୍ଛ – ସୁପୁଚ୍ଛୀ, ସୁପୁଚ୍ଛା
ମୃଗ – ମୃଗୀ
ଅସୁର – ଅସୁରୀ
ଶୂକର – ଶୂକରୀ
ବନ୍ଧୁ – ବନ୍ଧୂ
କର୍କନ୍ଧୁ – କର୍କରଃ
ରଜୁ – ରଜ୍ଜୁ
ହନୁ – ହନୁଃ
ଶ୍ୱଶୁର – ଶ୍ୱଶଃ
କୃଶାଙ୍ଗ – କୃଶାଙ୍ଗୀ, କୃଶାଙ୍ଗା
ଖନକ – ଖନକୀ
ଜମ୍ବୁକ – ଜମ୍ବୁକୀ
ଶାଇଁରବ – ଶାଙ୍ଗରବୀ
ଦୈବ – ଦୈବୀ
ଗୌତମ – ଗୌତମୀ
ପୌତ୍ର – ପୌତ୍ରୀ
ହୟ – ହସ୍ତୀ
ଗବୟ – ଗବୟୀ
ନୃ – ନାରୀ
ନର – ନାରୀ
ଦକ୍ଷିଣ – ଦକ୍ଷିଣା
ଓଦନପାକ – ଓଦନପାକୀ
ଶାଳପର୍ଶ – ଶାଳପର୍ଶୀ
ଶଙ୍ଖପୁଷ୍ପ – ଶଙ୍ଖପୁଷ୍ପୀ
ଅତିଥ୍ – ଅତିଥୀ, ଅତିଥ୍ୟ
ଅଶ୍ବ – ଅଶ୍ବା
ଅଶ୍ୱପାଳକ – ଅଶ୍ୱପାଳିକା
ଆବଶ୍ୟ – ଆବଟ୍ୟା
ଇଦମ୍ – ଇୟମ୍
ଉଦାର – ଉଦାରୀ, ଉଦାରା
ଦାକ୍ଷି – ଦାକ୍ଷୀ
କୁନ୍ତି – କୁନ୍ତୀ
ଭୀରୁ – ଭୀରୂ
କୃତ – କୃତା
ନନ୍ଦନ – ନନ୍ଦନା
ପାଠକ – ପାଠିକା
ବିଦ୍ୟୁତ୍ – ବିଭ୍ଯତୀ
ଭୋଗ୍ୟ – ଭୋଗ୍ୟା
ମାସିକ – ମାସିକୀ
ଶବର – ଶବରୀ