Odisha State Board CHSE Odisha Class 12 Political Science Solutions Chapter 5 ଜାତି ଗଠନରେ ପ୍ରତିବନ୍ଧକ Long Answer Questions.
CHSE Odisha 12th Class Political Science Chapter 5 Long Answer Questions in Odia Medium
ଦୀର୍ଘ ଉତ୍ତରମୂଳକ ପ୍ରଶ୍ନୋତ୍ତର
୧ । ଭାରତୀୟ ରାଜନୀତିରେ ଆଞ୍ଚଳିକତାବାଦ (Regionalism) ର ପ୍ରଭାବର ଏକ ବିଶ୍ଳେଷଣାତ୍ମକ ଅଧ୍ୟୟନ କର ।
Answer:
ଭାରତର ସାଂସ୍କୃତିକ ବହୁଳତା (Cultural Pluralism) ଆଞ୍ଚଳିକତାବାଦ, ଭାଷାବାଦ, ଜାତିବାଦ ଓ ସାଂପ୍ରଦାୟିକତା ପରି ବିଭିନ୍ନ ସଂକୀର୍ଣ୍ଣ ମନୋଭାବ ମାଧ୍ୟମରେ ପ୍ରତିଫଳିତ ହେଉଛି । ଅସ୍ତିସୂଚକ ଅର୍ଥରେ ଆଞ୍ଚଳିକତାବାଦ କହିଲେ ଏକ ଅଞ୍ଚଳରେ ବସବାସ କରି ରହୁଥିବା ଲୋକମାନଙ୍କର ଏକ ସ୍ବତନ୍ତ୍ର ପରିଚୟ ପାଇଁ ଅନ୍ଵେଷଣମୂଳକ ପ୍ରଚେଷ୍ଟାକୁ ବୁଝାଇଥାଏ । ନାସ୍ତିସୂଚକ ଅର୍ଥରେ, ଗୋଟିଏ ବୃହତ୍ ଭୌଗୋଳିକ ପରିସର ମଧ୍ୟରୁ କିଛି ଅଂଶକୁ ଅଲଗା କରିବାପାଇଁ ମନୋଭାବ ଏବଂ ଜାତୀୟ ସଂହତି ଲକ୍ଷ୍ୟର ପୂରଣ ଦିଗରେ ପ୍ରତିବନ୍ଧକ ସୃଷ୍ଟି କରୁଥିବା ତତ୍ଵନିତ ଚିନ୍ତାଧାରାକୁ ଆଞ୍ଚଳିକତାବାଦ କୁହାଯାଏ । ଭାରତରେ ଏହି ଆଞ୍ଚଳିକତାବାଦର ପ୍ରକୃତି ମୁଖ୍ୟତଃ ନାସ୍ତିସୂଚକ ଅଟେ । ଡାନିଏଲ ଲର୍ଣ୍ଣରଙ୍କ ମତରେ, ଏହା ଭାରତରେ ସାମାଜିକ ଓ ରାଜନୈତିକ ଅସ୍ଥିରତା ସୃଷ୍ଟି କରୁଛି ।
ଆଞ୍ଚଳିକତାବାଦକୁ ଅନ୍ୟ ଅର୍ଥରେ ଉପ-ଜାତୀୟତାବାଦ (sub-nationalism) ବା ସାଂସ୍କୃତିକ ଜାତୀୟତାବାଦ (Cultural nationalism) ମଧ୍ୟ କୁହାଯାଇଥାଏ । ଏହା ସମଗ୍ର ରାଷ୍ଟ୍ର ବା ଦେଶ ପରିବର୍ତ୍ତେ ଏହାର ଏକ ନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟ ଅଞ୍ଚଳ ପ୍ରତି ସେହି ଅଞ୍ଚଳର ଅଧ୍ୟାବାସୀଙ୍କର ଗଭୀର ଅନୁରକ୍ତିକୁ ସୂଚିତ କରିଥାଏ । ଏହାର ସ୍ବରୂପ ସାଂପ୍ରଦାୟିକତାଠାରୁ ଭିନ୍ନ ଅଟେ । କାରଣ ସାଂପ୍ରଦାୟିକତା କହିଲେ ଗୋଟିଏ ଜାତି (Nation) ପରିବର୍ତ୍ତେ ଗୋଟିଏ ସଂପ୍ରଦାୟ ପ୍ରତି ଥିବା ଗଭୀର ଅନୁଚୁକ୍ତି ବା ପ୍ରେମକୁ ବୁଝାଇଥାଏ ଏବଂ ଏହା ମୁଖ୍ୟତଃ ଦୁଇଟି ସଂପ୍ରଦାୟ ମଧ୍ୟରେ ସୀମିତ ଥିବା ସମୟରେ ଆଞ୍ଚଳିକତାବାଦ ଏକ ଦେଶବ୍ୟାପୀ ବିଷୟ ଅଟେ ।
କେନ୍ଦ୍ରୀୟ କର୍ତ୍ତୃପକ୍ଷଙ୍କ ବିରୁଦ୍ଧରେ ଅସନ୍ତୋଷର ବହ୍ନି ପ୍ରଜ୍ଜ୍ୱଳନ କରିବାପାଇଁ ଐତିହାସିକ କାରଣ ମୁଖ୍ୟତଃ ଦାୟୀ ଅଟେ । ଆଞ୍ଚଳିକତାବାଦ ରାଜନୈତିକ ଅସନ୍ତୋଷ ପ୍ରକାଶନର ଏକ ଅସ୍ତ୍ର ଅଟେ । ଏହା, ରାଜନୈତିକ ସ୍ଵତନ୍ତ୍ରତା ବଜାୟ ରଖୁବାର ମନୋଭାବକୁ ପ୍ରତିଫଳିତ କରିଥାଏ । ଏହା ଏକ ଅଞ୍ଚଳ ପ୍ରତି ଗଭୀର ମାନସିକ ସମ୍ପର୍କରୁ ଜାତ ଯାହାଦ୍ଵାର ରାଜନୈତିକ ବ୍ୟବସ୍ଥା ଉପରେ ଚାପ ପକାଇ ସେହି ଅଞ୍ଚଳ ପାଇଁ ସ୍ଵତନ୍ତ୍ର ସୁବିଧା ସୁଯୋଗର ବ୍ୟବସ୍ଥା କରାଯାଇଥାଏ । ଆଞ୍ଚଳିକତାବାଦକୁ କାସର ଜେ.ଆଜାମ୍ ରାଜନୈତିକ ସ୍ଥାନୀୟବାଦ (Political Localism) ବୋଲି ଅଭିହିତ କରିଛନ୍ତି । ଆଞ୍ଚଳିକତାବାଦର ଦୁଇଟି ସ୍ଵରୂପ ରହିଛି; ଯଥା –
- ସ୍ଥାନୀୟ ଆଞ୍ଚଳିକତାବାଦ (Local Regionalism) ଓ
- ପ୍ରାଦେଶିକ ଆଞ୍ଚଳିକତାବାଦ (Provincial Regionalism) ।
ଯେତେବେଳେ ଗୋଟିଏ ରାଜ୍ୟ ଭିତରେ କେତେକ ଅଞ୍ଚଳ କେତେକ ସୁବିଧା ସୁଯୋଗ ପ୍ରାପ୍ତି ପାଇଁ ଦାବି କରି ଏହି ଚିନ୍ତାଧାରାକୁ ଜନ୍ମ ଦିଅନ୍ତି ତାକୁ ସ୍ଥାନୀୟ ଆଞ୍ଚଳିକତାବାଦ କୁହାଯାଏ । କିନ୍ତୁ ସମଗ୍ର ରାଜ୍ୟରେ ଯେତେବେଳେ ସଂଘୀୟ ବ୍ୟବସ୍ଥାଠାରୁ ଅଲଗା ହୋଇଯିବାର ଚିନ୍ତାଧାରା ସୃଷ୍ଟି ହୁଏ; ତାହାକୁ ପ୍ରାଦେଶିକ ଆଞ୍ଚଳିକତାବାଦ କୁହାଯାଏ । ସ୍ଵାଧୀନତୋତ୍ତର ଭାରତରେ ଆଞ୍ଚଳିକତାବାଦର ପ୍ରକୃତ ବିଭୀଷିକାମୟ ସ୍ବରୂପ ଦେଖିବାକୁ ମିଳୁଥିଲେ ମଧ୍ୟ ଏହାର ଜନ୍ମ ପରାଧୀନ ଭାରତରେ ପ୍ରାୟ ବିଂଶ ଶତାବ୍ଦୀର ପ୍ରାରମ୍ଭରୁ ହୋଇଛି । ୧୯୦୯, ୧୯୧୯ ଓ ୧୯୩୫ ମସିହାରେ ଭାରତ ଶାସନ ଆଇନରେ ନିର୍ଦ୍ଧାରିତ ସାମ୍ବିଧାନିକ ସଂସ୍କାର ବ୍ୟବସ୍ଥାକୁ କାର୍ଯ୍ୟକାରୀ କରିବା ସମୟରେ ଏହି ମନୋଭାବର ଜନ୍ମ ହୋଇଥିଲା । ମାନ୍ଦ୍ରାଜର ଜଷ୍ଟିସ୍ ଦଳ ଓ ପଞ୍ଜାବରେ ଅକାଳୀ ଦଳ ସ୍ଥାପନା ମାଧ୍ୟମରେ ଏହା ଏକ ରାଜନୈତିକ ରଙ୍ଗ ଗ୍ରହଣ କଲା ।
ଆଞ୍ଚଳିକତାବାଦ କାରଶ – ସ୍ଵାଧୀନତା ପ୍ରାପ୍ତି ପରେ ଭାରତରେ ଦେଖାଯାଉଥିବା ଆଞ୍ଚଳିକତାବାଦ ମୁଖ୍ୟତଃ ନିମ୍ନଲିଖତ କାରଣଗୁଡ଼ିକପାଇଁ ସୃଷ୍ଟି ହୋଇଛି ବା ହେଉଛି । ପ୍ରଥମତଃ, ସରକାର ଏକ ଅଞ୍ଚଳ ପ୍ରତି ଅବହେଳା ପ୍ରଦର୍ଶନ କରୁଛନ୍ତି ବୋଲି ସେହି ଅଞ୍ଚଳର ଅଧିବାସୀମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ଏକ ଚିନ୍ତାଧାରାର ସୃଷ୍ଟି ହୋଇଛି। ଅର୍ଥନୈତିକ ଓ ଶିଳ୍ପ ପ୍ରଗତି କ୍ଷେତ୍ରରେ ଏହି ଭାବର ସୃଷ୍ଟି ହେବା ଫଳରେ ସାଧାରଣ ଲୋକ ଆଞ୍ଚଳିକତାବାଦର ମୂଳମନ୍ତ୍ରରେ ଦୀକ୍ଷିତ ହୋଇ ନିଜ ଭିତରେ ଐକ୍ୟ ପ୍ରତିଷ୍ଠା କରିଥା’ନ୍ତି ଓ ସରକାରଙ୍କ ଉପରେ ଚାପ ପକାଇ ନିଜର ଦାବି ହାସଲ ପାଇଁ ଚେଷ୍ଟା କରିଥା’ନ୍ତି ।
ଦ୍ଵିତୀୟତଃ, ସ୍ଵାଧୀନତା ଆନ୍ଦୋଳନ ସମୟରେ ଲୋକମାନଙ୍କ ଆଗରେ ବ୍ରିଟିଶ୍ ଶାସନ ଓ ସରକାରଙ୍କୁ ଭାରତୀୟମାନଙ୍କର ଶୋଷଣ ଓ ଦୈନ୍ୟର କାରଣରୂପେ ଚିତ୍ରିତ କରାଯାଇଥିଲା । ସ୍ଵାଧୀନତା ପ୍ରାପ୍ତି ପରେ ଏହି ଶୋଷଣରୁ ମୁକ୍ତି ପାଇଁ ଲୋକଙ୍କୁ ପ୍ରତିଶୃତି ଦିଆଯାଇଥିଲା । ମାତ୍ର ସ୍ଵାଧୀନତାର ୪୧ ବର୍ଷ ପରେ ମଧ୍ୟ ଯେଉଁ ଭାରତୀୟମାନଙ୍କର ଭାଗ୍ୟରେ କିଛି ଆଶାପ୍ରଦ ପରିବର୍ତ୍ତନ ହୋଇନାହିଁ ବୋଲି ଓ ସେମାନେ ନିଜର ସରକାରଙ୍କଦ୍ଵାରା ଅବହେଳିତ ହେଉଛନ୍ତି ବୋଲି ବିଚାର କରୁଛନ୍ତି, ସେହିମାନେ ହିଁ ଆଞ୍ଚଳିକତାବାଦର ସ୍ଥିତି ଓ ଗତି ପାଇଁ ପଥ ଉନ୍ମୁକ୍ତ କରୁଛନ୍ତି । ତୃତୀୟତଃ, ଲୋକମାନଙ୍କର ସଂସ୍କୃତି, ଭାଷା, ଲିଖନଲିପି ଇତ୍ୟାଦିକୁ ସଂରକ୍ଷିତ ରଖୁବା ପ୍ରଚେଷ୍ଟାରେ ଆଞ୍ଚଳିକତାବାଦର ଜନ୍ମ ହୋଇଛି ବୋଲି କେତେକ ଯୁକ୍ତି କରନ୍ତି ।
ଚତୁର୍ଥତଃ, ପ୍ରତ୍ୟେକ ରାଜ୍ୟ କେନ୍ଦ୍ରଠାରୁ ଅଧିକ ଆର୍ଥିକ ଅନୁଦାନ ପାଇବାପାଇଁ ଓ ଅର୍ଥନୈତିକ ବିକେନ୍ଦ୍ରୀକରଣ ନିମନ୍ତେ ଦାବି କରୁଥିବାରୁ ଆଞ୍ଚଳିକତାବାଦର ବିକାଶ ସମ୍ଭବ ହୋଇଛି । ପଞ୍ଚମତଃ, ସରକାରୀ ଭାଷା ସଂକ୍ରାନ୍ତୀୟ ବିବାଦରୁ ଆଞ୍ଚଳିକତାବାଦର ଜନ୍ମ ହୋଇଛି । ଦକ୍ଷିଣ ଭାରତର ହିନ୍ଦୀ ବିରୋଧୀ ଆନ୍ଦୋଳନକୁ ଏହାର ପ୍ରମାଣସ୍ଵରୂପ ଗ୍ରହଣ କରାଯାଇପାରେ । ଷଷ୍ଠତଃ, ସଂଖ୍ୟାନ୍ନ ଗୋଷ୍ଠୀଗୁଡ଼ିକ ଗୋଟିଏ ଅଞ୍ଚଳରେ କେନ୍ଦ୍ରୀଭୂତ ହେଲେ ସେମାନେ ଏକ ସ୍ବତନ୍ତ୍ର ପ୍ରଦେଶ ବା ସ୍ଵୟଂ-ଶାସନ ବ୍ୟବସ୍ଥା ପାଇଁ ଦାବି କରୁଛନ୍ତି ଓ ଫଳତଃ ଆଞ୍ଚଳିକତା ମନେଭାବର ଉଦ୍ରେକ ସମ୍ଭବ ହେଉଛି । ଭାରତରେ ଆଞ୍ଚଳିକତାବାଦର ରୂପ ଓ ରଙ୍ଗ – ଭାରତରେ ଆଞ୍ଚଳିକତା ମନୋଭାବ ପାଞ୍ଚଗୋଟି ରୂପରେ ପ୍ରକାଶିତ ହୋଇଛି ବା ହେଉଛି । ସେଗୁଡିକ ହେଲା –
- ବିଚ୍ଛିନ୍ନତା ପାଇଁ ଆନ୍ଦୋଳନ
- ସ୍ଵତନ୍ତ୍ର ପ୍ରଦେଶ ସ୍ଥାପନ
- ହିନ୍ଦୀ ବିରୋଧୀ ଆନ୍ଦୋଳନ
- ଆନ୍ତଃ-ରାଜ୍ୟ କନ୍ଦଳ ବା ଦ୍ଵନ୍ଦ୍ବ
- ରାଜ୍ୟସ୍ତରୀୟ ରାଜନୈତିକ ସେନା ନିଯୁକ୍ତି
(୧) ବିଚ୍ଛିନ୍ନତାବାଦ ପାଇଁ ଆନ୍ଦୋଳନ:
୧୯୫୬ ମସିହାଠାରୁ ବର୍ତ୍ତମାନ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ପଞ୍ଜାବରେ ଅକାଳୀ ଦଳର ଗୋଟିଏ ଚରମପନ୍ଥୀ ଗୋଷ୍ଠୀଦ୍ଵାରା ଏକ ସ୍ଵତନ୍ତ୍ର ଶିଖ୍ ପ୍ରଦେଶ ବା ଖଲିସ୍ଥାନ ପାଇଁ ଦାବି ହୋଇ ଆସୁଅଛି । ଡଃ. ଜଗଜିତ୍ ସିଂହ ଚୌହ୍ୱାନଙ୍କ ନେତୃତ୍ୱରେ ଏକ ସ୍ବତନ୍ତ୍ର ସାର୍ବଭୌମ ଶିଖ୍ ରାଷ୍ଟ୍ର ସ୍ଥାପନ ପାଇଁ ଆନ୍ଦୋଳନ ଅବ୍ୟାହତ ରହିଛି । ୧୯୬୦ ମସିହାରେ ଡି.ଏମ୍.କେ. ଦଳଦ୍ଵାରା ଏକ ସ୍ଵତନ୍ତ୍ର ଦ୍ରାବିଡ଼ନାଡୁ ସାଧାରଣତନ୍ତ୍ର ରାଜ୍ୟ ପ୍ରତିଷ୍ଠା ପାଇଁ ଦାବି ହୋଇଥିଲା ! କେନ୍ଦ୍ର ସରକାର ଭାରତର ସାର୍ବଭୌମତ୍ବ ଓ ସଂହତି ରକ୍ଷାପାଇଁ ଦୃଢ଼ ସଂକଳ୍ପବଦ୍ଧ ହୋଇ କାର୍ଯ୍ୟ କରିବାରୁ ଡି.ଏମ୍.କେ. ଦଳ ତା’ର ବିଚ୍ଛିନ୍ନତାବାଦୀ ଦୃଷ୍ଟିଭଙ୍ଗୀରେ ପରିବର୍ତ୍ତନ କରି ତାମିଲନାଡୁ ପାଇଁ ଅଧୁକ ସାମ୍ବିଧାନିକ କ୍ଷମତା ଦାବି କରୁଛି ।
ଅନ୍ୟ ପକ୍ଷରେ ମାତ୍ର ୨ ଲକ୍ଷ ମିଜୋ ଆସାମ ରାଜ୍ୟର ମିଜୋ ପାର୍ବତ୍ୟ ଜିଲ୍ଲାମାନଙ୍କୁ ନେଇ ଏକ ସାର୍ବଭୌମ ମିଜୋ ରାଜ୍ୟ ପାଇଁ ଦାବି କରି ପ୍ରଥମେ ଏକ କେନ୍ଦ୍ରଶାସିତ ଅଞ୍ଚଳର ମର୍ଯ୍ୟାଦା ଓ ପରେ ୧୯୮୬ ମସିହାରେ ଅର୍ଜୁନ ସିଂହ ଓ ଲାଲଡ଼େଙ୍ଗା ଚୁକ୍ତିନାମା ପରେ ଏକ ସ୍ଵତନ୍ତ୍ର ରାଜ୍ୟର ମର୍ଯ୍ୟାଦା ଲାଭ କଲେ । ଫିଜୋଙ୍କ ନେତୃତ୍ୱରେ ଭାରତ ବିରୋଧରେ ନାଗାମାନେ ଗରିଲାଯୁଦ୍ଧ କରି ୧୯୫୨ ମସିହାଠାରୁ ଏହି ବିଚ୍ଛିନ୍ନତା ମନୋଭାବର ପ୍ରସାର କରିଥିଲେ ଏବଂ ସର୍ବଶେଷରେ ୧୯୮୩ ମସିହା ଡିସେମ୍ବର ମାସରେ ନାଗାଲାଣ୍ଡ ଏକ ସ୍ଵତନ୍ତ୍ର ପ୍ରଦେଶରୂପେ ଜନ୍ମ ନେଲା ।
(୨) ସ୍ଵତନ୍ତ୍ର ପ୍ରଦେଶ ସ୍ଥାପନ:
୧୯୫୬ ମସିହାର ରାଜ୍ୟ ପୁନର୍ଗଠନ ପରେ ସାଂସ୍କୃତିକ ଓ ଭାଷାଭିଭିକ ଦଳମାନେ ନିଜର ସ୍ଵତନ୍ତ୍ରତା ପ୍ରତିଷ୍ଠା କରିବାପାଇଁ ସ୍ଵତନ୍ତ୍ର ପ୍ରଦେଶ ନିମନ୍ତେ ଦାବି ଉପସ୍ଥାପନ କରୁଛନ୍ତି । ମରାଠୀ ଓ ଗୁଜରାଟୀ ଭାଷାଭାଷୀ ଲୋକମାନେ ବମ୍ବେ ପ୍ରଦେଶର ଭାଷାଭିଭିକ ପୁନର୍ଗଠନ ପାଇଁ ଦାବି କରି କରି ମହାରାଷ୍ଟ୍ର ଓ ଗୁଜରାଟ ପରି ଦୁଇଟି ସ୍ଵତନ୍ତ୍ର ରାଜ୍ୟ ସ୍ଥାପନ ପାଇଁ ସକ୍ଷମ ହୋଇଥିଲେ । ରାଜ୍ୟ ପୁନର୍ଗଠନ କମିଶନ ଏକ ସ୍ବତନ୍ତ୍ର ବିଦର୍ଭ ରାଜ୍ୟ ପ୍ରତିଷ୍ଠା ପାଇଁ ସୁପାରିସ କରିଥିଲେ ମଧ୍ୟ କେନ୍ଦ୍ର ସରକାର ତାହା ଗ୍ରହଣ କରିନଥିଲେ । ଅକାଳୀ ନେତା ମାଷ୍ଟର ତାରା ସିଂହଙ୍କ ନେତୃତ୍ୱରେ ଏକ ପଞ୍ଜାବୀ ସୁବା ପାଇଁ ହୋଇଥିବା ଆନ୍ଦୋଳନ ସଫଳ ହେଲା ଏବଂ ୧୯୬୭ ମସିହାରେ ପଞ୍ଜାବ ଦୁଇଭାଗ ହୋଇ ହରିୟାଣା ପରି ଦୁଇଟି ସ୍ଵତନ୍ତ୍ର ପ୍ରଦେଶ ଜନ୍ମ ନେଲା ।
ଗାରୋ, ଖାସି, ଜୟନ୍ତିଆ ଇତ୍ୟାଦି ଅଞ୍ଚଳର ଲୋକମାନେ ଏ. ପି.ଏଚ୍.ଏଲ୍.ସି. (All Party Hill Leaders Conference) ଦଳର ନେତୃତ୍ୱରେ ଏକ ସ୍ବତନ୍ତ୍ର ମେଘାଳୟ ରାଜ୍ୟ ପାଇଁ ଦାବି କରି ୧,୯୭୧ ମସିହା ଜାନୁୟାରୀ ମାସରେ ନିଜ ଦାବିକୁ ଫଳବତୀ କରିପାରିଥିଲେ । ଆସାମର ବିଦେଶୀ ଜାତୀୟତାବାଦୀ ଲୋକମାନଙ୍କୁ ସେଠାରୁ ବାହାର କରିବା ସଂକ୍ରାନ୍ତୀୟ ଦାବି ଘନୀଭୂତ ହୋଇ ଆଞ୍ଚଳିକତାବାଦର ସ୍ଵରୂପକୁ ପ୍ରକାଶିତ କରିଥିଲା । ୧୯୮୫ ମସିହା ଅଗଷ୍ଟ ୧୫ ତାରଖରେ ଆସାମ ରାଜିନାମା ସ୍ଵାକ୍ଷରିତ ହେବା ପରେ ଅବସ୍ଥା କ୍ରମଶଃ ଶାନ୍ତ ହୋଇଛି ଓ ଘଟଣା ଅନ୍ୟ ଏକ ମୋଡ଼ ନେଇଛି । ଆନ୍ଧ୍ରପ୍ରଦେଶର ତେଲେଙ୍ଗାନା ଅଞ୍ଚଳର ଲୋକମାନେ ଏକ ସ୍ଵତନ୍ତ୍ର ତେଲେଙ୍ଗାନା ରାଜ୍ୟ ପାଇଁ ଦାବି କରି ଆନ୍ଦୋଳନାତ୍ମକ ଓ ହିଂସାତ୍ମକ ପନ୍ଥା ଗ୍ରହଣ କରିଥିଲେ ମଧ୍ୟ ଏହାର ପ୍ରତିବାଦରେ ଆନ୍ଧ୍ର ଛାତ୍ରସମାଜ ତରଫରୁ ବିଦ୍ରୋହ କରାଯିବାରୁ ସେତେବେଳେ ଏହି ଦାବି ପୂରଣ ହେବା ସମ୍ଭବପର ହୋଇପାରି ନଥୁଲା; ମାତ୍ର ପରବର୍ତ୍ତୀ କାଳରେ ସତନ୍ତ୍ର ତେଲେଙ୍ଗାନା ରାଜ୍ୟ ସୃଷ୍ଟି ହୋଇଛି ।
ବିହାର, ଓଡ଼ିଶା, ମଧ୍ୟପ୍ରଦେଶ ଓ ପଶ୍ଚିମବଙ୍ଗର ଆଦିବାସୀମାନେ ଉକ୍ତ ପ୍ରଦେଶଗୁଡ଼ିକର ଆଦିବାସୀ-ଅଧ୍ୟଷିତ ଅଞ୍ଚଳମାନଙ୍କୁ ନେଇ ଏକ ସ୍ଵତନ୍ତ୍ର ଝାଡ଼ଖଣ୍ଡ ରାଜ୍ୟ ସ୍ଥାପନ ପାଇଁ ଦାବି କରିଥିଲେ । ପରବର୍ତ୍ତୀ କାଳରେ ସ୍ଵତନ୍ତ୍ର ଝାଡ଼ଖଣ୍ଡ ରାଜ୍ୟ ଗଠିତ ହୋଇଥିଲା । ୧୯୮୬ ମସିହାଠାରୁ ପଶ୍ଚିମବଙ୍ଗର ଦାର୍ଜିଲିଂ ଅଞ୍ଚଳର ଗୁର୍ଖାମାନେ ଏକ ସ୍ଵତନ୍ତ୍ର ଗୁଖାଲ୍ୟାଣ୍ଡ୍ ପାଇଁ ସୁବାସ ସିଂ ଙ୍କ ନେତୃତ୍ବରେ ଆନ୍ଦୋଳନ କରି ଆସୁଥିଲେ । ୧୯୮୮ ମସିହାରେ ମଧ୍ୟଭାଗରେ ଜି.ଏଚ୍.ଏଫ୍.ଏଲ. (Gurkha National Liberation Front) ଓ କେନ୍ଦ୍ର ସରକାରଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ରାଜିନାମା ସ୍ବାକ୍ଷରିତ ହୋଇ ଏକ ‘ପାର୍ବତ୍ୟ ଅଞ୍ଚଳ ପରିଷଦ’ର ସ୍ଥାପନପାଇଁ ବ୍ୟବସ୍ଥା ଗ୍ରହଣ କରାଯିବାରୁ ସେଠାରେ ଅବସ୍ଥା ଓ ଘଟଣା ଏକ ଭିନ୍ନ ମୋଡ଼ ନେଇଛି । ଗୋଆର ଲୋକମାନେ ଏକ ପ୍ରଦେଶର ପାହ୍ୟା ପାଇବାପାଇଁ ଦାବିକରି ସଫଳ ହୋଇଥିଲେ ଓ ଗୋଆ ଭାରତର ୨୫ତମ ରାଜ୍ୟରୂପେ ସ୍ଵୀକୃତି ଲାଭ ନେଲା ।
(୩) ହିନ୍ଦୀ ବିରୋଧୀ ଆନ୍ଦୋଳନ:
ହିନ୍ଦୀକୁ ସରକାରୀ ଭାଷାରୂପେ ଗ୍ରହଣ କରିବା ସଂକ୍ରାନ୍ତୀୟ ବିଭିନ୍ନ କମିଶନଙ୍କ ସୁପାରିସ ନୀତିକୁ ଦକ୍ଷିଣ ଭାରତର ରାଜ୍ୟସମୂହ ବିରୋଧ କରିବା ଫଳରେ ଆଞ୍ଚଳିକତାବାଦର ଜନ୍ମ ହେଲା । ତାମିଲନାଡୁରେ ଏହାକୁ ‘ହିନ୍ଦୀ-ମାନ୍ଦ୍ରାଜବାଦ’ ରୂପେ ଅଭିହିତ କରାଯାଇ ତୀବ୍ର ବିରୋଧ କରାଗଲା । ପଞ୍ଜାବ, ପଶ୍ଚିମବଙ୍ଗ, ଆସାମ ଇତ୍ୟାଦି ରାଜ୍ୟମାନଙ୍କରେ ହିନ୍ଦୀ ବିରୋଧୀ ମନୋଭାବର ଚରମ ପରିପ୍ରକାଶ ହେଲା । ଏଥୁରୁ ଆଞ୍ଚଳିକତାବାଦର ଭିତ୍ତିଭୂମି ଦୃଢ଼ ହେବାକୁ ଲାଗିଲା । ଏଣୁ ଅଣ-ହିନ୍ଦୀ ଭାଷାଭାଷୀ ଅଞ୍ଚଳମାନଙ୍କରେ ହିନ୍ଦୀ ବିରୋଧୀ ଆନ୍ଦୋଳନ ହିଁ ଆଞ୍ଚଳିକତାବାଦର ଜନ୍ମ ଓ ବିକାଶ ପାଇଁ କ୍ଷେତ୍ର ପ୍ରସ୍ତୁତ କଲା ।
(୪) ଆନ୍ତଃ-ରାଜ୍ୟ କନ୍ଦଳ ବା ଦ୍ଵନ୍ଦ୍ବ:
ବିଭିନ୍ନ ପଡ଼ୋଶୀ ରାଜ୍ୟମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ସୀମା ବିବାଦ, ଜଳ ବଣ୍ଟନ ବିବାଦ କିମ୍ବା କୌଣସି ଏକ ନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟ ଭୂଖଣ୍ଡ ବା ସହରକୁ ନେଇ ବିବାଦ ଇତ୍ୟାଦି ଲାଗି ରହିବା ଫଳରେ ଆଞ୍ଚଳିକତାବାଦ ବୃଦ୍ଧି ପାଉଛି । ପଞ୍ଜାବ ଓ ହରିୟାଣା ରାଜ୍ୟଦ୍ଵୟ ମଧ୍ଯରେ ଚଣ୍ଡୀଗଡ଼କୁ ନେଇ ବିବାଦ ଲାଗି ରହିଛି । ମହୀଶୂର ଓ ମହାରାଷ୍ଟ୍ର ମଧ୍ୟରେ ଏବଂ ଓଡ଼ିଶା ଓ ଆନ୍ଧ୍ରପ୍ରଦେଶ ମଧ୍ୟରେ ସୀମା ବିବାଦ ଲାଗି ରହିଛି । ମିଜୋରାମ ଏହାର ପଡ଼ୋଶୀ ରାଜ୍ୟମାନଙ୍କର ସୀମାନ୍ତ ଅଞ୍ଚଳକୁ ଏହାକୁ ହସ୍ତାନ୍ତରିତ କରିବାପାଇଁ ଦାବି କରୁଥିବାବେଳେ ଆସାମ ଓ ନାଗାଲାଣ୍ଡ ଏହାର ତୀବ୍ର ବିରୋଧ କରୁଛନ୍ତି । ଆନ୍ତଃ-ରାଜ୍ୟ ନଦୀଗୁଡ଼ିକ କ୍ଷେତ୍ରରେ ଜଳ ତଥା ଜଳସମ୍ପଦର ବଣ୍ଟନକୁ ନେଇ ରାଜ୍ୟ-ରାଜ୍ୟ ମଧ୍ୟରେ ଯେଉଁ ଦ୍ବନ୍ଦ୍ବ ସୃଷ୍ଟି ହେଉଛି, ତାହା ଫଳରେ ଆଞ୍ଚଳିକତାବାଦ ମୁଣ୍ଡ ଟେକୁଛି । ମଧ୍ୟପ୍ରଦେଶ ଓ ଗୁଜରାଟ ମଧ୍ୟରେ, ମହାରାଷ୍ଟ୍ର ଓ ରାଜସ୍ଥାନ ମଧ୍ଯରେ, ମହାରାଷ୍ଟ୍ର, କର୍ଣ୍ଣାଟକ ଓ ଆନ୍ଧ୍ରପ୍ରଦେଶ ମଧ୍ଯରେ କୃଷ୍ଣା ନଦୀର ଜଳବଣ୍ଟନକୁ ନେଇ, ତାମିଲନାଡୁ, କେରଳ ଓ କର୍ଣ୍ଣାଟକ ରାଜ୍ୟମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ କାବେରୀ ନଦୀର ଜଳବଣ୍ଟନକୁ ନେଇ, ରବି-ବେୟାସ ଜଳବଣ୍ଟନ ସମସ୍ୟା, ସଜ୍-ଯମୁନା ସଂଯୋଗ କେନାଲ ସମସ୍ୟା ଇତ୍ୟାଦି ଆଞ୍ଚଳିକତାବାଦକୁ ଦୃଢ଼ତାର ସହ ଗତି କରିବାପାଇଁ ସୁଯୋଗ ଦେଇଛି ।
(୫) ରାଜ୍ୟସ୍ତରୀୟ ରାଜନୈତିକ ସେନା ନିଯୁକ୍ତି:
ବିଭିନ୍ନ ରାଜ୍ୟରେ ରାଜ୍ୟସ୍ତରୀୟ ରାଜନୈତିକ ସେନା ଗଠିତ ହେବା ଫଳରେ ଆଞ୍ଚଳିକତାବାଦର ପ୍ରଗତି ସମ୍ଭବ ହେଉଛି । ମହାରାଷ୍ଟ୍ରରେ ଶିବସେନା, ଆସାମର ଲଛିତ୍ ସେନା, ଗୁଜରାଟର ସର୍ଦାର ସେନା, ମାନ୍ଦ୍ରାଜର ତାମିଲ ସେନା, ଉତ୍ତରପ୍ରଦେଶ ଓ ବିହାରର ହିନ୍ଦୀ ସେନା, ଓଡ଼ିଶାରେ ଜଗନ୍ନାଥ ସେନା ଇତ୍ୟାଦି ସଂପୃକ୍ତ ରାଜ୍ୟରେ ନିଜର ଲକ୍ଷ୍ୟ ପୂରଣ ପାଇଁ ହିଂସାତ୍ମକ କାର୍ଯ୍ୟପନ୍ଥା ଗ୍ରହଣ କରିବାକୁ ମଧ୍ୟ ପଛାଉ ନାହାନ୍ତି । ଏହି ସେନାମାନେ ‘ମାଟିର ସନ୍ତାନ’ (Son of the Soil) ତତ୍ତ୍ଵର ପ୍ରଚାରକ ଅଟନ୍ତି । ସେମାନଙ୍କୁ ବଳପ୍ରୟୋଗ କରି ଅନ୍ୟ ସଂପ୍ରଦାୟ, ଭାଷା, ଗୋଷ୍ଠୀ, ଜାତି, ସଂପ୍ରଦାୟିକ ସ୍ବାର୍ଥକୁ ଛିନ୍ନ କରିବାପାଇଁ ଅଭିପ୍ରେତ ବେସରକାରୀ ସେନାବାହିନୀ ବୋଲି ମଧ୍ୟ କୁହାଯାଏ । ସ୍ଵାଧୀନତ୍ତୋର ଭାରତରେ ଆଞ୍ଚଳିକତାବାଦ ଏକ ବିପଦପୂଣ୍ଣ ରୂପରେଖ ଧାରଣ କରିଛି । ସାଂପ୍ରଦାୟିକ ଏବଂ ଉତ୍ତର-ପୂର୍ବାଞ୍ଚଳ ଆଞ୍ଚଳିକ ଚିନ୍ତାଧାରାର ପ୍ରକାଶ ଏହା ମାଧ୍ୟମରେ ହୋଇଥାଏ ।
ଶିଖ୍ ଉଗ୍ରପନ୍ଥୀଙ୍କ ପରାଧୀନ ପଞ୍ଜାବରେ ଆଜି ଆଞ୍ଚଳିକତାବାଦ, ସାଂପ୍ରଦାୟିକତା ତଥା ଦେଶୀୟ ସଂହତି-ବିରୋଧୀ ମନୋଭାବର ଦ୍ରୁତ ପ୍ରସାର ଘଟିଛି । ହରିୟାଣା, ଜାମ୍ମୁ ଓ କାଶ୍ମୀର, ହିମାଚଳପ୍ରଦେଶ ଇତ୍ୟାଦି ରାଜ୍ୟମାନଙ୍କରେ ବିଭିନ୍ନ ରଙ୍ଗ ରୂପ ନେଇ ଆଞ୍ଚଳିକତାବାଦର ଜନ୍ମ ଓ ପରିପ୍ରକାଶ ହୋଇଛି । ଭାରତର ପ୍ରାୟ ଅଧିକାଂଶ ରାଜ୍ୟମାନଙ୍କ କ୍ଷେତ୍ରରେ ‘ମାଟିର ସନ୍ତାନ’ ତତ୍ତ୍ଵ ଶିକ୍ଷିତ ଜନମାନସକୁ ଦୂଷିତ ଓ ବିଷାକ୍ତ କରିଛି । ଏହା ମିଶ୍ରଣ, ଐକ୍ୟ-ସ୍ଥାପନ, ସଂହତି ସଂରକ୍ଷଣ ପ୍ରକ୍ରିୟା ପ୍ରତି ଘୋର ବିପଦ ସୃଷ୍ଟି କରୁଛି । ରାଜ୍ୟରେ ଯୁବକ ଗୋଷ୍ଠୀକୁ ବିଶେଷକରି ଶିକ୍ଷିତ ବେକାର ଯୁବକ ଗୋଷ୍ଠୀଙ୍କୁ ଏହା ପଥଭ୍ରଷ୍ଟ କରୁଛି । ଜାତୀୟ ମହାସ୍ରୋତରେ ସାମିଲ ନ ହୋଇ ଦେଶୀୟ ସଂହତି ପ୍ରତି ବିପଦରୂପେ ସେମାନେ ଦେଖାଦେଉଛନ୍ତି । ବେକାରିଜନିତ ଅସନ୍ତୋଷର ଫଳସ୍ୱରୂପ ସେମାନେ ଆଞ୍ଚଳିକତାବାଦକୁ ପ୍ରଶ୍ରୟ ଦେଉଛନ୍ତି ।
ତେଣୁ କେନ୍ଦ୍ର ସରକାର ଯେତେବେଳେ ସାମାଜିକ ନିରାପତ୍ତା ବ୍ୟବସ୍ଥାରୂପେ ବେକାରି ଭତ୍ତାକୁ ପ୍ରଚଳନ କରିବେ ସେତେବେଳେ ଶିକ୍ଷିତ ବେକାରମାନଙ୍କର ଅସନ୍ତୋଷର ବହ୍ନିକୁ କେବଳ ପ୍ରଶମିତ କରିବା ସମ୍ଭବ ହେବ ନାହିଁ, ବରଂ ଆଞ୍ଚଳିକତାବାଦ ପରି ଏକ ବିଷବୃକ୍ଷର ଚେର କାଟିବା ସମ୍ଭବ ହୋଇପାରିବ । ରାଜନୈତିକ ଦଳମାନେ କ୍ଷମତା ଲୋଭରେ ଆଞ୍ଚଳିକତାକୁ ପ୍ରଶ୍ରୟ ଦେବା ଉଚିତ ନୁହେଁ, କାରଣ ଏହା ଏକ ଜାତୀୟ ଶତ୍ରୁ ଅଟେ । ସମସ୍ତ ପ୍ରକାର ସଂକୀର୍ୟତାକୁ ଆଡ଼େଇଦେଇ ଜାତିର ବୃହତ୍ତର ସ୍ଵାର୍ଥ ଦୃଷ୍ଟିରୁ କାର୍ଯ୍ୟପନ୍ଥା ଗ୍ରହଣ କରାଗଲେ ଆଞ୍ଚଳିକତାବାଦଜନିତ ସମସ୍ୟାକୁ ଏଡ଼ାଇ ଦେଇହେବ । ଆଞ୍ଚଳିକ ମନୋଭାବ ନୁହେଁ ବରଂ ଏକ ଦେଶୀୟ ଜାତୀୟ ମହତ୍ତର ଦୃଷ୍ଟିକୋଣ ପ୍ରକାଶିତ ହେବା ଉଚିତ । ଆଞ୍ଚଳିକତାବାଦରୂପକ ଶତ୍ରୁର ଦୃଢ଼ ମୁକାବିଲା ନିମନ୍ତେ ସ୍ଥିର, ନିଶ୍ଚିତ, ବଳିଷ୍ଠ ନିଷ୍ପତ୍ତି ଓ କାର୍ଯ୍ୟପନ୍ଥା ଗ୍ରହଣ କରାଯିବା ଉଚିତ ।
୨ । ଭାରତୀୟ ରାଜନୀତିରେ ଜାତିବାଦ (Casteism) ର ପ୍ରଭାବର ଏକ ତାତ୍ତ୍ଵିକ ଅଧ୍ୟୟନ କର ।
Answer:
ଯୁଗ ଯୁଗ ଧରି ‘ଜାତି’ ବ୍ୟବସ୍ଥା ଭାରତରେ ଏକ ଅକଳନୀୟ ଗୁରୁତ୍ଵପୂର୍ଣ୍ଣ ଭୂମିକା ଗ୍ରହଣ କରିଆସିଛି ଆର୍ଯ୍ୟମାନେ ଭାରତକୁ ଆସିବା ପରଠାରୁ ଶ୍ରମଦାନ ଭିଭିରେ (Division of Labour) ଜାତିପ୍ରଥା ପ୍ରବର୍ତ୍ତିତ ହୋଇଛି । ଏହି ବ୍ୟବସ୍ଥାରେ ଅନେକ ପରିବର୍ତ୍ତନ ଘଟିଯାଇଛି । ତଥାପି ଗୋଟିଏ ଶ୍ରେଣୀରେ ଜନ୍ମ ହିଁ ସେହି ବ୍ୟକ୍ତିର ସେହି ଶ୍ରେଣୀ ବା ଜାତିର ସଦସ୍ୟତା ଗ୍ରହଣକ ସୀକତି ଦେଇଥାଏ । ପ୍ରତ୍ୟେକ ସମାଜରେ ସ୍ତର ସ୍ତର ହୋଇ ଧର୍ମାଚାର୍ଯ୍ୟ – ଶାସନବାଦ (Hierarchism)ର ନୀତି ଅନୁଯାୟୀ ଏହି ବ୍ୟବସ୍ଥା କାର୍ଯ୍ୟକାରୀ ହୋଇଥାଏ । ‘ଜାତି’ ଏକ ବହୁ ଅର୍ଥବୋଧକ ଶବ୍ଦ ଅଟେ । ଭାରତରେ ଏହା ଚତୁଃବର୍ଷକୁ ସୂଚିତ କରିଥାଏ । ଏହି ଶବ୍ଦ ପର୍ତ୍ତୁଗୀଜମାନଙ୍କଦ୍ୱାରା ‘ଜାତି’ (Jati) ନାମକ ଏକ ନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟ ଭାରତୀୟ ଅନୁଷ୍ଠାନ ପାଇଁ ବ୍ୟବହୃତ ହୋଇଥିବାର ପ୍ରମାଣ ମଧ୍ୟ ରହିଛି ।
ଜାତି, ସାମାଜିକ ପଦମର୍ଯ୍ୟାଦା ନିଦ୍ଧାରଣର ଏକ ମାନଦଣ୍ଡ ଅଟେ । ଜାତି ସାଧାରଣତଃ ବଂଶଗତ ଅଟେ । ଏଣୁ କୁଲେ (Cooley) ଙ୍କ ମତରେ, ଯେତେବେଳେ ଗୋଟିଏ ଶ୍ରେଣୀ ବଂଶାନୁକ୍ରମିକ ନୀତିରେ ନିଜର ସଭ୍ୟପଦ ଅର୍ପଣ କରିଥାଏ, ସେତେବେଳେ ଏହି ଶ୍ରେଣୀକୁ ଜାତି (Caste) କୁହାଯାଏ । ଅନ୍ୟପକ୍ଷରେ ଯେତେବେଳେ ବ୍ୟକ୍ତିର ସାମାଜିକ ମର୍ଯ୍ୟାଦା ପୂର୍ବନିର୍ଦ୍ଧାରିତ ହୋଇଥାଏ ଏବଂ ଭାଗ୍ୟନୁଯାୟୀ ଲୋକମାନେ ଏହି ମର୍ଯ୍ୟାଦା ସହ ଜନ୍ମ ନେଇଥା’ନ୍ତି ଓ ଏହାକୁ ପରିବର୍ତ୍ତନ କରିବାର କୌଣସି ସମ୍ଭାବନା ନଥାଏ ସେତେବେଳେ ସେହି ଶ୍ରେଣୀକୁ ‘ଜାତି’ କୁହାଯାଏ ବୋଲି ଆର୍.ଏମ୍.ମାକ୍ ଆଇଭର ମତ ଦିଅନ୍ତି | ଏହି ଜାତି ବ୍ୟବସ୍ଥା ଏକ ନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟ ବୃତ୍ତିଭିତ୍ତିକ ବୋଲି ରିସ୍ (Risley) ଓ ଏମ୍.ଏନ୍. ଶ୍ରୀନିବାସ ଇତ୍ୟାଦି ମତ ବ୍ୟକ୍ତ କରିଥା’ନ୍ତି ।
ସଂସ୍କୃତରେ ଜାତି (Caste) ର ସମଅର୍ଥବୋଧକ ଶବ୍ଦରୂପେ ‘ଜାତି’ (Jati) କୁ ଗ୍ରହଣ କରାଯାଇଥାଏ । ମାତ୍ର ସାମାଜିକ ବାସ୍ତବତାଗୁଡ଼ିକ ବର୍ଣ୍ଣ (Varna) ମାଧ୍ୟମରେ ବିଶ୍ଳେଷଣ କରାଯାଇ ପ୍ରକାଶ କରାଯିବା ଅପେକ୍ଷା ‘ଜାତି’ (Jali) ମାଧ୍ୟମରେ ପ୍ରକାଶ କରାଯିବା ଅଧୁକ ଜୀବନ୍ତ ଓ ଯୁକ୍ତିଯୁକ୍ତ ହୋଇଥିବାରୁ ‘ଜାତି’ (Jati) ଉପରେ ଅଧିକ ଗୁରୁତ୍ଵ ଆରୋପ କରାଯାଇଥାଏ । ରାଜନୀତି ଓ ଜାତି (Politics and Caste) : ଜାତି ବ୍ୟବସ୍ଥା ଜଣେ ବ୍ୟକ୍ତିର ବ୍ୟକ୍ତିଗତ ସାମାଜିକ ସ୍ଥିତିକୁ କେବଳ ନିର୍ଦ୍ଧାରଣ କରେନାହିଁ, ବରଂ ବୃଦ୍ଧି ଓ ଅର୍ଥନୀତି କ୍ଷେତ୍ରରେ ସେ ଯେଉଁ ଭୂମିକାରେ ଅବତୀର୍ଣ୍ଣ ହୁଏ ତାହାକୁ ସ୍ଵାଗତ କରିଥାଏ । ତେଣୁ ଜାତି ବ୍ୟବସ୍ଥା ପ୍ରତ୍ୟେକ ବ୍ୟକ୍ତିର ଭୂମିକା ଓ ମର୍ଯ୍ୟାଦା ନିର୍ଦ୍ଧାରଣର ମାନଦଣ୍ଡ କହିଲେ ଅତ୍ୟୁକ୍ତି ହେବନାହିଁ ।
ତେଣୁ ଶିକ୍ଷା ଓ ସଭ୍ୟତାର ବିକାଶ ଓ ପ୍ରଗତି ହେତୁ ସାମାଜିକ ମର୍ଯ୍ୟାଦା ନେଇ ଜାତି ଜାତି ମଧ୍ୟରେ ସୃଷ୍ଟି ହେଉଥିବା କ୍ରିୟା- ପତିକ୍ରିୟା ସମ୍ପର୍କ ରାଜନୀତିର ପରିସର ମଧ୍ୟକ ଚାଲିଆସଛି । ରାଜନୀତିରେ ଏହାର ସାଧାରଣ ଅର୍ଥ ନିରୂପଣ କଲେ ଜଣାଯାଏ ଯେ ଏହା ହେଉଛି କିଏ କାହା ଉପରେ କର୍ତ୍ତୃତ୍ଵ ଜାରି କରିପାରୁଛି ସେ ସମ୍ବନ୍ଧରେ ଏକ ବାସ୍ତବ କ୍ରିୟାପଦ୍ଧତି । ଏହି ଦୃଷ୍ଟିକୋଣରୁ ଗୋଟିଏ ଜାତି ଅନ୍ୟ ଜାତିମାନଙ୍କ ଉପରେ ନିଜର କର୍ତ୍ତୃତ୍ଵ ଜାରି କରିବାରେ ପ୍ରୟାସରୁହିଁ ତତ୍ସମ୍ପର୍କୀୟ ରାଜନୀତିର ଜନ୍ମ ଅଟେ । ପ୍ରତ୍ୟେକ ଜାତି ସମାଜରେ ନିଜର ସ୍ଥିତି ଓ ମର୍ଯ୍ୟାଦା ସମ୍ବନ୍ଧରେ ସଚେତନଶୀଳ ଅଟନ୍ତି । ଏହି ସଚେତନଶୀଳତା ତଥା କ୍ଷମତା ପାଇଁ ଲାଳସାହିଁ ଜାତି-ଜାତି ମଧ୍ୟରେ ସଂଘର୍ଷ ସୃଷ୍ଟି କରିଥାଏ । ଶିଳ୍ପ, ସଂସ୍କୃତି, ସଭ୍ୟତା, ଶିକ୍ଷା ଇତ୍ୟାଦିର ପ୍ରଗତି ପରେ ମଧ୍ୟ ଜାତିର ପ୍ରଭାବ କୌଣସି ଦୃଷ୍ଟିରୁ କମିନାହିଁ । ସମାଜତତ୍ତ୍ୱବିତ୍ ଏମ୍.ଏନ୍.ଶ୍ରୀନିବାସନ୍ଙ୍କ ମତରେ, ଏହି ପ୍ରଭାବର ମାତ୍ରାରେ ମଧ୍ୟ ପରିବର୍ତ୍ତନ ଦେଖାଯାଇ ନାହିଁ ବା ଦେଖାଯିବାର ସମ୍ଭବନା ମଧ୍ଯ ଅତ୍ୟନ୍ତ କ୍ଷୀଣ ଅଟେ ।
ସାମାଜିକ ସ୍ତରୀକରଣ (Social Stratification) ବ୍ୟବସ୍ଥା ଅସମାନତା ନୀତିର ପ୍ରବର୍ତ୍ତକ ଅଟେ । ଭାରତରେ ସାମାଜିକ ସ୍ତରୀକରଣ ନୀତି ଅନୁସୃତ ହେଉଥିବାରୁ ଭାରତୀୟ ରାଜନୀତିରେ ଏହାର ଗୁରୁତ୍ଵପୂର୍ଣ୍ଣ ସ୍ଥିତି ରହିଛି । ଏହି ଅସମାନତା ଓ ବିଭେଦତାକୁ ରାଜନୀତିଜ୍ଞମାନେ ପୁଞ୍ଜିରୂପେ ବ୍ୟବହାର କରି ନିର୍ବାଚନର ଫଳାଫଳ ସେମାନଙ୍କ ସପକ୍ଷରେ ନେବାପାଇଁ ଚେଷ୍ଟା କରୁଛନ୍ତି । ତେଣୁ ବର୍ତ୍ତମାନ ପରିପ୍ରେକ୍ଷୀରେ ଜାତି ଓ ରାଜନୀତି ଉଭୟଦ୍ଵାରା ଉଭୟ ପ୍ରଭାବିତ ହେଉଛନ୍ତି । ଭାରତୀୟ ରାଜନୈତିକ ବ୍ୟବସ୍ଥାରେ ଜାତିର ପ୍ରଭାବ ଅତୀବ ମହତ୍ତ୍ଵପୂର୍ଣ୍ଣ ବୋଲି ରଜନୀ କୋଠାରୀ ମତ ଦେଇଛନ୍ତି । ଏହା ଏକ ପ୍ରାକୃତିକ ପ୍ରକ୍ରିୟା ବୋଲି ତାଙ୍କର ଯୁକ୍ତି ଅଟେ । ଏହା ପ୍ରଥାଗତଭାବରେ ଗତି କରିଆସୁଛି ।
ଏହାର ମୌଳିକତା ସମ୍ବନ୍ଧରେ ମତ ଦେଇ ସେ କହିଛନ୍ତି, ଯେଉଁମାନେ ଭାରତୀୟ ରାଜନୀତିରେ ଜାତିବାଦର ପ୍ରଭାବ ବିଷୟରେ ଅଭିଯୋଗ କରନ୍ତି, ସେମାନେ ଏପରି ଏକ ରାଜନୀତିର ପ୍ରକୃତି ବିଷୟରେ ବା ପ୍ରକୃତି ସମ୍ବନ୍ଧରେ ଅନଭିଜ୍ଞ ଅଟନ୍ତି । ସଙ୍ଗଠନ ମଧ୍ଯକୁ ଜାତିର ପ୍ରଭାବକୁ ପ୍ରବେଶର ସୁଯୋଗ ଦିଆଗଲେ ରାଜନୀତି ଫଳପ୍ରଦଭାବରେ କାର୍ଯ୍ୟ କରିପାରେ । ଅନ୍ୟପକ୍ଷରେ ଜାତି ଯେତେବେଳେ ରାଜନୀତିର ବଳୟ ମଧ୍ୟରେ ପ୍ରବେଶ କରେ ସେତେବେଳେ ଏହା ନିଜର ସତ୍ତା ପାଇପାରେ ବା ନିଜ ସ୍ଥିତିର ସ୍ବୀକୃତି ଳାଭ କରିବା ତା’ପକ୍ଷରେ ସମ୍ଭବ ହୋଇପାରେ । ତେଣୁ ଜାତିହିଁ ଏକ ରାଜନୈତିକ ପ୍ରକୃତିସମ୍ପନ୍ନ ବିଷୟ ଅଟେ । କେବଳ ଜାତିଦ୍ଵାରା ରାଜନୀତି ପ୍ରଭାବିତ ହେଉଛି ବା କେବଳ ରାଜନୀତିଦ୍ୱାରା ଜାତି ପ୍ରଭାବିତ ହେଉଛି ବୋଲି ଦାବି କରିବା- କେଉଁଟି ଠିକ୍ ତାହା ପରୀକ୍ଷା କରିବା ଆଜି ଏକ ପ୍ରଶ୍ନ ରୂପେ ଗ୍ରହଣୀୟ ନୁହେଁ । ପରସ୍ପର ମଧ୍ୟରେ ଏକ ପରିପରକ ଓ ଅନୁପୁରକ ସମ୍ପର୍କ ରହିଛି ।
ଲଏଡ୍ ରଡୋଲଫ୍ (Lioyd Rudolph) ଙ୍କ ମତରେ, ଭାରତର ସାମ୍ବିଧାନିକ ବ୍ୟବସ୍ଥା ଭାରତୀୟ ରାଜନୀତିରେ ଜାତିର ପ୍ରଭାବକୁ ଦୃଢ଼ କରିବାରେ ସାହାଯ୍ୟ କରିଛି | ସାମ୍ବିଧାନିକ ସଂରକ୍ଷଣ ନୀତି (Reservation Policy) ମାଧ୍ୟମରେ କେତେକ ଶ୍ରେଣୀ ବା ଗୋଷ୍ଠୀକୁ ଅନୁନ୍ନତ ବୋଲି ଆଖ୍ୟାୟିତ କରି ସେମାନଙ୍କୁ ସ୍ଵତନ୍ତ୍ର ସୁବିଧା ସୁଯୋଗ ପ୍ରଦାନ କରାଯାଉଛି । ତାଙ୍କ ମତରେ, “ ରାଜନୈତିକ ଗଣତନ୍ତ୍ରର ନୂତନ ପରିସର ମଧ୍ୟରେ ଭାରତୀୟ ସମାଜରେ ଜାତି ଏକ ମୁଖ୍ୟ ବା କେନ୍ଦ୍ରୀୟ ଉପାଦାନ ହୋଇ ରହିଛି” ।
ଭାରତୀୟ ରାଜନୀତିରେ ଜାତିର ପ୍ରଭାବକୁ ବିଶ୍ଳେଷଣ କରି ମୋରିସ୍ ଜୋନ୍ସ ମତ ଦେଇଛନ୍ତି ଯେ, ପୂର୍ବ ଅପେକ୍ଷା ଉଭୟ ଉଭୟଙ୍କ ପାଇଁ ଅଧିକ ଜରୁରୀ ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି । ତାଙ୍କ ମତରେ, ଜାତିପ୍ରଥା ନଥିବା ଏକ ଶ୍ରେଣୀ ପ୍ରତିଷ୍ଠା ପାଇଁ ସ୍ବର ଉତ୍ତୋଳନ କରୁଥିବା ରାଜନୀତିଜ୍ଞମାନେ ବାସ୍ତବରେ ନିର୍ବାଚନରେ ଦଳୀୟ ପ୍ରାର୍ଥୀ ମନୋନୟନ ସମୟଠାରୁ ଆରମ୍ଭ କରି ନିର୍ବାଚନ ପ୍ରଚାର ପକ୍ରିୟା ଓ ଶାସନଗତ ସ୍ଥିରତା ପାଇଁ ଏହି ଜାତିପ୍ରଥା ଉପରେହିଁ ନିର୍ଭର କରିଥା’ନ୍ତି | ପ୍ରାୟ ପ୍ରତ୍ୟେକ ରାଜନୈତିକ ଦଳ ନିର୍ବାଚନ ଯୁଦ୍ଧରେ ଅବତୀର୍ଣ୍ଣ ହେଉଥିବା ସମୟରେ ଏହାକୁ ଜିତିବାପାଇଁ ଏହି ନୀତିକୁ ପ୍ରୟୋଗ କରିଥାଆନ୍ତି । ଜାତି ବ୍ୟବସ୍ଥାର ଏହି ରାଜନୈତିକ ଭୂମିକାକୁ ଭାରତୀୟ ସମ୍ବାଦ ସଂସ୍ଥା ଅଧିକ ଗୁରୁତ୍ଵ ଦେଇଛି ବୋଲି ସାଲିଗ୍.ଏସ୍. ହାରିସନ୍ଙ୍କ ମତ ଅଟେ ।
ଜାତିର ରାଜନୀତିକରଣ ପାଇଁ ଦାୟୀ କାରଣ (Factors behind Politicisation_of_castes) :
ବର୍ତ୍ତମାନ ପରିପ୍ରେକ୍ଷୀରେ ଭାରତରେ ଜାତିର ଏହି ରାଜନୈତିକ ପ୍ରକୃତି ପାଇଁ ନିମ୍ନଲିଖତ ଉପାଦାନଗୁଡ଼ିକ କାରଣସ୍ୱରୂପ ଗ୍ରହଣ କରାଯାଇପାରେ ।
(a) ସାମ୍ପ୍ରଦାୟିକ ରାଜନୀତି:
ଧର୍ମନିରପେକ୍ଷ କିମ୍ବା ଆଦର୍ଶଗତ ଭିଭି ଉପରେ ଦଳୀୟ ସଙ୍ଗଠନକୁ ନଗଢ଼ି ଲୋକମାନଙ୍କର ସାମ୍ପ୍ରଦାୟିକ ଭାବାବେଗକୁ ଦଳର ରାଜନୈତିକ ଲକ୍ଷ୍ୟପୂରଣ ଦିଗରେ ବ୍ୟବହାର କରାଯାଇଛି । ମୁସଲମାନ, ଶିଖ୍, ଖ୍ରୀଷ୍ଟିଆନ ଇତ୍ୟାଦି ଧର୍ମଭିତ୍ତିରେ ସାଂପ୍ରଦାୟିକତା ରାଜନୀତିର ବିନ୍ୟାସ ସମ୍ଭବ ହେଉଛି ।
(b) ପୁରାତନ ସାମାଜିକ ସଂସ୍କୃତି:
ବଂଶାନୁକ୍ରମିକ ଭାବରେ ଏକ ରକ୍ତଗତ ସମ୍ପର୍କର ଭିତ୍ତି ଉପରେ ଅଧିକ ସରଳଭାବରେ ଏକ ନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟ ଜାତିର ଲୋକମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ଐକ୍ୟ ମନୋଭାବର ମନୋବୈଜ୍ଞାନିକ ପ୍ରତିଫଳନ ସମ୍ଭବ ହୋଇଥାଏ । ଏଣୁ ରାଜନୈତିକ ଦଳମାନେ ସମର୍ଥନ ଲାଭ ଲାଳସାରେ ଏହାର ଫାଇଦା ଉଠାଇବା ପାଇଁ କଦାପି ପଛଘୁଞ୍ଚା ଦିଅନ୍ତି ନାହିଁ ।
(c) ଦାରିଦ୍ର୍ୟ ଓ ନିରକ୍ଷରତା:
ଦାରିଦ୍ର୍ୟ ଓ ନିରକ୍ଷରତା ହେତୁ ଲୋକମାନେ ସେହି ପୁରାତନ ଆନୁଗତ୍ୟ ଓ ମନୋଭାବକୁ ପରିତ୍ୟାଗ ନକରି ଜାତି ବ୍ୟବସ୍ଥା ଓ ତଜନିତ ନିଜ ଜାତି ପ୍ରତି ପ୍ରବଳ ଦୁର୍ବଳତାକୁ ଯଥେଷ୍ଟ ପ୍ରଶ୍ରୟ କରୁଛନ୍ତି |
(d) ଜାତିଗତ ରାଜନୀତିର ଆନୁଷ୍ଠାନିକ ପରିପ୍ରକାଶ:
ତଫିସଲଭୁକ୍ତ ଜାତି ଓ ଉପଜାତିକୁ ରାଷ୍ଟ୍ରର ସ୍ଵତନ୍ତ୍ର ପୃଷ୍ଠପୋଷକତା ଦିଆଯାଇ ଭାରତୀୟ ରାଜନୀତିରେ ଜାତିକୁ ଏକ ନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟ ଆଇନଗତ ସ୍ବୀକୃତି ଦିଆଯାଇଛି । ନିର୍ବାଚନ ପ୍ରକ୍ରିୟା ଓ ରାଜନୀତିରେ ଏହି ଜାତିର ଗୁରୁତ୍ଵ ଯଥେଷ୍ଟ ଅଟେ । ସେହି ଜାତିମାନଙ୍କ ପାଇଁ କାର୍ଯ୍ୟ କରୁଥିବା ସଂରକ୍ଷଣ ନୀତି ଏହି ଜାତିମାନଙ୍କର ମର୍ଯ୍ୟାଦାକୁ ବଢ଼ାଇ ଦେଇଛି । ପ୍ରତ୍ୟେକ ରାଜନୈତିକ ଦଳ ଏହି ଜାତିଗୁଡ଼ିକୁ ନିଜର ଭୋଟବ୍ୟାଙ୍କ ରୂପେ ବ୍ୟବହାର କରୁଛନ୍ତି |
(e) ଏକ ଚାପଗୋଷ୍ଠୀ (Pressure Group) ରୂପେ ଜାତିର ଭୂମିକା:
ଜାତିକୁ ଭିଭିକରି ଗଠିତ ବିଭିନ୍ନ ସଂଘଗୁଡ଼ିକ କ୍ଷମତାସମ୍ପନ୍ନ ଚାପଗୋଷ୍ଠୀ ରୂପେ କାର୍ଯ୍ୟ କରୁଛନ୍ତି । ଏହି ଗୋଷ୍ଠୀଗୁଡ଼ିକ ନିଜର ସାମାଜିକ ଓ ଅନ୍ୟାନ୍ୟ ଉତ୍ସବ ସମୟରେ ଏକତିତ ହୋଇ ବିଭିନ୍ନ ରାଜନୈତିକ ପ୍ରସ୍ତାବ ଗ୍ରହଣ କରନ୍ତି ଓ ରାଜନୈତିକ ଦଳମାନଙ୍କ ପାଇଁ ଭୋଟ ବ୍ୟାଙ୍କ ରୂପେ କାର୍ଯ୍ୟ କରିଥା’ନ୍ତି । ଏହି ଜାତିଗତ ଗୋଷ୍ଠୀଗୁଡ଼ିକ ନିଜର ସ୍ଵାର୍ଥସାଧନ ପାଇଁ ବାଣିଜ୍ୟିକ ଲକ୍ଷ୍ୟ ନେଇ ନିଜର ଲାଭ ଆଶାରେ ସାମାଜିକ ଓ ଅର୍ଥନୈତିକ ଚାପଗୋଷ୍ଠୀ ରୂପେ କାର୍ଯ୍ୟ କରୁଛନ୍ତି । ଏଣୁ ଜାତିର ରାଜନୀତିକରଣ ଏକ ସ୍ଵାଭାବିକ ପ୍ରକ୍ରିୟା ହୋଇଗଲାଣି ।
(f) ପଦମର୍ଯ୍ୟାଦା ଓ ସୁଯୋଗ ପାଇଁ ଲାଳାୟିତ ଶିକ୍ଷିତ ଲୋକ:
ବର୍ତ୍ତମାନ ପରିସ୍ଥିତିରେ ଶିକ୍ଷିତ ଲୋକମାନେ ନିଜର ପଯମର୍ଯ୍ୟାଦାକୁ ସଂରକ୍ଷିତ ରଖିବା ପାଇଁ ଓ ସୁଯୋଗର ପୂର୍ଣ୍ଣ ଉପଯୋଗ ପାଇଁ ଜାତିଗତ ବିଷୟରୁ ପୂର୍ଣ୍ଣ ଫାଇଦା ଉଠାଉଛନ୍ତି । ନିଜର ଜାତିଗତ ସ୍ଥିତିର ବ୍ୟବହାର କରି ସେମାନେ ନିଜ ଜାତିର ଲୋକମାନଙ୍କ ପାଇଁ ଅଧୁକ ସୁବିଧା ସୁଯୋଗର ବ୍ୟବସ୍ଥା ଓ ଉନ୍ନତିର ପଥ ଉନ୍ମୁକ୍ତ କରିଥା’ନ୍ତି । ଏହି ଦୃଷ୍ଟିକୋଣରୁ ଜାତିଗତ ରାଜନୀତି ସାମାଜିକ ଜୀବନର ପ୍ରତ୍ୟେକ ସ୍ତରକୁ ସ୍ପର୍ଶ କରିଛି |
ରାଜନୀତି ପାଇଁ ଜାତିର ବ୍ୟବହାରକୁ ପ୍ରଫେସର ମୁଖ୍ୟତଃ ତିନିଗୋଟି ଦୃଷ୍ଟିକୋଣରୁ ଆଲୋଚନା କରିଛନ୍ତି | ପ୍ରଥମତଃ ପାରମ୍ପରିକ ନେତାମାନଙ୍କଦ୍ୱାରା ଉଲୁମ୍ବ (Vertical) ନୀତିରେ ଗଠିତ ଜାତିଗତ ବ୍ୟବସ୍ଥାର ରାଜନୀତି ଉପରେ ପ୍ରଭାବକୁ ଆଲୋଚନାକୁ ନିଆଯାଇପାରେ । ଯେଉଁଥିରେ ସମାଜର ବିଭିନ୍ନ ସ୍ତରରେ ବିଭିନ୍ନ ଜାତି ରହିଥା’ନ୍ତି ଓ ଏମାନେ ନିଜ ଜାତିର ପାରମ୍ପରିକ ନେତୃତ୍ବ ପ୍ରତି ଅତ୍ୟନ୍ତ ବିଶ୍ବସ୍ତ ଓ ଅନୁଗତ ଅଟନ୍ତି । ନିର୍ବାଚନ ପ୍ରକ୍ରିୟାରେ ଏହି ନେତାମାନଙ୍କୁ ଓ ସେମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ନିଜ ଜାତିର ସଦସ୍ୟମାନଙ୍କର ଥିବା ଆନଗତ୍ୟକ ରାଜନୈତିକ ଦଳମାନେ ବ୍ୟବହାର କରିଥା’ନ୍ତି । ଦ୍ବିତୀୟତଃ, ଚକ୍ରବଳୀୟ (Horizontal) ନୀତିରେ ସମାଜରେ ବିଭିନ୍ନ ଜାତିର ସ୍ଥିତି ରହିଛି ଓ ପ୍ରତ୍ୟେକଙ୍କର ନିଜର ନେତା ମଧ୍ୟ ରହିଛନ୍ତି; କିନ୍ତୁ ନିର୍ବାଚନ ପ୍ରକ୍ରିୟାରେ କେତେକ ଜାତି ମିଶିଯାଏ ।
ମିଳିତ ପ୍ରାର୍ଥୀଙ୍କର ପ୍ରାର୍ଥୀତ୍ଵକୁ ଜାହିର କରନ୍ତି ଓ ଏକତ୍ରଭାବେ ଭୋଟ (Block Voting) ବା ଗୋଷ୍ଠୀ ଭୋଟ ଦେବା ଫଳରେ ସାଧାରଣ ସ୍ଵାର୍ଥର ସଂରକ୍ଷଣ ପାଇଁ ଠିଆ ହୋଇଥବା ପ୍ରାର୍ଥୀ ନିର୍ବାଚନ ଜିତିବାର ସମ୍ଭାବନା ବୃଦ୍ଧିପାଏ । ତୃତୀୟତଃ, ଦଳୀୟ ଆଦର୍ଶ ବା ଦର୍ଶନ ବଳରେ ଜାତିଗତ ଆନୁଗତ୍ୟର ଧାରାକୁ ପୃଥକ୍ (Differentiate) କରିବା ପ୍ରକ୍ରିୟା ମଧ୍ୟ ରାଜନୈତିକ ଦଳମାନଙ୍କୁ ଏକ ନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟ ଜାତିର ରାଜନୈତିକ ସମର୍ଥନ ପାଇବାପାଇଁ ଯୋଗ୍ୟ କରିଥାଏ । ଏତଦ୍ବ୍ୟତୀତ ଯେଉଁ ଜାତି ପାଇଁ ଯେଉଁ ଦଳର ନେତାଙ୍କର ପ୍ରତିଶ୍ରୁତି ଓ କାର୍ଯ୍ୟଧାରା ଅଧିକ ଆଶାପ୍ରଦ ଓ ଫଳପ୍ରଦ ସେହି ଦଳକୁହିଁ ସେମାନେ ସମର୍ଥନ କରିଥା’ନ୍ତି । ତେଣୁ ନିଜର ସ୍ବାର୍ଥର ସାଧନ ଯେଉଁଠାରେ ସମ୍ଭବ, ସେହି ଦଳକୁ ସେମାନେ ସମର୍ଥନ ଦିଅନ୍ତି । ଉପରୋକ୍ତ ତିନିଗୋଟି ପଦ୍ଧତି ମାଧ୍ୟମରେ ରାଜନୀତିକୁ ନିର୍ଦ୍ଦେଶିତ, ନିୟନ୍ତ୍ରିତ ଓ ପ୍ରଭାବିତ କରିବାପାଇଁ ‘ଜାତି’ ଏକ ମୁଖ୍ୟ ଭୂମିକା ଗ୍ରହଣ କରିଛି ।
ଭାରତର ବିଭିନ୍ନ ରାଜ୍ୟରେ କାର୍ଯ୍ୟ କରୁଥିବା ଜାତିଆଣ ରାଜନୀତି:
ବିହାରରେ ଜାତିଆଣ ରାଜନୀତିର କୁ- ପ୍ରଭାବ ତୁଳନାତ୍ମକ ଦୃଷ୍ଟିକୋଣରୁ ଅଧିକ ଅଟେ । ସେଠାରେ ଚାରିଗୋଟି ଜାତି, ଯଥା – ବ୍ରାହ୍ମଣ, କ୍ଷତ୍ରିୟ, ରାଜପୁତ୍ ଓ ଅନୁନ୍ନତ ଆଦିବାସୀଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ଶ୍ରେଣୀ ସଂଘର୍ଷ ଦେଖିବାକୁ ମିଳେ । ରାଜପୁତ୍ ଓ ବ୍ରାହ୍ମଣମାନେ ସେମାନଙ୍କର ଉଚ୍ଚ ସମାଜିକ ସ୍ଥିତି ଓ ଅର୍ଥନୈତିକ ସ୍ଵଚ୍ଛଳତା ପାଇଁ ବିହାର ରାଜ୍ୟର ରାଜନୀତିକୁ ବହୁଭାବରେ ନିଜ ଅଧୀନରେ ରଖୁଛନ୍ତି । ହରିୟାଣାରେ ଜାତ୍ମାମାନେ ପ୍ରାୟ ସମସ୍ତ ଉଚ୍ଚ ରାଜନୈତିକ ପଦକୁ ନିଜ ଅଧୀନରେ ରଖୁଛନ୍ତି । ତେଣୁ ନିର୍ବାଚନର ଫଳାଫଳକୁ ଆଗରୁ ପ୍ରକାଶ କରିବା ସମ୍ଭବପର ହୋଇଥାଏ । କେରଳର ରାଜନୀତି କ୍ଷେତ୍ରରେ ଜାତିର ପ୍ରଭାବ ରହିଥିଲେ ମଧ୍ୟ ଧର୍ମର ଅଧିକ ପ୍ରଭାବ ରହିଛି । ସେଠାରେ ନମ୍ବୁଦ୍ରି (ବ୍ରାହ୍ମଣ), ନାୟାର ଓ ତିୟନା (ଅନୁନ୍ନତ ଶ୍ରେଣୀ) ନାମକ ଜାତିତ୍ରୟ ମଧ୍ଯରେ ସଂଘର୍ଷ ଦେଖିବାକୁ ମିଳିଥାଏ ।
ନାୟାରମାନେ ପାଶ୍ଚାତ୍ୟ ଜୀବନଧାରା ଅନୁସରଣ କରି କେରଳର ସବୁଠାରୁ ଉନ୍ନତ ‘ଜାତି’ ରୂପେ ପରିଚିତ ହୋଇଛନ୍ତି । ଶ୍ରୀ ନାରାୟଣ ଗୁରୁଙ୍କ ନେତୃତ୍ଵରେ ଡିୟାନ୍ମାନେ ମଧ୍ୟ ଯଥେଷ୍ଟ ପ୍ରଗତି କରିଛନ୍ତି । କେରଳ କମ୍ୟୁନିଷ୍ଟ ଦଳ ପ୍ରଥମ ଆଞ୍ଚଳିକ ଦଳ ହିସାବରେ ରାଜ୍ୟର ରାଜନୈତିକ କ୍ଷମତା ଉପଭୋଗ କରି ଶାସନ ପରିଚାଳନା କରିବା, ଏହି ଜାତିଆଣ ସମର୍ଥନ ଯୋଗୁଁ ହିଁ ସମ୍ଭବ ହୋଇଥିଲା । ହରିୟାଣା ପରି ଆନ୍ଧ୍ରପ୍ରଦେଶରେ ଜାତିଗତ ପ୍ରଭାବର ମାତ୍ରା ଅଧିକ ଅଟେ । ଆନ୍ଧ୍ର ରାଜନୀତିରେ ରେଙ୍ଗି (Reddy) ଓ କାମ୍ମା (Kamma) ଜାତି ମଧ୍ୟରେ ସଂଘର୍ଷ ହିଁ ଅତ୍ୟନ୍ତ ଗୁରୁତ୍ଵପୂର୍ଣ୍ଣ ଅଟେ । ସମାଜତତ୍ତ୍ୱବିତ୍ ଏମ୍.ଏନ୍.ଶ୍ରୀନିବାସଙ୍କ ମତରେ, ଭାରତୀୟ ସମାଜରେ ରେଡ୍ଡି ଓ କାମ୍ମା ହେଉଛନ୍ତି ଦୁଇଟି ମୁଖ୍ୟ କର୍ତ୍ତୃତ୍ଵସମ୍ପନ୍ନ ଜାତି ।
ସେମାନଙ୍କ ପାଖରେ ଅଧିକ ଜମି ଥିବାରୁ ସେମାନେ ଅଧିକ ବିତ୍ତଶାଳୀ ଓ କ୍ଷମତାଶାଳୀ ଅଟନ୍ତି । ଗ୍ରାମ ସ୍ତରରୁ ସେମାନଙ୍କ ଭିଭି ସୁଦୃଢ଼ ଓ ପ୍ରଭାବର ମାତ୍ରା ଅଧିକ ଅଟେ । ପ୍ରଥମ ସାଧାରଣ ନିର୍ବାଚନ ସମୟରେ କଂଗ୍ରେସ ଦଳ ‘ରେଙ୍ଗି’ ମାନଙ୍କର ସମର୍ଥନ ପାଇଥିବାବେଳେ କମ୍ୟୁନିଷ୍ଟମାନେ ‘କାମ୍ମା’ ମାନଙ୍କର ସମର୍ଥନ ପାଇଥିଲେ । କିନ୍ତୁ ‘କାମା’ ନେତାମାନଙ୍କୁ କ୍ଷମତା ଓ ପଦର ପ୍ରଲୋଭନ ଦେଖାଇ ଦ୍ଵିତୀୟ ସାଧାରଣ ନିର୍ବାଚନରେ କଂଗ୍ରେସ ‘କାମା’ ଜାତିର ସମର୍ଥନ ମଧ୍ଯ ଲାଭ କଲା। ମହାରାଷ୍ଟ୍ର ରାଜନୀତିରେ ମରହଟ୍ଟା, ବ୍ରାହ୍ମଣ ଓ ମାହାର (ଅସ୍ପୃଶ୍ୟ) ପରି ତିନିଗୋଟି ଜାତି ରାଜ୍ୟ ରାଜନୀତିକୁ ବହୁମାତ୍ରାରେ ପ୍ରଭାବିତ କରିଥା’ନ୍ତି । କର୍ଣ୍ଣାଟକରେ ଲିଙ୍ଗାୟତ୍ ଓ ଓକ୍ଲିଙ୍ଗାଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ଜାତିଗତ ଯୁଦ୍ଧ ଦେଖିବାକୁ ମିଳେ । ମାତ୍ର ଆଜିପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଲିଙ୍ଗାୟତମାନେ ରାଜ୍ୟ ରାଜନୀତିର ଲଗାମକୁ ନିଜ ନିୟନ୍ତ୍ରଣରେ ରଖୁ ଆସିଛନ୍ତି ।
ରାଜସ୍ଥାନରେ ଜାଠ ଓ ରାଜପୁତ୍ରମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ସଂଘର୍ଷ ଫଳରେ ବ୍ରାହ୍ମଣମାନେ ସଂଖ୍ୟାନ୍ୟୁନ ହେଲେ ମଧ୍ୟ ରାଜ୍ୟ ରାଜନୀତିକୁ ନିଜ ନିୟନ୍ତ୍ରଣରେ ରଖୁଛନ୍ତି । ହୀରାଲାଲ ଶାସ୍ତ୍ରୀ, ହଜାରିଲାଲ ଶର୍ମା, ଟିକିରାମ ପାଓଲ ଇତ୍ୟାଦି ମୁଖ୍ୟମନ୍ତ୍ରୀମାନେ ‘ବ୍ରାହ୍ମଣ’ ଜାତିର ଅଟନ୍ତି । ଜାଠ୍ ଓ ରାଜପୁତ୍ ଜାତିଦ୍ଵୟ ମଧ୍ୟରେ ଦ୍ବନ୍ଦ୍ବ ଓ ବିଦ୍ବେଷ ସୃଷ୍ଟି ହେବା ଫଳରେ ୧୯୬୨ ଓ ୧୯୬୭ ନିର୍ବାଚନ ଦ୍ବୟରେ ସ୍ବତନ୍ତ୍ର ଦଳ ଅତ୍ୟଧ୍ଵକ ଜନପ୍ରିୟତା ହାସଲ କରିଥିଲା । ଭାରତରେ ଜାତିଆଣ ରାଜନୀତିର ଗତି ଓ ପ୍ରକୃତିକୁ ବିଶ୍ଳେଷଣ କଲେ ଏହା ସ୍ପଷ୍ଟ ହୁଏ ଯେ ରାଜନୈତିକ ନେତାମାନେ ନିଜର ରାଜନୈତିକ ଲକ୍ଷ୍ୟ ପୂରଣ କରିବାପାଇଁ ଏହି ଅସ୍ତ୍ରକୁ ଆଶ୍ରୟ କରୁଛନ୍ତି । ନିର୍ବାଚନରେ ପ୍ରାର୍ଥୀ ମନୋନୟନଠାରୁ ନିର୍ବାଚନ ପ୍ରଚାର ଓ ଗୋଷ୍ଠୀଭୋଟ ଗ୍ରହଣ କ୍ଷେତ୍ରରେ ମଧ୍ୟ ଏହି ନୀତିର ପ୍ରୟୋଗ କରାଯାଉଛି ।
ମନ୍ତ୍ରିମଣ୍ଡଳ ଗଠନ ସମୟରେ ମଧ୍ୟ ଏହାର ଗୁରୁତ୍ଵ କମ୍ ନୁହେଁ । ପ୍ରଫେସର ରଜନୀ କୋଠାରୀ ଏହାକୁ ଭାରତୀୟ ରାଜନୈତିକ ବ୍ୟବସ୍ଥାରେ ଏକ ସଂହତି ରକ୍ଷାକାରୀ ବା ଦ୍ଵନ୍ଦୁ ସମାଧାନକାରୀ ମାଧ୍ୟମରୂପେ ଅଭିହିତ କରିଛନ୍ତି । ଆଣ୍ଡେ ବିଟ୍ ମଧ୍ୟ ଏହି ଯୁକ୍ତିକୁ ସମର୍ଥନ କରି ମତ ଦିଅନ୍ତି ଯେ ବିବିଧ ଜାତି ବସବାସ କରୁଥିବା ଗୋଟିଏ ଦେଶରେ ବିଭିନ୍ନ ସମ୍ପ୍ରଦାୟ ମଧ୍ୟରେ ଐକ୍ୟଭାବ ଜାଗ୍ରତ କରାଇ ସଂହତିର ମୂଳମନ୍ତ୍ରରେ ସେମାନଙ୍କୁ ଦୀକ୍ଷିତ କରିବାକୁ ହେଲେ ‘ଜାତି’ ହିଁ ଏକ ବଳିଷ୍ଠ ମାଧ୍ୟମ ଅଟେ । ମାତ୍ର ଏକ ଗଣତାନ୍ତ୍ରିକ ବ୍ୟବସ୍ଥା ମଧ୍ୟରେ ଏହାର ପ୍ରୟୋଗ ବା ବ୍ୟବହାର ଗୃହଣୀୟ ନୁହେଁ । କେ.ଏମ୍.ପାନିକରଙ୍କ ମତରେ, ଗଣତନ୍ତ୍ର ଓ ଜାତି ପରସ୍ପରର ବିରୋଧୀ ଅଟନ୍ତି । ଆଇନ ସମ୍ମୁଖରେ ସମାନ ନୀତିକୁ ଗଣତନ୍ତ୍ର ଗ୍ରହଣ କରିଥିବାବେଳେ ‘ଜାତି’ ଜନ୍ମଗତ ବୈଷମ୍ୟ ଭାବକୁ ସୂଚିତ କରିଥାଏ । ଜାତୀୟତାଭାବର ବିକାଶ ପାଇଁ ଜାତିର ସଂକୀର୍ଣ ଭାବସମ୍ପନ୍ନ ପ୍ରଭାବରୁ ରାଜନୀତି ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ମୁକ୍ତ ରହିବା ବିଧେୟ । ପରିବର୍ତ୍ତିତ ପରିସ୍ଥିତି ସହ ଖାପ ଖୁଆଇ ବିଭିନ୍ନ ଅନୁଷ୍ଠାନ ଓ ବ୍ୟକ୍ତିବିଶେଷ ଗତି ନକଲେ ପ୍ରଗତି ନିଶ୍ଚିତଭାବରେ ବାଧାପ୍ରାପ୍ତ ହେବ । ଏଣୁ ପୁରାତନ ଜାତିଆଣଭାବ ଗଣତାନ୍ତ୍ରିକ ରାଜନୀତି ନିକଟରେ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ନତମସ୍ତକ ହେବା ଉଚିତ ।
୩ । ଭାରତୀୟ ରାଜନୀତିରେ ସାଂପ୍ରଦାୟିକତା (Communalism) ର ପ୍ରଭାବର ଏକ ବିଶ୍ଳେଷଣାତ୍ମକ ଅଧ୍ୟୟନ କର ।
Answer:
ମନଷ୍ୟର ଜୀବନ ଓ ଧର୍ମ ଓତପୋତଭାବେ ଜଡ଼ିତ । ଯେକୌଣସି ଏକ ବିଶ୍ଵାସକୁ ପାଥେୟ କରି ନିବାଣର ରାହା ଖୋଜିବାପାଇଁ ଯୁଗେ ଯୁଗେ ମଣିଷ ନିଜର ଆଗ୍ରହ ପ୍ରକାଶ କରିଆସିଛି । ଜେମ୍ସ ଫ୍ରାଜାରଙ୍କ ମତରେ ଧର୍ମ, ମନୁଷ୍ୟ ଜୀବନ ଓ ପ୍ରକୃତିକୁ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ ଭାବରେ ନିର୍ଦ୍ଦେଶିତ ଓ ନିୟନ୍ତ୍ରିତ କରିଥାଏ । ମାକ୍ ଆଇଭରଙ୍କ ମତରେ, ଧର୍ମ କେବଳ ବ୍ୟକ୍ତି-ବ୍ୟକ୍ତି ମଧ୍ୟରେ ଏକ ସଂପର୍କ ସ୍ଥାପନ କରେନାହିଁ; ବରଂ ମନୁଷ୍ୟ ଏବଂ ଏକ ଉଚ୍ଚତର କ୍ଷମତା ମଧ୍ଯରେ ସଂପର୍କ ନିରୂପଣ କରିଥାଏ । ଅତଏବ ଧର୍ମ ମନୁଷ୍ୟର ମନୋବିଜ୍ଞାନର ଏକ ଗୁରୁତ୍ଵପୂର୍ଣ ବଳିଷ୍ଠ ଓ ସ୍ଥାୟୀ ବିଷୟ ଅଟେ । ଏହି ଧାର୍ମିକ ବିଶ୍ବାସ ପ୍ରେମ, ଅହିଂସା ନୀତି ଓ ଆଦର୍ଶ ପ୍ରତି ସମ୍ମାନ ଓ ଅନ୍ୟାନ୍ୟ ବିବିଧ ସାମାଜିକ ମୂଲ୍ୟବୋଧର ସ୍ଥାପନ ପାଇଁ ସାହାଯ୍ୟ କରିଥାଏ । ଅନ୍ୟପକ୍ଷରେ ସଂକୀର୍ୟତାର ବଳୟ ମଧ୍ୟରେ ଅନ୍ଧ ଚିନ୍ତାଧାରା ଓ ଭ୍ରାନ୍ତ ବିଶ୍ବାସକୁ ଭିତ୍ତିକରି ଏହା ମଣିଷ ମଣିଷ ଭିତରେ ବିଦ୍ବେଷଭାବର ବୀଜ ରୋପଣ କରିଥାଏ । ଧର୍ମ ଧର୍ମ ମଧ୍ୟରେ ବିଭେଦତାର ପ୍ରାଚୀର ତିଆରି କରେ ଓ ଏହା ଫଳରେ ଐକ୍ୟ ଓ ସଂହତି ଲକ୍ଷ୍ୟ ବ୍ୟାହତ ହୁଏ ।
ସାଂପ୍ରଦାୟିକତା ଧାର୍ମିକ ଗୋଷ୍ଠୀର ରାଜନୈତିକ କ୍ଷେତ୍ରରେ ଏକ ସ୍ଵତନ୍ତ୍ର ଇଚ୍ଛାର ସାଧନ ପାଇଁ ପ୍ରଚେଷ୍ଟାରୁ ଜନ୍ମ ହୋଇଥାଏ । ଭାରତର ଏହି ସାଂପ୍ରଦାୟିକତାର ଇତିହାସ ସେତେ ପୁରୁଣା ନୁହେଁ । ପ୍ରାଚୀନ ଓ ମଧ୍ୟଭାରତର ଇତିହାସରେ ସଂପ୍ରଦାୟ-ସଂପ୍ରଦାୟ ମଧ୍ୟରେ, ମୁଖ୍ୟତଃ ହିନ୍ଦୁ ମୁସଲମାନ ସଂପ୍ରଦାୟଦ୍ଵୟ ମଧ୍ଯରେ ବିଶେଷ ସଦ୍ଭାବ ନଥିଲେ ମଧ୍ୟ ବିଦ୍ବେଷଭାବର ପ୍ରସାର ସେତେ ଘଟିନଥିଲା । ଆକବରଙ୍କ ଦିନ୍-ଇ-ଇଲାହୀ ଧର୍ମ ପ୍ରବର୍ତ୍ତନ ମାଧ୍ୟମରେ ଧର୍ମସହିଷ୍ଣୁତା ନୀତିର ଚରମ ପ୍ରକାଶନ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ସେତେବେଳର ଅବସ୍ଥାର ଏକ ପ୍ରକୃତ ପ୍ରମାଣ । ଗୋଟିଏ ସତ୍ୟକୁ ଅନେକ ପଥ ବା ମାଧ୍ୟମ ନୀତି ଭାରତୀୟ ଲୋକମାନଙ୍କଦାରା ବହଳଭାବରେ ଅନସତ ହୋଇ ପାରସ୍ପରିକ ସଂପର୍କ ବଦ୍ଧି ଦିଗରେ ସହାୟକ ହେଉଥିଲା ଏବଂ ବିଭିନ୍ନ ସଂପ୍ରଦାୟ ମଧ୍ୟରେ ଯୁଦ୍ଧ ହେଉନଥିଲା ।
ଗୋଟିଏ ସଂପ୍ରଦାୟ ଓ ଅନ୍ୟ ଗୋଟିଏ ସଂପ୍ରଦାୟ ମଧ୍ୟରେ ଶୋଷଣ ଓ ଅତ୍ୟାଚାର ଚାଲିଥିଲା; କିନ୍ତୁ ଏହା ଧାର୍ମିକ ବିଦ୍ବେଷ ବା ଶତ୍ରୁତା ସୃଷ୍ଟି କରୁନଥିଲା । ସାଇମନ୍ କମିଶନ୍ଙ୍କ ମତରେ ଭାରତରେ ବ୍ରିଟିଶ ଶାସନ ପୂର୍ବରୁ ସାଂପ୍ରଦାୟିକତା ଦେଶୀୟ ଶାନ୍ତିକୁ ପ୍ରାୟତଃ ବିପନ୍ନ କରୁନଥିଲା ! ଇଂରେଜୀ ଶାସକମାନେ ନିଜର ରାଜନୈତିକ ସ୍ଥିତିକୁ ଭାରତ ମାଟିରେ ମଜବୁତ୍ କରିବାପାଇଁ ‘ବିଭାଜନ ଶାସନ’ (Divide and rule) ନୀତିକୁ ଗ୍ରହଣ କରିଥିଲେ । ଭାରତ ଭଳି ଏକ ହିନ୍ଦୁ ସଂଖ୍ୟାଗରିଷ୍ଠ ଦେଶରେ ନିଜର ରାଜନୈତିକ ଲକ୍ଷ୍ୟକୁ ଚରିତାର୍ଥ କରିବାପାଇଁ ସେମାନେ ମୁସଲମାନ ସଂପ୍ରଦାୟକୁ ନିଜର ସମର୍ଥନ ଓ ପୃଷ୍ଠପୋଷକତା ଦେଇଥିଲେ । ଏହା ଫଳରେ ସାର୍ ସୟଦ୍ ଅହମ୍ମଦ ଖାଁଙ୍କୁ ମାଧମରୂପେ ବ୍ୟବହାର କରି ହିନ୍ଦୁ ଓ ମୁସଲମାନ ସଂପ୍ରଦାୟ କଂଗ୍ରେସକୁ ଏକ ହିନ୍ଦୁ ସଂଗଠନ ହିସାବରେ ଅଭିହିତ କରି ଦୁଇ ସଂପ୍ରଦାୟ ମଧ୍ୟରେ ଏକ ସାମାଜିକ ଯୁଦ୍ଧ କରିବା ସପକ୍ଷରେ ନିଜ ମତ ଦେଇଥିଲେ ।
୧୯୦୫ର ବଙ୍ଗ ବିଭାଜନ ପରେ ମୁସଲମାନମାନେ ନିଜର ସ୍ଵତନ୍ତ୍ର ସ୍ଥିତି ପାଇଁ ଓ ସ୍ବୀକୃତି ପାଇଁ ୧୯୦୬ ମସିହା ଅକ୍ଟୋବର ୧ ତାରିଖ ଦିନ ଆଗା ଖାଁ ପ୍ରାସାଦଠାରେ ଲର୍ଡ ମିଣ୍ଟୋଙ୍କୁ ସାକ୍ଷାତ କରିଥିଲେ । ୧୯୦୯ ମସିହାରେ ବ୍ରିଟିଶ୍ ସରକାରଙ୍କଦ୍ଵାରା ପ୍ରବଞ୍ଚିତ ସଂସ୍କାର ନୀତିରେ ମୁସଲମାନଙ୍କର ବିଭିନ୍ନ ଇଚ୍ଛା ଓ ଦାବି ପ୍ରତିଫଳିତ ହୋଇଥିଲା । ସେମାନଙ୍କୁ ପ୍ରାଦେଶିକ ବ୍ୟବସ୍ଥାପକ ପରିଷଦଠାରୁ ଆରମ୍ଭକରି ଜିଲ୍ଲା ବୋର୍ଡ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ପ୍ରତ୍ୟେକ ନିର୍ବାଚନରେ ସାଂପ୍ରଦାୟିକ ପ୍ରତିନିଧୁତ୍ଵ (Communal Representation) ସୁଯୋର ଦିଆଗଲା । ୧୯୦୬ ମସିହା ଡିସେମ୍ବର ୩୦ ତାରିଖ ଦିନ ଢାକାଠାରେ ଭାରତରେ ଥିବା ମସଲମାନଙ୍କର ରାଜନୈତକ ଅଧିକାର ଓ ସାର୍ଥର ସଂରକ୍ଷଣ ଓ ପରିବଦ୍ଧନ ପାଇଁ ମୁସ୍ଲିମ୍ ଲିଗ୍ ପ୍ରତିଷ୍ଠା ହେଲା ।
୧୯୩୭ ମସିହାରେ ନିର୍ବାଚନ ପରେ ପ୍ରାଦେଶିକ ସରକାର ଗଠନ ସମୟରେ ମୁସଲିମ୍ ଲିଗର ସଦସ୍ୟମାନେ ନିଜର ଯଥାଯୋଗ୍ୟ ସ୍ଥାନ ନ ପାଇବାରୁ ଜିନ୍ନା, ‘କଂଗ୍ରେସ ଦଳ କ୍ଷମତା ମନ୍ଦିରା ପାନକରି ଅନ୍ଧ ହୋଇଯାଇଛି’ ବୋଲି ସମାଲୋଚନା କରି ଦୁଇ ସଂପ୍ରଦାୟ ମଧ୍ୟରେ ବିଭେଦକୁ ଅଧିକ ବଢ଼ାଇ ଦେଇଥିଲେ । ଏହାର ପରିଣାମସ୍ଵରୂପ ୧୯୪୦ ମସିହାରେ କ୍ୟାବିନେଟ୍ ମିଶନ ଯୋଜନାରେ ପାକିସ୍ତାନ ସ୍ଥାପନର ସମସ୍ତ ଆଶାକୁ ଧୂଳିସାତ୍ କରିଦିଆଗଲା । ଏହା ବିରୁଦ୍ଧରେ ମୁସ୍ଲିମ୍ ଲିଗ୍ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ କାର୍ଯ୍ୟପନ୍ଥା ଗ୍ରହଣ କଲା । ବଙ୍ଗ ଓ ପଞ୍ଜାବରେ ଦଙ୍ଗା ପ୍ରବଳରୁ ପ୍ରବଳତର ହେଲା । ସ୍ଵାଧୀନତାର ଅବ୍ୟବହିତ ପୂର୍ବରୁ ସାମ୍ପ୍ରଦାୟିକତାର କ୍ରୁର ନାଗଫାଶରୁ ସଂହତି ଓ ଏକତାପ୍ରେମୀ ଦେଶଭକ୍ତମାନେ ଦେଶକୁ ରକ୍ଷା କରିପାରିଲେ ନାହିଁ । ଜୁନ୍ ୩ ତାରିଖରେ ମାଉଣ୍ଟବ୍ୟାଟେନ୍ ଯୋଜନାରେ ଭାରତ ବିଭାଜନ ଓ ପାକିସ୍ତାନ ସୃଷ୍ଟିର ସମସ୍ତ ବ୍ୟବସ୍ଥା ପ୍ରକାଶ ପାଇଲା ।
ଭାରତ ବିଭାଜନ ପରେ ମୁସଲମାନଙ୍କର ଜନସଂଖ୍ୟାର ୯.୯୩ ପ୍ରତିଶତକୁ ଖସିଆସିଲା ଏବଂ ହିନ୍ଦୁମାନଙ୍କ ସଂଖ୍ୟା ୮୯.୯୪ ପ୍ରତିଶତକୁ ବୃଦ୍ଧି ପାଇଲା । ତଥାପି ସାମ୍ପ୍ରଦାୟିକ ଦଙ୍ଗାର ସଂଖ୍ୟା ହ୍ରାସ ପାଇଲା ନାହିଁ । ସ୍ଵାଧୀନତା ପୂର୍ବରୁ ମୁସଲମାନାନେ ସାମ୍ପ୍ରଦାୟିକ ମନୋଭାବ ସୃଷ୍ଟି କରୁଥିଲେ ବୋଲି ଅଭିଯୋଗ କରାଯାଉଥିଲା, ମାତ୍ର ସ୍ଵାଧୀନତା ପରେ ହିନ୍ଦୁ ପ୍ରାଧାନ୍ୟ ଥିବା ଭାରତରେ ଅଧିକାଂଶ କ୍ଷେତ୍ରରେ ହିନ୍ଦୁମାନେହିଁ ସାମ୍ପ୍ରଦାୟିକ ମନୋଭାବ ଉଦ୍ରେକ ପାଇଁ ଦାୟୀ ଅଟନ୍ତି ବୋଲି ଅଭିଯୋଗ କରାଯାଉଛି । ସାମ୍ପ୍ରଦାୟିକ ଦଙ୍ଗାର ସଂଖ୍ୟା ୧୯୪୭ରୁ ବର୍ତ୍ତମାନ ସମୟ ମଧ୍ୟରେ ୯,୬୦୦ ବୋଲି ୧୯୭୯ ମସିହା ଜୁନ୍ ୧୨ ତାରିଖରେ ପ୍ରକାଶିତ ‘ଦି ଟ୍ରିବ୍ୟୁନ’ ସମ୍ବାଦପତ୍ରର ମତ ଅଟେ । ଏହି ସମୁଦାୟ ଦଙ୍ଗା ମଧ୍ୟରୁ ୧୯୭୭ ମସିହା ମାର୍ଚ୍ଚ ମାସରୁ ୧୯୭୯ ମସିହା ଜାନୁୟାରୀ ମାସ ମଧ୍ୟରେ ୪୧୦ ଗୋଟି ଦଙ୍ଗା ସଂଘଟିତ ହୋଇଥିଲା ।
ସ୍ଵାଧୀନତୋତ୍ତର ଭାରତରେ ମୁସଲମାନ ସାମ୍ପ୍ରଦାୟିକତା (Muslim Communalism) ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଲୋପ ହୋଇଯାଇଛି କହିଲେ ନିଶ୍ଚିତଭାବରେ ଭୁଲ ହେବ । ମୁସ୍ଲିମ୍ ଲିଗ୍ ଭାରତୀୟ ରାଜନୀତି ମୁଖ୍ୟତଃ କେରଳ ଭଳି କେତେକ ରାଜ୍ୟ ରାଜନୀତିରେ ଏକ ଗୁରୁତ୍ଵପୂର୍ଣ ସ୍ଥାନ ଅଧିକାର କରିଛି । ୧୯୭୦ ମସିହାରେ କେରଳର ମଧ୍ୟବର୍ତ୍ତିକାଳୀନ ନିର୍ବାଚନ ସମୟରେ ପ୍ରଧାନମନ୍ତ୍ରୀ ଇନ୍ଦିରା ଗାନ୍ଧୀ ମୁସ୍ଲିମ୍ ଲିଗ୍କୁ ପୃଷ୍ଠପୋଷକତା ଦେଇ ଏହାକୁ ଏକ ଅଣ-ସାମ୍ପ୍ରଦାୟିକ ସଙ୍ଗଠନର ମର୍ଯ୍ୟାଦା ଦେଇଥିଲେ । ଏଥୁରୁ ରାଜନୈତିକ ଦଳମାନେ ନିଜସ୍ଵ ସ୍ଵାର୍ଥ ଦୃଷ୍ଟିକୋଣରୁ ସାମ୍ପ୍ରଦାୟିକ ସଙ୍ଗଠନକୁ ସମର୍ଥନ କରି ସାମ୍ପ୍ରଦାୟିକତାର ପ୍ରସାର ପାଇଁ ସୁଯୋଗ ସୃଷ୍ଟି କରୁଥିବାର ପ୍ରମାଣ ମିଳିଥାଏ ।
୧୯୬୭ ମସିହାରେ ବିହାରର ରାଞ୍ଚ୍ ଓ ସାମ୍ପ୍ରଦାୟିକ ମନୋଭାବର ପ୍ରକାଶ ପାଇଁ ଉକ୍ତ ଅଞ୍ଚଳଗୁଡ଼ିକରେ ପାକିସ୍ତାନର ଭୂମିକା କୌଣସି ଦୃଷ୍ଟିରୁ କମ୍ ନଥୁଲା । କମିଶନଙ୍କ ଆଗରେ ସାକ୍ଷ୍ୟ ଦେଇ ଜଣେ ବ୍ୟକ୍ତି ମତ ଦେଇଥିଲେ ଯେ ୧୯୬୫ ମସିହାରେ ଭାରତ-ପାକିସ୍ତାନ ଯୁଦ୍ଧରେ ଭାରତର ବିଜୟକୁ ଖୁବ୍ କମ୍ ମୁସଲମାନ ସ୍ଵାଗତ କରିଥିଲେ । ଅନ୍ୟପକ୍ଷରେ ସ୍ଵାଧୀନତୋତ୍ତର ଭାରତରେ ହିନ୍ଦୁ ସାମ୍ପ୍ରଦାୟିକତା (Hindu Communalism) କୁ ପ୍ରଚାର ଓ ପ୍ରସାର କରୁଥିବା ଆଳରେ ଜନସଂଘ ଓ ରାଷ୍ଟ୍ରୀୟ ସ୍ବୟଂସେବକ ସଂଘ ଭଳି ସଂଗଠନଗୁଡ଼ିକୁ ଦାୟୀ କରାଯାଉଛି । ଏହି ସଙ୍ଗଠନଗୁଡ଼ିକ ଆଭ୍ୟନ୍ତରୀଣ ଜରୁରୀ ପରିସ୍ଥିତି ସମୟରେ ସାମ୍ପ୍ରଦାୟିକ ସଂଗଠନରୂପେ ଚିତ୍ରଣ କରାଯାଇ ଏହା ଉପରେ ନିଷେଧାଜ୍ଞ ଜାରି କରାଯାଇଥିଲା ।
ମାତ୍ର ୧୯୬୧ ମସିହା ଜାନୁୟାରୀ ମାସରେ ରାଷ୍ଟ୍ରୀୟ ସ୍ଵୟଂସେବକ ସଂଘର ତତ୍କାଳୀନ ମୁଖ୍ୟ ଗୁରୁ ଗୋଲୱାଲକର ମତ ଦେଇଥିଲେ ଯେ, ଆମର ଅତୀତ ଇତିହାସ ନିଶ୍ଚିତଭାବରେ ସାକ୍ଷୀ ଦେବ ଯେ ମୁସଲମାନ ଓ ଖ୍ରୀଷ୍ଟିୟାନ୍ ଆକ୍ରମଣକାରୀଙ୍କ ସହ ଆମ ମାତୃଭୂମିର ହିନ୍ଦୁ ପୁଅମାନଙ୍କୁ ସମାନ ବ୍ୟବହାର ପ୍ରଦର୍ଶନ କରାଯାଇନାହିଁ । ପ୍ରଖ୍ୟାତ ସାମ୍ବାଦିକ ଇନ୍ଦରଜିତ୍ଙ୍କ ମତରେ, ମୁସଲମାନ ସାମ୍ପ୍ରଦାୟିକତାର ସମ୍ବନ୍ଧରେ କହୁଥିବା ଯେକୌଣସି ହିନ୍ଦୁକୁ ଜଣେ ସାମ୍ପ୍ରଦାୟିକତ ହିନ୍ଦୁ ଓ ସଂସ୍କାରବିରୋଧୀ ଧର୍ମାନ୍ଧ ବୋଲି ଅଭିହିତ କରାଯିବା ଅତ୍ୟନ୍ତ ଦୁଃଖର ବିଷୟ ଅଟେ । ଉତ୍ତରପ୍ରଦେଶର ପୂର୍ବତନ ମୁଖ୍ୟମନ୍ତ୍ରୀ ବନାରସୀଦାସ ବାବ୍ରି, ଆଲିଗଡ଼ ଓ ସମ୍ବଲଠାରେ ହୋଇଥିବା ସାମ୍ପ୍ରଦାୟିକ ଦଙ୍ଗା ସମ୍ପର୍କରେ ମତ ଦେଇ କହିଥିଲେ ଯେ, ହିନ୍ଦୁ ସାମ୍ପ୍ରଦାୟିକତା ଭଳି ମୁସଲମାନ ସାମ୍ପ୍ରଦାୟିକତା ମଧ୍ୟ ସମଭାବରେ ବିପଦପୂର୍ଣ୍ଣ ଅଟେ ।
ଦ୍ଵିତୀୟତଃ, ଯେଉଁ ମୁସଲିମ୍ ଲିଗ୍ର ଦାବି ଫଳରେ ଭାରତ ବିଭାଜିତ ହୋଇଥିଲା, ସେହି ଦଳ ସ୍ବାଧୀନତୋତ୍ତର ଭାରତରେ ସଂଖ୍ୟାନ୍ନ ଗୋଷ୍ଠୀଙ୍କ ପାଇଁ ନିରାପତ୍ତାର ସୁଯୋଗକୁ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ନଷ୍ଟ କରି ଅସ୍ଥିରତା ଓ ବିଚ୍ଛିନ୍ନତାବାଦୀ ନୀତି ସପକ୍ଷରେ ପରିବେଶ ଅନୁକୂଳ କରୁଛି । ତୃତୀୟତଃ, ସମ୍ବଲରେ ଯେତେବେଳେ ହିନ୍ଦୁମାନଙ୍କୁ ନୃଶଂସଭାବରେ ହତ୍ୟା କରାଗଲା, ସେତେବେଳେ ଜଣେହେଲେ ମୁସଲମାନ ଏହା ବିରୁଦ୍ଧରେ ସ୍ଵର ଉତ୍ତୋଳନ କରିନଥିଲେ । ବନାରସୀଦାସଙ୍କ ଉପରୋକ୍ତ ମତାମତ ସହ ପଞ୍ଜାବରେ ଖଲିସ୍ଥାନ ଆନ୍ଦୋଳନକୁ ତେଜିବାପାଇଁ ଓ ଭାରତରେ ବିଚ୍ଛିନ୍ନତାବାଦୀ ଶକ୍ତିଗୁଡ଼ିକୁ ମାତି ଉଠିବାର ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଖୋରାକ ଯୋଗାଇ ଦେବାପାଇଁ ପାକିସ୍ତାନ ଯେଉଁଭଳିଭାବରେ ସାହାଯ୍ୟ ଓ ସମର୍ଥନ ଯୋଗାଣ କରି ଆସୁଛି ତାହା ପ୍ରମାଣ କରେ ଯେ ମୁସଲମାନମାନେ ସାମ୍ପ୍ରଦାୟିକ ଦଙ୍ଗା ପାଇଁ ସାମ୍ପ୍ରଦାୟିକତା ମନୋଭାବର ବିକାଶ ପାଇଁ ଅନେକାଂଶରେ ଦାୟୀ ଅଟନ୍ତି । ସାମ୍ପ୍ରଦାୟିକ ବୀଜାଣୁର ଫଳସ୍ବରୂପ ବିଭିନ୍ନ ସମୟରେ ବିଭିନ୍ନ ଦଙ୍ଗା ସୃଷ୍ଟି ହୋଇ ଜନଶକ୍ତି ଓ ସମ୍ପରିର ଅନେକ କ୍ଷତି ଘଟାଇଥାଏ ।
୧୯୮୭ ମସିହା ଅପ୍ରେଲଠାରୁ ଜୁନ୍ ମାସ ମଧ୍ୟରେ ଗୁଜରାଟ, ମିରଟ, ଦିଲ୍ଲୀ ଓ ଜଳଗାଓଁଠାରେ ଘଟିଥିବା ଦଙ୍ଗାଗୁଡ଼ିକ ମଧ୍ୟରୁ କେବଳ ଗୁଜରାଟରେ ଏକ କୋଟି ଟଙ୍କାର, ମିରଟ୍ରେ ୨.୬ କୋଟି ଟଙ୍କାର ସମ୍ପତ୍ତି ନଷ୍ଟ ହୋଇଥିଲା । ଭାରତର ସାମ୍ପ୍ରଦାୟିକ ଦଙ୍ଗାର ଇତିହାସରେ ୧୯୬୧ ମସିହା ଅକ୍ଟୋବର ମାସରେ ଆଲିଗଡ଼ ମୁସଲିମ୍ ବିଶ୍ଵବିଦ୍ୟାଳୟ ପରିସରରେ ଦଙ୍ଗା, ୧୯୬୩ ମସିହା ଡିସେମ୍ବର ମାସରେ ଜାମ୍ମୁ ଓ କାଶ୍ମୀରରେ ଦଙ୍ଗା, ୧୯୬୬ ମସିହାରେ କାଶ୍ମୀରର ବ୍ରାହ୍ମଣ ଝିଅକୁ ଇସ୍ଲାମ୍ ଧର୍ମରେ ଦୀକ୍ଷିତ କରାଇ ବିବାହ ସମ୍ବନ୍ଧୀୟ ଦଙ୍ଗା, ୧୯୬୭ ମସିହାରେ ମହାରାଷ୍ଟ୍ରର ମାଲେଗାଁଓଠାରେ ଉର୍ଦୁକୁ ଦ୍ବିତୀୟ ସରକାରୀ ଭାଷାରୂପେ ଗ୍ରହଣ କରିବାପାଇଁ ଦାବି ସମ୍ବନ୍ଧୀୟ ଦଙ୍ଗା, ୧୯୬୮ ମସିହାରେ ଆସାମର କରିମଗଞ୍ଜଠାରେ ଏକ ଗାଈକୁ ମାରିଦେବା ସମ୍ବନ୍ଧୀୟ ଦଙ୍ଗା, ୧୯୬୯ ମସିହାରେ ଅହମ୍ମଦାବାଦ ଦଙ୍ଗା, ୧୯୭୦ ମସିହାରେ ବମ୍ବେ ନିକଟବର୍ତ୍ତୀ ଭିଓ୍ବାଣ୍ଡିଠାରେ ହିନ୍ଦୁ ଶୋଭାଯାତ୍ରା ଉପରେ ମୁସଲମାନଙ୍କର ଟେକାପଥର ଫୋପଡ଼ାକୁ କେନ୍ଦ୍ରକରି ସୃଷ୍ଟି ହୋଇଥବା ଦଙ୍ଗା, ୧୯୭୪ ମସିହାରେ ଦିଲ୍ଲୀ ଦଙ୍ଗା, ୧୯୮୦ ମସିହାରେ ମୋରଦାବାଦ ଦଙ୍ଗା ଇତ୍ୟାଦି ପ୍ରମୁଖ ସ୍ଥାନ ଗ୍ରହଣ କରିଛି । କିନ୍ତୁ ୧୯୭୫ରୁ ୧୯୭୭ ମସିହା ମଧ୍ୟରେ ଅର୍ଥାତ୍ ଆଭ୍ୟନ୍ତରୀଣ ଜରୁରୀ ପରିସ୍ଥିତି ଜାରି ହୋଇଥିବା ସମୟରେ କୌଣସି ସାମ୍ପ୍ରଦାୟିକ ଦଙ୍ଗା ସଂଘଟିତ ହୋଇନଥିଲା ।
ଭାରତରେ ସାମ୍ପ୍ରଦାୟିକତାର କାରଣ :
ଭାରତରେ ସାମ୍ପ୍ରଦାୟିକତାର କାରଣ ହିସାବରେ ନିମ୍ନଲିଖୂତ ବିଷୟଗୁଡ଼ିକୁ ଗ୍ରହଣ କରାଯାଇପାରେ ।
- ଧର୍ମାନ୍ଧ ଧାର୍ମିକ ସଂଗଠନ;
- ରାଜନୈତିକ ଦଳମାନଙ୍କଦ୍ଵାରା ନିଜର ରାଜନୈତିକ ଅଭୀପ୍ସାର ପୂରଣ ପାଇଁ ଏହି ନୀତିର ପ୍ରୟୋଗ;
- ବୈଦେଶିକ ଶକ୍ତିର ଉତ୍ସାହ ଓ ଆର୍ଥିକ ସାହାଯ୍ୟ;
- ଏହାକୁ ନିୟନ୍ତ୍ରଣ ଓ ସମାଧାନ କରିବା ଦିଗରେ ସରକାରୀ କଳର ଅପାରଗତା;
- ସାମ୍ପ୍ରଦାୟିକ ପରିଚୟକୁ ସ୍ବୀକୃତି ପ୍ରଦାନ;
- ସଂଖ୍ୟାନ୍ୟୁନ ସଂସ୍କୃତିର ସଂରକ୍ଷଣ ଆଳରେ ଜାତିଗତ ବିଦ୍ବେଷ ଭାବର ସୃଷ୍ଟି;
- ୧୯୬୫, ୧୯୬୬ ଓ ୧୯୭୧ ମସିହାରେ ଭାରତ-ପାକିସ୍ତାନ ଯୁଦ୍ଧ;
- ସଂଖ୍ୟାନ୍ୟୁନ କମିଶନ (Minority Commission) ସଂଖ୍ୟାଲଘିଷ୍ଠ ଓ ସଂଖ୍ୟାନ୍ନ ଗୋଷ୍ଠୀ ମଧ୍ୟରେ ସୃଷ୍ଟି କରୁଥିବା ବିଦ୍ବେଷ ଭାବ;
- ସାମ୍ପ୍ରଦାୟିକ ନେତାମାନଙ୍କୁ ପ୍ରଚାର ମାଧ୍ଯମଦ୍ଵାରା ନିଜର ବ୍ୟକ୍ତିତ୍ଵର ମାନବୃଦ୍ଧି ପାଇଁ ସୁଯୋଗ ଦେବା ଇତ୍ୟାଦି ଭାରତରେ ସାମ୍ପ୍ରଦାୟିକ ବିଦ୍ବେଷ ଓ ତତ୍ଵନିତ ଦଙ୍ଗା ସୃଷ୍ଟି ପାଇଁ ଦାୟୀ ଅଟେ । ମାତ୍ର ଏହିସବୁ କାରଣ ଅପେକ୍ଷା, ଅର୍ଥନୈତିକ ଦୁରବସ୍ଥାହିଁ ହିନ୍ଦୁ ଓ ମୁସଲମାନ୍ ପରି ଦୁଇ ସମ୍ପ୍ରଦାୟ ମଧ୍ୟରେ ଐକ୍ୟଭାବର ବିଲୋପ ସାଧନ ପାଇଁ ଦାୟୀ ବୋଲି ପ୍ରଖ୍ୟାତ ସାମ୍ବାଦିକ କୁଳଦୀପ୍ ନାୟାର, ତାଙ୍କର ୧୯୮୨ ମସିହା ନଭେମ୍ବର ୪ ତାରିଖରେ ‘ଦି ଟ୍ରିବ୍ୟୁନ୍’ରେ ପ୍ରକାଶିତ ପ୍ରବନ୍ଧ ମାଧ୍ୟମରେ ପ୍ରକାଶ କରିଛନ୍ତି ।
୪। ଆତଙ୍କବାଦ କ’ଣ ? ଏହାର କାରଣ ଓ ନିରାକରଣ ସମ୍ପର୍କରେ ଆଲୋଚନା କର ।
Answer:
ହଫ୍ମ୍ୟାନ୍ ଆତଙ୍କବାଦକୁ ଏକ ରାଜନୈତିକ ଲକ୍ଷ୍ୟ ପୂରଣ ପାଇଁ ସାଧାରଣରେ ଭୀତିସଂଚାର ପାଇଁ ଏକ କ୍ଷୁଦ୍ର କିନ୍ତୁ ବଳିଷ୍ଠ ସଙ୍ଗଠନଦ୍ଵାରା କାର୍ଯ୍ୟକାରୀ କରାଯାଉଥିବା ହିଂସାତ୍ମକ କାର୍ଯ୍ୟକ୍ରମ ଯାହା ନିଷ୍ପତ୍ତି ଗ୍ରହଣକାରୀ ସରକାରୀ କଳ ଉପରେ ଚାପ ପକାଇ ନିଜର ଦାବି ହାସଲ ପାଇଁ କାର୍ଯ୍ୟ କରୁଥିବା ପ୍ରକ୍ରିୟା ବୋଲି ସୂଚିତ କରିଛନ୍ତି |
- ଜାତୀୟ ସ୍ଵାଧୀନତା ସଂଗ୍ରାମର ଅଂଶବିଶେଷ;
- ନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟ ସୁବିଧା ବା ଅଧିକାରରୁ ବଞ୍ଚିତ ହେବା;
- ପରିଚୟ ସଙ୍କଟ ସୃଷ୍ଟି ହେବା;
- ନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟ ରାଜନୈତିକ ଆଦର୍ଶ ପ୍ରତିଷ୍ଠା ପାଇଁ ସଂଗ୍ରାମ;
- ଧାର୍ମିକ ମୌଳବାଦ;
- ଆଞ୍ଚଳିକବାଦ ଓ ଭାଷାଗତ ସଂକୀର୍ଣ୍ଣତା;
- ଦାରିଦ୍ର୍ୟ ଓ ବେକାରୀ;
- ଆତଙ୍କବାଦର ଦମନ ପାଇଁ ରାଷ୍ଟ୍ର ଆତଙ୍କବାଦ ସୃଷ୍ଟି;
- ଆନ୍ତର୍ଜାତିକ ପ୍ରୋତ୍ସାହନ ଓ ପ୍ରଭାବ ।
ଆତଙ୍କବାଦର ବିଭିନ୍ନ ସ୍ଵରୂପ :
ଆମେରିକାର ଫୌଜଦାରୀ ନ୍ୟାୟ ସମ୍ପର୍କିତ ଏକ ପରାମର୍ଶଦାତା ପରିଷଦ ୧୯୭୫ ମସିହାର ଆଦ୍ୟଭାଗରେ ଆତଙ୍କବାଦର ଛଅ ପ୍ରକାର ସ୍ଵରୂପ ନିର୍ଣ୍ଣୟ କରିଛନ୍ତି |
(୧) ସାଧାରଣ ବିଶୃଙ୍ଖଳା :
ଗୋଟିଏ ଗୋଷ୍ଠୀର ଶାନ୍ତି, ନିରାପତ୍ତା ଓ ସାଧାରଣ କାର୍ଯ୍ୟଧାରାକୁ ଦୋହଲାଇ ଦେଉଥିବା ଏକ ସାମୂହିକ ହିଂସା କାର୍ଯ୍ୟକ୍ରମ ।
(୨) ରାଜନୈତିକ ଆତଙ୍କବାଦ :
ଗୋଟିଏ ସମ୍ପ୍ରଦାୟ ମଧ୍ଯରେ ହିଂସ୍ର ଅପରାଧ ଲକ୍ଷ୍ୟଯୁକ୍ତ ବ୍ୟବହାର ପ୍ରଦର୍ଶନ ମାଧ୍ୟମରେ ରାଜନୈତିକ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟରେ ଏକ କାର୍ଯ୍ୟପନ୍ଥା ଗ୍ରହଣ ।
(୩) ଅଣରାଜନୈତିକ ଆତଙ୍କବାଦ :
ଏହି ଆତଙ୍କବାଦରେ ଅଣରାଜନୈତିକ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ ଥିଲେ ମଧ୍ୟ ତାହା ଉଚ୍ଚ ମାତ୍ରାରେ ଭୟ ସଞ୍ଚାର କରିବା ସହ ବ୍ୟକ୍ତିଗତ ବା ସାମୂହିକ ସ୍ଵାର୍ଥ ସାଧନର ଲକ୍ଷ୍ୟ ରଖୁଥାଏ ।
(୪) ଅର୍ଦ୍ଧ ଆତଙ୍କବାଦ :
ସଚ୍ଚା ଆତଙ୍କବାଦୀଙ୍କ କୌଶଳ ପ୍ରୟୋଗ କରୁଥିଲେ ମଧ୍ୟ ଏହି ଆତଙ୍କବାଦୀମାନେ ସେମାନଙ୍କ ଭଳି ପ୍ରତିକ୍ରିୟା ପ୍ରକାଶ କରିନଥା’ନ୍ତି | ଏହାର ଫଳାଫଳ ମଧ୍ୟ ନରମ ଶ୍ରେଣୀୟ ହୋଇଥାଏ ।
(୫) ସୀମିତ ରାଜନୈତିକ ଆତଙ୍କବାଦ :
ସବ୍ବା ଆତଙ୍କବାଦୀମାନଙ୍କ ଏକ ବୈପ୍ଳବିକ କାର୍ଯ୍ୟକ୍ରମ ରହିଥାଏ । କିନ୍ତୁ ସୀମିତ ରାଜନୈତିକ ଆତଙ୍କବାଦ ଆଦର୍ଶଗତ କିମ୍ବା ରାଜନୈତିକ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟରେ ସଂଘଟିତ ହୋଇଥାଏ । ଏହା ରାଷ୍ଟ୍ରର କ୍ଷମତା ଅଧୂକାର ଲକ୍ଷ୍ୟ ରଖୁନଥାଏ ।
(୬) ସରକାରୀ ବା ରାଷ୍ଟ୍ରୀୟ ଆତଙ୍କବାଦ :
କେତେକ ରାଷ୍ଟ୍ରରେ ଶାସନ ଭୟ ଓ ଅତ୍ୟାଚାର ଉପରେ ସ୍ଥାପିତ ହୋଇଥାଏ । ଏହାକୁ ସରକାରୀ ବା ରାଷ୍ଟ୍ରୀୟ ଆତଙ୍କବାଦ ବା ସାଙ୍ଗଠନିକ ଆତଙ୍କବାଦ କୁହାଯାଏ । ରାଜନୈତିକ ଲକ୍ଷ୍ୟପୂରଣ ପାଇଁ, ରାଷ୍ଟ୍ରର କ୍ଷମତାର ଉପଭୋଗ କରିବାପାଇଁ ଏହା ସରକାରୀ କଳ ମାଧ୍ଯମରେ ଆତଙ୍କବାଦର ପ୍ରସାରକୁ ସୂଚିତ କରେ । ଏହା ସେହି ଦେଶର ବୈଦେଶିକ ନୀତିର ଅଂଶବିଶେଷ ମଧ୍ଯ ହୋଇଥାଏ ।
ଅନ୍ୟାନ୍ୟ ବିଭିନ୍ନ ଉତ୍ସକୁ ଆଧାର କରି ଆତଙ୍କବାଦକୁ ନିମ୍ନମତେ ବିଭାଜନ କରାଯାଇପାରେ-
- ରାଜନୈତିକ ଆତଙ୍କବାଦ ଯାହା ଉପ-ରାଷ୍ଟ୍ରୀୟ ଆତଙ୍କବାଦକୁ ମଧ୍ୟ ଅନ୍ତର୍ଭୁକ୍ତ କରିଥାଏ
- ସାମାଜିକ ଓ ବୈପ୍ଳବିକ ଆତଙ୍କବାଦ
- ଧାର୍ମିକ ମୌଳବାଦୀ ଆତଙ୍କବାଦ
- ବାମପନ୍ଥୀ ଆତଙ୍କବାଦ
- ଦକ୍ଷିଣପନ୍ଥୀ ଆତଙ୍କବାଦ
- ଏକ-ସୂତ୍ରୀ କାର୍ଯ୍ୟକ୍ରମଭିତ୍ତିକ ଆତଙ୍କବାଦ
- ଶାସନ ବ୍ୟବସ୍ଥା ବା ରାଷ୍ଟ୍ରୀୟ ଆତଙ୍କବାଦ
- ନିଦାନଗତ ଆତଙ୍କବାଦ
ଆତଙ୍କବାଦର ନିରାକରଣ :
- ଆତଙ୍କବାଦୀମାନଙ୍କ ଯୁକ୍ତି ସମ୍ପର୍କରେ ଜନମତ ଓ ଜନସଚେତନତା ସୃଷ୍ଟି |
- ଜନସହଯୋଗ ମାଧ୍ୟମରେ ଆତଙ୍କବାଦର ଦମନ ପାଇଁ ସାଲିସବିହୀନ, ଦୃଷ୍ଟାନ୍ତମୂଳକ ଦଣ୍ଡବିଧାନ, ଅତ୍ୟାଧୁନିକ ଜ୍ଞାନ କୌଶଳର ଉପଯୋଗଭିଭିକ ରାଷ୍ଟ୍ରୀୟ ପଦକ୍ଷେପ ଗ୍ରହଣ ।
- ସାମାଜିକ ଓ ଅର୍ଥନୈତିକ ନ୍ୟାୟର ଉପଲବ୍ଧ ।
- ରାଷ୍ଟ୍ରର ବିଭିନ୍ନ ଅଞ୍ଚଳରେ ସନ୍ତୁଳିତ ଅର୍ଥନୈତିକ ବିକାଶ ।
- ସଂଖ୍ୟାନ୍ୟୁନର ନିରାପତ୍ତା ।
- ସାଂପ୍ରଦାୟିକ ସଭାବ ଓ ସହଯୋଗ ବୃଦ୍ଧି ।
- ଲୋକମାନଙ୍କ ମନରୁ ଭୟ ଦୂର ପାଇଁ ଓ ଶାସନବ୍ୟବସ୍ଥା ପ୍ରତି ବିଶ୍ଵାସ ସ୍ଥାପନ ପାଇଁ ପଦକ୍ଷେପ ଗ୍ରହଣ ।
- ଆତଙ୍କବାଦୀମାନେ ପ୍ରଥମେ ସାମାଜିକ ସମ୍ପର୍କ ସ୍ଥାପନ କରି ସଂଖ୍ୟାନ୍ନ ଗୋଷ୍ଠୀର ବିଶ୍ଵାସଭାଜନ ହୋଇ ସେମାନଙ୍କ ସାହାଯ୍ୟରେ ନିଜର ରାଜନୈତିକ କାର୍ଯ୍ୟକ୍ରମ ଆଗେଇ ନିଅନ୍ତି । ଗୋଟିଏ ମାନବଗୋଷ୍ଠୀର ବିନା ସହଯୋଗ ଓ ସମର୍ଥନରେ କୌଣସି ଆତଙ୍କବାଦୀ କାର୍ଯ୍ୟକ୍ରମ ଫଳବତୀ ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ ବୋଲି ବିଶ୍ଵାସ କରାଯାଏ । ଏହା ପ୍ରତି ସତର୍କତା ଜରୁରୀ ଅଟେ ।
୫ | ଭାରତରେ ଆତଙ୍କବାଦର ସ୍ୱରୂପ ତର୍ଜମା କର |
Answer:
ଭାରତରେ ଆତଙ୍କବାଦକୁ ସ୍ଵାଧୀନତା ପୂର୍ବରୁ ଠାବ କରାଯାଇପାରେ । ବଙ୍ଗଳାରେ ଅରବିନ୍ଦ ଘୋଷ, ଉପେନ୍ଦ୍ରନାଥ ଦତ୍ତ, ବୀରେନ୍ଦ୍ର ଘୋଷ, ବାଘ ଯତୀନ୍, ଏସ୍.ଏନ୍. ରାୟ ଇତ୍ୟାଦି ଭାରତୀୟ ସ୍ଵାଧୀନତା ଆନ୍ଦୋଳନରେ ସାମିଲ ହୋଇ ବୈପ୍ଳବିକ ଆନ୍ଦୋଳନ କରୁଥିଲେ । ଲାଲା ଲଜ୍ପତ୍ ରାୟ, ବାଳଗଙ୍ଗାଧର ତିଳକ, ବିପିନ ଚନ୍ଦ୍ର ପାଲ ଭାରତରେ ଚରମପନ୍ଥୀ ଆନ୍ଦୋନଳରେ ନେତୃତ୍ଵ ନେଇଥିଲେ । ପଞ୍ଜାବର ଭଗତ ସିଂହ ୧୯୨୫ ମସିହାରେ ନୌଜୱାନ ସଭା ଗଢ଼ି ଆତଙ୍କବାଦର ଦୃଢ଼ ପ୍ରଚାର କଲେ ଓ ବୋମା ବ୍ୟବହାରକୁ ଯୁକ୍ତିଯୁକ୍ତ ବୋଲି ଦର୍ଶାଇଥିଲେ । ୧୯୧୧ ମସିହାରେ ଲାଲା ହରଦୟାଲ କାଲିଫର୍ଣ୍ଣିଆରେ ଘଦର ପାର୍ଟି ଓ ତାହାର ମୁଖପାତ୍ର ହିନ୍ଦୁସ୍ତାନ ଘଦର ପ୍ରତିଷ୍ଠା କରି ବିଦେଶୀ ମାଟିରୁ ଆତଙ୍କବାଦୀ କାର୍ଯ୍ୟକ୍ରମ ଚଳାଇଥିଲେ ।
ପୂର୍ବରୁ ଆମେରିକାରେ ତାରକନାଥ ଦାସ, ରାମନାଥ ପୁରୀ, ସନ୍ଥ ତେଜା ସିଂହ, ଭାଇ ପରମାନନ୍ଦ ମଧ୍ଯ ଅତଙ୍କବାଦୀ କାର୍ଯ୍ୟକ୍ରମ ଆରମ୍ଭ କରିସାରିଥିଲେ । ଲାଠିମାଡ଼ରେ ଲାଲା ଲଜପତ୍ ରାୟଙ୍କ ମୃତ୍ୟୁବେଳକୁ ଭଗତ ସିଂହ, ସୁଖଦେବ ଇତ୍ୟାଦି ଉଗ୍ରବାଦୀ କାର୍ଯ୍ୟକ୍ରମକୁ ତୀବ୍ର କରିଥିଲେ । ଉତ୍ତରପ୍ରଦେଶରେ ଚନ୍ଦ୍ରଶେଖର ଆଜାଦ୍ ମଧ୍ୟ ଏହି କାର୍ଯ୍ୟକ୍ରମରେ ସକ୍ରିୟ ସହଯୋଗ ଦେଲେ । ଉଗ୍ରବାଦୀ କାର୍ଯ୍ୟକ୍ରମରେ ସାମିଲ ଥିବା ସମୟରେ ଭଗତ ସିଂହ, ସୁଖଦେବ, ରାଜଗୁରୁ ଆଦି ଶହୀଦ ହେଲେ । ନାଗାଲାଣ୍ଡରେ ନାଗା ଜାତୀୟ ପରିଷଦ ଲାଲଡେଙ୍ଗାଙ୍କ ନେତୃତ୍ଵରେ ମିଳେ ଜାତୀୟ ସାମ୍ମୁଖ୍ୟ ଗଠିତ ହୋଇ ଭାରତରୁ ଅଲଗା ହୋଇ ସ୍ଵାଧୀନ ରାଷ୍ଟ୍ର ଗଠନ ନିମନ୍ତେ ଉଗ୍ରବାଦୀ କାର୍ଯ୍ୟକୁ ଆଦରି ନେଲେ ।
ଆତଙ୍କବାଦ ବିଚ୍ଛିନ୍ନବାଦୀମାନଙ୍କ ଅସ୍ତ୍ରରେ ପରିଣତ ହେଲା । ପରବର୍ତୀ ଅବସ୍ଥାରେ ଆତଙ୍କବାଦ ନକ୍ସଲପନ୍ଥୀ ଓ ମାଓବାଦୀ ଗୋଷ୍ଠୀଦ୍ଵାରା କବଳିତ ହେଲା । ସୁଭାଷ ଘିସିଂଙ୍କ ନେତୃତ୍ଵରେ ଗୋଖାଁ ଜାତୀୟ ମୁକ୍ତି ସାମ୍ମୁଖ୍ୟ, ଆସାମରୁ ଅଣ- ଆସାମୀମାନଙ୍କୁ ତଡ଼ିବାପାଇଁ ଆସାମର ମିଳିତ ମୁକ୍ତି ସାମ୍ମୁଖ୍ୟ, ମଣିପୁରର ମୟାଙ୍ଗ (ବିଦେଶୀ) ମାନଙ୍କ ବିରୁଦ୍ଧରେ ଆନ୍ଦୋଳନ ଆତଙ୍କବାଦୀ ଆନ୍ଦୋଳନର ନମୁନା ଅଟେ । ଦକ୍ଷିଣ ଭାରତରେ ମୁଖ୍ୟତଃ ତାମିଲନାଡୁରେ ସକ୍ରିୟ ଥିବା ଆତଙ୍କବାଦୀ ସଂଗଠନ ଏଲ୍.ଟି.ଟି.ଇ. ମାନବବୋମା ବିସ୍ଫୋରଣରେ ୧୯୯୧ ମସିହାରେ ପୂର୍ବତନ ପ୍ରଧାନମନ୍ତ୍ରୀ ରାଜୀବ ଗାନ୍ଧି ପ୍ରାଣ ହରାଇଥିଲେ । ୧୯୮୧ ମସିହାରେ ସନ୍ଥ କର୍ଣ୍ଣେଲ ସିଂହ ଭିନ୍ଦରଓ୍ବାଲେ ଖଲିସ୍ଥାନ ଆନ୍ଦୋଳନ କରି ଶିଖ୍ ରାଜ୍ୟ ଗଠନ ଓ ଶିଖ୍ ମୌଳବାଦର ପ୍ରଚାର କରିବା ମାଧ୍ୟମରେ ଆତଙ୍କବାଦକୁ ପ୍ରୋତ୍ସାହିତ କରିଥିଲେ । ଜଗଜିତ୍ ସିଂହ ଚୌହାନ ଓ ଗଙ୍ଗାଧର ଧ୍ଵଲନ ଏହି ଖଲିସ୍ତାନୀ ଆତଙ୍କବାଦକୁ ସମର୍ଥନ ଯୋଗାଇଲେ । ପଞ୍ଜାବର ମୁଖ୍ୟ ଆତଙ୍କବାଦୀ ସଂଗଠନମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ଅଛି ବଲ୍ ଖା, ଦଶମେଶ୍ ରେଜିମେଣ୍ଟ, ବାବର ଖାଲ୍ସା, ଖଲିସ୍ଥାନ ଲିବରେସନ ଫୋର୍ସ ଇତ୍ୟାଦି ସଂଗଠନ ।
ଭାରତର ସବୁଠାରୁ ଅଧିକ ଆତଙ୍କବାଦପ୍ରବଣ ଅଞ୍ଚଳ ହେଉଛି ଜାମ୍ମୁ ଓ କାଶ୍ମୀର | ଜାମ୍ମୁ ଓ କାଶ୍ମୀର ମୁକ୍ତି ସାମ୍ମୁଖ୍ୟ, ଜୈସ-ଇ-ମହମ୍ମଦ, ଲସ୍କର-ଇ-ତୋଇବା, ହିଜିବୁଲ ମୁଜାହିଦିନ୍ ଆଦି ଆତଙ୍କବାଦୀ ସଙ୍ଗଠନଗୁଡ଼ିକ ପାକିସ୍ତାନ ସହାୟତାରେ ଏହି ରାଜ୍ୟରେ ଆତଙ୍କବାଦୀ କାର୍ଯ୍ୟ ଚଳାଉଛନ୍ତି । ପାକିସ୍ତାନ ସେମାନଙ୍କୁ ଅସ୍ତ୍ରଶସ୍ତ୍ର, ଗୁଳି, ବିସ୍ଫୋରକ ଦ୍ରବ୍ୟ, ଅର୍ଥ, ଯାନ୍ତ୍ରିକ ଜ୍ଞାନକୌଶଳ ତଥା ତାଲିମପ୍ରାପ୍ତ ଆତଙ୍କବାଦୀ ଯୋଗାଇ ଭାରତରେ ଆତଙ୍କବାଦୀ କାର୍ଯ୍ୟକ୍ରମକୁ ପ୍ରୋତ୍ସାହନ ଯୋଗାଉଛି । ଭାରତରେ ସୀମାପାର ଆତଙ୍କବାଦ ତୀବ୍ର ରୂପ ନେବାରେ ଲାଗିଛି ।
ଆତଙ୍କବାଦର ଦମନ ପାଇଁ ଭାରତ ସରକାରଙ୍କ ଆଇନର ବ୍ୟବସ୍ଥା:
୧୯୫୦ ମସିହାର ପ୍ରତିଷେଧମୂଳକ ଅଟକ ଆଇନ, ୧୯୭୧ ମସିହାରେ ଆଭ୍ୟନ୍ତରୀଣ ନିରାପତ୍ତା ଆଇନ, ୧୯୮୭ ମସିହାରେ ଆତଙ୍କବାଦୀ ଓ ବିଚ୍ଛିନ୍ନତାବାଦୀ କାର୍ଯ୍ୟକଳାପ ନିବାରଣ ଆଇନ, ୨୦୦୨ ମସିହାରେ ଆତଙ୍କବାଦ ନିବାରଣ ଆଇନ ଇତ୍ୟାଦି ଆଇନ ମାଧ୍ୟମରେ ଭାରତ ସରକାର କଠୋରଭାବେ ଆଭ୍ୟନ୍ତରୀଣ ଆତଙ୍କବାଦ ଓ ସୀମାପାର ଆତଙ୍କବାଦକୁ ନିୟନ୍ତ୍ରଣ କରିବାକୁ ଉଦ୍ୟମରତ ଅଛନ୍ତି । ବର୍ତ୍ତମାନ ଆତଙ୍କବାଦ କେବଳ ଦେଶୀୟ ସମସ୍ୟା ହୋଇ ରହିନାହିଁ; ବରଂ ଆନ୍ତର୍ଜାତୀୟ ଶାନ୍ତି ଓ ନିରାପତ୍ତା ପ୍ରତି ବିପଦ ସୃଷ୍ଟି କରୁଛି ।
୬| ଭାରତରେ ଜାତୀୟ ସଂହତିର ମୁଖ୍ୟ ସମସ୍ୟା ବା ପ୍ରତିବନ୍ଧକ ଏବଂ ଏହି ଲକ୍ଷ୍ୟ ହାସଲ ପାଇଁ ସାମ୍ବିଧାନିକ କୌଶଳ ଆଲୋଚନା କର ।
Answer:
ଭାରତରେ ଜାତୀୟ ସଂହତିର ସମସ୍ୟା :
(୧) ଭାଷାଗତ ବିଭେଦତା (Linguism) : ସ୍ଵାଧୀନତା ପରେ ବହୁ ଭାଷାର ଦେଶ ଭାରତର ଲୋକମାନେ ଭାଷାଭିଭିକ ରାଜ୍ୟ ଗଠନ ପାଇଁ ଦୃଢ଼ ଦାବି କଲେ । ମାତ୍ର ଏହା ଐକ୍ୟ ପ୍ରତିଷ୍ଠା କ୍ଷେତ୍ରରେ ପ୍ରତିବନ୍ଧକ ସୃଷ୍ଟି କରିବ ବୋଲି ଚିନ୍ତାକରି ଭାରତ ସରକାର ଏହି ଦାବିକୁ ଗ୍ରହଣ କରି ନଥିଲେ । ମାତ୍ର ୧୯୫୯ ମସିହାରେ ତେଲୁଗୁ ଭାଷାଭାଷୀ ଲୋକଙ୍କୁ ନେଇ ଏକ ସ୍ଵତନ୍ତ୍ର ଆନ୍ଧ୍ରପ୍ରଦେଶ ସୃଷ୍ଟି ହେବା ଫଳରେ ଅନ୍ୟ ଭାଷାଭାଷୀଙ୍କର ଦାବିକୁ ସରକାର ଏଡ଼ାଇ ଦେଇପାରିଲେ ନାହିଁ । ୧୯୫୯ ମସିହାରେ ବମ୍ବେ ରାଜ୍ୟର ବିଭାଜନ କରାଯାଇ ମହାରାଷ୍ଟ୍ର ଓ ଗୁଜରାଟ ପରି ଦୁଇଟି ସ୍ଵତନ୍ତ୍ର ରାଜ୍ୟ ସ୍ଥାପନ କରାଗଲା । ଭାରତରେ ପ୍ରାୟ ୧୧୦ ଗୋଟି ବିଭିନ୍ନ ଭାଷା ବ୍ୟବହୃତ ହେଉଥିଲେ ମଧ୍ୟ ସାମ୍ବିଧାନର ଅଷ୍ଟମ ଅନୁସୂଚୀରେ ୧୫ଗୋଟି ଭାଷାକୁ ସ୍ଥାନ ଦିଆଯାଇ ସାମ୍ବିଧାନିକ ସ୍ବୀକୃତି ଦିଆଯାଇଛି ।
ଭାରତରେ ଏକ ସାଧାରଣ ସଂଯୋଗକାରୀ ଭାଷାର ଅଭାବ ପରିଲକ୍ଷିତ ହୋଇଥାଏ । ଏହି ସାଧାରଣ ଭାଷାର ଆବଶ୍ୟକତା ସାଂସ୍କୃତିକ ଓ ରାଜନୈତିକ ଦୃଷ୍ଟିକୋଣରୁ ଗୁରୁତ୍ଵପୂର୍ଣ୍ଣ ଅଟେ । ସମ୍ବିଧାନରେ ହିନ୍ଦୀକୁ ସରକାରୀ ଭାଷା କରିବାପାଇଁ ବ୍ୟବସ୍ଥା ଥିଲେ ମଧ୍ୟ ଅଣ-ହିନ୍ଦୀ ଭାଷାଭାଷୀ ମୁଖ୍ୟତଃ ଦକ୍ଷିଣ ଭାରତୀୟ ରାଜ୍ୟମାନେ ଏହାର ଘୋର ବିରୋଧ କରୁଛନ୍ତି । ଭାଷାଗତ ବିଭେଦତା ଦୂର କରିବାପାଇଁ ପ୍ରଣୀତ ତ୍ରି-ଭାଷୀ ସୂତ୍ରକୁ ମଧ୍ୟ ରାଜ୍ୟମାନେ ଆନ୍ତରିକତାର ସହ ଗ୍ରହଣ କରି କାର୍ଯ୍ୟ କରୁନାହାନ୍ତି ।
(୨) ସାଂପ୍ରଦାୟିକତା (Communalism):
ବ୍ରିଟିଶ୍ ଶାସନର ପ୍ରାରମ୍ଭରେ ମଧ୍ୟ ସାଂପ୍ରଦାୟିକ ବିଭେଦତା ନଥୁଲା କିମ୍ବା ଏହା ଫଳରେ ବିଭିନ୍ନ ସଂପ୍ରଦାୟ ମଧ୍ୟରେ ସଦ୍ଭାବ ଓ ଶାନ୍ତି ପ୍ରତିଷ୍ଠା ବ୍ୟାହତ ହେଉ ନଥିଲା । ମାତ୍ର ନିଜ ଶାସନର ମୂଳଦୁଆ ଦୃଢ଼ କରିବାପାଇଁ ଏହାକୁ ଇଂରେଜ ସରକାର ଏକ ଅସ୍ତ୍ରରୂପେ ଗ୍ରହଣ କଲେ । ହିନ୍ଦୁ ଓ ମୁସଲମାନ ସଂପ୍ରଦାୟ ମଧ୍ୟରେ ବିଭେଦ ସୃଷ୍ଟିକରି ସେମାନେ ନିଜର ଲକ୍ଷ୍ୟ ପୂରଣ କଲେ । ବ୍ରିଟିଶ-ଭାରତ ୧୯୪୭ ମସିହା ଅଗଷ୍ଟ ମାସରେ ଏହି ସଂପ୍ରଦାୟ ଭିତ୍ତିରେ ବିଭାଜିତ ହୋଇ ହିନ୍ଦୁ ଅନ୍ୟୁଷିତ ରାଜ୍ୟରୂପେ ଭାରତ ଓ ମୁସଲମାନ ଅତ୍ୟୁଷିତ ରାଜ୍ୟରୂପେ ପାକିସ୍ତାନ ସୃଷ୍ଟି ହେଲା ।
ବିଭାଜନ ପରେ ଭାରତରେ ହିନ୍ଦୁମାନଙ୍କର ସଂଖ୍ୟା ୮୪,୯୪ ପ୍ରତିଶତକୁ ବୃଦ୍ଧି ପାଇଲା ଓ ମୁସଲମାନଙ୍କର ସଂଖ୍ୟା ୯.୯୩ ପ୍ରତିଶତକୁ କମି ଆସିଲା; ତଥାପି ହିନ୍ଦୁ ଓ ମୁସଲମାନ ସଂପ୍ରଦାୟ ମଧ୍ୟରେ ଅନ୍ତଃଦ୍ବନ୍ଦ୍ବ ଲାଗିରହିଲା ଓ ଦଙ୍ଗା ସୃଷ୍ଟି ହେଲା । କଂଗ୍ରେସ ଦଳ ଭାରତୀୟ ଜନସଂଘ ବା ଭାରତୀୟ ଜନତା ଦଳକୁ ସାଂପ୍ରଦାୟିକତାର ଉଦ୍ରେକ ପାଇଁ ଦାୟୀ କରୁଥିବାବେଳେ ବାସ୍ତବତଃ ପ୍ରତ୍ୟେକ ଜାତୀୟ ଦଳ ମଧ୍ୟ ନିଜର ରାଜନୈତିକ ଲକ୍ଷ୍ୟ ପୂରଣ ପାଇଁ ଏହି ମାଧ୍ୟମର ଆଶ୍ରୟ ନେଇଛନ୍ତି । ସବର୍ଣ୍ଣ ଓ ଅସବର୍ଣ୍ଣ ମଧ୍ୟରେ ସୃଷ୍ଟି ହେଉଥିବା ସାଂପ୍ରଦାୟିକ ଦଙ୍ଗା ବର୍ତ୍ତମାନ ଏକ ଗୁରୁତର ଆକାର ଧାରଣ କରି ଐକ୍ୟଭାବର ପ୍ରକାଶ କ୍ଷେତ୍ରରେ ପ୍ରତିବନ୍ଧକ ସୃଷ୍ଟି କରୁଛି ।
(୩) ଆଞ୍ଚଳିକତାବାଦ (Regionalism):
ସାଂପ୍ରଦାୟିକତା କହିଲେ ଏକ ସଂପ୍ରଦାୟର ନିଜ ସଂପ୍ରଦାୟ ପ୍ରତି ଥିବା ଅନ୍ତରଙ୍ଗ ପ୍ରୀତିକୁ ବୁଝାଇଥାଏ ଏବଂ ସେହିପରି ଆଞ୍ଚଳିକତାବାଦ କହିଲେ ଗୋଟିଏ ଅଞ୍ଚଳରେ ଥିବା ଲୋକମାନଙ୍କର ନିଜ ଦେଶ ତୁଳନାରେ ନିଜ ଅଞ୍ଚଳ ପ୍ରତି ଥିବା ଅଧିକ ମମତାକୁ ବୁଝାଇଥାଏ । ଆଞ୍ଚଳିକତାବାଦ ଏକ ଦେଶବ୍ୟାପୀ ଘଟଣା ଅଟେ । ଦେଶର ଅନୁନ୍ନତ ଅଞ୍ଚଳଗୁଡ଼ିକୁ ଅବହେଳା ପ୍ରଦର୍ଶନ କରାଯାଉଥିବାରୁ ଏବଂ ଏପରିକି ନିଜର ରାଜନୈତିକ ଅଭିଳାଷ ପୂରଣ କରିବାପାଇଁ ଜାତୀୟ ସ୍ତରର ରାଜନୈତିକ ଦଳମାନେ ମଧ୍ୟ ଏହି ଆଞ୍ଚଳିକ ମନୋଭାବର ସୃଷ୍ଟି ଓ ସଞ୍ଚାର କରିଥା’ନ୍ତି । ପ୍ରଥମେ ତାମିଲନାଡୁରେ ଡି.ଏମ୍.କେ. ଦଳ ଏକ ସ୍ଵତନ୍ତ୍ର ଦକ୍ଷିଣ ଭାରତୀୟ ରାଜ୍ୟ ବା ଦ୍ରାବିଡ଼ସ୍ଥାନ (Dravidsthan) ସ୍ଥାପନ ପାଇଁ ଦାବି ଉପସ୍ଥାପନ କରିଥିଲା ।
ପଞ୍ଜାବରେ ଅକାଳୀ ‘ସ୍ଵତନ୍ତ୍ର ଶିଖ୍ ରାଜ୍ୟ’ ବା ‘ଖଲିସ୍ଥାନ’ ସ୍ଥାପନ ପାଇଁ ଦାବି, ଆସାମର ମିଜୋ ପାର୍ବତ୍ୟ ସ୍ଥାପନ ପାଇଁ ଦାବି, ଆସାମର ନାଗାମାନଙ୍କର ଫିଜୋ (Phizo) ଙ୍କ ନେତୃତ୍ବରେ ଏକ ପଶ୍ଚିମବଙ୍ଗର ଦାର୍ଜିଲିଂ ଅଞ୍ଚଳରେ ଗୁର୍ଖାମାନଙ୍କର ଏକ ‘ସ୍ବତନ୍ତ୍ର ଗୁର୍ଖାଲ୍ୟାଣ୍ଡ’ ପାଇଁ ଦାବି, ପଞ୍ଜାବ ଓ ହରିଆଣା ମଧ୍ୟରେ ଚଣ୍ଡୀଗଡ଼କୁ ନେଇ ସୃଷ୍ଟି ହୋଇଥିବା ବିବାଦ, କର୍ଣ୍ଣାଟକ ଓ ମହାରାଷ୍ଟ୍ର ମଧ୍ୟରେ ସୀମା ବିବାଦ ଇତ୍ୟାଦି ମାଧ୍ୟମରେ ଆଞ୍ଚଳିକତାବାଦର ଚରମ ପରିପ୍ରକାଶ ଘଟିଛି ଓ ଏହାର କୁ-ପରିଣାମସ୍ଵରୂପ ଭାରତରେ ଜାତୀୟ ସଂହତିର ଲକ୍ଷ୍ୟ ବାଧାପ୍ରାପ୍ତ କରିଛନ୍ତି ।
(୪) ଜାତିଗତ ବିଭେଦତା (Casteism) ସଭ୍ୟତାର ଉନ୍ନତି, ଶାସନ ବ୍ୟବସ୍ଥାର ପ୍ରକୃତି ପରିବର୍ତ୍ତନ, ଯୋଗାଯୋଗ ବ୍ୟବସ୍ଥାର ଉନ୍ନତି, ଶିକ୍ଷାର ପ୍ରସାର, ସାମାଜିକ ଓ ଧାର୍ମିକ ସଂସ୍କାର ବ୍ୟବସ୍ଥାର ପ୍ରବର୍ତ୍ତନ ଇତ୍ୟାଦି ସତ୍ତ୍ବେ ମଧ୍ୟ ଆଧୁନିକ ସମାଜରେ ଜାତିଗତ ବିଭେଦତାର ଫାଶରୁ ମଣିଷ ମୁକ୍ତ ନୁହେଁ ବୋଲି ଶ୍ରୀନିବାସ ମତ ଦିଅନ୍ତି । ସ୍ଵାଧୀନ ଭାରତରେ ରାଜନୀତିରେ ଜାତିକୁ ଭିଭିକରି ବା ଅସ୍ତ୍ରରୂପେ ବ୍ୟବହାର କରି ନିର୍ବାଚନ ଜିତିବାର ପ୍ରୟାସ ପ୍ରାୟ ପ୍ରାତ୍ୟେକ ରାଜନୈତିକ ଦଳ କରିଥା’ନ୍ତି; ଯାହା ଫଳରେ ନିର୍ବାଚକମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ବିଦ୍ବେଷ ମନୋଭାବ ସୃଷ୍ଟି ହୁଏ, ଜାତିଗତ କନ୍ଦଳ ଦେଖାଯାଏ ଏବଂ ଏହା ଫଳରେ ଐକ୍ୟ ମନୋଭାବ ନଷ୍ଟ ହୁଏ ଓ ସଂହତି ଲକ୍ଷ୍ୟ ବାଧାପ୍ରାପ୍ତ ହୁଏ । ଭାରତର ଭୋଟଦାତାମାନଙ୍କ ଭୋଟଦାନ ବ୍ୟବସ୍ଥାକୁ ଅନେକ ପରିମାଣରେ ଏହି ଜାତିଗତ କାରଣରୁ ନିୟନ୍ତ୍ରଣ କରାଯାଉଛି ଓ ଏହାର କୁ-ପରିଣାମ ଜାତୀୟ ସଂହତି ଉପରେହିଁ ପଡୁଛି । ରଜନୀ କୋଠରୀ ଓ ମୋରିସ୍ ଜୋନ୍ସ ଏହି ଜାତିଗତ ପ୍ରଭାବ ଭାରତୀୟ ରାଜନୀତିକୁ କବଳିତ କରିଛି ଓ ପଥଭ୍ରଷ୍ଟ କରୁଛି ବୋଲି ଦୃଢ଼ମତ ଉପସ୍ଥାପିତ କରିଛନ୍ତି ।
ଜାତୀୟ ସଂହତିର ଲକ୍ଷ୍ୟ ହାସଲ ଦିଗରେ ପଦକ୍ଷେପ :
୧୯୬୧ ମସିହାଠାରୁ ଜାତୀୟ ସଂହତିର ଲକ୍ଷ୍ୟ ହାସଲ ପାଇଁ ଭାରତ ସରକାର ମୁଖ୍ୟତଃ ଚାରି ପ୍ରକାରର ପଦକ୍ଷେପ ନେଇଛନ୍ତି । ସେଗୁଡ଼ିକ ହେଲା (୧) ଆଇନଗତ ପଦକ୍ଷେପ (Legislative Measures), (୨) ଜାତୀୟ ସଂହତି (National Integration Conferences), ୩) ଜାତୀୟ ସଂହତି ପରିଷଦ ସ୍ଥାପନ (Establishment of National Integration Council) ଓ (୪) ଜାତୀୟ ସଂହତି ପାଇଁ ବେସରକାରୀ ସଙ୍ଗଠନ (Non-Official Organisation for National Integration).
(୧) ଆଇନଗତ ପଦକ୍ଷେପ (Legislative Measures):
୧୯୬୧ ମସିହା ଅଗଷ୍ଟ ମାସରେ ଭାରତୀୟ ଦଣ୍ଡବିଧ୍ଵ ଆଇନ (Indian Penal Code) କୁ ସଂଶୋଧନ କରାଯାଇ ସାଂପ୍ରଦାୟିକତା ପ୍ରଚାରକୁ ଏକ ଅପରାଧରୂପେ ଗ୍ରହଣ କରାଗଲା ଓ ଦଣ୍ଡସ୍ବରୂପ ସର୍ବୋଚ୍ଚ ୩ ବର୍ଷ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଜେଲଦଣ୍ଡ ଦିଆଯିବାର ବ୍ୟବସ୍ଥା ଗ୍ରହଣ କରାଗଲା । ପୁନଶ୍ଚ ନିର୍ବାଚନ ଆଇନକୁ ସଂଶୋଧନ କରାଯାଇ ନିର୍ବାଚନ ପ୍ରଚାର ବା ଭୋଟ ସଂଗ୍ରହ ପ୍ରକ୍ରିୟାରେ ଜାତି, ସଂପ୍ରଦାୟ, ଭାଷା ବା ଗୋଷ୍ଠୀଗତ ମନୋଭାବର ଆଶ୍ରୟ ନିଆଯାଇ ପାରିବ ନାହିଁ ବୋଲି ବ୍ୟବସ୍ଥା ଗ୍ରହଣ କରାଗଲା । ଏହି ବ୍ୟବସ୍ଥାର ବିରୁଦ୍ଧାଚରଣ କରୁଥିବା ବ୍ୟକ୍ତିଙ୍କୁ ଭୋଟଦାନର ଅଧିକାରରୁ କିମ୍ବା ସଂସଦ ଓ ବିଧାନସଭାର ସଭ୍ୟପଦରୁ ବଞ୍ଚ କରିବାପାଇଁ ଦବସ୍ଥା ଗ୍ରହଣ କରାଗଲା ।
(୨) ଜାତୀୟ ସଂହତି ସମ୍ମିଳନୀ (National Integration Conferences):
୧୯୬୧ ମସିହା ଅଗଷ୍ଟ ମାସରେ ତତ୍କାଳୀନ ପ୍ରଧାନମନ୍ତ୍ରୀ ନେହେରୁଙ୍କ ଅଧ୍ୟକ୍ଷତାରେ ପ୍ରଥମ ଜାତୀୟ ସଂହତି ସମ୍ମିଳନୀ ଅନୁଷ୍ଠିତ ହୋଇ ଜାତୀୟ ସଂହତିର ରକ୍ଷଣାବେକ୍ଷଣ ପାଇଁ ରାଜନୈତିକ ଦଳମାନଙ୍କର ଗୁରୁତ୍ଵପୂର୍ଣ୍ଣ ଭୂମିକା ସମ୍ପର୍କରେ ନିଷ୍ପତ୍ତି ନିଆଯାଇଥିଲା । ପନଶ୍ଚ ୧୯୬୮ ମସିହା ଜନ ମାସରେ ଶ୍ରୀନଗଠାରେ ତତ୍କାଳୀନ ପ୍ରଧାନମନ୍ତ୍ରୀ ଇନ୍ଦିରା ଗାନ୍ଧିଙ୍କ ଅଧ୍ୟକ୍ଷତାର ଦ୍ବିତୀୟ ସମ୍ମିଳନୀ ଅନୁଷ୍ଠିତ ହୋଇ ସାଂପ୍ରଦାୟିକତା ଓ ଆଞ୍ଚଳିକତାବାଦକୁ ଜାତୀୟ ସଂହତିର ପ୍ରଧାନ ଶତ୍ରୁ ରୂପେ ଗ୍ରହଣ କରାଯାଇ ଏହାର ମୂଳୋତ୍ପାଟନ ପାଇଁ ପଦକ୍ଷେପ ନିଆଯିବ ବୋଲି ନିଷ୍ପତ୍ତି ଗ୍ରହଣ କରାଗଲା |
(୩) ଜାତୀୟ ସଂହତି ପରିଷଦ (National Integration Council):
୧୯୬୧ ମସିହାରେ ଜାତୀୟ ସଂହତି ସମ୍ମିଳନୀର ପ୍ରସ୍ତାବ ଅନୁଯାୟୀ ପ୍ରଧାନମନ୍ତ୍ରୀଙ୍କର ଅଧ୍ୟକ୍ଷତାରେ କେନ୍ଦ୍ର ସ୍ଵରାଷ୍ଟ୍ର ମନ୍ତ୍ରୀ, ରାଜ୍ୟମାନଙ୍କର ମୁଖ୍ୟମନ୍ତ୍ରୀ, ରାଜନୈତିକ ଦଳର ୭ ଜଣ ନେତା, ବିଶ୍ବବିଦ୍ୟାଳୟ ଅନୁଦାନ ଆୟୋଗର ଅଧ୍ୟକ୍ଷ, ୨ ଜଣ ଶିକ୍ଷାବିତ୍, ତଫିସଲଭୁକ୍ତ ଜାତି ଓ ଉପଜାତିର କମିଶନର ଓ ପ୍ରଧାନମନ୍ତ୍ରୀଙ୍କର ମନୋନୀତ ୭ ଜଣ ସଦସ୍ୟଙ୍କୁ ନେଇ ଏକ ଜାତୀୟ ସଂହତି ପରିଷଦ ଗଠନ କରାଗଲା । ଏହି ପରିଷଦ ସାଂପ୍ରଦାୟିକତା ଓ ବିଚ୍ଛିନ୍ନତାବାଦୀ ଶକ୍ତି ସମ୍ବନ୍ଧରେ ସୂଚନା ଦେବାପାଇଁ ଯଥାକ୍ରମେ ଅଶୋକ ମେହେଟ୍ଟା ଓ ଶ୍ରୀ ସି.ପି. ରାମସ୍ଵାମୀ ଆୟାରଙ୍କ ଅଧ୍ୟକ୍ଷତାରେ ଦୁଇଟି କମିଟି ନିଯୁକ୍ତ କରି ସେମାନଙ୍କର ସୁପାରିସ ଯଥା ସମୟରେ ପାଇଥିଲେ ମଧ୍ୟ ଏହାକୁ ଆଜି ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଶୀତଳ ଭଣ୍ଡାରରେ ସାଇତି ରଖାଯାଇଛି । ବିଭିନ୍ନ ସଂପ୍ରଦାୟ ମଧ୍ୟରେ ସଦ୍ଭାବ ଓ ଐକ୍ୟଭାବର ପ୍ରତିଷ୍ଠା, ସମସ୍ତଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ଭ୍ରାତୃଭାବର ସଞ୍ଚଳନ ଇତ୍ୟାଦି ବିଭିନ୍ନ କାର୍ଯ୍ୟକୁ ଏହି ପରିଷଦ ନିଜର ଲକ୍ଷ୍ୟ ହିସାବରେ ଗ୍ରହଣ କରିଛି ।
୧୯୬୭ ମସିହାରେ ଏହି ପରିଷଦର ଦ୍ବିତୀୟ ବୈଠକରେ ସାତ ଦଫା କାର୍ଯ୍ୟପନ୍ଥା ଗ୍ରହଣ କରାଯାଇ ଗଣମାଧ୍ୟମରେ ବ୍ୟବହାର, ସଂସ୍କୃତିର ଆଦାନପ୍ରଦାନ, ସଂଖ୍ୟାନ୍ୟୁନ ଗୋଷ୍ଠୀଙ୍କ ସମ୍ବନ୍ଧରେ ସମସ୍ତଙ୍କ ଭ୍ରାନ୍ତ ଧାରଣାର ମୂଳୋତ୍ପାଟନ, ଜାତୀୟ ଜୀବନର ପ୍ରତ୍ୟେକ ସ୍ତରର ଆଧୁନିକତାର ଆଦର୍ଶ ପ୍ରଦାନ, ସମସ୍ତ ପ୍ରକାର ଚରମପନ୍ଥୀ ବା କ୍ରାନ୍ତିକାରୀ କାର୍ଯ୍ୟର ପ୍ରତିରୋଧ ଇତ୍ୟାଦିକୁ ମୁଖ୍ୟ ଲକ୍ଷ୍ୟ ହିସାବରେ ଗୁରୁତ୍ବ ଆରୋପ କରାଗଲା । ୧୯୮୦ ମସିହାରେ ଏହି ପରିଷଦର ତୃତୀୟ ବୈଠକରେ ବିଭିନ୍ନ କମିଶନ୍ର ଅଧକ୍ଷ ଓ ଶିଳ୍ପପତିମାନଙ୍କୁ ଏହି ପରିଷଦର ସଭ୍ୟଭାବରେ ଗ୍ରହଣ କରାଯିବା, ଜିଲ୍ଲାସ୍ତରରେ ସଂହତି କମିଟି ସ୍ଥାପନ କରାଯିବା ଓ ସାଂପ୍ରଦାୟିକ ଦଙ୍ଗାର କାରଣ ସମ୍ବନ୍ଧରେ ଅନୁଧ୍ୟାନ ପାଇଁ ଏସ୍.ବି.ଚୌହାନଙ୍କ ଅଧ୍ୟକ୍ଷତାରେ ଏକ କମିଟି ସ୍ଥାପନ ଇତ୍ୟାଦି ପ୍ରସ୍ତାବ ଗ୍ରହଣ କରାଗଲା । ୧୯୮୬ ମସିହା ଫେବୃୟାରୀ ମାସରେ ଏହି ପରିଷଦ ପୁନଃଗଠିତ ହୋଇ ଅପ୍ରେଲ୍ ମାସରେ ଏହି ନୂତନ ପରିଷଦର ଅଧୁବେଶନ ବସିଥିଲା । ସାଂପ୍ରଦାୟିକତା ସମସ୍ୟାର ଦୃଢ଼ ମୁକାବିଲା ପାଇଁ ସୁପାରିସ କରିବା ନିମନ୍ତେ ଜଗଜ୍ଜୀବନ ରାମ କମିଟି ନିଯୁକ୍ତ ହୋଇଥିଲା ।
(୪) ଜାତୀୟ ସଂହତି ପାଇଁ ବେସରକାରୀ ସଙ୍ଗଠନ (Non-Official Organisation for National Integration) :
- ୧୯୭୦ ମସିହାରେ ଅହମ୍ମଦାବାଦର ସାମ୍ପ୍ରଦାୟିକ ଦଙ୍ଗା ପରେ ଜୟପ୍ରକାଶ ନାରାୟଣଙ୍କ ଅଧ୍ୟକ୍ଷତାରେ ଜାତୀୟ ସମ୍ମିଳନୀ (National Convention) ଆହୂତ ହୋଇ ଏହି ଦଙ୍ଗା ପାଇଁ ରାଷ୍ଟ୍ରୀୟ ସ୍ୱୟଂସେବକ ସଂଘ (RSS) ଓ ମୁସଲମାନ ସଙ୍ଗଠନମାନଙ୍କୁ ଦାୟୀ କରାଯାଇଥିଲା ।
- ଖାଁ ଅବଦୁଲ୍ ଗଫାର ଖାଁଙ୍କ ଆଶୀର୍ବାଦ ସହ ଜୟପ୍ରକାଶ ନାରାୟଣ (JP) ଙ୍କ ଅଧ୍ୟକ୍ଷତାରେ ଜାମ୍ମୁ ଓ କାଶ୍ମୀରର ତତ୍କାଳୀନ ମୁଖ୍ୟମନ୍ତ୍ରୀ ଶେଖ୍ ଅବ୍ଦୁଲ୍ଲାଙ୍କର ବରିଷ୍ଠ ଉପାଧ୍ୟକ୍ଷତାରେ ୧୯୭୦ ମସିହା ଅଗଷ୍ଟ ମାସରେ ‘ଇନ୍ସାନି ବିରାଦ୍’ (Insani Biradara) ନାମକ ଏକ ବେସରକାରୀ ସଙ୍ଗଠନ ସ୍ଥାପନ କରାଯାଇଥିଲା ।
- ଦଙ୍ଗାଗ୍ରସ୍ତ ଲୋକମାନଙ୍କୁ ପୁନଃବସତିର ସୁଯୋଗ ଦେବା ଓ ସାଂପ୍ରଦାୟିକ ହିଂସାକାଣ୍ଡର ଉଦ୍ରେକ ଦିଗରେ ପ୍ରତିଶୋଧମୂଳକ ପଦକ୍ଷେପ ନେବାପାଇଁ ‘ଖୁଦାଇଖିଦ୍-ମତ୍କାର’ (Khudai Khidmatgar) ନାମରେ ଏକ ସ୍ଵେଚ୍ଛାସେବୀ ସଙ୍ଗଠନ ପ୍ରତିଷ୍ଠା କରାଯାଇଥିଲା ।
- ୧୯୭୦ ମସିହାରେ ମହାରାଷ୍ଟ୍ରର କଂଗ୍ରେସ ନେତା ସୁଭଦ୍ରା ଯୋଗୀଙ୍କ ଅଧ୍ୟକ୍ଷତାରେ ଏକ ସାଂପ୍ରଦାୟିକତା ବିରୋଧୀ ସଙ୍ଗଠନ (Samparadayikta Virodhi Organisation) ସ୍ଥାପନ କରାଯାଇ ସଂପ୍ରଦାୟିକତା ଶକ୍ତି ବିରୁଦ୍ଧରେ ସଂଗ୍ରାମ କରିବାର ଲକ୍ଷ୍ୟ ରଖାଯାଇଥିଲା । ଏହି ବେସରକାରୀ ସଙ୍ଗଠନ, ରାଷ୍ଟ୍ରୀୟ ସ୍ୱୟଂସେବକ ସଙ୍ଗଠନ, ଶିବସେନା, ଜାମାତ୍-ଇ-ଇସ୍ଲାମି, ଆନନ୍ଦ ମାର୍ଗ ଇତ୍ୟାଦିକୁ ସାଂପ୍ରଦାୟିକ ସଙ୍ଗଠନରୂପେ ଚିହ୍ନିତ କରିଥିଲା ଓ ଏହାକୁ ୧୯୭୪ ମସିହାରେ ଜାତୀୟ ଉନ୍ନୟନ ପରିଷଦ ମଧ୍ଯ ଅନୁମୋଦନ କରିଥିଲା ।
- ୧୯୭୭ ମସିହାରେ ଜନତା ସରକାରଙ୍କ ସମୟରେ ପ୍ରଥମେ ମିନୁ ମାସାନି ଓ ପରେ ଜଷ୍ଟିସ୍ ଆନ୍ସାରିଙ୍କ ଅଧ୍ୟକ୍ଷତାରେ ଏକ ସଂଖ୍ୟାନ୍ନ କମିଶନ ନିଯୁକ୍ତ ହୋଇ ଜାତୀୟ ସଂହତିର ଲକ୍ଷ୍ୟପୂରଣ ପାଇଁ କାର୍ଯ୍ୟ କରିଥିଲେ ।
ଜାତୀୟ ସଂହତି ହାସଲ ପାଇଁ ବିଭିନ୍ନ ସୁପାରିସ :
ଜାତୀୟ ସଂହତିର ଲକ୍ଷ୍ୟ ଏବଂ ସାଂପ୍ରଦାୟିକତା, ବିଚ୍ଛିନ୍ନତାବାଦୀ ଓ ଚରମପନ୍ଥୀ ଶକ୍ତି ବିରୁଦ୍ଧରେ ସଂଗ୍ରାମ କରି ଜୟ ହାସଲ କରିବାପାଇଁ ନିମ୍ନଲିଖୂତ ସୁପାରିସଗୁଡ଼ିକ ବିଭିନ୍ନ ସଙ୍ଗଠନ ଓ ସମ୍ମିଳନୀଦ୍ଵାରା ବିଭିନ୍ନ ସମୟରେ କରାଯାଇଛି ।
- ଜାତୀୟ ସଂହତି ବିଷୟଟି ସୁ-ଶୃଙ୍ଖଳିତ ଓ ସୁସ୍ପଷ୍ଟ ହେବା ଆବଶ୍ୟକ ।
- ଅର୍ଥନୈତିକ ବୈଷମ୍ୟ ଦୂର କରାଯିବା ଆବଶ୍ୟକ ।
- ଆଞ୍ଚଳିକ ଭାରସାମ୍ୟ ରକ୍ଷା ପାଇଁ ପଦକ୍ଷେପ ନିଆଯିବା ଉଚିତ ।
- କ୍ଷମତାର ବିକେନ୍ଦ୍ରୀକରଣ କରାଯାଇ ବିଭିନ୍ନ ସଂପ୍ରଦାୟର ରାଜନୈତିକ ଅଂଶଗ୍ରହଣ ପାଇଁ ଅଧିକ ସୁଯୋଗ ସୃଷ୍ଟି କରାଯିବା ବିଧେୟ ।
- ସଂଖ୍ୟାନ୍ନ ଗୋଷ୍ଠୀର ସ୍ଵାର୍ଥର ସଂରକ୍ଷଣ ନିରାପତ୍ତା ପ୍ରଦାନ ।
- ବିଭିନ୍ନ ସଂସ୍କୃତି ମଧ୍ୟରେ ବିନିମୟ ସୂତ୍ରର ପ୍ରୟୋଗ ଓ ମିଶ୍ରିତ ସଂସ୍କୃତି (Mixed Culture) ର ସଂରକ୍ଷଣ ପାଇଁ ବ୍ୟବସ୍ଥା ଗ୍ରହଣ ।
- ଗଣ ମାଧ୍ୟମର ଉପଯୁକ୍ତ ପ୍ରୟୋଗ ।
- ଅବହେଳିତ ଶ୍ରେଣୀର ଲକ୍ଷ୍ୟ ଓ ଆଦର୍ଶର ସଫଳ ରୂପାୟନ ପାଇଁ ବ୍ୟବସ୍ଥା ଗ୍ରହଣ ।
- ପ୍ରଚଳିତ ଶିକ୍ଷା ବ୍ୟବସ୍ଥାର ସଂସ୍କାର ଏବଂ ଅନ୍ଵେଷଣ ବା ଅନୁସନ୍ଧିତ୍ସା ପ୍ରତି ଆଗ୍ରହ, ବୈଜ୍ଞାନିକ ମନୋବୃତ୍ତି ସଞ୍ଚାଳନ ଏବଂ ଜାତିଗଠନ (Nation-Building) ଚିନ୍ତାଧାରର ପ୍ରଦାନ ଇତ୍ୟାଦି ବିଭିନ୍ନ ଲକ୍ଷ୍ୟ ହାସଲ ପାଇଁ ନୂତନ ବ୍ୟବସ୍ଥାର ପ୍ରୟୋଗ ।
- ସଂଖ୍ୟାନ୍ନ ଗୋଷ୍ଠୀର ସ୍ଵାର୍ଥର ସଂରକ୍ଷଣ ସହ ଆଞ୍ଚଳିକ ଭାଷାକୁ ରାଜ୍ୟଭାଷାର ମର୍ଯ୍ୟାଦା ପ୍ରଦାନ ।
- ସାଂସ୍କୃତିକ କାର୍ଯ୍ୟକ୍ରମ, ପୁସ୍ତକ ଓ ପୁସ୍ତିକାର ବହୁଳ ପ୍ରକାଶନ ଓ ପ୍ରସାର ଇତ୍ୟାଦି ଫଳରେ ଐକ୍ୟ ମନୋଭାବର ପ୍ରଦାନ ।
ଜାତୀୟ ସଂହତି ଏକ ରାଜନୈତିକ ବିଷୟ ନୁହେଁ । ଜାତି-ଗଠନ କ୍ଷେତ୍ରରେ ସଂହତିର ସାମାଜିକ, ସାଂସ୍କୃତିକ ଓ ମନୋବୈଜ୍ଞାନିକ ଦିଗପ୍ରତି ଗୁରୁତ୍ଵ ଦିଆଯାଇଛି । ସଂକୀଣ୍ଠିତାର ବଳୟ ଭିତରୁ ବାହାରି ଆସିଲେ ପ୍ରତ୍ୟେକ ଲୋକ ଜାତୀୟ ମହାସୋତରେ ସାମିଲ ହୋଇପାରିବେ । ବ୍ୟକ୍ତିଗତ ବା ଗୋଷ୍ଠୀଗତ ସ୍ଵାର୍ଥର ମୃର୍ତ୍ତିସ୍ତୁପ ଉପରେ ଜାତୀୟ ସଂହତିର ପ୍ରାସାଦ ନିର୍ମିତ ହେବା ଉଚିତ । ଭାରତ ଏକ ବିଭିନ୍ନତାର ଦେଶ ଅଟେ । ଏଣୁ ଏହି ବିଭିନ୍ନତା ମଧ୍ୟରେ ଐକ୍ୟ ଭାବର ପ୍ରତିଷ୍ଠା କରାଯିବାପାଇଁ ସ୍ଥିର ନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟ ବ୍ୟବସ୍ଥା ଗ୍ରହଣ କରାଯାଇ ଆନ୍ତରିକତାର ସହ ଏହାକୁ କାର୍ଯ୍ୟକାରୀ କରାଯିବା ବିଧେୟ ଅଟେ ।
୭ | ଭାରତରେ ଜାତୀୟ ସଂହତି ରକ୍ଷା ପାଇଁ ସାମାଜିକ ନ୍ୟାୟ (Social Justice) ର ଭୂମିକା ତର୍ଜମା କର ।
Answer:
ଭାରତୀୟ ସମାଜ ବିଭିନ୍ନତାଭରା ଏକ ମୋଜାଇକ୍ ଚଟାଣ ଅଟେ । ଏହି ବିବିଧ ଉପାଦାନମାନଙ୍କୁ ଏକତା ସୂତ୍ରରେ ଆବଦ୍ଧ କରିବା ନିମନ୍ତେ ଯେଉଁସବୁ ବିବିଧ ମାଧ୍ୟମ ରହିଛି ତାହା ମଧ୍ୟରୁ ସାମାଜିକ ନ୍ୟାୟ ଅନ୍ୟତମ । ସମାଜରେ ବାସ କରୁଥିବା ଲୋକମାନେ ସେମାନଙ୍କର ସାମାଜିକ ଅଧିକାର ଓ ସ୍ଵାର୍ଥକୁ ସଂରକ୍ଷଣ କରିବାର ବ୍ୟବସ୍ଥାକୁ ‘ସାମାଜିକ ନ୍ୟାୟ’ କୁହାଯାଏ । ଜାତି, ଧର୍ମ, ବର୍ଣ୍ଣ, ଲିଙ୍ଗ, ବାସସ୍ଥାନ, ଶିକ୍ଷାଗତ ଯୋଗ୍ୟତା, ସଂପରି ଆଦି ଭିଭିରେ ସୃଷ୍ଟ ମଣିଷକୃତ ଅସମାନତା ନିର୍ବିଶେଷରେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସମାନ ସାମାଜିକ ସୁଯୋଗ ଓ ମର୍ଯ୍ୟାଦା ପ୍ରଦାନ ସାମାଜିକ ନ୍ୟାୟର ଲକ୍ଷ୍ୟ ଅଟେ । ଏକ ଉଦାରବାଦୀ ଗଣତାନ୍ତ୍ରିକ ବ୍ୟବସ୍ଥାରେ ଶୋଷଣ, ଅତ୍ୟାଚାର ଓ ବୈଷମ୍ୟ ଆଦି ଦୁର୍ବଳତାର ପ୍ରତିରୋଧକ ହିସାବରେ ସାମାଜିକ ନ୍ୟାୟ କାର୍ଯ୍ୟ କରିଥାଏ ।
ଏହା ଏପରି ଏକ ସାମାଜିକ ବ୍ୟବସ୍ଥାକୁ ସୂଚିତ କରେ ଯେଉଁଠି ସମାନ ସ୍ଥିତିରେ ସମସ୍ତେ ବ୍ୟକ୍ତିତ୍ଵ ବିକାଶ ପାଇଁ ସମାନ ସୁବିଧାପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥା’ନ୍ତି । ଏହା ବ୍ୟକ୍ତିର ଅଧିକାର ଓ ସାମାଜିକ ନିୟନ୍ତ୍ରଣ ମଧ୍ୟରେ ସମନ୍ଵୟ ରକ୍ଷା କରେ । ପି.ବି.ଗଜେନ୍ଦ୍ର ଗଡ଼କର୍ଙ୍କ ମତରେ, “ ସାମାଜିକ ନ୍ୟାୟର ଅର୍ଥ ଅସମାନତାର ବିଲୋପ ଓ ଜୀବନର ପ୍ରତ୍ୟେକ ପର୍ଯ୍ୟାୟରେ ଉନ୍ନତି ପାଇଁ ସମାନ ସୁବିଧା ସୁଯୋଗ ପ୍ରଦାନ ।” ଏହାର ଗୁରୁତ୍ଵ ପ୍ରତିପାଦନ କରି କେ. ସୁବାରାଓ କହିଛନ୍ତି ଯେ, “ବୃହତ୍ତର ଅର୍ଥରେ ଏହା (ସାମାଜିକ ନ୍ୟାୟ) ରାଜନୈତିକ, ଅର୍ଥନୈତିକ ଓ ସାମାଜିକ ଜୀବନରେ ଅସନ୍ତୁଳନ ଉଚ୍ଛେଦ ପାଇଁ କାର୍ଯ୍ୟ କରେ । ସଂକ୍ଷିପ୍ତ ଅର୍ଥରେ, ସାମାଜିକ ନ୍ୟାୟ ଏକ ବାସ୍ତବ ସୁସନ୍ତୁଳିତ ସମାଜ ପ୍ରତିଷ୍ଠାର ସାହାଯ୍ୟ କରେ ।
ସାମାଜିକ ନ୍ୟାୟ ପ୍ରଦାନ ପାଇଁ ଆବଶ୍ୟକୀୟ ସର୍ତ୍ତାବଳୀ :
- ଆଇନ ସମ୍ମୁଖରେ ସମାନତା ।
- ସ୍ଵତନ୍ତ୍ର ଅଧିକାରର ଅନୁପସ୍ଥିତି !
- ବିଭେଦତା ସୃଷ୍ଟିକାରୀ ସମସ୍ତ ମଣିଷକୃତ ବ୍ୟବସ୍ଥାର ପ୍ରତିରୋଧ ।
- ଅନ୍ଧବିଶ୍ଵାସ ଓ ସାମାଜିକ କୁସଂସ୍କାରମୁକ୍ତ ସାମାଜିକ ବ୍ୟବସ୍ଥା ।
- ଜାତିପ୍ରଥାର ବିଲୋପ ସାଧନ
- ଗଣତାନ୍ତ୍ରିକ ଶାସନ ବ୍ୟବସ୍ଥା |
- ବ୍ୟକ୍ତିର ଅଧିକାର ଓ ସାମାଜିକ ନିୟନ୍ତ୍ରଣ ମଧ୍ୟରେ ସନ୍ତୁଳନ ରକ୍ଷା ।
ଭାରତରେ ଜାତୀୟ ସଂହତି ରକ୍ଷା ପାଇଁ ସାମାଜିକ ନ୍ୟାୟ ବ୍ୟବସ୍ଥା :
ଭାରତୀୟ ସମାଜ ଜାତି, ଧର୍ମ, ଭାଷା, ଲିଙ୍ଗ ଆଦି କାରଣରୁ ବିଭାଜିତ । ଅସ୍ପୃଶ୍ୟତା, ସାଂପ୍ରଦାୟିକତା ଆଦି ସାମାଜିକ କୁସଂସ୍କାରର ପ୍ରଚ଼ଳନ ଭାରତରେ ଜାତୀୟ ଐକ୍ୟ ଓ ସଂହତିର ମୂଳଭିଭିକୁ ଦୁର୍ବଳ କରୁଛି । ଏଥିପାଇଁ ଊନବିଂଶ ଶତାବ୍ଦୀର ସାମାଜିକ ସଂସ୍କାରକମାନେ ସାମାଜିକ ନ୍ୟାୟ ପ୍ରତିଷ୍ଠା କରିବାପାଇଁ ସାମାଜିକ କୁସଂସ୍କାର ବିରୁଦ୍ଧରେ ଲଢ଼େଇ କରିଥିଲେ । ଭାରତର ସ୍ଵାଧୀନତା ଆନ୍ଦୋଳନରେ ମୂଳ ପୃଷ୍ଠଭୂମି ହିସାବରେ ସ୍ଵତନ୍ତ୍ରତା, ସମାନତା, ସାମାଜିକ, ଅର୍ଥନୈତିକ ତଥା ରାଜନୈତିକ ନ୍ୟାୟକୁ ଗ୍ରହଣ କରାଯାଇଥାଏ । ଏହା ଯେ କୌଣସି ରାଷ୍ଟ୍ରର ଲୋକମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ମନସ୍ତାତ୍ତ୍ଵିକ ଏକତା ପ୍ରତିଷ୍ଠା ପାଇଁ ଏକ ଜରୁରୀ ମାଧ୍ୟମ ଅଟେ । ଏହା ସାମାଜିକ ସଂହତିର ଭିଭି ଉପରେ ରାଜନୈତିକ ତଥା ଜାତୀୟ ସଂହତିକୁ ପ୍ରତିଷ୍ଠା କରିଥାଏ । ଏହା ରାଷ୍ଟ୍ରଦ୍ଵାରା ସ୍ଵତନ୍ତ୍ର ସୁବିଧାର ଉଚ୍ଛେଦ, ବ୍ୟକ୍ତିସ୍ଵାର୍ଥ ଅପେକ୍ଷା ସାମାଜିକ ସ୍ଵାର୍ଥ ଉପରେ ଅଧିକ ଗୁରୁତ୍ବ ଆରୋପ କରି ଲୋକମାନଙ୍କୁ ଏକ ଦୃଢ଼ ସାମାଜିକ ବନ୍ଧନରେ ଆବଦ୍ଧ କରେ ଯାହା ଜାତୀୟ ସଂହତି ପାଇଁ କାର୍ଯ୍ୟ କରିଥାଏ ।
- ଭାରତୀୟ ସମ୍ବିଧାନର ପ୍ରାକ୍କଥନରେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସାମାଜିକ ନ୍ୟାୟର ପ୍ରତିଶ୍ରୁତି ଦିଆଯାଇଛି ।
- ୧୫ ଧାରାରେ ଜାତି, ଧର୍ମ, ବର୍ଣ୍ଣ, ଲିଙ୍ଗ କିମ୍ବା ଜନ୍ମସ୍ଥାନ ଆଧାରରେ ରାଷ୍ଟ୍ର କୌଣସି ନାଗରିକଙ୍କ ପ୍ରତି ଭେଦଭାବ ନୀତି ଗ୍ରହଣ କରିବାକୁ ବାରଣ କରାଯାଇଛି ।
- ୧୬ ଧାରାରେ ଉପରୋକ୍ତ ଆଧାର ଭିଭିରେ କୌଣସି ଲୋକଙ୍କୁ କୌଣସି ସରକାରୀ ପଦବୀ କିମ୍ବା ଚାକିରିରୁ ବଞ୍ଚିତ କରାଯାଇପାରିବ ନାହିଁ ବୋଲି ବ୍ୟବସ୍ଥା ଗ୍ରହଣ କରାଯାଇଛି ।
- ୧୭ ଧାରାରେ ଅସ୍ପୃଶ୍ୟତା ନିବାରଣ କରାଯାଇଛି ।
- ୩୯ ଧାରା ବଳରେ ସମାନ କାମ ପାଇଁ ଉଭୟ ପୁରୁଷ ଓ ସ୍ତ୍ରୀଙ୍କୁ ସମାନ ଓ ପର୍ଯ୍ୟାପ୍ତ ମଜୁରୀ ପ୍ରଦାନର ବ୍ୟବସ୍ଥା ଗ୍ରହଣ ପାଇଁ ରାଷ୍ଟ୍ରକୁ ନିର୍ଦ୍ଦେଶ ଦିଆଯାଇଛି ।
- ୩୯(କ) ଧାରା ବଳରେ ସମାନ ନ୍ୟାୟ ପ୍ରଦାନର ସୁଯୋଗ ସୃଷ୍ଟି ତଥା ଅନ୍ୟାନ୍ୟ କାରଣରୁ ଅସମର୍ଥ ଲୋକମାନଙ୍କୁ ମାଗଣା ଆଇନଗତ ସହାୟତା ପ୍ରଦାନ ପାଇଁ ରାଷ୍ଟ୍ରକୁ ନିର୍ଦ୍ଦେଶ ଦିଆଯାଇଛି ।
- ୪୨ ଧାରାରେ ମହିଳାମାନଙ୍କୁ ପ୍ରସୂତିକାଳନୀ ସୁବିଧା ଯୋଗାଇ ଦେବା, ୪୩ ଧାରାରେ ଶ୍ରମିକମାନଙ୍କୁ ଜୀବିକାନିର୍ବାହ ପାଇଁ ସର୍ବନିମ୍ନ ମଜୁରୀ ବ୍ୟବସ୍ଥା ପ୍ରଣୟନ ଓ ଅବସର ପ୍ରଦାନ, ୪୪ ଧାରାରେ ସମସ୍ତ ନାଗରିକଙ୍କ ପାଇଁ ସମାନ ଦେୱାନି ସଂହିତା ପ୍ରଣୟନ ଆଦି ମାଧ୍ୟମରେ ସାମାଜିକ ନ୍ୟାୟର ଲକ୍ଷ୍ୟ ପୂରଣ ପାଇଁ ବ୍ୟବସ୍ଥା କାର୍ଯ୍ୟକାରୀ ହେଉଛି ।
- ୪୫ ଧାରାରେ ରାଷ୍ଟ୍ରକୁ ୧୪ ବର୍ଷ ବୟସ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ସମସ୍ତ ଶିଶୁଙ୍କୁ ମାଗଣା ଓ ବାଧ୍ୟତାମୂଳକ ଶିକ୍ଷା ପ୍ରଦାନ ପାଇଁ ଦିଆଯାଇଥିବା ନିର୍ଦ୍ଦେଶକୁ ୨୦୦୨ ମସିହାର ୮୬ତମ ସମ୍ବିଧାନ ସଂଶୋଧନ ଆଇନ ବଳରେ ଧାରା ୨୧(କ)ରେ ମୌଳିକ ଅଧିକାର ରୂପରେ ପ୍ରକାଶ କରାଯାଇଛି ।
- ୪୬ ଧାରାରେ ରାଷ୍ଟ୍ର ଆର୍ଥିକ ଦୁର୍ବଳବର୍ଗ ବିଶେଷ କରି ଅନୁସୂଚିତ ଜାତି ଓ ଜନଜାତିଙ୍କ ଶିକ୍ଷାଗତ ଓ ଅର୍ଥନୈତିକ ସ୍ଵାର୍ଥରକ୍ଷା ପାଇଁ ସ୍ଵତନ୍ତ୍ର ଯନ୍ ନେଇ ସେମାନଙ୍କୁ ସାମାଜିକ ଅନ୍ୟାୟ ଓ ଶୋଷଣରୁ ସୁରକ୍ଷା ଦେବା ନିମନ୍ତେ ରାଷ୍ଟ୍ର ଯବାନ୍ ହେବାର ବ୍ୟବସ୍ଥା କରାଯାଇଛି ।
- ଉପରୋକ୍ତ ବ୍ୟବସ୍ଥା ମାଧ୍ୟମରେ ସାମାଜିକ ନ୍ୟାୟ ପ୍ରତିଷ୍ଠାର ଲକ୍ଷ୍ୟ ରଖାଯାଉଥିବାବେଳେ ‘ନିରାପତ୍ତାଭିଭିକ ବୈଷମ୍ୟ’ (Protective Discrimination) ବା ସଂରକ୍ଷଣ ବ୍ୟବସ୍ଥା ମାଧ୍ୟମରେ ସୀମିତ ସମୟ ପାଇଁ ସ୍ଵତନ୍ତ୍ର ସୁବିଧା ଦେଇ ତଫସିଲ୍କ୍ତ ଜାତି ଓ ଉପଜାତିଙ୍କୁ ନିଜର ସ୍ଵାର୍ଥରକ୍ଷାର ସୁଯୋଗ ଦିଆଯାଇଛି । ୩୩୦, ୩୩୨ ଧାରା ବଳରେ ସେମାନଙ୍କ ପାଇଁ ଲୋକସଭା ଓ ବିଧାନସଭାରେ ଆସନ ସଂରକ୍ଷିତ ରହିଛି । ୨୪୩ ଧାରାରେ ପଞ୍ଚାୟତିରାଜ ଓ ପୌର ସ୍ୱାୟତ୍ତ ଶାସନ ସଂସ୍ଥାରେ ସେମାନଙ୍କ ପାଇଁ ଏକ-ତୃତୀୟାଂଶ ସ୍ଥାନ ସଂରକ୍ଷିତ ରହିଛି । ୧୬(୪) ଧାରାରେ ଅନୁନ୍ନତ ଶ୍ରେଣୀ ଓ ୩୩୫ ଧାରାରେ ତଫସିଲଭୁକ୍ତ ଜାତି ଓ ଉପଜାତି ପାଇଁ ସରକାରୀ ଚାକିରିରେ ସଂରକ୍ଷଣ ବ୍ୟବସ୍ଥା ରହିଛି ।
ଏଣୁ ସାମ୍ବିଧାନର ମୁଖବନ୍ଧ, ତୃତୀୟ ଖଣ୍ଡରେ ସ୍ଥାନିତ ମୌଳିକ ଅଧିକାରର ବିଭିନ୍ନ ବ୍ୟବସ୍ଥା, ସମ୍ବିଧାନର ଚତୁର୍ଥ ଭାଗରେ ଥିବା ରାଷ୍ଟ୍ର ନିୟାମକ ତତ୍ତ୍ଵ ଆଦି ମାଧ୍ୟମରେ ଭାରତରେ ସାମାଜିକ ନ୍ୟାୟ ପ୍ରତିଷ୍ଠାର ଲକ୍ଷ୍ୟ ରଖାଯାଇଛି । ଏହା ସମସ୍ତପ୍ରକାର ମଣିଷକୃତ ବିଭେଦତା ଓ ସାମାଜିକ ଅସମାନତା ଦୂର କରି ଜାତୀୟ ସଂହତିର ମୂଳଭିଭିକୁ ଦୃଢ଼ କରିବା ନିମନ୍ତେ ଉଦ୍ଦିଷ୍ଟ ।
୮ | ଭାରତରେ ଯୋଜନା ମାଧ୍ୟମରେ ଅର୍ଥନୈତିକ ଉନ୍ନୟନ (Economic Development) ବ୍ୟବସ୍ଥା କିପରି କାର୍ଯ୍ୟକାରୀ ହେଉଛି ତାହା ତର୍ଜମା କର ।
Answer:
ସ୍ବାଧୀନତାପ୍ରାପ୍ତି ସମୟରେ ଭାରତ ଦାରିଦ୍ର୍ୟ, ମୁଣ୍ଡପିଛା ସ୍ଵଳ୍ପ ଆୟ, ଅନୁନ୍ନତ ଓ ଅଣଉତ୍ପାଦନଶୀଳ କୃଷି, ନିରକ୍ଷରତା, ପୁଞ୍ଜିର ତୀବ୍ର ଅଭାବ, ବିଶାଳ ଜନସଂଖ୍ୟା, ବେକାରୀ ଆଦି ବିଭିନ୍ନ ଅର୍ଥନୈତିକ ଦୁରବସ୍ଥାଜନିତ ରୋଗରେ ଆକ୍ରାନ୍ତ ଥିଲା । ସେତେବେଳେ ଶତକଡ଼ା ୮୫ ଭାଗରୁ ଊର୍ଦ୍ଧ୍ୱ ଭାରତୀୟ ପୁରାତନ କୌଶଳର ପ୍ରୟୋଗରେ କୃଷିକାର୍ଯ୍ୟ କରିବା ଫଳରେ କଷିଭିତ୍ୟିକ ଭାରତୀୟ ଅର୍ଥନୀତି ଅତ୍ୟନ୍ତ ଜରାଜୀଣ୍ଣ ଅବସ୍ଥାରେ ରହିଥିଲା । ଏହି ପରିସ୍ଥିତିରୁ ମକଳି ଭାରତୀୟ ସ୍ଵାଧୀନତାକୁ ଦୃଢ଼ ସାମାଜିକ ତଥା ଅର୍ଥନୈତିକ ଭିଭି ପ୍ରଦାନ କରିବା ଲକ୍ଷ୍ୟରେ ଯୋଜନାବଦ୍ଧ ଉନ୍ନୟନ କାର୍ଯ୍ୟକ୍ରମ ଗ୍ରହଣ କରାଗଲା ।
ଯୋଜନାର ମୁଖ୍ୟ ଆଭିମୁଖ୍ୟ (Main Objectives of Planning) :
- ବିପର୍ଯ୍ୟସ୍ତ ଭାରତୀୟ ଅର୍ଥନୀତିର ପୁନର୍ଗଠନ ଓ ନବୀକରଣ ।
- କଷ୍ଟ ଅର୍ଜିତ ରାଜନୈତିକ ସ୍ଵାଧୀନତାକୁ ଅର୍ଥନୈତିକ ଭିତ୍ତିଭୂମି ପ୍ରଦାନ ।
- ସାମାଜିକ ଓ ଅର୍ଥନୈତିକ ପରିବର୍ତ୍ତନର ମାଧ୍ୟମ ।
- ସୁନିୟନ୍ତ୍ରିତ ଓ ଦ୍ରୁତ ବିକାଶର ଲକ୍ଷ୍ୟ ହାସଲ ।
- ରାଜନୈତିକ ଗଣତନ୍ତ୍ରକୁ ସାମାଜିକ ଓ ଅର୍ଥନୈତିକ ଗଣତନ୍ତ୍ରରେ ରୂପାନ୍ତରୀକରଣ ।
- ଉଭୟ ମାନବ ଓ ପ୍ରାକୃତିକ ସମ୍ବଳର ସଦୁପଯୋଗ ।
- ସମ୍ବଳ ଓ ଆବଶ୍ୟକତାକୁ ବିଚାରକୁ ନେଇ ପ୍ରସ୍ତୁତ ତାଲିକାର କ୍ରମ ଅନୁଯାୟୀ ସାମାଜିକ ଓ ଆର୍ଥିକ ସମସ୍ୟାର ସମାଧାନ ।
- ଜାତୀୟ ଆୟ ଓ ମୁଣ୍ଡପିଛା ଆୟ ବୃଦ୍ଧି ପାଇଁ ଧାରାବାହିକ ପ୍ରଚେଷ୍ଟା ।
- କୃଷି ଓ ଶିଳ୍ପର ବିକାଶ ମାଧ୍ୟମରେ ଅଧ୍ବକ ନିଯୁକ୍ତି ସୁଯୋଗ ସୃଷ୍ଟି ଓ ଆତ୍ମନିର୍ଭରଶୀଳତାଭାବର ବିକାଶ ।
- ସନ୍ତୁଳିତ ଆଞ୍ଚଳିକ ଉନ୍ନୟନ ମାଧ୍ୟମରେ ଦୃଢ଼ ସଂଘୀୟ ବ୍ୟବସ୍ଥା ସ୍ଥାପନ ଓ ଜାତୀୟ ସଂହତିର ଲକ୍ଷ୍ୟ ହାସଲ ।
- ସାମାଜିକ ନ୍ୟାୟ ପ୍ରତିଷ୍ଠା ପାଇଁ ଅର୍ଥନୈତିକ ଅସମାନତା ହ୍ରାସ । ପୁଷ୍ଟିସାର ଖାଦ୍ୟ ଯୋଗାଣ, ଶିକ୍ଷା ବ୍ୟବସ୍ଥାର ସଂପ୍ରାସାରଣ ଆଦି ପଦକ୍ଷେପ ଗ୍ରହଣ |
- ସର୍ବାଧିକ କଲ୍ୟାଣସାଧନ ଦିଗରେ ପୁଞ୍ଜିର ସଠିକ୍ ଉପଯୋଗ ।
ଭାରତରେ ଯୋଜନା ମାଧ୍ୟମରେ ଅର୍ଥନୈତିକ ଉନ୍ନୟନ ବ୍ୟବସ୍ଥା :
୧୯୫୧ ମସିହାରେ ଯୋଜନା ଆୟୋଗ ପ୍ରତିଷ୍ଠିତ ହୋଇ ପଞ୍ଚବାର୍ଷିକ ଯୋଜନା ମାଧ୍ୟମରେ ଅର୍ଥନୈତିକ ଉନ୍ନୟନର ଲକ୍ଷ୍ୟ ହାସଲ ପାଇଁ କାର୍ଯ୍ୟ କରି ଆସୁଅଛି । ବର୍ତ୍ତମାନ ଏକାଦଶ ପଞ୍ଚବାର୍ଷିକ ଯୋଜନାର କାର୍ଯ୍ୟକାରିତା ଆରମ୍ଭ ହୋଇଛି । ଏହା ମାଧ୍ୟମରେ ଅର୍ଥନୈତିକ ଉନ୍ନୟନ କ୍ଷେତ୍ରରେ ଅନେକ ଉଲ୍ଲେଖନୀୟ ପଦକ୍ଷେପ ଗ୍ରହଣ କରାଯାଇଛି ।
- ଜାତୀୟ ଆୟରେ ଅଭିବୃଦ୍ଧି ଘଟିଛି । ପ୍ରଥମ ପଞ୍ଚବାର୍ଷିକ ଯୋଜନା (୧୯୫୧-୧୯୫୭) ରେ ଶତକଡ଼ା ୪ ହାରରେ ଅଭିବୃଦ୍ଧି ଘଟି ନବମ ପଞ୍ଚବାର୍ଷିକ ଯୋଜନାରେ ଏହା ଶତକଡ଼ା ୭ ହାରରେ ଅଭିବୃଦ୍ଧି ପାଇଁ ଲକ୍ଷ୍ୟରଖୁ ବାସ୍ତବରେ ୫.୩ ଭାଗ ଅଭିବୃଦ୍ଧିର ଲକ୍ଷ୍ୟ ହାସଲ କରିପାରିଲା । ଦଶମ ପଞ୍ଚବାର୍ଷିକ ଯୋଜନା (୨୦୦୨- ୨୦୦୭) ରେ ଅଭିବୃଦ୍ଧି ହାର ଶତକଡ଼ା ୮ ହେବ ବୋଲି ଆଶା ରଖାଯାଇଥିଲା । ଏହି ଲକ୍ଷ୍ୟ ହାସଲ ପାଇଁ ତୁରନ୍ତ ବିଦ୍ୟୁତ୍ ବିଧେୟକ, କୋଇଲା ଜାତୀୟକରଣ ବିଧେୟକ, ଶକ୍ତି କ୍ଷେତ୍ରରେ ସଂସ୍କାର ଆଦି ଗ୍ରହଣ ନିମନ୍ତେ ସୁପାରିସ କରାଯାଇଥିଲା ।
- ଭାରତରେ ସ୍ଵାଧୀନତା ପରେ ଧାରାବାହିକଭାବେ ମୁଣ୍ଡପିଛା ଆୟ ବୃଦ୍ଧି ପାଉଛି । ପ୍ରଥମ ପଞ୍ଚବାର୍ଷିକ ଯୋଜନାବେଳକୁ ଏହା ୪.୫% ରେ ପହଞ୍ଚିଲା । ଏହି ଅଭିବୃଦ୍ଧି ଭାରତରେ ସାମାଜିକ ଓ ଅର୍ଥନୈତିକ ଉନ୍ନୟନର ପରିଚାୟକ ଅଟେ ।
- ଭାରତର ଅର୍ଥନୀତି କୃଷିଭିଭିକ ହୋଇଥିବାରୁ ପ୍ରଥମ ଓ ତୃତୀୟ ଯୋଜନାରେ କୃଷି, ଜଳସେଚନ, ଖାଦ୍ୟଶସ୍ୟ ଉତ୍ପାଦନ କ୍ଷେତ୍ରରେ ସ୍ଵାବଲମ୍ବନଶୀଳ ହେବା ଆଦି କାର୍ଯ୍ୟକ୍ରମ ଉପରେ ଗୁରୁତ୍ଵ ଦିଆଯାଇ କୃଷିର ବିକାଶ ସମ୍ଭବ ହୋଇପାରିଛି । ଉନ୍ନତ ବୈଜ୍ଞାନିକ ପ୍ରଣାଳୀରେ କୃଷି ଉତ୍ପାଦନ ବୃଦ୍ଧି କରାଯାଇଛି ।
- ସାମାଜିକ ନ୍ୟାୟର ଲକ୍ଷ୍ୟ ହାସଲ, ସମାନତାର ପରିବେଶ ସୃଷ୍ଟି ଓ ନିଯୁକ୍ତି ପାଇଁ ବ୍ୟାପକ ସୁଯୋଗ ସୃଷ୍ଟିର କାର୍ଯ୍ୟକ୍ରମକୁ ଚତୁର୍ଥ ପଞ୍ଚବାର୍ଷିକ ଯୋଜନାରେ ଗୁରୁତ୍ବ ଆରୋପ କରାଯାଇ ଅନେକ ସଫଳତା ହାସଲ କରାଯାଇ ପାରିଛି ।
- ଆମଦାନୀ ହ୍ରାସ କରିବା ଓ ଅର୍ଥନୈତିକ ତଥା ବୈଷୟିକ କ୍ଷେତ୍ରରେ ଆତ୍ମନିର୍ଭରଶୀଳତାର ଲକ୍ଷ୍ୟ ହାସଲ କରିବାର ଆଭିମୁଖ୍ୟ ନେଇ ଷଷ୍ଠ ପଞ୍ଚବାର୍ଷିକ ଯୋଜନାର ରୂପାୟନ ହୋଇଥିଲା; ଯାହା ସମସ୍ତ ପଞ୍ଚବାର୍ଷିକ ଯୋଜନା ମଧ୍ୟରେ ଅଧିକ ସଫଳତା ହାସଲ କରିପାରିଥିଲା । ଏହା ବିଭିନ୍ନ କ୍ଷେତ୍ରରେ ଦକ୍ଷତା ବୃଦ୍ଧିକରି ଜୀବନ ଧାରଣର ମାନ ଉନ୍ନତ କରିଥିଲା ।
- ସପ୍ତମ ପଞ୍ଚବାର୍ଷିକ ଯୋଜନାରେ ଉତ୍ପାଦନଭିଭିକ ନିଯୁକ୍ତି କ୍ଷେତ୍ର ପ୍ରଶସ୍ତ କରାଯିବା ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ଦାରିଦ୍ର୍ୟ ଦୂରୀକରଣ ଓ ଉଚ୍ଚସ୍ତରୀୟ ସାମାଜିକ ସେବା ଯୋଗାଣ କ୍ଷେତ୍ରରେ ବ୍ୟାପକ ସଫଳତା ହାସଲ କରି ମୋଟ ଉପରେ ଶତକଡ଼ା ୫ ଅଭିବୃଦ୍ଧି ହାରର ଲକ୍ଷ୍ୟ ପୂରଣ କରିଥିଲା । ପଞ୍ଚମ ପଞ୍ଚବାର୍ଷିକ ଯୋଜନାରେ ଦାରିଦ୍ର୍ୟ ଦୂରୀକରଣ ଓ ଆତ୍ମନିର୍ଭରଶୀଳ ଅର୍ଥନୀତିର ଦୃଢ଼ ଭିଭିର ଲକ୍ଷ୍ୟ ରଖାଯାଇ ଅନେକ ସଫଳତା ମଧ୍ୟ ମିଳିଥିଲା ।
- ଗମନାଗମନ ଓ ଯୋଗାଯୋଗ ମାଧ୍ୟମର ଉନ୍ନତି ଅର୍ଥନୈତିକ ଉନ୍ନୟନର ଅନ୍ୟତମ ପରିଚୟ ଅଟେ । ଅଷ୍ଟମ ପଞ୍ଚବାର୍ଷିକ ଯୋଜନାରେ ଏହି ବିଭାଗର ଉନ୍ନତି ପାଇଁ ନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟ ଲକ୍ଷ୍ୟ ରଖାଯାଇ ଅନେକ ସଫଳତା ହାସଲ କରାଯାଇଥିଲା ।
- ୧୫ ରୁ ୩୫ ବର୍ଷ ବୟସ ମଧ୍ୟରେ ଥିବା ଜନସାଧାରଣଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ନିରକ୍ଷରତା ଦୂରକରି ପ୍ରାଥମିକ ଶିକ୍ଷାକୁ ସାର୍ବଜନୀନ କରିବା ଲକ୍ଷ୍ୟରେ ଅଷ୍ଟମ ଯୋଜନା ଅନେକ କାର୍ଯ୍ୟକ୍ରମ ବାସ୍ତବ କ୍ଷେତ୍ରରେ କାର୍ଯ୍ୟକାରୀ କରିଥିଲା ।
- ଅର୍ଥନୈତିକ ଅଭିବୃଦ୍ଧି ପାଇଁ ଉଦାରୀକରଣ, ଘରୋଇକରଣ ଓ ଜଗତୀକରଣ ନୀତିକୁ ନୂତନ ଅର୍ଥନୈତିକ ନୀତିର ମୁଖ୍ୟ ଉପାଦାନରୂପେ ସ୍ଵୀକୃତି ଦିଆଯାଇଛି । ଏହା ବାଣିଜ୍ୟରେ ନିଅଣ୍ଟିଆ ପରିସ୍ଥିତି ଦୂରକରି ଶସ୍ତା ଓ ଅଧିକ ଗୁଣାତ୍ମକ ମାନଯୁକ୍ତ ଦ୍ରବ୍ୟ ଉପଭୋକ୍ତାକୁ ଯୋଗାଇ ଅର୍ଥନୈତିକ ଅଭିବୃଦ୍ଧିରେ ସହାୟତା ଦେବାର ଲକ୍ଷ୍ୟ ରଖୁଛି ।
- ଅନୁନ୍ନତ ଅଞ୍ଚଳର ବିକାଶ ଓ ତଫସିଲଭୁକ୍ତ ଜାତି, ଉପଜାତି ତଥା ଅନୁନ୍ନତ ଶ୍ରେଣୀର ଉନ୍ନତି ପାଇଁ ସ୍ଵତନ୍ତ୍ର କାର୍ଯ୍ୟକ୍ରମ ଗ୍ରହଣ କରାଯାଇ ଆଞ୍ଚଳିକ ବୈଷମ୍ୟ ହ୍ରାସ ଓ ସାମାଜିକ ନ୍ୟାୟ ପ୍ରତିଷ୍ଠାର ଲକ୍ଷ୍ୟ ପୂରଣ କରାଯାଉଛି । ଯୋଜନା ଓ ଅର୍ଥନୈତିକ ଉନ୍ନୟନ କାର୍ଯ୍ୟକ୍ରମର ବାସ୍ତବ ମୂଲ୍ୟାୟନ କରାଗଲେ ଅଶାନୁରୂପ ଉନ୍ନୟନ ସମ୍ଭବ ହୋଇନଥିବାର ଚିତ୍ର ମିଳିଥାଏ । ଲକ୍ଷ୍ୟ ଓ ବାସ୍ତବତା ମଧ୍ୟରେ ବୃହତ୍ ପାର୍ଥକ୍ୟ ଦେଖାଯାଉଛି । ଯୋଜନାର ବିଫଳତା ପାଇଁ ଦୁର୍ବଳ ଓ ସୀମିତ ସଂଖ୍ୟକ କର୍ମଚାରୀ ନିୟୋଜନ, ସମୟ ଅବଧୂ ଅତ୍ୟନ୍ତ ସ୍ଵଳ୍ପ, ବ୍ୟାପକ ଦୁର୍ନୀତି, ବ୍ୟକ୍ତିଗତ ଲାଭ ମନୋବୃତ୍ତିସଂପନ୍ନ, ପୁଞ୍ଜିବାଦୀ ଶିଳ୍ପପତି, ଧାର୍ମିକ ଓ ଜାତିଗତ ପ୍ରତିବନ୍ଧକ, ନିରକ୍ଷରତା, କେନ୍ଦ୍ର-ରାଜ୍ୟ ମଧ୍ୟରେ ଅନ୍ତଃ- ଦ୍ବନ୍ଦ୍ବ, ସମ୍ବଳର ଅସଦ୍ ଉପଯୋଗ, ଗୋଷ୍ଠୀ ଉନ୍ନୟନ ଯୋଜନାର ବିଫଳତା, ଜନସାଧାରଣଙ୍କ ବୀତସ୍ପୃହ ମନୋଭାବ ଆଦି ବିବିଧ କାରଣକୁ ଦାୟୀ କରାଯାଇଥାଏ ।